Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-10-16 19:20

Geplaatst: 27-10-16 19:20

Tiggs schreef:
Wat ik trouwens ook lastig vind, is dat ik helemaal geen reden heb om depressief te zijn. Heb genoeg lieve vrienden en familie, een leuk huis, leuke baan met een goed salaris etc. en toch is het gebeurd.

Een mens kan om 'wel 100' redenen depressief worden en het is een (deels lichamelijke) ziekte (met psychische gevolgen).

Tot de zeer vele oorzaken horen vitamine B6 gebrek, verstoorde schildklierwerking, verstoorde hersenstofwisseling, uitputting /te lang te veel stress en trauma.

maar ontevredenheid omdat je niet inziet dat je mooie dingen in je leven hebt is geen oorzaak!!!

**Geplaatst**: 27-10-16 19:55

Geplaatst: 27-10-16 19:55

Hebben jullie nog tips om opgekropte woede los te laten?
Ontwijken van triggers doet het echt perfect (fantastische zomer vakantie gehad bv) maar in het dagelijkse leven kan je helaas niet alles en iedereen ontwijken.

Ik hoop echt dat dat slapen wel weer beter wordt snel want ik vind slecht slapen en hoofdpijn en stress zo'n snelle neerwaartse spiraal creëren. Die wil ik wel echt voor zijn.

MP, je moet echt hulp gaan zoeken bij een psycholoog. Denk dat je er nu al te lang mee aan het door gaan bent en dat ook over het internet je niet genoeg kan worden bijgestaan.

**Geplaatst**: 27-10-16 23:01

Geplaatst: 27-10-16 23:01

[quote="Sidera"]Hebben jullie nog tips om opgekropte woede los te laten?/quote]
Hangt er denk ik ook een beetje vanaf wat jou boos maakt. Aan sommige dingen kan je iets veranderen of dat althans proberen; op andere momenten is dat niet mogelijk (bv omdat degene op wie je boos bent niet bereikbaar is).
Voor mij helpt het soms om het uit te spreken of bepaalde dingen te bevragen (bv heb ik bepaalde dingen die me boos maken wel juist geïnterpreteerd?). Op andere momenten lukt dat niet en kan het helpen om te gaan sporten (bv hardlopen), om ergens op te gaan slaan, te roepen, iets kapot te maken (papier verscheuren, glazen flessen naar de glaswol brengen...)

**Geplaatst**: 27-10-16 23:16

Geplaatst: 27-10-16 23:16

Ja het is dus niet echt meer zulke boosheid dat ik echt dingen wil gaan slaan. Maar een diepere, en subtielere woede/ongemak. Echt gewoon dagelijks me weer even druk maken over dingen die ooit gebeurd zijn. Dat zijn alleen toch elke dag weer van die negatieve emoties die ik helemaal niet meer in mn leven wil. Zeker niet als het verder wel goed gaat.

Misschien meer wrok, of dat ik mensen bepaalde dingen nog steeds kwalijk neem die ik nu inmiddels moet gaan loslaten. Eigenlijk zou het beste zijn als ik er helemaal niet meer aan denk of dus mn aandacht er van weg kan leiden

Misschien is het ook wel een logische fase na gevoelloos te zijn geweest, toen verdrietig te hebben en dan boos.. Dat hierna complete zen komt

Ik wil er alleen echt niet in blijven hangen

**Geplaatst**: 28-10-16 00:13

Geplaatst: 28-10-16 00:13

Sidera schreef:
Eigenlijk zou het beste zijn als ik er helemaal niet meer aan denk of dus mn aandacht er van weg kan leiden.

Als ik jou vraag om NIET aan een roze olifant te denken, dan is waarschijnlijk het eerste waar je aan denkt een roze olifant en misschien blijf je daar wel aan denken... Hoe meer je probeert ergens niet aan te denken en het weg te duwen, hoe meer je eraan gaat denken...

