Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-04-15 12:32

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-04-15 12:32

De laatste weken heb ik als ik echt uitgeput ben en op bed ga liggen een heel raar gevoel. Het voelt alsof mijn lichaam heel zwaar wordt en wegzakt terwijl mijn hoofd er boven hangt. Sorry het klinkt vast heel raar zo, ik weet het niet goed te omschrijven. Het lijkt een beetje alsof ik los kom van mijn lichaam. De eerste x vond ik het heel eng, maar nu vind ik het eigenlijk wel fijn als het gebeurd. Het is net of ik dan even rust ervaar. Iemand enig idee wat dit is?

**Geplaatst**: 30-04-15 12:39

Geplaatst: 30-04-15 12:39

Eline1510 schreef:
De laatste weken heb ik als ik echt uitgeput ben en op bed ga liggen een heel raar gevoel. Het voelt alsof mijn lichaam heel zwaar wordt en wegzakt terwijl mijn hoofd er boven hangt. Sorry het klinkt vast heel raar zo, ik weet het niet goed te omschrijven. Het lijkt een beetje alsof ik los kom van mijn lichaam. De eerste x vond ik het heel eng, maar nu vind ik het eigenlijk wel fijn als het gebeurd. Het is net of ik dan even rust ervaar. Iemand enig idee wat dit is?

Misschien derealisatie?
Edit: even gegoogled, het lijkt een klein beetje op je beschrijving.

**Geplaatst**: 30-04-15 14:57

Geplaatst: 30-04-15 14:57

Eline1510 schreef:
De laatste weken heb ik als ik echt uitgeput ben en op bed ga liggen een heel raar gevoel. Het voelt alsof mijn lichaam heel zwaar wordt en wegzakt terwijl mijn hoofd er boven hangt. Sorry het klinkt vast heel raar zo, ik weet het niet goed te omschrijven. Het lijkt een beetje alsof ik los kom van mijn lichaam. De eerste x vond ik het heel eng, maar nu vind ik het eigenlijk wel fijn als het gebeurd. Het is net of ik dan even rust ervaar. Iemand enig idee wat dit is?

Meer mensen ervaren dit of hebben dit ooit ervaren.
Als ik je omschrijving zo lees, denk ik aan dissociatie (derealisatie zoals UhNee zegt is daar een vorm van, evenals depersonalisatie; beiden kunnen ook samen voorkomen). Ik zou eerder vermoeden dat het depersonalisatie is dan derealisatie, maar goed... van achter een computer diagnoses stellen is uiteraard moeilijk en "not done". Ik zou dit zoiezo bespreken met je behandelaar.
Zulke dingen komen voor als je bijvoorbeeld heftige emoties ervaart die even "teveel" zijn. Je sluit je dan als het ware af hiervoor en bent dan op een of andere manier "weg". Je kan op zulke momenten altijd proberen om te focussen op iets anders: wat zie je precies in de ruimte (in detail) (richt je blik op iets anders)? Wat ruik je misschien? Of wat hoor je?
Vaak wordt aangeraden ergens anders naar te kijken, hierop te focussen enz. Voor sommige mensen is dat moeilijk. Het helpt hen dan soms om ipv te kijken te luisteren of een ander zintuig te gebruiken. Het gaat erom dat je je focus verlegt.

**Geplaatst**: 30-04-15 16:32

Geplaatst: 30-04-15 16:32

Eline1510 schreef:
De laatste weken heb ik als ik echt uitgeput ben en op bed ga liggen een heel raar gevoel. Het voelt alsof mijn lichaam heel zwaar wordt en wegzakt terwijl mijn hoofd er boven hangt. Sorry het klinkt vast heel raar zo, ik weet het niet goed te omschrijven. Het lijkt een beetje alsof ik los kom van mijn lichaam. De eerste x vond ik het heel eng, maar nu vind ik het eigenlijk wel fijn als het gebeurd. Het is net of ik dan even rust ervaar. Iemand enig idee wat dit is?

Ik denk ""gewoon"" uitputting.
Uiteraard is het even wennen, maar net als slaap, meditatie of hypnose: als je er eenmaal in bent, rust je uit. Gewoon mee doorgaan, dus! (Niet met de uitputting, maar wel met een spontaan optredend herstelmechanisme.)
Derealisatie en depersonalisatie treden meestal op in een nare situatie, je schermt dan je kwetsbare delen af. Het is vermoeiend ipv dat je er van uitrust.

