Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-09-15 14:56

Geplaatst: 30-09-15 14:56

Misschien helpt om je aandacht in een hobby te gooien
Hielp bij mij heel erg

**Geplaatst**: 30-09-15 15:45

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-09-15 15:45

Wauw Jolien, wat herkenbaar. Het enige verschil is dat mijn 'eilandje' mijn kant van het bed is, en ik noem het mijn 'nestje'

Gelukkig heb ik wat jij beschrijft nog 'maar' 4 keer gehad, ik noem het een "crisis" voor mezelf, maar wat ben ik bang om daar weer in te vallen.

Hele dikke knuffel voor jou en voor iedereen die daar op dit moment doorheen gaat :(:)

**Geplaatst**: 30-09-15 16:18

Geplaatst: 30-09-15 16:18

Joolien schreef:
Ik heb een blog geschreven over mijn dipjes. http://psychevecht.weebly.com

Heel herkenbaar al is mijn eilandje mijn eigen kamer.
Ik meld me hier ook weer even, lees wel altijd mee. Maar ik heb besloten om niet in het topic meer te reageren wat betreft wat er in mijn leven speelt, aangezien het gewoon op internet te vinden is dan

Wel blijf ik gewoon meelezen en iedereen sterkte wensen en een virtuele knuffel geven

**Geplaatst**: 30-09-15 18:18

Geplaatst: 30-09-15 18:18

Mooi geschreven Joolien, heel herkenbaar ook.

Ik heb net een spoedafspraak gemaakt voor morgen bij mijn spv'er, ik voel me zo naar. En raar, in mijn hoofd. Ik heb moeite met onderscheid te maken tussen wat fantasie is en realiteit, mijn gedachte nemen steeds een loopje met me. Ik ben bang dat ik afsteven op een nieuwe psychose. Daarnaast komen de suïcidale gedachtes weer voorzichtig om de hoek kijken. Ik wil dit helemaal niet

**Geplaatst**: 01-10-15 06:39

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-10-15 06:39

Joolien, net even je blog gelezen.
De paniek in je lichaam op dit moment zal niet weg gaan door op de bank te zitten of het te negeren
Mijn tip (die eigenlijk van jezelf is

)
Ga stevig wandelen, gewoon een stuk zonder doel/ richting maar op een lekker stevig tempo (hardlopen mag ook)

Dat je bloed lekker gaat stromen en je hartslag ff een douw krijgt
Het is zoooo moeilijk, ik kies ook nog te vaak voor even niets doen ipv wandelen maar het helpt zoveel beter

**Geplaatst**: 01-10-15 19:43

Geplaatst: 01-10-15 19:43

Mooi geschreven Joolien.
Maar zoals Duplo ook al zegt, kom van die bank af. Het is zo verleidelijk erop te gaan hangen en er te blijven omdat het je veilige plek is, omdat je je daar beter voelt op het moment zelf... Maar net daar liggen die dippen ook weer op de loer... Door op de bank te gaan hangen en er te blijven, vermijd je enkel je negatieve gevoelens die er toch zijn. Het houdt het risico in dat je op de bank blijft hangen en steeds dieper wegzakt in een dip.

Ik herken het wel hoor, zeker wel. Maar inmiddels weet ik ook dat zulke dingen vooral aangeven dat het niet goed gaat en ik daar ook iets aan moet veranderen om het weer beter te laten gaan, dat ik moet zorgen dat ik dingen ga doen en dat ik mij niet afsluit voor anderen want dat doe ik dan vaak wel, mezelf isoleren.

Probeer er misschien een tijdslimiet op te zetten, zet je wekker bv na een uur of een half uur of zo en kom dan van de bank af. Dat hielp mij vroeger wel vaak. Die tijd kan je dan gaan afbouwen.

**Geplaatst**: 01-10-15 19:57

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-10-15 19:57

Klopt, uiteindelijk ben ik als een malle in de tuin gaan werken en dat was heerlijk, tot spierpijn aan toe :')

Maar soms kan ik echt niet van die bank af. Dat heb ik nu gelukkig nog maar zelden, maar in mijn depressie kon ik dat echt niet.

**Geplaatst**: 02-10-15 19:29

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-10-15 19:29

Mooie blog Joolien! Hoe gaat het nu met je?

Jorine: Wat lastig zeg! Ik herken het gevoel helaas... Ik hoop dat de situatie de goede kant op is gedraaid.

Goede tips Ikkkke en Duplo.

