Bokt.nl

Pollewoppy schreef:

Pollewoppy schreef:

Pollewoppy schreef:

Pffffff. Wat een klotedag weer.
Zo mooi als dat ik me het allemaal voorgenomen had, is het dus niet gelopen. In de groep liep het totaal anders. Er was een nieuwe waardoor we een voorstelrondje deden. Daardoor ging er al tijd verloren. Toen begonnen we met het rondje "Hoe zit je erbij", waarin je kan vertellen hoe het met je gaat. Onze begeleider zei: "Nou, jullie hebben nog 8 minuten waarin iedereen aan de beurt moet komen, we moeten er dus snel doorheen." Daar baalde ik al stevig van, want we waren met z'n 9en, dus dat was nog niet eens een minuut per persoon. Hoe kan je daar nou goed je verhaal in doen?? Dat kan nooit...

Met het voorstelrondje is niks mis, maar kan er geen extra tijd vrij worden gemaakt voor het rondje hoe zit je erbij? Misschien door wat tijd af te snoepen van de pauze ofzo? Of van een andere therapie?

Ik was dus van plan om als eerste het woord te nemen. Maar de voorzitter stelde niet de vraag wie wilde beginnen (wat gebruikelijk is) en begon zelf. Ik durfde hier ook niet op in te gaan, want dan vind ik het heel egoïstisch lijken om te zeggen dat ik eerst wil. Ik heb dus mijn beurt afgewacht. Ik vertelde niet meteen hoe ik me voelde maar gaf aan dat ik het heel vervelend vond dat er zo weinig tijd was en dat ik daardoor mijn verhaal niet meer durfde te doen. De groep was wel heel lief, want die vond dat ik de tijd moest krijgen om mijn verhaal te doen.

Hoe reageerde je begeleider hier op? Wel ontzettend fijn van de groep overigens, maar dit is toch de taak van de begeleider?

Maar ik was inmiddels al zo over de zeik, dat ik alleen maar kon janken. Bovendien voelde het voor mij niet prettig om dan alsnog die tijd te nemen. Daar voelde ik me gewoon niet goed bij. Het werd echt een heel gezeik waarin mijn begeleider weer met haar favo-woord Autonomie aan kwam zetten. Dit was voor mij de druppel. Ik riep iets over klote-autonomie en dat ik ook maar een mens ben die hier zit om te leren. En of ze me soms tot een perfect mens willen maken, dat ik dat gevoel gisteren ook al kreeg. Mijn begeleider zei alleen: "Nou (mijn naam), ik weet niet wat ik hoor..."
Toen was het pauze...

Autonomie? Wat is dat? Als je zo over de zeik bent, neemt je begeleider je dan niet even apart om tot rust te komen of moet je het maar in de groep zien te klaren?

In de pauze jankte ik lekker door (ben geen pauze gaan houden) en besloot na een paar minuten om weg te gaan. Ik liep al op de gang toen een groepsgenoot mij na riep. Hij was heel aardig en bezorgd en wilde graag dat ik zou blijven. Hij vond het vervelend als mensen zo ongelukkig weggingen. Echt heel lief en hij wist me te overtuigen.

Echt heel fijn zo'n groepsgenootje! Toppie!

Na de pauze kwam er een discussie op gang over hoe de beschikbare tijd ingedeeld moest worden binnen de groep, dat dat de verantwoordelijkheid van de groep is (ook zo'n favo-zinnetje van mijn begeleider, zucht..), waar ik het dus helemaal niet mee eens ben. Daar hebben we toch een begeleider voor?

Daar heb je inderdaad een begeleider voor! Een begeleider moet er voor zorgen dat diegene die moeilijker de ruimte durven te nemen toch voldoende ruimte nemen. Zou fraai zijn zeg, als je dat allemaal zelf moet weten hoe je de tijd indeeld. Dus als de groep zegt, vandaag gaan we een uur klaverjassen, dan is dat voor haar ok?

Maar goed, op een gegeven moment zei de begeleider dat je dingen die je dwarszaten maar vaker bij je behandelaar moest bespreken. Dat je in de groep alleen moet zeggen hoe je je voelt en wat je die dag gaat doen. Nou kom op zeg, dan kan ik net zo goed gaan koffiedrinken bij mijn buurman, als er toch niet op in gegaan wordt waarom je je rot voelt. De drempel om iets te vertellen in de groep is hiermee weer lekker omhoog gegooid.