Ik kan er natuurlijk moeilijk over oordelen, maar over sommige dingen mag je ook boos zijn hè. Boosheid hoeft niet noodzakelijk iets negatiefs te zijn. In principe wordt je energie gemobiliseerd. Die energie kan je dan op een constructieve manier proberen in te zetten. Of misschien moet je de dingen die jou boos maken net een keer uitspreken? Of als je dat om een of andere reden niet ziet zitten het opschrijven zodat je er niet helemaal allleen mee blijft zitten.

**Geplaatst**: 28-10-16 04:26

Geplaatst: 28-10-16 04:26

Dit gedicht maakte ik deze nacht over burnout/depressie

Iets wat veel mensen niet aan je zien, maar heel zwaar is voor iemand van achttien.
Een sluipmoordenaar is in mij gekropen, en is me voor de tweede keer langzaam aan het slopen.
Niet eens meer de energie om een dagje kleren te kopen of om een avondje uit te gaan.
Nee, ineens moest het allemaal heel langzaam aan.
Vol onbegrip en vechtend tegen mezelf dagenlang in bed liggen.
Het gevoel van onmacht... Waar was mijn kracht?!
Steeds dieper zakte ik in het dal, en ik had de een na de andere paniekaanval.
Het deed me pijn, waarom lukte het niet meer om mezelf te zijn?
Mijn grootste hobby moest ik tijdelijk achter mij laten, en moest ik de sluipmoordenaar maar toelaten.
Maanden gingen verstreken, en niks verbeterde was gebleken.
Ik snapte het niet, en ging kapot van verdriet.
Zo graag wilde ik van mijn Burn-Out af, maar ik besefte dat ik hier mijn leven lang last van bleef houden.
Als jonge meid de dagen van te voren inplannen, ik kon er maar moeilijk aan wennen.
Vechtend met mezelf, houd ik het 's avonds vol tot een uur of elf.
Maar de volgende dag kapot, en voel ik me weer ontzettend rot.
Ik hoop dat het snel weer beter gaat, en we snel zijn bij een goed eindresultaat.
Dit zal zeker nog een tijdje gaan duren, maar ik laat me niet zomaar verzuren!

**Geplaatst**: 28-10-16 08:15

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-10-16 08:15

Ik weet dat ik hulp nodig heb heb al en afspraak bij de huisarts gemaakt

**Geplaatst**: 28-10-16 09:11

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-10-16 09:11

Famoza erg mooi !!!!

**Geplaatst**: 28-10-16 13:09

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-10-16 13:09

Je hebt gelijk Janneke2... Dank voor je reactie!

**Geplaatst**: 28-10-16 13:14

Geplaatst: 28-10-16 13:14

MachoPablo schreef:
Ik weet dat ik hulp nodig heb heb al en afspraak bij de huisarts gemaakt

Goed van je!

Mooi pakkend gedicht Famoza.

ik heb ergens nog een klein gedichtje over depressie, maar heb m al lang geleden geschreven, Dus moet ff zoeken

**Geplaatst**: 28-10-16 13:25

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-10-16 13:25

Hier zat ik dan, jou troostende woorden te schrijven, het was voor jou zoveel verdriet.
Niet wetende dat die woorden voor mijzelf bedoeld waren, maar toen zag ik het nog niet...

**Geplaatst**: 28-10-16 15:24

Geplaatst: 28-10-16 15:24

MachoPablo schreef:
Ik weet dat ik hulp nodig heb heb al en afspraak bij de huisarts gemaakt

Goedzo!! $*\o/*$ hartstikke trots

**Geplaatst**: 28-10-16 15:36

Geplaatst: 28-10-16 15:36

ikkkke schreef:
Sidera schreef:
Eigenlijk zou het beste zijn als ik er helemaal niet meer aan denk of dus mn aandacht er van weg kan leiden.

Als ik jou vraag om NIET aan een roze olifant te denken, dan is waarschijnlijk het eerste waar je aan denkt een roze olifant en misschien blijf je daar wel aan denken... Hoe meer je probeert ergens niet aan te denken en het weg te duwen, hoe meer je eraan gaat denken...

