Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-03-20 22:12

Geplaatst: 09-03-20 22:12

Ik wacht sowieso alles in het radboud af, dan hoop ik dat mn hoofd wat rustiger is en ik helder kan krijgen wat ik wil

**Geplaatst**: 10-03-20 10:24

Geplaatst: 10-03-20 10:24

Mag ik hier komen meepraten?

Ik vermoed dat ik tegen het overspannen aan zit. Ik weet niet of het echt een burn-out is of gewoon een voorstadium, maar ik weet wel dat het gewoon echt niet goed is. Ik slaap slecht, kan om alles huilen, ben erg vermoeid, heb vaak hoofdpijn en heb moeite me te focussen. Ik heb het gevoel dat ik gewoon "op" ben. Het klinkt echt vreselijk en ik schaam me om het te zeggen, maar ik heb de afgelopen dagen echt gehoopt dat ik met iemand in contact zou komen die besmet zou zijn met het coronavirus zodat ik 2 weken rustig thuis kon blijven

Ik denk dat het allemaal ruim een jaar geleden is begonnen toen ik studeerde. Daar begon ik me voor het eerst zo te voelen. Misschien dat het zich al wel langer opbouwt, ik heb geen idee. Ik ben sinds 2017 fulltime aan het werk (afgezien van mijn uitstapje naar de studie dan vorig jaar) en heb eigenlijk nooit iets gedaan wat ik echt heel erg leuk vind. Voor alle banen waarvan ik dacht "dit is iets wat me echt op het lijf geschreven is" werd ik niet aangenomen en nu zit ik dan ook bij een baan waar ik het echt niet naar mijn zijn heb. Het is puur administratief werk en daar liggen mijn talenten niet. Daarnaast heb ik door extreme aanhoudende drukte geen fatsoenlijke inwerkperiode gehad en ben ik in het diepe gegooid. Ik weet het niet, ik weet gewoon niet wat ik er over moet zeggen. Ik ben echt op. Het kost me zooo veel energie om mezelf elke dag het bed uit te slepen. Het kost me zo veel energie om niet ieder moment in janken uit te barsen.

Ben nu ook bezig met een sollicitatieprocedure van een baan die me echt heel leuk lijkt. Ik zit bij de laatsten, maar het duurt zo ontzettend lang voordat ik een concreet antwoord heb of ik ben aangenomen of niet. En dat geeft me nog meer stress.

Het probleem is dat ik denk dat mensen mij niet serieus nemen, en dat ik mijzelf daardoor niet serieus neem. Ik heb zoiets van "stel je niet aan, je bent verdorie pas 21 en net uit de luiers, het leven begint pas net, veel mensen die veel meer werken dan jij en zij hebben ook nergens last van".

Ik wil een afspraak bij de huisarts maken in ieder geval.

**Geplaatst**: 10-03-20 10:47

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 10-03-20 10:47

Natuurlijk ben je hier welkom!
Goed dat je een afspraak gaat maken bij de huisarts in ieder geval. Dat is een goede eerste stap.

Ja, er zijn mensen die veel meer werken, maar niet iedereen is hetzelfde. Sommige mensen zijn nu eenmaal gevoeliger voor stress, of krijgen meer te verduren in hun privé leven. Dat kan allemaal meespelen.
Neemt niet weg dat het wel klote is om je zo te voelen. Ik hoop dat he wat rust en ontspanning kan vinden, en ik duim voor de nieuwe baan!

En eerlijk gezegd klinkt 2 weken quarantaine mij ook niet heel slecht in de oren

Lekker rustig haha.

**Geplaatst**: 10-03-20 11:00

Geplaatst: 10-03-20 11:00

'Welkom' Balenciaga, en jammer dat je zo'n slecht gevoel hebt.
In ieder geval goed om eens met de huisarts te gaan praten en het klinkt allemaal heel herkenbaar, dus je bent niet alleen

Met een beetje geluk geeft de huisarts je zo even die rust, zonder dat je Corona moet hebben. Wel eerlijk zijn tegen de huisarts, ookal is dat moeilijk, maar je niet stoerder voor doen dan je je voelt want daar helpt je jezelf uiteindelijk helemaal niet mee.

