Ik heb vandaag een goede dag. Het gevoel alsof ze bij me is vandaag en met me mee kijkt. Veel foto's bekeken en herinneringen opgehaald samen met mijn verloofde. Dat geeft me vrolijke gevoelens.
Net dacht ik heel even bij mezelf, laat ik nu even niet verdrietig zijn dat ze er niet meer is, maar blij zijn dat ze er heeft mogen zijn.
Ze was een oermoeder, haar hele leven gewijd aan haar kinderen. Elke euro moest ze noodgedwongen vijf keer omdraaien. Zonder haar was ik nooit gekomen waar ik nu ben. Zonder haar drijvende kracht had ik nooit de motivatie gehad om zo ver te komen. Alles wat ik de komende tijd doe zal in het teken staan van haar vechtlust, doorzettingsvermogen en nuchtere "tis wat is" mentaliteit.
Natuurlijk zal het verdriet er nog vaak genoeg zijn. Ik ga het enorm moeilijk krijgen als we maandag de kist moeten sluiten, dat weet ik zeker. Maar daarstraks voelde ik haar om me heen en zei ze tegen me, 'niet huilen, Robin. Het komt allemaal goed met jou.'
Ik hou van mijn mama.
Kan mij heel goed voorstellen dat het heel lastig is om niet dat ‘afscheidmoment’ te hebben gehad. Als ik jouw berichten net voor het moment dat ze deze wereld verlies las, had ik inderdaad ook niet het idee dat het zó snel zou gaan. Als ik je berichten lees denk ik aan een sterk iemand, ik weet zeker dat ze daar boven trots op je is!
De prognoses zijn in principe redelijk goed, maar het blijft een pieeeep ziekte!
ik vind het idee dat ik haar straks niet meer kan zien, aanraken en voelen echt enorm vreselijk..