Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-08-19 23:17

Geplaatst: 06-08-19 23:17

Eerlijk gezegd bedoelde ik niet dat ik er daadwerkelijk aan twijfel.
Ik geloof niet dat er "een mens achter de stoornis" bestaat. Het is een mens mèt een stoornis.

Ik weet zeker dat mensen vrijwel nooit verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van de stoornis, zeker niet volledig. Maar ze zijn wèl verantwoordelijk voor hun gedrag, óók wanneer dit wordt ingegeven door de stoornis.

In het geval van agressief/gewelddadig gedrag is er dan ook wèl sprake van een dader en een slachtoffer. Hoeveel begrip of verzachtende omstandigheden er misschien ook zullen zijn.

**Geplaatst**: 06-08-19 23:22

Geplaatst: 06-08-19 23:22

Ik denk dat een cruciaal ding is in de discussie "hoort het bij iemands "identiteit", of alleen bij iemands "stoornis"" (en het verhaal of iemand dan kan veranderen), is dat natuurlijk ook een persoonlijkheid zonder stoornis kan veranderen.

Mensen zonder een persoonlijksstoornis kunnen ook woede-aanvallen hebben, en hieraan werken. Dan zijn die woede-aanvallen misschien wel onderdeel van die "persoon" (als in: horen bij de patronen en copingsmechanismen van die persoon), maar kunnen ook veranderen omdat iemand dat inziet en wil.

Zo zie ik het ook met borderline, maar ook bijvoorbeeld autisme of andere stoornissen waardoor iemand zich kan gedragen op een manier die vervelend en schadelijk is voor de persoon zelf en de omgeving. In essentie denk ik dat de wezenlijke kern, wie je "bent", kan veranderen. Het kan zijn dat 'woede-aanvallen' en 'je verschrikkelijk voelen' een groot deel van je persoonlijkheid zijn jarenlang, maar dit kan ook weer veranderen. De mens, de omgeving en vooral de hersenen zijn allemaal altijd in verandering. Wie je "bent" op een bepaald punt (welke persoonlijkheidskenmerken je hebt) kan relatief gelijk blijven, maar ook sterk veranderen door je leven heen.

Bepaalde persoonskenmerken kunnen op een bepaald punt als "stoornis" worden aangemerkt omdat ze schadelijk zijn, maar (zoals hier al een paar keer genoemd), na therapie kan iemand ook deze kenmerken weer "verliezen" en dus geen stoornis meer hebben. Niet helemaal vergelijkbaar, maar iemand kan ook een ander onderdeel van de identiteit en gedragsmechanismen verliezen: niet meer van paarden houden bijvoorbeeld, of door de jaren heen steeds minder hyper worden.

Het lastige van veel persoonlijkheidsstoornissen is dat er vanaf de vroege jeugd vaak een patroon is ingesleten dat zeer moeilijk te veranderen is. Maar dat wil niet zeggen dat het onmogelijk is.

(Dat laatste gaat trouwens snel over in een nogal filosofische discussie over wat een "persoon" is, en of er een unieke onveranderlijke "essentie" of "ziel" is bijvoorbeeld. Toch een beetje offtopic. :')

Een kort antwoord van mij zou zijn dat ik denk dat mensen vooral gevormd worden door hun omgeving, jeugd, en ook aangeboren persoonskenmerken. De interactie tussen die dingen zorgt voor wat wij zien als "persoonlijkheid". Wat wij zelf zien als "identiteit" is echter erg gevormd door onze herinneringen: we vertellen onszelf een verhaaltje van wie we zijn, gebaseerd op al onze herinneringen en kennis. Daarom is het makkelijker voor onszelf om te geloven in zo'n "essentie" die gelijk blijft, anders wordt het moeilijk een consistent narratief verhaal te zien in je verleden en een helder zelfbeeld te hebben ).

