Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-03-15 22:01

Geplaatst: 06-03-15 22:01

Suusenmalvin,
Wat goed om dmv emdr die akelige gedachten de nek om te gaan draaien - zeker als er ptss in het spel is, is cgt niet voldoende!

OsMo, wat verdrietig idd, als je graag iets zou willen doen, maar het niet kan! !
Hopelijk dat binnen de kerk wel een andere oplossing gevonden kan worden!

En Ikkkedus: fijn dat de ortho arts ideeën heeft!
En ik vind het nogal wat, als iemand zegt 'dat je je gevoelsleven maar even om moet gooien'....! Om niet te zeggen: waar bemoeit zo iemand zich mee.
En wat ik helaas herken - en als het niet zo triest was zou ik er hartelijk om lachen want je hebt het geestig verwoord - maar idd: 'steek nu je hoofd onder water, bij les tien gaan we het hebben over onder water ademen'. Als je de keuze hebt: hard van dit soort lieden weglopen!
En als je baan momenteel je houvast is: dan al helemaal geen drastische stappen nemen van het chapiter 'dat je maar een poos niet werkt....'

Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 06-03-15 22:34, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-03-15 22:05

Geplaatst: 06-03-15 22:05

Btw ben echt wel blij net die bètablokkers! Ik wil, op af en toe een slaappil (10 Mg zolpidem) GEEN benzo's! Geen goede ervaringen mee.
Die bètablokker houdt mijn adrenaline redelijk op peil, alhoewel ik wel in de avond iets extra nodig heb en dan heb ik in de nacht alleen melatonine. Rond 4 uur word ik alleen steeds wakker en dan pak ik dus zolpidem. Dat is denk ik een patroon dat ik moet doorbreken.
Vannacht ivm bezoek orthomoleculaire arts, geen Blokker genomen. Nou dat heb ik geweren. Heb de hele na ht liggen flippen en heb nu fors pijn op mijn borst ( verkeerde ademhaling, alhoewel ik wel ff dacht hmmmm).

**Geplaatst**: 06-03-15 23:39

Geplaatst: 06-03-15 23:39

ankem schreef:
Wat verstandig van je Erin dat je eerst verdiept in de benzo's alvorens een besluit te nemen!
Ik heb lorametazepam puur als cosmetisch om goed te kunnen slapen. Ik neem 2 nachten wel en eentje niet. Ik was al bijna afgebouwd, maar heb ze nu in mijn dipje weer even nodig. So be it. Goed slapen zorgt dat je emotionele belastbaarheid overdag wordt vergroot.

Inderdaad, ik moet beter slapen. Zodra ik in bed lig zegt mijn lichaam; 'ah eindelijk, ik kan niet meer', maar begint mijn hoofd juist op volle toeren te draaien. De hele dag en nog heel wat andere zaken worden overdacht, met als resultaat dat ik pas ver na middernacht eindelijk kan slapen -O-

Heb jij last van bijwerkingen met je lorametazepam?

Laatst bijgewerkt door Erin op 06-03-15 23:43, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-03-15 23:42

Geplaatst: 06-03-15 23:42

ikkedus schreef:
Btw ben echt wel blij net die bètablokkers! Ik wil, op af en toe een slaappil (10 Mg zolpidem) GEEN benzo's! Geen goede ervaringen mee.
Die bètablokker houdt mijn adrenaline redelijk op peil, alhoewel ik wel in de avond iets extra nodig heb en dan heb ik in de nacht alleen melatonine. Rond 4 uur word ik alleen steeds wakker en dan pak ik dus zolpidem. Dat is denk ik een patroon dat ik moet doorbreken.
Vannacht ivm bezoek orthomoleculaire arts, geen Blokker genomen. Nou dat heb ik geweren. Heb de hele na ht liggen flippen en heb nu fors pijn op mijn borst ( verkeerde ademhaling, alhoewel ik wel ff dacht hmmmm).

Fijn dat je bètablokkers zo goed werken! Hopelijk lukt het om je patroon te doorbreken!