**Geplaatst**: 30-04-15 17:19

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-04-15 17:19

Nou, het zit er op hoor. Ik ben net terug van mijn eerste afspraak emdr. En het is gelukt dit keer. Ben bek en bekaf, maar stiekem ben ik een tikkeltje trots op mezelf. Ookal zijn we begonnen met een relatief 'klein' trauma, er kwamen toch nare gevoelens boven. Wel heel apart hoe de spanning steeds wat meer wegebde, ondanks dat er toch kleine uitbarstingkjes paniek waren.

**Geplaatst**: 30-04-15 17:26

Geplaatst: 30-04-15 17:26

Janneke2 schreef:
Ik denk ""gewoon"" uitputting.
Uiteraard is het even wennen, maar net als slaap, meditatie of hypnose: als je er eenmaal in bent, rust je uit. Gewoon mee doorgaan, dus! (Niet met de uitputting, maar wel met een spontaan optredend herstelmechanisme.)
Derealisatie en depersonalisatie treden meestal op in een nare situatie, je schermt dan je kwetsbare delen af. Het is vermoeiend ipv dat je er van uitrust.

Uitputting kan natuurlijk ook.

Derealisatie en depersonalisatie zijn inderdaad vaak eerder vermoeiend, maar ik ken ook mensen die hier weinig last van lijken te hebben en toch dissociëren.... Ze treden inderdaad vaak op in situaties waarin je getriggerd wordt, maar een trigger kan natuurlijk ook iets interns zijn (een gedachte of zo bv).

UhNee schreef:
Nou, het zit er op hoor. Ik ben net terug van mijn eerste afspraak emdr. En het is gelukt dit keer. Ben bek en bekaf, maar stiekem ben ik een tikkeltje trots op mezelf. Ookal zijn we begonnen met een relatief 'klein' trauma, er kwamen toch nare gevoelens boven. Wel heel apart hoe de spanning steeds wat meer wegebde, ondanks dat er toch kleine uitbarstingkjes paniek waren.

$*\o/*$

**Geplaatst**: 30-04-15 17:33

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-04-15 17:33

Wat fijn uhnee!! Echt top gedaan hoor!!!

**Geplaatst**: 30-04-15 19:19

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-04-15 19:19

Super Uhnee!!

Ik heb een paar sessies acupunctuur achter de rug en god wat is dit vermoeiend. Vandaag was ik doodop en doodnerveus tegelijkertijd wat me weer moeër maakt. Morgen ga ik op vakantie dus dan kan ik me even ontspannen hoop ik

**Geplaatst**: 30-04-15 19:52

Geplaatst: 30-04-15 19:52

UhNee schreef:
Nou, het zit er op hoor. Ik ben net terug van mijn eerste afspraak emdr. En het is gelukt dit keer. Ben bek en bekaf, maar stiekem ben ik een tikkeltje trots op mezelf. Ookal zijn we begonnen met een relatief 'klein' trauma, er kwamen toch nare gevoelens boven. Wel heel apart hoe de spanning steeds wat meer wegebde, ondanks dat er toch kleine uitbarstingkjes paniek waren.

$*\o/*$ $*\o/*$ $*\o/*$
Wees maar lekker trots, hoor!
Dat gevoel van wegebbende spanning is apart - maar zo fantastisch!

Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 30-04-15 20:27, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 30-04-15 20:02

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-04-15 20:02

Goed hoor. Je zult de komende dagen nog wel moe zijn. Ik moet 7 juni naar de maatschappelijk werker die gaat me misschien doorsturen

**Geplaatst**: 30-04-15 21:09

Geplaatst: 30-04-15 21:09

Wat knap van je Uhnee!

Goed gedaan! Nu lekker bijkomen. Vraag zeker niet te veel van jezelf. Je lijf is al genoeg aan het verwerken nu.

Sunneva: Iekk naaldjes! Fijne vakantie

Eline: Ik herken dat gevoel, heb ook geen idee wat het is. Ik heb ook wel eens dan kijk ik naar bijvoorbeeld mijn handen en dan krijg ik een heel raar gevoel, zo van is dat mijn lijf? En ben dan bijna verbaasd dat ik ze kan controleren. Ook een raar gevoel.

Janneke: Bedankt voor je interesse. Mijn kleintje is nog niet thuis. Is helaas weer ziek geworden.

