Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-05-15 12:22

Geplaatst: 25-05-15 12:22

Sunneva schreef:
Om eerlijk te zijn heb ik de uni teveel links laten liggen de laatste tijd. Als ik stil zit om te gaan leren voel ik m'n eigen onrust zo erg dat ik moet huilen, en dan krijg ik helemaal niks meer gedaan...
In college zitten allemaal mensen die elkaar leuker vinden dan mij, dus daar ben ik het derde wiel. Laatst kreeg ik een berichtje of ik mee wou lunchen met twee meiden uit m'n vriendengroep daar die beste vriendinnen van elkaar zijn. Ik was zo blij dat ze me er bij wouden hebben. Alleen vraag ik me nu af waarom. Willen ze gezelligheid of hebben ze door dat het minder met me gaat de laatste tijd en doen ze dit omdat ze het anders zielig vinden? (Mijn hoofd is altijd bezig met zulke dingen te bedenken als het gaat om sociale contacten, moet ik ook wat aan gaan doen )

Doe wat je kan voor de uni. Dat je minder kan doen nu, lijkt me niet abnormaal.
Ik heb zelf gemerkt dat minder doen soms beter is dan meer doen en erg mijn best doen. Ik heb momenten gehad dat er een mooie correlatie leek te zijn tussen energie en tijd die ik in een vak had gestoken en mijn punten: hoe minder ik ervoor gedaan had, hoe beter mijn punten

. Ik wil natuurlijk niet beweren dat je dan maar gewoon niets moet doen, maar doe wat je (aan)kan. Je mentor op school zal wel gelijk hebben.

Maakt het uit waarom ze jou meevragen? Wie weet wordt het wel een leuke middag waar jullie allemaal van genieten? En wat als ze jou meevragen omdat ze het anders zielig vinden? Wat is het ergste dat er dan kan gebeuren?
Ik weet dat je hier nu wellicht weinig aan hebt, maar probeer zulke gedachten los te laten. Ze helpen jou niet vooruit, in tegendeel zelfs.

**Geplaatst**: 25-05-15 12:51

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 25-05-15 12:51

Simpel Sunneva, als ze je niet leuk hadden gevonden hadden ze je niet mee gevraagd. Blijkbaar vinden ze je dus wel aardig. Soms is het gewoon zo simpel

Ik denk ook snel dat mensen mij niet mogen maar vaak heb ik dat ook mis. Probeer dus een beetje van het goede uit te gaan en er niks achter te zoeken.

**Geplaatst**: 25-05-15 16:49

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 25-05-15 16:49

Jullie hebben helemaal gelijk dames. Ik weet het zelf ook wel, maar m'n hoofd doet anders

Maar ik ga er het beste van maken!

**Geplaatst**: 25-05-15 20:23

Geplaatst: 25-05-15 20:23

Hallo

Ik wilde mn verhaal kwijt

Ik heb door mn verlede een emotieregulatie stoornis opgelopen
En ik ben in behandeling
Vind het nog moeilijk om hierover te praten
Ik volg nu schema therapie en krijg nog emdr een stukje

**Geplaatst**: 25-05-15 20:25

Geplaatst: 25-05-15 20:25

saffire schreef:
Hallo

Ik wilde mn verhaal kwijt

Ik heb door mn verlede een emotieregulatie stoornis opgelopen
En ik ben in behandeling
Vind het nog moeilijk om hierover te praten
Ik volg nu schema therapie en krijg nog emdr een stukje

Hoi Saffire, welkom. Hier kun je er over praten als je dat wilt, dat is natuurlijk helemaal aan jou. Weet je ook waarom je het moeilijk vind om erover te praten?

**Geplaatst**: 25-05-15 20:26

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 25-05-15 20:26

Ik ben mensen kwijtgeraaakt omdat ze he niet begrijpen

**Geplaatst**: 25-05-15 20:52

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 25-05-15 20:52

Welkom saffire. Hier kunnen we wat hebben hoor. Mag ook altijd via pb.