**Geplaatst**: 06-08-19 23:27

Geplaatst: 06-08-19 23:27

Het is een stoornis in de emotieregulatie, dus in prikkelverwerking. Ze komen harder binnen en blijven langer hangen. De negatieve gedragingen zijn afweer- en beschermingsmechanismen, dus uitingen van fight, flight, freeze of faint, maar dan heel groot. Deze gedragingen verschillen per persoon, ze hoeven niet allemaal voor te komen, dus stellen dat elke borderliner manipuleert is te simpel. Net als stellen dat het onderdeel van je persoonlijkheid is omdat het onder persoonlijkheidsstoornissen valt. Maar als bij voorbaat al gezegd wordt dat het niet geloofd wordt heeft het eigenlijk weinig zin om het uit te leggen.

San87: klopt, het is nooit een excuus. Dat zeg ik ook nergens. Maar de toon in dit topic is dat de partner er niks aan kan doen dat de bps'er ontwrichtende patronen verankert door schadelijk gedrag, maar de bps'er mag die patronen niet als excuus gebruiken. Schiet mij maar lek, maar dat voelt voor mij als meten met 2 maten. Ik heb er bijvoorbeeld ook niet om gevraagd om op m'n 4e ontmaagd te worden en dat dat gegeven vervolgens ontkend werd door mijn ouders. Dat heeft bij mij ook ontwrichtende patronen verankerd. Ik heb echter uiteindelijk wel heel bewust gekozen om de patronen te doorbreken.
Dat je in alle gevallen je paard pakt en vertrekt is je goed recht. Die grens ligt voor iedereen anders en is heel persoonlijk, ik kies ergens anders voor.

**Geplaatst**: 06-08-19 23:32

Geplaatst: 06-08-19 23:32

Ygritte: Ik ben het redelijk met je eens, maar niet helemaal over wat je zegt met betrekking tot identiteit. Imo wordt je identiteit niet enkel bepaald door je herinneringen en kennis, maar door veel meer. Je identiteit bestaat ook uit zo veel stukjes, stukjes waarvan je zelf soms geen idee hebt dat ze er zijn, laat staan dat ze belangrijk zijn. En al die stukjes identiteit dragen bij tot een hogere missie in je leven die je eigenlijk niet in woorden kan vatten. Wat jij in dit leven te brengen hebt. Maar goed, dat dwaalt misschien wat af.

**Geplaatst**: 06-08-19 23:37

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 06-08-19 23:37

Bromfiets, natuurlijk is dat meten met twee maten. Want de twee personen hebben ook een scheef gegroeide verhouding als dit gedrag zich stelt. Het gedrag van de één komt voort uit het gedrag van de ander. Dus ja, eens daarmee.

En het is heel erg voor jou dat je dat hebt meegemaakt, zoiets wens je niemand toe. En heel knap dat je daarmee aan de slag gegaan bent. Maar dat staat los van het schadelijk gedrag naar anderen toe.

**Geplaatst**: 06-08-19 23:41

Geplaatst: 06-08-19 23:41

Lusitana schreef:
bromfiets schreef:
Dat zegt dus juist wel iets (want waarom blijf je in die situatie en dus in je bekende comfortzone) en daarmee zeg ik niet dat het makkelijk is om dat te doorbreken.

Comfortzone, ik neem aanstoot aan dat woord. Er is niks comfortabels aan.
Je blijft in het bekende was genoeg geweest.
Maar waarom je dat kunt doen wordt uitgelegd.

Betreffende paard: Maar WAT beslis je dan als het een mechanisme is? En ga je zitten redeneren op het moment dat iemand met een bijl zwaait? Of daarna, hoe werkt dat in de praktijk, als je het even houd bij paard en bijl geval? IS zo´n persoon dan niet gewoon allang over je grens waar dan dus ook niks aan te bewaken valt?

Comfortzone is een term die ik niet gebruik om te stellen dat het comfortabel was. In het bekende blijven is waarschijnlijk een betere omschrijving, maar op het moment van schrijven niet aanwezig in mijn hoofd. Het was in ieder geval niet mijn bedoeling om aanstoot te geven.

