Geplaatst: 30-03-15 15:31 Ik probeer later deze week nog eens.
Wel wil ik even kwijt dat ik vind dat er goede stappen gezet worden hier. Misschien in vele ogen van jullie niet snel genoeg of niet groot genoeg.
Stapje voor stapje meiden dat is echt belangrijk, het komt goed maar neem je tijd.
Dat geld voor jullie allemaal.
Met mij gaat het goed, gelukkig
.Want afgelopen week en weekend was heel zwaar voor mij. Vanaf vorige week dinsdag niet goed geslapen en na donderdag mijn laatste dag op dagbehandeling zelfs helemaal niet geslapen.
Tijdens de laatste dag kon ik een heel klein beetje bij mij gevoel komen en dat heb ik ook bespreekbaar gemaakt.
Maar ik had niet verwacht dat het afscheid uiteindelijk zo'n pijn zou gaan doen.
Ik had last van paniek omdat ik angst voelde van hoe nu verder zonder dagbehandeling, ook al krijg ik nog individuele therapie.
Wat mij nog het meest zwaar is gevallen is het afscheid van mijn sociotherapeut (man), deze therapeut loopt een hele dag mee. Is aanwezig bij de koffie pauzes en lunch.
Hij stelde op de juiste manier de vragen, wist mij van binnen te raken en beetje bij beetje begon dat super vertrouwt te voelen.
Buiten mijn man vertrouw ik mannen niet zo maar mensen zien dit niet zo snel aan mij maar dat komt ook door dat ik een uitstekende verbloemer ben.
Ik heb dus vanaf donderdag 3 nachten huilend door gebracht met een soort pijn die je wel kan vergelijken met soort van liefdesverdriet of rouw.
Ik had geen trek in eten, mijn buik kromp gewoon steeds in elkaar van pijn en ik heb uiteindelijk afgelopen drie dagen 25 km gelopen om mijn hoofd maar leeg te krijgen.
Ik heb geprobeerd te praten met mijn zus en met mijn man maar de pijn ging er niet van weg.
Zo geconfronteerd ook met mijn goedkeuringsverslaving, continue die bevestiging zoeken door dat ik mezelf niet de moeite waard vind en niet kan begrijpen dat mensen mij lief vinden.
Of überhaupt van mij zouden kunnen houden.
Ik durf gewoon niet meer bij mijn man te checken "vind je mij wel lief en aardig? of hou je wel van mij? want serieus hij weet niet wat hij nog meer kan doen om mij te doen beseffen dat hij van mij houdt.
Dat vertelde hij mij afgelopen zaterdag. Ik voelde gewoon de pijn in hem omdat hij niets kan doen om mij te overtuigen en dat zijn energie op raakt.
Dat hij puur door geloof in God nog bij mij is en geduldig met mij is en mij ontziet.
Dat maakte boven op het afscheid van dagbehandeling dat ik mij nog rotter voelde, wat ben ik een waardeloze echtgenote. Ik maak mijn man kapot door te twijfelen aan zijn liefde voor mij.
Tja als je ouders je het ook nooit hebben verteld dat je de moeite waard bent en je moeder juist laat zien dat je niets voor stelt en beter je best moet doen en je steeds afwijst.
Dan ga je dat geloven en zie dat proces maar eens te stoppen.
Dat gaat dus zeer moeizaam.
Ik geloof dus wel in God maar denk dat hij niet van mij houdt, ik hoor wel de succes story's van andere mensen die zo'n rotsvast vertrouwen hebben maar bij komt zijn liefde voor mij niet binnen. Wel de liefde voor andere mensen.
In de kerk voel ik mij fantastisch maar ik kan het gevoel niet vasthouden.
Toch ben ik gisteren naar de dienst gegaan ook al voelde ik mij enorm slecht en komt het allemaal niet binnen.
Ondanks dat het dus niet echt binnen komt heb ik verstandelijk wel opnieuw de keuze gemaakt om te blijven vertrouwen dat ik niet alleen in mijn strijd sta en hij bij mij is.
Vanaf het moment dat ik dus die keuze maakte tijdens een lied puur op wilskracht verdween de pijn.
Dit vinden de meesten van jullie allemaal maar raar en zullen jullie niet kunnen begrijpen nou dan kan ik daarbij aan sluiten want ik begrijp het zelf ook niet.
Wat ik wel weet is dat de pijn weg is en ik rust ervaar en daar teken ik voor.
Ik voel mij gewoon goed en ben er super blij mee.
Volgende week heb ik weer een gesprek met mijn spv'er en dan gaan we de vervolg therapie bespreken.
Respect als jullie alles hebben gelezen.
kan me gewoon zero uiten bij hem. 
Maar hoe moet het dan met mijn kind? Dan ziet die alleen papa. En wat als hij naar huis komt en ik ben daar helemaal niet bij om dat te vieren? 
