Bokt.nl

Erin schreef:

Ik wilde hier graag even de volgende quote delen:

"She says she is fine, but she's going insane.
She says she feels good, but she's in a lot of pain.
She says it's nothing, but it's really a lot.
She says she's okay, but really she's not."

UhNee schreef:

Mooie quotes allemaal. Ik heb er ook een paar, ze helpen me om mijn gevoelens beter te kunnen verwoorden.
Op dit moment gaat het best goed thuis, ik voel me daar weer wat vrolijker, energieker etc. Op school is alles nog hetzelfde en ik zit er zelfs over na te denken om het volgende jaar naar een andere school te gaan. De omgang met mijn klas- en leeftijdgenoten geeft me zo ontzettend veel spanning en angst dat het op dot punt bijna onmogelijk is om nog normaal in de schoolbanken te zitten, zelfs met de betàblokker ik ben heel erg boos op een paar mensen om mij heen, wat zich uit in enorme frustratie. Super kort lontje en heel snel in huilen uitbarsten. Vorig weekend nog enorme ruzie met mijn vader gehad nadat hij had gezegd dat ik ook 'nooit iets doe, alleen maar op de computer zit' vervolgens mezelf schor geschreeuwd en een barst in de muur veroorzaakt. Hij snapt niet hoe lastig dit voor me is, elke dag weer die strijd aan te gaan... Hoe vermoeiend dat is.... En nog steeds heeft hij niet zijn excuses aangeboden. Ik begin me steeds meer te realiseren dat ik misschien helemaal niet zo'n goede band met mijn vader heb.

UhNee schreef:

Mooie quotes allemaal. Ik heb er ook een paar, ze helpen me om mijn gevoelens beter te kunnen verwoorden.
Op dit moment gaat het best goed thuis, ik voel me daar weer wat vrolijker, energieker etc. Op school is alles nog hetzelfde en ik zit er zelfs over na te denken om het volgende jaar naar een andere school te gaan. De omgang met mijn klas- en leeftijdgenoten geeft me zo ontzettend veel spanning en angst dat het op dot punt bijna onmogelijk is om nog normaal in de schoolbanken te zitten, zelfs met de betàblokker ik ben heel erg boos op een paar mensen om mij heen, wat zich uit in enorme frustratie. Super kort lontje en heel snel in huilen uitbarsten. Vorig weekend nog enorme ruzie met mijn vader gehad nadat hij had gezegd dat ik ook 'nooit iets doe, alleen maar op de computer zit' vervolgens mezelf schor geschreeuwd en een barst in de muur veroorzaakt. Hij snapt niet hoe lastig dit voor me is, elke dag weer die strijd aan te gaan... Hoe vermoeiend dat is.... En nog steeds heeft hij niet zijn excuses aangeboden. Ik begin me steeds meer te realiseren dat ik misschien helemaal niet zo'n goede band met mijn vader heb.

soloro schreef:

Ik zit zelf nog steeds in een dieptepunt. Ben a.s. zondag jarig en ik wil het gewoon niet vieren, wil niet gezellig hoeven doen. Gelukkig heb ik volgende week dinsdag herkansing waardoor ik het zondag niet kan vieren.. maar heb gewoon geen zin om het een andere dag te vieren. Wil gewoon dat de dag voorbij gaat zonder gedoe.. en mams die zegt dat ik het moet vieren voor vriendinnen (heb ik zo geen zin in, zelfde geldt om het te vieren voor familie).

ikkkke schreef:

soloro schreef:

Ik zit zelf nog steeds in een dieptepunt. Ben a.s. zondag jarig en ik wil het gewoon niet vieren, wil niet gezellig hoeven doen. Gelukkig heb ik volgende week dinsdag herkansing waardoor ik het zondag niet kan vieren.. maar heb gewoon geen zin om het een andere dag te vieren. Wil gewoon dat de dag voorbij gaat zonder gedoe.. en mams die zegt dat ik het moet vieren voor vriendinnen (heb ik zo geen zin in, zelfde geldt om het te vieren voor familie).