**Geplaatst**: 26-05-15 08:29

Geplaatst: 26-05-15 08:29

Ik ben nu bijna 2,5 jaar bezig met therapie
Ik ben begonnen met een eerstelijns psycholoog maar die konden niet bieden wat ik nodig had
En ben toen na 3 maanden ingestort en voor opvang bij de deeltijd terechtgekomen en daar heb ik wel leren praten en aanpakken

Toen hebbben ze me het advies verstraining en daarna schematherapie gegeven met uitstappen naar emdr
Vers is succesvol afgerond
En nu zit ik bij schematherapie vanaf december
En het helpt maar het is zo moeilijk

**Geplaatst**: 26-05-15 09:09

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 26-05-15 09:09

Hoi saffire, heel veel kracht gewenst om het laatste stuk te doen. Je vertelt dat je al een groot stuk van de therapie hebt gedaan, wees daar trots op als het zwaar is

**Geplaatst**: 26-05-15 12:13

Geplaatst: 26-05-15 12:13

Ik ben met het laatste stuk therapie bezig dat klopt wel
Maar elke dag vechten met emoties is niet gemakkelijk de ene dag gaat het beter dan de andere
En de meeste mensen snappen niet wat je mankeert.

**Geplaatst**: 26-05-15 12:16

Geplaatst: 26-05-15 12:16

saffire schreef:
Ik ben met het laatste stuk therapie bezig dat klopt wel
Maar elke dag vechten met emoties is niet gemakkelijk de ene dag gaat het beter dan de andere
En de meeste mensen snappen niet wat je mankeert.

Klopt, je kunt beter een been breken.

Zelf heb ik niet zoveel problemen gehad met vrienden, kreeg heel veel begrip uit mijn omgeving. Je kunt het ook zo zien, de mensen die je kwijt bent geraakt, daarvan was de vriendschap niet goed genoeg.

**Geplaatst**: 26-05-15 12:22

Geplaatst: 26-05-15 12:22

klopt
Maar mn ouders willen het niet snappen

En dat is best rot als je erover nadenkt
Mn moeder is een van de redene dat ik priblomen heb.

**Geplaatst**: 26-05-15 12:26

Geplaatst: 26-05-15 12:26

saffire schreef:
klopt
Maar mn ouders willen het niet snappen

En dat is best rot als je erover nadenkt
Mn moeder is een van de redene dat ik priblomen heb.

Oh dat is vervelend en heel herkenbaar. Maar hoe poedersuiker het ook is, het is voor jou zaak om daarmee om te leren gaan ipv je moeder tw willen veranderen of boos op haar zijn. Want dat heeft geen nut. Mijn moeder zag ook niet in dat ze iets fout had gedaan, ze vond therapie in het begin ook helemaal niks, ze vond het stilstand van mijn leven. Pas later in de therapie zag ze dat het me toch wel hielp maar ze is er altijd wat sceptisch over geweest. Dat vond ik heel moeilijk, ik heb geprobeerd meerder keren met haar te praten, haar duidelijk te maken maar toen ik merkte dat het kwartje niet ging vallen heb ik dat geaccepteerd en mijn kijk erop verandert. Dat is moeilijk, dat heeft me ook een jaar gekost voordat ik weer fatsoenlijk met haar om kon gaan.

**Geplaatst**: 26-05-15 12:37

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 26-05-15 12:37

Ik ga dit nu voor het zeggen hier
Maar mijn moeder sloeg me als ik wilde praten over emoties ed tot mn 16de en dan niet willen begegrijpen dat ze wat verkeerd heeft gedaaan

**Geplaatst**: 26-05-15 12:43

Geplaatst: 26-05-15 12:43

saffire schreef:
Ik ga dit nu voor het zeggen hier
Maar mijn moeder sloeg me als ik wilde praten over emoties ed tot mn 16de en dan niet willen begegrijpen dat ze wat verkeerd heeft gedaaan

Dat is wel heftig zeg. Dan snap ik ook goed waarom je emoties tonen nu zo lastig vind :(:)

dat is er letterlijk uitgeslagen.
Moedig dat je het deelt ook.

