Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-21 13:17

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-21 13:17

Goh, ben ik werkelijk aan mezelf aan het werken? Dat idee heb ik niet echt namelijk. Ik heb het gevoel dat ik het cirkeltje weer rond ben. Straks ga ik terug naar dezelfde psycholoog zoals hoe het allemaal begon in oktober 2020, terug in opname vanaf nul.. En die tussenperiode begint weer akelig aan te voelen zoals het was. Alsof die bijna 3 maanden lange opname amper zin heeft gehad.

Op basis van mijn gedrag, gevoel zou ik nu ook perfect weer opgenomen kunnen worden omdat ik mijn veiligheid eigenlijk niet kan garanderen. Met wel de nuance dat ik niet (meer) suicidaal ben. Maar dat wil ik niet. Ik moet gewoon nog even volhouden. Nu moeten aangeven dat ik deze periode niet zelf kan overbruggen zou voor mij aanvoelen als een verlies. Een zware teleurstelling. Ik wil en mag er gewoon niet aan toegeven.

Ik geloof zeker wel dat de groepstherapie uiteindelijk wel redelijk zal lukken en het is gewoon een feit dat best wat van mijn problemen op relationeel vlak liggen in groep, dus het is logisch dat het voor mij erg moeilijk is. Tijdens mijn eerste opname automutileerde ik door de stress zelf tijdens de groepsgesprekken in het geniep, bij de tweede was dat in veel minder grote mate aanwezig maar daar vluchtte ik vaak na 5 minuten al omdat het me emotioneel te veel werd. En toen was ik niet eens echt heel erg bij het gesprek betrokken.. Eén keer, maar dat was gewoon tijdens een ergotherapie sessie in groep toen er mij gevraagd werd mijn mening te geven over een gedicht - het ging over wat je kon helpen in moeilijke momenten - heb ik vrij openlijk kunnen praten. Ik kan nou eenmaal niet liegen tenzij in noodsituaties en dus beantwoordde ik de vraag doodeerlijk; dat niets me hielp in een crisismoment. Plots waren alle ogen dan op mij gericht en nam de gesprek zo'n wending dat het alleen maar om mij begon te gaan. En dat vond ik echt niet leuk en heb ik toen meermaals aangegeven.. Ik wil die center of attention echt niet, maar ik wil uiteraard wel gehoord worden.

Ik denk ook wel dat ik zeker nog terecht ga kunnen bij mijn psycholoog maar toch knaagt het. Dat is de verlatingsangst die spreekt. Ik heb haar zelf niet gesproken dus ik weet ook niet of ze me überhaupt wekelijks gaat kunnen zien. Voorlopig staat er ook maar één afspraak en dat is die van 1 maart. Mobiel crisisteam zie ik echt niet zitten, daar heb ik zulke slechte wansmaak aan overgehouden.. Thuis therapie volgen vind ik sowieso erg moeilijk. Dit is geen neutraal terrein en er is altijd zo veel chaos in dit huis waardoor ik me moeilijk kan concentreren op het gesprek. Ik raak dan simpelweg overprikkeld.

Misschien heb ik te veel gedaan, maar anderzijds haat ik het ook om gewoon niets te doen. Ik denk dat het misschien gewoon weer een manier is om mij niet te hoeven focussen op de realiteit dat ik me zo druk bezig probeer te houden. Ik had me voorgenomen te werken met een dagplanning maar dat lukt me dus niet. Het contrast kan ook zeker wel; life goes on for others but to me it feels like I'm standing still. Ik vind het ook nog altijd zo'n bizar idee dat ik straks voor 8 maand weg ben.. Ik vond de afgelopen 3 maand echt al lang, laat staan nog 5 maand extra. Dus ik hoop zo hard dat het meevalt waardoor de tijd sneller gaat.. Scheelt wel al dat het straks lente/zomer wordt en ik ook meer buiten ga kunnen zijn..

Vanochtend was ik alleen thuis. De laatste keer dat ik alleen thuis was, was voor mij heel heftig op emotioneel vlak. Vandaag voelde ik heel veel, maar het kwam er niet uit. Eerder het tegenovergestelde weer - interne chaos, buitenaf emotionele vlakte. Alleen thuis zijn betekent dat ik vrij spel heb. Ik kan alles doen, heb alles tot mijn beschikking. En omdat ik mezelf voor geen haar vertrouw voelt dat heel onveilig. Gelukkig is mijn oudere broer nu thuisgekomen om van thuis uit te werken.

Vandaag dan maar afleiding zoeken door mijn kamer eindelijk eens op te ruimen. Mijn koffer en een paar zakken van de verhuis liggen hier nog gewoon gedumpt in een hoekje. Ik zit het al een eeuwigheid uit te stellen omdat ik gewoon de moed niet bij elkaar kan rapen (en een stemmetje in mijn achterhoofd zegt dat het nutteloos is omdat ik straks toch weer weg moet). Maar ik denk dat ik me achteraf wel beter ga voelen als er wat orde komt in mijn chaos, want chaos, dat is er al genoeg an sich.

**Geplaatst**: 23-02-21 14:41

Geplaatst: 23-02-21 14:41

Kaatastrof schreef:
Goh, ben ik werkelijk aan mezelf aan het werken? Dat idee heb ik niet echt namelijk. Ik heb het gevoel dat ik het cirkeltje weer rond ben. Straks ga ik terug naar dezelfde psycholoog zoals hoe het allemaal begon in oktober 2020, terug in opname vanaf nul.. En die tussenperiode begint weer akelig aan te voelen zoals het was. Alsof die bijna 3 maanden lange opname amper zin heeft gehad.

