Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-10-15 09:44

Geplaatst: 20-10-15 09:44

Claudia: wat naar dat het zo slecht gaat. Je stoornis beïnvloedt / hindert je leven per definitie. Als je klachten je leven niet beïnvloeden / hinderen en ook niemand anders er "last" van heeft en/of het als problematisch ziet, is er geen sprake van een stoornis. Doel van behandeling is dan ook dat je klachten zodanig afnemen dat ze je leven niet meer gaan beheersen.
Je kan je klachten wel terug onder controle krijgen. Als ik me niet vergis is het een tijdje beter met je gegaan. Het is je toen gelukt je klachten onder controle te krijgen, dus dat zal nu ook weer lukken. Je hebt een terugval, maar dat is op zich niet zo abnormaal, dat hebben veel mensen.
Focus niet teveel op "normaal" zijn, dat draagt imo niet bij aan je herstel.

Sunneva, wees niet zo streng voor jezelf. Als het niet lukt, is dat niet jouw schuld. Dat zegt alleen maar dat er reden is om de therapie (op het moment) niet te laten slagen. En dat kan om verschillende redenen zijn: de therapie past niet bij jou als persoon (ik ben persoonlijk dan ook niet voor "standaard" behandelingen voor een bepaalde problematiek, therapie is maatwerk), de klik met de therapeut is er niet, de werkrelatie met de therapeut is er nog niet voldoende enz enz. Mij zou het bv na de tweede keer ook niet lukken om al vanalles waar ik mee zit te vertellen. Sommige dingen wel, maar er zijn ook genoeg dingen die ik dan nog lang niet zeg.

Catnip, hoe gaat het nu met jou?

**Geplaatst**: 20-10-15 09:54

Geplaatst: 20-10-15 09:54

Sunneva schreef:
Ik heb het topic toch weer aangeklikt omdat ik mijn ervaring met EMDR wil delen en om hulp wil vragen.
Ik heb twee weken terug voor het eerst EMDR gehad, maar reageerde er zo heftig op dat we het toch maar niet gaan doen. Ik ben bang dat dat vooral m'n eigen schuld is. De therapeut ken ik natuurlijk nog pas kort en ik krijg het hondsbenauwd als ik eraan denk dat ik moet huilen waar hij bij is...

Dat is NIET jouw fout, maar die van de therapeut.

Bij emdr is de relatie met de therapeut in die zin hartstikke belangrijk, dat jullie als het ware samen het oerwoud van jouw ellende ingaan - en hij is de gids waar jij op moet kunnen vertrouwen.

Dat je iemand eerst moet kennen en vertrouwen, voordat je bij hem of haar durft te huilen: alleen maar groot gelijk!

...maar het is zijn taak, om dit te weten en er op te letten, en hopelijk is dit het enige puntje, wat hem als mens zijnde even is ontglipt.
Maar wel een emdr sessie - en dan niet kunnen (willen, durven) huilen - huilen ontlaadt, dus dan loopt de spanning wel gigantisch op, lijkt me zo! :(:)

Citaat:
het vertellen wat ik in m'n hoofd krijg tijdens de EMDR lukt me niet. Ik wil het wel! Maar ik krijg het letterlijk niet over m'n lippen. Ik schaam me ervoor, en ik voel me er zo klein door. Ik snap best dat ik me niet groot hoef te houden voor hem, maar m'n gevoel spreekt me tegen...

Schaamte is een zeer nare emotie!
Mijn mevrouw heeft me er destijds uitgebreid op voorbereid. Rationeel:'het is niet nodig, incestplegers horen zich te schamen, jij niet', maar vooral ook emotioneel en praktisch. Emotioneel heeft schaamte met sociale acceptatie te maken: melden dat mijn exbroer iets fout deed, was taboe. En praktisch: juist de techniek van emdr werkt goed bij schaamte. We hebben het van te voren, "droog zwemmend" geoefend: 'zou jij geen oogbewegingen kunnen of willen maken, bijvoorbeeld omdat je je schaamt, kunnen we zo doen, dat jij met je handen voor je ogen zit (....dat wilde ik erggraag op sommige momenten! ) en ik (NA toestemming gevraagd te hebben! !) zachtjes op jouw knieën druk: links, rechts, links...

