Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-03-15 16:31

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-03-15 16:31

Wat jammer ankem, misschien dat je het tegen je werknemer kan zeggen? Als het inderdaad onbewust is kan hij er misschien op letten en jou meer helpen.

**Geplaatst**: 05-03-15 16:47

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-03-15 16:47

Dat is balen Ankem! Mijn baas heeft mij verrassend genoeg ineens gesteund. Kwam bij me thuis en zei alle goed dingen. Hoop dat ze niet als een blad omdraait straks!!
Moet ma weer starten ( van mezelf), ben benieuwd. Ik Flip nu nog om de kleinste dingen . Nu een coachgesprek, morgen ortho arts en hopelijk vrijdag vw EMDR.
Vw ook rapportavond .

**Geplaatst**: 05-03-15 17:51

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-03-15 17:51

Jeetje ikkedus.. wat een agenda!! Denk je wel om jezelf?

Pittig Ankem. Vervelend als het zo moet gaan. Heb je wat aan de EMDR gehad?

Ik ben vanmorgen bij de psychiater geweest. Was aardig gespannen mtb het onderzoek.
Blijkt idd dat de diagnose die de psycholoog ooit gesteld heeft, helemaal niet klopt. En hij is daar eigenlijk toen ik bij hem kwam, direct op ingehaakt.
Nu is ein-de-lijk, na een jaar therapie, de daadwerkelijke oorzaak van mijn problemen aan het licht gekomen!! Ben blij en opgelucht, maar tevens ook heel pittig. Ben echt kapot van ons intensieve gesprek vanmorgen.
Hij heeft volgende week intervisie overleg en legt mijn casus voor. Hopelijk kunnen zij (psychotherapeuten en psychologen van een tweedelijns instelling) een mooi plan voor mij maken.
Maar goed, ook daar weer een wachttijd, dus tot die tijd nog even bij de psychiater. Gelukkig kunnen we nu dus echt gericht aan de slag!

**Geplaatst**: 05-03-15 18:02

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-03-15 18:02

De emdr was zwaar. We hebben weer een nieuw beeld gepakt en dat is altijd de eerste keer erg intensief. Voel me nog niet echt beter. Behandelaren schrikken er niet van. Het is even een pas op de plaats maken.

Wat mijn werk betreft zweef ik ergens tussen alles en iedereen. Ze laten me wat zwemmen en er is nog steeds geen concreet plan van aanpak. Ik bouw niets op, er is geen perspectief.

**Geplaatst**: 05-03-15 23:18

Geplaatst: 05-03-15 23:18

ankem schreef:
De emdr was zwaar. We hebben weer een nieuw beeld gepakt en dat is altijd de eerste keer erg intensief. Voel me nog niet echt beter. Behandelaren schrikken er niet van. Het is even een pas op de plaats maken.

Wat mijn werk betreft zweef ik ergens tussen alles en iedereen. Ze laten me wat zwemmen en er is nog steeds geen concreet plan van aanpak. Ik bouw niets op, er is geen perspectief.

Hoi Anke,
Sloot dit nieuwe beeld ook aan bij het gedoe op je werk. ...?
Ik herken dat de eerste keer van een nieuw beeld zwaar is. Mijn mevrouw deed dat de eerste keren bij voorkeur op een maandag, met een principe afspraak voor woensdag en vrijdag. Dan liep je nooit te lang rond met het zware werk.

En dat jouw werk geen poot voor jou uitsteekt, lijkt me geen fijn gevoel! (Geen plan van aanpak, op gegeven moment is dat zelfs wettelijk verplicht.)

**Geplaatst**: 05-03-15 23:21

Geplaatst: 05-03-15 23:21

Suusenmalvin schreef:
Ik ben vanmorgen bij de psychiater geweest. Was aardig gespannen mtb het onderzoek.
Blijkt idd dat de diagnose die de psycholoog ooit gesteld heeft, helemaal niet klopt. En hij is daar eigenlijk toen ik bij hem kwam, direct op ingehaakt.
Nu is ein-de-lijk, na een jaar therapie, de daadwerkelijke oorzaak van mijn problemen aan het licht gekomen!! Ben blij en opgelucht, maar tevens ook heel pittig.

Ik geloof grif dat het pittig was !
Maar ook hoopvol: een therapie tegen een kwaal die je niet hebt, "dat helpt geen zier" - en baat het niet dan schaadt het wel.