Ik kan er natuurlijk moeilijk over oordelen, maar over sommige dingen mag je ook boos zijn hè. Boosheid hoeft niet noodzakelijk iets negatiefs te zijn. In principe wordt je energie gemobiliseerd. Die energie kan je dan op een constructieve manier proberen in te zetten. Of misschien moet je de dingen die jou boos maken net een keer uitspreken? Of als je dat om een of andere reden niet ziet zitten het opschrijven zodat je er niet helemaal allleen mee blijft zitten.

Ja dat klopt zeker, van die olifant

ik overwoog inderdaad om een soort dagboek te beginnen misschien. Misschien een semi-fictieve

**Geplaatst**: 28-10-16 15:39

Geplaatst: 28-10-16 15:39

Ik heb even niet meer gereageerd op eerdere vragen,
Afgelopen dinsdag is mijn zwangerschap van toen 11 weken afgebroken. Nu voelt het alsof een stukje van mezelf is meegestorven.

Overal baby's en zwangere vriendinnen, of met kinderen. En daar zit ik nu, zonder mijn baby in mijn buik, bloedverlies om U tegen te zeggen.
Mijn partner vind me anders, rustig, stil en maakt zich zorgen. Erover praten vind ik moeilijk, hij is er nuchterder in.

Ik moet mezelf bij elkaar rapen en accepteren dat het zo is, ook omdat dit de enige goede 'keuze' was voor mijn eigen gezondheid en die van de baby.

Straks even het topic bijlezen, wat gaan jullie snel!

**Geplaatst**: 28-10-16 15:41

Geplaatst: 28-10-16 15:41

Guess_NH schreef:
Ik heb even niet meer gereageerd op eerdere vragen,
Afgelopen dinsdag is mijn zwangerschap van toen 11 weken afgebroken. Nu voelt het alsof een stukje van mezelf is meegestorven.
Overal baby's en zwangere vriendinnen, of met kinderen. En daar zit ik nu, zonder mijn baby in mijn buik, bloedverlies om U tegen te zeggen.
Mijn partner vind me anders, rustig, stil en maakt zich zorgen. Erover praten vind ik moeilijk, hij is er nuchterder in.

Ik moet mezelf bij elkaar rapen en accepteren dat het zo is, ook omdat dit de enige goede 'keuze' was voor mijn eigen gezondheid en die van de baby.

Straks even het topic bijlezen, wat gaan jullie snel!

Van wie moet je jezelf bij elkaar rapen? Niet doen hoor, vooral even rouwen, laat het er maar zijn. Als je nu gaat doen alsof jet allemaal wel meevalt, ga je daar later tegenaan lopen.
En open zijn tegen je vriend, wat is de redden dat je moeilijk vind? Praten hoeft niet meteen te zijn dat er iemand met een oplossing klaar staat, gewoon je hart luchten kan soms ook al helpen.
Vooral in deze periode denk ik dat je toch echt de steun bij elkaar moet zoeken, want je bent beide een kind verloren.

**Geplaatst**: 28-10-16 15:56

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-10-16 15:56

Zie je het misschien zitten om met een professional te praten over het afbreken van je zwangerschap ?
Mensen zeggen het inderdaad wel eens dat je jezelf bijeen moet rapen, dat het leven voortgaat, dat tijd alle wonden heelt.... maar weet dat jou verdriet en pijn er mogen zijn. Probeer niets te forceren, niet te hard te gaan "omdat het zo hoort", maar gun jezelf de kans om dit verlies te verwerken en zoals Joolien zegt te rouwen.

**Geplaatst**: 28-10-16 16:56

Geplaatst: 28-10-16 16:56

Guess_NH schreef:
Ik heb even niet meer gereageerd op eerdere vragen,
Afgelopen dinsdag is mijn zwangerschap van toen 11 weken afgebroken. Nu voelt het alsof een stukje van mezelf is meegestorven.
Overal baby's en zwangere vriendinnen, of met kinderen. En daar zit ik nu, zonder mijn baby in mijn buik, bloedverlies om U tegen te zeggen.
Mijn partner vind me anders, rustig, stil en maakt zich zorgen. Erover praten vind ik moeilijk, hij is er nuchterder in.

Ik moet mezelf bij elkaar rapen en accepteren dat het zo is, ook omdat dit de enige goede 'keuze' was voor mijn eigen gezondheid en die van de baby.