**Geplaatst**: 06-10-15 17:36

Geplaatst: 06-10-15 17:36

Dag allemaal, sorry dat ik hier zomaar kom binnenvallen maar ik zou graag wat tips willen krijgen wat betreft het (beginnen) gaan naar een psychologe..
Deze ochtend was ik namelijk weer extreem down, ik had er al eerder aan zitten denken om de psycholoog van school (waar ik al eens eerder heen gegaan was, maar had toen niet veel uitgehaald) een berichtje te sturen voor een gesprek maar ik durfde het nooit.
Nu vandaag dan uiteindelijk, om 6 uur in de ochtend een bericht gestuurd of ik kon praten over problemen met school en mezelf..
Ze heeft het volgens mij nog niet gezien maar ik heb echt zoveel spijt/schrik dat ik dat gestuurd heb.
Vooral omdat ik het erg moeilijk vind om over mijn gevoelens te praten, ik weet dan niet hoe ik het moet verwoorden en ik kan de woorden moeilijk uitspreken als het om mezelf gaat. Een ander punt dat meespeelt is dat ik ofwel echt blij ben of extreem down, op dat moment kan ik me dan echt niet meer voorstellen hoe het is om down te zijn hoewel ik de schrik wel altijd heb om terug down te worden.
Tijdens deze down periodes wil ik dan het liefste dood, komt niks meer goed, doe ik mezelf pijn om dingen te vergeten/verwerken of om mezelf te straffen. Dit speelt ongeveer al drie jaar en ik denk dat ik het daarom ook erg moeilijk vind om geholpen te worden, dit is namelijk ook hoe ik ben en ik zou niet weten wat ik ben zonder mijn extreme stemmingswisselingen, zonder mijn angst en mijn hypere momenten die dan weer gevolgd worden met een extreme slag in mijn gezicht.
Om even een voorbeeld te geven: ik ga elke maand naar een bepaalde fuif, echt extreem leuk vind ik het daar, ik voelde me thuis en kon me redelijk goed over mijn angst zetten. Na afloop van de fuif ben ik er echt onzettend hard mee bezig, ik denk er echt constant aan en ik kan het maar niet uit mijn hoofd zetten, ik durf dat kleine moment dat ik gelukkig was echt niet meer loslaten en dan gaat het mis. Hoe hard ik dan ook probeer om blij/neutraal te blijven, het lukt niet en dan slaat de angst terug toe. Ik heb echt tegen mezelf zitten smeken om nu gewoon eens gelukkig te zijn, te wachten en vrede te sluiten dat het voorbij is, maar het lukt niet.
Op zo'n momenten ga ik dan weer automutileren om het van me af te kunnen zetten.. Op dat moment werkt het natuurlijk wel, maar op lange termijn natuurlijk niet en het vult de cirkel dan ook alweer.

Ik ben ook gewoonweg vreselijk achterdochtig, als mensen me een complimentje geven denk ik vaak dat ze het toch niet menen, dat ze me eigenlijk gewoon uit zitten te lachen achter mijn rug. Zo kreeg ik een paar weken geleden ook een aanbod van een meisje dat ze me eventueel wel eens naar huis kon brengen van de fuif als ik niemand had, een erg leuk aanbod natuurlijk en ik zou het ook erg graag willen. Ze zei ook dat ze het erg fijn vond om me te leren kennen etc..
Maar nu zit ik weer met de schrik of ze echt wel meent wat ze zegt.. Ik zou haar erg graag willen vragen om daar terug af te spreken en of ze me kan brengen maar ik durf niet omdat ik erg veel schrik heb om afgewezen te worden.

Een ander punt is de paniek/angst die altijd in me zit. Ik ben wel eens naar een faalangsttraining geweest maar ik had het idee dat ze het raar vonden dat ik mijn niveau van angst voor het geven van een antwoord in de klas (gewoon op je plaats, zittend dus) met een 8-9 (weet het niet precies meer) beoordeelde. Terwijl mijn angst dan echt vreselijk groot is, ik kan dan niet meer nadenken, klap dicht en begin ontzettend hard te zweten en ik word dan echt ontzettend rood.. Nadat zoiets beschamend gebeurd is kan ik het vaak ook weer moeilijk van me afzetten en dan grijp ik weer naar slechte gewoontes..
Ik kan hierdoor ook niet werken in bijvoorbeeld de horeca, heb een tijd achter de toog gestaan in de manege, buiten dat ik in paniek schoot bij het terug geven van wisselgeld viel dat nog redelijk mee maar het was niet echt aangenaam. In de grote vakantie nog eens één dag, vijf uurtjes lang proef gedaan als bediende in een restaurant, het was dan nog niet eens druk maar ik kon het echt gewoon niet aan.
~~Nu stop ik even met typen want anders blijf ik doorzagen. x)~~

