In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- Aria_zz
-
- Berichten: 5533
- Geregistreerd: 01-08-08
- Woonplaats: Oostenrijk
Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!
Geplaatst: 29-01-15 12:37
Want ik herken het wel, maar hier was er toen ik klein was veel geroep en getier met ouders die gingen scheiden en later op mijn oudere broers omdat ze alles uitstaken wat niet mocht.
Osmo, heftig! Wat goed dat je dan zelf wel de tijd nam en even aan de kant tot jezelf kwam ipv gewoon door te doen. Moet een overweldigend gevoel geweest zijn. Vind het wel mooi dat je zegt dat het een begin is van je eigen diepe emoties ontdekken, dat is toch een positief beeld ondanks dat je je nu minder voelt.
En je hebt gelijk, ik heb het echt niet duidelijk beschreven.
Heb het gevoel dat ik alles van mezelf in vraag stel en daarom mezelf dus wat opnieuw moet 'uitvinden'. Ik ben bang van dingen waar ik niet bang voor moet zijn en als ik er wel bang voor ben verpest ik het door die angst. Of dat is toch wat ik mezelf vertel.
Een voorbeeld: Deze week was ik enorm bang mijn vriend kwijt te zullen raken door hoe ik doe. Ik heb hem niet gezien deze week maar we telefoneerden wel. Ik was 'vervelend', of dat vond ik toch. Dus dat had ik 'fout' gedaan en daardoor kan ik hem kwijt raken. Dat is wat de angst doet naar boven doet komen. Eigenlijk is dat erg irreëel, misschien merkte mijn vriend het niet eens. Maar ik ben boos op mezelf en eis dat ik de volgende keer het 'beter' moet doen maar ik zet dan zoveel druk op mezelf om perfect te zijn dat ik nog meer verpest en bang ben hem en ook andere mensen hoor, van me af te duwen.
Een sterke spiraal die opnieuw boven komt, ik had het tot december ongeveer best goed gedaan en nu ben ik weer zo bezig.
Hopelijk is het wat duidelijker.
- ikkkke
- Berichten: 603
- Geregistreerd: 30-07-06
Geplaatst: 29-01-15 13:50
OsMo schreef:Ikkke lastig is het als oude littekens zo nu en dan gaan jeuken. Dat is zoals mijn zus het dan noemt.
Hoe gaat het nu heb je het goede gevoel kunnen vasthouden?
Ik ben wel benieuwd hoe je er dan mee omgaat, accepteer je dan op dat moment je minder prettige gevoel zoals het is?
't gaat momenteel niet slecht, ook niet heel goed. Ik merk dat ik vandaag opmerkelijk stiller ben, wat meer op mezelf, ... Maar verder gaat het wel oké.
Goh, sommige momenten vind ik het niet zo erg als het wat minder gaat, maar vaak heb ik wel wat moeite mee als het niet zo goed gaat. Ik zou mijn verleden graag achter me willen laten en verder gaan met mijn leven. Maar ik krijg hoe langer hoe meer het gevoel dat ik dat (nooit) achter mij ga kunnen laten. Het speelt nog steeds een grote rol in mijn leven. Dat is me gisteren eigenlijk (opnieuw) erg duidelijk geworden. Ookal gaat het beter met mij, bepaalde (negatieve) gedachten, gevoelens,... spelen toch nog een behoorlijke rol in mijn leven en zullen dat vrees ik ook blijven doen. Het is denk ik vooral een kwestie geworden van mijn eigen valkuilen te ontdekken, vroeg genoeg aan te halen wanneer het minder goed gaat en zorgen dat ik niet weer in een diep dal terecht kom.
- Anoniem
Geplaatst: 29-01-15 15:43
Aria_zz schreef:Kan dat zo doorwerken jolien?
Want ik herken het wel, maar hier was er toen ik klein was veel geroep en getier met ouders die gingen scheiden en later op mijn oudere broers omdat ze alles uitstaken wat niet mocht.
