Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-03-15 11:03

Geplaatst: 19-03-15 11:03

Worden TTouches dan ook toegepast bij mensen? Zijn daar ook vormingen of boeken of zo over van de toepassing bij mensen? Ik "ken" het wel als een manier die toegepast kan worden bij honden, paarden,..., maar wist niet dat dat ook bij mensen gebruikt kan worden...

**Geplaatst**: 19-03-15 11:33

Geplaatst: 19-03-15 11:33

....dat wist mijn therapeute ook niet.
Bij Linda heet het inmiddels 'ttouch for you' - maar het hele verhaal is, dat je op een ttouch cursus allerlei toeters en bellen eerst op elkaar uitprobeert (talking horses, in plaatselijk spraakgebruik) en dan pas op een paard.
(Reuze leuk hoor, ge.lange-teugeld worden door iemand die dat voor het eerst deed en er geen snars van begreep. Als talking horse kun je dan nog zeggen:' eh, wil je echt dat ik hier linksaf ga? - daar stond namelijk het schot....)

Maar het onderdeel 'ttouches leren, eerst op elkaar' is altijd zeer prettig voor de ontvanger.
En ik meen dat er inmiddels een boek is met de titel 'ttouch for you'.
En een aantal practitioners in nl is ook fysiotherapeut en gebruiken de verschillende onderdelen in hun praktijk.

**Geplaatst**: 19-03-15 16:45

Geplaatst: 19-03-15 16:45

Sorry een ego post...

Of de situatie al niet genoeg stress met zich meebrengt heb ik er een geweldige depressie bij. Die dan nu postnatale depressie is. Ik trek dit gewoon niet meer. Voel me echt mega ellendig, maar ik moet door voor dat kleine mannetje.
En dat is wat ik ook doe, gewoon doorgaan, maar ik kan alleen maar huilerig wakker worden. Kijk tegen de dag aan alsof ik een berg moet beklimmen, alles is te veel. Ik ben continu bang dat die kleine dood gaat, ook als het goed gaat. Ik zie dat niet meer ik kan alleen doemdenken.

-O-

**Geplaatst**: 19-03-15 16:55

Geplaatst: 19-03-15 16:55

Riverrr schreef:
Sorry een ego post...

Of de situatie al niet genoeg stress met zich meebrengt heb ik er een geweldige depressie bij. Die dan nu postnatale depressie is. Ik trek dit gewoon niet meer. Voel me echt mega ellendig, maar ik moet door voor dat kleine mannetje.
En dat is wat ik ook doe, gewoon doorgaan, maar ik kan alleen maar huilerig wakker worden. Kijk tegen de dag aan alsof ik een berg moet beklimmen, alles is te veel. Ik ben continu bang dat die kleine dood gaat, ook als het goed gaat. Ik zie dat niet meer ik kan alleen doemdenken.

He balen River, klinkt niet leuk maar dat was al te verwachten. Hoe staat het nu met jouw hulpverlening? Heb je verder genoeg mensen om je heen die je kunnen helpen?

**Geplaatst**: 19-03-15 17:04

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-03-15 17:04

Ja heb hulpverlening in het ziekenhuis en van het ggz. en morgen gaan ze kijken wat we kunnen ook qua medicatie, want met alleen praten trek ik het niet. Ik ben gestopt met kolven dus het komt ook niet meer bij de kleine terecht. Dus ben benieuwd wat ze nu voor plan hebben.

Het was inderdaad te verwachten... Maar ik hoopte sterk genoeg te kunnen blijven zonder af te dwalen in depressie.

**Geplaatst**: 19-03-15 17:11

Geplaatst: 19-03-15 17:11

Riverrr schreef:
Ja heb hulpverlening in het ziekenhuis en van het ggz. en morgen gaan ze kijken wat we kunnen ook qua medicatie, want met alleen praten trek ik het niet. Ik ben gestopt met kolven dus het komt ook niet meer bij de kleine terecht. Dus ben benieuwd wat ze nu voor plan hebben.

Het was inderdaad te verwachten... Maar ik hoopte sterk genoeg te kunnen blijven zonder af te dwalen in depressie.

