xx_Irisje schreef:Ja dit herken ik wel, soms heb ik helemaal geen zin om te praten achter de symboliek erachter, omdat de mensen of het moment er niet naar is en juist dan drammen mensen door.
Nou, precies dat! Juist op momenten dat je er even geen zin in hebt of niet de behoefte voelt om je hele hebben en houden op tafel te gooien blijven mensen doordrammen.
tones schreef:In mijn vakantie kwam ik iemand tegen met een fantastische sleeve.
Ik wilde haar ermee complimenteren maar durfde dat niet.
Worden jullie wel eens aangesproken door een wildvreemde?
Ik mag morgen om 11 uur.
Voel me net een klein kind dat morgen jarig is.

Ik ben al meerdere keren door wildvreemden aangesproken en met een compliment vind ik dat zeker geen probleem. Dat is juist leuk toch? Veel plezier morgen.
Ik herken je gevoel volkomen, haha.
cinniz123 schreef:Jep.
Laatst zei een oude vrouw ohhh mooie hond heb je op je arm is dat je eigen hond uhm nee het is een vos….
Ohh maar je hebt toch ook hondjes die erop lijken,ja dat klopt maar dat zou dit niet moeten zijn.
Ik loop door en spreekt een moeder met dochter me aan,echt tof joh je sleeves en gelijk ook een heel verhaal en vragen of ik als vrouw niet anders gezien wordt ect.
Meestal als ze zien dat je niet angst aan jagend bent gaan er mensen ook naar vragen

Mijn vosje op m’n arm werd ook voor een hond aangezien laatst. Ik kreeg ook dezelfde reactie en daarna de vraag “Waarom zou je een vos tatoeëren? Je eigen hond had ik nog wel begrepen” en toen liep ze door.
Vooral dat vragen hoe erop gereageerd wordt dat je tattoos hebt blijf ik bijzonder vinden. Alsof je ineens een ander mens bent. Ik krijg ook heel vaak de vraag of ik geen problemen krijg/heb op m’n werk (onderwijs) of dat ik niet bang ben dat mensen me ordinair gaan vinden.
Of de vraag “Heb je er geen spijt van?” of “Wat als je het over 10 jaar niet meer mooi vindt?”