Veel mensen zitten niet te wachten op feestjes en veel sociale contacten als ze zich niet goed in hun vel voelen. Maar misschien heeft je mama wel gelijk... Hoewel je er tegenop ziet, kan het vieren van je verjaardag met vriendinnen misschien toch nog heel leuk worden en heb je even een moment waarop je je gedachten kan verzetten? Het moet daarom geen uitgebreid feest zijn met toeters en bellen, gewoon samen even iets gaan drinken of naar een film gaan of zo kan al heel fijn zijn.

ikkkke schreef:

UhNee schreef:

Mooie quotes allemaal. Ik heb er ook een paar, ze helpen me om mijn gevoelens beter te kunnen verwoorden.
Op dit moment gaat het best goed thuis, ik voel me daar weer wat vrolijker, energieker etc. Op school is alles nog hetzelfde en ik zit er zelfs over na te denken om het volgende jaar naar een andere school te gaan. De omgang met mijn klas- en leeftijdgenoten geeft me zo ontzettend veel spanning en angst dat het op dot punt bijna onmogelijk is om nog normaal in de schoolbanken te zitten, zelfs met de betàblokker ik ben heel erg boos op een paar mensen om mij heen, wat zich uit in enorme frustratie. Super kort lontje en heel snel in huilen uitbarsten. Vorig weekend nog enorme ruzie met mijn vader gehad nadat hij had gezegd dat ik ook 'nooit iets doe, alleen maar op de computer zit' vervolgens mezelf schor geschreeuwd en een barst in de muur veroorzaakt. Hij snapt niet hoe lastig dit voor me is, elke dag weer die strijd aan te gaan... Hoe vermoeiend dat is.... En nog steeds heeft hij niet zijn excuses aangeboden. Ik begin me steeds meer te realiseren dat ik misschien helemaal niet zo'n goede band met mijn vader heb.

Vervelend dat je zo'n ruzie had met je vader. Zoals jezelf aangeeft, zal hij waarschijnlijk inderdaad niet begrijpen hoe moeilijk je het hebt en hoe jij op jou manier probeert je dagen door te komen. Ergens is dat ook niet onlogisch: het is voor anderen soms moeilijk voor te stellen wat je doormaakt als ze het zelf niet hebben meegemaakt. Ze kunnen er zich niet veel bij voorstellen en dan krijg je wel eens van die reacties als "je moet gewoon dit of dat doen".
Ik herken het wel, heb als het niet goed ging ook regelmatig ruzie gehad thuis en het gevoel gehad dat ik niet begrepen werd. Ik kreeg dan soms bv ook de opmerking dat ik maar gewoon moest praten over de dingen waarmee ik het heel moeilijk had. Maar voor mij was dat niet zo eenvoudig om maar gewoon te praten over die dingen; ik blokkeer bij momenten volledig, raak mijn stem kwijt (of kan in elk geval niet meer luider praten dan op fluistertoon), raak in paniek,... Als ik nu naar die situaties terugkijk begrijp ik beter wat er gebeurde: ik voelde me niet goed, wat invloed had op mijn gedrag. Dit bracht bij mensen in mijn omgeving ook vanalles teweeg, mensen wilden mij helpen, maar wisten niet hoe en wisten soms ook niet goed wat ze met hun eigen gevoelens moesten aanvangen. Als je dan ook nog eens vanuit een ander oogpunt naar de situatie kijkt en de dingen anders ervaart, is het normaal dat het moeilijk is om je in te beelden hoe moeilijk sommige dingen zijn. Dat leidt dan al gemakkelijk tot frustratie bij alle partijen (jij voelt je niet begrepen en de ander vraagt zich af waarom je niet gewoon dit of dat doet). De waarheid ligt misschien wel ergens in het midden: je zal je wellicht beter voelen als je minder achter je computer zit, meer buitenkomt, sociale contacten onderhoudt enz enz, maar vooraleer je daaraan toe bent, denk ik dat je je gesteund en begrepen moet voelen, dat je het gevoel moet hebben dat je er niet alleen voor staat maar dat anderen achter je staan en je willen helpen. Jouw vader zal je denk ik ook wel willen helpen, maar komt denk ik iets te snel met (goedbedoelde) adviezen over hoe je dingen anders kan aanpakken. Dat is heel vervelend, maar is wel iets wat heel veel voorkomt. Veel mensen willen te snel helpen, te snel adviezen geven over hoe je situaties anders kan aanpakken.
Ik denk dat het niet slecht zou zijn dat je eens met je vader gaat praten. Jij verwacht excuses van hem, maar die lijken er niet te komen. En ik kan me voorstellen dat hij niet weet dat jij excuses verwacht. Probeer een open gesprek met hem aan te gaan waarin je de situatie nog eens bespreekt, aangeeft wat jij nodig hebt en waarin je ook luistert naar zijn kant van het verhaal.
In de toekomst zullen zich wellicht nog wel van die situaties voordoen, maar gaandeweg leren jullie zulke dingen ook wel bespreken en leren jullie ook wel van elkaar hoe jullie van elkaar verwachten dat er in dergelijke situaties gehandeld wordt.