Geef jezelf niet teveel de schuld he, dit is gewoon een uiterst ongelukkige situatie waar je in bent beland en dat is gewoon poedersuiker. Ik hoop voor je dat het snel beter met je gaat. :(:)

**Geplaatst**: 19-03-15 18:36

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-03-15 18:36

Wat naar River. Ik weet niet goed wat zeggen, maar wil je wel veel sterkte wensen!

**Geplaatst**: 19-03-15 19:45

Geplaatst: 19-03-15 19:45

Riverrr schreef:
Sorry een ego post...

Of de situatie al niet genoeg stress met zich meebrengt heb ik er een geweldige depressie bij. Die dan nu postnatale depressie is. Ik trek dit gewoon niet meer. Voel me echt mega ellendig, maar ik moet door voor dat kleine mannetje.
En dat is wat ik ook doe, gewoon doorgaan, maar ik kan alleen maar huilerig wakker worden. Kijk tegen de dag aan alsof ik een berg moet beklimmen, alles is te veel. Ik ben continu bang dat die kleine dood gaat, ook als het goed gaat. Ik zie dat niet meer ik kan alleen doemdenken.

Jezus wat heftig...

Ook ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen behalve heel veel sterkte deze tijd!

**Geplaatst**: 19-03-15 22:13

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-03-15 22:13

Dikke knuffel vanaf hier Riverr!!! Heftig zeg, wat een moeilijke periode zo voor je. Knap dat je blijft vechten voor je zoontje en ook fijn om te horen dat het eigenlijk toch wel goed gaat met hem toch?
Hopelijk kan medicatie nog wat voor je betekenen!
sterkte hoor.. :(:)

**Geplaatst**: 19-03-15 22:19

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-03-15 22:19

Hallo iedereen, ik kwam dit topic tegen via een ander topic en wil graag mijn verhaal even kwijt. Ik zit al een tijdje in therapie de ene keer gaat het beter als de andere keer.
Wat is de bedoeling? Moet ik eerst een tijdje meelezen of mag ik gelijk mijn verhaal doen?

**Geplaatst**: 19-03-15 22:20

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-03-15 22:20

Ik heb ook nog een vraagje. Ik moet van het weekend wat moeilijke dingen aan mijn moeder gaan vertellen, maar ik durf niet. Wat is het verstandigst: een brief schrijven en dat haar laten lezen of toch face to face vertellen?

**Geplaatst**: 19-03-15 22:29

Geplaatst: 19-03-15 22:29

SindyKaya schreef:
Hallo iedereen, ik kwam dit topic tegen via een ander topic en wil graag mijn verhaal even kwijt. Ik zit al een tijdje in therapie de ene keer gaat het beter als de andere keer.
Wat is de bedoeling? Moet ik eerst een tijdje meelezen of mag ik gelijk mijn verhaal doen?

Hoi! Welkom.. Je mag hier altijd je verhaal kwijt!! Je hoeft je hier niet te schamen, niets is vreemd en we proberen elkaar altijd even te helpen..

**Geplaatst**: 19-03-15 22:30

Geplaatst: 19-03-15 22:30

soloro schreef:
Ik heb ook nog een vraagje. Ik moet van het weekend wat moeilijke dingen aan mijn moeder gaan vertellen, maar ik durf niet. Wat is het verstandigst: een brief schrijven en dat haar laten lezen of toch face to face vertellen?

Hoi, vergeet ik helemaal op je PB te reageren.. sorry

Als je het lastig vind om te vertellen tegen je moeder, kun je ook een brief schrijven en deze zelf voorlezen.
Sterkte hoor. Lastige dingen om te doen, maar hopelijk lucht het je op als je het hebt verteld.
Kun je vertellen waarom je het zo lastig vind om het tegen je moeder te vertellen? Ben je bang voor haar reactie?

**Geplaatst**: 19-03-15 22:32

Geplaatst: 19-03-15 22:32

Suusenmalvin schreef:
soloro schreef:
Ik heb ook nog een vraagje. Ik moet van het weekend wat moeilijke dingen aan mijn moeder gaan vertellen, maar ik durf niet. Wat is het verstandigst: een brief schrijven en dat haar laten lezen of toch face to face vertellen?