Ik begrijp je gevoel, maar je hebt in die maanden veel dieper gezeten dan toen je opgenomen werd. Zelfs al ben je inderdaad terug op het niveau van oktober, dan is dat al een hele verbetering t.o.v. hoe dat op bepaalde momenten in december en januari ging. Bovendien ben je al die narigheid duidelijk niet vergeten. Je wilt niet dat het nog een keer gebeurt en daarvoor laat je zelfs je broer overkomen.

Iets anders is natuurlijk of die psycholoog er zo tegenaan kijkt. Die heeft je in oktober voor het laatst gezien en zal nu geen verbetering zien. Maar ook h/zij zal moeten onderkennen dat die opname je niet echt goed heeft gedaan. Bovendien is je diagnose in de tussentijd aangepast. Dat betekent normaal gesproken ook dat er naar andere middelen wordt gezocht.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-21 15:14

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-21 15:14

Neenee, mijn broer is sowieso thuis aan het werk vandaag. Hij weet niets en is dus ook niet speciaal voor mij naar huis gekomen oid..

Bwa geen verbetering is dan weer te drastisch. Gewoon te weinig. En ik ben gewoon bang dat als het nog te lang gaat duren ik weer erg herval. Ik herken namelijk veel dezelfde patronen van toen..

**Geplaatst**: 23-02-21 15:32

Geplaatst: 23-02-21 15:32

Citaat:
Op basis van mijn gedrag, gevoel zou ik nu ook perfect weer opgenomen kunnen worden omdat ik mijn veiligheid eigenlijk niet kan garanderen. Met wel de nuance dat ik niet (meer) suicidaal ben. Maar dat wil ik niet. Ik moet gewoon nog even volhouden. Nu moeten aangeven dat ik deze periode niet zelf kan overbruggen zou voor mij aanvoelen als een verlies. Een zware teleurstelling. Ik wil en mag er gewoon niet aan toegeven.

Meid, hou jou niet sterker voor dan je bent. Dit is gedrag dat enorm uitputtend is en enkel voor een grotere terugslag zorgt. Je bent nu eigenlijk al weer aan het verdrinken terwijl je krampachtig jou hoofd boven water houd. Je mag wel er aan toe geven dat deze periode niet alleen lukt. Wat ook erg normaal is. Ik moet zeggen dat ik zelf enorm geschrokken was toen ik las dat je naar huis mocht. Ik heb meerdere opnames van familie nabij meegemaakt en dat is niet de gang van zaken. Ik kon toen al alleen maar denken: Oh jee, dit is veel te vroeg. Je moet niet volhouden. Toegeven dat het nu niet lukt is ook geen verlies. Integendeel, dat is een winst! Je voelt dat het niet ok is, je weet dat je er naar moet handelen en je zoekt hulp. Dergelijke zelfkennis zou echt een heel erg grote stap vooruit zijn! Moeten volhouden kan later altijd nog.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-21 16:01

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-21 16:01

Moestuin schreef:
Citaat:
Op basis van mijn gedrag, gevoel zou ik nu ook perfect weer opgenomen kunnen worden omdat ik mijn veiligheid eigenlijk niet kan garanderen. Met wel de nuance dat ik niet (meer) suicidaal ben. Maar dat wil ik niet. Ik moet gewoon nog even volhouden. Nu moeten aangeven dat ik deze periode niet zelf kan overbruggen zou voor mij aanvoelen als een verlies. Een zware teleurstelling. Ik wil en mag er gewoon niet aan toegeven.

Meid, hou jou niet sterker voor dan je bent. Dit is gedrag dat enorm uitputtend is en enkel voor een grotere terugslag zorgt. Je bent nu eigenlijk al weer aan het verdrinken terwijl je krampachtig jou hoofd boven water houd. Je mag wel er aan toe geven dat deze periode niet alleen lukt. Wat ook erg normaal is. Ik moet zeggen dat ik zelf enorm geschrokken was toen ik las dat je naar huis mocht. Ik heb meerdere opnames van familie nabij meegemaakt en dat is niet de gang van zaken. Ik kon toen al alleen maar denken: Oh jee, dit is veel te vroeg. Je moet niet volhouden. Toegeven dat het nu niet lukt is ook geen verlies. Integendeel, dat is een winst! Je voelt dat het niet ok is, je weet dat je er naar moet handelen en je zoekt hulp. Dergelijke zelfkennis zou echt een heel erg grote stap vooruit zijn! Moeten volhouden kan later altijd nog.

Het ding is dat ik op een opnamedienst zat. En het is niet de bedoeling dat je daar lang verblijft. Dat ik daar zo lang gezeten heb is echt uitzonderlijk. De afdeling zat helemaal vol en er belandden mensen van de A kant (strenger toezicht) naar de B kant terwijl zij daar nog niet klaar voor waren. Moest ik, binnen hetzelfde ziekenhuis gebleven zijn voor verdere behandeling, dan had ik gewoon vlot in één keer kunnen doorstromen naar een andere afdeling zonder deze tussenperiode. En intieel wou ik het ook zo doen, van de ene naar de andere opname omdat ik al zo'n voorgevoel had dat die tussenperiode vreemd ging zijn..

Maar mijn emmer ginder liep ook gewoon vol.. Ik kon de druk en omgeving niet meer aan en voor dat korte stukje naar de afdeling in Grimbergen gaan waar ze DGT doen wouden ze ook niet, omdat er te veel overlapping ging zijn en ik me dan te veel ging moeten aanpassen tov Gent.

