Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-03-15 17:26

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 09-03-15 17:26

Ik heb misschien via via contact kunnen leggen met de fijnste therapeut die ik ooit heb gehad.
Ze werkt in een andere stad en op een andere afdeling, maar ik hoop dat ze toch wat voor me kan doen?
Heb vandaag weer een dagje gewerkt en alhoewel ik gister tig paniekaanvallen heb gehad en totaal niet durfde, is het goed gegaan. Alleen de lunchpauze ging totaal niet. Te weinig afleiding en te medelevende collega's ( i know, kan erger ☺️). En ben eerder weg gegaan. Vind het wel even prima.

**Geplaatst**: 09-03-15 21:58

Geplaatst: 09-03-15 21:58

Wat vinden jullie van de programma's "levenslang met dwang" en "selectieve eetstoornis"?
Komt op rtl 5.

Verder voel ik mij vandaag eindelijk weer wat beter.

**Geplaatst**: 09-03-15 22:12

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 09-03-15 22:12

Heeft iemand hier ervaring met EMDR therapie? Ik krijg die behandeling binnenkort en ik weet eigenlijk niet wat ik er nou precies van moet vinden.

**Geplaatst**: 09-03-15 22:13

Geplaatst: 09-03-15 22:13

Ikkke, bedankt voor je berichtje. Word er eigenlijk altijd een soort van samenvatting gemaakt van een gesprek? Zal wel toch? Anders kunnen ze dat nooit allemaal onthouden? Ben wel benieuwd wat er allemaal in zal staan, maar weet niet of ik zo vrolijk van word...

Ik probeer t eigenlijk altijd een beetje te forceren. Niet goed maar wil het snel opgelost hebben. Ergens bij stilstaan kan ik ook heel erg slecht. Maar ik ben het wel aan t oefenen en probeer dingen steeds meer op mn gemak te doen.

Ikkedus, fijn dat je misschien een fijne therapeut gevonden hebt!
En wat goed dat je naar je werk bent geweest! Weest trots op jezelf!

Osmo, gefeliciteerd met je verjaardag!
Ik kijk niet Levenslang met dwang, maar wel naar bizarre eters. Herkende wel wat van die selectieve eetstoornis, op sommige periodes haal ik overal mn neus voor op en ga ik overal van over mn nek en op andere periodes loop ik overal van te schranzen.

Soloro, er zijn hier mensen die ervaring hebben met emdr.

**Geplaatst**: 09-03-15 22:31

Geplaatst: 09-03-15 22:31

OsMo schreef:
Wat vinden jullie van de programma's "levenslang met dwang" en "selectieve eetstoornis"?
Komt op rtl 5.

Verder voel ik mij vandaag eindelijk weer wat beter.

Gefeliciteerd met je verjaardag!

Ik vind die programma's maar raar, ik zou echt nooit met mijn 'probleem' op tv willen komen. Het zou beter zijn voor die mensen om échte hulp te zoeken dan met zoiets mee te doen.

Met mij gaat het even niet zo lekker...
Wat zijn jullie ervaringen met paroxetine?

**Geplaatst**: 09-03-15 22:34

Geplaatst: 09-03-15 22:34

OsMo schreef:
Wat vinden jullie van de programma's "levenslang met dwang" en "selectieve eetstoornis"?
Komt op rtl 5.

Verder voel ik mij vandaag eindelijk weer wat beter.

Heb een aflevering van levenslang met dwang gezien, heftig als je dat hebt zeg! Ik kan me er zelf niet zoveel bij voorstellen, maar dat hebben anderen natuurlijk ook weer over de dingen die ik heb.
Mooi dat het weer beter gaat!

Ik had vanmorgen echt een flinke breakdown. Zoooo zenuwachtig voor die rotschool, voor die halve vrienden, die druk op mijn schouders... :'( Dan kan ik echt weer helemaal moedeloos worden en denken dat het nooit meer overgaat. Het gaat nu wel wat beter nadat ik heb gesport en gegeten. Ik vind het ook zo zielig voor mijn ouders, ze vragen de hele tijd of ze wat kunnen doen en wat ik nodig heb maar dat weet ik zelf niet eens. Ik duw hun hulp onbewust en een beetje bewust weg. Bah

**Geplaatst**: 09-03-15 22:37

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 09-03-15 22:37

Dat ouders wegduwen herken ik UhNee. Zo vervelend vind ik dat voor hen...
School is voor mij echt hel. Ik ben helemaal op, en wil er het liefst een paar dagen tussenuit maar dat kan niet zomaar.

