Bokt.nl

NatasjavE schreef:

Bedenk ook dat er mensen zij die gewoon gedeprimeerd zijn...dat is nog niet het zelfde als een depressie.

Depressie is een ernstige ziekte die behandeld moet worden door een specialist(een arts dus, de psychiater) en waar je aan kan overlijden.
Iemand die gedeprimeerd is heeft tijd en soms hulp van een psycholoog nodig. Die heeft ook geen medicatie nodig(dat ze het soms wel krijgen is vers 2)

Jessix schreef:

Brainless schreef:

@Jessix
Ik dacht ook altijd, als iemand depressief was; Hup schop onder je kont, ga eens wat doen... logisch als je in je bed blijft liggen dat je je beroert gaat voelen... hup ga lekker wandelen/fietsen en best is gewoon aan het werk.

Maar..... toen werd ik depressief.... en ik heb mij nog nooit zo beroerd gevoelt.
Je kent het wel als je verliefd bent, dat je dat gevoel door heel je lichaam voelt.... zo voelde ik mijn depressie (dus heel negatief). Ik heb mijn rug gebroken op 3 plekken, later mijn bekken op 2 plekken, mijn SI-gewricht is beschadigd waardoor ik dagelijks (zenuw)pijn heb...... maar mijn depressie was vele malen erger, die (geestelijke) pijn was veel moeilijker te dragen dan toen ik in een rolstoel zat omdat ik van de pijn niet kon lopen. Het is een alles overheersend gevoel wat je benauwd, waar je bang van wordt, wat je hele dag en toekomstbeeld beheerst.

En ben je dan nu niet meer depressief? Hoe heb je dat dan "opgelost" of hoe is dat over gegaan? ..(als ik vragen mag, want het is uiteraard nogal persoonlijk)

Jessix schreef:

NatasjavE schreef:

Bedenk ook dat er mensen zij die gewoon gedeprimeerd zijn...dat is nog niet het zelfde als een depressie.

Depressie is een ernstige ziekte die behandeld moet worden door een specialist(een arts dus, de psychiater) en waar je aan kan overlijden.
Iemand die gedeprimeerd is heeft tijd en soms hulp van een psycholoog nodig. Die heeft ook geen medicatie nodig(dat ze het soms wel krijgen is vers 2)

Maar waar zit 'em het verschil dan in? Want de gedeprimeerde persoon voelt zichzelf wel depressief. Het komt, zoals jij ook schrijft wel degelijk voor dat die persoon ook behandelt wordt door een psychiater en medicatie gebruikt. Moeilijk om nu hierover een oordeel te vellen, vindt je niet? Wanneer ben je gedeprimeerd en wanneer depressief?

Jessix schreef:

Wanneer ben je gedeprimeerd en wanneer depressief?

Citaat:

Volgens de DSM-IV-TR-criteria[1] voor het diagnosticeren van een ernstige depressieve episode moeten één of twee van de volgende elementen aanwezig zijn:

A. Gedeprimeerde stemming (1) of verlies van belangstelling of genoegen (2).

Bij deze twee criteria moet worden uitgesloten dat ze zijn veroorzaakt door een lichamelijke aandoening of stemmingsincongruente wanen of hallucinaties. Het volstaat om één van deze symptomen te hebben indien het gepaard gaat met minstens vier van de volgende symptomen:

Gedeprimeerde stemming gedurende het grootste deel van de dag.
Duidelijke daling van belangstelling in aangename activiteiten.
Veranderende eetlust en duidelijke gewichtstoename of gewichtsverlies.
Verstoord slaappatroon of slapeloosheid of meer slapen dan normaal.
Veranderingen in activiteitenniveaus, rusteloosheid of zich beduidend langzamer bewegen dan normaal.
Vrijwel alle dagen vermoeidheid of energieverlies.
Gevoel van schuld, hulpeloosheid, bezorgdheid, en/of vrees.
Verminderde capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen.
Suïcidale gedachten.