Uiteindelijk ben ik door de pyscholoog en psychiater goed bevonden om naar huis te gaan.. Sterker nog, van zodra ik vermeldde dat ik naar huis wou ging alles heel snel en was alles gewoon goed volgens hun. Maar ik heb hen toen ook gezegd dat ik nog geen gezond copingmechanisme had ontwikkeld en dat ik dus echt nog niet hersteld ben. Het ding is echter dat mijn gedrag ook in die omgeving escaleerde en uiteindelijk konden ze mij ook niet echt tegenhouden. Het enige verschil is iets meer controle, minder gevaarlijke wapens en dat als het echt niet gaat je kan vragen voor kalmeermedicatie/isolatie.

In principe heb ik een voorschrift voor Temesta, maar daarvoor moet ik eerst via de huisarts en ik wed dat als ik er achter vraag ze me eerst gaat willen zien voor gesprek en dat wil ik niet. Ik wil er met haar niet over spreken. Daarnaast ben ik bang dat als ik zelf controle heb over de medicatie ik domme dingen ga doen of er te afhankelijk van word. En laat lorazepam een benzo zijn, welke dus verslavend kunnen werken.. Daarom dat ik ook geweigerd heb om het me zo maar mee te geven.

Ik moet gewoon doorgaan tot volgende week maandag, dan zie ik mijn psycholoog en kunnen we nog het een en het ander bespreken. Als ik nu terug in opname zou gaan (met nadruk op als), wil ik echter meteen in crisisopname dan in Gent en niet terug naar Grimbergen.. Dat lijkt me compleet zinloos, buiten dan het feit dat ik daar bekend ben..

**Geplaatst**: 23-02-21 16:14

Geplaatst: 23-02-21 16:14

Kaatastrof schreef:
Bwa geen verbetering is dan weer te drastisch. Gewoon te weinig. En ik ben gewoon bang dat als het nog te lang gaat duren ik weer erg herval. Ik herken namelijk veel dezelfde patronen van toen..

Als je dit leest, is er dus wel verbetering te zien. Alleen je had zelf meer verwacht en gehoopt. Bekijk het eens van de andere kant, er is iets aan verbetering, dus je bent sowieso verder dan waar je stond!

Ook wat je nu zegt, je herkent patronen. Dat is echt al iets! Wellicht ben je nog niet helemaal in staat die patronen te verbreken, maar dat kost echt ontzettend veel tijd. Dat je ze al herkent, is echt al iets!

Ik vind dat je echt trots op jezelf mag zijn! :knuffel:

**Geplaatst**: 23-02-21 21:19

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-02-21 21:19

Maar meid denk je nou echt dat je in één keer genezen wordt? Je gaat nog wel 10x op je bek, misschien nog wel 100 keer! Dat hoort bij groeien. Het belangrijke is dat jij een terugval niet ziet als 'falen', maar als leermoment. Je kijkt terug op je stemming en handelen de uren/dagen ervoor, en trekt lering uit de 'triggers' of valkuilen die je herkent. Bij de volgende keer dat je op het randje staat herken je die punten uit je vorige terugval en kun je preventief handelen. Je valt waarschijnlijk dan wel weer in die kuil, maar dan heb je weer nieuwe punten om aan te werken.

Ik weet hoe frustrerend het is om keer op keer dezelfde fouten te maken en het heeft bij mij ook zo'n 8 jaar geduurd voordat ik mijn borderline onder controle had (soms nog niet helemaal :oo

). Maar dat hoort bij het leven!

Wanneer je in een positief gestemde bui bent moet je je topic eens vanaf het begin teruglezen, jij realiseert je niet hoe enorm je gegroeid bent maar wij zien het echt wel! $_/-\o_$

**Geplaatst**: 23-02-21 21:24

Geplaatst: 23-02-21 21:24

Kaatastrof schreef:
In principe heb ik een voorschrift voor Temesta, maar daarvoor moet ik eerst via de huisarts en ik wed dat als ik er achter vraag ze me eerst gaat willen zien voor gesprek en dat wil ik niet. Ik wil er met haar niet over spreken. Daarnaast ben ik bang dat als ik zelf controle heb over de medicatie ik domme dingen ga doen of er te afhankelijk van word. En laat lorazepam een benzo zijn, welke dus verslavend kunnen werken.. Daarom dat ik ook geweigerd heb om het me zo maar mee te geven.

Wanneer je je medicatie zou krijgen, zou je het misschien aan je ouders kunnen geven en dat die jou de juiste dosering geven wanneer het nodig is?
Dan hoef je niet bang te zijn dat je iets doet waar je later spijt van krijgt :(:)

**Geplaatst**: 23-02-21 21:27

Geplaatst: 23-02-21 21:27

Cayenne schreef:
Kaatastrof schreef:
In principe heb ik een voorschrift voor Temesta, maar daarvoor moet ik eerst via de huisarts en ik wed dat als ik er achter vraag ze me eerst gaat willen zien voor gesprek en dat wil ik niet. Ik wil er met haar niet over spreken. Daarnaast ben ik bang dat als ik zelf controle heb over de medicatie ik domme dingen ga doen of er te afhankelijk van word. En laat lorazepam een benzo zijn, welke dus verslavend kunnen werken.. Daarom dat ik ook geweigerd heb om het me zo maar mee te geven.

Wanneer je je medicatie zou krijgen, zou je het misschien aan je ouders kunnen geven en dat die jou de juiste dosering geven wanneer het nodig is?
Dan hoef je niet bang te zijn dat je iets doet waar je later spijt van krijgt

Dit vind ik een hele goede tip, of aan broertje.