@ Charlotte446 : bij mij lijkt het twijfelen juist erger te worden naarmate ik langer thuis ben. Ik had eerst iets van: ok, nu gaat het even niet, maar over x aantal tijd ga ik gewoon terug werken. Maar nu ben ik daar niet meer zo zeker van en zit ik mij echt af te vragen of ik wel terug wil. Het werk op zich prima, de collega's helemaal geen probleem, maar gewoon het hele systeem en de druk en het onbegrip van de leidinggevenden (zowel de directe als trapjes hoger). Ik weet niet of ik dat de rest van mijn leven verwerkt krijg..

Er zal vast in mijn traject (als ik ooit eens weet of ik mag starten) een stuk erbij zitten of de huidige baan nog een optie is of dat er eventueel iets anders een betere optie, en wat dan. Maarja, intussen moet ik wel al beslissingen nemen en dat vind ik moeilijk worden. Ben nog wel bezig om een afspraak te maken met loopbaanbegeleiding op het werk, maar die krijg ik al van vrijdag niet te pakken

Ook altijd fijn dat soort dingen ...

Daarnaast wat ik zei over het niet kunnen gaan werken en ook nog iets bijstuderen is gewoon zo. Ik ben nu ziek, maar ik was daarvoor ook al 'ziek'. Om die reden ben ik al minder dan fulltime gaan werken omdat ik fulltime niet trok, maar blijkbaar trek ik hetgeen wat ik nu werk ook moeilijk (al heeft dat voor een groot stuk met de dienstregeling te maken en de overuren die ik doe). Dus vandaar dat ik niet denk dat iets samen met het werk bijstuderen zal gaan, omdat ik zo al moeite heb om alles rond te krijgen en de gewone dingen (boodschappen, huishouden, koken, ...) naast het werk te kunnen doen. Het zou ook maar raar over komen denk ik, niet fulltime kunnen werken omwille van je gezondheid, maar wel nog extra kunnen studeren ... Al weet ik wel dat het niet te vergelijken is, maar toch.

**Geplaatst**: 10-03-20 11:03

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 10-03-20 11:03

Bedankt voor jullie reacties en het doet me in ieder geval goed te horen dat ik niet alleen ben

Kan vanmiddag al om 16:00 bij de huisarts terecht!

**Geplaatst**: 10-03-20 11:45

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 10-03-20 11:45

Sterkte en succes!
Je bent zeker niet alleen

Mbt werk, ik wil niet terug. Band is echr verstoord met hoe hun met mij om (zijn) (ge)gaan

**Geplaatst**: 10-03-20 11:46

Geplaatst: 10-03-20 11:46

Balenciaga schreef:
Bedankt voor jullie reacties en het doet me in ieder geval goed te horen dat ik niet alleen ben Kan vanmiddag al om 16:00 bij de huisarts terecht!

Heftig dat je dit ervaart op zo’n jonge leeftijd :(:)

Al zei mijn psycholoog dat ze ook genoeg 6-jarigen behandelt. Misschien is het een idee om bij de huisarts te vragen naar een verwijsbrief voor een psycholoog? Een half jaar voor mijn burn-out had ik geen idee wat ik daar zou moeten maar ze heeft me heel goed geholpen. Vooral de handvatten die ze me gegeven heeft voor bepaalde situaties en alles lekker van je af praten

[***] schreef:
'Welkom' Balenciaga, en jammer dat je zo'n slecht gevoel hebt.
In ieder geval goed om eens met de huisarts te gaan praten en het klinkt allemaal heel herkenbaar, dus je bent niet alleen Met een beetje geluk geeft de huisarts je zo even die rust, zonder dat je Corona moet hebben. Wel eerlijk zijn tegen de huisarts, ookal is dat moeilijk, maar je niet stoerder voor doen dan je je voelt want daar helpt je jezelf uiteindelijk helemaal niet mee.