Nu na deze ~~onduidelijke~~ uitleg heb ik een vraag voor jullie; hoe zijn jullie in contact gekomen met een psycholoog/therapeut en hoe ben je begonnen te praten? Ik vind echt heel moeilijk om deze woorden uit te spreken, ik zou echt een heel levensverhaal kunnen typen maar praten.. No way.
Waar ik het dus graag over zou willen hebben met de psycholoog: twijfels bij het veranderen van richting (nog niet zo moeilijk), mijn stemmingswisselingen (automutilatie, zelfmoordgedachten), minderwaardigheidscomplex, mijn vreselijke claimgedrag, angst om afgewezen te worden etc..

Alvast bedankt.

**Geplaatst**: 06-10-15 17:44

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-10-15 17:44

Hoi DN, welkom hier. Wat een goede stap al dat je je hier meldt!
En wees niet bang, je verhaal is heel duidelijk. Je doet het bljkbaar al zo lang alleen, dat je niet gewend bent anderen toe te laten.
Maar om je vraag te beantwoorden, in Nederland is het gebruikelijk om via de huisarts doorverwezen te worden, ik weet niet hoe dat in Belgie is.
En over dat praten, maak je niet te druk, dat komt wel goed. De psycholoog weet wel de juiste vragen te stellen. Sterker nog, je kunt zelfs aangeven dat je het moeilijk vind om te praten, dan heb je een opening en kun je het daar over hebben, hoe je dat kunt doorbreken.
En je verteld nu al heel goed waar je het over wil heben, dus volgens mij komt dat wel goed. De eerste stap heb je al gezet, en dat is hier erover praten.

**Geplaatst**: 06-10-15 17:49

Geplaatst: 06-10-15 17:49

RubyRed schreef:
Mooie blog Joolien! Hoe gaat het nu met je?

Jorine: Wat lastig zeg! Ik herken het gevoel helaas... Ik hoop dat de situatie de goede kant op is gedraaid.

Goede tips Ikkkke en Duplo.

Bedankt voor t vragen, had t even over het hoofd gezien.
Vandaag toch een uitbarsting gehad. Vorige week trok de spanning weg, maar onderhuids bleef er wat zitten,ik voelde het doordat ik me af en toe niet lekker voelde, of heel moe was. Het weekend ging goed, maar mijn opa is zondag overleden en dat gaat toch niet helemaal goed icm een dipje, dus veel rustig aan doen en doseren. Vandaag wel naar school geweest, ging goed. Ik kwam thuis en ging eten, was wel beetje down maar niet heel bijzonder, totdat ik klaar was met eten, ineens begon ik vanuit het niets te huilen, echt heel intens. Alleen voelde ik er niet zoveel bij, dat was raar. Pas toen de huilbui nog een keer kwam, toen voelde ik het verdriet over mijn opa wel.

**Geplaatst**: 06-10-15 18:07

Geplaatst: 06-10-15 18:07

Hoi Deze Naam,
welkom op deze draad! Goed, dat je deze stap hebt gezet, de eerste stap is vaak de moeilijkste.
Een aantal dingen die je benoemt, herken ik heel goed. De eerste keren dat ik praatte over mijn incestverleden deed mijn keel letterlijk zeer - zo erg zat de gewoonte "ik moet zwijgen voor mijn eigen veiligheid" er in gedramd.
Uiteraard: over nare dingen praten, als het acute gevaar geweken is, is vele malen beter.

Wat ik ook herken: de angst om afgewezen te worden en claimgedrag. Als je je door allerlei ellende niet stevig in je schoenen voelt staan, heb je die steun van anderen letterllijk heel hard nodig. (En dan is afgewezen worden - wat voor niemand leuk is - heel erg bedreigend! Logisch dus, dat je er bang voor bent.)
Ook wat je beschrijft mbt angst vind ik heel herkenbaar. Je kunt stommere dingen proberen dan een aalangsttraining, maar als je dan raar wordt aangekeken als je meldt dat je angstniveau nogal hoog ligt, "dan werkt het ook niet echt". (Goed, dat JIJ het hebt geprobeerd - en jammer, dat het net dat was, wat je nodig had...!)