vibabu schreef:

Ik mag echt in mijn handen knijpen wat dat betreft. Ontzettend lieve kaartjes uit de meest onverwachte hoek. Mensen die je een keer eerder heb gezien die je een hart onder de riem steken. Na een hoop negativiteit zoveel positiviteit ontvangen is zo vreemd maar voelt zo ontzettend fijn. Ik wist niet meer dat het kon zeg maar.

vibabu schreef:

Ik mag echt in mijn handen knijpen wat dat betreft. Ontzettend lieve kaartjes uit de meest onverwachte hoek. Mensen die je een keer eerder heb gezien die je een hart onder de riem steken. Na een hoop negativiteit zoveel positiviteit ontvangen is zo vreemd maar voelt zo ontzettend fijn. Ik wist niet meer dat het kon zeg maar.

soloro schreef:

Merk dat mijn school ook niet zo best meer gaat helaas heb 0,0 concentratie. Heb 2 vakken net op het randje gehaald en 1 vak helemaal niet

Spoiler:
1,1 met bonus een 2,1

. Wordt er een beetje moedeloos van, voelt als falen.. heb nu dinsdag de herkansing. Vrijdag nog een assessment waar ik vreselijk tegenop zie.

soloro schreef:

Merk dat mijn school ook niet zo best meer gaat helaas heb 0,0 concentratie. Heb 2 vakken net op het randje gehaald en 1 vak helemaal niet

Spoiler:
1,1 met bonus een 2,1

. Wordt er een beetje moedeloos van, voelt als falen.. heb nu dinsdag de herkansing. Vrijdag nog een assessment waar ik vreselijk tegenop zie.

ilangok schreef:

Ik zit nog wel een tijdje in het ziekenhuis. Nu nog aan de sonde, en langzaam weer naar vast eten wat heel moeilijk voor mij is. Het is echt wel heel zwaar allemaal. Wel heb ik gelukkig veel steun van vooral mijn familie en sommige verpleegsters zijn ook heel lief en meelevend.

Ze willen me zo snel mogelijk naar een kliniek hebben, maar de plekken zijn schaars. Ik mag nogsteeds niets. Volgende week woensdag mag ik even naar school om alsnog tentamens te maken. Dan rijden we ook stiekem even langs mijn paard en katten thuis .
Het is gewoon heel pijnlijk allemaal en ik voel me erg suïcidaal. Ik heb gewoon geen hoop meer, echt niet..

ikkkke schreef:

Verder heb ik een leuke uitdaging gevonden (groepsreis / trektocht) die ik graag zou willen doen langs een kant, maar aan de ander kant duiken er dan weer verschillende "tegens" op in mijn hoofd: "niet het goede moment om zoiets te plannen", "ik kan beter mijn geld sparen", "wat als ik opnieuw getriggerd wordt en opnieuw een terugval heb?", "ga ik het werkelijk wel durven als het zover is?"... Mijn angst steekt weer de kop op. Angst om terug te vallen, angst om terug meer last te hebben van mijn verleden, angst voor de angst zelf. En langs een kant zou ik het dan gewoon willen "parkeren" en tegen mezelf zeggen dat ik dat later ook nog kan doen, maar aan de andere kant is dat wat ik al een paar jaar doe en waarvan ik weet dat ik het vooral bij wijze van vermijding doe terwijl ik misschien toch maar eens de uitdaging moet aangaan en niet moet hervallen in vermijding.