@ Charlotte446 : bij mij lijkt het twijfelen juist erger te worden naarmate ik langer thuis ben. Ik had eerst iets van: ok, nu gaat het even niet, maar over x aantal tijd ga ik gewoon terug werken. Maar nu ben ik daar niet meer zo zeker van en zit ik mij echt af te vragen of ik wel terug wil. Het werk op zich prima, de collega's helemaal geen probleem, maar gewoon het hele systeem en de druk en het onbegrip van de leidinggevenden (zowel de directe als trapjes hoger). Ik weet niet of ik dat de rest van mijn leven verwerkt krijg..

Er zal vast in mijn traject (als ik ooit eens weet of ik mag starten) een stuk erbij zitten of de huidige baan nog een optie is of dat er eventueel iets anders een betere optie, en wat dan. Maarja, intussen moet ik wel al beslissingen nemen en dat vind ik moeilijk worden. Ben nog wel bezig om een afspraak te maken met loopbaanbegeleiding op het werk, maar die krijg ik al van vrijdag niet te pakken Ook altijd fijn dat soort dingen ...

Daarnaast wat ik zei over het niet kunnen gaan werken en ook nog iets bijstuderen is gewoon zo. Ik ben nu ziek, maar ik was daarvoor ook al 'ziek'. Om die reden ben ik al minder dan fulltime gaan werken omdat ik fulltime niet trok, maar blijkbaar trek ik hetgeen wat ik nu werk ook moeilijk (al heeft dat voor een groot stuk met de dienstregeling te maken en de overuren die ik doe). Dus vandaar dat ik niet denk dat iets samen met het werk bijstuderen zal gaan, omdat ik zo al moeite heb om alles rond te krijgen en de gewone dingen (boodschappen, huishouden, koken, ...) naast het werk te kunnen doen. Het zou ook maar raar over komen denk ik, niet fulltime kunnen werken omwille van je gezondheid, maar wel nog extra kunnen studeren ... Al weet ik wel dat het niet te vergelijken is, maar toch.

Je hoeft geen antwoord te geven, maar heb je naast de burn-out een andere ziekte?

Ik weet niet hoelang je thuis zit, ik nu bijna anderhalf jaar en nu pas kan ik het meerendeel loslaten dat ik bepaalde dingen niet (meer) kan. Komt ook wel door een auto-immuunziekte waar ik sinds kort van weet. Dus misschien komt het nog als je korter met een burn-out zit. Je moet jezelf echt in bescherming nemen en veel nee zeggen.

Wat betreft je laatste argument op die studie, dat is natuurlijk wel tijdelijk, werk is (vaak) vaste uren

Ik heb een paar jaar geleden een korte opleiding van een paar maanden gedaan. Viel me ook ontzettend zwaar. Snap niet als ik terugkijk hoe is het voor elkaar heb gekregen want het was ook nog eens tijdens de drukste periode van het jaar op mijn werk. Nu snap ik het wel, gewoon veeeeeeeel te ver over je grenzen heen gaan omdat je het leuk vind en graag wil doen.

Ik ben benieuwd of de loopbaanbegeleider iets voor je kan betekenen

Zit daar ook weleens aan te denken voor wanneer ik weer aan het werk kan.

**Geplaatst**: 10-03-20 11:59

Geplaatst: 10-03-20 11:59

Staat ook wel ergens in het topic al, heb spondyloarthropatie (vorm van reuma) en fibromyalgie. De 'burn-out' is er ook gekomen doordat ik veel te lang heb rondgelopen met een overbelast lichaam, omdat ik iets had van 'iedereen heeft wel pijn of is moe, ik moet gewoon door'. Naja, uiteindelijk betaal je daar wel een prijs voor, en ik ben dus compleet gecrasht. De officiële diagnose is psychische decompensatie, volgens mij zoiets dat je mentaal instort omdat je fysiek er helemaal door zit, of dergelijke .. In ieder geval liggen de fysieke dingen aan de basis van alles, ik kan niet meer wat ik zou willen of moeten kunnen en het breekt me op het werk op. Dat soort dingen.

