Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-07-24 20:04

Geplaatst: 11-07-24 20:04

Ik heb gevochten voor mijn erkenning om een Wia.
Gejankt omdat ik het allemaal niet vol kon houden en uwv beweerde van wel.
Gejankt om de oneerlijkheid en daarbij de toekomst die niet rooskleurig was.

... Ik heb Gejankt toen het uwv de erkenning gaf. Kwam en zit nog steeds in een rouwproces van niet meer kunnen werken. Geen nieuwe herrineringen meer maken op dat vlak. Want vond het werk leuk. Veel te zwaar wat er een nare kant aan gaf. Maar het werk was mooi om te doen .

Heel dubbel is dat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-24 21:50

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-24 21:50

Ja zo verdrietig om te horen dat sommige mensen ook zo hard hebben moeten vechten om erkenning te krijgen ,dat is een extra trauma bijna.

**Geplaatst**: 12-07-24 00:00

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 12-07-24 00:00

Is dat wel iets waar je weer uit komt, dat rouwproces van niet meer kunnen werken? Soms denk ik echt ik heb er vrede mee als het blijft zoals het is, maar andere dagen kan ik mezelf maar nauwelijks aankijken in de spiegel.

**Geplaatst**: 12-07-24 05:52

Geplaatst: 12-07-24 05:52

Ik heb die erkenning niet eens gekregen. Of nouja, van elke arts en instantie wel, behalve van uwv. Die erkenden allerlei beperkingen, maar dan net niet genoeg om afgekeurd te worden. Het is voor mij echt een trauma, ja. Ik krijg echt paniek als je weer bij een instantie komt die moet gaan bepalen of je wel ziek genoeg ergens voor bent. Net als de hulp in huishouden via de gemeente, doodeng vond ik dat. De vrouw van de gemeente gaf me net zo'n naar gevoel als de mensen bij het uwv, opmerkingen dat ik er zo goed uitzag en nog zo jong was en zij geen reden zag voor hulp, maar als ik het wilde zou ze me doorsturen naar het medisch adviesbureau voor een keuring. En daar kwam uit dat ik recht had op 3 uur per week op basis van beperkingen.

En dat is geweldig, maar het bizarre is dat het voor mij extreem vermoeiend is als de hulp er is. Ik doe dan niks, je moet verplicht thuisblijven die uren dus ik zit bij wijze van 3 uur op de bank en zodra zij weg is lig ik uren te slapen en kan ik die dag eigenlijk niks anders.

Het is bij mij alweer bijna 15 jaar dat de klachten deze extreme vormen aannamen en ja aan de ene kant ga je het accepteren. Maar je houdt altijd slechte dagen qua acceptatie. En dat wordt niet beter door de wetenschap dat mocht ik nog een relatie krijgen en je samen wilt gaan wonen ik mijn uitkering volledig kwijt raak. En dat ik nu ook tegemoetkomingen mis, omdat het uwv het niet ernstig genoeg vindt. Maar vervolgens had ik bijvoorbeeld vorig jaar, op een bijstandsuitkering, wel gemiddeld 400 euro aan kosten aan medische dingen en de verplichte zorgverzekering. Waarbij je geen hulp mag accepteren dus voor bij betekent dat dat vakantiegeld naar rekeningen gaat en belastingteruggave ook weer. Ipv ook echt wat leuks voor mezelf kopen of doen.

Het is gewoon ruk allemaal.

**Geplaatst**: 12-07-24 10:47

Geplaatst: 12-07-24 10:47

Texas02 schreef:
Is dat wel iets waar je weer uit komt, dat rouwproces van niet meer kunnen werken? Soms denk ik echt ik heb er vrede mee als het blijft zoals het is, maar andere dagen kan ik mezelf maar nauwelijks aankijken in de spiegel.

Ja en nee, denk ik. De heftigheid waarmee de emoties binnen komen die slijten, maar helemaal weg is het niet.
De momenten waarop ik er het meeste last van heb, is wanneer ik werk zie van iemand die het werk doet wat ik deed waar ik ook zo veel lol in had (ik had van mijn hobby mijn werk gemaakt). Of wanneer ik beelden zie van zo iemand die dat werk uitvoert. Dit voel ik na al die jaren ook nog steeds, het verdriet is minder heftig als toen, maar ik voel het nog steeds, het verdriet, het gemis, en jaloezie want ik wil ook zo graag.