Hoi, vergeet ik helemaal op je PB te reageren.. sorry
Als je het lastig vind om te vertellen tegen je moeder, kun je ook een brief schrijven en deze zelf voorlezen.
Sterkte hoor. Lastige dingen om te doen, maar hopelijk lucht het je op als je het hebt verteld.
Kun je vertellen waarom je het zo lastig vind om het tegen je moeder te vertellen? Ben je bang voor haar reactie?

Ik wil der geen pijn doen/kwetsen en dus ook bang voor haar reactie. Wat ik in de pb vertelde loop ik al ruim 4 jaar mee, niemand die het ooit geweten heb (tot gister dan nu mijn psycholoog het ook weet). En ik weet wel dat ik het moet vertellen, maar het is zo moeilijk. Maar ik weet wel dat het dit weekend moet.

**Geplaatst**: 19-03-15 23:01

Geplaatst: 19-03-15 23:01

Riverrr schreef:
Sorry een ego post...

Of de situatie al niet genoeg stress met zich meebrengt heb ik er een geweldige depressie bij. Die dan nu postnatale depressie is. Ik trek dit gewoon niet meer. Voel me echt mega ellendig, maar ik moet door voor dat kleine mannetje.
En dat is wat ik ook doe, gewoon doorgaan, maar ik kan alleen maar huilerig wakker worden. Kijk tegen de dag aan alsof ik een berg moet beklimmen, alles is te veel. Ik ben continu bang dat die kleine dood gaat, ook als het goed gaat. Ik zie dat niet meer ik kan alleen doemdenken.

Balen hoor!
En helaas: dit is wat stress met een mens doet - en juist van een klein ukje kun je niet even vakantie nemen.
Maar hier zijn wel kruiden tegen gewasen hoor!
Sterkte!

...enne: het is geen zwakte hoor, het is uitputting, de ziekte van de sterken.

**Geplaatst**: 19-03-15 23:05

Geplaatst: 19-03-15 23:05

Ik zal even helemaal vanaf het begin beginnnen, zo'n 7 jaar geleden, toen mijn vader overleed aan zelfmoord.
Ik was zelf 7 toen en kon niet geloven dat mijn papa er niet meer was. Ookal was mijn vader niet altijd aardig voor mij. Mis(te) ik hem wel ontzettend. Ik heb daar nooit echt overgepraat, met niemand. Met mijn moeder en zus al helemaal niet veel omdat het gevoel net zo erg was als dat van mij. Ik wou hun niet verdrietig maken. En tenslotte is mijn vader door zijn eigen schuld overleden, mag ik daar dan wel verdrietig over wezen?

Ik ben op de basisschool veel gepest, ik ben nooit geslagen of geschopt maar heb wel ongelooflijk veel vreselijke woorden naar mijn hoofd gekregen.
'' je bent lelijk '', '' je tanden zijn net zo lelijk '', '' je bent een k*t wijf'' noem maar op
Opgegeven moment ga je dit geloven en loop je de hele tijd met de gedachten rond van '' ja ik ben lelijk, Ja ik ben een poedersuiker wijf ''
Hier heb ik ook nooit veel over gepraat.
In groep 7 ben ik naar een andere basisschool geweest waar ik nog wel een leuke tijd heb gehad.

Mijn moeder is al weer getrouwd geweest met een hele lieve man die ik echt als mijn vader beschouw.
Helaas zijn we anderhalf jaar terug verhuisd en is mijn moeder gescheiden van de man omdat het allemaal niet meer lekker liep. Ze hadden heel erg veel ruzie dus het was het beste om te gaan verhuizen.
Nu inmiddels zitten we weer in het zelfde huis waar we anderhalf jaar geleden woonden. Ja we zijn weer terug gegaan. Met de hoop dat nu alles weer goed gaat.
In die tijd dat mijn moeder die man leerde kennen, en ze gingen scheiden en toen weer bij elkaar gingen wonen ben ik 6x verhuisd. Wat ik in preciepe niet zo erg vond maar oh wat het was wel erg zwaar..