**Geplaatst**: 09-03-15 22:52

Geplaatst: 09-03-15 22:52

soloro schreef:
Heeft iemand hier ervaring met EMDR therapie? Ik krijg die behandeling binnenkort en ik weet eigenlijk niet wat ik er nou precies van moet vinden.

Ik heb er geen directe ervaring mee maar mijn vriendin is EMDR-therapeute. Zij is heel positief over deze werkwijze. Het is zwaar, ook lichamelijk maar je kunt trauma's echt naar de achtergrond brengen. Nu als je aan een trauma denkt, dan krijg je daar een bepaald gevoel bij, spanning, angst, verdriet etc. Met EMDR haal je de emotionele lading van de herinnering af. Dus je kunt er nog wel aan denken, maar je voelt je niet meer zo vervelend. Heel bijzonder hoe dat werkt, maar ik heb gezien hoe dat werkt.

Kijk dit maar eens vanaf 1.11 uur. Hier zie je een jongen die behandeld wordt en hoe snel dat kán gaan. Ik zeg dus niet dat het altijd zo snel gaat, maar dit is wel het effect ervan.
http://www.npo.nl/2doc/31-08-2014/KN_1661104

Als je tijd hebt, is het overigens de moeite waard om de hele documentaire te bekijken!

**Geplaatst**: 09-03-15 22:54

Geplaatst: 09-03-15 22:54

Joolien schreef:
soloro schreef:
Heeft iemand hier ervaring met EMDR therapie? Ik krijg die behandeling binnenkort en ik weet eigenlijk niet wat ik er nou precies van moet vinden.

Ik heb er geen directe ervaring mee maar mijn vriendin is EMDR-therapeute. Zij is heel positief over deze werkwijze. Het is zwaar, ook lichamelijk maar je kunt trauma's echt naar de achtergrond brengen. Nu als je aan een trauma denkt, dan krijg je daar een bepaald gevoel bij, spanning, angst, verdriet etc. Met EMDR haal je de emotionele lading van de herinnering af. Dus je kunt er nog wel aan denken, maar je voelt je niet meer zo vervelend. Heel bijzonder hoe dat werkt, maar ik heb gezien hoe dat werkt.

Kijk dit maar eens vanaf 1.11 uur. Hier zie je een jongen die behandeld wordt en hoe snel dat kán gaan. Ik zeg dus niet dat het altijd zo snel gaat, maar dit is wel het effect ervan.
http://www.npo.nl/2doc/31-08-2014/KN_1661104

Thanks ik ga het filmpje even kijken

Ik ben zelf gewoon erg bang dat alles juist versterkt wordt. Alles zit als het ware nu achter een dikke muur en ik ben gewoon bang dat ik zelf er veel te heftig op ga reageren. Maar wie weet helpt het..

**Geplaatst**: 09-03-15 23:34

Geplaatst: 09-03-15 23:34

Erin schreef:
Dat ouders wegduwen herken ik UhNee. Zo vervelend vind ik dat voor hen...
School is voor mij echt hel. Ik ben helemaal op, en wil er het liefst een paar dagen tussenuit maar dat kan niet zomaar.

Herkenbaar... Dat zou ik ook wel willen ja. Maar ik weet van mezelf dat ik me ook slecht zou voelen als ik niet gewoon 'mee kan komen' in de schoolweek. Er zit gewoon niks anders op dan 'gewoon' naar school te gaan... Uiteindelijk gaat alles makkelijker worden.
Gelukkig vind ik de lessen die ik leuk vind niet vervelend. Alleen de pauzes, tussenuren waarin ik alleen ben en de lessen die ik niet leuk vind of niet snap.

**Geplaatst**: 10-03-15 00:09

Geplaatst: 10-03-15 00:09

Phen schreef:
Ikkke, bedankt voor je berichtje. Word er eigenlijk altijd een soort van samenvatting gemaakt van een gesprek? Zal wel toch? Anders kunnen ze dat nooit allemaal onthouden? Ben wel benieuwd wat er allemaal in zal staan, maar weet niet of ik zo vrolijk van word...

Ik probeer t eigenlijk altijd een beetje te forceren. Niet goed maar wil het snel opgelost hebben. Ergens bij stilstaan kan ik ook heel erg slecht. Maar ik ben het wel aan t oefenen en probeer dingen steeds meer op mn gemak te doen.