Citaat:
Toen ik vertelde dat ik me nog niet genoeg op m'n gemak voelde, stelde hij voor eerst rustig een paar weken alleen te praten en daarna de EMDR in kleine stukjes te doen. Dat had een andere naam maar die ben ik vergeten

Gelukkig, jouw grens wordt gerespecteerd!
Geen idee wat hij bedoelt met die kleine stukjes: keep us posted!

Citaat:
Ik wil dolgraag van m'n alarmsysteem af dat telkens afgaat terwijl dat niet nodig is. Dat ik in college kan zitten zonder dat ik me verdrietig en alleen voel als iemand niet meteen reageert als ik iets zeg of vraag. En dat ik niet een huilbui krijg als m'n beste vriendin te laat op whatsapp reageert...
Dus ik zou graag EMDR hebben.

Pak ik het goed aan, is er een manier om mezelf hierbij te helpen, of moet ik het op z'n beloop laten?

.....er is een gezegde, dat vertrouwen "altijd te voet komt, maar te paard kan vertrekken", en zelfs de oude romeinen hadden een uitdrukking dat vertrouwen iets is, dat langzaam aan groeit.

Wat mij wel hielp om over incest te praten was de gedachte 'hij wil dat ik zwijg - nou, ik ga het van de daken schreeuwen! " (Okee, overdrijven is het ook niet, maar dat slot verdween van mijn keel.)

En 'al groeit vertrouwen langzaam', je kunt je afvragen, wat jouw vertrouwen van hem nodig heeft om te groeien.

**Geplaatst**: 20-10-15 11:49

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-10-15 11:49

Janneke, allereerst heel erg bedankt voor je post! Ik werd er warm van en het bied me veel steun.

Ik kreeg een koptelefoon op en die zou ik natuurlijk in principe altijd af kunnen zetten maar het constant onderbreken van het proces heeft ook geen nut, no pain no gain. En inderdaad je verwoord het goed, de spanning liep enorm op. Ik heb flink wat somatische klachten door m'n PTSS. Last van m'n buik, darmen en m'n spieren en zenuwen. Toen ik daar zat met die koptelefoon kreeg ik letterlijk zoveel spanning (spierspanning) dat de pijn overheerste.

Ik hoop dat ik me veiliger ga voelen want ik heb nu vooral nog het idee dat ik "het goed moet doen"...

De problemen komen trouwens voort uit pesten en geen vrienden hebben.
Het vervelende daarbij is, is dat het allemaal kleine gebeurtenissen zijn. De schaamte komt dan ook voort uit het feit dat ik me schaam dat die kleine gebeurtenissen nog steeds zo veel invloed op mij hebben. Ben nota bene zelf in opleiding tot psycholoog en dan laat ik me kisten door kinderen die me niet in hun groepje wilden met samenwerkingsopdrachten of m'n jas verstopten, zeiden dat ik lelijk was of noem het maar op.

Het lucht trouwens wel op om het zo te schrijven, dank jullie!

**Geplaatst**: 20-10-15 11:54

Geplaatst: 20-10-15 11:54

Sunneva schreef:
Janneke, allereerst heel erg bedankt voor je post! Ik werd er warm van en het bied me veel steun.

Ik kreeg een koptelefoon op en die zou ik natuurlijk in principe altijd af kunnen zetten maar het constant onderbreken van het proces heeft ook geen nut, no pain no gain. En inderdaad je verwoord het goed, de spanning liep enorm op. Ik heb flink wat somatische klachten door m'n PTSS. Last van m'n buik, darmen en m'n spieren en zenuwen. Toen ik daar zat met die koptelefoon kreeg ik letterlijk zoveel spanning (spierspanning) dat de pijn overheerste.

Ik hoop dat ik me veiliger ga voelen want ik heb nu vooral nog het idee dat ik "het goed moet doen"...

De problemen komen trouwens voort uit pesten en geen vrienden hebben.
Het vervelende daarbij is, is dat het allemaal kleine gebeurtenissen zijn. De schaamte komt dan ook voort uit het feit dat ik me schaam dat die kleine gebeurtenissen nog steeds zo veel invloed op mij hebben. Ben nota bene zelf in opleiding tot psycholoog en dan laat ik me kisten door kinderen die me niet in hun groepje wilden met samenwerkingsopdrachten of m'n jas verstopten, zeiden dat ik lelijk was of noem het maar op.

Het lucht trouwens wel op om het zo te schrijven, dank jullie!