**Geplaatst**: 05-03-15 23:22

Geplaatst: 05-03-15 23:22

Suusenmalvin, wat fijn dat je meer duidelijk hebt! Hopelijk hoef je niet te lang te wachten, enig idee wat de wachttijd is?

ankem, hopelijk krijg je snel een plan van aanpak. Het lijkt mij erg vervelend om geen concreet 'doel' te hebben op het werk. Wat voor soort werk doe je?

**Geplaatst**: 05-03-15 23:54

Geplaatst: 05-03-15 23:54

Dag meiden

wat is het druk geworden hier, een hoop nieuwe gezichten. Welkom!

Als allereerste wil ik Jolien ongelooflijk veel sterkte wensen voor de komende tijd!

Suusenmalvin, ik moet eerlijk toegeven dat ik je berichten wel gelezen heb, maar dan meer globaal gelezen. Ik begrijp dat je nu aan de medicatie zit en dat je een andere diagnose gekregen hebt. Betekend dat dat je geen GAS hebt? Wat heb je nu precies? Ik vind het fijn voor je dat je je qua gedachten wel beter voelt maar vind het wel vervelend voor je dat je nu niks meer voelt! Komt dat door de medicatie? was dat te verwachten?

Anke, wat vind je van emdr? Ook al heb je nog niet zoveel afspraken gehad, hoe is het om emdr te ervaren? Behalve dat het zwaar en hard werken is?
Vervelend dat je niet veel zekerheid op je werk kan vinden!

Met mij gaat het een beetje met ups en downs. Op dit moment voel ik mij lichamelijk wel aardig, de misselijkheid door de angst is 'weg' (op dit moment), het trillen en andere angstklachten zijn er helaas nog wel. Maar eerlijk gezegd vind ik het al zoooo een opluchting dat die misselijkheid 'weg' is. Het weg tussen aanhalingstekens geeft wel een beetje aan denk ik dat ik absoluut niet zeker ben van mijn zaak. Te bang dat het terug gaat komen, en daar zou ik even heel keihard van balen.
Over een paar maanden loopt mijn behandelplan af, en gaan we kijken wat we daarna gaan doen. Ik ben benieuwd maar ik word er ook een beetje bang van. Bang dat ik ga zeggen dat het wel goed gaat, zodat er een plekje vrijkomt voor iemand met ergere problemen dan die van mij. Dat ik ga zeggen dat het goed gaat om die gesprekken maar te vermijden (zoals ik vroeger met jeugdzorg heb gedaan, met schoolpsychologen en met mijn vorige psycholoog). Maar ook bang dat ze mij wegsturen, dat ik 'uitbehandeld' ben terwijl ik denk dat ik na die paar maanden nog niet klaar ben.
De gesprekken gaat wel aardig denk ik. Ik denk dat het mij lukt om mij iets beter open te stellen en het gesprek iets meer te leiden. Maar het is zeker nog niet goed genoeg. Het lijkt een beetje te komen door dissociatie of door depersonalisatie. Ik kan het niet precies omschrijven, waardoor we er nog niet helemaal over uit zijn. Maar zeker is dat er een aantal systemen uitgezet worden, waardoor ik mij bijzonder kalm voel. Ik heb dit bijna de hele dag, ik voel niks, ben wazig, ik denk niks, blijdschap voel ik heel even en dan valt het in een groot gat (samen met de rest van de emoties), heb moeite mijn dag te beginnen, aandacht bij het gesprek houden is moeilijk (maar ook bij mijn colleges). Ik voel mij kalm maar niet fijn, niet ontspannen, niet gespannen, niet down, niet blij, ik voel 'niks'.
Op dit moment heb ik vooral hier veel moeite mee. Ik wil vooruit, maar ik sta stil (maar die tijd gaat maar door). Ik wil voelen maar er is 'niks'. Ik wil emotioneel zijn, maar er is 'niks'. En ik ben zo moe en ik slaap zoveel en dan weer heel weinig. En ik wil zo graag mijn opleiding halen, maar dat gaat gelukkig wel redelijk, maar ik heb zo een moeite om naar school te gaan, mijn lessen te volgen, mijn lessen te geven, het enige wat lukt is het echte leren, in mijn eentje zonder afleiding.
Een tijdje geleden heeft mijn psycholoog wel gezegd dat als ik een gesprek wilde met een arts over medicatie dat ik dat moet aangeven. Maar jullie raden heb misschien al... Daar word ik ook een beetje bang van, vooral omdat ik het zo fout heb zien gaan met mijn ontspoorde vriendin. Ik wacht nog even af hoe hard de misselijkheid terugkomt (als die terugkomt), een gesprek kan altijd toch?