Wat ik met de situatie van paard en zwaaiende bijl zou doen? Geen idee, waarschijnlijk mezelf en paard met hand en tand beschermen. Ik hoop het nooit mee te maken. Maar beredeneren deed ik in eerste instantie ná een situatie. In de loop der tijd kwam ik in soortgelijke situaties terecht en kon ik uiteindelijk in het moment zelf een gezondere keuze maken. En daarmee heb ik mijn mechanismes uiteindelijk veranderd in gezondere patronen zodat ik inmiddels genezen ben verklaard.

**Geplaatst**: 06-08-19 23:47

Geplaatst: 06-08-19 23:47

Tieneke schreef:
Bromfiets, natuurlijk is dat meten met twee maten. Want de twee personen hebben ook een scheef gegroeide verhouding als dit gedrag zich stelt. Het gedrag van de één komt voort uit het gedrag van de ander. Dus ja, eens daarmee.

En het is heel erg voor jou dat je dat hebt meegemaakt, zoiets wens je niemand toe. En heel knap dat je daarmee aan de slag gegaan bent. Maar dat staat los van het schadelijk gedrag naar anderen toe.

Dit vind ik echt een bizar antwoord.... Sorry, maar wat ongelooflijk kortzichtig.

Mijn gedrag kwam ook voort uit schadelijk gedrag van een ander en een bijzonder scheve verhouding, tussen een kind en een volwassene. Bij partners gaat het over het algemeen over 2 volwassenen. Maar bij het stickertje bps staat het er dus los van...

**Geplaatst**: 06-08-19 23:52

Geplaatst: 06-08-19 23:52

bromfiets schreef:
Dat je in alle gevallen je paard pakt en vertrekt is je goed recht. Die grens ligt voor iedereen anders en is heel persoonlijk, ik kies ergens anders voor.

Waarvoor dan?

En ja er zijn twee maten want de een heeft een stoornis en lijdt daarom misschien ook wel bij relaties, maar de ander lijdt alleen puur onder de dynamiek van deze relatie en raakt gestoord. Dat is een verschil. Dezelfde persoon kan in een andere relatie bv wel automatisch floreren. Een persoon met een stoornis moet er toch echt iets aan doen om te floreren.

En ja het gaat om patronen doorbreken en dat doen partners door op te stappen, maar dan zijn ze in de ogen van de ander "gemeen".
Het is heel lastig, maar wellicht niet onmogelijk, om het te doen als je bij elkaar blijft.
Vraag is gewoon hoeveel heb je over voor de ander, wat haal je uit de relatie, wat vind je je eigen leven waard etc.

**Geplaatst**: 06-08-19 23:55

Geplaatst: 06-08-19 23:55

bromfiets schreef:
De bps'er heeft patronen en de partner heeft patronen, die in de grond bij allebei op dezelfde manier opgebouwd worden. De verantwoording om die (giftige) patronen te doorbreken ligt bij beide.

Oh goh, dus ik had gewoon even het patroon moeten doorbreken? And they lived happily ever after :')

bromfiets schreef:
Als andermans gedrag zo schadelijk is kun je ook vertrekken. En nee, dat is niet makkelijk maar wel goed voor jezelf zorgen.

Oh, ja, want zo werkt dat ook echt. Je pakt gewoon je spullen en vertrekt. Dat is ook helemaal niet statistisch de periode waarin het geweld het extreemst is. Je pakt gewoon kalmpjes je spullen, regelt even een huis en vertrekt met je eigen autootje met een gangetje van 30 km. Dat ik dat nou nooit eerder heb bedacht, je snapt het niet.......

bromfiets schreef:
@Lusitana: Het verschil zit er voor mij in of het de intentie is om je pijn te doen of dat het een beschermingsmechanisme is.