**Geplaatst**: 23-02-21 21:43

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-02-21 21:43

Niet te veel willen kaat. Alles op zijn tijd. :(:)

**Geplaatst**: 23-02-21 23:57

Geplaatst: 23-02-21 23:57

Nederlandse regel: als je een recept hebt, loop je de apotheek binnen en koopt het spul.
En je hebt alle vrijheid om te zeggen 'het recept is voor twintig pillen, maar ik koop er nu drie'. (En die drie kun je idd in bewaring geven.)

Ik ben zelf ook geen fan van benzo's, (ik vind het niet horen tot de copingmechanismen) maar het hangt ook af van je gebruik.
Als je niets anders meer verzinnen kunt (train je vaardigheden, want je hebt ze nodig op de rottigste momenten!!!) is het beter dan niets.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-21 00:39

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-21 00:39

Uiteraard had ik meer verwacht. Ik had verwacht dat ik na 3 weken opname in november gewoon klaar was. Dat ik gewoon uit die vicieuze cirkel moest geraken maar uiteindelijk zat ik er zo diep in dat dat simpelweg niet meer lukte. In het verleden ging het ook altijd weer vanzelf voorbij, waarom zou dat dit keer niet het geval geweest zijn? Maar blijkbaar was deze keer anders. Borderline ontwikkelt zich ook pas rond mijn leeftijd ongeveer, soms iets vroeger. Ik geloof dat het al op mijn 16de licht aanwezig was maar dat het nu pas echt getriggerd is geweest.

Ik sta verder dan toen omdat ik niet meer zo gigantisch depressief ben. Toen kon ik totaal niet meer communiceren, niet meer lachen, echt niets. Dat lukt nu wel, maar toch voelt er iets niet juist.. Ik ben mijn werkelijke emoties terug aan het onderdrukken want ik durf ze niet te tonen. Het verleden heeft me namelijk geleerd dat als ik ze toon, mensen me meestal toch niet kunnen helpen. En ik laat ze liever dat gevoel van machteloosheid niet ervaren. Datzelfde geldt dus voor mijn ouders. Zelf al zou ik hun vertellen dat ik terug automutileer, dan gaan zij niet weten wat ze moeten doen. De vraag gaat dan aan mij gesteld worden, maar ik weet het antwoord ook niet. Dit hebben we deels besproken ook tijdens het familiegesprek en de conclusie is simpelweg dat de bal in mijn kamp ligt. Maar ik durf/kan die niet overgooien. Ik ben idd niet in staat om de patronen te verbreken. Het is enorm verleidelijk en eenvoudig om er gewoon aan toe te geven.. Hoe vreemd dat ook klinkt, dat is voor mij veel minder gedoe/pijnlijk dan de emotionele confrontatie aan te gaan. Gewoon in stilte lijden is zo veel eenvoudiger.. zeker nu ik weet dat hulp onderweg is. Ik moet gewoon even doorbijten..

Ik wil dus liever niet terug afhankelijk worden van medicatie. Daarbij heb ik in het verleden Temesta gekregen in crisis, maar heeft het buiten één keer dan misschien (toen ben ik in slaap gevallen), niet zo veel verschil gemaakt. Ik moet het tijdig, eigenlijk voor de crisis nemen. Als ik er al in zit is het te laat en escaleert mijn gedrag alsnog. Pas daarna word ik rustig en begint de medicatie te werken. En het probleem is dat ik plots durf omslaan en dat de problemen vooral in de late avond/'s nachts zich voordoen hier thuis. Ik kan dus moeilijk aan mijn werkende ouders of broer om 1 u 's nachts vragen of ik een Temesta mag.. Ik val mensen liever niet lastig.. Dat vond ik zelf tov de verpleging zelf lastig.

Overigens heb ik het recept zelf niet. Die is doorgestuurd naar mijn HA. Ik kan dus niet zomaar naar de apotheek het gaan ophalen, zelf al zou ik willen.

Ik heb vooral weer moeite dat ik all over the place ben. Ene moment gelukkig, andere moment best oké, dan weer intense leegte en verdriet, zorgen, stress, .. Dàt plus mijn lijf wilt nog niet mee. Ik ben gisteravond gaan skaten en toen ging het prima, maar vandaag ben ik moeten stoppen met het opruimen van mijn kamer omdat mijn lichaam intens moe aanvoelde. De oefeningen van de kinesist kan ik ook niet in één keer doen want ik ontbreek kracht in mijn armen.. Zo frustrerend want ik was fysiek vrij goed bezig en nu moet ik weer alles van nul opbouwen en telkens als ik terug aan de slag wil blokkeert mijn lijf

Morgenvroeg trachten een ritje te maken te paard en dan nog even langs de winkel om nog wat kleine dingetjes te halen om mijn kamer nog wat aan te kleden.. En hopelijk kan mijn lijf dan weer mee om het opruimen af te werken.. Eind deze week ga ik nog eens bellen naar Gent om te kijken of er al verandering is ivm de wachtlijst.

Ohja, voor de liefhebbers van mijn kunstwerkjes. Eén van mijn laatste creaties, dit concept is een uitvoering van één van mijn donkere gedachten toen ik nog in opname zat. Ik had toen het idee al losjes uitgewerkt maar sinds kort het juiste materiaal pas. Even in spoiler omdat het toch wel weer vrij donker is

Spoiler:

**Geplaatst**: 24-02-21 07:52

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 24-02-21 07:52

Je kan mooi tekenen kaat.

ookal is het donker.