**Geplaatst**: 06-03-15 11:01

Geplaatst: 06-03-15 11:01

Phen schreef:
Met mij gaat het een beetje met ups en downs. Op dit moment voel ik mij lichamelijk wel aardig, de misselijkheid door de angst is 'weg' (op dit moment), het trillen en andere angstklachten zijn er helaas nog wel. Maar eerlijk gezegd vind ik het al zoooo een opluchting dat die misselijkheid 'weg' is. Het weg tussen aanhalingstekens geeft wel een beetje aan denk ik dat ik absoluut niet zeker ben van mijn zaak. Te bang dat het terug gaat komen, en daar zou ik even heel keihard van balen.

Hoi Phen,
....kennelijk is je angst level toch iets gedaald.
Gosh - heb je een beetje een idee hoe je dat voor elkaar hebt gekregen?

Citaat:
Over een paar maanden loopt mijn behandelplan af, en gaan we kijken wat we daarna gaan doen. Ik ben benieuwd maar ik word er ook een beetje bang van. Bang dat ik ga zeggen dat het wel goed gaat, zodat er een plekje vrijkomt voor iemand met ergere problemen dan die van mij.

...ik ken dit zinnetje als een overlevingsstrategie.
Hebben jullie het daar wel eens over in therapie?
Het zijn nuttige zaken, die overlevingsstrategieen. "Oh, nee - met mij is niets aan de hand" kan erg verstandig zijn als je barst van de pijn en er is niemand die jou kan/ wil helpen.
....en het pure feit dat je dit soort mechanismen gebruikt vertelt jou bovendien dat er in het hier en nu iets niet klopt (of zelfs helemaal mis is).

Citaat:
De gesprekken gaat wel aardig denk ik. Ik denk dat het mij lukt om mij iets beter open te stellen en het gesprek iets meer te leiden. Maar het is zeker nog niet goed genoeg. Het lijkt een beetje te komen door dissociatie of door depersonalisatie. Ik kan het niet precies omschrijven, waardoor we er nog niet helemaal over uit zijn.

Ten eerste: het is jouw leven en het is jouw therapie: "wel aardig" vind ik voor mezelf onvoldoende!
Wat zou jij willen van een gesprek? Van deze therapeut?
Dat je tijdens de gesprekken in dissociatie terecht komt kan van alles betekenen: bedoel je dat je je sowieso zo voelt? Heel erg rot - want dan is er veel mis in je leven!
En idealiter voel je je op therapie zo veilig dat het daar niet hoeft (daar is veel vertrouwen voor nodig).

Citaat:
Maar zeker is dat er een aantal systemen uitgezet worden, waardoor ik mij bijzonder kalm voel. (....)
Op dit moment heb ik vooral hier veel moeite mee. Ik wil vooruit, maar ik sta stil (maar die tijd gaat maar door). Ik wil voelen maar er is 'niks'. Ik wil emotioneel zijn, maar er is 'niks'. En ik ben zo moe en ik slaap zoveel en dan weer heel weinig

...het grote werk is: uitzoeken wat maakt dat jij dit overlevingssysteem nu telkens nodig blijkt te hebben - en of er andere dingen zijn die je zou kunnen doen om goed voor jezelf te zorgen. (Pillen horen hier niet direct bij. Er zijn pillen van de valiumgroep die angst weghalen, maar die hebben bakken nadelen. Anti psychotica is ook geen feestje en dissociatie is iets totaal anders dan psychose. Wel zou je valeriaan of L-Glutamine bij de drogist kunnen halen.)

Citaat:
het enige wat lukt is het echte leren, in mijn eentje zonder afleiding.

nu ja - mooie cijfers halen is ook wat waard. Maar wel zuur als dat het enige is wat echt goed gaat!

**Geplaatst**: 06-03-15 11:42

Geplaatst: 06-03-15 11:42

Janneke2 schreef:
(...) en dissociatie is iets totaal anders dan psychose. (...)