Dat maakt mij dan weer niets uit. Bij de eerste red flag ben ik vertrokken. Ik ben overigens tegenwoordig wel zo vriendelijk iedere potentiele ~~slachtoffer~~ oh sorry wat zei ik nu? Hoe durf ik. Ik bedoel natuurlijk volkomen gelijkwaardige partner die volledige voorkennis had, te waarschuwen.

bromfiets schreef:
Ik heb echter uiteindelijk wel heel bewust gekozen om de patronen te doorbreken.

Ik zal in het vervolg direct jouw advies vragen. Ik zie nu in, dat ik het volledig verkeerd heb aangepakt.

Wat zeg ik? Ik ga NU terug naar mijn ex, en doorbreek gewoon even het patroon. Lijkt jou dat ook een goed idee?

**Geplaatst**: 06-08-19 23:57

Geplaatst: 06-08-19 23:57

Bromfiets: Ik bedoel daarmee dat de situaties los van mekaar staan in die zin dat je een andere positie erin hebt. De dynamiek is helemaal anders.
In die gebeurtenis in jouw kindertijd had jij ook 0.0 verantwoordelijkheid, het was niet jouw schuld en je kon er uiteraard niet uitstappen.
In een latere relatie met bps, dan heeft dat verleden mogelijk invloed op je gedrag naar anderen en dus ook naar je partner, maar dan heeft jouw partner 0.0 verantwoordelijkheid daarin. En dan staat het gedrag van je partner die tegen willens en wetens in de situatie blijft ook los van hoe jij aan dat gedrag gekomen bent en wat jij daarmee doet.

Avalanche $_/-\o_$

**Geplaatst**: 06-08-19 23:59

Geplaatst: 06-08-19 23:59

Kun je een voorbeeld geven hoe je als partner zijnde een patroon zou kunnen doorbreken?

**Geplaatst**: 07-08-19 00:01

Geplaatst: 07-08-19 00:01

zorro schreef:
Kun je een voorbeeld geven hoe je als partner zijnde een patroon zou kunnen doorbreken?

Voor mij ook graag, want dat is nog een mysterie voor mij.

**Geplaatst**: 07-08-19 00:03

Geplaatst: 07-08-19 00:03

Zorro, bedoel je je eigen patroon of dat van de partner

Want dat laatste gaat niet lukken.
Voor het eerste verwijs ik je door naar een NLP-coach of -opleiding. Ik heb er immens veel aan gehad. Voor meer info over wat het is, mag je altijd pben.

**Geplaatst**: 07-08-19 00:04

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 07-08-19 00:04

Maar Tieneke, je doorbreekt gewoon allebei de patronen. Het is wel duidelijk dat jij de diagnose totaal niet begrijpt.

**Geplaatst**: 07-08-19 00:11

Geplaatst: 07-08-19 00:11

Op cynisme reageer ik niet, sorry. Wel de moeite waard om uit te zoeken waarom mijn woorden zo'n defensieve houding oproepen. Ik ben tenslotte maar een vreemde op internet die een discussie voert.

Als partner patronen doorbreken? Uitzoeken waarom je blijft? Komt dat door een laag zelfbeeld, schuldgevoel, iets anders? Dan kun je een patroon doorbreken door bewust ergens anders voor te kiezen. Heb ik ook moeten doen. Daardoor heb ik nu geen diagnose bps meer en kan ik ineens op wonderbaarlijke wijze gezonde relaties onderhouden (ja, dat is ook sarcasme, ik heb er keihard voor moeten werken).

**Geplaatst**: 07-08-19 00:45

Geplaatst: 07-08-19 00:45

Een stoornis is natuurlijk niet iemands "schuld". Niemand zegt "Oh wat een rotpersoon die Marie, had ze maar geen persoonlijkheidsstoornis moeten hebben en nu moet ze haar hele jeugd en hersenen veranderen! Ze had als kind gewoon niet in zulke rotsituaties moeten zitten!". Dat is niet logisch. Mensen snappen, tot op zekere hoogte, dat er een stoornis zit, en dat niemand ervoor kiest om een stoornis (of, in deze gevallen, moeizamere relatie met mensen in de omgeving) te hebben.