**Geplaatst**: 07-03-15 06:12

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-03-15 06:12

Janneke2: en dat qwegloopen vind ik dus zoooooo moeilijk! Ik ben helemaal niet in staat om te beoordelen of iets werkt of niet en hij verkoopt dit als de ENIGE echte longterm oplossing.
Het is dat het alternatief ( en de persoon die dat doet) me meer aanspreken, want anders had ik het misschien wel gedaan.
Ik probeer mijn gevoel continu te onderdrukken, omdat ik continu rondloop met grote angst en boosheid en dat is zo beperkend en pijnlijk. Ik. Voel dus veeeeeeeeeeeel teveel. Ik moe dan nu in principe toch weer terug naar alles wat er vroeger is gebeurt en nu een dan de gevoelens vol gaan toelaten. Dat betekent dat hij dus therapie gaat toepassen op een enorme vulkaan van ellende die ik juist probeer te onderdrukken. Ik durf dat er niet uit te laten, niet veilig voor mij of voor hem.
Daarnaast heb ik geen fijne feeling. Bij de man. Ik moet me in de basis veilig voelen en weten dat mijn peut me ziet als persoon en me kan waarderen. Anders kan ik geen vertrouwen opbouwen. Deze snapt mijn humor helemaal niet en zei steeds: o je bent nu boos, o dit is zeker cynisch en dat was het. Geeft ook geen prettig gevoel. De vorige peut die dit wilde Wes steeds boos op me over reacties of dingen ie zei of deed en die bleef ook maar wroeten. Geen van 2-en kunnen onderbouwen hoe ze dat gaan doen, zodat ik kan inschatten of het veilig genoeg is voor mij.ben bij de eerste met ruzie weg gegaan en de tweede loos ik ook jog voorlopig.
Ik ga dit wel doen, maar dan rond de vakantie en ergens intern!

**Geplaatst**: 07-03-15 09:28

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-03-15 09:28

Ik heb mijn vulkaan wel laten barsten ikkedus. Ik trof de juiste mensen die me gingen helpen. Ze hebben me allemaal tools aangereikt, maar uiteindelijk moest ik het zelf doen. Niet makkelijk, maar nu terugkijkend absoluut blij dat ik het heb gedaan. Ik merk nu ook pas hoeveel energie het me heeft gekost om alles te onderdrukken. Nu dat niet meer hoeft ervaar ik zoveel meer ruimte. Ik ben de schaamte dan ook wel voorbij inmiddels. Je hebt iets, maar je bent het niet.

Vanuit mijn compassie boeken zou ik je willen aanraden om je angst en je boosheid niet langer te onderdrukken, maar het ruimte te geven om er te laten zijn, zonder dat je een oordeel vormt of het iets goeds of iets slechts is. Als je het voelt, benoem je voor jezelf dat het er is en verder doe je niets anders dan het er laten zijn. Door tegen de gevoelens te vechten maak je het vaak veel erger, terwijl als het er gewoon mag zijn, het vaak weer uitdooft.
Als mijn zenuwaandoening me pijn geeft, wilde ik ook vechten en doorgaan. Ontkennen dat het er is. Het werd daardoor alleen maar erger. Nu stel ik vast dat het er is, troost mezelf even en laat het er gewoon zijn. De pijnbeleving is dan een stuk minder.
Vervolgens het besef ook dat je niet de enige bent. Alle mensen voelen boosheid en angst. Je bent hier niet alleen in.

**Geplaatst**: 07-03-15 10:43

Geplaatst: 07-03-15 10:43

Ankem: die juiste mensen Zijn belangrijk ja. Hoe heb jij het dan gedaan? Tijdens een aantal sessies? Hoe lang er tussen? Kon je dan ook nog wel functioneren verder?
Ik heb altijd het gevoel dat het me overneemt en dat ik dan geen controle meer heb en rare dingen ga doen.
Ik laat het er thuis wel eens uitkomen en dat gebeurt dan enorm heftig!