Ik hoop dat je snel naar Gent mag.. :(:)

**Geplaatst**: 24-02-21 08:33

Geplaatst: 24-02-21 08:33

Je maakt inderdaad prachtige tekeningen

. Ik hoop ook dat je gauw verder mag naar Gent (mooie stad, fijne mensen). :knuffel:

**Geplaatst**: 24-02-21 09:00

Geplaatst: 24-02-21 09:00

pien_2010 schreef:
Je maakt inderdaad prachtige tekeningen . Ik hoop ook dat je gauw verder mag naar Gent (mooie stad, fijne mensen).

Dankuwel pien

**Geplaatst**: 24-02-21 10:12

Geplaatst: 24-02-21 10:12

Kaatastrof schreef:
Ik kan dus moeilijk aan mijn werkende ouders of broer om 1 u 's nachts vragen of ik een Temesta mag.. Ik val mensen liever niet lastig.

Ik lees hier gewoon stilletjes mee, maar nu moet me toch iets van het hart...ik ben zelf mama, dus ik weet waar ik over spreek.

Ik werk full-time en mijn man ook, maar nooit of te nimmer zou ik het een probleem vinden dat mijn kind mij midden in de nacht wakker maakt om hulp te vragen. Hoe oud mijn kind ook is, het is en blijft mijn kind en ik zie die doodgraag en wil die helpen als ik kan. Ik voel me zelfs gefaald als mijn zoon/dochter een "probleempje" zelf probeert op te lossen 's nachts om me maar niet wakker te moeten maken. Ik ben er 100% zeker van dat jou ouders daar hetzelfde over voelen.

Weet dus dat een ouder nooit of te nimmer boos zal worden omdat je hulp vraagt (dit is dus niet lastig vallen!)...hoe vroeg of laat het op de dag ook is en hoeveel werkdag erop nog volgt. :knuffel:

**Geplaatst**: 24-02-21 10:21

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 24-02-21 10:21

Ik sluit me aan bij Nickietje, mijn oudste is 17 en ik sta met liefde op voor haar, ook meerdere keren per nacht.
Jij kiest er niet voor je zo voelen!

Als je nu je bed onder kotst omdat je teveel gedronken hebt op een feestje, dan mag je dat van mij zelf opruimen.
Maar als je me snachts wakker maakt, omdat je het moeilijk hebt, medicatie nodig hebt of gewoon een knuffel of wil praten of met een kop thee uit je negatieve gedachten gehaald zou kunnen worden, dan sta ik met liefde op.

Je tekening, inderdaad donker, maar wel weer indrukwekkend!

**Geplaatst**: 24-02-21 11:11

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 24-02-21 11:11

Toen de vader van mijn kinderen zeer slecht lag, had ik de telefoon naast bed liggen zodat de kinderen.....30++ altijd kunnen bellen). Moeder (of vader) ben je voor het leven. Zo hoort het ook, dus eens met bovenstaande .

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-21 11:40

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-21 11:40

Mijn ouders zijn/waren(?) heel bezorgd om me en ik weet wel dat ze niet boos op me zouden worden oid. Maar toch is die drempel ontiegelijk hoog. Zelf een goede vriend of vriendin zou ik niet kunnen opbellen of een berichtje sturen dan. Achteraf aangeven lukt wel bij vrienden, binnen mijn gezin ligt dat ook weer moeilijker.

Ik heb liefdevolle, fijne ouders die me goed hebben opgevoed maar zoals veel Belgen zijn wij allemaal wat afstandelijk. Er werd hier nooit echt gepraat over onze gevoelens. Aan tafel begon uiteindelijk iedereen zijn eigen ding te doen waardoor gesprek niet meer aan de orde was. Of jawel, maar altijd over werk, school of interesses. Echt louter zakelijk. Ik heb dus nooit anders geweten en het dus ook nooit geleerd. De momenten dat ik me kwetsbaar heb opgesteld in het verleden ben ik meermaals niet bevestigd geweest in mijn emoties of er werd niets verder ondernomen.

Dus was het voor mij vrij logisch om het heft dan maar in eigen handen te nemen. Ook andere, fysieke zaken waarbij ik zorg nodig had heb ik uiteindelijk vaak zelf geregeld. Als ik aangaf dat ik ergens last van had werd het altijd betuttelend of heel typisch 'we kijken de kat wel uit de boom'.. Zo dus operatie voor mijn springvinger zelf geregeld, idem met verder onderzoek nu naar mijn huidproblemen en kinesie therapie voor mijn spierproblemen.. En dat zijn zaken waar ik dan al lang mee blijf aanmodderen. Mijn mentale gezondheid hoort daar dus ook perfect bij.

Mijn ouders dachten dat ik gewoon veel zelfstandiger was dan mijn broers en dat ik dus alles gewoon zelf wel zou oplossen. Maar dat stuk zorg dat zij kregen, dàt miste ik vooral. We hebben het daar uiteraard al over gehad en nu krijg ik wel de goede hulp, ze staan ook achter mijn verdere opname maar had ik dit zelf allemaal niet in gang gezet, godweet waar ik dan nu gezeten zou hebben.. Want over deze problematiek heerst er bij hun ook gewoon veel onwetendheid.

Het is bijna 11 u en ik lig nog in bed. Had wekker opgezet maar was nog te moe (mentaal maar vooral fysiek) om op te staan.. Ochtendritje mag ik dus op mijn buik schrijven. Hopelijk niet te veel volk straks buiten want dan kan ik er ook niet echt meer van genieten..