Ik zit nu bijna 3 maanden thuis, enorm lang voor mezelf, maar het gaat allemaal heel traag vooruit .. Mentaal ben ik wel weer ok, zolang ik niet met het werk of terug gaan werken moet bezig zijn, maar het fysieke blijft toch een dingetje, kan nog steeds niet doen wat ik wil doen, zelfs als ik niet moet gaan werken. En dat is wel pijnlijk om te merken, want nu heb ik tijd en ik moet leuke dingen doen maar ik kan gewoon nog altijd niet. Terwijl als mijn lichaam zou meewerken zou ik elke dag uren tussen de paarden zitten ... maar ook dat kan ik niet, ben nog steeds erg moe en veel pijn, al zijn heel wat van de ontstekingen die ik het laatste jaar opgelopen heb (langdurige: scheenbeenvliesontsteking, pezen in mijn voet en syndroom van tietze) nu wel 'opgelost', waarbij ik dan ook weer besef dat het niet helpt om toch maar steeds door te gaan met alles onder het mom van "iedereen heeft wel eens pijn". Nu ben ik intussen wel bezig om medicatie op te starten, ben op dit moment op de goedkeuring aan het wachten voor de terugbetaling, dus daar heb ik mijn hoop nu op ... dat die aanslaat, niet teveel bijwerkingen heeft en de pijn wegneemt of in ieder geval een stuk vermindert. Dan kan ik ook wel weer beter functioneren en meer verwerken denk ik.

En ja, met betrekking tot een studie in combinatie met werk weet ik dus dat dit mij gewoon niet gaat lukken, of het zal wel lukken omdat ik altijd tot het uiterste ga, maar tegen welke prijs dan ... Ik weet het momenteel allemaal even echt niet meer, maar hoop binnen niet al te lange tijd wel wat antwoorden te vinden.

**Geplaatst**: 10-03-20 12:06

Geplaatst: 10-03-20 12:06

'Welkom' balenciaga, tussen aanhalingstekens want eigenlijk wil je hier helemaal niet zijn.
Goed dat je de huisarts al hebt gebeld omdat je zelf aanvoelt dat het niet goed gaat.
Ik bleef maar volhouden dat er niks was en dat het vanzelf wel over ging.. Maar je rolt vanzelf om...

Soms vraag ik me ook echt af of we allemaal van die watjes zijn tegenwoordig, de een na de ander lijkt overspannen te raken of een burn-out te krijgen. Al is de druk tegenwoordig ook veel hoger, er wordt meer van je verwacht lijkt wel, of we verwachten vooral meer van onszelf..

Gisteren internist gesproken, ik krijg medicatie voor m'n lage magnesium. Hij is er nooit zo dol op vanwege de bijwerkingen, maar hij zei ook dat sommige mensen er wel echt baat bij hebben.
Maar ik baal even zo van m'n lichaam ook, wat is het volgende waar m'n lijf in gaat falen

Ik heb helemaal naar gedroomd door jullie :')

Over dat ik een andere baan had, maar ik vond het vreselijk en wilde terug en dat kon toen niet meer... -O-

Moet zeggen dat als ik nu denk aan het feit dat ik weer met patiënten werk en de verantwoordelijkheid ik wel echt twijfel of ik dat ooit weer ga kunnen... Dat geeft wel weer aan dat ik er nog niet ben.

@Charlotte446: Aah fijn he zo'n kaartje. Ik kreeg vorige week nog weer een kaart van een collega, zulke lieve woorden ik zat meteen weer te huilen...

@[***]: Dat stukje wat je zegt is zo herkenbaar over dat iedereen wel eens moe is enzo en dat je door moet en je niet moet aanstellen.. Ik ben gaan overcompenseren voor m'n ziekte, want he ik kan heus wel functioneren als een normaal gezond mens..