Juist bij angst is het belangrijk, dat je je van a tot z aanvaard voelt! Juist wat je beschrijft "ik kan dan niet meer nadenken, klap dicht en begin ontzettend hard te zweten en ik word dan echt ontzettend rood" zijn zogezegd puur lichamelijke aspecten van angst. Makkelijk voor mij, om te zeggen dat je je er dus niet voor moet schamen - maar zie het in elk geval niet als een persoonlijk falen: als je bang bent, gebeuren deze dingen, punt, uit.
...helaas: nare mensen zijn er dol op, om mensen die om wat voor reden dan ook bang zijn, nog eens extra in hun hemd te zetten. (Dat is dus ""gewoon"" pesten, en niets minder dan dat.)

DezeNaam schreef:
Tijdens deze down periodes wil ik dan het liefste dood, komt niks meer goed, doe ik mezelf pijn om dingen te vergeten/verwerken of om mezelf te straffen. Dit speelt ongeveer al drie jaar en ik denk dat ik het daarom ook erg moeilijk vind om geholpen te worden, dit is namelijk ook hoe ik ben en ik zou niet weten wat ik ben zonder mijn extreme stemmingswisselingen, zonder mijn angst en mijn hypere momenten die dan weer gevolgd worden met een extreme slag in mijn gezicht.
Om even een voorbeeld te geven: ik ga elke maand naar een bepaalde fuif, echt extreem leuk vind ik het daar, ik voelde me thuis en kon me redelijk goed over mijn angst zetten. Na afloop van de fuif ben ik er echt onzettend hard mee bezig, ik denk er echt constant aan en ik kan het maar niet uit mijn hoofd zetten, ik durf dat kleine moment dat ik gelukkig was echt niet meer loslaten en dan gaat het mis. Hoe hard ik dan ook probeer om blij/neutraal te blijven, het lukt niet en dan slaat de angst terug toe.

Ik snap van a tot z, dat je "je geluk niet los wil laten" en dat je niet terug wilt naar je angst. (Wie zou dat tenslotte wel willen...?)
En tja, 'dat dat niet gaat', zo gaan die dingen. Zie dat niet als falen! (Makkelijk gezegd, want voor mij betekent het, op een schaal van nul tot tien dat ik op gelukkige momenten 'achten en negens voel' - en als terugval wordt het een zesje. Jij kukelt terug naar een 1 of iets van dien aard - dat is echt van een andere orde!!)

DezeNaam schreef:
Ik heb echt tegen mezelf zitten smeken om nu gewoon eens gelukkig te zijn, te wachten en vrede te sluiten dat het voorbij is, maar het lukt niet.

Nee, helaas. Zo werken die dingen niet.
We leven in 2015 en er zijn goede therapieen om angsten de nek om te draaien, en daarna kun je veel en veel makkelijker gelukkig blijven.

DezeNaam schreef:
Op zo'n momenten ga ik dan weer automutileren om het van me af te kunnen zetten.. Op dat moment werkt het natuurlijk wel, maar op lange termijn natuurlijk niet en het vult de cirkel dan ook alweer.

k herken het. Ik ben ex snijster. De minder ideale cirkel wordt idd bevestigd door het snijden - "maar een mens moet wat". Destijds was het voor mij de enige manier om om te gaan met mijn psychische pijn... (En allerlei verwijten zoals "dat dit niet de goede manier is" maakten het alleen maar erger.)

**Geplaatst**: 06-10-15 18:16

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-10-15 18:16

@Joolien: Gecondoleerd met je opa.
@DezeNaam: Wat naar dat je je zo voelt. Ik ben gedwongen in therapie gegaan en dat was geen goed begin, het heeft 2 jaar en een opname gekost om te leren praten. Dat gaat natuurlijk lang niet altijd zo, maar ik zou proberen een psycholoog te vinden waar jij je bij op je gemak voelt en zo een vertrouwensband opbouwt, waardoor je jezelf open durft te stellen.

Nou hier gaat het niet zo best, ik heb gisteren weer geautomutileerd na bijna een jaar zonder, eten Is een grote puinzooi (eetbuien > compenseren > vasten) en ik voel me gewoon ellendig... Ik ben zo bang dat ik afsteven op een nieuwe opname, wat ik absoluut niet wil...

**Geplaatst**: 06-10-15 18:21

Geplaatst: 06-10-15 18:21

Hoi Jolien: ook van mij gecondoleerd met je opa. Sterkte met het verwerken!

