Ik heb eindelijk even de moeite genomen mijn beval verhaal uit te typen. Hieronder in de spoiler. Het is nogal lang geworden.. maar het duurde ook lang 
Spoiler:
Maandagmiddag ben ik op de (elektrische) fiets naar het zwembad gefietst. Dat is zo’n 8 kilometer. Ik had wat harde buiken op de heenweg die lichtjes pijnlijk waren, maar ik dacht dat kwam door de hobbelige weg. En wie gaat er nou ook met 37+1 fietsend naar het zwembad? Heerlijk kunnen zwemmen toen ik daar was.. Bewust wat rustiger aan gedaan dan de vorige weken in verband met de harde buiken, maar in het water had ik nergens last van. Mooi 40 baantjes kunnen zwemmen nog. Daarna werd terug naar huis maar ook op de terugweg weer diezelfde pijnlijke harde buiken.
Eenmaal thuis lijken de harde buiken niet echt weg te gaan. Ik besluit om even rustig op de bank te gaan liggen en toch even bij te houden hoe vaak ik die harde buiken nou eigenlijk heb. Die komen elke 6-7 minuten en zijn vrij regelmatig. Ik app mijn man en hij belt het ziekenhuis om te vragen wat het verschil nou precies is tussen harde buiken en weeën. “Van weeën krijg je ontsluiting en van harde buiken niet” luidt het droge antwoord “dus om dat zeker te weten moet je vrouw even langskomen”.
Omdat ik bij mijn vorige bevalling een infectie had (GBS) is eerder al afgesproken dat ik laagdrempelig bel bij weeën omdat ik liever niet ingeleid wordt en er vier uur tussen de twee antibiotica giften moet zitten. Het is ongeveer 18:00 als hij thuis komt met twee broodjes want je weet maar nooit als je zonder afspraak naar het ziekenhuis gaat hoe lang je daar bent. Ik heb niet het idee dat de bevalling al begonnen is, maar we nemen voor de zekerheid toch maar de ziekenhuis koffer mee.
We komen om 19:30 aan in het ziekenhuis. Ik word getoucheerd en is er 1 cm ontsluiting. Omdat ik eerder al bevallen ben geven ze aan dat dit al enige tijd zo kan zijn, maar omdat ik regelmatige controles heb gehad weet ik dat dit niet zo is. We spreken af dat ik nog even rondloop in het ziekenhuis en dat ze daarna nog een keer de ontsluiting controleren. Om 22:00 heb ik 2 cm ontsluiting. De weeën zijn nauwelijks pijnlijk maar trekken wel door naar mijn onderrug. Het gaat langzaam, maar er gebeurt wel iets dus wordt besloten dat we blijven en dat de antibiotica gestart wordt. Vrijwel direct wordt aangeboden dat ik een morfine pil voor de nacht mag krijgen en slaapmedicatie, maar dit wil ik liever niet. Om 00:30 heb ik 3 cm ontsluiting. Af en toe voel ik wat weeën maar regelmatig gebeurt er ook helemaal niets. Helaas slaap ik om 2:30 nog niet en krijg ik medicatie om in slaap te vallen.
Ik slaap ongeveer anderhalf uur, maar merk dat de weeën nu wel toe beginnen te nemen. Ik besluit de TENS op te plakken. Om 7:30 wordt nogmaals mijn ontsluiting gecontroleerd. Deze is inmiddels 5 cm. Ik had verwacht dat dit sneller zou gaan, maar er zit in ieder geval enige vooruitgang in. De weeën zijn pijnlijk maar ik kan er met hulp van de TENS goed mee om gaan.Om 9:30 is mijn ontsluiting 6 cm. Omdat het wat traag gaat wordt gevraagd of ik wil dat de vliezen gebroken worden, maar hier wil ik liever nog even mee wachten. Ik heb inmiddels een skippybal gekregen om op te zitten zodat ik de weeën beter op kan vangen.