Ik herken het wel hoor, snel willen gaan omdat je er eindelijk vanaf wil zijn. En het is ook logisch: je bent gemotiveerd om aan je problemen te werken en wil dan ook graag verandering. Dat is zeker en vast positief. Die motivatie heb je ook zeker nodig. Maar neem ook de tijd om alles goed op z'n plaats te zetten in plaats van alles snel snel op z'n plaats te gooien als je begrijpt wat ik bedoel. Op lange termijn heb je er meer baat bij als je het even rustig aan doet en je daarmee ook alles netjes op z'n juiste plek kan krijgen. En hoe dan ook...iemand vertrouwen doe je niet op commando, kan je niet forceren.

Hoe en wat een therapeut opschrijft verschilt denk ik wat van persoon tot persoon. Sommigen schrijven veel op, anderen niet. Sommigen schrijven tijdens een sessie en anderen doen dat niet. Verschillende dingen kunnen opgeschreven worden: dingen die gezegd worden en belangrijk kunnen zijn, dingen waaraan gewerkt is en eventueel de geprobeerde methodiek, eventueel een evaluatie daarvan, observaties (die opvallen), reflecties (wat dacht / voelde je zelf als therapeut) enz enz. Deze notities zijn doorgaans ook niet bedoeld om door te geven aan cliënten, al kan je natuurlijk wel altijd inzage vragen in je dossier.
Bij mij hangt het van moment tot moment af wat ik opschrijf en of ik iets opschrijf. Soms schrijf ik iets op tijdens de gesprekken met de leerlingen die ik begeleid, soms schrijf ik niets op, soms schrijf ik achteraf dingen op die me opgevallen zijn, me bijgebleven zijn, reflecties die ik maak, eventuele hypothesen, observaties,... Het hangt van leerling tot leerling en situatie tot situatie af wat en wanneer ik schrijf. Gaat het echt om gevoelige informatie dan zal ik dat eerder achteraf opschrijven. Dingen die ik wel belangrijk vind maar minder gevoelig liggen of bepaalde observaties zal ik misschien eerder op het moment zelf schrijven.
Een van mijn leerlingen heeft zelf gevraagd naar een samenvatting van de sessies. Wat ik haar doorstuur zijn niet de nota's die ik gemaakt heb tijdens of na een sessie. Ik schrijf voor haar nog even op welke afspraken we gemaakt hebben, waaraan we gewerkt hebben, wat we geleerd hebben (bv bepaalde technieken),... Maar de inhoud van zo'n samenvatting kan, vind ik althans, verschillen naargelang van hetgeen jij als nodig en nuttig ervaart. Zoals gezegd schrijf ik bij een van de leerlingen zo'n samenvatting omdat die ernaar gevraagd heeft en dit een handig geheugensteuntje vindt. We hebben samen gezocht naar wat deze persoon nodig had om de info uit de sessie beter toe te kunnen passen erbuiten. Bij een ander leerling stuur ik geen samenvatting door omdat deze hier geen nood aan heeft en de problematiek een andere aanpak vereist. Belangrijk is dus dat je voor jezelf even nadenkt wat jou zou kunnen helpen om de inhoud van de sessies beter te onthouden (gesteld dat je dat zou willen natuurlijk). Zou zo'n samenvatting jou kunnen helpen? Zo nee, wat zou jou dan wel helpen? Zo ja, wat zou je in zo'n samenvatting willen zien staan? Hoe krijg je die samenvatting liefst (per mail, opgeschreven, overgeschreven van iets wat je therapeut op een whiteboard heeft genoteerd,...)?... Allemaal dingen waar je eens over na kan denken.

UhNee schreef:
Ik vind het ook zo zielig voor mijn ouders, ze vragen de hele tijd of ze wat kunnen doen en wat ik nodig heb maar dat weet ik zelf niet eens. Ik duw hun hulp onbewust en een beetje bewust weg. Bah

Herkenbaar. Voor je ouders zal het wellicht ook niet simpel zijn. Bij mij hielp het hen wel dat ik af en toe echt liet zien dat ik het waardeerde dat ze er voor me waren op moeilijke momenten (bv een kaartje, een bloemetje, hen ergens mee helpen, een keer dank je zeggen enz). Geef gerust aan je ouders aan dat je zelf ook niet weet wat je nodig hebt, maar dat je het wel fijn vindt dat ze er voor je zijn!

**Geplaatst**: 10-03-15 08:29

Geplaatst: 10-03-15 08:29

UhNee schreef:
Erin schreef:
Dat ouders wegduwen herken ik UhNee. Zo vervelend vind ik dat voor hen...
School is voor mij echt hel. Ik ben helemaal op, en wil er het liefst een paar dagen tussenuit maar dat kan niet zomaar.