**Geplaatst**: 07-03-15 10:47

Geplaatst: 07-03-15 10:47

ikkedus schreef:
Ankem: die juiste mensen Zijn belangrijk ja. Hoe heb jij het dan gedaan? Tijdens een aantal sessies? Hoe lang er tussen? Kon je dan ook nog wel functioneren verder?
Ik heb altijd het gevoel dat het me overneemt en dat ik dan geen controle meer heb en rare dingen ga doen.
Ik laat het er thuis wel eens uitkomen en dat gebeurt dan enorm heftig!

Ik zal je later vandaag daarover een pb sturen. Iets te persoonlijk voor hier

**Geplaatst**: 07-03-15 12:39

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-03-15 12:39

Thx!

**Geplaatst**: 07-03-15 14:12

Geplaatst: 07-03-15 14:12

ikkedus schreef:
Janneke2: en dat qwegloopen vind ik dus zoooooo moeilijk! Ik ben helemaal niet in staat om te beoordelen of iets werkt of niet en hij verkoopt dit als de ENIGE echte longterm oplossing.

...... nog afgezien van het woord verkopen: mensen die zo praten zijn niet pluis!

Citaat:
Ik probeer mijn gevoel continu te onderdrukken, omdat ik continu rondloop met grote angst en boosheid en dat is zo beperkend en pijnlijk. Ik. Voel dus veeeeeeeeeeeel teveel. Ik moe dan nu in principe toch weer terug naar alles wat er vroeger is gebeurt en nu een dan de gevoelens vol gaan toelaten. Dat betekent dat hij dus therapie gaat toepassen op een enorme vulkaan van ellende die ik juist probeer te onderdrukken. Ik durf dat er niet uit te laten, niet veilig voor mij of voor hem.

Dat klinkt echt naar een knoeier!
Wat je over jezelf vertelt klinkt mij erg bekend in de oren. Inclusief het gevoel van een vulkaan.
Wat mij veel meer hielp dan "vuurwek", was het verhaal over een overlevingsstrategieen. Gezien van uit mijn achtergrond als incestvrouw had ik een goede reden om mijn gevoel niet toe te laten. Stap een: erken dat. Stap twee: welke functie heeft dat zoal gehad - hoe was dat toen, hoe is het nu, waar zat het gevaar, hoe kan ik nu weten of en zo ja welke gevaren er toch nog zijn - en wat ga ik daar op verzinnen. (Ik heb een tijd karateles gehad en heb cursussen sociale weerbaarheid gevolgd - ik heb weet van mogelijkheden.)
Dan kun je voor het hier en nu goede oplossingen ontwikkelen.
Gaat het in het hier en nu goed, dan kan je met een techniek als emdr de oude pijn de nek omdraaien.
Voor geen van beiden geldt dat het noodzaak of regel is dat je maanden uit de running bent.
(Het kan zwaar zijn, en een tijdje op halve kracht werken, een extra dagje vakantie tussendoor - dat kan. Maar trauma "verwerken" door tien keer het rotverhaal te moeten doorleven en niet zelden afhankelijk worden van de hulp'verlener' - dat deden ze tot de 1980er jaren, maar is gelukkig achterhaald.)

Citaat:
Daarnaast heb ik geen fijne feeling. Bij de man. Ik moet me in de basis veilig voelen en weten dat mijn peut me ziet als persoon en me kan waarderen. Anders kan ik geen vertrouwen opbouwen. Deze snapt mijn humor helemaal niet en zei steeds: o je bent nu boos, o dit is zeker cynisch en dat was het. Geeft ook geen prettig gevoel.

.....en idd: veiligheid is een basis voorwaarde!
Net zoals een goede werkrelatie, en je echt begrepen voelen.

Citaat:
Ik ga dit wel doen, maar dan rond de vakantie en ergens intern!

Ja, de ellende de nek omdraaien is belangrijk genoeg - maar doe het idd op JOUW tijdstip en op je EIGEN voorwaarden!

**Geplaatst**: 07-03-15 14:23

Geplaatst: 07-03-15 14:23

ikkedus schreef:
Ik heb altijd het gevoel dat het me overneemt en dat ik dan geen controle meer heb en rare dingen ga doen.
Ik laat het er thuis wel eens uitkomen en dat gebeurt dan enorm heftig!