**Geplaatst**: 12-07-24 10:52

Geplaatst: 12-07-24 10:52

Ja denk idd dat het is zoal Telpeva schrijft.

kreeg vorig jaar nog ineens een berichtje van een oud collega, die niet weet ik nu afgekeurd ben.
Er is een vacature bij ons vrij, wat voor jou! De teamleider van toen is er niet meer (daar had bijna iedereen herrie mee)
Maar heb gezegd momenteel niet op zoek te zijn.
Kon het niet om te zeggen dat ik nooit meer opzoek ben.
en ja zelfs nu ik dit schrijf schieten de tranen in mijn ogen, wat had ik daar weer graag terug gekund....

**Geplaatst**: 12-07-24 11:01

Geplaatst: 12-07-24 11:01

Ik ben al sinds 1998 ziek thuis. Echt een eeuwigheid. En hoewel ik mijn draai gevonden heb een een balans tussen conditie verbeteren en zo gezond blijven als kan. Toch ook hier best regelmatig balen dat ik niet mijn financiele sjit kan verbeteren, dat ik daarin altijd afhankelijk zal blijven van anderen en overheden. Ik heb zoveel plezier gehad aan mijn opleiding en eerste baan en nu doen mijn hersens eigenlijk niks nuttigs meer.

Maar afgelopen dagen wel weer heel duidelijk waarom ik mijn afkeur eerlijk verdiend heb. -O-

In een keer terug gereden omdat dat praktischer was, om vervolgens ziek te worden en ik nu al dagen als een lamgeslagen hoopje vermoeidheid op de bank hang. Probeer nog wat te doen maar na een paar dagen besloten nope beter echt lui niks op de bank zitten, minimaal huishoudelijke klussen. Veel slapen en energie opdoen om mezelf weer op de been te krijgen. Ik weet dat ik dat risico loop, teveel doen is gegarandeerd ziek worden daarna -O-

Laatst bijgewerkt door karuna op 12-07-24 11:03, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-07-24 11:02

Geplaatst: 12-07-24 11:02

MyWishMax schreef:
....

Het is gewoon ruk allemaal.

ja inderdaad, dat is echt helemaal ruk :knuffel:

**Geplaatst**: 12-07-24 11:08

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 12-07-24 11:08

Dat rouwproces is ook iets waar ik met de psych mee bezig ben, rouwen om mijn oude leventje...

En toch heb ik nog wel angst, want ik ben niet definitief 100% afgekeurd. Ik heb elke 6 maanden nog overleg met het UWV werkbedrijf, (om na 2 minuten tot de conclusie te komen dat werken absoluut niet kan)

Ik ben elke 6 maanden als de dood dat het UWV bedenkt dat ze aan reïntegratie willen beginnen. Terwijl mijn coach zegt dat ze niets gaan pushen en per situatie bekijken.
Maar toch, die angst dat ze de stekker eruit trekken zit echt heel hoog.

**Geplaatst**: 12-07-24 11:39

Geplaatst: 12-07-24 11:39

Meiden, wat klinkt dit allemaal verdrietig! Ik ben nog niet zo ver in het proces dat ik moet worden gekeurd, maar ik heb wel mijn uren nu terug geschroeft omdat ik me helemaal niet lekker voel. Deels door wat er speelt, maar vooral omdat mijn bloed gewoon niet in orde is en mijn hele lijf zeer doet.

Gisteren met leidinggevende gesproken en het is me echt duidelijk geworden dat ze hun reet afvegen met het rapport van UWV. En dat ik mijn eigen werk niet terug krijg. In plaats daarvan, laten ze mij taken doen die helemaal nieuw voor mij zijn. "Want dat geeft minder stress" :')

Dus er valt niet mee te praten. Het rapport van UWV is heel eenzijdig ( want ze hebben mij wel gesproken en hem niet ) en dingen zoals 2e spoor en deskundigen oordeel zijn niet nodig.

De deskundige van het UWV die ik van de week sprak, gaf aan zelden zo'n slechte werkgever te zien. En raadde mij ook aan om niet volledig af te melden, want dan kunnen ze een bekorting indienen.

Dus, ik zit nog steeds vast, maar nu voor minder uren.

