Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-02-21 11:03

Geplaatst: 19-02-21 11:03

Stille meelezer hier. Wat heb je al een ontzettend goede weg afgelegd TS! Je bent enorm gegroeid. En alles kan niet in één keer goed gaan. Dat hoort erbij. Wat dat betreft klopt dat citaat van jou nog steeds: 'Bloemen groeien langzamer dan onkruid'. Je bent hele mooie bloemen aan het maken die uiteindelijk het onkruid overgroeien

**Geplaatst**: 19-02-21 12:09

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 19-02-21 12:09

Goed gedaan, Kaat!

Weer datzelfde lokaal in, met flashbacks en dissociatie en al en dan toch nog dat gesprek voeren : TOP! +:)+

En balen van je huid...!
(Ik draai mijn duimen dat het ook een kwestie is van 'immuunsysteem gaat vanwege de stress in overdrive'. Als het dan psychisch beter gaat, 'komt je huid waarschijnlijk mee de goede kant op'.)

En nu maar bijkomen van de stress!
(Naar je paard, wandelen, tekeningen maken, lekkere thee zetten, de goede muziek opzetten - wat werkt voor jou?)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-21 16:11

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-21 16:11

Pien, ik ben altijd wel al een vrij analytisch persoon geweest. Ik denk echt over alles na, soms dus te veel met negatieve zaken tot gevolg.
Candy, we denken niet dat het een allergie is. Ik heb al mijn hele leven lang last van atopische eczeem. In de winter- en stressperioden is het altijd een stuk erger. De lucht is droger door de chauffages, minder zonlicht (UV is gek genoeg heel goed voor eczeem) etc. Het kan dus heus beteren maar weggaan zal het nooit, ik ga mijn hele leven moeten smeren. Dit is helaas gewoon de huid waarmee ik geboren ben..
Winged, bedankt voor je mooie interpretatie van mijn quote

En om eens vanonder je meeleessteen te kruipen. Fijn dat je meeleest.

Wbt posten als ik met donkere gedachten zit heeft niet zo heel veel zin. Het kan zeker een uitlaatklep zijn maar ik krijg waarschijnlijk geen feedback en dat is op die moment wel gevoelsmatig nodig om die ellendige eenzaamheid te doorbreken - hoe dubbel het ook klinkt want ik wil op die moment ook graag gerust gelaten worden omdat mensen toch vaak niet kunnen voldoen aan hetgene wat ik op dat moment verlang, datgene weet ik overigens zelf ook niet.

Bedankt Janneke. Ik zit gewoon vrij goed in mijn vel dus het ging allemaal best vlot. Er konden zelf een paar flauwe grapjes vanaf en ik heb wel gewoon kunnen zeggen wat ik wou op een gezonde manier die niet al te emotioneel geladen was. Ik had wel het 'geluk' dat ik vooral aan het dissociëren was bij het betreden van de kamer en de eerste paar minuten dat ik er zat. Ik had expliciet gevraagd of ik de psycholoog en psychiater eerst apart kon spreken zodat ik even kon wennen aan het feit dat ik hier toch maar even weer zat. Ook om even zonder filter zaken te bespreken. Ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb want dat is wel een beetje mijn reddingsboei geweest op dat moment.

Ik geloof ook wel dat mijn huid (en haar) zullen herstellen samen met mijn psychisch herstel (en de seizoensverandering).

Maar dat zal dus nog even duren want er komen zeker nog stressvolle tijden aan. And the queen of self-fulfilling prophecies is back, maar oké, ik denk dat elk persoon wel stress zou ervaren in die situatie

Vandaag lekker gaan wandelen dus gelukkig wat kunnen ontstressen en bijkletsen met een vriendin van me terwijl we vrolijk toekeken hoe onze honden - ondanks ze elkaar al heel lang niet meer gezien hebben - heerlijk tegen elkaar aan het racen waren. Tijdens de wandeling is er echter iets bijzonders gebeurd; ik ben heel toevallig een oud-leerkracht van me tegengekomen. Ik had hem niet gezien, ik zit vaak in mijn eigen bubbeltje en maak niet gauw oogcontact met mensen buiten de bubbel waar ik zelf mee om ga, maar plots zei hij mijn naam. En toen onze ogen elkaar aanstaarden viel bij mij ook het kwartje. Deze man was mijn leerkracht lichamelijke opvoeding en godsdienst toen ik een 16-tal jaar oud was. En wat het zo bijzonder maakt is dat ik hem toen als vertrouwenspersoon genomen heb toen ik in mijn eerste depressie verzeild raakte en begon met automutilatie. Als dat niet de full circle is!! Hij vroeg uiteraard hoe het met me ging en ik ben dan heel eerlijk geweest over mijn situatie. Het doet wel pijn om die vraag te krijgen - mensen verwachten dat je op je 23ste aan het studeren bent of afgestudeerd bent en je eerste echte job bemachtigd hebt. Ik ben niet beschaamd over het traject die ik nu bewandel en de meeste mensen, waaronder ook hij, reageren er met veel respect op. Maar toch knaagt het. Ik had het uiteraard zelf ook graag heel anders gezien..