B. De symptomen voldoen niet aan de criteria voor een gemengde episode.

C. De symptomen veroorzaken klinisch significant lijden of belemmering in sociale, beroepsmatige of andere belangrijke omstandigheden.

D. De symptomen zijn niet het gevolg van directe fysiologische effecten van middelengebruik (bijvoorbeeld drugs of medicatie) of een somatische aandoening (bijvoorbeeld hypothyreoïdie).

E. De symptomen kunnen niet beter worden verklaard door rouw, bv. na het verlies van een geliefde persoon, de symptomen duren langer dan twee maanden of worden gekenmerkt door belemmering in het functioneren, preoccupatie met waardeloosheid, suïcidale gedachten, psychotische symptomen of psychomotorische retardatie.

Jessix schreef:

NatasjavE schreef:

Bedenk ook dat er mensen zij die gewoon gedeprimeerd zijn...dat is nog niet het zelfde als een depressie.

Depressie is een ernstige ziekte die behandeld moet worden door een specialist(een arts dus, de psychiater) en waar je aan kan overlijden.
Iemand die gedeprimeerd is heeft tijd en soms hulp van een psycholoog nodig. Die heeft ook geen medicatie nodig(dat ze het soms wel krijgen is vers 2)

Maar waar zit 'em het verschil dan in? Want de gedeprimeerde persoon voelt zichzelf wel depressief. Het komt, zoals jij ook schrijft wel degelijk voor dat die persoon ook behandelt wordt door een psychiater en medicatie gebruikt. Moeilijk om nu hierover een oordeel te vellen, vindt je niet? Wanneer ben je gedeprimeerd en wanneer depressief?

marleen_usar schreef:

Zelfmoord kan een enorme rust geven voor de na bestaanden.

Brainless schreef:

MenB
Klopt, mijn man heeft het ontzettend zwaar gehad!
Ik zei ook regelmatig.... ga weg en zoek een leuke vrouw.
(maar gelukkig heeft hij dat niet gedaan......)

Brainless schreef:

MenB
Klopt, mijn man heeft het ontzettend zwaar gehad!
Ik zei ook regelmatig.... ga weg en zoek een leuke vrouw.
(maar gelukkig heeft hij dat niet gedaan......)

detour schreef:

Vind het onwijs mooi om te zien hoe zo'n delicaat onderwerp met zoveel respect wordt benaderd, zonder aanvallen, zonder ruzie, etc..

gohya schreef:

Een depressie is een kortsluiting in je hersens,je bent niet meer wie je bent/was.Je vind nix meer leuk,je haat het leven en wil maar 1 ding en dat is rust voor altijd.Therapiën,medicijnen,gesprekken,het helpt allemaal weinig tot niets.Alleen jijzelf kan er uit zien te komen,door die knop in de hersens weer om te zetten.Dit is zeer moeilijk,maar het is mogelijk.Ik heb zelf ook een vrij heftige depressie gehad,altijd als ik langs het station liep dacht ik:ik hoef maar te springen en ik heb voor eeuwig rust.Ik hoef dan nooit meer met tegenzin elke dag opnieuw door te komen.Maar ik vocht tegen dat denkbeeld,gelukkig was ik dus niet zo ver dat ik niet meer kon denken.Gesprekken en medicijnen hielpen niet,klinklaar gif wat je in neemt.Een depressie kan iedereen zomaar krijgen en is heel moeilijk voor de persoon zelf en vooral voor zijn omgeving,want die begrijpen er nix van.Als je zover in een depressie zit dat je alleen nog maar aan de eeuwige rust denkt,dan komt de dag ook dat je gaat.Niemand die je van die gedachte af kan krijgen,alleen jijzelf zou het kunnen maar vaak niet altijd.
Een depressie overkomt je,je kiest er niet voor.
En daarom is het ook NOOIT egoïstisch.