Vandaag weer een gesprek gehad. Ik heb alleen het gevoel dat ik me moet bewijzen dat het niet zo goed gaat. Ik ben namelijk volgens mijn psych ook moeilijk te lezen. De depressie zwakt af, maar zoals ik laatst al schreef, er blijft een grote berg oliebol over. Nu moet ik weer een week wachten op het volgende gesprek. Ik ben alleen thuis de komende tijd. Geen goede combi. Maar ik ben soms ook bang dat ze twijfelen of ik wel een goede moeder kan zijn. Zeker nu ik heb verteld over de automutilatie.
Dat is overigens de afgelopen week ook erger geworden.
Ik durf eigenlijk niks meer te vertellen uit angst dat ze misschien wel mijn kind onder toezicht zetten of afpakken. Terwijl ik echt wel voor hem kan zorgen. Echt, ik ben zo gek op hem. Hij betekend alles voor me. Ik heb ook alles voor hem over. Zit gerust 6 uur lang in het ziekenhuis met hem op mijn borst, omdat hij anders moeilijk in slaap komt. Liefst zit ik er nog langer.
Ik ga stuk van de stress...

**Geplaatst**: 30-04-15 21:13

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-04-15 21:13

Snap ik River, maar je moet niet de hulp afhouden omdat je bang bent datj e hem kwijt bent, want dan schuif je je problemen alleen maar opzij en dan komen ze vanzelf weer terug en dan heb je alsnog de poppen aan het dansen. Eerst aan jezelf werken, pas dan kun je ook voor anderen zorgen.
Is het een idee om een dagboek bij te gaan houden, waarbij je alle nare gedachtes en dingen die je wel of neit doet opschrijft.

Beterschap met de kleine :(:)

**Geplaatst**: 30-04-15 22:23

Geplaatst: 30-04-15 22:23

Riverrr schreef:
Mijn kleintje is nog niet thuis. Is helaas weer ziek geworden.

Oh, wat balen...!

indeed!
Heel veel beterschap voor de kleine guit!!!!
En voor jou heel veel :(:)

Citaat:
Vandaag weer een gesprek gehad. Ik heb alleen het gevoel dat ik me moet bewijzen dat het niet zo goed gaat. Ik ben namelijk volgens mijn psych ook moeilijk te lezen. De depressie zwakt af, maar zoals ik laatst al schreef, er blijft een grote berg oliebol over. Nu moet ik weer een week wachten op het volgende gesprek. Ik ben alleen thuis de komende tijd. Geen goede combi. Maar ik ben soms ook bang dat ze twijfelen of ik wel een goede moeder kan zijn. Zeker nu ik heb verteld over de automutilatie.
Dat is overigens de afgelopen week ook erger geworden.
Ik durf eigenlijk niks meer te vertellen uit angst dat ze misschien wel mijn kind onder toezicht zetten of afpakken. Terwijl ik echt wel voor hem kan zorgen. Echt, ik ben zo gek op hem. Hij betekend alles voor me. Ik heb ook alles voor hem over. Zit gerust 6 uur lang in het ziekenhuis met hem op mijn borst, omdat hij anders moeilijk in slaap komt. Liefst zit ik er nog langer.
Ik ga stuk van de stress...

Nou, ik snap wel dat je in de stress zit!!!
Ten eerste een ziek kind.
Ten tweede zoveel onzekerheid, en dan ook nog van die dubbele binding.
(Dubbele binding is een situatie van "damned if you do, damned if you don't" - Als je om hulp vraagt, zodat je oa. een goede moeder kunt zijn, moet je openheid van zaken geven - doe je dat, dan vrees je, dat je meten uit de ouderlijke macht wordt ontzet.)

Puur. feitelijk vind ik, dat als zij beslissen dat je pas over een week een gesprek krijgt, zij kennelijk inschatten dat het wel snor zit.

Enne: veel vrouwen schamen zich ontzettend voor automutilatie :(:)

maar hoe akelig en triest ook - schreef ik als ex snijster - jezelf verwonden is iets totaal anders dan een ander verwonden.
Dus ik kan me voorstellen dat jij je nu uiterts kwetsbaar voelt, nu je dit verteld hebt - en dat die kwetsbaarheid prompt "vertaald wordt" in jouw grootste angst: je kind kwijtraken. Want zo denkt/ voelt iedere goede moeder.