Bizar toch soms hoe de wereld in elkaar zit. Dat ik hem nu, op dat moment, op die plek, 7 jaar later terug ontmoet, dat is toch een klein wonder?

**Geplaatst**: 19-02-21 16:20

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 19-02-21 16:20

Een mooi wonder! Fijn hoor.

**Geplaatst**: 19-02-21 17:43

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 19-02-21 17:43

Leuk

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-21 23:29

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-21 23:29

Ik heb het door bepaalde omstandigheden ineens erg zwaar vanavond. Ik heb meer dan een halfuur als bevroren in mijn zetel gezeten. Gewoon niets aan het doen, buiten dan immens overweldigd worden door heftige emoties. Eerst voelde mijn lichaam zwaar en moe om vervolgens over te gaan naar tintelingen, een soort televisiestoringsgevoel in mijn armen en benen. Ik ervaarde het als koud en chaotisch. Een teken van mijn interne chaos. Dan leek het even of mijn geest mijn lichaam aan het verlaten was. Alsof ik me uit mijn eigen lichaam plaatste. Zeer kort maar de sensatie is ronduit bizar.

Ik ben niet buiten geraakt om de paarden te verzorgen, mijn moeder kwam al kijken wat er aan de hand was maar heb buiten dat ik echt kapotmoe ben er niet veel woorden aan vuil gemaakt. De donkere gedachten dwarrelen ook rond in mijn hoofd maar ik voel me fysiek zo ontzettend moe dat ik niet eens veel kan bewegen. Ik ben dan maar verhuisd naar mijn bed met koptelefoon en muziek op. Toen ik ging liggen kreeg ik ineens flashbacks van toen ik vastgebonden werd.. Ik ervaarde de complete onmacht weer opnieuw. En dat gevoel dat ze mijn benen vastnamen en hoe de banden strak rond mijn enkels getrokken werden.. :'( Ik ben de hele tijd zowat bewusteloos geweest, waarom moet mijn stomme kop nu exact het meest traumatische onthouden..

Ik dacht echt: Ik moet hier weg. Ik ben niet klaar om met hun over mijn gedachten en gevoelens te praten. Ik kan het niet. Echt niet. En nu zit ik hier. Ik kan nergens heen. Ik zit gewoon in de wachtkamer. Zoals die wachtkamer in Leuven in November: mensen rondom mij, die later aankwamen en vroeger weggingen. Ik die achterbleef in een lege kamer voor wat een eeuwigheid leek. Ik moet nog een week overbruggen zonder hulp en eerlijk gezegd ben ik bang. Ik ben bang terug in oude gewoonten te hervallen omdat de emoties te intens zijn.. :'(

PANDORA'S BOX
The therapists decided to open my Pandora's box
It's filled with emotions that I safely put away
They needed to do it in order to heal me
Yet it seems to be only destroying me again
Like the myth, only a small bit of hope remains
But at this moment the emotions overwhelm me so much
They make me suffer
I'm here on my knees grabbing onto the box
Begging them to go back in
To stop making a mess in my head
The room is spinning
Please stop.

**Geplaatst**: 19-02-21 23:33

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 19-02-21 23:33

Dapper mens. Veel sterkte gewenst.
Je hoeft het niet alleen te doen.

**Geplaatst**: 19-02-21 23:54

Geplaatst: 19-02-21 23:54

Meis, wat was dat naar...!!!
:(:)

Ik hoop dat het feit dat je inmiddels 'bokt' betekent dat het wat aan het zakken is...!