Ik voel me verder vandaag echt weer zo ontzettend klote

Ben er echt weer even helemaal klaar mee -O-

Bedankt allemaal, zal het even een beetje uitleggen

Mijn paard is een tijdje gereden door iemand omdat ik wilde dat ze het sportpredikaat zou halen. Haar merrie was drachtig, dus we hebben een halfjaar geruild. Dit jaar verwachtte ze haar 3e veulentje. Maar het is helemaal mis gegaan... Naar de kliniek, merrie ging steeds slechter, hele buik vol bloed. Geopereerd in de hoop of het veulen of de merrie te kunnen redden. Veulen hebben ze levend eruit kunnen halen... Merrie bleef vreselijk bloeden, uiteindelijk overal hechtingen en duimen maar. Een wonder gebeurde, ze werd wakker en stond op.. Na een heftige nacht was ze in de ochtend aardig stabiel, maar veulen gaat heel slecht (wordt nu in slaap gehouden om aan te sterken, maar ze vrezen voor zuurstoftekort).. Krijg net een appje, merrie bloedt weer

Echt ik blijf janken...

**Geplaatst**: 10-03-20 12:17

Geplaatst: 10-03-20 12:17

He Goldie, wat naar :(:)

Hopelijk gebeurd er toch nog iets goeds en komen merrie en veulen er goed uit ... Maar veel sterkte met de situatie.

Overcompenseren ja .. Ik kon het ook allemaal wel, het feit dat ik minder dan fulltime ben gaan werken was al genoeg toegeven dat ik niet gewoon kon functioneren, en daardoor kon ik dan wel werken en paarden en fitness en hond en ... Naja, blijkbaar niet dus :roll:

Maarja, hoe het dan wel doen is voorlopig nog een groot vraagteken. Het stomme is als je dan naar een eventuele andere baan kijkt, en je gaat zien naar wat je ligt en wat je leuk vindt ed dat je dan in de richting van de banen komt die niet dik bezaaid liggen en niet het meest geweldige loon hebben. Daarnaast vaak ook nog fysiek zwaar werk en ondanks dat ik denk dat ik, als ik iets leuk vind om te doen, best wel wat aan kan en kan trainen (want momenteel is mijn lichaam en conditie gewoon compleet niks) heb ik toch bang dat ik me dan weer ga overschatten en op termijn tot de conclusie moet komen dat het toch niet gaat lukken. En dan wat ... Ik zou echt geen job kunnen bedenken die ik graag zou doen, fysiek niet te zwaar is en die ook nog goed betaald

**Geplaatst**: 10-03-20 12:33

Geplaatst: 10-03-20 12:33

@[***], jeetje wat hebben wij veel overeenkomsten... Ziekte voor de burn-out, zelfde gevoelens betreft werken, jezelf overschatten. Ik kan alleen maar zeggen na anderhalf jaar. Wees echt lief voor jezelf. Als het goed is worden bepaalde dingen anders/beter. Wat nog onbekend is zoals werken/reïntegreren, blijf goed naar jezelf luisteren, zet jezelf echt op 1. Ik denk dat je net als mij niet weer terug wil naar een burn-out, dus dat is echt nodig. We zijn niet (meer) zoals gezonde mensen dat je een tijd over je grenzen heen kan gaan zonder consequenties.

@Goldie, Wat vreselijk zeg, kan begrijpen dat je daardoor een enorme rotdag hebt :(:)

Hopelijk werkt de Magnesium zonder de bijwerkingen.

@Joanne, dat kan ik begrijpen van je werk. Je bent niet aan het werk toch? Je bent niet verplicht om je hele situatie in geur en kleur aan je werkgever te vertellen. Je kan het kort houden door te zeggen dat het niet goed gaat. (dikke punt) Ik heb in het begin aangegeven geen contact te willen hebben omdat dat mijn herstel in de weg zou zitten.