Wat echter wel een keuze is, is accepteren dat dit gedrag onacceptabel is, en niet de schuld is van de omgeving. En ook dat, helaas, jij zelf dan verantwoordelijk bent om het gedrag "leefbaar" te houden voor anderen en jouzelf (ook al lijkt dat "oneerlijk" omdat het mensen zonder stoornis misschien minder moeite kost om emoties te reguleren). En dan is vaak therapie of medicijnen nodig. Een persoon zonder benen moet ook meer moeite doen om zich voort te bewegen dan een "regulier" persoon. Het is niet jouw schuld, maar wordt daarna wel jouw verantwoordelijkheid om (zo goed als het lukt) te managen. Dat is niet de verantwoordelijkheid van een partner of andere volwassene.

Wat ik hier lees van de mensen die borderline hebben of hadden, en die meeschrijven, is dat zij toch relatief veel aanpassing van een "normaal-functionerende" partner of omgeving verwachten of nodig hebben. Dan hebben we het over (destructief) gedrag accepteren of ondergaan, maar ook eerder genoemde timing van gesprekken, op een specifieke manier gesprekken voeren, troosten en veel bevestiging geven, etc.

Het lijkt me echter ook volkomen logisch dat veel partners dit niet altijd kunnen of willen volhouden, en je kunt zo'n aanpassing natuurlijk niet eisen. Ikzelf zei eerder al dat ik dan moeite zou hebben de relatie dan als gelijkwaardig te zien, en niet in een "zorgende" rol te komen.

Om nog maar te zwijgen van eventuele mentale schade die een partner in zulke situaties op kan lopen, waarin het niet zeer makkelijk is om uit de situatie te stappen en "gewoon" weg te gaan - zeker niet als je je dus wel verantwoordelijk bent gaan voelen voor je partner en het managen van zijn/haar stoornis (zeker omdat de partner dat misschien zelf juist benadrukt en eist).

Als de partner A volkomen normaal gedrag laat zien (5 minuten later naar bed gaan, bijvoorbeeld), maar partner B daar (door stoornis of niet) zeer heftig op reageert, is de partner zonder stoornis dan (mede) verantwoordelijk voor de escalatie? Ik denk het niet. Beide partners zouden zich kunnen aanpassen om de situatie leefbaar te houden, maar partner A past dan "normaal" gedrag aan, terwijl partner B diegene is die gedrag vertoont dat schadelijk en abnormaal is.

En de partner is nooit verantwoordelijk voor andermans gedrag. Je kunt niet zeggen "Tja, ik had dan wel een woede-aanval, maar dat kwam eigenlijk gewoon omdat jij x deed, en je weet dat dat niet kan met mijn stoornis.". Ook met een stoornis is dat een vorm van emotionele mishandeling. Iemand die volstrekt normale dingen doet kan nooit verantwoordelijk zijn voor andermans extreme reactie.

Natuurlijk: ook een partner van bijvoorbeeld een lichamelijk gehandicapte zal zijn/haar verwachtingen, routines, en mogelijkheden aan moeten passen. Als ik een relatie heb met iemand die geen benen heeft, en die ik daarom bijvoorbeeld in de rolstoel moet tillen of waardoor we niet op skivakantie kunnen, zal ik offers moeten brengen en eventueel dus zelf meer zorgtaken op mij nemen. Maar als we daarom vervolgens dus niet op skivakantie kunnen, of als hij uit zijn bed rolt en zonder benen niet op kan staan, kan hij niet zeggen Dit komt omdat jij niet goed genoeg op mijn handicap hebt geanticipeerd! Dat is namelijk simpelweg niet de taak van een partner, of de verantwoordelijkheid van de omgeving. De omgeving kan wel helpen (door hulpmiddelen als krukken aan te geven, bijvoorbeeld), maar is niet verantwoordelijk en is ook niet verplicht zich totaal aan te passen (bijvoorbeeld door iemand constant op de nek te nemen en iemands benen te zijn).