**Geplaatst**: 12-07-24 13:31

Geplaatst: 12-07-24 13:31

Nog een soort vooroordeel, of aparte uitspraak die ik van de week tegen kwam:

'Misschien moet je eens proberen om er gewoon niet zo mee bezig te zijn, want als ik gewoon dingen ga doen en mijn dag vul dan denk ik ook niet meer aan mijn pijntjes en ongemakken'
Imo zegt zo iemand met andere woorden: ik vind dat je je aanstelt / Ik denk dat je je pijn of omgemak erger voor doet als dat het is / ik ontken dat jij echt dit probleem hebt.

Ps, mijn reactie erop was om gewoon niet te reageren, dat vind ik de energie niet waard. Toch merk ik dat ik er nu dagen later nog steeds over na denk en er last van heb.

Laatst bijgewerkt door Telpeva op 12-07-24 13:32, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-07-24 13:32

Geplaatst: 12-07-24 13:32

Die is ook herkenbaar helaas :(:)

**Geplaatst**: 12-07-24 14:35

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 12-07-24 14:35

Oh ja, afleiding, de nr 1 pijnstiller!
:roll:

wat onwijs kortzichtig

**Geplaatst**: 12-07-24 15:46

Geplaatst: 12-07-24 15:46

Earth schreef:
ivy_power89 schreef:
Ik ben chronisch ziek.
Zeer instabiel ernstig astma, meerdere ZH opnames per jaar, 100% afgekeurd, zwaar depressief.

Waar ik bijv best wel moeite mee heb, is de (goedbedoelde!!!) uitspraak, ik heb zo'n bewondering voor je doorzettingsvermogen. Dan denk ik, doorzettingsvermogen??? Ik zal wel MOETEN.
Maar ik snap dat dat anders overkomt op mensen.

Ik heb behoorlijk overgewicht door zwaar prednison gebruik in combinatie van minder kunnen bewegen. Maar mensen lijken dat niet helemaal te snappen. Vooral op de socials wordt ik soms echt afgemaakt wat zorgt dat ik van mezelf weinig post..... ik schaam me gewoon voor mijzelf

En die afkeuring waardoor ik een Wia ontvang, mensen zien dat als een cadeautje, wat lekker zo'n zakcentje. Ik zou willen dat ik dat ook had....

Haha dat herken ik wel. Dan denk ik 'ja vet goed he'. Maar ondertussen denk ik als ik niet door vecht dan wordt dat mijn dood. Ik wil helemaal niet hoeven vechten.

Ik heb wat doorgelezen maar te moe om het meeste echt binnen te laten komen.

Waar ik wel nog op wilde reageren. Ik had eerder altijd een vooroordeel over mensen die niet werkte maar wel een (of meerdere) eigen paard hadden. Dan dacht ik maar dat is toch een luxe 'product', dat kun je toch niet hebben als je in de wia zit?
Maar toen heb ik dat ervaren met een vriendin van mij en zag ik dat haar paard echt de reden was voor haar om te leven, om elke dag de deur uit te stappen en iets te ondernemen. En zij reed dan niet eens zelf, maar het ging echt erom dat ze wat om handen had. En soms redde ze het echt niet, dan kon dat wel een dagje maar het gaf haar juist zoveel regelmaat en een doel in het leven.

Ja spuit 11 hier $*\o/*$ Het kan niet anders dan dat ik die depressieve vriendin ben {:}

En het klopt helemaal. Mijn paard zorgt ervoor dat ik elke dag uit huis kom. Mijn verantwoordelijkheids gevoel naar haar toe is zo groot dat ik wel me wel echt heel slecht moet voelen om niet naar haar toe te gaan en dan is ook precies mijn bedoeling.

Nou had ik haar moeder al toen ik nog soort van gewoon aan het werk was. Toen zij overleed had ik haar dochter nog in de opfok en vond ik het een goed idee om haar niet meer te willen verkopen.

Op zich zou ik het financieel niet direct aanraden om een paard te kopen in deze situatie, een wandelende tak zou beter zijn, misschien kun je die ook leren om aan een riempje te lopen.

Maar de situatie was zoals het was. Ik ben de bovenverdieping van mijn huis gaan verhuren om rond te komen en gelukkig bevalt dat heel goed. Ik heb wel vaak het gevoel me te moeten verantwoorden dat ik een paard heb, dat vind ik tegelijk ook onzin want het is mijn zaak en ik moet er ook heel veel voor laten. Het zijn de keuzes die je al dan niet bewust maakt he.