Mijn zus heeft reuma, en daar kan ze niks aan doen en dat neem ik haar ook echt niet kwalijk. Maar de meeste aandacht is altijd naar haar toe gegaan. Mam was altijd met mijn zus weg, en niet vaak met mij. Op die manier heb ik mij wel eens onbelangrijk gevoeld, tuurlijk kan mijn moeder er ook niks aan doen maar ik wou ook wel eens aandacht ( hoe egoïstisch het ook klinkt)

Oke en nu begint het eigenlijk pas.
Ik zit nu in de 3e klas, de 3e klas hier op school betekend nieuwe klas. Daar had ik het moeilijk mee. Bang zijn om weer gepest te worden. ( in de 1e klas had ik daar gek genoeg geen last van )
Gelukkig heb ik een hele aardige meid leren kennen dus werd gelukkig niet gepest.
Het begon allemaal na de herfstvakantie, het viel mij allemaal zo zwaarder dan verwacht. Alles was moeilijk. Ik dacht ook eens veel meer na over vroeger. Over mijn vader, hoe zal mijn leven er uit zien als hij nog wel leefde. Ik miste hem veel, ik zag meiden van mijn leeftijd met hun vader lopen en dat deed mij pijn.
Ik ging steeds dieper weg dalen, ik had geen zin meer in school, ben vaak afwezig, ik hou de school uren niet vol, heb heel veel huilbuien, heb last van migraine, cijfers gingen omlaag
Als iemand mij vraagt hoe het met gaat ( gewoon uit belangstelling) kan ik wel door de grond zakken. Zie ik er slecht uit ofzo? En kan zo in huilen uitbarsten, het liefst ren ik dan weg en kom ik nooit meer terug.
Eerst heb ik dit niet tegen mijn moeder verteld, was bang dat ze ook nog 'last' van mij zou krijgen en dat wou ik niet, ze had het al zo druk met mijn zus.

Uit eindelijk tot december zo doorgelopen en ben naar een psychiater gegaan. Ik wil niet zeggen dat het nu echt beter met mij gaat. Heb wel zo mijn momentjes dat het beter gaat maar most off the time niet.
Moet veel aan vroeger denken, die vreselijke tijd toen mijn vader overleed. Ik zit vaak alleen op mijn kamer te huilen omdat ik mijn moeder niet wil lastig vallen.
Ben bang dat mensen mij een zeur vinden. Door het vele afwezig op school beginnen vriendinnen afstandig tegen mij te doen omdat ik er vaak niet ben. Dat kan ik er al helemaal niet bij hebben.
Vaak krijg ik het niet voor elkaar om voor toetsen te leren, ik kan uren in de boeken zitten en vervolgens niks onthouden.
Ik heb een gesprek gehad met school hierover, ik krijg heb aangepast rooster met toetsen. Als de toetsen mij niet lukken moet ik gewoon een briefje van mijn moeder inleveren zodat ik wat langer de tijd krijg om te leren.
Maar die lever ik zelden in omdat ik bang ben dat de docenten vinden dat ik om aandacht vraag, of omdat ze mij een zeur vinden.
Verder heb ik veel slaap problemen, ik slaap 3 tot 4 uurtjes in de nacht. Kan niet slapen omdat ik alleen maar aan het piekeren ben over dingen, over het leven.

Ik heb nu 26 maart weer een afspraak, we zijn nu vooral bezig met het vertrouwen terug krijgen in mensen, zodat ik met wat meer plezier terug naar school ga. Dat ik niet meer spontane huilbuien krijg als ze vragen hoe het gaat..

Pfoe het is een lange verhaal geworden dan gedacht.. Sorry!

**Geplaatst**: 19-03-15 23:07

Geplaatst: 19-03-15 23:07

soloro schreef:
Ik heb ook nog een vraagje. Ik moet van het weekend wat moeilijke dingen aan mijn moeder gaan vertellen, maar ik durf niet. Wat is het verstandigst: een brief schrijven en dat haar laten lezen of toch face to face vertellen?

Eh, waarom moet het dit weekend?