En over het "excuus" idee: iemand met een handicap kan best zeggen "Ik vind dat moeilijk om te doen/mij lukt het niet". Dat kan zowel gaan over een trap oplopen, als een minder heftige reactie hebben op bepaalde triggers. Dat is een goede, heldere uitleg van de beperkingen door de stoornis of handicap.

Wat naar mijns inziens niet kan, is zeggen "Ik kan dit niet, dus nu moet jij mijn krukken/hulpstuk worden en jouw gedrag aanpassen, en word jij ook verantwoordelijk als het misgaat". Dat is namelijk a) niet iets wat je van een partner kunt eisen, en b) niet de verantwoordelijkheid van een partner in een relatie. Kortom: het verschil voor mij is tussen "uitleg" en "excuus/eis".

En natuurlijk kunnen mensen ook rekening met je houden als je een stoornis hebt (en zijn mensen daar zeer zeker toe bereid als je uitleg geeft over de beperking). Net zoals ik mijn verwachtingen aan zou moeten passen als ik een relatie heb met iemand zonder benen (Geen skivakantie of dans-avonden, bijvoorbeeld), zou het niet realistisch zijn om te verwachten van iemand met een emotie-regulatie stoornis om zeer spannende situaties hetzelfde te verwerken als "reguliere" mensen. Daar kan een partner natuurlijk op anticiperen en rekening mee houden.

Maar: ze zijn niet verplicht mede-verantwoordelijk te worden en zichzelf/hun gedragingen te veranderen voor het managen van de stoornis of persoonlijkheid van iemand anders. Ik ben niet verplicht om iemands benen te worden zodat iemand toch kan dansen, of om mijn normale gedragingen geheel aan te passen om geen woede-aanval uit te lokken. En het blijft vervelend, maar in veel gevallen kan een partner (en zelfs andere mensen in de omgeving) natuurlijk zeggen "sorry, ik vind dit veel te zwaar en ik kan dit niet aan." En ook dat is geen schuld.

**Geplaatst**: 07-08-19 07:23

Geplaatst: 07-08-19 07:23

bromfiets schreef:
Het is een stoornis in de emotieregulatie, dus in prikkelverwerking. Ze komen harder binnen en blijven langer hangen. De negatieve gedragingen zijn afweer- en beschermingsmechanismen, dus uitingen van fight, flight, freeze of faint, maar dan heel groot. Deze gedragingen verschillen per persoon, ze hoeven niet allemaal voor te komen, dus stellen dat elke borderliner manipuleert is te simpel. Net als stellen dat het onderdeel van je persoonlijkheid is omdat het onder persoonlijkheidsstoornissen valt. Maar als bij voorbaat al gezegd wordt dat het niet geloofd wordt heeft het eigenlijk weinig zin om het uit te leggen.

San87: klopt, het is nooit een excuus. Dat zeg ik ook nergens. Maar de toon in dit topic is dat de partner er niks aan kan doen dat de bps'er ontwrichtende patronen verankert door schadelijk gedrag, maar de bps'er mag die patronen niet als excuus gebruiken. Schiet mij maar lek, maar dat voelt voor mij als meten met 2 maten. Ik heb er bijvoorbeeld ook niet om gevraagd om op m'n 4e ontmaagd te worden en dat dat gegeven vervolgens ontkend werd door mijn ouders. Dat heeft bij mij ook ontwrichtende patronen verankerd. Ik heb echter uiteindelijk wel heel bewust gekozen om de patronen te doorbreken.
Dat je in alle gevallen je paard pakt en vertrekt is je goed recht. Die grens ligt voor iedereen anders en is heel persoonlijk, ik kies ergens anders voor.