En hoe. Ik heb heel lang gestoeid met assertiviteit, en we konden met de therapeuten maar niet te pakken krijgen waar dat vandaan kwam. Toen zijn we een familieopstelling gaan doen en daar kwam uit dat ik van jongs af aan, en an praten we echt peuterleeftijd, ik me al aan heb gepast aan mijn ouders omdat ik geen ruzie wilde veroorzaken.
Je ziet het bijv ook bij hechting. De belangrijkste hechtingsperiode is tussen de 0 en 2 jaar. Als je daar niet genoeg warmte krijgt, kan dat de rest van je leven negatieve gevolgen hebben.
- Aria_zz
-
- Berichten: 5533
- Geregistreerd: 01-08-08
- Woonplaats: Oostenrijk
Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!
Geplaatst: 29-01-15 15:49
- Aria_zz
-
- Berichten: 5533
- Geregistreerd: 01-08-08
- Woonplaats: Oostenrijk
Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!
Geplaatst: 29-01-15 15:56
- Janneke2
-
- Berichten: 23646
- Geregistreerd: 28-02-13
- Woonplaats: Ergens in Drenthe
Geplaatst: 29-01-15 15:56
Aria_zz schreef:Heb het gevoel dat ik alles van mezelf in vraag stel en daarom mezelf dus wat opnieuw moet 'uitvinden'. Ik ben bang van dingen waar ik niet bang voor moet zijn en als ik er wel bang voor ben verpest ik het door die angst. Of dat is toch wat ik mezelf vertel.
....nou, je kunt experimenteren met jezelf iets vriendelijks vertellen! En bedenk: angst is iets dat aan denken vooraf gaat.
"Bang zijn voor dingen waarvoor ik niet bang moet zijn" is een volstrekt irreële gedachte. Net zoals: 'ik verpest het door die angst'.
Die angst is er, helaas, punt. En vaak ben je bang 'op momenten dat het niet uitkomt', etc en ook dat is balen! Maar het is geen keuze, dus het is niet zo dat jij iets aan het verpesten bent, "het wordt voor jou verpest" - klein verschil, grote gevolgen!
Citaat:Een voorbeeld: Deze week was ik enorm bang mijn vriend kwijt te zullen raken door hoe ik doe. Ik heb hem niet gezien deze week maar we telefoneerden wel. Ik was 'vervelend', of dat vond ik toch. Dus dat had ik 'fout' gedaan en daardoor kan ik hem kwijt raken. Dat is wat de angst doet naar boven doet komen. Eigenlijk is dat erg irreëel, misschien merkte mijn vriend het niet eens. Maar ik ben boos op mezelf en eis dat ik de volgende keer het 'beter' moet doen maar ik zet dan zoveel druk op mezelf om perfect te zijn dat ik nog meer verpest en bang ben hem en ook andere mensen hoor, van me af te duwen.
Hier zie ik niet zoveel ir-realiteit. Jij baalt om wat voor reden van jezelf. Mogelijk in gang gezet door je angst. En idd: dat gevoel van jezelf opnieuw uitvinden - dat heeft mooie kanten, maar ik kan het ook lezen als 'alles staat op losse schroeven'.
En dat angst plus van jezelf balen een spiraal in gang zet, dat snap ik. (Dat hij mogelijk niets in de gaten heeft, kan zo zijn maar staat hier in feite buiten.)
Maar hartstikke goed, om hier zo bewust mee bezig te zijn! !
- Aria_zz
-
- Berichten: 5533
- Geregistreerd: 01-08-08
- Woonplaats: Oostenrijk
Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!
Geplaatst: 29-01-15 17:53
En ik haar het wanneer het gebeurd op moment dat ik het niet wil... Bah.
Bedankt voor je post
Jolien, heb geen diagnose, ik hoop ook niet te hebben, maar in mijn familie leeft er heel wat. Maar, ik had/heb faalangst die me behoorlijk nekt en nu merk ik dat wat jij aanhaalde, soort van bindingsangst, opspeelt terwijl ik dacht hier geen last van te hebben. Ik heb een zware relatie achter de rug maar voel me niet helemaal stabiel en huil teveel naar mijn zin, voel me niet opgelaten genoeg.