....en de eerste vaardigheden die jou aangereikt horen te worden in trauma verwerking is krek 'hoe breng ik mezelf op een of andere manier weer tot rust op een opbouwende manier'. (Dus met inbegrip van dat je emoties voelt en dat het er mag zijn; niets van "huilen is maar onzin, je gevoel is niet belangrijk, etc.")

**Geplaatst**: 07-03-15 15:58

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-03-15 15:58

Ik zal er misschien toch ooit eens doorheen moeten. Die vulkaan sussen kost ook heel veel kracht, maar ik ben inderdaad al heel lang op zoek naar de juiste persoon en dat is deze niet. Helaas wordt rondshoppen ook niet bepaald gestimuleerd, dus hoe en waar vind ik mijn vertrouwenspersoon dan???
Voor nu ga ik voor supplementen en support voor mijn lijf en hoop dat dit in mijn hoofd ook gaat helpen. Andersom is nu even geen optie. Dat is ook een belangrijk leerpunt! En hoe het met werken gaat --> tja daar komt de angst weer, maar ik zal het moeten gaan ervaren. Heb duidelijk om ruimte gevraagd. Hoop dat ik die krijg en zo niet, tja dan ga denk ik ergens voor een rigoreuze aanpak, dan ven ik vrees ik even uitgeschakeld. So be it .

**Geplaatst**: 07-03-15 16:11

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-03-15 16:11

Hoi Ikkkedus,
Idd - rond blijven lopen met die vulkaan, 'dat is het niet'.
Maar het kan wel belangrijk zijn om voor ogen te hebben dat er vele mogelijkheden zijn om 'er doorheen te gaan'.

En balen, dat het je zo lastig wordt gemaakt om een goed iemand te vinden!

**Geplaatst**: 07-03-15 19:28

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-03-15 19:28

Succes ikkedus met het vinden van iemand waarbij je je echt vertrouwd voelt!
Mijn leven zit sinds woensdag echt in de stroomversnelling. Zo is er iets heel positiefs gebeurd wat betreft mijn thuissituatie. Dat is wel heel erg wennen... Ook heb ik woensdag de uiteindelijke diagnose gekregen. Gelukkig geen depressie, dat is niet het probleem. Vond het wel slikken want het lijkt nu net alspf het deel van mij is dat altijd bij me zal blijven.

**Geplaatst**: 07-03-15 20:02

Geplaatst: 07-03-15 20:02

Wat goed dat je thuissituatie in positieve zin veranderd is. Fijn ook dat je eindelijk een diagnose hebt gekregen. Ik begrijp dat het "ontmoedigend" is als de diagnose je het gevoel geeft dat je het de rest van je leven gaat meesleuren. Maar anderzijds, de diagnose hoeft niet te betekenen dat het heel je verdere leven moet bepalen. Tot op een zeker moment en bepaald punt zal dat wel zo zijn misschien, maar als je leert ermee om te gaan kan je wellicht zelf je leven in handen gaan nemen en bepalen hoe je leven eruit ziet.

**Geplaatst**: 07-03-15 20:43

Geplaatst: 07-03-15 20:43

UhNee schreef:
Mijn leven zit sinds woensdag echt in de stroomversnelling. Zo is er iets heel positiefs gebeurd wat betreft mijn thuissituatie. Dat is wel heel erg wennen...

$*\o/*$ $*\o/*$ $*\o/*$
Heel erg fijn! !

Citaat:
heb ik woensdag de uiteindelijke diagnose gekregen. Gelukkig geen depressie, dat is niet het probleem. Vond het wel slikken want het lijkt nu net alspf het deel van mij is dat altijd bij me zal blijven.

Okee - dat is een naar gevoel en geef dit gevoel even wat ruimte.

En bedenk dan, dat het gaat om een diagnose.
Niet over een toekomstvoorspelling. (Ook zaken als "persoonlijkheidsstoornis" of "dysthymie" kunnen worden hersteld. Maar - "de grote paradox!!" - dat kan alleen als jij weet dat het kan.)