Herkenbaar... Dat zou ik ook wel willen ja. Maar ik weet van mezelf dat ik me ook slecht zou voelen als ik niet gewoon 'mee kan komen' in de schoolweek. Er zit gewoon niks anders op dan 'gewoon' naar school te gaan... Uiteindelijk gaat alles makkelijker worden.
Gelukkig vind ik de lessen die ik leuk vind niet vervelend. Alleen de pauzes, tussenuren waarin ik alleen ben en de lessen die ik niet leuk vind of niet snap.

Ik schaam me ook altijd als ik alleen ben in de pauze of een tussenuur, jij ook? Ik krijg dan het gevoel dat iedereen naar me kijkt, ziet hoe alleen ik ben, en me vervolgens uitlacht. Groepsopdrachten met vrije groepsgrootte zijn ook vreselijk...

**Geplaatst**: 10-03-15 10:12

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 10-03-15 10:12

Het gaat echt niet lekker.. Zelfs mijn ouders vertellen me dat ze er hopeloos van worden en dan vraag ik me af, als zelfs de mensen die mij het langst kennen hopeloos worden, wat doe ik hier dan nog..? Mijn hoop was er al nauwelijks maar dit heeft het overige ook weggehaald. Ik kan niet echt meer naar mijn paard, waar ik nog een beetje plezier van kon hebben, want ik blijf maar huilen en ik voel me heel zwak.

Wanneer wordt het nou een keer beter? Nooit, voor mijn idee.

**Geplaatst**: 10-03-15 10:39

Geplaatst: 10-03-15 10:39

soloro schreef:
Thanks ik ga het filmpje even kijken Ik ben zelf gewoon erg bang dat alles juist versterkt wordt. Alles zit als het ware nu achter een dikke muur en ik ben gewoon bang dat ik zelf er veel te heftig op ga reageren. Maar wie weet helpt het..

Hoi Soloro,
Die angst, dat is een belangrijke vraag! !!
In termen van traumaverwerking (.....of dat bij jou aan de orde is, is een volgende vraag en voel je niet gedwongen om hier van alles ner te zetten - ook bij andere aanleiding voor emdr geldt dit!)
.... emdr is een techniek voor de "tweede fase".
Eerst moet er ten eerste een goede band zijn tussen jou en je peut; en krijg je allerlei technieken aanveleerd om jezelf te kalmeren, troosten, moed in te spreken - noem maar op. En liefst ook dat thema's zoals macht, vertrouwen, goed voor jezelf zorgen aan bod komen.
Als je de vaardigheden van de eerste fase onder de knie hebt, heb je die dikke muren niet meer nodig - en dan is emdr prachtig om de ellende die daar achter zat te slopen.

En vaak is het zo, dat als knoeiers van peuten rotzooien door die eerste fase over te slaan, "dat emdr niet werkt".
Hiephoi!
(Benen maken heeft dan zin! Doe niet als die vrouw die ik ooit sprak : die heeft 5 volle uren doorgebracht met "kijken naar het rotste moment, want dat is goed voor je" - dat werd een extra trauma.)
Mijn 2e emdrmevrouw vertelde mij, dat "als er niets gebeurt" je als peut drie maal een minuut hetzelfde mag doen, daarna mag je alternatieven zoeken (bijv koptelefoon ipv oogbewegingen, of juist op knieën zachtjes aantikken/ duwen) en als dat ook weinig doet stop je na tien minuten en je gaat in overleg.

**Geplaatst**: 10-03-15 10:42

Geplaatst: 10-03-15 10:42

ilangok schreef:
Het gaat echt niet lekker.. Zelfs mijn ouders vertellen me dat ze er hopeloos van worden en dan vraag ik me af, als zelfs de mensen die mij het langst kennen hopeloos worden, wat doe ik hier dan nog..? Mijn hoop was er al nauwelijks maar dit heeft het overige ook weggehaald. Ik kan niet echt meer naar mijn paard, waar ik nog een beetje plezier van kon hebben, want ik blijf maar huilen en ik voel me heel zwak.

Wanneer wordt het nou een keer beter? Nooit, voor mijn idee.