Ik studeer ook psychologie, maar nu gaat het ook niet goed met me. Dat doet me niks in die zin, wat ik juist fijn vind, is dat mijn docenten en klasgenoten veel empathie hebben betreft de situatie. En daarnaast begrijp ik nu ook nog beter hoe het werkt bij mezelf.

**Geplaatst**: 20-10-15 13:17

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-10-15 13:17

Ik studeer ook psychologie (nou ja, ik ben afgestudeerd maar heb nog voor een tweede master gekozen om meer baankans te hebben), en dat vind ik inderdaad alleen maar fijn, ik heb het idee dat de schoolomgeving per definitie meer begrip heeft voor studenten met psychische problemen dan bijvoorbeeld in een Business opleiding.

Bedankt voor de interesse ikkke, hier gaat het nog steeds niet goed maar ik zit niet meer in een 'crisis' in die zin dat ik alleen maar lig te huilen en panikeren en wensen dat ik bewusteloos was zodat ik het maar niet meer hoef te voelen allemaal.

Vandaag hoor ik of ik vrijdag examen mag doen, ondanks ik een verplichte les niet heb bijgewoond. Ik weet niet of ik juist blij of angstig ga worden van het antwoord als ik het examen mag afleggen.

**Geplaatst**: 20-10-15 13:38

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-10-15 13:38

Joolien en catnip, oh das wel fijn!
Ik vind het vooral allemaal super interessant maar heb jammer genoeg niet t idee dat m'n studiegenoten begrip hebben. Misschien zelfs eerder dat ze de het afwijkende gedrag of denkbeeld zien als "ziek" als in de voorbeelden die we krijgen...
Maar dat zou ook gewoon een verkeerd denkbeeld van mij kunnen zijn uit onzekerheid.

Heb je dan ook het idee dat je jezelf beter kan helpen joolien?

**Geplaatst**: 20-10-15 16:26

Geplaatst: 20-10-15 16:26

Sunneva schreef:
Joolien en catnip, oh das wel fijn!
Ik vind het vooral allemaal super interessant maar heb jammer genoeg niet t idee dat m'n studiegenoten begrip hebben. Misschien zelfs eerder dat ze de het afwijkende gedrag of denkbeeld zien als "ziek" als in de voorbeelden die we krijgen...
Maar dat zou ook gewoon een verkeerd denkbeeld van mij kunnen zijn uit onzekerheid.

Je zou ervan kunnen verschieten hoeveel van je medestudenten psychische problemen hebben (gehad). Bij mij in de les heeft ooit iemand gezeten die later is opgenomen met psychotische verschijnselen (vermoedelijk had schizofrenie), een andere medestudent was een tijdje "out" owv depressie, er was ook iemand met borderline, ... Zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is niet omdat je psychologie studeert of psycholoog bent dat je daarom perfect bent of moet zijn. IEDEREEN kan op een bepaald moment in zijn leven psychische problemen hebben.
Een psychologie-student of psycholoog is ook maar een mens hé, met z'n talenten en beperkingen. Belangrijk is niet dat je perfect bent, wel belangrijk is het om jezelf goed te kennen en te weten wat je valkuilen zijn en een manier te zoeken om daarmee om te gaan.

Sunneva schreef:
Heb je dan ook het idee dat je jezelf beter kan helpen joolien?

Sommige mensen zullen het gevoel hebben dat ze zichzelf beter kunnen helpen door een dergelijke studie en het wordt ook wel eens gezegd dat mensen psychologie of iets dergelijks gaan studeren omdat ze zelf veel problemen hebben die ze willen oplossen.
Ik denk dat het van persoon tot persoon verschilt. Bepaalde dingen zal je misschien beter begrijpen en het kan je ook te helpen om technieken te verkrijgen die je kunnen helpen om te gaan met bepaalde klachten. Echter ben ik van mening dat een studie psychologie je niet volledig van je klachten kan afhelpen / onvoldoende is. Psychotherapie blijft, vind ik, nodig. Iemand anders kijkt vanuit een ander standpunt naar de situatie en kan je wijzen op dingen waar je jezelf niet altijd bewust van bent.