Ik ben het met je eens dat het twee verschillende dingen zijn! Helaas wordt dat alleen niet altijd zo gezien; een psychiater zei onlangs nog tegen mij dat dissociatie en psychose (zo goed als) hetzelfde zijn... Vond dat toch maar een vreemde bewering. Blij dat ik toch niet de enige ben die van mening is dat het twee verschillende dingen zijn

**Geplaatst**: 06-03-15 12:39

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-03-15 12:39

Vandaag weer een gesprek gehad over de diagnose. Alle gesprekken en vragenlijsten waren nog niet helemaal verwerkt, dus een precieze diagnose komt nog. Ze denken naast depressie en dysthymie nog misschien aan een angststoornis, eetprobleem/eetstoornis en persoonlijkheidsproblematiek.. Dinsdag begin ik hier met therapie, en ze willen dat ik naar de kinderarts ga voor mijn eetproblemen. Ook krijg ik, als mijn gewicht enz het toe laat, antidepressiva. Als er binnen 3 maanden niet veel is verbeterd wordt ik waarschijnlijk klinisch opgenomen. :/

Goh wat heb ik hier zin in (not).

**Geplaatst**: 06-03-15 13:02

Geplaatst: 06-03-15 13:02

ilangok schreef:
Vandaag weer een gesprek gehad over de diagnose. Alle gesprekken en vragenlijsten waren nog niet helemaal verwerkt, dus een precieze diagnose komt nog. Ze denken naast depressie en dysthymie nog misschien aan een angststoornis, eetprobleem/eetstoornis en persoonlijkheidsproblematiek.. Dinsdag begin ik hier met therapie, en ze willen dat ik naar de kinderarts ga voor mijn eetproblemen. Ook krijg ik, als mijn gewicht enz het toe laat, antidepressiva. Als er binnen 3 maanden niet veel is verbeterd wordt ik waarschijnlijk klinisch opgenomen. :/

Goh wat heb ik hier zin in (not).

Dat is heel wat :(:)

. Heb je er wat aan dat je nu deze diagnoses al min of meer gekregen hebt?
Een klinische opname is voor veel mensen niet dadelijk iets om naar uit te kijken. Ik kan me heel goed voorstellen dat je niet staat te popelen om opgenomen te worden. Soms is het wel nodig en kan het jou wel helpen. Je krijgt dan intensiever hulp en je hebt contact met anderen die geconfronteerd worden met gelijkaardige problemen.
Ik weet niet of het iets is voor jou, maar je kan altijd eens contact opnemen met Stichting MissionPuppy Nederland. Het is een stichting die werkt vanuit ervaringsdeskundigheid (op vlak van eetproblematiek; de oprichtster (Anjana) heeft zelf anorexia gehad). Enerzijds helpen zij jongeren met het opleiden van een zgn MissionPuppy (d.i. een hulphond (vaak een sheltie) voor jongeren met een eetprobleem en/of PTSS en/of autisme). Daarnaast bieden zij, ook los van de training van de honden, zorgondersteunng (bv via e-coaching). Ze streven ernaar op maat te werken, waardoor de vorm, aard, intensiteit,... van de ondersteuning kan variëren van persoon tot persoon.

**Geplaatst**: 06-03-15 13:07

Geplaatst: 06-03-15 13:07

Hoi Ilangok,
Op zich is het wel leuk dat er duidelijkheid begint te komen!
Maar het is heel belangrijk dat jij er voor voelt.

En wat ik niet snap: gesteld dat je een eetstoornis zou hebben, wat je dan precies bij de kinderarts moet doen.
Eetstoornissen zijn vaak 'voortgezette angststoornissen', dus het grote werk is de angst de nek omdraaien - en jou meer controle over je eigen leven geven.
Enige lichamelijke informatie van een kinderarts kan uiteraard geen kwaad.

Maar wat mij ergens tegen staat is de hele kretologie.
Nergens staat - dat je niet alles op bokt zet is je goed recht!!!- "deze mevrouw heeft dit meegemaakt, reageert zelf x op gebeurtenissen, haar omgeving doet dan y en als gevolg daarvan voelt ze zich z".
Dat zou een verhaal met kop en staart zijn!
"Vermoeden van persoonlijkheidsstoornis" - ja, het zal best wel. Eerst alle belastende factoren weg, eventuele trauma's de nek omdraaien, ruim ouder dan 18 worden, op jezelf wonen - en dan pas KAN die diagnose gesteld worden.

(Ik ken een vrouw wier moeder vreselijke honger leed in de oorlog. Zij kreeg ook allerlei stempels. Toen ze op zichzelf woonde en ontdekte hoe andere mensen omgingen met eten loste haar eetstoornis op, nadat ze grondig had gewerkt aan haar relatie met haar moeder - die barstte van de pijn van de oorlog maar dat tegenover iedereen en zichzelf ontkende, maar als dochter voelde zij "dat er iets was".)