En idd: elke dag uren bij hem zijn in het ziekenhuis lijkt me het verstandigste wat je kunt doen.
En hopelijk geniet niet alleen hij er van, maar helpt het jou ook!!

**Geplaatst**: 01-05-15 16:05

Geplaatst: 01-05-15 16:05

Hay hay iedereen. Ik dacht laat ik eens weer wat van mezelf horen.
Met mij gaat het ondanks omstandigheden goed. Ik heb het even heel zwaar gehad nadat ik dagbehandeling had afgerond maar ik heb mij weer weten te herpakken.
Dat herpakken kon ik niet uit mezelf.
Toen ik weer een terug val kreeg en ik vervolgens bij een brug stond met water.
En ik het water in wilde om vervolgens daar net zo lang in te blijven staan tot ik gewoon niets meer zou voelen was voor mij wel duidelijk dat ik weer vast gezogen werd in diepe donkere duisternis.
Ik heb het aangegeven bij de groepsleiding van Nieuwleven en zij hebben een afspraak gemaakt voor mij bij het gebedsbevrijdingsteam.
Dat klinkt heel spookie maar dat is het niet hoor:o .
Vervolgens is er verschillende keren met mij gebeden op 1 avond en deze gebeden gingen zo enorm diep, dat ik de eerste keer in tranen uit barste en ontzettend moest huilen.
Bij het tweede gebed kreeg ik last van een enorm lach bui, ik kon niet meer normaal op de stoel zitten :')

. En bij het derde gebed voelde ik mij enorm ontspannen.
Ik weet niet maar het was als of ik die avond voor het eerst mijn hart voelde open gaan en kon geloven dat ik waardevol ben en dat ik geliefd ben.
Wauw zo mooi gevoel is dat :wow:

.
Ik wist eigenlijk niet goed wat mij overkwam maar het is of God mijn hart open maakte.
Dat is nu alweer twee weken geleden en ik voel mij nog steeds zo fijn ondanks dat ik best moeilijke situaties om mij heen heb.
Zo is mijn neefje uit huis geplaatst en heb ik mijn schoonzusje getroost en dat was best pittig.
Verder vind het UWV dat ik weer aan het werk kan voor 8 uren en ook dat vind ik niet gemakkelijk.
Daarnaast gaat het erg slecht met iemand uit mijn naaste omgeving, die ook suïcidaal is.
Allemaal best pittig maar ondanks dat voel ik mij toch heel erg goed
Daar waar ik nu normaal gesproken er doorheen zou zitten omdat ik zo gevoelig ben en graag zie dat het goed gaat met die ander, kan ik dit nu loslaten.
Ik ben nog wel verdrietig om bepaalde situaties maar het trekt mij niet meer naar beneden, nu volstaat het ook gewoon als ik even van mij afschrijf.

Ik hoop voor iedereen hier die zo worstelt met zijn zelfbeeld dat er ooit ook zo'n moment mag komen dat je mag ervaren dat je geliefd bent en dat ook gelooft.
Daar begint alle herstel mee, pas dan komen complimenten en waardering je hart binnen.
En pas dan kan je patronen die niet goed voor je zijn doorbreken.

De volgende bemoediging plaats ik hier voor iedereen die het nodig heeft.

Afbeelding

**Geplaatst**: 01-05-15 21:39

Geplaatst: 01-05-15 21:39

Joolien: Ja dat is een goed idee. Ik was daar ooit al eens mee begonnen maar heb het laten verslonzen toen mijn kind is geboren. Dankje!

Janneke: Dankjewel! Ik til alles nog even over het weekend heen, het is allemaal zo moeilijk.
Hoe kan ik nou duidelijk maken dat het echt nog niet goed gaat? Als ik het zeg word er weinig gehoor aan gegeven, want het lijkt nog wel mee te vallen. Anderzijds weet ik ook niet waar het vandaan komt dat ik me zo voel, dus ik kan ook niet aangeven waarmee ze me moeten helpen.
Hoewel... nu ik dit zo schrijf bedenk ik me dat ik het eigenlijk wel weet.
Ik moet nog steeds eens mijn verhaal kwijt bij iemand. En ik wil gewoon dat er eens geluisterd word.
Maar ze willen nog niet dat ik vertel over alle trauma's en belevenissen, omdat ik steeds in depressie zit en die willen ze eerst weg hebben.
Zou dat echt zo erg zijn?
Ik baal gewoon dat ik al ruim 2 jaar in therapie zit en ik nog nooit het hele verhaal heb verteld. Ik voel me gewoon nog niet begrepen.

