Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- in de boekjes staat het als een opwekkend middel. Het hele verhaal is dat het je bijnieren helpt. En voorbij een bepaalde graad van vermoeidheid slaap je niet goed meer.)
Maar het is helaas de situatie en confrontatie/acceptatie is de eerste stap richting herstel.
laetitia schreef:Voor dat telefoontje had ik nog een afspraak bij de peut waar ik dus totaal geen klik mee heb. Ik was in tranen, vertelde dat alles weer boven kwam van mijn vader (3 jaar lang tegen darmkanker gestreden, vorig jaar overleden) en dat ik niet wist als het telefoontje slecht nieuws over mijn moeder zou brengen,hoe ik mezelf staande zou moeten houden.
Het enige dat ze kon zeggen was "Ja je hebt de laatste tijd veel slecht nieuws gehad (o.a. ook mijn baan kwijt), kan me voorstellen dat alles van je vader weer terugkomt".
En toen bleef het stil, dus ik zei "heb je wellicht nog tips om me staande te houden?".
Ze dreunde vervolgens de to-do's bij depressie op:
- dagritme
- leuke dingen doen
- buiten bewegen
- sociale contacten
- grenzen bewaken
- op gezette tijden eten
Ik stond na een half uur weer buiten. Donderdag afspraak met psychiater en dan ga ik dit wel even aan de kaak stellen, want ik besefte me de dag erna hoe belachelijk het was
Dat is een knappe stap van je!
en dat doet me wel goed, lekker sociaal leven weer. Ook op dates geweest die heel erg leuk waren
Ik stond dus gelijk met mijn mond vol tanden. Het werd van kwaad tot erger en ik kwam volledig over de flos weer naar buiten, waarbij hij me gedeeltelijk alweer had goedgekeurd om te werken. Eenmaal thuis was ik zo van de kaart dat mijn man contact heeft gezocht met oa mijn psychologe en de organisatie achter de bedrijfsarts. Mijn psychologe heeft toen ook nog contact opgenomen met hen en het psychologisch rapport doorgestuurd. Ik kreeg toen gelukkig een second opinion bij een tweede bedrijfsarts (ging half hyperventilerend die afspraak in) en die was het er gelukkig mee eens dat werken momenteel echt niet gaat (en geloof me, ik ben gek op mijn baan en wil straks niets liever dan terugkeren).
Wat bagger dat je je weer zo rot voelt. Heb je binnenkort nog therapie oid?
Via citalopram (werkte niet goed genoeg meer) en sertraline (allergie) uitendelijk bij venlafaxine terecht gekomen.
, goed dat je op je strepen bent gaan staan en een second opinion hebt aangevraagd.
. Je geest heeft ook even rust nodig denk ik en dat uit zich op zo'n dag als vandaag.
Echt bizar!
). De angst om weer in een depressie te komen, zorgt er overigens wel voor dat ik m'n grenzen wat beter kan aangeven.
roombaan* en eigen plekje voor de paardjes en toch voel me totaal eenzaam en onwijs depri erg gek he ?