**Geplaatst**: 06-03-15 13:47

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-03-15 13:47

Ik vind dat je dat mooi zegt Janneke. Een deel van de problemen komen vanuit je eigen persoonlijkheid en een deel vanuit omgevingsfactoren. Een heel simpel voorbeeld: ik ben bang voor onweer. Dit komt door mijn oma die vroeger veel op mij heeft gepast. We mochten tijdens onweer niet spelen, bellen, douchen of dicht bij de ramen komen, met als gevolg dat ik er nu bang voor ben. Deed oma dit express? Nee, oma heeft vroeger altijd buitenuit gewoond en als het dan onweerde, moest iedereen uit bed komen en bij elkaar in de kamer zitten, met het geldkistje op schoot. Het was vroeger echt spannend bij haar en dat heeft ze op mij overgebracht.

De angsten die je nu voelt zijn niet van dit moment, maar het zijn oude angsten die je vroeger hebt meegemaakt die je nu nog voelt. Je onbewuste heeft, vaak in je vroege jeugd, gekozen om angst voor iets te hebben door wat je hebt meegemaakt. Ik heb hetzelfde boek als Janneke gelezen van Peter Levine en ook een aantal andere boeken over angst en trauma. Als je weet hoe een en ander werkt, snap je ook beter welke onbewuste processen zich afspelen en kun je ( verhaal van de weggetjes van een paar pagina's eerder) daar ook zelf meer in gaan sturen, waardoor je vertrouwen in jezelf ook groeit.
Uiteraard is het wel belangrijk om de echte trauma's op te ruimen met bijv. Emdr. Met het verhaal van de weggetjes kom je er bij trauma's niet. Daar is meer voor nodig. Maar zeker als het erg oude trauma's zijn uit je jeugd, is de kans groot dat je overlevingsstrategieen verweven zijn geraakt met je persoonlijkheid. Je vertoont gedrag die vanuit de angst is ontwikkeld. Als je trauma's zijn opgeruimd is het ook tijd om afscheid te nemen van deze oude gedragspatronen.

Dat het nu even niet lekker loopt met mijn werk roept bij mij een vluchtreactie of een freeze reactie op. Ik moet die neiging nu heel erg onderdrukken. Dat is zwaar en kost veel energie, maar door te vluchten of te bevriezen bereik ik niets. Ik doe nu precies het tegenovergestelde. Ik ga het contact aan ipv uit de weggaan. Dat geeft mij het gevoel dat ik weer het stuur over mijn leven in handen heb en geeft me ook weer wat zelfvertrouwen.

**Geplaatst**: 06-03-15 14:16

Geplaatst: 06-03-15 14:16

Janneke2 schreef:
En wat ik niet snap: gesteld dat je een eetstoornis zou hebben, wat je dan precies bij de kinderarts moet doen.
Eetstoornissen zijn vaak 'voortgezette angststoornissen', dus het grote werk is de angst de nek omdraaien - en jou meer controle over je eigen leven geven.
Enige lichamelijke informatie van een kinderarts kan uiteraard geen kwaad.

Eetstoornissen zijn inderdaad vaak nauw verwant aan een angststoornis en de oplossing is dan ook niet zozeer te zoeken in de (fysieke) geneeskunde, maar het is niet onlogisch dat er ook een kinderarts bij betrokken is. Immers, het heeft veel impact op je fysieke gezondheid en op wat je van activiteiten nog kan en mag doen. Hoewel het niet in de eerste plaats een medisch probleem is, is medische begeleiding bij eetstoornissen wel zeer belangrijk.

**Geplaatst**: 06-03-15 18:30

Geplaatst: 06-03-15 18:30

Phen schreef:
Dag meiden wat is het druk geworden hier, een hoop nieuwe gezichten. Welkom!

Als allereerste wil ik Jolien ongelooflijk veel sterkte wensen voor de komende tijd!

Suusenmalvin, ik moet eerlijk toegeven dat ik je berichten wel gelezen heb, maar dan meer globaal gelezen. Ik begrijp dat je nu aan de medicatie zit en dat je een andere diagnose gekregen hebt. Betekend dat dat je geen GAS hebt? Wat heb je nu precies? Ik vind het fijn voor je dat je je qua gedachten wel beter voelt maar vind het wel vervelend voor je dat je nu niks meer voelt! Komt dat door de medicatie? was dat te verwachten?

