Karuna, je zit nu wel in een mooie omgeving hoor. En Goof, Dordrecht ken ik niet zo met die toren, haha. Ik had daar vrienden wonen (zijn nu verhuisd), maar heb dat nooit gezien.
Hier was het een tijdje rustig, ik was even weer naar de Lot in Frankrijk voor het grotduiken. We hadden enerzijds geluk, want de week voordat we gingen waren de grotten overstroomd en van sommigen was nog geen bericht gekomen dat ze weer duikbaar waren toen we gingen rijden. Maar anderzijds hadden we pech dat wederom het zicht niet optimaal was.
Er was 1 grot die ik niet met cursisten kan doen wegens te krap, maar die ik zelf wel graag doe. Door corona en cursisten was ik hier 3 jaar niet geweest en ik besloot de eerste duik alleen de camera mee te nemen en niet de extra flitsers. Blijkt de grot kristalhelder te zijn en het me prima lukt om nog meer spullen mee te nemen zonder ze te beschadigen. Dus een dag later terug: slechts 5m zicht en melkachtig door een onweersbui. Dat was wel even balen.
Alleen de Truffe was nu echt helder.
Foto's volgen nog. Ik moet ze nog uitzoeken.
Maar we hebben op de laatste dag wel een reekalfje gered. Dat diertje slingerde over het grindpad waar we langs moesten. Dus de auto stil, uitstappen en kijken. Nog niets aanraken. Het zwalkte, maar leek niet gewond en ging toen liggen. Wij wachten van een afstandje, maar geen ouderdieren. En we moeten er wel langs met de auto, en dat ging niet zonder het diertje te verplaatsen. Dan weet je dat het ook doodgaat als er nog een ouderdier is, want reetjes hebben geen geur en als wij ze aanraken wel. Ondertussen was het al half 7 's avonds, en wat nu?
Uiteraard is dit een plek zonder bereik m.b.t. internet, dus even googlen of er een soort dierenambulance in Gramat is lukt niet. Goed, dan een bekende in Gramat gebeld, want bellen ging nog wel als je 200m van de auto liep. Situatie uitgelegd en die zegt: er is in Frankrijk geen dierenambulance, ik heb een vriend in Rocamadour die een hertenkamp heeft, die bel ik, en anders probeer ik het parc Animal in Gramat (daar hebben ze ook herten weet ik, maar het was al na sluitingstijd). Even later belt hij terug: die vriend neemt niet op, het dierentuintje niet, de politie niet.
Tja, dan houdt het voor ons op.
Dus wat nu? Hoe dan ook moeten we het diertje aanraken, want wij kunnen er anders niet langs. Dus nemen we het niet mee, dan gaat het sowieso dood. Het is de natuur, maar nee, dat gaan we niet doen.
Dus het dier opgepakt, op een matje bij mij op schoot en naar Gramat gereden. Daar weet ik een dierenkliniek, dus daar naartoe. Daar was de boodschap duidelijk: we helpen geen wilde dieren, je kunt nog 1 of andere 'sauvage' proberen in Cahors (1.5 uur rijden, naar het zuiden, en wij zouden na het avondeten inpakken en terug naar Nederland, dus dat was ook geen optie). Maar goed, dus met een reekalfje stonden we weer buiten. Het diertje leek geen stress te hebben, spartelde ook niet, had wel via het tongetje een zuigreflex, keek goed rond met oren en ogen, maar ja, liep niet en heeft wel melk of water nodig.
Ondertussen was het half 8 en waren we weer bij ons huisje. En nu? Eerst maar eten. Reekalfje in het huisje (anders vreet een kat hem op), bakje water er bij en wij naar een restaurant. Aangezien er ook een meisje van 10 bij ons in de auto zat was de conclusie al snel: als we het dier vanavond niet ergens onder kunnen brengen, dan zorgen we dat het wat suikerwater krijgt en gaat het op schoot mee naar Nederland en proberen we onderweg wat te regelen, of in Nederland (als het dan nog leeft, is toch 1100 km) de dierenambulance. We hebben besloten het niet naast de weg dood te laten gaan, dus dan gaan we ook alles voor het arme diertje doen.
Wij naar een pizzeria, staat daar een man bij de afhaal die gezien zijn jas wel eens een boswachter kan zijn. Ik spreek die man aan en ja, hij is een boswachter en in het gebied waar wij het diertje gevonden hebben. Dus ik leg de situatie uit, laat de foto's zien en ook dat we het meegenomen hebben omdat we er anders niet met de auto langs kunnen en dat het diertje nu in ons vakantiehuisje ligt.
De houding die het diertje aannam voordat hij het oppakten was niet normaal zei hij, maar zo'n dier moet vaak drinken. Het is nu nog geen 1.5 uur nadat we het opgepakt hebben zei ik. Dus hij zo, als ik mijn maaltijd hier heb, dan neem ik het mee, dan weet ik waar het naartoe kan, of ik kan het zelf de nacht door laten komen en dan morgen het naar iemand brengen die het dier van melk kan voorzien.
Dus de rest het restaurant in, jongens, bestel maar een pizza, ik rij met die boswachter mee naar het huisje om het dier af te geven. Dus zo gezegd zo gedaan. De boswachter dacht dat het dier het wel gaat reden, want het was goed wakker (eigenlijk wakkerder dan toen wij het vonden), en zijn conclusie was dat het dier bij Lacave van een boom gegeten heeft waar jonge reetjes tijdelijk een soort van sloom en dronken van worden. Als dat gebeurt worden ze sowieso verstoten door de moeder. Maar in principe gaan ze niet dood aan de vergiftiging. Dus hij dacht dat het diertje het wel ging redden.
Ik zou een update krijgen, maar heb ik niet gehad. Maar wij hebben gedaan wat we konden voor die mooie lieve diertje:



Een bakje water er bij zonder het dier aan te raken voordat we het meenamen:

Het diertje op schoot in de auto, niet groter dan een poes. Het meisje wilde het wel mee naar huis als huisdier, maar dat gaat natuurlijk niet, een reetje in een rijtjeshuis houden kan echt niet, maar liefde heeft het zeker gehad in die korte tijd dat wij er zorg voor gehad hebben. Dat het dier niet spartelde vonden we wel raar, want het is geen mensen gewend, maar het was net of het in zijn lot berustte:

En nog even de grot waar we in gedoken hebben:
Laatst bijgewerkt door germie op 12-05-22 08:19, in het totaal 1 keer bewerkt