Noem het dissociatie, noem het dorsal vagal shutdown - een pretje is het niet, en de aanleiding is soms een complete gok ('mijn lichaam zal haar redenen wel hebben, maar vraag mij niet hoe het zit want dat weet ik niet', heb ik - tig keer tegen mijn emdr mevrouw gezegd...)
en of je 'het weet of niet' : het is per definitie iets naars.

En wat je van de week al schreef, je ouders echt verwittigen is op de ene of andere manier te zwaar. :(:)

Kaatastrof schreef:
Ik ben dan maar verhuisd naar mijn bed met koptelefoon en muziek op.

Goed gedaan...!
Ook onder 'onmogelijke' omstandigheden proberen om goed voor jezelf te zorgen.
Liggen, warmte, dekens, muziek - allemaal zaken die kunnen helpen.

Of geuren, zachtjes jezelf wiegen, je vriend bellen, neuriën - er kan heel veel!

Citaat:
Toen ik ging liggen kreeg ik ineens flashbacks van toen ik vastgebonden werd.. Ik ervaarde de complete onmacht weer opnieuw. En dat gevoel dat ze mijn benen vastnamen en hoe de banden strak rond mijn enkels getrokken werden..

Brrrr...!!!!
Heel naar!

Citaat:
Ik ben de hele tijd zowat bewusteloos geweest, waarom moet mijn stomme kop nu exact het meest traumatische onthouden..

I am so sorry :(:)

Je overlevingsinstinct (... dat geldt voor alle homo sapiens, voor alle zoogdieren en de lijst is langer...) specialiseert zich op de rottigste dingen (daar zit het meeste gevaar/ het grootste belang rondom overleven).

Citaat:
Ik dacht echt: Ik moet hier weg. Ik ben niet klaar om met hun over mijn gedachten en gevoelens te praten. Ik kan het niet. Echt niet. En nu zit ik hier. Ik kan nergens heen. Ik zit gewoon in de wachtkamer. Zoals die wachtkamer in Leuven in November: mensen rondom mij, die later aankwamen en vroeger weggingen. Ik die achterbleef in een lege kamer voor wat een eeuwigheid leek. Ik moet nog een week overbruggen zonder hulp en eerlijk gezegd ben ik bang. Ik ben bang terug in oude gewoonten te hervallen omdat de emoties te intens zijn.. :'(

... je hebt je zo kranig gehouden gisteren, en "bam!".
Heel naar!

Blijft staan dat je goed voor jezelf gezorgd hebt...!
... maar er was nog meer nodig. (Wat we grof gezegd, kort door de bocht en puur rationeel gezien al wisten.)

Maar de terugslag is wel heel erg naar!
Kun je iets aan je ouders laten weten of merken...?
"Alles" hoeft niet, maar misschien is er iets kleins te verzinnen wat jou kan helpen...?

En houd je haaks, meis!
:(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-02-21 00:03

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 20-02-21 00:03

Ik kom voorlopig mijn kamer niet uit. Als ik dreig in slaap te vallen zet ik mijn wekker wel op s nachts maar dan hoef ik althans geen vragen te beantwoorden of iemand te zien. Ik heb daar nu gewoon echt geen behoefte aan. Want de vragen zijn altijd hetzelfde : 'Gaat het? Is alles oké? Wil je erover praten?' en gevoelsmatig is het antwoord ook hetzelfde: Ja, nee, ja, nee. Ik wil hulp maar kan het niet aangeven. Ik wil het niet aangeven, maar ook wel? Echt die dualiteit is zo'n kreng. Soms word ik helemaal gek van mezelf. Jullie denken vast dat ik echt een trut ben om zo te denken over mensen die oprecht het beste voor me willen.. En als dat zo is, dan ga ik het ook niet tegenspreken.

Dat ik nu nog niets gedaan heb hoeft niet veel te betekenen helaas. Ik moet maar de impuls krijgen en dan is het snel gebeurd. Ik probeer er tegen te vechten maar ik weet niet hoe lang ik dat nog volhoud.

Ik wil in vluchtmodus gaan. Weg van wat ik voel en ervaar. Gewoon weg van hier. Maar ondanks ik me zo vermoeid voel kan ik niet slapen. Ik mag sowieso nog niet slapen want ik moet nog al mijn huidverzorging doen..

**Geplaatst**: 20-02-21 00:16

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-02-21 00:16

Tip van Peter Levine : in crisis situaties zachtjes en laag 'hoe-oe-oemmmmm' of 'voe-oe-oemmmmm' zingen.