De partner kan er, mits deze zich normaal gedraagt, toch ook daadwerkelijk niks aan doen dat de persoon met bps ontwrigtende patronen verankert? Hoe zie je dat voor je? Ik heb toch totaal geen invloed op dingen die in andermans jeugd zijn gebeurd?

Dat je op je 4e verkracht bent, is vreselijk. Pertinent niet jouw schuld. Maar ook niet die van je partner. Helaas ben jij wel verantwoordelijk voor hoe die gebeurtenis op jou door blijft werken en daarmee door je gedrag van invloed is op eventuele partners en familie/vrienden. Hoe oneerlijk ook, jij hebt er immers niet om gevraagd, maar hebt wel de gevolgen gekregen om mee te dealen.

**Geplaatst**: 07-08-19 08:22

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 07-08-19 08:22

Bromfiets ik begrijp volledig wat je bedoelt

Tevens besluit ik voor mijzelf om deze discussie net weer opnieuw te voeren.
Dit omdat vanuit mijn perspectief het begrip en de empathie richting de persoon met borderline helaas ontbreekt. Of dit vanuit de nare ervaringen is ontstaan? Dat zou zomaar kunnen.
Ik ben echter wel dankbaar dat de mensen in mijn eigen omgeving als ook de omgeving van de lotgenoten die ik heb ontmoet er anders naar kijken. Niet omdat ze over zich heen laten lopen, geen grenzen durven te stellen of what ever maar door hun normen en waarden.

**Geplaatst**: 07-08-19 08:38

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 07-08-19 08:38

Volgens mij ontbreekt begrip en empathie voor de persoon met borderline niet. Er wordt nu meer vanuit het perspectief van de partners/familie/vrienden geredeneerd omdat begrip voor hún standpunt lijkt te ontbreken.

**Geplaatst**: 07-08-19 08:46

Geplaatst: 07-08-19 08:46

_San87_ schreef:
Volgens mij ontbreekt begrip en empathie voor de persoon met borderline niet. Er wordt nu meer vanuit het perspectief van de partners/familie/vrienden geredeneerd omdat begrip voor hún standpunt lijkt te ontbreken.

Volgens mij is er echt wel begrip naar hun kant toe getoond.
Iig door mij.

Maar ook daar waag ik mij niet meer aan om hierover in discussie te gaan.

**Geplaatst**: 07-08-19 08:54

Geplaatst: 07-08-19 08:54

ElviraKelan schreef:
_San87_ schreef:
Volgens mij ontbreekt begrip en empathie voor de persoon met borderline niet. Er wordt nu meer vanuit het perspectief van de partners/familie/vrienden geredeneerd omdat begrip voor hún standpunt lijkt te ontbreken.

Volgens mij is er echt wel begrip naar hun kant toe getoond.
Iig door mij.

Maar ook daar waag ik mij niet meer aan om hierover in discussie te gaan.

En toch ga je er op door om het dan weer af te blokken?

Misschien moeten we het hebben over de definitie van 'begrip hebben voor'. Nee, alle gekheid op een stokje, dit gaat toch nergens meer over? En als je kiest om ergens niet op te reageren, kan je dat ook gewoon effectief niet doen. Maar niet "ik ga hier niet meer over in discussie", dat is het laatste woord willen hebben.

**Geplaatst**: 07-08-19 08:56

Geplaatst: 07-08-19 08:56

ElviraKelan schreef:
_San87_ schreef:
Volgens mij ontbreekt begrip en empathie voor de persoon met borderline niet. Er wordt nu meer vanuit het perspectief van de partners/familie/vrienden geredeneerd omdat begrip voor hún standpunt lijkt te ontbreken.

Volgens mij is er echt wel begrip naar hun kant toe getoond.
Iig door mij.

Maar ook daar waag ik mij niet meer aan om hierover in discussie te gaan.

Toch doe je dat steeds weer. Ik weet nu niet wat je precies wilt

.