**Geplaatst**: 25-02-21 00:06

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 25-02-21 00:06

Kun je een niet-verbale manier vinden om op zo’n moment om bijv medicatie te vragen? Een appje, een afgesproken teken, een blaadje met tekst, een bepaalde tekening, een belletje of ander bewust geluid afspreken?

**Geplaatst**: 25-02-21 09:43

Geplaatst: 25-02-21 09:43

Goedemorgen Kaat. Nog even vol houden meid en je mag naar Gent. :knuffel:

Ik geef je een knuffel en laat je zo weten dat ik aan je denk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-02-21 14:09

Geplaatst door de TopicStarter : 25-02-21 14:09

Een niet-verbale manier zou een optie kunnen zijn, maar het gaat me niet zo zeer over de manier - eerder de personen aan wie ik het moet aangeven. Sowieso wil ik eigenlijk niet meer met medicatie beginnen, dat werd ook afgeraden vanuit Gent. In Grimbergen heb ik een paar keer Temesta gekregen maar de crisissen toen waren wel malen erger dan dat ze nu zijn.. Dit is een meer prikkelarme omgeving dus werkt minder heftig op me in qua stress etc. Momenteel ligt de bron voornamelijk bij mijn piekeren; ik heb té veel tijd om na te denken. En me met te veel zaken bezig houden om mijn gedachten te verzetten werkt dus ook niet fijn want dan krijg ik 's avonds mijn weerslag..

Gisteren viel al bij al wel mee. In de stad een paar leuke aankopen kunnen doen, waaronder een rokje voor de helft van de prijs voor het warmer weer binnenkort die gelukkig ook al mijn littekens bedekt. Dan nog even langs de boekenwinkel geweest en nog een teken op nummer boek gekocht, want dat is iets wat ik wel nog leuk vind om te doen als mindless bezigheidstherapie, zeker op dode momenten tijdens mijn opname. Ik plan mijn laptop de eerste periode niet mee te nemen - ik moet eerst een vertrouwensband scheppen met mijn kamergenoot om te kijken of ik zulk duur spul wel veilig kan opbergen daar. Ik weet ook niet of we daar een slot op de kamer hebben, dat was in Grimbergen wel zo, in Asse niet en daar nam ik dus ook nooit mijn laptop mee. Ik wil sowieso me ook weer even meer focussen op de belangrijke zaken en tegenwoordig kan ik toch alles doen op mijn smartphone. Naast het tekenboek heb ik ook een boek over biologie gekocht om mijn dorst naar kennis en studie momenteel wat te lessen (ik zou moeten verder doen aan mijn rijbewijs maar dat is bijlange niet zo interessant

). Veel herhaling wel voor mij van de lessen microbiologie en genetica tot nu toe, maar is ook wel fijn als opfrisbeurt. Achter de kassa zag ik plots ook het boek van Charlie Mackesy. Sommigen onder jullie zullen hem misschien wel kennen. Hij maakt hele mooie tekeningen van een jongetje, een mol, een vos en een paard. Vaak zijn er ook prachtige teksten bij geschreven. Ik kon hem niet laten liggen en er was slechts één exemplaar over in de winkel dus die maar ook meegenomen.

Even een (wel toepasselijk..) voorbeeldje:

Toen ik het boek gisteren aan mijn oudere broer toonde, wees hij me plots op de littekens op mijn arm. Hij zei iets in die trant van: "Wow". En ik weet niet of het op mijn oude wonden bedoeld was of op de nieuwe die ik helaas een paar dagen terug gemaakt heb.. Ineens werd het gesprek enorm oncomfortabel voor me. Ik zei half lachend (dat is mijn copingmechanisme) dat het niets is en dat ik er niet over wou praten. Hij is er verder niet meer op ingegaan.. Maar ik voel me wel beschaamd en ik heb me door die reactie ook prijsgegeven. Verder ben ik gisterenavond nog gaan rijden, mijn vader was mee met de honden en mijn jongere broer is later ook nog meegekomen. Tinky was lief, wel goed voorwaarts en ze had kennelijk de lente in haar bol. Ik heb wel heerlijk zitten uitrazen met haar, gaspedaal in en de heuvel op. Dàt is mijn uitlaatklep. Maar helaas moet ik daar binnenkort weer deels afscheid van nemen. Hieronder een foto van gisteren. De boomtoppen zaten vol kraaien, die zie je helaas niet op de foto. Maar wat ik zelf heel mooi vond is de volle maan die zichtbaar was overdag in de felblauwe hemel.

Er is ook nog een pakketje binnengekomen uit Amerika voor me. Ik wou meedoen aan een giveaway op Instagram om een paar prachtige, handgemaakte oorbellen te winnen met de kop van een kerkuil erop. De vrouw die ze maakt is slechts een paar jaar ouder dan mij en is ontzettend getalenteerd. Haar account noemt Meadowandfawn en kan ik zeker aanraden als je - net zoals ik - fan bent van inheemse fauna en flora. Ze vroeg voor de giveaway waarom jij precies deze oorbellen wou. Ik heb toen het verhaal verteld over hoe de kerkuil een belangrijke rol heeft gespeeld in het maken van de beslissing om verder hulp te zoeken. Dit zal wellicht heel banaal klinken voor een buitenstaander, maar afgelopen nazomer ging ik elke avond wandelen met de honden omdat we toen te horen kregen dat Ophélia (één van de twee) hypertrofische osteopathie had samen met elleboogdysplasie. Uiteindelijk bleek de HO vrij onschuldig, of althans hebben we geen directe oorzaak gevonden en hadden we ook het idee dat ze er geen last van had, maar dat is terzijde. Het was altijd hetzelfde, korte wandelingetje maar op die avonden ben ik verscheidene keren zeer dicht in contact gekomen met de kerkuil die bij ons op straat in de kapel woont. Maanden later zat ik een paar dagen voor ik de beslissing nam om in opname te gaan, door mijn dakraam naar buiten te staren toen ik plots oog in oog stond met diezelfde kerkuil. Ze zat gewoon op een paar meter voor me in onze walnotenboom. En dat moment was voor mij zo bijzonder. Een witte schim in de complete duisternis. Ik begon op te zoeken wat het symbool van de kerkuil betekende, dit is wat ik o.a. tegenkwam:

"The Barn owl is a prophecy, Be strong. There’s something ahead that you cannot see. Or that isn’t allowed your access until it is time. Hold on a little while longer, you are getting prepared to rise out of whatever adversity standing in your way. Things will immediately shift and you will feel much lighter and blissful. You’ve got to get through this, it is your birthright. It is written in your birth chart, and this shall pass! You will not go under the things you are facing at this time. Although you are experiencing an upheaval of emotions, don’t give up. It will be something that you will feel much more grateful for in the future, having to hang in there. The storm is nearly over. Don’t give up or in before you reach your shoreline. Something exciting is forthcoming."

En hoe cliché het ook klonk, ik geloofde dat het een teken was. Zeker omdat ik meermaals in contact was gekomen en ik echt het gevoel kreeg dat die kerkuil mijn beschermengel is. Alexis, de eigenaresse van Meadowandfawn vond mijn verhaal zo mooi dat ze contact met me opnam en me sowieso een paar oorbellen cadeau wou doen. :knuffel:

Dat heeft me uiteraard erg ontroerd en ik heb haar werkelijk duizend keer bedankt. We hebben ook nog een paar fijne gesprekken gehad samen. Dus deze oorbellen gaan sowieso met me mee, zodat ik mijn beschermengel altijd bij me heb op moeilijke momenten. De uilen zijn hier de laatste dagen ook weer behoorlijk actief. Ik hoor elke avond/nacht hun melancholisch gezang. En dat geluid ga ik echt wel weer missen ook.

Zoveel mooie, goede dingen ook in mijn leven en toch intern in zo'n conflicten zitten. Het voelt alsof mijn dankbaarheid nep is terwijl ik écht wel dankbaar ben. Maar ik voel het niet? Heel gek, ik weet eigenlijk niet goed hoe ik het kan beschrijven.

Ik heb vanochtend nog naar Gent gebeld en ik sta officieel 11de op de wachtlijst. Ik ben dus niet veel opgeschoven de afgelopen 2 weken. Maar de vrouw aan de telefoon vertelde me wel dat ze onlangs contact hebben opgenomen met een paar mensen op de lijst, maar die nog niets hebben laten weten. Na een aantal dagen gaan die dan automatisch van de lijst. Indien er dus geen rekening gehouden wordt met die mensen, sta ik op de 7de plaats. Wat concreet betekent dat de kans vrij groot is dat bij de volgende keer dat ze mensen opbellen, ik erbij ben. Als ik opgebeld wordt, betekent dat ik binnen 2 dagen opgenomen wordt. Ik dien dan nog 48u voor opname getest te worden op Corona. Ze doen de tests niet meer in het ziekenhuis zelf, wat op zich wel fijn is want dan hoef ik geen dag op mijn kamer opgesloten te worden. Ik vind het wel spannend. Twee dagen is uiteraard niet zo lang om je voor te bereiden. Maar langs de andere kant is het wel goed dat het niet te lang is want dat zou meer stress voor me zijn. Het einde is dus in zicht. Alez, het begin van het einde hopelijk.

Knuffel terug Pien :knuffel:

Bedankt dat je aan me denkt.

**Geplaatst**: 25-02-21 14:24

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 25-02-21 14:24

Je piekert veel wat leidt tot crisismomenten schrijf je. Zou een activiteitencentrum o.i.d. voor mensen met een psychische kwetsbaarheid iets voor jou kunnen zijn in de tijd tot je opgenomen wordt? Je hebt dan een bezigheid, wat meer structuur, maar ook begeleiding en lotgenoten om je heen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-02-21 14:52

Geplaatst door de TopicStarter : 25-02-21 14:52

Ik kan het er maandag wel eens over hebben met mijn psychologe. Alleen is het probleem dat die dagbestedingen altijd zo ver zijn en ik geen zelfstandig vervoer heb.. Ik weet ook niet of het veel zin heeft om nu nog zoiets op te starten als het goed kan zijn dat ik binnen 2 weken telefoon krijg dat ik weg moet?

Ik dacht dat ik zelf wel structuur kon creëeren maar dat lukt me dus niet

Ik ben elke keer weer wakker tot +1 u 's nachts, word pas echt wakker tegen 10u in de ochtend. Alles wat ik doe is 'on the go' beslist eigenlijk. Ik weet wel ongeveer wat ik allemaal nog moet of wil doen, maar als het een keertje niet lukt of ik heb er geen zin in verplicht ik mezelf ook niet. Is sowieso nu nogal lastig omdat ik sommige dagen gewoon fysiek ook veel minder kan dan andere dagen en het nu moeilijk te achterhalen is of dat nog aan mijn klierkoorts ligt of ik weer lichtelijk depressief aan het worden ben.