**Geplaatst**: 26-05-15 13:41

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 26-05-15 13:41

Dat is "her loss" saffire! Jij bent nu de sterke persoon die het voor zichzelf beter aan het maken is (hoe moeilijk dat ook is) en zij zal altijd in dat opzicht onwetend en "dom" blijven. Je mag echt trots zijn op je zelf dat je deze verandering en verbetering aangaat. Er zijn genoeg mensen die hun hele leven blijven rondlopen met zo'n probleem omdat ze het niet durven aanpakken. Emoties zijn misschien moeilijke en stomme dingen maar ze hebben nut, en het is super knap dat je hier nu mee aan de slag gaat.

**Geplaatst**: 26-05-15 15:22

Geplaatst: 26-05-15 15:22

@sunneva dank je wel

Binnenkort ga ik de confrontatie ook aan met een ander stuk van mn verleden
Ik heb op het vmbo ook wat meegemaakt met een vriendje die niet van me af kon blijven.
En binnenkort gaat mn oude school dicht en us er een reunie
Hij gaat

En ik ook na al die jaren ga ik hem weer zien
En ik zal hem in zn ogen kijken en laten zien dat tie mij niet kapot heeft gekregen

**Geplaatst**: 26-05-15 15:44

Geplaatst: 26-05-15 15:44

saffire schreef:
@sunneva dank je wel

Binnenkort ga ik de confrontatie ook aan met een ander stuk van mn verleden
Ik heb op het vmbo ook wat meegemaakt met een vriendje die niet van me af kon blijven.
En binnenkort gaat mn oude school dicht en us er een reunie
Hij gaat

En ik ook na al die jaren ga ik hem weer zien
En ik zal hem in zn ogen kijken en laten zien dat tie mij niet kapot heeft gekregen

Ik snap aan de ene kant dat je dat wilt, maar wat gaat je dat verder opleveren? Wat als hij rare dingen gaat zeggen en het niet brengt wat je wilt? Ik vraag dit omdat ik zelf dat ook heel erg heb gehad met mijn pesters. Maar ik vind het de moeite niet, wie moet ik bewijzen dat ik beter in mijn vel zit. Wat heeft dat voor nut? Ik weet dat ik er bovenop ben gekomen, en natuurlijk zou ik ze een dikke middelvinger geven, maar wat win ik er uiteindelijk mee...
Gewoon even een gedachtegang hoor.

**Geplaatst**: 26-05-15 16:04

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 26-05-15 16:04

Het is voor mij een overwinning en rare dingen zeggen kan hij niet
Niemand op school weet dit

**Geplaatst**: 26-05-15 19:25

Geplaatst: 26-05-15 19:25

Hallo lieve mede bokkers van dit topic.
Met mij gaat het goed, heel goed zelfs.
Ik heb goede stappen gezet en sinds bevrijdend gebed nu alweer een maand geleden voel ik mij nog steeds goed.
Ik ben nu in het 1 na laatste boekje bezig van "Nieuw Leven" en ben bezig met het onderdeel "vergeving".
(Voor de nieuwkomers in dit topic, Nieuw Leven is een pastoraal herstel programma wat ik volg bij de kerk).
Ik heb de stap genomen om mensen te vergeven die mij vroeger pijn hebben gedaan en ik heb ook vergeving gevraagd bij mensen die ik heb gekwetst.
Ik heb daar ook al hele fijne reacties op terug gekregen al ging ik van te voren niet uit van een Halleluja reactie.
Nou ik kan zeggen dat werkt enorm bevrijdend. Het is als of er een ketting verbroken is.
Dankzij deze stappen voel ik, dat ik weer een paar stappen dichter bij 100% herstel ben gekomen.
$*\o/*$

River fijn dat je zoontje naar huis mocht. Het raakt mij wel, wat je schrijft.
Ik kan begrijpen dat jij je eigen waarde weer wat voelt terwijl jij je anders een nul voelde omdat je vind dat je te afhankelijk was. Maar wat je hier schrijft raakt mij wel diep.
Ik weet dat wat ik nu schrijf aan jou dat het niet binnen gaat komen omdat je hele wezen beschadigd is.
Beschadigd door wat je hebt mee gemaakt vroeger toen je persoonlijkheid zich ging vormen.

