Janneke2 schreef:Erin schreef:Ik zie ontzettend op tegen maandag (lang verhaal), en daardoor zit ik nu al helemaal te stressen. Ik bedenk doemscenarios, waardoor ik zo ontzettend bang ben voor maandag... Ik maak het erger dan het eigenlijk is.
Gebeurt dat jullie ook weleens?
Jazeker - dat gebeurt me meer dan eens!
En idd: de stress en de gedachten gebeuren je!
Okee - daarna heeft het wel zin om jezelf liefdevol te corrigeren 'dat die spookbeelden vooral betekenen dat ik bang ben' (...het zegt lang niet alles over de buitenwereld, maar wel veel over de binnenwereld....) en dan proberen om jezelf gerust te stellen, troosten, kalmeren, bemoedigen en hoe het verder allemaal maar uitkomt.
Rot dat je tegen maandag opzie!
Erin, inderdaad zoals Janneke zegt, het overkomt je. Het is ok dat je weet dat het jou niet verderhelpt als je zit te stressen, maar wees ook niet te streng voor jezelf. Stress is niet altijd abnormaal of slecht, het heeft een functie. Probeer je stress te kanaliseren en de energie die het met zich meebrengt positief in te zetten (en ja, ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan).
Janneke2 schreef:En ikkkke: fijn, dat je een knop te pakken hebt!
Als het je helpt: wees welkom met je verhaal!
Ik kijk op tegen maandag omdat het dan 9 jaar geleden is dat ik mijn trauma heb opgelopen. Ik heb het in deze periode van het jaar meestal nogal moeilijk. De herinneringen aan wat zich heeft voorgedaan zijn dan vaak nog sterker aanwezig dan anders, ik ben vaak prikkelbaarder , sneller angstig, alles doet me eraan denken enz. Maar voor het eerst in al die jaren is het mij deze week wel gelukt om mezelf ook te laten kijken naar de positieve evolutie die ik in die jaren heb gemaakt. Ik kom weer buiten, heb meer sociale contacten, ben al wat assertiever, kan terug ontspannen bij mijn pony (ok niet altijd maar vaak wel, al had mijn trauma niets met hem te maken, het heeft wel veel invloed gehad), ik durf sneller naar onbekende plaatsen te gaan, ... Ik kan niet zeggen dat ik het helemaal verwerkt heb en ik ondervind er nog steeds de gevolgen van. Ik heb nog steeds het gevoel dat - ook op betere dagen - mijn trauma gewoon ergens op een iets grotere afstand "verstopt" zit. Maar een goede vriendin zei ooit dat alles, ook zoiets negatiefs en pijnlijks, ook z'n positieve kanten heeft en daar moet ik haar wel gelijk in geven. Het klinkt wellicht heel vreemd en de positieve dingen wegen ook niet altijd op tegen de negatieve (had ook liever gehad dat het niet gebeurd was), maar het heeft wel gemaakt dat ik veel bijgeleerd heb over mezelf, over andere mensen, over het leven, dat ik nu twee schatten van honden heb (die er mede door mijn onveiligheidsgevoel zijn gekomen), dat ik een studie heb gedaan die ik anders waarschijnlijk niet gedaan zou hebben, maar die ik wel fijn vind en mij wellicht relatief gezien dan meer kansen op de arbeidsmarkt geeft,... Nu nog hopen dat ik maandag ook nog zo positief kan denken 
Geplaatst: 13-03-15 12:44 
Voel me er nog steeds rot over. Zat nog net niet te huilen op de terugweg en voelde me er de rest van de dag rot over. Weer tegen een paniekaanval aan gezeten, kon me niet concentreren en zat weer heel de tijd met mijn gedachte bij wat er gebeurd is... Ik ben echt een beetje boos. Ik heb al zo'n laag zelfbeeld en dan begint ze daar over. 
Terwijl ik echt geen walvis-formaat heb. 
Wat bij mij redelijkt helpt is veel afleiding zoeken. Een flink eind wandelen, tekenen. Geen film gaan kijken of op je bed liggen oid, dan gaat het bij mij fout en neemt de angst/paniek het vrij snel over. 
mag ik me hier ook 'melden'? 
Ik heb er niet zoveel vertrouwen in, zit in Zweden en alles duurt hier lang.. Anders straks als ik terug ben in Schotland waar ik studeer maar weer proberen. Meestal red ik het wel redelijk- heb het gevoel dat mijn 'probleem' niets is vergeleken met sommigen 