Het feit dat je zelf PTSS hebt, kan je inzetten als een kracht. Het kan je helpen om inzicht te krijgen in de mechanismen die spelen bij iemand met een trauma en om te weten "hoe het voelt" en wat kan helpen. Echter, jou PTSS mag een gesprek met een client of je werk niet gaan overheersen. Ben je met een client bezig, moet je even je eigen problemen aan de kant schuiven zodat je voldoende openstaat voor wat je client je vertelt. Wees je er ook van bewust dat bepaalde dingen die mensen je vertellen zouden kunnen triggeren of bepaalde taken voor jou moeilijk zouden kunnen zijn vanwege je PTSS. Daar kan je natuurlijk op verschillende manieren rekening mee houden en zo voorkomen dat je zelf weer een terugval hebt.

Catnip schreef:
Bedankt voor de interesse ikkke, hier gaat het nog steeds niet goed maar ik zit niet meer in een 'crisis' in die zin dat ik alleen maar lig te huilen en panikeren en wensen dat ik bewusteloos was zodat ik het maar niet meer hoef te voelen allemaal.

Vandaag hoor ik of ik vrijdag examen mag doen, ondanks ik een verplichte les niet heb bijgewoond. Ik weet niet of ik juist blij of angstig ga worden van het antwoord als ik het examen mag afleggen.

Dat is toch al positief dat je uit die crisis bent

. Wacht het antwoord voor het examen even af. Mag je examen afleggen, oké, doe dan wat je kan zonder jezelf te forceren, het moet niet perfect zijn en als je niet van de eerste keer door bent heb je altijd nog een tweede kans. Geen examen, nou dan heb je het even rustiger nu je het wat moeilijk hebt, dus ook geen probleem. Probeer het op je af te laten komen zonder teveel te stressen, da's nergens goed voor

(maar I know da's allemaal makkelijker gezegd dan gedaan).
Neem nu vooral even tijd voor jezelf zodat je je wat beter in je vel voelt en investeer dan opnieuw meer energie in je studie. Uit deze moeilijke periodes kan je als toekomstig psycholoog ook best veel leren wat je later dan weer kan gebruiken, geen verloren tijd dus!

**Geplaatst**: 20-10-15 20:22

Geplaatst: 20-10-15 20:22

Sunneva schreef:
Joolien en catnip, oh das wel fijn!
Ik vind het vooral allemaal super interessant maar heb jammer genoeg niet t idee dat m'n studiegenoten begrip hebben. Misschien zelfs eerder dat ze de het afwijkende gedrag of denkbeeld zien als "ziek" als in de voorbeelden die we krijgen...
Maar dat zou ook gewoon een verkeerd denkbeeld van mij kunnen zijn uit onzekerheid.

Heb je dan ook het idee dat je jezelf beter kan helpen joolien?

Beter kan helpen in die zin, dat ik nog wat dingen herken bij mezelf die wat dingen op zijn plaats laat vallen. Zo herken ik me bijv erg in hechtingsproblematiek en sinds ik daar meer over weet, heb ik er veel minder last van.
Maar ik merk dat ik toch het meeste heb aan de handvatten die ik tijdens therapie heb verkregen.

Ik had namelijk al een paar weken een dip, en dit keer kwam ik er niet uit. Ik wilde aan de ene kant weer hulp zoeken, maar ik heb het idee gehouden dat ik het alleen kon. Het was alleen lastig, omdat ik niet zo goed wist wat de dip veroorzaakte. Daar ben ik zondag achter gekomen, het is woede, heel veel woede. Allemaal opgekropt en binnen gehouden. Dat moest eruit, maar dat vond ik eng om op te roepen. Ik wilde dat vandaag doen, maar ik vond het moelijk omdat ik bang ws voor wat er naar boven kwam. Toen bedacht ik dat ik het goed kan triggeren met muziek. Dus ik ben eerst gaan dansen en aarden. En toen kwam ik tot het gevoel, dat heb ik eruit gegooid door keihard met een kussen op de bank te slaan. Dat was heftig, maar goed onder controle te houden en het voelde goed om het los te kunnen laten. Mijn lijf is helemaal beurs door de kracht die ik erin gegooid heb, maar ik ben blij en trots dat ik het zelf heb kunnen doen.

**Geplaatst**: 20-10-15 20:48

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-10-15 20:48

Wat fijn joolien! Goed bezig

Begrip voor jezelf is belangrijk, dat merk ik nu ook. En misschien hebben de anderen er ook wel begrip voor als ik het ze vertel, maar dat durf ik niet.. :')

**Geplaatst**: 20-10-15 22:06

Geplaatst: 20-10-15 22:06

Sunneva schreef:
En misschien hebben de anderen er ook wel begrip voor als ik het ze vertel, maar dat durf ik niet..