Je echte persoonlijke dingen moet je met je behandelaar bespreken, dat is logisch! Maar als bepaalde dingen jou belemmeren om te functioneren vind ik dat je die mag delen met de groep. Wie weet heeft er iemand een tip, en zo weet de groep ook waar je mee zit. Het is toch de bedoeling dat jullie elkaar helpen en ondersteunen en zo van elkaar leren? Hoe kan je nou van elkaar leren als je je problemen niet mag bespreken in de groep?

Ik voelde me daarbij ook nog eens heel erg aangesproken. Ik denk namelijk dat mijn begeleider bang was dat ik iets over het gesprek van gisteren zou gaan zeggen en dat ging natuurlijk ook een beetje over haar. Ze probeerde zichzelf in te dekken had ik het idee.
Het maakte me heel boos. Toen kwam er nog een opmerking uit de groep die helemaal verkeerd viel en toen ben ik weg gegaan. Ik had een bekertje water in mijn hand die, als ik langer was gebleven, door de ruimte was gevolgen. Ik voelde een woede-aanval opkomen en dat wil ik echt niet laten gebeuren in de groep. Dan maar weglopen, wat iedereen er ook van denkt.

Waarom wil je dat niet laten gebeuren? Tuurlijk weet ik wel dat je dat niet wilt omdat je je schaamt daarvoor. Maar misschien nemen ze je wel serieus als het eens goed mis gaat en ze ook zien wat er gebeurd. Zou best een goede les voor je begeleider kunnen zijn?

Ik heb verder niemand meer gesproken. Heb ook mijn behandelaar niet meer gebeld. Ik weet het even niet. Twijfel ook nog of ik morgen ga. Gelukkig is onze begeleider er nooit op vrijdag en hebben we iemand anders (die is wat luchtiger). Nou ja dat kan ik nog even bedenken...

Ik zou wel gaan, en het met die andere begeleider bespreken en aan de groep vertellen wat er gisteren gebeurde en wat je zo kwaad maakte.


Verder gaat het niet goed tussen mij en mijn vriend. Mijn vriend trekt het niet meer zo en heeft vanochtend een gesprek op zijn werk gehad met de bedrijfsmaatschappelijkwerker. Hij heeft me het een en ander verteld wat ze besproken hebben en dat maakt me echt heel bang. Ik heb heel sterk het gevoel dat als ik niet snel opknap hij er een punt achter gaat zetten. Ik probeer er niet aan de denken, want van die gedachte word ik compleet gek. Wat moet ik dan? (Als dat gebeurt, dat kon ik wel eens een hele enge beslissing nemen...)

Ach meiske toch... Wat heeft hij besproken dan? En wat maakt je zo bang? Heeft hij uitgesproken dat hij er een punt achter wilt zetten? Het is alleen maar goed dat hij ook hulp heeft gezocht en zo zijn hart kan luchten. Het is voor hem uiteraard ook niet niks! En niemand heeft er wat aan als hij straks in het zelfde schuitje zit als jij. Het zal voor hem heel zwaar zijn om jou, diegene van wie hij het meeste houd op de hele aarde, zo te zien ploeteren. Leg je zelf nou alsjeblieft niet de druk op om snel beter te worden, want daarmee leg je de lat alleen maar hoger, en zul je zeker gaan falen. Neem gewoon de tijd die je nodig hebt, en ik weet zeker dat je vriend niet anders zou willen. Mijn therapeut zou aan je gaan vragen waarom het zo erg zou zijn als je vriend er een punt achter zou zetten, en of je dat niet zou overleven enz.

Het is lang gelden dat ik er zo vreselijk doorheen gezeten heb. Ik zie het even niet goed komen.
Het lijkt wel alsof ik alles verpruts...

Pollewoppy schreef:

Hey Angela, bedankt voor je lieve berichtje. Jeetje ik schrik van de wachttijd! Wat ontzettend klote en zo niet-praktisch dat je hierna 5 maanden moet wachten. Daar begrijp ik echt helemaal niks van. Wat moet je in die 5 maanden dan? Maar zien dat je je hoofd boven water houdt? Het maakt met gewoon boos dat ze JOU 5 maanden willen laten wachten!

Tja.. ik heb geen idee.. Ik kan wel de running en de activering blijven doen en ik hou mijn gesprekken met mijn behandelaar ook nog. Maar goed ik heb nog 6 weken dus eerst maar eens afwachten wat het advies van het GGZ dan is.