Jouw ouders ervaren wellicht ook jouw hopeloosheid en willen je vast wel helpen, maar weten niet hoe ze jou het beste kunnen helpen. Zij zullen zich wel zorgen om je maken en willen vast en zeker dat je je weer beter gaat voelen. Jou ouders weten wellicht niet wat er in jouw omgaat en wat jij nodig hebt om je beter te voelen.
Je hebt al veel geprobeerd en lang geprobeerd. Maar het lijkt voor jou alsof er niets echt helpt, alsof je steeds dieper wegzakt. Dat is best akelig.
Vervelend dat je jezelf de vraag stelt wat je hier nog doet. Je bent niet de enige die zich zulke dingen afvraagt. Je hebt het keimoeilijk nu, maar vergeet niet: je gaat wel door hé. Je probeert naar school te gaan, je staat op, je zit op bokt, gaat naar je paard,... Dat vind ik best knap van je ! Hoe krijg je het voor elkaar om dat toch te doen ondanks dat je je zo slecht voelt?
Ik heb mezelf die vraag ook al gesteld. Ik ben er meermaals achter gekomen dat er echt wel redenen zijn om verder te gaan, mijn dieren, mijn familie, mijn vrienden,...
Je schrijft dat je niet meer naar je paard kan omdat je voortdurend moet wenen. Wat maakt dat je vindt dat je niet naar je paard kan als je moet huilen? Hoe is het denk je voor jou paard als je wel komt, maar moet huilen? Hoe zou het zijn voor je paard als je gewoon niet meer gaat? Ik ging jaren geleden ook regelmatig een tijd niet naar mijn pony omdat ik me daarvoor te slecht voelde en dacht dat mijn pony mij haatte omwille van het feit dat het zo slecht ging. Maar niets is minder waar. Ookal ging het niet goed, hij was blij dat ik er was. Een vriendin van mij wist van mijn problemen en haalde me dan vaak over om toch te gaan (door bv een bericht te sturen dat het al lang geleden was dat ze me gezien had bij de paarden). Echt rijden zat er regelmatig niet in, maar dan ging ik vaak met die vriendin en haar paard wandelen, gewoon heel rustig stappen, lange teugel. Zowel de paarden als wij ontspanden daarvan.
Wanneer wordt het beter? Tja, dat is een moeilijk te beantwoorden vraag. Het is voor iedereen anders natuurlijk hoelang je last hebt van bepaalde klachten. Maar weet dat - zoals Janneke hier onlangs ook zei - herstel echt wel mogelijk is. Iedereen hier in dit topic heeft heel moeilijke tijden gekend en heeft al een hele weg afgelegd in herstel. Ook jij hebt al een weg afgelegd in je herstel, maar ervaart nu vele hindernissen en weet even niet hoe je die moet nemen. Met de juiste hulp zal ook jij wel je weg naar herstel kunnen verderzetten.

**Geplaatst**: 10-03-15 10:45

Geplaatst: 10-03-15 10:45

ilangok schreef:
Het gaat echt niet lekker.. Zelfs mijn ouders vertellen me dat ze er hopeloos van worden en dan vraag ik me af, als zelfs de mensen die mij het langst kennen hopeloos worden, wat doe ik hier dan nog..? Mijn hoop was er al nauwelijks maar dit heeft het overige ook weggehaald. Ik kan niet echt meer naar mijn paard, waar ik nog een beetje plezier van kon hebben, want ik blijf maar huilen en ik voel me heel zwak.

Wanneer wordt het nou een keer beter? Nooit, voor mijn idee.

Naar hoor!
Het gemeenste wat de ziekte depressie met je doet: hoop vernietigen.
Depressies gaan over (dat is een feit) - maar vanwege de depressie kun jij je daar niets, maar dan ook niets bij voorstellen. (Denk je

waarschijnlijk nog ook dat ik lieg.)(Anyway: dat dacht ik zelf, toen ik depressief was.)

**Geplaatst**: 10-03-15 12:09

Geplaatst: 10-03-15 12:09

Janneke2 schreef:
soloro schreef:
Thanks ik ga het filmpje even kijken Ik ben zelf gewoon erg bang dat alles juist versterkt wordt. Alles zit als het ware nu achter een dikke muur en ik ben gewoon bang dat ik zelf er veel te heftig op ga reageren. Maar wie weet helpt het..

Hoi Soloro,
Die angst, dat is een belangrijke vraag! !!
In termen van traumaverwerking (.....of dat bij jou aan de orde is, is een volgende vraag en voel je niet gedwongen om hier van alles ner te zetten - ook bij andere aanleiding voor emdr geldt dit!)
.... emdr is een techniek voor de "tweede fase".
Eerst moet er ten eerste een goede band zijn tussen jou en je peut; en krijg je allerlei technieken aanveleerd om jezelf te kalmeren, troosten, moed in te spreken - noem maar op. En liefst ook dat thema's zoals macht, vertrouwen, goed voor jezelf zorgen aan bod komen.
Als je de vaardigheden van de eerste fase onder de knie hebt, heb je die dikke muren niet meer nodig - en dan is emdr prachtig om de ellende die daar achter zat te slopen.