De vraag is natuurlijk of je het aan iedereen moet gaan vertellen en zo ja, wat je dan vertelt. Je hoeft niet vooraan de aula te gaan staan en zeggen "hey mensen, ik heb PTSS". Tenzij je dat natuurlijk echt wil. Je kan evengoed zeggen dat bepaalde dingen je bang maken en dit zeggen tegen mensen die je vertrouwt op een moment dat je zelf geschikt vindt.

**Geplaatst**: 21-10-15 09:21

Geplaatst: 21-10-15 09:21

ikkkke schreef:
Sunneva schreef:
En misschien hebben de anderen er ook wel begrip voor als ik het ze vertel, maar dat durf ik niet..

De vraag is natuurlijk of je het aan iedereen moet gaan vertellen en zo ja, wat je dan vertelt. Je hoeft niet vooraan de aula te gaan staan en zeggen "hey mensen, ik heb PTSS". Tenzij je dat natuurlijk echt wil. Je kan evengoed zeggen dat bepaalde dingen je bang maken en dit zeggen tegen mensen die je vertrouwt op een moment dat je zelf geschikt vindt.

Ik bedoelde meer m'n "vrienden" daar, de mensen waarmee ik samen naar college ga. Ik twijfel er niet over om het de hele collegezaal te vertellen :')

Maar dan is het inderdaad nog een goed idee om het wat concreter en behapbaarder te maken. PTSS kennen ze natuurlijk wel van de opleiding maar ik heb bijvoorbeeld niet de flashbacks die mensen hebben in t kader van beelden, maar in het kader van gevoel.

Maar ik twijfel of ik er iets mee win door het te vertellen..

**Geplaatst**: 21-10-15 10:35

Geplaatst: 21-10-15 10:35

Als je twijfelt, zou ik het voorlopig niet doen, tenzij je echt wil dat ze het weten. Wat hoop je ermee te bereiken / te veranderen?
Mijn ervaring is dat het wel verschil maakt of je het concretiseert of je "diagnose" meedeelt. Het concreet maken, maakt het begrijpbaarder en zorgt dat je niet "in een hokje" wordt geplaatst, wat je meer hebt als je je diagnose meedeelt. Bovendien zegt een diagnose natuurlijk wel iets, maar de uiting van klachten kan verschillen van persoon tot persoon. Hoe het zich bij jou uit is relevanter dan het algemene plaatje.

**Geplaatst**: 21-10-15 11:54

Geplaatst: 21-10-15 11:54

Ik laat ook weer even wat weten

Heb vorige week mijn intake gesprek gehad bij het ggz. Ze gaan nu overleggen hoe ze mij het beste kunnen helpen, omdat ze dat nog niet zo heel goed weten. Dus weer wachten

. Helaas weet ik nu al dat ik mijn 2e jaar niet ga halen, wat wel echt even een domper is. Maar ik kan nu zelf kiezen welke vakken ik dit jaar ga doen en welke ik volgend jaar ga doen, dus er is nu wel een stuk meer rust. Ook heb ik een nieuwe slb'er. Maar daar klikt het niet zo goed mee, dus mijn slb'er van vorig jaar heeft gezegd dat haar deur altijd open staat mocht ik behoefte hebben om te praten. Dus dat vind ik echt heeeeeel erg aardig. Aangezien zij één van de weinige is waar ik overal mee over kan praten, zonder dat ik dichtklap. Nu is het verder wachten op het ggz en wat zij denken welke therapie het beste gaat werken.

Ik lees trouwens gewoon mee, praat alleen niet zoveel

Ik wil iedereen dan ook sterkte wensen! En Jolien jouw blog spreekt mij erg aan!

**Geplaatst**: 22-10-15 21:23

Geplaatst: 22-10-15 21:23

ikkkke schreef:
Als je twijfelt, zou ik het voorlopig niet doen, tenzij je echt wil dat ze het weten. Wat hoop je ermee te bereiken / te veranderen?
Mijn ervaring is dat het wel verschil maakt of je het concretiseert of je "diagnose" meedeelt. Het concreet maken, maakt het begrijpbaarder en zorgt dat je niet "in een hokje" wordt geplaatst, wat je meer hebt als je je diagnose meedeelt. Bovendien zegt een diagnose natuurlijk wel iets, maar de uiting van klachten kan verschillen van persoon tot persoon. Hoe het zich bij jou uit is relevanter dan het algemene plaatje.