@Balenciage, succes bij de huisarts!

**Geplaatst**: 10-03-20 12:40

Geplaatst: 10-03-20 12:40

Chronisch ziek zijn is echt poedersuiker, na 20 jaar blijf ik het nog steeds moeilijk vinden...

Daarbij heeft m'n vriend ook iets, dus we zijn een lekker stel samen :roll:

Bedankt.. ben zo gek op die merrie en ik weet hoeveel ze betekend voor haar eigenaresse..

Wel een klein lichtpuntje evengoed, de keuken is bezorgd vanochtend

Laatst bijgewerkt door Goldie op 10-03-20 12:45, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 10-03-20 12:43

Geplaatst: 10-03-20 12:43

Een kort stukje over een druk baasje met een darmziekte, al had het wat mij betreft ook over een burn-out kunnen gaan. Hoe hij het verwoord, ik had het zelf kunnen schrijven al ben ik nog niet zover (werk, activiteiten naast werk etc). Wat hij over zijn energie/vermoeidheid schrijft geeft mij rust. Omdat ik zo graag weer van alles wil maar het gaat gewoon niet. Als ik zijn verhaal lees vind ik het ok, maar voor mezelf vaak niet. Dit artikel geeft mij daarom rust

https://www.crohn-colitis.nl/blog-peter ... naar-moed/

**Geplaatst**: 10-03-20 13:12

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 10-03-20 13:12

@Goldie, wat naar :(:)

Heel veel sterkte!

@Charlotte: Ja, dat ik zo jong ben maakt ook dat ik mezelf hier echt totaal niet serieus in kan nemen (denk dat dat an sich ook al een punt is waar veel winst te behalen valt).

Ik heb in het verleden al bij een psycholoog gelopen omdat ik erg onzeker ben en een laag zelfbeeld heb maar op dit moment vind ik het lastig om te zeggen in hoeverre me dat heeft geholpen. Hoop na vanmiddag ook wel weer een doorverwijzing te hebben.

Even een domper: ik werk nu 2 maanden bij mijn huidige werk en wegens aanhoudende drukte heb ik niet echt een gedegen inwerkperiode genoten. Ben hier echt in het diepe gegooid, verdronken in het werk en werk bijna iedere dag over. Heb sinds 4 weken ook een stagiair onder me (terwijl ik zelf net nieuw ben

). Krijg nu net te horen dat een andere collega volgende week met vakantie is en dat ik vanaf morgen 3 dagen getraind wordt in haar taken (3 dagen is echt bij lange na niet genoeg om al haar dingen onder de knie te krijgen) en dat er dan van mij verwacht wordt dat ik tijdens haar vakantie al haar taken en die van mij allemaal kan doen. Pfffffffffffffff. Het was me al veel maar het wordt nu toch wel echt heel veel :')

**Geplaatst**: 10-03-20 13:18

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 10-03-20 13:18

Welkom balenciaga. Goed dat je naar de huisarts gaat.

Goldie, veel sterkte met de merrie en het veulen.

Ik ben vanmorgen op mijn werk geweest. Er wordt een schrijven opgesteld waarin staat dat met wederzijds overleg her contract niet verlengd wordt en dat ik ziek uit dienst ga. Blij mee, nu kan ik het echt naast me neerleggen.
Als ik daar ben en ik hoor weer de verhalen van de dingen die daar gebeuren ben ik heel blij dat ik er niet meer naar terug hoef.

**Geplaatst**: 10-03-20 13:21

Geplaatst: 10-03-20 13:21

Leandra schreef:
Welkom balenciaga. Goed dat je naar de huisarts gaat.

Goldie, veel sterkte met de merrie en het veulen.

Ik ben vanmorgen op mijn werk geweest. Er wordt een schrijven opgesteld waarin staat dat met wederzijds overleg her contract niet verlengd wordt en dat ik ziek uit dienst ga. Blij mee, nu kan ik het echt naast me neerleggen.
Als ik daar ben en ik hoor weer de verhalen van de dingen die daar gebeuren ben ik heel blij dat ik er niet meer naar terug hoef.