Het belangrijkste lijkt me, dat je vooral jezelf serieus neemt. Op zich is het goed dat je haar niet wilt kwetsen.
Aan de andere kant is er vast wel een reden, dat jij er al die tijd mee hebt rondgelopen - tenzij er heftige tijdsdruk is, zou ik dat eerst aanpakken.

En gesteld dat de tijdsdruk dat niet compleet onmogelijk maakt: het kan ook zinhebben, om eerst een en ander voor jezelf makkelijker te maken. Bijv. Als je je voor iets schaamt, praat het moeilijker, dan als je er in therapie al aan hebt gewerkt en die schaamte achter je hebt kunnen laten.

**Geplaatst**: 19-03-15 23:08

Geplaatst: 19-03-15 23:08

River een hele dikke knuffel vanaf hier ook :(:)

soloro, ik weet niet precies wat het is maar je kunt in elk geval altijd een brief schrijven, stel dat je besluit het toch face to face te doen heb je altijd de brief nog om op terug te vallen en anders lees je die voor of laat je het haar lezen. Je mag altijd pb'en als je daar behoefte aan hebt

edit: en inderdaad, waarom per se dit weekend als je er nog niet klaar voor bent?

Mijn psych belde vandaag omdat ze niet van me gehoord had sinds ik de laatste afspraak afgezegd had, en om te zien hoe het ging en of ik het nog red. Ze ging achter de doorverwijzing aan en heb een afspraak voor 1 april gemaakt. Daarna belde ze toen ik in college zat nog een keer, dus morgen maar terug proberen te bellen..

**Geplaatst**: 19-03-15 23:21

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-03-15 23:21

Welkom Sindykaya. Zo te horen heb je al een boel meegemaakt in je jonge leven. Als ik het zo hoor heb je wat last van depressieve klachten en weet je, dat is helemaal niet raar. Rouwverwerking is heel belangrijk, hoe jong of oud je ook bent. Het kan best zijn dat dat nu boven komt borrelen. Dingen wegstoppen is vaak maar tijdelijk, het komt altijd weer terug. Misschien over een week, ene jaar maar kan ook soms ineens na 30 jaar weer boven komen.

Ik vind het al heel knap dat je hier komt omdat je zegt dat je bang bent dat mensen je een aansteller vinden. Maar ben je een aansteller? Nee, dat vind ik niet. Het is natuurlijk in de natuur van de mens om te overleven en zwakheid niet te tonen, maar dat wil niet zeggen dat het niet mag. Daarom zeg ik, ga met je moeder praten, laat haar desnoods lezen wat je hier hebt getypt. Maar zoek steun, je mama is niet voor niks je mama. Ze weet wat je hebt meegemaakt. Probeer het in ieder geval, nu heb je soweiso geen steun, dus wat heb je te verliezen?

**Geplaatst**: 19-03-15 23:22

Geplaatst: 19-03-15 23:22

Omdat ik binnenkort een keus moet gaan maken qua behandeling en die keus kan ik niet alleen maken (als je wil weten waarom, dit wil ik alleen per pb vertellen), omdat het een vrij moeilijke keus is. Verder vind ik dat mijn moeder het gewoon moet weten, gewoon omdat het nu zo slecht gaat en ze me misschien daarin wel kan steunen. Voor mij word die last elke keer weer zwaarder en ik hoop gewoon dat als ik het verteld heb dat die last minder wordt.

**Geplaatst**: 19-03-15 23:27

Geplaatst: 19-03-15 23:27

Bedankt voor de lieve woorden. Is toch altijd fijn dat je hier altijd even je ei kwijt kan. Met mijn zoontje gaat het op het moment goed maar hij krijgt de ene na de andere infectie en dat is steeds weer een moment kritiek. Ik ben nu het goed gaat weer bang voor een infectie of wat dan ook. Ik heb geen vertrouwen, ondanks dat het zo'n sterk mannetje is. Maar ja die vervelende infecties daar kan niemand wat aan doen dat hij ze krijgt.