Ik voel me nu soms buitengesloten en ga dan uit angst niks meer zeggen en me terugtrekken waardoor ik er natuurlijk nog minder bij betrokken wordt. Dit voedt m'n angst... Ik hoop dit dan te doorbreken door te vertellen wat me dwars zit. Maar ik twijfel dus nog of ik het durf en of ze goed gaan reageren.

**Geplaatst**: 22-10-15 21:30

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 22-10-15 21:30

Dat is ook lastig, Sunneva! Ik heb de eerste 5 jaar van mijn studie tegen niemand iets gezegd, maar ik heb dan ook geen sociale/interpersoonlijke problemen met mensen, dus op dat vlak maakte het niet uit hoe medestudenten zich gedroegen oid, dat heeft geen invloed op mijn problemen. Als ik last had van angst/paniek, zei ik gewoon dat ik me niet lekker voelde of lage bloeddruk had. Misschien kun je het vertellen aan 1 of 2 mensen waar je je goed bij voelt en waar je veel contact mee hebt op school, kijken hoe dat gaat?

Ik word altijd opgebeurd en gerustgesteld door jouw posts, ikkke

Morgen heb ik examen :brr:

ik heb samen met m'n therapeut me voorgenomen dat het ENIGE dat ik moet doen, komen opdagen is. Al ga ik erheen om een kwartier bloemetjes op m'n examen te tekenen en ga ik dan weer weg, dan heb ik het al goed gedaan, want aanwezig zijn geweest is mijn enige opdracht.

Dat maak ik mezelf dus wanhopig wijs, maar stiekem ben ik helemaal gestresst en wil ik minstens een 8 halen :')

**Geplaatst**: 23-10-15 08:24

Geplaatst: 23-10-15 08:24

Even een "break a leg" voor jouw catnip! Veel succes met je examen, gaat helemaal goed komen :))

**Geplaatst**: 23-10-15 19:14

Geplaatst: 23-10-15 19:14

Dat komt valer voor bij mensen met PTSS en gezien de aard van je trauma lijkt dit me ook een logisch gevolg. Hoe je vrienden gaan reageren weet je Noor op voorhand. Hoe groot zou de trigger voor jou zijn als ze negatief reageren? In welke mate zou je ontregeld raken door een negatieve reactie van hen?
Wat verwacht je van je vrienden dat ze doen als je het verteld hebt? Ik bedoel: hoop je bv dat ze je actief terug bij het gesprek betrekken als jij afhaakt? Of wat wil je concreet dat zij voor jou doen?
Zoals ik het bekijk, maar dat is dus mijn mening, is het een keerpunt voor jou om in dergelijke gevallen jezelf niet terug te trekken en je in de groep te begeven. Immers, je kan wel van je vrienden vragen dat ze jou terug betrekken, maar dat zal jou enkel helpen bij die mensen en leert jou op zich niet om anders met je angst om te gaan. Wil je dit veranderen, zal je zelf actie moeten nemen: leren herkennen wanneer het gevoel buitengesloten te worden opkomt en hierop snel reageren. Maar nogmaals, dit is mijn mening en ik ben me ervan bewust dat het makkelijker gezegd is dan gedaan.

Catnip, succes morgen. Laat die cijfers voorlopig uit je hoofd, focus je daar nu niet op. Zorg dat je vannacht voldoende slaapt en probeer wat te ontspannen voor je vertrekt naar je examen. Enneuh, bloemetjes zijn mooi... Ken iemand die ooit op een examen een vrachtwagen tekende met buizen met daarbij een pijltje naar de tekst: joepie, weer een buis. Dat was het enige wat hij genoteerd had.