Phen, ik zit idd aan de medicatie. Antidpressiva met Lorazepam voor de echte paniekmomenten. Ik heb idd geen GAS en ook geen klassieke paniekstoornis.
Het is een beetje lastig uit te leggen. Maar we zijn er tijdens het laatste onderzoek achter gekomen dat mijn kerngedachten voor allle problemen zorgen. Kerngedachten als:"ik ben niet de moeite waard om geliefd te zijn, ik ben een mislukkig, ik doe er niet toe etc. etc.". Dit zijn heftige gedachten als dit de echte kern is van je hele denken. Maar als ik er meer en meer over na ga denken, dan valt er heel veel op z'n plek.
Dat CGT tot dusver niet geholpen heeft, dat is logisch, want er werd niets wezenlijks aan deze gedachten gedaan. Dat ik angst heb, dat is ook logisch, want bij alles maar dan ook echt alles denk ik bovenstaande.
Ik neem delen mee uit de sociale angststoornis en delen uit de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Daarnaast PTSS en veel te veel spanning. Ik leef al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren op de spanningsgrens die tegen een burn-out aan zit en dan hoeft er maar 'dit' te gebeuren en ik zit aan de grond.. Logisch

Ik word doorverwezen naar een team van psychotherapeuten en psychologen. Gespecialiseerd in EMDR, angst en persoonlijkheidsstoornissen. Ik zal hele nieuwe schema's aan moeten gaan leren die wel kloppen. Deze gedachten komen van vroeger, vormen mijn hele bestaan en moeten vervangen worden door nieuwe.
Geen idee wat de wachttijd is helaas. Psychiater heeft deze week overleg met ze.
Tot die tijd wel hard aan de bak bij de psychiater, maar de eerstvolgende afspraak is pas weer over 4 weken. Hij kan mij niet de intensiviteit bieden die ik wel nodig heb. Dus als ik bij de volgende instelling kom, dan krijg ik wekelijks afspraken gelukkig.

Jij ook heel veel sterkte Phen. Dat uitblijven van emotie en niet kunnen voelen komt helaas heel bekend voor.
Wel fijn dat je misselijkheid weg is!! Dat is een feestje waard hoor, want dat zijn grote stappen!! En.. je weet nu dat het ook zonder misselijkheid kan, dus als je weer een keer misselijk bent, dan weet je dat je ook daar weer overheen komt! +:)+

**Geplaatst**: 06-03-15 18:43

Geplaatst: 06-03-15 18:43

Ik ben begonnen met een n.l.p. Opleiding. Wat jij beschrijft suusenmalvin hebben wij ook gehad tijdens de eerste opleidingsdagen. Daar werd het benoemd als de folie die je over het leven legt. Bijvoorbeeld het leven is: bedreigend, een opdracht, doorzetten, etc. Onder die folie liggen de kernovertuigingen, vaak zonder ik er in. Bijv: doe maar normaal, dan je al gek genoeg, je kop niet boven het maaiveld uitsteken. Daaronder zitten je persoonlijke overtuigingen als: ik ben waardeloos, ik ben een sukkel, etc.
Veel van deze kernovertuigingen en persoonlijke overtuigingen komen voort uit je opvoeding en vaak zijn herkenbare gedachten en patronen in verschillende generaties terug te vinden.
Een van mijn folies is het leven is doorzetten. Heeft oorsprong bij mijn grootouders, die horeca-ondernemers waren.

Het is heel herkenbaar wat je schrijft. De persoonlijke en kernovertuigingen kunnen je erg belemmeren. Emdr wordt aangeraden voor trauma's, maar kan ook helpen bij deze belemmerende overtuigingen. We eindigen mijn sessies altijd met het ombuigen van een belemmerende overtuiging in een positieve overtuiging.

Ik hoop dat echt van harte dat je nu goede hulp gaat krijgen!

Oja en ook het langdurig leven onder hoogspanning is bekend. Je zorgt niet goed voor jezelf, omdat je vindt dat je het niet waard bent om goed voor te zorgen of om van te houden. Daar ligt de kern. Ik heb heel veel gehad aan lezen over zelfcompassie ( lees al het vierde boek daarover

)

**Geplaatst**: 06-03-15 19:10

Geplaatst: 06-03-15 19:10

Suusenmalvin, echt heel veel succes! Hopelijk komt die burn-out er niet, en lukt het om met je team van psychotherapeuten en psychologen een goede oplossing te vinden. +:)+

PTSS, SAS en OPS zijn echt niet prettig...

ankem, dat met die folies klinkt echt heel logisch, mooi gezegd!