Heb je dan nog wel recht op iets?

Overigens leek mij het ook niet erg om corona te krijgen

**Geplaatst**: 10-03-20 13:23

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 10-03-20 13:23

Kijk uit Leandra! Loop je contract af? Dan is er niks aan de hand, maar als het met wederzijds toestemmen is heb je geen recht op ww

Charlotte, ben idd niet aan het werk. Vrijdag onderzoeken Radboud en dan hoop ik iets meer te weten al over evt ook chronische aandoening

**Geplaatst**: 10-03-20 13:29

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 10-03-20 13:29

Mijn contract loopt inderdaad af.

**Geplaatst**: 10-03-20 13:29

Geplaatst: 10-03-20 13:29

Balenciaga schreef:
@Goldie, wat naar Heel veel sterkte!

@Charlotte: Ja, dat ik zo jong ben maakt ook dat ik mezelf hier echt totaal niet serieus in kan nemen (denk dat dat an sich ook al een punt is waar veel winst te behalen valt).

Ik heb in het verleden al bij een psycholoog gelopen omdat ik erg onzeker ben en een laag zelfbeeld heb maar op dit moment vind ik het lastig om te zeggen in hoeverre me dat heeft geholpen. Hoop na vanmiddag ook wel weer een doorverwijzing te hebben.

Even een domper: ik werk nu 2 maanden bij mijn huidige werk en wegens aanhoudende drukte heb ik niet echt een gedegen inwerkperiode genoten. Ben hier echt in het diepe gegooid, verdronken in het werk en werk bijna iedere dag over. Heb sinds 4 weken ook een stagiair onder me (terwijl ik zelf net nieuw ben ). Krijg nu net te horen dat een andere collega volgende week met vakantie is en dat ik vanaf morgen 3 dagen getraind wordt in haar taken (3 dagen is echt bij lange na niet genoeg om al haar dingen onder de knie te krijgen) en dat er dan van mij verwacht wordt dat ik tijdens haar vakantie al haar taken en die van mij allemaal kan doen. Pfffffffffffffff. Het was me al veel maar het wordt nu toch wel echt heel veel

Het is zo makkelijk om te denken ik ben jong, iedereen om me heen gaat zo goed; promoties/kids/huizen/trouwen etc. dat je denkt ff doorbijten

Dat is zeker een domper :(:)

Dat was voor mij de druppel dat ik brak. Laatste 2 weken eindelijk een nieuwe collega erbij, bleek ineens mijn manager te worden terwijl ik de afdeling al 5 jaar alleen runde :')

Dat was niet te doen met mijn eigen hoeveelheid werk. Laatste dagen ziek en daarna in het weekend gebroken.

Wees voorzichtig met jezelf! Heb je het aangekaart bij een manager dat het allemaal erg veel is en dat je al overwerkt om je eigen werk af te krijgen?

**Geplaatst**: 10-03-20 13:46

Geplaatst: 10-03-20 13:46

@ Charlotte446 : mooi stukje inderdaad. Herkenbaar .. Alleen heb ik bij zo'n dingen altijd het gevoel: hoe dan? Ja, dingen schrappen, maar minder werken en nog minder gaan werken .. nou, dan kan ik de rekeningen niet meer betalen, bijvoorbeeld. Dus dat vind ik altijd zo moeilijk aan dat soort verhalen, fijn als het allemaal kan en je het geld niet nodig hebt, maar anders is het toch wat anders...

Als ik echt zou kunnen kiezen ging ik niet meer werken, en vulde ik mijn dagen in met dingen die ik leuk vind, want die kosten ook energie (ookal zijn ze leuk) en dat is eigenlijk al wel genoeg. Maar dat is al helemaal een moeilijke in de huidige maatschappij, want op mijn leeftijd niet meer werken ... er zijn mensen die het erger hebben en wel nog werken .. ofzo ..