Ik ga wat jullie zeggen meenemen naar de psychotherapeute volgende maand.
Ik heb gisteren en soort van chakra opening meditatie geprobeerd uit mezelf, nagaan waar de angsten vandaan komen en even alles benoemen of toch proberen, en ik werd er alle sinds veel rustiger van.
Ikkkke, kan het niet zijn omdat je bang bent dat je er nooit vanaf zal komen dat je het niet los kan laten? Kan het helemaal verkeerd hebben hoor, maar angst kan dingen of gevoelens 'vast' zetten zodat je er meer mee bezig blijft. En he, als je jezelf goed leert kennen, zullen die valkuilen er veel minder zijn en veel minder aanwezig zijn, dan zul je je toch vast ook wel positiever voelen. Komt vast goed dan
- Riverrr
-
- Berichten: 589
- Geregistreerd: 23-02-14
Geplaatst: 29-01-15 23:29
@ Osmo: Wat een heftige dingen in je therapie. Maar wel heel leerzaam. Het doet me denken aan een programma (je kan de afleveringen nog terugkijken op internet) van "van de straat". Gaat over jongeren die "ontspoort" zijn en therapie krijgen in het buitenland. Ik vond dat een super programma om te kijken, omdat er veel dingen werden aangepakt wat je ook ziet bij jou zo met de dagbehandeling. Daar kwam ook een stuk in voor dat ze zich mochten afreageren op een auto met een knuppel. En er was een meisje die totaal niet boos durfde te worden.
@ Suus: Sterkte met de bijwerkingen. Ze kunnen echt heel erg naar zijn en bij mij is het na 6 weken inderdaad fout gegaan door suicidale gedachten / plannen. Bij de meeste gaat het sneller goed hoor, voor mij waren dit de verkeerde medicijnen. Belangrijk is om altijd in je achterhoofd te hebben dat het overgaat en dat het aan de medicijnen ligt. Je kan altijd weer stoppen. Maar de eerste weken zijn gewoon het ergste. En als het te heftig word gewoon contact opnemen, misschien moet je dan wat lager starten, dat werkte toen bij mij een stuk beter (hebben ze de dosering verlaagd en toen was ik in ieder geval niet meer steeds aan het flauwvallen, overgeven, bibberen, stoned zijn, etc). Toen ik later opbouwde was mijn lichaam er al beter aan gewend. Maar goed uiteindelijk mocht het niet baten.
@ Duplo: Even naar je Oma, hopelijk kom je er goed tot rust!
@ ikkkke: Het blijft een proces, je hele leven lang. Je blijft je ontwikkelen en als je een naar verleden hebt, dan gaat die niet ineens zomaar weg. (Dit is toevallig vandaag nog tegen me gezegd door mijn psych, dus bij deze deel ik het even met jou
)Probeer het dus niet weg te krijgen, want dat gaat niet. Maar leer omgaan met inderdaad je valkuilen. Dat heb je al heel goed door, dus moet goed komen
.@ Aria: Wat fijn dat je je beter voelt na de meditatie.
Hier gaat het qua slapen nog niet best. Maar ja dat verwacht ik ook niet want dat gaat al jaren slecht.
Mijn stemming is echt bagger, heel huilerig, trek me alles 100x erger aan dan normaal. Zullen de hormonen ook wel zijn.
Al met al heb ik een heel goed gesprek gehad bij de psych vandaag. Ging ook over hechtingsproblematiek en patronen waar je in vast zit. Maar we hebben het ook over de bevalling gehad en een evt keizersnede. Over de angsten daarvoor en over daarna. Alles word dan weer doorgegeven aan de gyn. Die dan weer rekening met mij houden.
Pff hoe groter die buik aan het worden is, des te banger ik ben. Ook door veel denkpatronen van mezelf. Ik MOET blij zijn met de zwangerschap, ik MOET dit en dat en zus en zo. Ik moet nuttig zijn, etc.