**Geplaatst**: 06-10-15 18:27

Geplaatst: 06-10-15 18:27

Hoi Jorine,
rot hoor: gedwongen therapie! Een van mijn regels luidt, dat ik alleen gevoelige informatie vertel aan die mensen, die ik vertrouw. En als je ergens onvrijwillig terecht komt, en dit soort zaken niet helder liggen - hoei....!

En rot, dat het momenteel weer mis is met je! Heb je een idee, waar het van weg komt...?
(Bijvoorbeeld: ik zet het op een eten omdat ik boos ben over *dit*, of ik zoek troost in voedsel als er *dat* mis gaat.)
Als je dat weet, kunje proberen, in elk geval het overeten zelf wat in te dammen.

En verder heel veel compassie oefenen met jezelf: dat je weliswaar in je eigen strenge ogen en fout hebt gemaakt door te overeten, maar toch nog steeds respect verdient, waardering, acceptatie en

nog een hele serie van die woorden die vast voor jou voelen als een complete "vlag" op een schuit modder...

**Geplaatst**: 06-10-15 19:18

Geplaatst: 06-10-15 19:18

Deze naam goed van je dat je hier je verhaal doet en je vragen stelt. Veel ervaringsdeskundigen hier

.
De tip die ik je iig mee wil geven is dat als je bang bent dat je dichtslaat en niets meer weet te vertellen dan kun je alles wat je hier al hebt opgeschreven uitprinten.
En aan de psycholoog geven zodat ze het alleen maar hoeft te lezen.
Je schrijft namelijk duidelijk wat er in je hoofd om gaat en wat er met jou gebeurd.
Je bent ook goed te volgen in wat je schrijft.

Jorine wat akelig dat je een terugval hebt gehad m.b.t. jezelf beschadigen en dat je grip op je eten kwijt bent.
Heb je tools om de balans terug te krijgen?
Sterkte :(:)

Ik heb vandaag een voortgang gesprek gehad met de hoofdbehandelaar en mijn therapeut. Ik mag trots zijn op de vooruitgang die ik boek.
Sinds maart heb ik geen hele zware terugvallen meer gehad, er is echt een kanteling gekomen sinds er gebeden is met mij.
Nu kan ik mij ook echt gedragen voelen door mijn geloof in God en geloof ik dat ik geliefd ben en waardevol.
En nu zijn we alweer iets meer dan een half jaar verder en kan ik dat gevoel nog steeds vast houden.
Ik onderneem activiteiten om mijn grenzen te verleggen en ik weet steeds beter ondanks mijn angsten buiten mijn comfortzone te stappen.
Zo ben ik naar een boktmeeting geweest waarvan ik niemand persoonlijk kende, ga ik gesprekken aan met onbekende mensen en onderneem ik activiteiten waarbij er iets van mij verwacht wordt.
En waar ik echt heel trots op ben is de neuspiercing die ik heb genomen, die ik eerder niet durfde te nemen uit angst wat mensen er van zouden denken en omdat ik mij er van af liet houden.

De angsten zijn nog niet weg en de negatieve gedachten ook niet, ik wordt nog regelmatig geconfronteerd met gedachten als je voldoet niet, er wordt toch niet naar je geluisterd, je bent de moeite niet waard etc. etc. Ik weet waar deze gedachten uit voort komen.
En ik weiger echter deze gedachten nog te geloven, want het zijn leugens! op een dag dat ik wat moe ben en teveel heb ondernomen ben ik er wel gevoelig voor.
Gelukkig duren deze momenten niet meer heel erg lang. Met lang bedoel ik weken van somberheid en neerslachtigheid. Nu duurt het hoogstens een dag met zo nu en dan een piek.
Wel kost het mij energie maar dat is ook niet zo vreemd.
Ik heb veel te danken aan het pastoraal programma wat ik heb gevolgd, dat rond ik volgende week af en ik ben inmiddels begonnen met "Vrijheid & Herstel".
Waarbij ik een creatieve therapie volg met een groep vrouwen om op zoek te gaan naar mijn identiteit.
En om te gaan leren mensen toe te laten in mijn hart.

Ik ben er nog niet, maar ik kom er wel

.

Sterkte voor iedereen die nog heel erg worstelt met zich zelf.

**Geplaatst**: 06-10-15 20:45

Geplaatst: 06-10-15 20:45

Bedankt voor de snelle reacties, heb er veel aan.

Joolien; wij hebben op school het CLB (centrum voor leerlingenbegeleiding), zij hebben een psycholoog in dienst en via hun kan je daar vaak een keer per week een afspraak maken van een uur (is dan tijdens de les).
Maar ik zal inderdaad gewoon beginnen met te zeggen dat ik het moeilijk vind om erover te praten.