Straks even het topic bijlezen, wat gaan jullie snel!

Veel sterkte iig Y;(

Misschien toch ook gewoon je verdriet meer delen met je partner, wat extra begrip kan ook zeker geen kwaad op zulke dagen

**Geplaatst**: 28-10-16 17:59

Geplaatst: 28-10-16 17:59

Mooie gedichten komen er voorbij

Het kan soms zo helend werken zo'n gedicht...dan lees je hem over en over en over...

Ik bedacht me vanmorgen dat ik ook diverse gedichten heb gemaakt toen ik 17 was en in een depressie zat, dit is er één van:

Wat ik zag
was dat een dag?

Wat ik zag
was dat een lach?

@ Guess, ik denk dat je echt door een rouwproces moet gaan om dit te verwerken. Je zelf even bij elkaar rapen na zo iets heftigs dat lijkt mij juist niet verstandig. Alsof er niets gebeurd is...Er is wél iets gebeurd, en dat was niet zomaar iets :(:)

. Je kan toch wel aangeven bij je vriend dat je het er heel moeilijk mee hebt?

**Geplaatst**: 28-10-16 18:42

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-10-16 18:42

Jullie hebben zeker gelijk hoor.
Ik vind het lastig, mijn moeder huilt al de hele week sinds het slechte nieuws en ik wil mezelf groot houden voor haar. Ik 2014 heb ik een miskraam gehad na 3 maanden zwangerschap en daarna volgde mijn eerste zelfmoordpoging dus er was/is bij mijn ouders veel angst dat ik dit niet trek.

Vorige week vrijdag had ik mijn laatste echo.
Daar lig ik dan met het vooruitzicht dat mijn kindje straks niet meer bij mij is. 3,5 cm groot met handjes en voetjes. En daar lig ik, stralend van het zien van een wondertje in mijn buik 'mama houd wel van jou' roep ik zonder woorden, tegen mezelf in mijn hoofd. Huilend. Mijn partner met een poker-face, zich sterk te houden waarschijnlijk voor mij.

Het rouwen moet ik toelaten, het verdriet ook.
Mijn kindje is naar het paradijs, verweg van mij, waar het hoort te zijn, waar ik zou willen dat het zou zijn.
Niet wetend of het een jongen of een meisje was. Niet wetend hoe hij of zij eruit had gezien.

Ik krijg pas in december een brief voor een therapie.
een zwarte wolk boven mijn hoofd en bang dat ik gekke dingen ga doen. En hoezeer mijn vriend ook zegt dat hij dat niet toe zal laten en ik dat niet mag doen. 1 augustus hield ook niemand mij tegen toen ik in een impulsieve bui 20 goudstaafjes achterover sloeg.
Ik had niet meer mogen leven, toch sta ik er nog.
Daarom weet ik dat de eerstvolgende keer echt de laatste is. En dat wil ik niet. Ik wil niet dood. Maar ik heb zoveel angst dat ik zwart word en het dan te laat is.

Ik hoop echt dat de therapie snel opstart

**Geplaatst**: 28-10-16 19:30

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-10-16 19:30

he bah, wat naar dat je zo lang moet wachten op therapie.

Je familie wil jou graag helpen om te voorkomen dat je weer in zo'n diep dal beland. Ze willen dit proces samen met jou doormaken, deze zware last samen met jou delen zodat ie iets minder zwaar is. Jij en zij zijn bang dat je weer in zo'n diep dal beland en voor eventuele gevolgen. Laat die steun en hulp alsjeblieft toe. Jullie kunnen er allen zoveel uithalen denk ik. Ik begrijp dat je je sterk wil houden voor je familie, maar je maakt het jezelf erg moeilijk en bovendien is het ook niet gezegd dat je familie zich daar ook beter bij voelt (voor hetzelfde geld vinden ze het net moeilijk dat ze niet weten wat er in je omgaat omdat ze dan bang zijn niet te weten wanneer je echt (te) diep zit). 't Is zo'n zware last die je te dragen hebt, meis en de weg die je nu probeert af te leggen lijkt me o zo eenzaam... Het klinkt cliché, maar gedeelde smart is halve smart; een last samen dragen is 'minder zwaar' dan alleen....