En dan veel angsten he, over controleverlies tijdens de bevalling. Of faalangst voor daarna.
En dit moet ik dan optellen bij de standaard denkpatronen en angsten die ik heb. Dus het is nu even dubbel zo zwaar nu.
Ik heb een boek aangeraden gekregen van de psych die ik direct heb besteld. Morgen binnen als het goed is. Het heet patronen doorbreken en is van Hannie van genderen.
Mijn psych liet me wat dingen uit het boek zien en het zag er wel heel logisch en prettig uit. Ik kan wel steun halen uit een goed boek die me verteld dat ze wereld niet vergaat als ik zo denk en me daardoor zo voel.
- Anoniem
Geplaatst: 30-01-15 15:32
Joolien schreef:[naam] schreef:Nou Joolien mijn moeder was niet gemakkelijk en uitte ook zeker haar ontevredenheid.
Ik kan mij alleen niet herinneren of mijn vader daar ook tegen in ging.
Mijn vader ging juist de conflicten uit de weg Dus tot ruzie kwam het eigenlijk niet.
Ik was als kind ook veel bij mijn vader.
Bij mijn moeder wist ik eigenlijk nooit wat ik aan haar had.
En schreeuwde je moeder dan en werd je daar bang van? Waarom ik dat vraag, omdat dat misschien een reden kan zijn dat je de heftige emoties heel eng vond.
Joolien ik weet dat mijn moeder een schelle stem heeft maar ik kan mij dus niet herinneren of ik daar bang voor was.
Wat ik wel weet is dat toen ik 1 1/2 of 2 jaar oud was mijn broertje en zusje (tweeling) ernstig verbrand zijn geraakt.
Ik kan mij ergens wel voorstellen dat dit enigszins wel voor hectiek heeft gezorgd.
Ik weet het niet precies of ik toen al 2 jaar was, dat ga ik eens navragen.
Wat ik weet en ervaar is dat ik geen affectie tot mijn moeder voelde. Toen niet en nu ook niet.
Erg dat ik dat nu zo zeg. Er is geen houden van, maar een soort plichtsbesef. Stom genoeg was ik wel verward toen mijn moeder twee jaar geleden een hersentumor bleek te hebben.
Ik kan niet precies benoemen wat ik toen ervoer maar weet wel dat ik gehuild heb en mij zorgen maakte toen ze geopereerd werd.
Aria_zz bedankt voor je aanvulling. Zo is het wel wat duidelijker
.Wat ik vooral in je woorden terug lees is dat jij jezelf heel erg afkraakt. Janneke heeft daarin gelijk wees vriendelijk tegen jezelf en niet zo streng.
Natuurlijk kun je met bepaald gedrag dat door angst geregisseerd wordt mensen pijn doen. Dan wordt je gedrag destructief naar anderen of naar jezelf (Maar kan ook beiden).
Maar een ander kan dat aangeven, dat is de verantwoordelijkheid van diegene zelf. Als jij rot overkomt dan kan die ander ook afvragen "hey waarom doet zij dat?". Blijf bij je eigen gevoel en vul niet in hoe je vriend misschien wel denkt over jezelf.
Daarmee maak jij jezelf kapot.
Of de angst wel of niet gegrond is kun je gaan uitzoeken. Waarom reageer ik angstig? past het in die situatie? heeft je vriend iets gezegd wat jou zo doet reageren? of ligt de oorzaak dieper.
In welke situaties reageer ik angstig? wanneer komt het opzetten? wanneer ebt het weg? Wanneer was de eerste keer dat je angst ervoer.
Als je antwoord krijgt op deze vragen, krijg je ook al een stuk meer inzicht in jezelf.
Ik herken bij mij nu twee soorten angsten, de angst die ik krijg op de momenten dat ik er iets van mij verwacht wordt en de angst die op komt zetten na aanleiding van een onverwachte situatie.