Eigenlijk geldt dat voor de meesten wel in dit topic. (en mijn reactie is vanaf hier voor iedereen in het algemeen).
Gebrandmerkt door hoe mensen die je vertrouwde verkeerd met je zijn om gegaan.
Alles start ergens mee. Een patroon wordt geboren.

Laatst zei de leraar van Nieuw Leven dat wij (deelnemers van het programma) niet konden vertrouwen op ons gevoel en niet konden rekenen op ons gedachten.
Deze zijn namelijk getekend door misbruik, mishandeling, emotionele verwaarlozing, geestelijke vernedering etc. ze werken niet meer naar behoren.
Het gevoel en verstand zijn beschadigd waardoor ze ervoor zorgen dat we in een isolement raken.
Het veroorzaakt schuldgevoel, schaamte, angst (wantrouwen) en verbittering.
Het draagt bij aan een negatief zelfbeeld, we worden onzeker en voelen ons minderwaardig aan de ander.
Hoe meer we toch vertrouwen op ons gedachten en gevoel, hoe meer we verder verstrikt raken in eenzaamheid en tenslotte elk gevoel van eigenwaarde kwijt raken.

Dat betekend dus dat als iemand tegen je zegt, "joh het geeft niet dat je hulp vraagt" dan denk je dat zeg je alleen maar om aardig te zijn.
Als iemand zegt "Hey wat zie je er mooi uit", dan denk je o jee die wil wat van mij of dat meent diegene toch niet. Wederom je gelooft het niet.
Als iemand jou aanbied om jou te helpen, sla je het aanbod uit de weg. Want dan ben je een zwakkeling. Of nee stel je voor dat diegene wat van je moet want niemand helpt je zomaar.
Als iemand wat uit zijn humeur is dan trek jij je dit aan en je denkt, ik heb vast iets verkeerd gedaan.
Als iemand een uitnodiging afslaat (even geen tijd heeft) dan voel jij je afgewezen.
En zo kan ik nog wel even door gaan.

Mijn ervaring is inmiddels dat je de liefste mensen om je heen kan hebben, de beste therapeuten die je begeleiden, alle bedenkbare therapieën volgen.
Maar als je hart omgeven is door muren en je niet gelooft wat je wordt aan gereikt, je ook niet vooruitgang zal boeken met je herstel.

Maar goed River nu weer gericht aan jou.
Je bent altijd waardevol of je nu wel of niet helemaal zelf voor jou kindje zorgt.
Je zult zo niet denken en je zo niet voelen maar maak de keuze om het te geloven.
Als je het gelooft dan zal je dit ook gaan voelen en denken.

Ik zou eigenlijk op iedereen even terug reageren maar ik ben al zo lang bezig met dit bericht (kwam steeds iets tussen door) dat ik dat later nog eens doe.

**Geplaatst**: 26-05-15 20:37

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 26-05-15 20:37

Jeetje Osmo, wat fijn dat het zo goed gaat en wat mooi en waar gezegd van je leraar.

**Geplaatst**: 26-05-15 20:38

Geplaatst: 26-05-15 20:38

Heel mooi gezegd OsMo! En wat fijn dat het bij jou ook al wat beter gaat. Pijnlijk herkenbaar ook je stukje. Vooral het stukje over het compleet verkeerd opvatten van de dingen die mensen tegen je zeggen. Dat is zó ontzettend emotioneel vermoeiend. Nu het wat beter met me gaat merk ik ook dat 'automatisch' mensen weer op me af komen. Het lijkt alleen alsof ik helemaal ben vergeten hoe ik moet communiceren. Als iemand mij bijvoorbeeld vraagt voor een examenborrel denk ik meteen dat diegene medelijden heeft of dat ze over mij gaan roddelen als ik er nog niet ben enz. Ik dwing mezelf om te gaan want dat moet ik gewoon weer leren. Mijn zelfvertrouwen is echt 0, moet weer helemaal onderaan beginnen. Ik lees nu een boek waarin ook een gedeelte staat over rationeel denken. Heel behulpzaam!