@ Balenciaga : poeh, herkenbaar dat werkgedeelte ... Vraag inderdaad of je het al eens aangekaart hebt en wat de reactie daarop was? Hier wel aangekaart, vaak zelfs, en altijd begrip, maar ook altijd een reden waarom het nu nog niet kon veranderen, zou wel komen in de toekomst. Naja, die toekomst kwam niet snel genoeg blijkbaar (heb een jaar op deze manier doorgeploeterd, en toen er na het zoveelste gesprek nog geen zicht op verbetering was was dat zeker 1 van de druppels; hoewel ik intussen denk dat het toch al langer de verkeerde kant uit ging, maar bon).

@ Leandra : fijn dat je op een goede manier uit elkaar kan gaan en dat je op deze manier wat meer rust hebt nu dat afgesloten is. Dat van het horen wat er allemaal gebeurd is herken ik ook, kijk nu af en toe eens op mijn werke-mail om te zien of er nog berichten van collega's zijn, of iets belangrijks wat ik moet weten mbt het traject ofzo. Maar als ik dan de titels zie (werkgerelateerde mails open ik niet) dan krijg ik al de kriebels, zeker nu met heel de Corona-crisis.. nog meer gedoe en extra werk. Ben eigenlijk heel blij dat ik er nu niet ben

**Geplaatst**: 10-03-20 13:49

Geplaatst: 10-03-20 13:49

Ik heb het zojuist aangekaart bij mijn manager. Die is lekker op de hoogte, want die wist niet eens dat de betreffende collega volgende week op vakantie is...

Hoop vanmiddag of morgen even met hem te gaan zitten.

De algemene drukte heb ik ook al wel eens aangekaart bij hem. Hij zei dat hij het fijn vond dat ik dat deelde en goed vond dat ik dat uitsprak, wat me wel sterkte in mijn zelfvertrouwen. Maar er is tot op heden niets veranderd. Goed, ik werk er ook pas 2 maanden, maar heb na de eerste paar weken aangegeven dat ik vind dat ze wel echt veel van mij verwachten terwijl ik op dat moment amper ingewerkt was...

**Geplaatst**: 10-03-20 15:04

Geplaatst: 10-03-20 15:04

*Ego modus aan*
Ik ben vandaag ook echt gewoon boos en zo gefrustreerd dat ik me nu weer zo rot voel... Echt alles en iedereen in m'n buurt moet het ontgelden, ik loop echt weer even overal tegenaan te schoppen nu...
Ik ben dit zo zat _-:(

*Ego-modus uit*

@[***]: ik heb met leidinggevende afgesproken dat hij belangrijke dingen naar m'n privémail stuurt.

**Geplaatst**: 10-03-20 15:08

Geplaatst: 10-03-20 15:08

Goldie schreef:
*Ego modus aan*
Ik ben vandaag ook echt gewoon boos en zo gefrustreerd dat ik me nu weer zo rot voel... Echt alles en iedereen in m'n buurt moet het ontgelden, ik loop echt weer even overal tegenaan te schoppen nu...
Ik ben dit zo zat
*Ego-modus uit*

Hopelijk toch niet tegen je nieuwe mooie keuken hè...

**Geplaatst**: 10-03-20 15:15

Geplaatst: 10-03-20 15:15

Haha, nee figuurlijk schoppen gelukkig... Ik weet dat het geen zin heeft en dat ik er beter aan kan toegeven, maar kan het vandaag gewoon even niet accepteren..

**Geplaatst**: 10-03-20 15:20

Geplaatst: 10-03-20 15:20

@[***], geen idee... Laat je het weten als je erachter bent? Doe ik dat ook

Gelukkig heeft mijn vriend een eigen bedrijf dat goed gaat, maar ik wil wel heel graag mijn steentje bijdragen qua financiën. Hierdoor is het voor mij wel iets makkelijk om me iets meer te focussen op mijn ziektes.

@Balenciaga, goed bezig! Nu hopelijk een positief gesprek met je manager