**Geplaatst**: 07-03-15 21:21

Geplaatst: 07-03-15 21:21

@ikkedus
Fijn dat je betablokkers helpen! We zitten trouwens een beetje in het zelfde straatje als het gaat over het onderdrukken van gevoelens. Ik probeer dit ook steeds minder te doen maar het is erg moeilijk. Wel vervelend dat je therapeut je niet helemaal snapt!

@Uhnee
Fijn dat je thuissituatie in positieve zin is veranderd. En natuurlijk is het nog flink wennen, veranderingen zijn ook niet makkelijk

Janneke2 schreef:
Phen schreef:
Met mij gaat het een beetje met ups en downs. Op dit moment voel ik mij lichamelijk wel aardig, de misselijkheid door de angst is 'weg' (op dit moment), het trillen en andere angstklachten zijn er helaas nog wel. Maar eerlijk gezegd vind ik het al zoooo een opluchting dat die misselijkheid 'weg' is. Het weg tussen aanhalingstekens geeft wel een beetje aan denk ik dat ik absoluut niet zeker ben van mijn zaak. Te bang dat het terug gaat komen, en daar zou ik even heel keihard van balen.

Hoi Phen,
....kennelijk is je angst level toch iets gedaald.
Gosh - heb je een beetje een idee hoe je dat voor elkaar hebt gekregen?
Citaat:
Over een paar maanden loopt mijn behandelplan af, en gaan we kijken wat we daarna gaan doen. Ik ben benieuwd maar ik word er ook een beetje bang van. Bang dat ik ga zeggen dat het wel goed gaat, zodat er een plekje vrijkomt voor iemand met ergere problemen dan die van mij.
...ik ken dit zinnetje als een overlevingsstrategie.
Hebben jullie het daar wel eens over in therapie?
Het zijn nuttige zaken, die overlevingsstrategieen. "Oh, nee - met mij is niets aan de hand" kan erg verstandig zijn als je barst van de pijn en er is niemand die jou kan/ wil helpen.
....en het pure feit dat je dit soort mechanismen gebruikt vertelt jou bovendien dat er in het hier en nu iets niet klopt (of zelfs helemaal mis is).

Citaat:
De gesprekken gaat wel aardig denk ik. Ik denk dat het mij lukt om mij iets beter open te stellen en het gesprek iets meer te leiden. Maar het is zeker nog niet goed genoeg. Het lijkt een beetje te komen door dissociatie of door depersonalisatie. Ik kan het niet precies omschrijven, waardoor we er nog niet helemaal over uit zijn.

Ten eerste: het is jouw leven en het is jouw therapie: "wel aardig" vind ik voor mezelf onvoldoende!
Wat zou jij willen van een gesprek? Van deze therapeut?
Dat je tijdens de gesprekken in dissociatie terecht komt kan van alles betekenen: bedoel je dat je je sowieso zo voelt? Heel erg rot - want dan is er veel mis in je leven!
En idealiter voel je je op therapie zo veilig dat het daar niet hoeft (daar is veel vertrouwen voor nodig).

Citaat:
Maar zeker is dat er een aantal systemen uitgezet worden, waardoor ik mij bijzonder kalm voel. (....)
Op dit moment heb ik vooral hier veel moeite mee. Ik wil vooruit, maar ik sta stil (maar die tijd gaat maar door). Ik wil voelen maar er is 'niks'. Ik wil emotioneel zijn, maar er is 'niks'. En ik ben zo moe en ik slaap zoveel en dan weer heel weinig

...het grote werk is: uitzoeken wat maakt dat jij dit overlevingssysteem nu telkens nodig blijkt te hebben - en of er andere dingen zijn die je zou kunnen doen om goed voor jezelf te zorgen. (Pillen horen hier niet direct bij. Er zijn pillen van de valiumgroep die angst weghalen, maar die hebben bakken nadelen. Anti psychotica is ook geen feestje en dissociatie is iets totaal anders dan psychose. Wel zou je valeriaan of L-Glutamine bij de drogist kunnen halen.)
Citaat:
het enige wat lukt is het echte leren, in mijn eentje zonder afleiding.
nu ja - mooie cijfers halen is ook wat waard. Maar wel zuur als dat het enige is wat echt goed gaat!