Bij mij is het niet de wachttijd. Daar heb ik gelukkig geen last van. Moet soms wel even wachten tot bepaalde therapieën starten, maar de deeltijd gaat gewoon door gelukkig.

Wat me zo verdrietig maakt en waarom ik me zo onbegrepen voel is dat ze in de gesprekken benadrukten hoe het goed het met me ging. Ze vonden dat ik daar niet enthousiast op reageerde en vroegen zich af of ik wel wilde dat het beter met me ging. Of ik het mezelf wel toestond. JA NATUURLIJK doe ik dat, maar hoe kan ik nou enthousiast doen als het voor mij net even anders voelt. Net de week daarvoor therapieën afgebeld omdat ik niet durfde, een weekend naar mijn vriendin geweest wat me veel zwaarder gevallen is dan ik had gedacht, een heftige woedeaanval gehad en mijn relatie waarin ik mezelf nog keihard tegen kom. Wat verwachten ze dan? Dat ik sta te springen en te juichen hoe goed het wel niet gaat?

Wat verwachten ze nou van je? Dat je overal blij van word???? Zo simpel ligt het helaas niet! Ik vind het een erg ongepaste vraag of ze vragen of je wel wilt dat beter gaat met je!

Natuurlijk het gaat wel beter, ik heb veel geleerd, in de groep ben ik echt veranderd en de schemagerichte therapie gaat ook heel goed. Maar mijn leven is meer dan alleen de uurtjes GGZ.

Toen ik wilde uitleggen waarom ik er anders over denk kreeg ik daar geen eens de kans voor, want toen werd er gezegd dat ik me dan weer richt op de negatieve dingen en weer werd er gezegd dat het leek alsof ik mezelf niet toe stond dat het beter ging. Dat doet me zo'n pijn.

Het is gewoon ook heel moeilijk om positieve dingen te zien, buig je gedachten maar eens op. Dat gaat niet van de een op de andere dag!

Na het gesprek voelde ik me al zwaar klote, maar toen besefte ik me dit nog niet eens. Het maakt me ook boos. Ik weet alleen nu niet meer of ik mijn behandelaar wel durf te bellen. Eerst maar even in de groep kijken hoe het gaat, daar ben ik ook al best zenuwachtig voor zeg...

Ik durfde het eigenlijk niet te plaatsen omdat jullie me dan ook een aansteller zouden vinden en er net zo over zouden denken als mijn begeleider en behandelaar. Pfffff

Pollewoppy schreef:

O stom, ik wilde ook nog op ju reageren. Logsich dat je niet wil rennen omdat je morgen de loop hebt. Maar ik zou wel proberen het te vertellen. Leg er dan ook bij uit waarom je het eigenlijk niet durft te vertellen. Ik herken het wel hoor...

Je hebt verder een druk programma. Als je op ziet tegen die beurs moet je dat gewoon zeggen en lekker thuis blijven. Het zou voor mij ook teveel zijn hoor, maandag begint wel gewoon de nieuwe week weer, waarin de therapieën gewoon weer op je staan te wachten. Ik merk dat ik het weekend gewoon nog echt heel hard nodig heb om bij te tanken en ik denk dat dat bij jou niet anders is.

Vind je het vervelend dat Pascal zaterdagavond gaat stappen? En waarom maak je je er zo druk om? Dikke knuffel in ieder geval! XX

Petite schreef:

Poeh wat heftig PW! Vind het zo rot voor je, ik weet ongeveer hoe je je voelt.

Angela ik vind het fijn om te horen dat je een betere dag heb gehad!

Zelf gaat het onwijs klote met me, eerder als ik een dag niets te doen had ging het rot, als ik wel wat te doen had ging het goed. Nu gaat alles gewoon rot, ongeacht wat ik in de planning heb.

Ik kan alleen maar janken heel de dag door en zie nergens de zin meer van in, totaal geen motivatie om ook maar iets te ondernemen. Gister totaal ingestort bij een vriendin die spontaan mee begon te huilen. Zij is wel heel lief maar ik wil anderen er niet mee lastig vallen.

Heb ik vandaag mijn psycholoog gebeld en morgen heb ik een afspraak om 2 uur. Wanneer het 's avonds/ 's nachts niet goed gaat moet ik mijn huisarts bellen en naar de crisisdienst. Nou lekker zeg