
De oudste is 6 weken te vroeg geboren, dat was een pittige start. Ze was geen makkelijke baby en huilde veel. Heel getob met voeding, slapen etc. Als ik terugkijk naar foto's van toen dan schrik ik van de blik in mijn ogen. Afwezig, dof. Ik hield zielsveel van mijn dochter en tegelijkertijd werd ik knettergek van haar gehuil, de constante zorg en enorme verantwoordelijkheid.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik gevoelsmatig afstand nam van haar en heb daar meerdere sessies met een psycholoog voor nodig gehad om daar mee om te leren gaan. En te beseffen dat ik ws een post natale depressie heb gehad en niks mee heb gedaan.
Op dat soort dingen kan je je niet voorbereiden.
De jongste, onze zoon, is geboren toen onze dochter 2,5 jaar was. Spannend, durfden we een tweede wel aan?
Hij was een vrij makkelijke baby en dat hielp enorm. We sliepen iets beter en het ging allemaal wat meer vanzelf.
Toch heb ik de periode van de eerste jaren met beide kinderen (tot ze naar school gingen) als de meest zware periode van mijn leven ervaren.
Ik heb toen regelmatig gedacht 'Als ik dit had geweten, was ik er nooit aan begonnen'..
Het werd makkelijker, elk jaar een beetje meer.
Maar ik kreeg pas echt weer 'lucht' toen de kinderen echt ouder werden. Ze zitten nu in de brugklas en in de 3e en nu besef ik me ineens hoe snel het gaat

Maar ik kan mijn eigen leven weer oppakken, dat is gewoon heerlijk. Geen stress meer over op tijd op school staan of naar huis omdat de kinderen vrij zijn, ik kan naar mijn paard zonder oppas te regelen etc.
Natuurlijk blijf ik rekening met ze houden, ik wil wel voldoende thuis zijn voor ze (en/of mijn man) dus ik pas mijn werktijden en vrije tijd nog steeds op ze aan. Maar de stress is eraf.
We zijn laatst naar een feestje geweest en hadden voor het eerst geen oppas. Dat was zo bizar!