Eerlijk heb ik geen idee waarom de angst voor een gedeelte gedaald is. Misschien is dit een teken dat de therapie helpt? Ik weet wel dat er een aantal conflicten in mijn hoofd weg zijn gegaan omdat ze opgelost zijn. Echter blijven er wel iedere keer nieuwe dingen komen, maar dat hoort nu eenmaal bij GAS.

Ik heb het er wel eens over gehad. Dat ik bang was dat ik zou zeggen dat het goed zou gaan met mij terwijl het niet zo is. Ik heb verteld hoe het bij de andere hulpverleners was gegaan en dat ik dat niet weer zo wil hebben. Ik weet niet meer zo goed wat mijn psych daar op beantwoord heeft (ik vergeet altijd veel van de gesprekken).

Ik vind 'wel aardig' ook zeker nog niet genoeg. Maar ik weet niet zo goed wat ik van de gesprekken wil en wat ik van mijn therapeut wil. Soms wil ik advies, soms wil ik iets kwijt dat ik nooit iemand anders verteld heb, soms wil ik helemaal niks kwijt. Misschien weet ik wel helemaal niet zo goed hoe therapie precies werkt $:\$ Ik vind het gewoon moeilijk om informatie te delen. Ik probeer altijd met iets te komen, vaak lukt dat ook wel. Maar het is zo moeilijk als ik niet weet waar ik het over wil hebben, en dat gebeurt eigenlijk... Wel schijn ik er verbetering in te maken (ik praat wat makkelijker), maar soms moet ze misschien net even te veel 'trekken'.
Ik vind het ook moeilijk om echt iemand te vertrouwen (wanneer vertrouw je iemand nu echt?). Wel probeer ik het bij mijn therapeut, en het vertrouwen word wel steeds wat groter (het spannende en nieuwe lijkt eindelijk een beetje te verdwijnen). Maar om echt het achterste van m'n tong te laten zien of om emoties te laten zien gebeurt nog niet echt. Maar dit heb ik dan ook nog nooit bij iemand gedaan dus ik weet ook nog niet zo goed hoe dat precies moet.

Het overlevingssysteem (dissociatie of depersonalisatie) heb ik nodig (gehad) voor 2 situaties, 1 huidige en 1 die al een aantal jaar speelt(voorheen heel heftig, nu wat minder). We praten dan ook bijna altijd wel over deze 2 situaties, of we komen er altijd wel weer op uit. Als ze er vragen over stelt ben ik vrijwel altijd compleet blanco. Zodra het ook even over iets 'luchtigs' gaat, voel ik het altijd een beetje wegzakken ( ik ben dus niet ontspannen, dus die kalmte komt niet door ontspannenheid). Soms voel ik het gevoel ook wegzakken als ik alcohol heb gedronken, niet zo gek want alcohol werkt natuurlijk verdovend. Maar geeft wel aan dat er duidelijk iets niet goed zit in mijn hoofd. For the record, ik drink sporadisch drank

Valeriaan heb ik in het verleden geslikt. Dit heeft helaas nooit geholpen. L-glutamine ga ik even opzoeken

**Geplaatst**: 07-03-15 22:52

Geplaatst: 07-03-15 22:52

Hoi Phen,
Fijn dat er een aantal conflicten van binnen zijn opgelost - dat scheelt....! En doorgaans is dat (impliciet of expliciet) een van de doelen van therapie - omdat minder conflicten doorgaans ook betekent minder angst (spanning, onrust en overlevingsstrategieen).
En misschien wel een handige vraag om aan je peute te stellen: hoe hoort deze therapie te werk te gaan...? - En idd wat je zelf ook al zei: soms wil jij advies, soms wil je spuien, en wellicht soms vooral rust. Het kan zin hebben om dat ook met zoveel woorden te zeggen!
En als ik afga op wat je hier schrijft, zou ik zeggen dat 'vertrouwen' ook een waardevol thema kan zijn. Let wel: niet als een opdracht aan jou ('heb maar vertrouwen in mij!' - dat zeggen doorgaans alleen slechte mensen) - maar als een belangrijke opdracht voor de peut. Wat heb jij nodig...? (Bijvoorbeeld voelen dat iemand je tijd gunt, je gewaardeerd weten, je gerespecteerd voelen, dat soort zaken.) (Want als jij op blanco gaat als de peut over de akelige dingen begint, begint de peut er te vroeg over, zou ik zeggen. In mijn eerste boek over ponyrijden stond de Franse spreuk "plus on va lentement, plus on va vite". Dat geldt voor pony's africhten, maar ook voor therapie. Voor mezelf vertaal ik het vrij naar: "hoe meer tijd je steekt in de basis ('haast u langzaam'), hoe ruimer zich dat 'later' uitbetaalt".)