Wat zijn jullie ervaringen met benzodiazepines? Voordat ik (samen met mijn ouders en professionele hulp) een keuze wil maken of ik, en zo ja welke, bezodiazepines ga nemen, lijkt het mij gewoon handig om ook wat ervaringen te horen

**Geplaatst**: 06-03-15 19:29

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-03-15 19:29

Wat verstandig van je Erin dat je eerst verdiept in de benzo's alvorens een besluit te nemen!
Ik heb lorametazepam puur als cosmetisch om goed te kunnen slapen. Ik neem 2 nachten wel en eentje niet. Ik was al bijna afgebouwd, maar heb ze nu in mijn dipje weer even nodig. So be it. Goed slapen zorgt dat je emotionele belastbaarheid overdag wordt vergroot.

**Geplaatst**: 06-03-15 20:59

Geplaatst: 06-03-15 20:59

ikkkke schreef:
Janneke2 schreef:
En wat ik niet snap: gesteld dat je een eetstoornis zou hebben, wat je dan precies bij de kinderarts moet doen.
Eetstoornissen zijn vaak 'voortgezette angststoornissen', dus het grote werk is de angst de nek omdraaien - en jou meer controle over je eigen leven geven.
Enige lichamelijke informatie van een kinderarts kan uiteraard geen kwaad.

Eetstoornissen zijn inderdaad vaak nauw verwant aan een angststoornis en de oplossing is dan ook niet zozeer te zoeken in de (fysieke) geneeskunde, maar het is niet onlogisch dat er ook een kinderarts bij betrokken is. Immers, het heeft veel impact op je fysieke gezondheid en op wat je van activiteiten nog kan en mag doen. Hoewel het niet in de eerste plaats een medisch probleem is, is medische begeleiding bij eetstoornissen wel zeer belangrijk.

Ja precies, ze willen kijken of het al invloed heeft op mijn lichaam aangezien ik wel in een vrij korte tijd 11 kilo ben afgevallen, ondergewicht heb en laxeermiddelen gebruik.

en ikkkke, bedankt.

**Geplaatst**: 06-03-15 21:47

Geplaatst: 06-03-15 21:47

Hallo meiden. Wat gaat het opeens hard.

Lukt mij even niet om op iedereen te reageren.
Mijn hoofd zit momenteel te vol.
Ik probeer wat afleiding te zoeken met luchtige grappige topics maar wilde wel even een teken van leven laten zien hier.

Het gaat op het randje, er moet niet nog wat bij komen en ik weet niet of ik het dan nog kan handelen.
Een naaste van mij kampt met suïcidale gedachten en heeft ook al uitgesproken waar en hoe die het liefst dood gevonden wil worden.
Ik voel mij enorm machteloos omdat ik weet dat ik niets kans doen.
Gesprekken gehad met therapeut van dagbehandeling en die heeft mij op het hart gedrukt dat ik niet meer kan doen dan diegene richting hulpverlening te wijzen.
Ik kan diegene niet redden, hoe graag ik ook wil

.

Verder is de situatie omtrent een andere naaste van mij ook treurig, diegene heeft een kindje die uit huis geplaatst gaat worden.
Jeugdzorg had gevraagd of wij eventueel kindje in huis konden nemen (volgens mij heb ik dit al eens gedeeld hier) maar konden dat niet toezeggen.
Ik zit psychisch echt zo onstabiel dat ik dit kindje niet eens weerbaar kan maken in een maatschappij waar ik mijzelf nog niet eens staande in kan houden.
Ik vind het enorm verdrietig omdat ik enorm om dit kindje geef en ik het verschrikkelijk vind dat die uit de veilige omgeving getrokken gaat worden.
Samen met mijn man heb ik hier voor de kerk in geschakeld en die zijn nu aan het zoeken voor een eventuele oplossing. Hopelijk dat moeder en kind samen naar een gezin kunnen die aan pleegzorg doet.

Ik heb er voor gebeden en ik kon het aardig loslaten en er op vertrouwen dat er een oplossing zal komen. Maar zit nu toch wel ff in een dip.

**Geplaatst**: 06-03-15 21:51

Geplaatst: 06-03-15 21:51

Erin schreef:
Wat zijn jullie ervaringen met benzodiazepines? Voordat ik (samen met mijn ouders en professionele hulp) een keuze wil maken of ik, en zo ja welke, bezodiazepines ga nemen, lijkt het mij gewoon handig om ook wat ervaringen te horen

Ik slik L-Glutamine als ik een periode gestrest ben en/of slecht slaap.
Het kalmeert net zo goed, maar zonder bijwerkingen. (Niet versuffend, je houdt je REMslaap zodat ook je geest echt kan uitrusten 's nachts - en het verslaaft niet.)
Ik heb precies een keer benzo's geslikt en nee, de nadelen wegen niet op tegen de voordelen.