Osmo: Wat heftig allemaal en wat knap dat je je nu goed voelt. Petje af!

**Geplaatst**: 01-05-15 21:49

Geplaatst: 01-05-15 21:49

Hoi, ik kom ook even binnenvallen

..

Ik overweeg om weer in therapie te gaan. Ik heb een chronische ziekte die zeer ingrijpende gevolgen heeft op mijn algemene toekomstbeeld. En ik dacht dat ik dit geaccepteerd had, maar sinds begin januari gaat het slecht, ik ben 7 kg kwijt door een operatie, en het continue ziek zijn hierna. Ik merk dat ik het helemaal niet geaccepteerd heb dat ik ziek ben. Of iig, dat ik er weer moeite mee heb. Daarnaast heb ik vaak pijn, en ook hier kan ik niet mee dealen. Ik ben vaak boos op mijn eigen lichaam en neerslachtig. Ik heb gehoord dat er ook zoiets bestaat als pijn-therapie. Een psycholoog die je kan leren omgaan met continue pijn. Ik moet bv ook leren ontspannen omdat mijn lichaam zich onbewust als reactie op de pijn gaat aanspannen, wat dan weer meer pijn veroorzaakt en vastzittende spieren etc. (hiervoor zal ik deels bij een fysio moeten zijn).

Dit in combinatie met een achterstand op school doen mij overwegen om toch weer met iemand hierover te gaan praten. Ik vind het alleen heel erg moeilijk..

Weten jullie of ik hier een verwijzing voor nodig heb van de dokter? Verzekeringswijs?

Of kan ik gewoon een afspraak maken? Ik weet niet zo goed hoe of wat er nou allemaal verandert is qua zorgverzekering. Ik ben gestopt met therapie vlak voordat ze alles gingen veranderen.

**Geplaatst**: 01-05-15 21:52

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-05-15 21:52

Beterschap en sterkte alvast Tammy.
Het is idd belangrijk om doorverwijzing van de huisarts te vragen. Wellicht heeft hij ook nog tips of ideeën voor therapiesoorten. Ik denk dan bijv meteen aan mindfullnes, wordt vols mij ook gebruikt voor pijn-therapie.

**Geplaatst**: 01-05-15 21:55

Geplaatst: 01-05-15 21:55

Bedankt

. Het probleem is dat mijn huisarts nog bij Amsterdam zit, terwijl ik op kamers woon in Breda. Dus ik weet niet tot in hoeverre hij op de hoogte is van therapie opties in Breda.. Maar dan zal ik sowieso komende week een afspraak maken

.

**Geplaatst**: 01-05-15 21:56

Geplaatst: 01-05-15 21:56

TammyVN schreef:
Bedankt . Het probleem is dat mijn huisarts nog bij Amsterdam zit, terwijl ik op kamers woon in Breda. Dus ik weet niet tot in hoeverre hij op de hoogte is van therapie opties in Breda.. Maar dan zal ik sowieso komende week een afspraak maken .

Kun je dan niet beter overstappen?

**Geplaatst**: 01-05-15 21:57

Geplaatst: 01-05-15 21:57

Ik zal ook weer eens wat laten horen

Ik ben gestopt bij de psycholoog, had gewoon geen vertrouwen in haar. Heb nu een doorverwijzing naar psychiater gekregen.. misschien dat die mij kan helpen.

@Tammy dat probleem heb ik ook, zit ook op kamers in Breda en huisarts nog thuis.

**Geplaatst**: 01-05-15 21:59

Geplaatst: 01-05-15 21:59

soloro schreef:
Ik zal ook weer eens wat laten horen Ik ben gestopt bij de psycholoog, had gewoon geen vertrouwen in haar. Heb nu een doorverwijzing naar psychiater gekregen.. misschien dat die mij kan helpen.

@Tammy dat probleem heb ik ook, zit ook op kamers in Breda en huisarts nog thuis.

Wat is de reden dat je bent doorgestuurd naar de psychiater? Kans dat die je medicatie gaat geven, weet niet of je dat wilt?

