Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Magrathea schreef:Wat ik nou niet zo goed begrijp, is dat zoveel mensen zeggen niet van stickertjes te houden.
Ik wil dolgraag een stickertje! Lijkt me heerlijk. 'jij hebt add/adhd/hap/autistische stoornis en daar hebben we dit pilletje voor/dit kan je doen om je leven op orde te brengen.'
Doe mij maar een sticker hoor
Maar persoonlijk ben ik ook van mening dat, net zoals RedPassion schrijft, de kans bestaat dat je naar het labeltje gaat leven en dat dit niet de bedoeling is. Je bent nog steeds jij, niet je labeltje.
Komt misschien ook omdat ik er de laatste tijd te veel mee bezig ben -ben gelijk allerlei boekjes erover aan het lezen en zo, achter elkaar
- plus allerlei andere spannende dingen die op dit moment spelen
Wendy schreef:Een stickertje kan je soms wel helpen om jezelf te accepteren. tenminste dat deed het wel voor mij![]()
dat ik wel gewoon die tijd voor mezelf nodig heb, bijvoorbeeld. of dat mijn gevoel gewoon klopt als ik denk dat iemand een dubbele agenda heeft. of als ik denk dat een persoon eigenlijk helemaal niet zo aardig is...
ik weet niet hoe dat voor jullie zit natuurlijk, maar ik durfde eigenlijk niet meer op mijn gevoel te vertrouwen op een gegeven moment. en veel mensen hebben geprobeerd om mij "normaal" te "maken".
het stickertje heeft mij meer vertrouwen in mijzelf gegeven. en dat ervaar ik als enorm prettig. (sorry voor het gebrek aan hoofdletters).
Ik durfde ook niet meer op mijn gevoel te vertrouwen, wilde 'normaal' zijn, voelde me een aansteller etc. etc. Tegenwoordig accepteer ik dat het is zoals het is, en ik voel me daardoor zoveel beter. Het is wel fijn als een stickertje je daarbij kan helpen natuurlijk, maar ik denk dat ieder mens, welk stickertje er ook op zit, vooral gebaat is bij zelfacceptatie en zelfkennis. Zoveel mensen, niet alleen HSP-ers, leven maar naar maatstaven die eigenlijk niet bij ze passen en verloochenen hun eigen kwaliteiten en behoeftes. Iedereen is uniek, zo jammer dat we dan toch met zijn allen zo ons best doen om 'normaal' te zijn.
Muds schreef:In feite is het niets nieuws, het is er altijd al geweest, maar toch kan ik het nog geen plekje geven. Er wordt geadviseerd om er in je directe omgeving niet te veel over te praten, terwijl ik denk dat het wel veel duidelijkheid kan geven. En het lijkt erop dat, nu ik me zo mág voelen zoals ik me voel, nu ineens ook dat dikke slot van die deur af is en alle opgekropte gevoelens en eigenschappen ineens loskomen.. Ik weet niet, vind het op het moment een beetje verwarrend allemaal
Maar door wel wat dingen te vertellen leren zij me beter kennen, houden ze ook rekening met me en zullen ze me niet zo snel veroordelen als ik tijdens een verjaardag even naar buiten loop met de hond. Fijner voor iedereen dus. 

Sentido schreef:Hallo,
Ik heb dit topic al eens eerder gevonden omdat ik toen voor mezelf wat duidelijkheid zocht. Maar nu ben ik overspannen/burn out/oververmoeid en heb ik voor het eerst in mijn leven zelf een hulpverlener opgezocht. Omdat ik altijd heel moeilijk over mijn klachten kan praten heb ik haar gemaild en zij raadde aan om eens het boekje 'Hoogsensitiviteit als kracht' te gaan lezen. Helaas duurt het nog even voor ik bij haar terecht kan, want aan de telefoon had ik al echt zo iets van deze persoon kan mij helpen. Ik vond het dus wel 'grappig' dat zij ook in de richting van HSP dacht, zonder dat ik dat zelf aangaf.
Als ik dit topic doorlees herken ik zoveel. Bijvoorbeeld dat 'waaaat?' terwijl ik al lang weet wat iemand zegt. En ook dat niet meer vertrouwen op mijn gevoelens. Ik heb vaak dat ik al snel weet of iemand bij me past of niet, maar daar luister ik eigenlijk nooit na. Hebben jullie ook vaak dat je tegen jezelf zegt van 'hup stel je niet aan, doe even normaal'?
Maar toch vind ik het lastig. Ik wil niet zomaar een label plakken en er zijn ook veel dingen die ik helemaal niet herken. Hoe hebben jullie dat uiteindelijk gedaan, voor jezelf gezegd van dit is het ofzo? Ik denk dat het een stukje zelfacceptatie is inderdaad.. maar dat vind ik erg lastig.


TessaKaizoku schreef:Ik ga wel de opleiding diergeneeskunde doen, hoop dat het me lukt maar ik denk dat als ik het niet probeer dat ik er de rest van mijn leven spijt van zal hebben.
Als ik terugkijk denk ik dat één van mijn vroegere collega's (ook een dierenarts) HSP is en ja, ze had het af en toe zwaar, maar ze had ook niets anders willen doen
Al blijkt het niet zo goed bij je te passen heb je het in ieder geval geprobeerd en al blijkt het wel bij je te passen wordt je gewoon een heel goede, empatische en invoelende dierenarts
En wie weet is holistisch dierenarts wel iets voor je
Anoniem schreef:wat voor werk/opleiding doen "de hsp'ers" hier??
ik vind dat namelijk een erg lastig iets...