**Geplaatst**: 08-03-15 17:52

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 08-03-15 17:52

Goh.... nooit gedacht dat ik na mijn laatste behandeling nog terug zou komen, maar nu dan maar weer... en ik kan zeggen: Het gaat even niet lekker met me. Lang gedacht dat ik de liefde van mijn leven gevonden had maar nee, ik ben gedumpt 2 weken geleden.... en dat valt me zwaar. Inmiddels nog steeds geen uitleg over hoe of wat of een appje met meer dan alleen de woorden: Het spijt me.
Met mijn vader gaat het ook niet lekker, hij is weer ziek. Heb het idee dat het kaarsje zo langzamerhand uit gaat bij hem. We zouden vandaag een dagje weggaan maar ging ook weer niet door. Moeders vol met reumatische handen, mijn leven is niet meer op orde, ik ben eenzaam. Bang dat ik ook eenzaam zal sterven denk ik?
Ik denk dat ik het maar even aan ga kijken en als het binnen een maand nog een keer gebeurd met deze akelige gevoelens weer terug naar mijn psych voor een verwijzing.

Sorry voor het binnenvallen en egopost...

**Geplaatst**: 08-03-15 18:18

Geplaatst: 08-03-15 18:18

purny schreef:
Goh.... nooit gedacht dat ik na mijn laatste behandeling nog terug zou komen, maar nu dan maar weer... en ik kan zeggen: Het gaat even niet lekker met me. Lang gedacht dat ik de liefde van mijn leven gevonden had maar nee, ik ben gedumpt 2 weken geleden.... en dat valt me zwaar. Inmiddels nog steeds geen uitleg over hoe of wat of een appje met meer dan alleen de woorden: Het spijt me.
Met mijn vader gaat het ook niet lekker, hij is weer ziek. Heb het idee dat het kaarsje zo langzamerhand uit gaat bij hem. We zouden vandaag een dagje weggaan maar ging ook weer niet door. Moeders vol met reumatische handen, mijn leven is niet meer op orde, ik ben eenzaam. Bang dat ik ook eenzaam zal sterven denk ik?
Ik denk dat ik het maar even aan ga kijken en als het binnen een maand nog een keer gebeurd met deze akelige gevoelens weer terug naar mijn psych voor een verwijzing.

Sorry voor het binnenvallen en egopost...

Geeft niet. Welke handvatten heb je in je therapie gehad? Kun je die nu gebruiken?

**Geplaatst**: 08-03-15 18:24

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 08-03-15 18:24

Ik heb mijn verstandelijke beperking geaccepteerd. Vrees dat ik nu overprikkeld word door alles bij elkaar.

**Geplaatst**: 08-03-15 18:52

Geplaatst: 08-03-15 18:52

purny schreef:
Het gaat even niet lekker met me.

Hoi Purny,
Rot, dat je je zo voelt - "maar bent maar niet verbaasd", denk ik dan zo - je hebt klap op klap gehad!
"De liefde van mijn leven gevonden", schreef je - en dan gaat het uit!!!
Tot overmaat van ramp gaat 'het ook niet lekker' met je vader - hij is weer ziek. Je schrijft zelfs over 'dat het kaarsje zo langzamerhand uit gaat bij hem' en je moeder heeft zo te lezen haar eigen (lichamelijke en geestelijke) pijn.

Logisch, dat je leven niet meer op orde voelt!!!
Heel naar, dat je je eenzaam voelt!