**Geplaatst**: 23-10-15 22:52

Geplaatst: 23-10-15 22:52

ikkkke schreef:
Dat komt valer voor bij mensen met PTSS en gezien de aard van je trauma lijkt dit me ook een logisch gevolg. Hoe je vrienden gaan reageren weet je Noor op voorhand. Hoe groot zou de trigger voor jou zijn als ze negatief reageren? In welke mate zou je ontregeld raken door een negatieve reactie van hen?
Wat verwacht je van je vrienden dat ze doen als je het verteld hebt? Ik bedoel: hoop je bv dat ze je actief terug bij het gesprek betrekken als jij afhaakt? Of wat wil je concreet dat zij voor jou doen?
Zoals ik het bekijk, maar dat is dus mijn mening, is het een keerpunt voor jou om in dergelijke gevallen jezelf niet terug te trekken en je in de groep te begeven. Immers, je kan wel van je vrienden vragen dat ze jou terug betrekken, maar dat zal jou enkel helpen bij die mensen en leert jou op zich niet om anders met je angst om te gaan. Wil je dit veranderen, zal je zelf actie moeten nemen: leren herkennen wanneer het gevoel buitengesloten te worden opkomt en hierop snel reageren. Maar nogmaals, dit is mijn mening en ik ben me ervan bewust dat het makkelijker gezegd is dan gedaan.

Catnip, succes morgen. Laat die cijfers voorlopig uit je hoofd, focus je daar nu niet op. Zorg dat je vannacht voldoende slaapt en probeer wat te ontspannen voor je vertrekt naar je examen. Enneuh, bloemetjes zijn mooi... Ken iemand die ooit op een examen een vrachtwagen tekende met buizen met daarbij een pijltje naar de tekst: joepie, weer een buis. Dat was het enige wat hij genoteerd had.

Daar heb je echt een punt... Ik denk dat ik hoop dat ik doordat ze t weten ik meer durf. Want soms praat ik ook heel veel maar ben ik weer bang dat ik iets doms zeg.
Of misschien maakt het ook allemaal helemaal niks uit. T is me niet helemaal duidelijk... Je hebt me in de war gemaakt :')

Dat is goed!
Ik ga even nadenken

**Geplaatst**: 24-10-15 00:28

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 24-10-15 00:28

Mijn moeder plus zusje warem maandag tm vanmiddag een paar daagjes op vakantie. Ik heb echt genoten! Heerlijk even alle tijd voor mij alleen gehad zonder de bedompte sfeer die mijn zusje altijd maakt. Na deze week voel ik mij ook een stuk beter! Nu is ze alleen weer terug _-:(

**Geplaatst**: 24-10-15 08:37

Geplaatst: 24-10-15 08:37

Nou Sunneva, je wil vast niet weten wat voor "domme" dingen ik al gedaan/gezegd heb

. Bijvoorbeeld op zowat de eerste rij in de aula, vlak voor de neus van de prof dus, in slaap vallen

(had weliswaar ook te maken met de medicatie die ik toen nam). Of euh, nu ik mijn bericht zo teruglees zie ik ook best wat typfouten staan

(mijn spellingchecker heeft me in de maling genomen, haha) (bv. keerpunt; ik bedoelde leerpunt - Noor moest nooit zijn )
Iedereen zegt of doet wel eens dingen waar die achteraf spijt van heeft en/of die raar / dom / ... overkomen. Je kan ook niet alles weten / goed kunnen,... Dat je daarvoor bang bent, maakt het er zeker niet gemakkelijker op (herken het wel, had daar ook last van). Als ik iets "doms" heb gezegd / gedaan (en ik krijg er bv een opmerking over), dan voel ik me daar op dat moment altijd behoorlijk slecht bij, maar ik probeer er dan ook altijd iets uit te leren. Zoals in het voorbeeld van het in slaap vallen: geen medicatie meer nemen vlak voor de les

. Ik heb zo eigenlijk al best wat bijgeleerd en kan er vaak achteraf ook wel om lachen.
Ik ken ook niet voldoende van EMDR om er veel zinnigs over te zeggen (wellicht kan Janneke je meer en betere uitleg geven), maar wie weet helpt het je ook wel om over deze angsten heen te raken? Ze lijken mij althans wel gerelateerd te zijn aan je trauma.

claudiadvx schreef:
Mijn moeder plus zusje warem maandag tm vanmiddag een paar daagjes op vakantie. Ik heb echt genoten! Heerlijk even alle tijd voor mij alleen gehad zonder de bedompte sfeer die mijn zusje altijd maakt. Na deze week voel ik mij ook een stuk beter! Nu is ze alleen weer terug

Fijn dat je toch even tot rust bent kunnen komen. Samenleven met familie is niet altijd eenvoudig als je je niet goed in je vel voelt hé, helaas. Probeer het gevoel van de voorbije dagen even vast te houden en niet te veel te focussen op het feit dat je zusje terug is en de sfeer nu wel weer zal verslechteren (dan wordt het een self-fulfilling prophecy).

