( maarreuh liever jij dan ik
) heb vandaag mijn laatste inwerk avond gehad, ze willen me niet meer verder trainen, moet vanaf nu dus alleen staan, pfff veel te veel spanning en stress.
ook al lukt het tot hiertoe aardig, soms krijg ik echt koudwater vrees. en wil/ zoek ik even dat steuntje in de rug, maar je wordt gewoon terug op je plek gezet, : je weet hoe het werkt, ga er maar aan staan, zoek het uit en als het dan nog niet lukt kun je terug komen.
bahbahbah, stress, angstzweet, bibbers.
en toch maar doorgaan, en als het dan lukt, helemaal hysterie van binnen, maar als het niet lukt, meteen grote paniek van binnen: zie je nou wel dat het niet lukt, ik zei het toch,....
waarom hebben we toch steeds van die onzekere terugvallen? de ene moment gaat het stik goed, de andere moment geloof je nergens meer in. soms wordt ik echt moedeloos ervan.
dus zoals jullie lezen vanavond even een stress en onzeker stukje. hopelijk morgen weer normaal. dit is ook niks.
.
.Dat snapt hij ergens wel maar vaak ook niet. Soms hebben we een discussie ergens over en dan halverwege denk ik... pfff ik heb er nu gewoon ff geen zin in/ puf voor om deze discussie af te maken, laat maar zitten. Is niet altijd even leuk natuurlijk, maar komt wel weer goed gelukkig. Over de vriend van mijn zus weten we nog niet veel meer, hij ligt nog steeds in het ziekenhuis, en heeft sowieso ergens een ontsteking, maar waar weten ze dus nog niet...Ze gaan vandaag bloedonderzoeken doen...Dus afwachten. 