@ sindykaya ik heb je verhaal gelezen en je bent zeker niet egoïstisch hoor. En meid, ik herken wel wat dingen in je verhaal. En ik ga je nu advies geven die ik zelf nog niet eens kan toepassen maar toch... Je bent geen aansteller ! Probeer het los te laten want jij mag er zijn en jou problemen zijn ook serieuze problemen. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt en het is logisch dat je op dit moment daar veel over piekert, nu je in de bloei van je leven bent.
Heel veel sterkte en probeer vertrouwen te hebben in je moeder, ze zal er heus ook voor jou willen zijn!

@ soloro: wat jij het prettigst vind! Daar gaat het om! Persoonlijk knoop ik liever een face to face gesprek aan. Ik ben niet zo van de brieven, vind het vervelend op het moment dat het word gelezen. Wat wel helpt bij mij is wel een brief schrijven en dan heb ik dat in mijn hoofd waardoor ik beter uit mijn woorden kom. Maar de brief gebruik ik dan verder niet om het te laten lezen. Maar dit is echt een persoonlijke voorkeur en het kan net zo goed dat dit voor jou niet werkt en jij liever de brief hebt.
Wat vind jij fijn? Voor je moeder maakt het vast niks uit. Dapper hoor!

**Geplaatst**: 20-03-15 00:41

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-03-15 00:41

Soloro: de tip om alles op te schrijven en dan te vertellen, zou ook mijn tip zijn. Ik merk dat ik na iets schrijven toch vaak mijn woorden verkeerd heb gekozen.
Dat voorkom je denk ik door voor te bereiden en dan te vertellen.
Sterkte dat zal hoe dan ook pittig zijn! Volgens mij wil je op die manier ook haar hulp vragen, dus ik heb het gevoel dat je dat wel gaat lukken!

Sindykaya: pffff al die verhuizingen dat moet een hoop energie gekost hebben! Ik kan me goed voorstellen dat dat impact heeft! En de rest van je verhaal is ook heftig zat.
Goed dat je net school een regeling hebt getroffen. Maak daar dan ook gebruik van!
Weet je moeder waar jij allemaal mee worstelt? Het klinkt alsof je alles alleen doet. Die neiging geb ik ook, maar er gaat een wereld voor je open als je hulp accepteert!

Riverrr: wat een strijd meis pfffffff. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Heftig! Sterkte!

Ik heb morgen mijn intake bij U Center. Ik zweet peentjes! Durf ik of durf ik niet??!?! Om ne geen vindt ben dat ik er voor moet gaan, maar pffff ik vind het nogal wat! Nou ja, maar even kijken hoe het gaat.

**Geplaatst**: 20-03-15 10:40

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-03-15 10:40

Gisteren een breakdown gehad die ik zelf heb opgeroepen. Heb erg veel moeite met het geen contact meer hebben met mn vader en dat zorgt voor veel emotie. Ik was de hele week al moe en wat fultoos dus ik wist dat ik de emoties even eruit moest gooien. Gisteren gedaan, het lucht op maar kost me ook tonnen energie, vandaag dus even een rustig dagje.

**Geplaatst**: 20-03-15 10:50

Geplaatst: 20-03-15 10:50

Ik heb niet de tijd om alles terug te lezen, maar wil wel kort even op je berichtje antwoorden, SindyKaya.
Ik herken veel van de dingen die je schrijft, zowel qua gevoelens als qua gebeurtenissen die je hebt meegemaakt (ook gepest geweest, ook een ouder die overleden is, ...) Als je graag wil praten, mijn pb-box staat voor je open.

**Geplaatst**: 20-03-15 14:05

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-03-15 14:05

Ik heb weer even bijgelezen, sterkte allemaal.

Hier is alles nogsteeds moeilijk. Ik zit sinds vorige week dinsdag aan fluoxetine. Na 5 dagen de dosis gehalveerd omdat ik suicidaler werd, al weet ik niet zeker of dat door de medicatie kwam. Ik eet slecht en val snel af, ouders bezorgt, ik automultileer heel veel, ga nouwelijks meer naar school.. Het is gewoon niets allemaal.. En beter wordt het ook niet. Een opname komt eigenlijk steeds dichterbij, al weet ik niet of ik dat wel wil.