En ik vind je geen trut.
Er is ""gewoon"" een heftige strijd in jou gaande.
Ik stel me in mijzelf altijd een soort touwtrekken voor, de één doet haar uiterste best 'naar links', de ander 'NEE! Rechts!' - 'NIKS niet!!'
Heel vermoeiend (terwijl er 'aan de buitenkant' niets gebeurt...).

**Geplaatst**: 20-02-21 00:31

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-02-21 00:31

Knuffel!

Je mag van alles van jezelf vinden, maar ik vind en blijf je een te stoer mens vinden die alles maar flikt.

Toppertje hoor Kaat!

Rustig aan :(:)

**Geplaatst**: 20-02-21 04:26

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-02-21 04:26

Is een crisisopname een optie momenteel voor jou Kaat?

**Geplaatst**: 20-02-21 09:28

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-02-21 09:28

Het gevoel of je geest uit je lichaam treedt, is eveneens een vorm van dissociatie. De emoties / lichamelijke sensaties zijn duidelijk even te zwaar om te kunnen dragen, waardoor je gaat dissociëren.
Hulp toelaten, zeker als je je zo slecht voelt, is gewoon moeilijk, dus je gevoel van ja nee, ja nee, vind ik niet vreemd. Ik vermoed dat je wel hulp wil, maar anderen dichterbij laten gewoon heel eng vindt. Wees ook daarin niet te veroordelend naar jezelf. Heel veel Belgen hebben moeite om hulp te vragen en aan te nemen. Dat het je nu nog niet lukt op moeilijke momenten, wil niet zeggen dat het je nooit gaat lukken.
Je geeft verder aan dat bewegen heel moeilijk is. Ik denk dat het goed kan zijn om ondanks dat het zo moeilijk is, toch te proberen bewegen, al zijn het maar kleine bewegingen. Door te gaan bewegen, vermindert wellicht het gevoel dat je vast zit en zet je stappen om uit de dissociatie te gaan (even je hoofd oprichten en ergens anders naar kijken kan bv al voldoende zijn).

**Geplaatst**: 20-02-21 09:48

Geplaatst: 20-02-21 09:48

Ach tranen in mijn ogen van deze post, goed dat je schrijft. Ik heb geen verstand van dit soort dingen, maar ik omhels je. Je bent een mooi en goed mens. :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-02-21 10:56

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 20-02-21 10:56

Hey iedereen. Bedankt voor de berichten.

Er is gisteren gelukkig verder niets meer gebeurd. Mijn vriend heeft me uiteindelijk nog gebeld en ondanks ik het niet makkelijk had heb ik alsnog wel wat met hem zitten praten (echter ging het vooral over hem en niet zo zeer over mij want hij had ook een mindere dag). Maar ik geloof wel dat de grootste storm door het contact is gaan liggen, ondanks het feit dat ik me vrij vlak en afstandelijk gedroeg.

Dat is dan ook de reden waarom crisisopname niet zo veel zin heeft. Het komt uit het niets maar het waait ook wel weer over. Het is gewoon op dat moment erg heftig, maar daarna functioneer ik wel weer.

In tegenstelling tot bij het begin van mijn opname waarbij ik zowel een zware depressie als die emotie regulatie problemen ervoer die er voor zorgde dat de situatie escaleerde en ik ook echt zwaar gedemotiveerd was om überhaupt iets te doen.

Maar ondanks het op een sisser afgelopen is voel ik wel nog dat het gebeurd is. Ik voel de stress. Het is dat ik vandaag weer dingen te doen heb die me afleiden gelukkig.. Ik moet de 4 paarden en stallen behandelen tegen ectoparasieten. Gaat voor mij fysiek eigenlijk nog veeel te zwaar zijn en had daarvoor een oproep geplaatst maar niemand kan me komen helpen. Dus ik zal er me toch maar weer eens alleen door moeten worstelen en hopen dat de paarden wat coöperatief zijn want dat kan ik emotioneel effe niet hebben.

**Geplaatst**: 20-02-21 11:18

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-02-21 11:18

Hoi meis,
fijn dat de storm al bijna is overgewaaid.
En dat je vandaag baaie moe bent geloof ik grif!
Laat je maar lekker verwennen nadat je de paarden hebt gedaan - je kunt naar eer en geweten zeggen dat je 'bek af' bent.