Bij de ene heb ik dus een dozijn aan negatieve belemmerende gedachten als "Ik doe vast iets verkeerd, ze gaan op mij letten, ik kan mijn grenzen niet aangeven of ze vinden mij niet goed genoeg".
Bij de andere reageer ik met paniek op een situatie die ik vooraf niet heb zien aankomen.
Ikkke je verleden zal altijd een onderdeel van je leven zijn maar zoals gisteren een vrouw bij Nieuw leven tegen mij zei "Je verleden vergeet je nooit maar je wordt er niet meer door bepaald in je leven.
Dat is wat herstel met je gaat doen.
Er zullen momenten zijn dat je geraakt wordt en ja daar past dan een emotie bij maar als je los van je verleden bent dan kun je die momenten accepteren om vervolgens de dag opnieuw te beginnen.
En een belangrijk gegeven is dat het je geen wrok meer koestert.
Suusmalvin dikke knuffel
. Balen als je geen regie over je lichaam hebt. Goed van je dat je een gesprek aangaat met de psychiater want zo kan het ook niet. Je hebt meer ondersteuning nodig.Riverr het mooie van die dikke buik is dat je kindje aan het groeien is
Dat is een goed teken want groeien betekend dat je kindje leeft.Lukt jou dat om meer de aandacht te leggen op de positieve kant van jou dikke buik? en als ik het zo schrijf denk je dan o ja dat is ook een manier om er naar te kijken?
Dat je bang bent is eigenlijk wel begrijpelijk hoor want je zit nu eenmaal wel met je psychische issues.
Wat kan jij zelf doen om daar wat rust in te vinden? wat zou jou rust geven?
Er wordt maatschappelijk zo'n norm gelegd bij hoe je als moeder zou moeten reageren wanneer je een baby krijgt maar ik vind die norm eigenlijk wel heel erg zwaar.
Jou lichaam reageert gewoon op hormonen en dat hoe die heen en weer vliegen is per vrouw verschillend. En ja het kan zijn dat je het allemaal wat minder fijn vind.
Een vrouw zoekt de oorzaak bij zich zelf en gaat zichzelf veroordelen (zij kan gewoon niet deugen als ze niet geniet van de zwangerschap) terwijl er een lichamelijke verklaring is voor het gevoel.
Riverrr jij bent nog steeds okay, nog steeds waardevol en ook nog steeds een fantastische vrouw ondanks dat jij niet geniet van je zwangerschap.
Ik voel mij vreemd genoeg weer een stuk beter. Gisteren op dagbehandeling een waardeloos gevoel en voelde mij zo rot dat ik echt twijfels had om naar Nieuw leven toe te gaan.
Bang voor vragen en door vragen over mijn gevoel want ja dan moet ik huilen en huilen in bijzijn van andere mensen blijf ik lastig vinden.
Ik kreeg hem in de gaten
ik wilde mezelf terug trekken, ik voel mij rot dus laat mij maar met rust.Ik voelde mij geen geheel met de groep en voelde mij eenzaam.
Steeds die worsteling met het huilen en aan het einde van de dag kon ik dan echt wat traantjes laten lopen terwijl eigenlijk de tranen aan het beuken waren op de sluisdeuren.
Ik ben toch naar Nieuw leven toe gegaan en zoals ik normaal kan genieten van het zingen kwam het nu niet binnen.
Ik had mij voorgesteld om na de viering dan gelijk naar huis toe te gaan maar op de een of andere manier deed ik dat niet.
En ben ik toch met de vrouwen van het groepje na gaan praten zoals we dat elke week doen en nu ben ik blij dat ik dat heb gedaan.
Een van de vrouwen had zulke mooie krachtige woorden en ze kwamen binnen
Ik voelde mij bemoedigd en ik ben met een goed gevoel naar huis gegaan.