En vaak is het zo, dat als knoeiers van peuten rotzooien door die eerste fase over te slaan, "dat emdr niet werkt".
Hiephoi!
(Benen maken heeft dan zin! Doe niet als die vrouw die ik ooit sprak : die heeft 5 volle uren doorgebracht met "kijken naar het rotste moment, want dat is goed voor je" - dat werd een extra trauma.)
Mijn 2e emdrmevrouw vertelde mij, dat "als er niets gebeurt" je als peut drie maal een minuut hetzelfde mag doen, daarna mag je alternatieven zoeken (bijv koptelefoon ipv oogbewegingen, of juist op knieën zachtjes aantikken/ duwen) en als dat ook weinig doet stop je na tien minuten en je gaat in overleg.

Dan heb ik een rotzooi peut xD ik heb 2 gesprekken met haar gehad, waarbij ik alleen een deel van mijn verhaal verteld heb, meer niet. Volgende afspraak gaat ze meteen emdr behandeling starten.

En ik heb ind. een trauma. Ben 10 jaar heel heftig gepest geweest, wat niet alleen uitschelden of negeren was maar stukken erger. En of ik der vertrouw, dat weet ik niet.. heb alleen nog maar een deel van mijn verhaal moeten doen meer niet. Ik kom er vaak pas achter of ik iemand vertrouw als ze der dieper op in gaan.

**Geplaatst**: 10-03-15 13:37

Geplaatst: 10-03-15 13:37

UhNee schreef:
Erin schreef:
Dat ouders wegduwen herken ik UhNee. Zo vervelend vind ik dat voor hen...
School is voor mij echt hel. Ik ben helemaal op, en wil er het liefst een paar dagen tussenuit maar dat kan niet zomaar.

Herkenbaar... Dat zou ik ook wel willen ja. Maar ik weet van mezelf dat ik me ook slecht zou voelen als ik niet gewoon 'mee kan komen' in de schoolweek. Er zit gewoon niks anders op dan 'gewoon' naar school te gaan... Uiteindelijk gaat alles makkelijker worden.
Gelukkig vind ik de lessen die ik leuk vind niet vervelend. Alleen de pauzes, tussenuren waarin ik alleen ben en de lessen die ik niet leuk vind of niet snap.

Ik schaam me ook altijd als ik alleen ben in de pauze of een tussenuur, jij ook? Ik krijg dan het gevoel dat iedereen naar me kijkt, ziet hoe alleen ik ben, en me vervolgens uitlacht. Groepsopdrachten met vrije groepsgrootte zijn ook vreselijk...

Schamen is een groot woord, vind het wel erg vervelend en kan me snel ongemakkelijk of angstig voelen. Als ik een tussenuur alleen heb, ga ik meestal naar een rustig gedeelte van school, doe oortjes in en ga dingen voor school doen. Dan kan ik me niet zo druk maken over dat ik alleen ben ofzo. Gelukkig ben ik ook haast nooit alleen in de pauze, heb wel m'n standaard groepje zeg maar. Het is alleen zo dat ik heel erg twijfel aan vriendschappen, en dat als ik naga wat een echte vriend voor mij is, er niemand overblijft

Dat uitlachen is natuurlijk een irreële gedachte maar het is erg lastig om dat te bedenken! Toch lukt dat bij mij nu steeds beter.

@ilangok
He bah, wat rot voor je

je ouders proberen je waarschijnlijk te helpen zoals Janneke2 al zegt. Ik dacht dat het bij mijn moeder ook nooit over zou gaan, maar als ik haar nu zie ben ik echt van gedachten veranderd. Ik hoop dat het snel weer een stukje beter met je gaat. Elke stap is er 1

**Geplaatst**: 10-03-15 13:57

Geplaatst: 10-03-15 13:57

soloro schreef:
Dan heb ik een rotzooi peut xD ik heb 2 gesprekken met haar gehad, waarbij ik alleen een deel van mijn verhaal verteld heb, meer niet. Volgende afspraak gaat ze meteen emdr behandeling starten.