Klopt Janneke, het is echt belangrijk dat mensen je angst begrijpen.. Heb vorig jaar met de GOK-leerkracht (Gelijke onderwijskansen) gepraat, dat hadden we na een van de examens gepland. Ik had toen echt veel meer stress voor dat gesprek dan dat ik voor mijn examen had. Toen ik mijn examen afgaf en toen nog moest wachten om te gaan praten voelde ik me echt misselijk.. Was toen ook van plan om deze keer écht te vertellen hoe het zit maar dat was er weer niet van gekomen.
Mijn angst werd al onder de tafel geschoven met "Dat heeft iedereen wel, ze laten het enkel niet zo fel zien." Naja, dat laat ook wel al direct zien dat het je dus eigenlijk geen bal uitmaakt. Voelde me daarna meer klote dan goed want het was weer niet zoals ik het in mijn hoofd had geoefend.

Veel sterkte Jorine. :(:)

Heb je niemand in je (directe) omgeving waar je mee zou kunnen praten?

Bedankt voor de tip Osmo.

~~Sorry dat ik niet zo uitgebreid op jullie berichten reageer trouwens, heb niet zoveel tijd vandaag maar echt allemaal bedankt en veel sterkte!~~

**Geplaatst**: 07-10-15 09:48

Geplaatst: 07-10-15 09:48

Welkom!
Hier gaat alles niet goed. Heb in minder dan 1 maand tijd 4 paniekaanvallen gehad. Gisteren naar de dokter geweest en krijg weer een doorverwijzing naar het ggz. Slaap slecht door teveel nadenken, en op dit moment nu ik op de bus aan het wachten ben merk ik weer dat ik ontzettend gespannen ben en eigenlijk de bus niet indurf. Aangezien ik maandag met een aanval de bus uit ben gevlucht. Ik heb met school kunnen regelen dat ik later mag beginnen omdat dan fe bussen niet zo druk zijn als de normale tijden als ik naar school moet dus daar ben ik iniedergeval heel blij mee!. Naar stage zit ik bijna 2 uur in de bus dus dat word even aanpoten straks!

**Geplaatst**: 08-10-15 00:27

Geplaatst: 08-10-15 00:27

Fijn dat je school met je meedenkt Claudia. Rot dat het niet zo goed gaat!

Osmo: ik heb wel tools geleerd, maar het is moeilijk die toe te passen...
Janneke: het is gewoon een combinatie van dingen, maar voornamelijk de druk van het hebben van een baan, waar niet zoveel aan te doen is..

Edit: oh en DezeNaam: ik heb wel mensen in mijn omgeving maar ik ben me een beetje aan het afsluiten voor ze. Morgen wel weer naar een van mijn hulpverleners, misschien helpt dat wat.

**Geplaatst**: 15-10-15 18:28

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 15-10-15 18:28

Hoe gaat het nu met jullie?

**Geplaatst**: 15-10-15 18:44

Geplaatst: 15-10-15 18:44

Wil ik eigenlijk geen antwoord op geven :')

Niet goed, angst/paniek rijst de pan uit en een depressie erbovenop. Morgen gaat het echt niet lukken om naar school te gaan terwijl het echt een verplichte les is. Morgen ook weer naar therapeut, ze had het vorige keer al over dagopname en ik denk, doordat het alleen maar slechter gaat, dat ik er misschien toch aan moet geloven.

Edit: ik heb tot nu toe enkel ambulante therapie gehad, dus een uurtje per week of zo. In dagopname gaan is heel wat heftiger, heeft iemand hier ervaring mee?

**Geplaatst**: 15-10-15 18:47

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 15-10-15 18:47

Vervelend dat het zo slecht gaat! Wat wordt er bij jullie verstaan onder een dagopname?

**Geplaatst**: 15-10-15 19:31

Geplaatst: 15-10-15 19:31

Dat je overdag in het psychiatrisch centrum bent, maar je mag wel thuis gaan slapen en in de weekenden ben je ook thuis. Dus je bent dan van 's ochtends tot 's avonds daar.

**Geplaatst**: 15-10-15 20:00

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 15-10-15 20:00

Ohja, een soort dagbehandeling, of krijg je geen therapieën?

**Geplaatst**: 15-10-15 21:05

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 15-10-15 21:05

Ja, dagbehandeling is een duidelijker woord

je krijgt dan inderdaad therapie, vaak in groepsverband.