**Geplaatst**: 20-02-21 11:42

Geplaatst: 20-02-21 11:42

Fijn Kaat die sisser afloop en logisch dat je zo moe bent. Lekker op je gemakje werken en dan uitrusten. Wat Janneke schrijft.

**Geplaatst**: 20-02-21 12:15

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-02-21 12:15

Ik heb gisteravond het hele topic bijgelezen en wat heb ik respect voor jou. Ik heb een paar dezelfde ziektes als jij, en het is super inspirerend hoe jij hier mee om gaat. Ik blijf meelezen en hoop dat je nu lekker even kan uitrusten na gisteren!

**Geplaatst**: 20-02-21 20:52

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-02-21 20:52

Oooh kaat ! Ik heb iets gemist zie ik ... gisteren geen tijd voor bokt. Babe had krampjes,kon 2dagen geen k* doen.

...

Meis. Aj aj weer efkes diep gezeten. Maar gelukkig is het over gegaan en hb je zitten kletsen met vriendje

..
wow zo vieze scheldwoorden , probeer is niet te denken voor een ander, meisje toch. :(:)

.... ik denk helemaal niks... :(:)

enige dat ik denk... is dat je beter word.

Ookal ken ik je helemaal niet. Khb wel mee jou te doen. Je bent nog zo jong. En zo kwetsbaar. Maar je bent een sterke meid. En tis nog een lange weg hoor.. :(:)

maar je komt er wel. Ookal zakte soms is.. tis ook ni alle dagen goe weer e kaat.. maar tis al goe Dadde het hier komt typen. Dat je er niet mee kan praten met je familie snap ik. Daarom dit topic toch? Om te praten. Ik oordeel niet..
Ik moet toegeven. Ik leer graag ervaringen van mensen. Wat ze doormaken. Hoe ze zich voelen...ik kan alleen een luisterend oor zijn. En weet dat ik er voor je ben als je me nodig hebt. Kop op e ! Ni pleuje zegge ze in gent

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-02-21 21:27

Geplaatst door de TopicStarter : 20-02-21 21:27

Vandaag al bij al een vrij goede dag gehad, maar de avond is uiteraard nog jong. Vanochtend wel weer veel moeite om uit mijn bed te komen, maar het is uiteindelijk toch gelukt. In de vroege namiddag begonnen met de paarden te behandelen. Mijn moeder wist dat ik dat ging doen en was bereid om te helpen, maar aangezien ze het zo lang vond duren had ze de paarden al op de wei gezet. Daarnaast hadden ze ook al in de stallen gestaan na het ontsmetten voor zij behandeld waren. Helemaal krom en als ik ze daarop wees was ze er niet echt mee gezind. Ik heb nochtans heel erg mijn best gedaan om te letten op mijn toon zodat ik niet bits antwoordde (wat ik onbewust durf doen soms), maarja. Het behandelen zelf is gelukkig wel gewoon goed gegaan al heeft het echt wel een eeuwigheid geduurd. Mijn armen voelen aan als spaghettislierten en ben nu even helemaal gesloopt. Gelukkig is de volgende keer pas binnen 2 weken en voor die dag heb ik iemand gevonden die me wilt komen helpen nog.

De paarden waren wel allemaal stuk voor stuk SUPER braaf, echt wel blij met hoe relaxed en meewerkend ze waren.

Mand, leuk dat je ons komt vervoegen in het topic. Ik heb ook echt respect voor jou dat je dit topic van het begin af aan hebt bijgelezen - dat moet echt een rollercoaster geweest zijn. :')

Ik ben blij te horen dat mijn reis naar beterschap inspirerend voor je is, al vind ik mezelf nou niet bepaald een inspiratiebron. Ik hoop echter wel dat mijn ervaringen hier neerschrijven ook lotgenoten verder kan helpen. Uiteraard zullen er ook zeker beschrijvingen volgen over de DGT, wat volgens mij wel interessant zal zijn voor jullie om te lezen.

**Geplaatst**: 21-02-21 12:42

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-02-21 12:42

Ooh kaat.

toch blij dat het gelukt is om uit je bed te komen. Tis mooi weertje. Zet u buiten mee een dekentje op de grond. Drankje derbij en geniet van tzonnetje

**Geplaatst**: 23-02-21 00:14

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-02-21 00:14

Hé Kaat, hoe was je dag?