Ik ben nu zo'n 10 jaar alweer afgekeurd en ook volledig en definitief. Ik had het me toen niet zo gerealiseerd want stiekem (achteraf is het altijd zoveel duidelijker he) ging het nooit echt goed met mij. Fysiek altijd probleempjes en psychisch ook. Alleen ik wist niet beter want tsja.

Ben ziek uit dienst gegaan wat bij mij een bijkomend geluk heeft dat ik nog wel pensioen verder opbouw. Ik had geen idee en kwam daar dus pas achter toen ik was afgekeurd.

Heb ook een reïntegratietraject gehad wat (helaas) mislukt is. Doordat de oude werkgever mijn pensioenopbouw verder moet betalen kwamen ze jaarlijks (logisch ook) met een verzoek tot herkeuring. Ik geloof dat ik het derde jaar telefonisch volledig en definitief ben opgegeven door het UWV en een IVA uitkering heb gekregen.

Super dubbel allemaal, ik gebruik het woord opgegeven bewust want dat is het ook. Tegelijkertijd was en ben ik zo blij en opgelucht dat ze me opgegeven hebben. Wat een enorme druk viel er van me af toen ik geen angst meer hoefde te hebben om zomaar ineens (deels) goedgekeurd te worden.

In mijn werkende leven heb ik ook heel slechte ervaringen gehad met het UWV maar nu is het hele traject eigenlijk 'makkelijk" gegaan. Blijkbaar was ik er echt heel slecht aan toe of zo.

Inmiddels kabbelt het leven voort. Vaak best lastig om niet meer te werken, je mist echt een behoorlijk onderdeel van het leven. Op goede momenten zijn er zoveel leuke werkdingen die voorbij komen. Ook dingen waarvan ik weet dat ik er goed in ben maar waarvan ik ook weet dat ik het niet standaard een aantal uur in de week zou kunnen volhouden. Het moeten presteren op bepaalde momenten is lastig.

Mijn paard staat op een doe het zelf stal. Ik doe zo goed mogelijk mee met het stalgenootje waar mijn pony/paard mee samen staat. Ik zit om de haverklap uit te rusten op m'n stoel en zij gaat maar door.
Ik zeg wel gekscherend dat we elkaar mooi aanvullen, ik help haar om toch af en toe te rusten of iets niet te "moeten" en zij helpt mij om meer te bewegen.

Ik doe vooral ook de regeldingen en in de winter vooral doet zij meer de fysieke dingen. Daarbij is zij degene die haar twee eigen pony's en die van mij beweging geeft.

We zijn nog maar pas naar deze stal verhuisd maar het is een paradijsje. Ik kan al bijna m'n bed er neerzetten omdat ik er zoveel tijd doorbreng hahaha

Ik geloof dat het een niet heel samenhangend verhaal is geworden en ik kan niet zeggen of ik veel zal reageren hier. Niet omdat ik niet wil maar vaak omdat ik me er niet toe kan zetten en dan is er nog zoveel meer wat eigenlijk gedaan moet worden. Ik heb wel vanaf het begin meegelezen en leef mee met al die ontzettend frustrerende ervaringen van mensen met de werkgevers en uitkeringsinstanties. Het is schrijnend in veel gevallen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-24 17:24

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-24 17:24

Yes jou bedoel ik

En het is geen warrig verhaal, maar dat komt misschien omdat ik je verhaal ken.

Vandaag was opstaan echt de grootste uitdaging ooit. Ik werd maar niet wakker, tot het ronf half 4 begon te onweren. Toen kreeg ik net genoeg adrenaline in mn lijf om mezelf uit bed te slepen. Maar ik ging rechtop zitten en mijn lichaam voelde zo intens zwaar, ik schrok er helemaal van. Ik moest echt even op bed blijven zitten en het weg laten vloeien. Mijn lijf voelt nog steeds heel traag en sloom, het is zo'n poedersuiker.

**Geplaatst**: 12-07-24 20:27

Geplaatst: 12-07-24 20:27

War een nare toestanden soms.