**Geplaatst**: 07-08-19 09:00

Geplaatst: 07-08-19 09:00

bromfiets schreef:
Op cynisme reageer ik niet, sorry. Wel de moeite waard om uit te zoeken waarom mijn woorden zo'n defensieve houding oproepen. Ik ben tenslotte maar een vreemde op internet die een discussie voert.

Als partner patronen doorbreken? Uitzoeken waarom je blijft? Komt dat door een laag zelfbeeld, schuldgevoel, iets anders? Dan kun je een patroon doorbreken door bewust ergens anders voor te kiezen. Heb ik ook moeten doen. Daardoor heb ik nu geen diagnose bps meer en kan ik ineens op wonderbaarlijke wijze gezonde relaties onderhouden (ja, dat is ook sarcasme, ik heb er keihard voor moeten werken).

Met patronen doorbreken bedoel ik juist, wat zal de partner kunnen doen om de patronen van de borderliner te kunnen (helpen) doorbreken? Kan je iets doen als partner? Wat zijn de do's en dont's volgens jullie? Wat helpt jullie om niet of sneller uit een hoog pannetje te komen?

**Geplaatst**: 07-08-19 09:02

Geplaatst: 07-08-19 09:02

ElviraKelan schreef:
Met alle respect Ik heb aangegeven wat mijn grens hierin is. Niets mis mee lijkt mij.

Daar in is in mijn ogen geen goed of fout.

**Geplaatst**: 07-08-19 09:06

Geplaatst: 07-08-19 09:06

Nikass schreef:
Elvira je hebt het steeds over "de mens achter de bps"
Ik vraag mij oprecht af of dat wel bestaat. We hebben het namelijk over een stoornis in de persoonlijkheid. Je persoonlijkheid is wie je bent, niet iets wat apart van je staat.
Zoals jij het stelt maak je de bps tot iets abstracts, iets waar je van een afstand naar zou kunnen kijken, maar wat jij zelf niet bent. Maar imo is het een onlosmakelijk onderdeel. En is nou juist één van de lastige kanten dat iemand met bps niet goed in staat is om naar zichzelf te kijken.

Ik ben gisteren 3 keer begonnen een dergelijke post te schrijven en zag er maar van af. Maar dit vraag ik me ook af.
Naar mijn idee kan "de mens achter BPS" alleen maar "de mens zonder BPS" zijn. Je kunt ze imo niet scheiden. De BPS verandert de persoonlijkheid - en daarmee de mens als geheel, je persoonlijkheid *is* je "Ik".
Ik vind het een beetje als: "in elke dikke vrouw zit een dun meisje dat wil ontsnappen". Ja, duhuh, als ze niet meer dik is, is ze dun

Wat mij opvalt is hoe er door degenen die BPS hebben (gehad) 'luchtig' gedaan wordt over dat 'de partner', 'de naaste', 'het kind' zélf maar actie moet ondernemen . Er lijkt heel heel weinig begrip te zijn over hoe gruwelijk moeilijk het is je te realiseren waar je in terecht bent gekomen - ondanks dat ze ditzelfde proces zelf óók hebben doorgemaakt.

Je blijft áltijd te lang, omdat het proces zo sluipend gaat. De partner heeft zelf heel lang niet door wat er mis is, omdat er continu op ingepraat wordt dat het normaal is en de rest van de wereld gek is. Laat staan dat een kind hier iets aan kan doen.

En dat gaat ook op voor situaties van huiselijk geweld, verslaving, criminaliteit, het is niet alleen wanneer BPS in het spel is. In alle situaties waarin afwijkend gedrag een rol speelt, zie je dat partners zelf te laat door hebben wat er aan de hand is, en als ze het door hebben dusdanig gehersenspoeld zijn dat ze er nog heel lang over doen weg te gaan. Er zijn niet voor niets Blijf van m'n lijfhuizen voor vrouwen die geslagen worden door hun vent. Die bestaan echt niet omdat het zo simpel is op te stappen.