**Geplaatst**: 24-10-15 15:03

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 24-10-15 15:03

Hahahaha dank je ikkkke! Je hebt helemaal gelijk

Claudiadvx, ik begrijp wat je bedoelt. Als het even rustig geweest is zonder ze dan is de overgang naar met je familie alsof je in koel water springt terwijl het heel warm is buiten. Terwijl normaal dat koele water vervelend is, maar niet zo'n schok.

Zorg ervoor dat je tijd neemt voor jezelf, gewoon even een boek lezen of een serie kijken en wat afkoelen

**Geplaatst**: 24-10-15 17:17

Geplaatst: 24-10-15 17:17

Sunneva schreef:
Ik voel me nu soms buitengesloten en ga dan uit angst niks meer zeggen en me terugtrekken waardoor ik er natuurlijk nog minder bij betrokken wordt. Dit voedt m'n angst... Ik hoop dit dan te doorbreken door te vertellen wat me dwars zit. Maar ik twijfel dus nog of ik het durf en of ze goed gaan reageren.

....op het gevaar af iets akeligs te zeggen: (- het gaat tenslotte wel om vrienden - ) doe altijd de 'reality check'.
Jij voelt je buitengesloten.
Dat is een rotgevoel, dat ten eerste.
Maar het hoort tot de mogelijkheden dat jij op een of andere manier subtiel buitengesloten wordt.
(Zo schijnen we in NL momenteel een vluchtelingen crisis te hebben. Als dochter van een vluchteling krijg ik deze dagen met grote regelmaat te horen, uiterst indirect, dat ik er niet bij hoor. Ik schijn in de ogen van sommigen een landverrader te zijn, of ik mag oprotten naar een land waar ik nog nooit een voet gezet heb.)

En door de realiteit te toetsen kun je er inderdaad weer bij betrokken worden.
Maar of dit met jou en je psyche en je problemen te maken heeft, dat staat nog te bezien.
(Uiteraard kan ook het toetsen van de realiteit griezelig zijn, die snap ik ook.)

**Geplaatst**: 24-10-15 17:25

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 24-10-15 17:25

Ik snap je punt Janneke, m'n psycholoog had het er ook al over. Wordt ik echt buitengesloten of is het slechts een gevoel, maar ik ben heel bang dat het t eerste geval is.
Ik heb twee super lieve vriendinnen buiten de uni dus in principe zou ik t "aankunnen" om geen vrienden op de uni te hebben. Maar ik vind het wel spannend. Het is weer een herhaling dan van de middelbare en basisschool waar ik geen vrienden had en altijd maar alleen zat...

En voor mij mogen de vluchtelingen er zijn hoor, en jij ook! (Vind het allemaal beetje onzin, m'n oma is ook vluchteling uit Indië, en die werden destijds ook niet uitgejoeld.)

Een vrolijkere noot: ben vandaag 4e geworden op de Gelderse kampioenschappen met crossen dus m'n zelfvertrouwen zit wel weer even in de lift

**Geplaatst**: 24-10-15 17:54

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 24-10-15 17:54

Gefeliciteerd Sunneva.

Over dat buitengesloten voelen. Bij mij is dat altijd een sterke self-fulfilling propecy geweest, want door mijn vermoedelijke hechtingsproblemen kan ik me heel moeilijk ergens aan binden. Heb bij voorbaat al het idee dat ik er niet helemaal bij hoor. Daar ging ik me ook naar gedragen. Sinds ik me daar bewust van ben en vol ergens in stap, merk ik dat ik helemaal geen buitenbeentje ben. Sterker nog, soms sta ik ergens midden in zonder dat ik me dat besef. Dus ja, het kan heel sterk een idee zijn, maar geen waarheid.

**Geplaatst**: 24-10-15 20:17

Geplaatst: 24-10-15 20:17

Dank je joolien!
Is het "over" nu, als in ben je er vanaf gekomen? Of is het iets dat altijd nog wat aanwezig blijft?

En ik heb net je blog gelezen, wat heb je dat ongelofelijk goed geschreven en hoe herkenbaar! En wat geweldig dat je je vriend je tranen durft te tonen, en dat hij het gevecht met jouw verdriet aandurft.