**Geplaatst**: 25-02-21 15:00

Geplaatst: 25-02-21 15:00

Wouw Kaat, we hebben echt iets gemeen namelijk de enorme liefde voor uilen.

https://www.google.com/search?client=fi ... rten+uilen
Bij mij is het niet beperkt tot de kerkuil ook al speelde deze vroeger een belangrijke rol in mijn leven daar ik als kind naast de kerk klokken woonde en daar zaten kerk uilen in.

Waar ik nu woon hoor ik geregeld de schreeuw van het steenuiltje die bij de buren elk jaar nestelt en dat is een raar hoog geluid en echt een schreeuw. Soms zaten ze ook op het dak van ons huis, de 3v kinderen dan hé, en we hebben ooit een steenuiltje naar de opvang moeten brengen want de buuf had geen tijd en het kleintje was uit het nest gevallen.

De ransuil speelt een belangrijke rol bij de eerste date met mijn man. We gingen toen in Surea wandelen naar een boom waarvan mijn man wist dat er 3 ransuiltjes in zaten. Zijn uiltjes met pluimpjes aan de oren. In stomme verbazing keken we naar boven en die uilen draaiden hun kopjes zo dat ze ons met die grote uilen recht aan keken. Van ontzag gaf ik mijn man spontaan een hand en zo stonden voor het eerst hand in hand naar die 3 indrukwekkende ransuiltjes te kijken die naar ons terug keken. Mijn man en ik houden veel van de natuur en kunnen er samen vol ontzag van genieten.

Geregeld horen wij 's avonds laat de uilen wakker worden en het is machtig mooi om te horen hoe ze hun territorium afbakenen door te oehoeen en hoe ze dan reacties terugkrijgen

. Prachtig. Dit doen ze 's ochtends ook als de nacht voorbij is en ze gaan slapen. Het mooie is dan hoor je dit geluid van achter uit onze bosjes en dan hoor je de reacties overal om ons heen.

Op dit moment ben ik in de Fermette onze gîte waar we volgend jaar voorgoed gaan in wonen. HIer meegemaakt dat op een avond er een knoeperd van een uil op ons hek zat. wouw, ik denk dat het een oehoe is geweest iets wat goed zou kunnen gezien de vele vervallen leegstaande huizen en groeves hier en het feit dat hij hier voor komt.

De betekenis die jij gevonden heb is zeker ook van toepassing op mijn leven waar ook diepe dalen, moeilijke tijden en opnieuw geboren worden als het ware in voorkwam en vooral waar jij nu mee bezig bent, zo herkenbaar. Ik heb goede hoop dat het bij jou ook goed komt, met een beetje geluk, iets dat we allemaal nodig hebben.

Ik heb jouw Engelse citaat even vertaald:

Citaat:
De kerkuil is een voorspelling, Wees sterk. Er ligt iets voor je dat je niet kunt zien. Of waar je geen toegang toe krijgt totdat het tijd is. Hou nog even vol, je wordt voorbereid om op te staan uit welke tegenspoed dan ook die in je weg staat. Dingen zullen onmiddellijk verschuiven en je zult je veel lichter en gelukzaliger voelen. Je moet hier doorheen, het is je geboorterecht. Het staat geschreven in je geboortekaart, en dit zal voorbijgaan! U zult niet ten onder gaan aan de dingen die u op dit moment te wachten staan. Ook al ervaart u een omwenteling van emoties, geef niet op. Het zal iets zijn waar u zich in de toekomst veel dankbaarder voor zult voelen, dat u het hebt volgehouden. De storm is bijna voorbij. Geef niet op of in voordat je je kustlijn hebt bereikt. Er komt iets spannends aan."

De laatste 3 zinnen ontroeren me zeer. Ooit stond ik voor een zeer belangrijke keuze en die nacht had ik een droom. Ik vertel hem hier voor jou en de anderen mogen mee lezen: "ik droomde dat ik met mijn 3 kinderen naar Engeland vaarde op een boot met mij als kapitein aan het roer. Het was een enorme storm, veel wind en de golven beukten om ons heen en de wind probeerde vooral mij weg te slaan van mijn plek. In mijn spijkerbroek, de kinderen die op de grond zaten en mijn benen vasthielden, stond ik wijdbeens met voeten stevig op de boot geduwd en mijn handen aan het stuur. Zo rolden we de beukende golven op en af. Ik wist dat wat er ook gebeurde, dat ik het stuur niet los moest laten, mijn blik op de horizon moest houden en het schip op koers en dat mijn kinderen mij moesten vasthouden. Opeens zagen we de mooie kustlijn van Engeland, de lucht was blauw, de zon scheen en het water was kalm. Mijn boot met de kinderen aan boort

waren veilig aan de overkant gekomen."

Toen wist ik dat ik moest vertrekken en dat ik stand moest houden wat er ook zou gebeuren, maar ook dat het dan goed zou komen. En zo geschiede.....Heel vaak, als het erg heftig was, hield ik stand en dacht ik aan mijn droom en ik heb iedereen, veilig naar de overkant gekregen. :))

Ik vind het zo verdiend dat je die oorbellen krijgt van die jonge vrouw→ maak je er een foto van? Heel bijzonder dat je met haar zo'n gesprek hebt gehad. Onthoud dit voor als het leven eens wat minder is, want dit zijn bijzondere fijne dingen!

Kaat het is niet allemaal gemakkelijk maar er gebeuren toch ook wel veel bijzondere en boeiende dingen in je leven. Ik ga duimen dat je gauw naar Gent mag. En heerlijk de bergop crossen met je lieve Stinky

Ik word blij van je post.