Ik moest vandaag ergens naartoe rijden. Mijn man had te veel last van zijn ogen door allergie. Waar ik vroeger uren achter elkaar kon rijden kreeg ik nu na een half uur al pijn. Na 50 minuten op de bestemming aangekomen kon ik bijna mijn ene been niet meer voor het andere krijgen. Gelukkig kon mijn man terug rijden. Dat frustreert enorm. Niet dat hij de terugweg voor zijn rekening neemt uiteraard maar dat ik het dan niet meer kan.

Zo ook mijn tuin. Ik wil zo graag maar het gaat niet. Bukken is een no go, te lang staan gaat niet, net als wandelen. Lang leve mijn scootmobiels.

Maar als ik dan over Kitty lees kan ik het ook weer relativeren.

**Geplaatst**: 12-07-24 20:29

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 12-07-24 20:29

Ja echt hè.
Dat denk ik dan ook.
Ik mag niet zo zeuren...

**Geplaatst**: 12-07-24 20:41

Geplaatst: 12-07-24 20:41

Jij zeurt niet, mensen die zeuren kunnen van alles maar klagen om het klagen.

Dat ben jij niet en ik hopelijk ook niet.

**Geplaatst**: 12-07-24 21:02

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 12-07-24 21:02

Je zeurt niet hoor!
Ik hoop toch ooit wel weer te kunnen werken, maar dan moet ik eerst weer beter kunnen slapen.
Gelukkig heb ik de mazzel dat ik nog onder de oude WAO regeling val ipv WIA en dus altijd een achterban heb wanneer ik wel weer zou gaan werken.
Als je dan binnen 5 jaar opnieuw uitvalt mag je zonder problemen weer terug de WAO in zonder dat je opnieuw het hele systeem moet doorlopen. Ze doen dan gelukkig nergens moeilijk over.
Het voelt wel heel fijn om dat als vangnet te hebben.

**Geplaatst**: 12-07-24 21:22

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 12-07-24 21:22

Soms lees ik verhalen en dan denk ik ook zeur niet zo, deze mensen hebben het nog veel moeilijker dan jij. Maar dan gaat het toch weer niet. Bij mij gaat het ook al vanaf 2005.. En met zulk weer als vandaag voel ik me weer slechter dan dat het een beetje mooi weer is zoals van de week.

**Geplaatst**: 12-07-24 22:37

Geplaatst: 12-07-24 22:37

Soms zijn er mensen die hun zegeningen moeten tellen. Mensen die van alles kunnen en daar dan even van bij moeten komen zoals iedereen. Mensen die kunnen tuinieren, lange afstanden kunnen rijden, kunnen klussen etc. etc. Mensen die kunnen wat ik en anderen niet meer kunnen.

Maar ik wil niet mopperen. Ik wil mijn best doen om zover mogelijk te functioneren.

**Geplaatst**: 13-07-24 00:05

Geplaatst: 13-07-24 00:05

Over zulke dingen wil ik liever sowieso niet oordelen, dan denk mij meestal bij mijzelf: die is op een andere manier kapot als ik, hij of zij kan blijkbaar dingen die ik niet kan, en andersom kan ik waarschijnlijk dingen die hij of zij niet zal kunnen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-07-24 00:14

Geplaatst door de TopicStarter : 13-07-24 00:14

Weet je, jezelf met andere vergelijken gaat je nooit helpen. Het is per situatie zo verschillend. Als je gaat vergelijken neem je je eigen klachten misschien niet serieus en doe je jezelf tekort.

Ze zullen van mij deze avond op een bruiloft niet hebben verwacht dat ik chronisch ziek ben, ik stond te dansen als een gek, lekker heerlijk los gaan. Dat ik daarbij constant over mijn grens ga en van bloedheet naar ijskoud in 20 seconde heeft natuurlijk niemand door, maar dat hoeft ook niet. Ik heb me vermaakt en ik ben voldaan. En ik was even heerlijk mezelf.

**Geplaatst**: 13-07-24 00:16

Geplaatst: 13-07-24 00:16

Dar klopt Tepeva maar als mensen functioneren en dan blijven klagen dan is dat soms vervelend.

**Geplaatst**: 13-07-24 02:39

Geplaatst: 13-07-24 02:39

Maar hoe weet je dat ze functioneren? Wanneer functioneer je? Als je dat doet wat men van je verwacht? Ook als je daarna kapot bent? Want dat is dan wat niet gezien wordt.

Fijn dat je ondanks je ziekte een leuke avond hebt gehad, Earth!