En ik heb ind. een trauma. Ben 10 jaar heel heftig gepest geweest, wat niet alleen uitschelden of negeren was maar stukken erger. En of ik der vertrouw, dat weet ik niet.. heb alleen nog maar een deel van mijn verhaal moeten doen meer niet. Ik kom er vaak pas achter of ik iemand vertrouw als ze der dieper op in gaan.

Oeps - "nu heb ik gezegd dat jij een rotzooi therapeut hebt" - wat klinkt dat.....
Maar: ik neem er geen woord van terug. Emdr is (net als rogeriaanse therapie) 'cliënt centered': het gaat om jou en wat jij wil - en okee, jij betaalt iemand (via de ziektekostenverzekering) 'om te weten wat goed voor je is'.

En dat pesten een complex trauma is, waar emdr goede diensten bij kan bewijzen, "ben ik met iedereen eens".
Maar zeker als een psycholoog officieel een trauma bij jou heeft vastgesteld, hoort er eerst een eerste fase therapie te komen! ! Dat is dus nadrukkelijk iets anders dan dat jij delen van je verhaal vertelt.
En als zowel peut en jij het er over eens zijn, dat je de technieken van fase een goed kent, opmerkt 'dat de muren minder worden' - dan ga je aan de gang met de tweede fase, waarbij emdr een prachtige techniek is.

En okee: tot die tijd mag een peut best zeggen 'dat het goed is om vroeger of later emdr te gaan doen' - maar dat hoort wel volgens de regels te gebeuren! Dus niet 'dat jij nog niet eens weet of je haar vertrouwt' en dus ook niet voordat jullie het gehad hebben over macht, over goed voor jezelf zorgen, etc.
En het klinkt alsof de peut of niets afweet van jouw muren; of mogelijk denkt (ten onrechte! !) 'dat emdr een vervanging van die muren zou zijn'.

**Geplaatst**: 10-03-15 14:16

Geplaatst: 10-03-15 14:16

Janneke2 schreef:
soloro schreef:
Dan heb ik een rotzooi peut xD ik heb 2 gesprekken met haar gehad, waarbij ik alleen een deel van mijn verhaal verteld heb, meer niet. Volgende afspraak gaat ze meteen emdr behandeling starten.

En ik heb ind. een trauma. Ben 10 jaar heel heftig gepest geweest, wat niet alleen uitschelden of negeren was maar stukken erger. En of ik der vertrouw, dat weet ik niet.. heb alleen nog maar een deel van mijn verhaal moeten doen meer niet. Ik kom er vaak pas achter of ik iemand vertrouw als ze der dieper op in gaan.

Oeps - "nu heb ik gezegd dat jij een rotzooi therapeut hebt" - wat klinkt dat.....
Maar: ik neem er geen woord van terug. Emdr is (net als rogeriaanse therapie) 'cliënt centered': het gaat om jou en wat jij wil - en okee, jij betaalt iemand (via de ziektekostenverzekering) 'om te weten wat goed voor je is'.

En dat pesten een complex trauma is, waar emdr goede diensten bij kan bewijzen, "ben ik met iedereen eens".
Maar zeker als een psycholoog officieel een trauma bij jou heeft vastgesteld, hoort er eerst een eerste fase therapie te komen! ! Dat is dus nadrukkelijk iets anders dan dat jij delen van je verhaal vertelt.
En als zowel peut en jij het er over eens zijn, dat je de technieken van fase een goed kent, opmerkt 'dat de muren minder worden' - dan ga je aan de gang met de tweede fase, waarbij emdr een prachtige techniek is.

En okee: tot die tijd mag een peut best zeggen 'dat het goed is om vroeger of later emdr te gaan doen' - maar dat hoort wel volgens de regels te gebeuren! Dus niet 'dat jij nog niet eens weet of je haar vertrouwt' en dus ook niet voordat jullie het gehad hebben over macht, over goed voor jezelf zorgen, etc.
En het klinkt alsof de peut of niets afweet van jouw muren; of mogelijk denkt (ten onrechte! !) 'dat emdr een vervanging van die muren zou zijn'.

Daarom twijfel ik dus ook of dit op dit moment voor mij gaat werken en het niet veel erger maakt. Maar goed ik ga sowieso dan 1 behandeling doen en dan kijken hoe het gaat, mocht het slechter gaan dan kap ik ermee. Maar wel apart dat zij direct daarmee aan de slag wil terwijl er dan nog een eerste fase is..