**Geplaatst**: 01-05-15 22:01

Geplaatst: 01-05-15 22:01

Joolien schreef:
soloro schreef:
Ik zal ook weer eens wat laten horen Ik ben gestopt bij de psycholoog, had gewoon geen vertrouwen in haar. Heb nu een doorverwijzing naar psychiater gekregen.. misschien dat die mij kan helpen.

@Tammy dat probleem heb ik ook, zit ook op kamers in Breda en huisarts nog thuis.

Wat is de reden dat je bent doorgestuurd naar de psychiater? Kans dat die je medicatie gaat geven, weet niet of je dat wilt?

Omdat gesprekken bij mij niet gaan werken volgens mijn oude psycholoog. Vandaar dat ik doorverwezen ben. Ik klap gewoon helemaal dicht en dan krijg je der ook niks meer uit. En zij denkt niet dat ik snel iemand ga vinden waarmee ik wel een klik heb en daardoor wel gewoon kan praten

.

**Geplaatst**: 01-05-15 22:08

Geplaatst: 01-05-15 22:08

Joolien schreef:
TammyVN schreef:
Bedankt . Het probleem is dat mijn huisarts nog bij Amsterdam zit, terwijl ik op kamers woon in Breda. Dus ik weet niet tot in hoeverre hij op de hoogte is van therapie opties in Breda.. Maar dan zal ik sowieso komende week een afspraak maken .

Kun je dan niet beter overstappen?

Ja, maar ik ga misschien vanaf de zomer een minor volgen in Amsterdam. Dan zou ik in dat half jaar weer daar gaan wonen. Als dat niet door gaat blijf ik in Breda en stap ik over.

Probleem is alleen dat ik in de weekenden, vakanties, vrije dagen, eigenlijk altijd bij mijn ouders ben omdat ik mij niet thuis voel in Breda.

(Ligt niet aan mijn leven in Breda, die is best prima, maar ik mis gewoon de grote stad haha).

**Geplaatst**: 02-05-15 08:00

Geplaatst: 02-05-15 08:00

Even een ego post tussendoor, maar...:

Ik krijg net goed nieuws! Ons mannetje is van de hartbewaking af! $*\o/*$ Hij reageert super op de medicatie, dus dit betekend dat als de artsen hem stabiel genoeg vinden... dat hij naar huis mag! $*\o/*$

Of dat vandaag, morgen of overmorgen is... ik heb geen idee. Dat krijg ik vanmiddag te horen. Maar dit was het laatste wat moest gebeuren voor hij naar huis kon.

Jemig wat ben ik opgelucht. 3 maanden leven we al in het ziekenhuis. (3 verschillende zelfs)
Operatie, infecties, virus, reflux. En daar komt nu eindelijk een eind aan.
Niet meer 2 keer per dag heen en weer rijden en op bezoek bij je eigen kind. Niet meer knuffelen tussen de piepjes en andere baby's. Gewoon straks thuis. Wauw

**Geplaatst**: 02-05-15 08:22

Geplaatst: 02-05-15 08:22

River, ik ben blij dat het weer beter gaat met je zoontje, super!!!
Als je depressief bent en je doet je hele verhaal zou het kunnen dat je weer terugvalt. Dat kan natuurlijk altijd. Vertellen over je trauma's brengt weer heel wat gevoelens Enz naar boven en is best zwaar. Maar als jij aanvoelt dat je nood hebt om eens bij iemand echt je verhaal kwijt te kunnen, dan denk ik dat je daar ook de kans toe moet krijgen. Die dingen hebben waarschijnlijk ook een belangrijke rol gespeeld in het ontstaan van je depressie. Misschien kan je het stuk dat je hier opgeschreven hebt meenemen naar je psycholoog de volgende keer? Ik vind dat je daarin heel duidelijk verwoordt waar er nu een probleem is en welke hulp /zorg jij op dit moment wenst.

Soloro, jammer dat je geen klik had met je psycholoog. Ik vind het wel wat jammer dat deze zegt dat je niet snel iemand gaat vinden met wie het klikt... Praten kan erg moeilijk zijn. Het dichtklappen is een overlevingsmechanisme. Persoonlijk, maar dat is puur mijn mening, ben ik niet voor enkel medicatie zonder verdere therapie.
Misschien heb jij wel baat bij een andere soort therapie, bv animal assisted therapie, hypnotherapie (moet je ook praten maar je bent wel ontspannen waardoor het praten makkelijker kan zijn, wel opletten dat je bij een deskundig iemand terecht kan)! Creatieve therapie,...