En op zich alleen maar goed dat je je beperking hebt geaccepteerd - maar dit zijn dingen waar iedereen zich naar bij voelt!

**Geplaatst**: 08-03-15 19:28

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 08-03-15 19:28

Het gekke was dat we elkaar nog nooit gezien hadden. En toch viel ik voor zijn mooie praatjes via de app. Het voelde als de liefde van me leven. Dat ik naast hem wakker werd. Ik voelde me voor het eerst van me leven compleet.

**Geplaatst**: 08-03-15 20:25

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 08-03-15 20:25

Ja - *iemand anders* kan dan allerlei dingen gaan roepen; maar ondanks dat jullie niet close waren in real life voelde jij je compleet met hem - en nu dus akelig zonder hem.
Sterkte hoor!

**Geplaatst**: 09-03-15 08:26

Geplaatst: 09-03-15 08:26

Phen schreef:
Ik heb het er wel eens over gehad. Dat ik bang was dat ik zou zeggen dat het goed zou gaan met mij terwijl het niet zo is. Ik heb verteld hoe het bij de andere hulpverleners was gegaan en dat ik dat niet weer zo wil hebben. Ik weet niet meer zo goed wat mijn psych daar op beantwoord heeft (ik vergeet altijd veel van de gesprekken).

Je kan altijd met je psycholoog afspreken dat hij/zij jou een samenvatting geeft van het gesprek. Dat kan per mail of gewoon op papier. Niet iedereen vindt dat prettig, maar ik ken wel een aantal mensen die hier iets aan hebben. Wat er dan precies in die samenvatting staat, kan je ook afspreken met je psycholoog. Het kan gaan om een globale samenvatting, maar ook om enkel de afspraken die jullie gemaakt hebben of een uitleg van de technieken die je geleerd hebt tijdens de sessie.

Phen schreef:
Ik vind 'wel aardig' ook zeker nog niet genoeg. Maar ik weet niet zo goed wat ik van de gesprekken wil en wat ik van mijn therapeut wil. Soms wil ik advies, soms wil ik iets kwijt dat ik nooit iemand anders verteld heb, soms wil ik helemaal niks kwijt. Misschien weet ik wel helemaal niet zo goed hoe therapie precies werkt $:\$ Ik vind het gewoon moeilijk om informatie te delen. Ik probeer altijd met iets te komen, vaak lukt dat ook wel. Maar het is zo moeilijk als ik niet weet waar ik het over wil hebben, en dat gebeurt eigenlijk... Wel schijn ik er verbetering in te maken (ik praat wat makkelijker), maar soms moet ze misschien net even te veel 'trekken'.
Ik vind het ook moeilijk om echt iemand te vertrouwen (wanneer vertrouw je iemand nu echt?). Wel probeer ik het bij mijn therapeut, en het vertrouwen word wel steeds wat groter (het spannende en nieuwe lijkt eindelijk een beetje te verdwijnen). Maar om echt het achterste van m'n tong te laten zien of om emoties te laten zien gebeurt nog niet echt. Maar dit heb ik dan ook nog nooit bij iemand gedaan dus ik weet ook nog niet zo goed hoe dat precies moet.

Ik denk dat veel mensen dat wel hebben dat ze soms gewoon even alles kwijt willen, op andere momenten advies, ... Dat lijkt me ook heel normaal en is ook iets wat je zeker mag aanhalen (wat jij op het moment zelf nodig hebt).
Iemand gaan vertrouwen kost tijd. Het heeft geen zin om dat te willen overhaasten. Je hebt er al vooruitgang in gemaakt bij je therapeut: heel goed. De rest komt ook wel, op zijn tijd. Probeer het niet te forceren want dat zal je op lange termijn toch niet helpen. Ik ken het moeilijk vertrouwen van mensen. Bij mij heeft het ook jaren geduurd eer ik bepaalde dingen verteld heb of uitgebreid vertelde en ook nu heb ik er bij momenten moeite mee. Maar dat komt wel.

@Purny: wat een vervelende situatie! Ik kan me goed voorstellen dat je je hier rot over voelt. Hopelijk breken er snel weer wat betere tijden voor je aan!