Mijn therapeut wil ook gaan beginnen vanuit de DGT. Ik betwijfel of het bij mij past, maar ga het wel proberen. Ik ben benieuwd naar jou ervaringen straks.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-21 01:38

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-21 01:38

Opzich heb ik een fijne dag gehad. Wat bezig geweest in de wei om de prikpaaltjes recht te zetten, toffe pakketjes ontvangen en spullen gepast op de paarden, eindelijk de moed bijeen geraapt om mijn kinesie oefening terug op te pikken en vanavond ook gaan inline skaten met vriendinnen. Was de eerste keer weer sinds mijn val en rondje spoed, gelukkig dit keer niet gevallen.

Maar ondanks ik een goede dag had, voelde ik bij thuiskomst in mijn kamer gewoon pure leegte. En ik heb het idee dat, hoe meer dingen ik doe die normaliter voor een ander de batterijen zouden opladen, het voor mij echt een weerslag heeft. Alsof ik van alles naar plots weer niets ga.

Dat, plus dat ik gisterenavond weer dom heb gedaan.. Bijkomend maak ik me ook zorgen om het feit dat de mentale gezondheidszorg in België onder gigantische druk staat momenteel en ik bang ben mijn psycholoog binnenkort niet wekelijks te kunnen zien.. En ik heb geen idee wanneer ik mag vertrekken naar Gent (eind deze week bel ik nog eens..). Dat voedt mijn onzekerheid, onzekerheid geeft mij instabiliteit, instabiliteit voedt mijn stress en heeft een zware weerslag op mijn denken en uiteindelijk mijn gedrag.

Alles wat ik nu doe voelt zo nutteloos. Gewoon tijdsverdrijf. Ik kan niets betekenisvol beginnen want van zodra ik er into ben moet ik het weer opgeven omdat het in de nieuwe omstandigheden niet meer of moeilijker lukt.

Eerlijk gezegd Independence denk ik dat DGT in theorie ook niet zo mijn ding is. Ik doe het niet goed in groep en binnenkort wordt er van mij geacht in groep therapie te doen met een boel vreemde mensen. Ik voel en ervaar alles rondom me heel hard, slorp alles op als een spons. En vooral stress bouwt zich dan zo hard op tot op een punt dat ik oververzadigd ben..

Maar zoals de psycholoog in het ziekenhuis benoemde: therapie is zoals naar de tandarts gaan. Het is niet leuk, maar je moet er gewoon doorheen..

**Geplaatst**: 23-02-21 08:52

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-02-21 08:52

Kaat ook al heb je geen therapie je werkt wel degelijk aan jezelf. Hopelijk betekent dom niet dat je jezelf weer pijn hebt gedaan. Want daar ben je te lief en te goed mens voor. Niemand mag jou pijn doen, ook jezelf niet!!

Misschien juist omdat een groep zo lastig is voor je, liggen daar je groei kansen.

Misschien helpt het om deze tijd als een vakantie te zien voordat het zware werk begint. Knuffel. Ik vind het niet verkeerd gaan hoor met zo weinig ondersteuning nu.

Moeilijker is het om piekeren lis te laten. Mijn kleine oma groot van hart zei altijd:" kind, een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest , maar dat vaak niet op komt dagen".

**Geplaatst**: 23-02-21 09:37

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-02-21 09:37

Ik begrijp je bezorgdheid over de gezondheidszorg. Het voordeel is wel dat je psycholoog je al kent. Dat vergroot de kans dat je er wel gewoon terecht kan. Ik weet niet wat jullie afgesproken hebben, maar als zij gezegd heeft dat ze je wekelijks kan zien, zou ik hoe moeilijk ook daarop proberen vertrouwen. En mocht dat niet lukken, kan je nog altijd kijken naar andere opties (bv ambulante PMT of zo, of als het echt niet gaat het mobiele crisisteam).

Je lijkt veel gedaan te hebben. Misschien een beetje teveel op één dag waardoor je je nadien minder voelt? Of zou het kunnen dat het contrast gewoon erg groot is en je je als je terug thuis bent je realiseert dat je leven anders is dan dat van je leeftijdsgenoten waardoor je die leegte gaat voelen?

Groepstherapie is niet gemakkelijk. Toch kan groepstherapie ook voordelen hebben: je kan je ook gedragen voelen door de groep, samen dingen uitproberen, herkenning vinden,... En misschien ontmoet je er ook wel hele fijne mensen met wie je contact wil houden...