**Geplaatst**: 06-03-15 21:56

Geplaatst: 06-03-15 21:56

ilangok schreef:
Ja precies, ze willen kijken of het al invloed heeft op mijn lichaam aangezien ik wel in een vrij korte tijd 11 kilo ben afgevallen, ondergewicht heb en laxeermiddelen gebruik.

Ja - okee. (Ik maakte in de kennissenkring mee dat de huisarts iemand met eetstoornis naar de diëtiste verwees... Voor nuttige tips 'dat je van koolhydraten vaak harder aankomt dan van roomboter of noten' kan het zin hebben - maar daar houdt het verder dan wel op.)

Maar wat vind je van de verdere plannen....?

**Geplaatst**: 06-03-15 21:58

Geplaatst: 06-03-15 21:58

Suusenmalvin: heel herkenbaar die kerngedachten! Wat er bij mij nog bijkomt ( en ik gok bij jullie ook) is dat ik al mijn hele leven bezig ben met aan NIEMAND laten zien hoe ik me voel.
Wat betekent dat ik alleen knok en afhankelijk ben geworden van anderen om mij te zeggen wat ik kan, terwijl diezelfde complimenten ( krijg ze gzd wel) voor meer stress zorgen, omdat deze voor mijn gevoel het verwachtingspatroon opschroeven. Bingo, het recept voor stress en burn outs. Leef ook op het scherp vd snede, met een interval van 3 -5 jaar voor de grotere dips.
De reguliere zorg heeft mij op 1x na niet kunnen helpen en aan 40 min per 2 weken, met veel uitval door vergaderingen, ziekte of vakantie, kom he ook niet verder. En het blijft steeds hangen bij de vraag: wat helpt jou of wat heb jij nodig? Tja als ik dat wist, dan zat ik daar niet!!!!
Vandaag mijn eerste sessie bij de orthomoleculaire arts gehad. Beetje vaag, maar heb er goede hoop op. Hij heeft veel zinnige dingen gezegd over darmfunctie, stress etc. Heb ook een lymfedrainage gehad en hij gaat mijn spieren helpen ontspannen. Die drainage was ECHT vaag, maar hij zei dat ik me daarna misschien heel futloos lethargisch zou voelen en dat berekende dan dat het heeft gewerkt. Nou dat klopte!!!! Ik kon geen poot verzetten, alleen maar zijn en na de constante paniek vond ik het heeeeeeerlijk!! Kan niet wachten hoe dit verder gaat! Heb D3 gekregen en begin ws ook met magnesium.
De werkcoach raadde mij aan om mijn gevoelspatronen radicaal overhoop te halen en mezelf opnieuw te programmeren met als ws gevolg maandenlang niet kunnen werken, terwijl ik dit doorsta en dat durf ik dus echt niet!! Los van dat dat al een x is geprobeerd met niet zo'n goede uitkomst, hij doet dit 1 x per 10 dgn en wat moet ik dan met mezelf in de tussentijd? Alsof je zegt op afspraak 1: stop je hoofd maar onder water, dan leer ik je bij afspraak 10 hoe je daar moet ademen.
Ben op dit moment echt te labiel om dat te durven en mijn werk is, nu mijn relatie uit is, mijn enige echte houvast nog.
Sorry voor het lange verhaal btw ☺️.

**Geplaatst**: 06-03-15 22:00

Geplaatst: 06-03-15 22:00

Janneke2 schreef:
ilangok schreef:
Ja precies, ze willen kijken of het al invloed heeft op mijn lichaam aangezien ik wel in een vrij korte tijd 11 kilo ben afgevallen, ondergewicht heb en laxeermiddelen gebruik.

Ja - okee. (Ik maakte in de kennissenkring mee dat de huisarts iemand met eetstoornis naar de diëtiste verwees... Voor nuttige tips 'dat je van koolhydraten vaak harder aankomt dan van roomboter of noten' kan het zin hebben - maar daar houdt het verder dan wel op.)

Maar wat vind je van de verdere plannen....?

Het maakt me niet zo veel uit, als het maar helpt. Ik ben zelf vrij hopeloos namelijk.