**Geplaatst**: 26-05-15 21:35

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 26-05-15 21:35

wat een herkenbaar stukje OsMo. Ook dat je zegt dat je je muur afgebroken moet hebben omdat het anders geen nut heeft. Naar mijn therapeuten toe kan ik heel open zijn en dat was ik in eerste instantie na m'n inzinking naar iedereen eigenlijk. Ik merk nu alleen steeds meer afgezonderd te raken van familie en vrienden. Wel gewoon praatje pot maar wil ze niet meer lastig vallen met m'n verhaal. Want het enige wat ik krijg is 'je moet er gewoon niet aan denken' als ik dan zeg ja goed idee. Ik zet even de knop om, hoor je die klik? Nu zal ik er niet meer aan denken.

Merk ook steeds meer dat ik echt niet tegen verliefde stelletjes kan, tegen mensen die hand in hand lopen krijg ik al een naar gevoel, overal waar love of liefde in komt ontwijk ik het liefst en het enige wat ik denk is rot oo met je liefde. Liefde overwint helemaal niks. Liefde is het begin van alle ellende.

Van de deeltijd ben ik inmiddels nu bezig met 1 op 1 gesprekken. Voor deze week de opdracht gekregen om de woede die in me zit er uit te krijgen en daar wat mee gaan doen. Het liefst iets lichamelijks zoals hardlopen oid. Van de week kreeg ik een energieboost dus ben gaan hardlopen maar daarna voelde ik me ellendiger dan dat ik me er voor voelde. Iemand anders misschien een lichamelijke activiteit zonder daarna depri te voelen?

**Geplaatst**: 26-05-15 21:44

Geplaatst: 26-05-15 21:44

vibabu schreef:
wat een herkenbaar stukje OsMo. Ook dat je zegt dat je je muur afgebroken moet hebben omdat het anders geen nut heeft. Naar mijn therapeuten toe kan ik heel open zijn en dat was ik in eerste instantie na m'n inzinking naar iedereen eigenlijk. Ik merk nu alleen steeds meer afgezonderd te raken van familie en vrienden. Wel gewoon praatje pot maar wil ze niet meer lastig vallen met m'n verhaal. Want het enige wat ik krijg is 'je moet er gewoon niet aan denken' als ik dan zeg ja goed idee. Ik zet even de knop om, hoor je die klik? Nu zal ik er niet meer aan denken.

Merk ook steeds meer dat ik echt niet tegen verliefde stelletjes kan, tegen mensen die hand in hand lopen krijg ik al een naar gevoel, overal waar love of liefde in komt ontwijk ik het liefst en het enige wat ik denk is rot oo met je liefde. Liefde overwint helemaal niks. Liefde is het begin van alle ellende.

Van de deeltijd ben ik inmiddels nu bezig met 1 op 1 gesprekken. Voor deze week de opdracht gekregen om de woede die in me zit er uit te krijgen en daar wat mee gaan doen. Het liefst iets lichamelijks zoals hardlopen oid. Van de week kreeg ik een energieboost dus ben gaan hardlopen maar daarna voelde ik me ellendiger dan dat ik me er voor voelde. Iemand anders misschien een lichamelijke activiteit zonder daarna depri te voelen?

Hoe heb je hardgelopen? Ben je in éen keer 5 km gaan lopen zonder een conditie te hebben bijvoorbeeld? Dan zou het best kunnen dat je je energie verkeerd gebruikt. Ikzelf vind hardlopen heel fijn! Ik volg het schema van Evy

En anders misschien iets van kickboksen? Of skaten?

**Geplaatst**: 26-05-15 21:48

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 26-05-15 21:48

Ik heb hetzelfde rondje gelopen zoals ik altijd loop. 4,5 km

niet bijzonder dus. Ik heb gewoon dat als ik moe ben dat ik me dan zo ellendig voel. Vorige week meegedaan aan een run van 5km en heb ik op de terugweg in de auto alleen maar heel hard lopen huilen. Kickboksen kan ik niet of zou het met 1 hand moeten doen. Mis eea aan kraakbeen en hand zit met schroeven en zwak bot dus niet heel verstandig. Skaten zou ik kunnen proberen. Goed idee. Ga ik van de week proberen.