**Geplaatst**: 28-10-16 19:45

Geplaatst: 28-10-16 19:45

Guess, zou het kunnen dat je een zmp deed omdat je het binnen houdt? Misschien goed om het dus dit keer wel bespreekbaar te maken? En als je je slecht voelt, trek aan de bel he.
Misschien even goed om je niet zorgen te maken over je moeder, je groot houden voor haar is juist funest. Deel je verdriet, je zorgen.

En over therapie, dat je met deze angsten pas in december een brief krijgt, is echt zorgelijk. Probeer het lijntje met je huisarts kort te houden, geef aan dat je bang bent voor een terugval, wellicht kun je iets opvangen met medicatie, of stel dat het mis dreigt te gaan, kan hij spoedhulp voor je verzorgen.

**Geplaatst**: 28-10-16 23:33

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-10-16 23:33

Schitterend liedje van een geweldig getalenteerde zangeres met een schitterende tekst!

**Geplaatst**: 29-10-16 00:28

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 29-10-16 00:28

Ja soms moet je nu gaat weer ff iets beter heerlijke rit in de avond gemaakt
Zelfs mijn baas zei vandaag wat ben ik toch blij met al jou hulp ergens deed het me wel iets maar toch moeilijk te bevatten dat iemand blij is met jou hulp terwijl je zo slecht in je vel zit

**Geplaatst**: 29-10-16 07:43

Geplaatst: 29-10-16 07:43

Hoi Guess

wat een situatie! Ik hoop dat je partner je kan steunen, "al is het maar" dat jij zegt 'ik wil tegen je aanzitten' of waar je maar behoefte aan hebt op dat moment.

En belachelijk: pas over zoveel weken een brief!
Praat er over met je huisarts. Ten eerste dat het geen beleid is en 2e dat er iets verzonnen moet worden.
Gesprekken bij de Fiom (kan ook online en ze bieden expliciet abortus verwerking aan) over je abortus en miskraam, extra steun van de huisarts, steunende gesprekken bij maatschappelijk werk (sociaal wijkteam) - er kan meer dan alleen maar wachten op die brief. Of wellicht is een vrijgevestigde therapeut een optie (bel je verzekering - wellicht ook voor wachtlijst bemiddeling).
En hier je hart luchten als dat goed voelt, en mijn pb box staat open.

**Geplaatst**: 30-10-16 00:12

Geplaatst: 30-10-16 00:12

@ Sidera ik had het ook, ik moest er ook om huilen dat die bokker uit het leven was gestapt. Vooral omdat ik veel problemen herkende en zelf ook heb.

@ laetitia Ja, ik heb drie keer bloed onderzoek gehad, maar daar kwam nooit wat uit...

Ik ben nu ook echt hulp aan het zoeken, alleen moet de oude huisarts het dossier doorsturen en dat hadden ze nog niet gedaan. Vandaag ging het niet zo goed, veel impuls aankopen en doordat mijn moeder iets zei (ik zou ze ergens heenbrengen met de auto, maar was op de fiets thuis gekomen)werd ik vanuit het niets woedend. Ik word gek van mijn extreme stemmingswisselingen. Later ook tegen mijn ouders gezegd dat ik er niets aan kan doen, alleen begrijpt mijn moeder het niet altijd. Mijn opa (vader van vader) heeft zelfmoord gepleegd, dus gelukkig snapt mijn vader wel waar ik last van heb. Verder is het altijd druk in mijn hoofd en heb ik veel angsten en ik heb vroeger iets naars meegemaakt en ook nog dwangmatig dingen doen, het is zoveel tegelijk... Vaak ontkend dat ik nergens last van had en ben altijd maar door gegaan met studeren (had een hoog leertempo en wel veel zelfdiscipline, toch lukte het niet meer op een gegeven moment. Omdat ik nu niet meer in een zware depressie zit, wil ik het weer proberen in februari, maar ben bang dat ik weer een slechte periode krijg en daardoor weer stop. Maar ik wil het zo graag, gewoon studeren en werken zonder problemen...