Om 11:30 heb ik een krappe 7 cm ontsluiting. Door de gebroken nacht en de korte tijd tussen de weeën raak ik vermoeid en ik besluit toch de vliezen te laten breken. Hierna worden de weeën een stuk krachtiger. Gelukkig kan ik ze nog steeds goed opvangen, maar ik heb het wel een stuk zwaarder. Om 15:00 heb ik helaas nog steeds 7 cm ontsluiting. Dit valt me erg tegen en ik ben inmiddels ook echt moe. In overleg gaan weeën opwekkers gestart worden.
Omdat er net wisseling van dienst is duurt het even en ik ga op het bed op mijn zij liggen. Het lijkt alsof er in mijn baarmoeder iets op z’n plek ‘schiet’ en ik krijg gigantisch zware weeën die ik niet meer op kan vangen (achteraf weet ik dat dit persweeën zijn maar daar was ik op dat moment niet scherp genoeg meer voor). Ik kan alleen nog maar huilen en gillen (alle ademhalingsoefeningen en yoga ten spijt haha). Voor mijn gevoel gil ik op dit punt het hele ziekenhuis bij elkaar maar mijn man zei achteraf dat dat wel meeviel en dat vooral het huiltje heel zielig was. De verpleegkundige komt vervolgens binnen met de synto en zegt deze aan te gaan sluiten. “Als jij dat aan wil sluiten moet je me eerst helemaal plat spuiten” zeg ik. “Oh.. nou dan ga ik wel even de verloskundige halen.” Het is op dat moment 15:30. Ik heb 7-8 cm ontsluiting.
In overleg met de verloskundige ga ik op het toilet zitten omdat dit lijkt op een baarkruk houding. Ze denkt dat dit kan helpen voor het laatste beetje, maar dat ik het wel moet laten weten als ik moet poepen / persdrang voel. Ik zit nog geen 2 seconden op de bril als ik een gigantische druk voel. Mijn man haalt direct de verloskundige weer van de gang af en we verkassen terug naar het bed. De verloskundige toucheert nogmaals en tilt de baarmoedermond over het hoofdje heen. Dit doet echt onmenselijk veel pijn. Ik kan haar wel wat aandoen op dat moment. Het is 16:15 en ik heb op dat moment 9 cm ontsluiting.
Om 16:28 mag ik eindelijk gaan persen en om 16:35 wordt onze kleine man geboren. De persfase duurde dus maar 7 minuten (ik dacht zelf minstens een half uur haha). Ik was inmiddels heel erg uitgeput en niet eens in staat mijn benen naar me toe te halen dus die moesten ze aangeven. Mijn man pakt de kleine aan en geeft die aan mij. Hij huilt gelukkig meteen (gezien onze voorgeschiedenis heel fijn) en is ook meteen weer stil als hij bij mij ligt. De placenta komt binnen 10 minuten nog voordat de navelstreng is afgebonden en doorgeknipt (halve lotusbevalling). De kleine mag zeker een uur bij mij liggen terwijl ik wordt gehecht (gelukkig maar een relatief klein scheurtje gezien de korte persfase). Daarna mag de kleine bij mijn man op de borst liggen zodat ze mij een beetje op kunnen kalefateren. Ik ben ruim een liter bloed verloren, maar hier heb ik gelukkig vrij weinig last van. Al snel mogen we als gezin naar de kraamsuite en in de ochtend mogen we naar huis.
Omdat de aanloopfase zo lang duurde en de bevalling ineens heel erg snel ging deed mijn lijf wel wat het moest doen, maar was mijn hoofd niet helemaal mee in het geheel. Ik vond het daarom de eerste dagen echt wel moeilijk om positief op de bevalling terug te kijken. Ik wil wel benadrukken dat ik het niet als traumatisch heb ervaren. Nu dat ik het verhaal al een paar keer verteld heb en het nu helemaal uitschrijf kijk ik prima terug op mijn bevalling. De verpleegkundige heeft foto’s gemaakt. Dat zijn geen foto’s om naar de krant in te sturen, maar ik kan het iedereen aanraden want het is echt heel fijn om daar nog naar terug te kunnen kijken.