**Geplaatst**: 10-03-15 15:31

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 10-03-15 15:31

Ik zou eerst nog met haar in gesprek gaan (al dan niet per mail) over het hoe en waarom, jouw vragen etc.
Reageert ze begrijpend, vindt ze het goed dat je het aanvoert - dan kun je het later altijd nog met haar doen.
Reageert ze vooral korzelig : 'kom op, emdr helpt, niet achteruit deinzen' - bespaar dan jezelf de kans dat het erger wordt. (Want dat kan. Als gezegd: er is een kans dat er niets gebeurt, maar dat is geen harde garantie.)
De kans dat je op deze manier een zinvolle emdr sessie hebt vind ik erg klein!

**Geplaatst**: 10-03-15 17:58

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 10-03-15 17:58

Even een egopost tussendoor

Gaat nog steeds in stijgende lijn hier, afgelopen zaterdag begonnen met hardlopen (start to run)
Blijkt een van de instructrices ook net cursus running therapie gedaan te hebben dus dat komt mooi uit

Weekendje naar mijn vader geweest en daar best aardig geslapen en toen naar een kleine beurs geweest in Antwerpen wat ook helemaal goed ging

En vandaag te horen gekregen dat het 2e sollicitatie gesprek helemaal goed verlopen is en ik de baan heb $*\o/*$

Ondanks de zenuwen heb ik toch mijn enthousiasme over kunnen brengen {:}

**Geplaatst**: 10-03-15 19:27

Geplaatst: 10-03-15 19:27

Soloro: jouw verhaal over EMDR sluit haarfijn aan op het mijne! Ik zit ook met muren die ik niet omver durf te halen, omdat ik bang ben om dan een hele wolkenkrabber op mijn hoofd te krijgen.
Mijn peut heeft nu een x of 8 naar al mijn drama's geluisterd, maar als ik niks zeg, zegt zij ook niks. Als ik aangeef wat ik nodig heb, dan weet zij niet of zij die persoon is.
Maar ze heeft een cursus EMDR gedaan en denkt dat mij dit wellicht kan helpen.
Ik heb GEEN back up strategieën voorhanden en kan mezelf nou juist NIET ontspannen krijgen. Daar zit het hele probleem.
Ik durf de EMDR dan ook niet aan. Ik ben op zoek naar alternatieven en wellicht dan in een later stadium en met een andere peut.

Ilangok: ook jouw gevoel is geel herkenbaar! Mijn moeder wanhoopt ook, maar voor mij en niet over mij. Gelukkig!
Mijn omgeving dwingt mij tot het doen vd dagelijkse dingen en ook ik ga paardje vrijen ipv paardrijden nu. Gewoon niks eisen van mezelf en paard. Ik geniet er totaal niet van, maar ik ga wel door nu.
Van thuiszitten en niets doen wordt de wanhoop nog sterker! Believe me: i have been there en nog steeds. Ik heb nu wel op sommige momenten een beetje grip.
En ik heb nu ook contact met een orthomoleculaire fysio ( thx again janneke2). Geen idee of die supplementen iets gaan doen, maar het feit dat iemand alle stress in mijn lijf aanpakt ipv alleen het gevoel en de depressie, is ook echt een opluchting! Dat helpt mee met ontspannen en dat terwijl ik iemand ben die NIET gesteld is op aanraken!

Sterkte!

**Geplaatst**: 10-03-15 22:59

Geplaatst: 10-03-15 22:59

ilangok schreef:
Wanneer wordt het nou een keer beter? Nooit, voor mijn idee.

Dit dus.

Ik denk heel veel na over de toekomst, en hoe die er voor mij uit zal zien. Momenteel zie ik alleen maar een diep, zwart, gat. Het enige waar ik me aan vast houd, is het vwo-diploma dat ik (hopelijk) over een paar jaar op zak heb. En dat terwijl school voor mij juist ontzettend vervelend is...

**Geplaatst**: 10-03-15 23:19

Geplaatst: 10-03-15 23:19

Bedankt voor jullie antwoorden. Ik ben vandaag begonnen met 10 mg fluoxetine per dag. Iemand ervaring hiermee? Ook heb ik mijn nieuwe psych ontmoet. Eerste indruk was een beetje dubbel, maar ik durf nog geen echt oordeel te hebben na 1 gesprek. Ik mis wel hoe makkelijk (voor mijn doen) ik met mijn vorige kon praten, en ik hoop dat dit bij deze ook komt.

Met school ga ik waarschijnlijk wat minderen en ik ga proberen iniedergeval 4 keer per week naar mijn paard te gaan, al is het even 5 minuten bij hem zijn en dan weer gaan. Als ik niets van hem vraag zit er ook minder druk op mij, gewoon samen zijn, ik denk dat dat nu het beste is.