En nu voel ik mij nog steeds goed
. - ikkkke
- Berichten: 603
- Geregistreerd: 30-07-06
Geplaatst: 30-01-15 20:49
Aria_zz schreef:Ikkkke, kan het niet zijn omdat je bang bent dat je er nooit vanaf zal komen dat je het niet los kan laten? Kan het helemaal verkeerd hebben hoor, maar angst kan dingen of gevoelens 'vast' zetten zodat je er meer mee bezig blijft. En he, als je jezelf goed leert kennen, zullen die valkuilen er veel minder zijn en veel minder aanwezig zijn, dan zul je je toch vast ook wel positiever voelen. Komt vast goed dan
Goh, dat weet ik niet. Vroeger had ik die angst niet. Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat ik het op een of andere manier los zou kunne laten. Nu is die angst er denk ik wel, maar ik denk dat de angst eerder het gevolg is dan de oorzaak.
Fijn dat de meditatie je rust heeft gegeven. Je hebt nu weer iets extra's ontdekt wat je kan helpen als je het even moeilijk hebt.
Riverrr schreef:@ ikkkke: Het blijft een proces, je hele leven lang. Je blijft je ontwikkelen en als je een naar verleden hebt, dan gaat die niet ineens zomaar weg. (Dit is toevallig vandaag nog tegen me gezegd door mijn psych, dus bij deze deel ik het even met jou
Probeer het dus niet weg te krijgen, want dat gaat niet. Maar leer omgaan met inderdaad je valkuilen. Dat heb je al heel goed door, dus moet goed komen
Dank je, River. Je hebt gelijk, mijn verleden gaat niet verdwijnen, ik moet er anders mee leren omgaan.
Van wie moet jij blij zijn met je zwangerschap? Van wie moet jij nuttig zijn? Van wie moet je...? En waarom moet je dat?
Het is jouw zwangerschap en jij beleeft die op jou manier. Natuurlijk is het fijn als je blij bent met de zwangerschap en hoe die verloopt, maar zwanger zijn heeft ook minder leuke kanten. Als doel stellen dat je blij MOET zijn is erg moeilijk te bereiken. Blijheid is een emotie en die kan je niet zomaar even aan- of uitschakelen, helaas. Vele factoren beïnvloeden je gevoel. Op sommige kan je tot op zekere hoogte wat invloed uitoefenen, anderen heb je totaal niet in de hand. Leg jezelf dus niet de druk op dat je blij moet zijn, maar zwak dat doel wat af, stel niet zo'n hoge eisen aan jezelf. Je zal zien, dat zal je wellicht meer helpen om de positieve dingen te zien dan jezelf zulke hoge eisen op te leggen (of te laten leggen?).
OsMo schreef:Ikkke je verleden zal altijd een onderdeel van je leven zijn maar zoals gisteren een vrouw bij Nieuw leven tegen mij zei "Je verleden vergeet je nooit maar je wordt er niet meer door bepaald in je leven.
Dat is wat herstel met je gaat doen.
Er zullen momenten zijn dat je geraakt wordt en ja daar past dan een emotie bij maar als je los van je verleden bent dan kun je die momenten accepteren om vervolgens de dag opnieuw te beginnen.
En een belangrijk gegeven is dat het je geen wrok meer koestert.
Je hebt gelijk Osmo, dat is inderdaad herstel en dat is ook wat ik uiteindelijk wil bereiken. Alleen is het net dat wat mij niet lijkt te lukken en dat vind ik soms best frustrerend. Sommige dingen komen zo nu en dan wel eens boven en geven me dan op dat moment even een slecht gevoel, maar dat gaat dan ook weer over en bepaalt verder niet wat ik in mijn leven doe. Andere dingen daarentegen komen dagelijks in mijn gedachten, bezorgen me regelmatig een slecht gevoel en/of negatieve gedachten en bepalen wel nog (een deel van) mijn leven. Ik moet opletten met het werk dat ik doe (bepaalde jobs kan ik niet doen omdat ze me te veel zouden triggeren), ik moet mezelf voldoende bezighouden maar anderzijds ook zorgen dat ik niet te veel doe (want beide kunnen oa zorgen dat ik weer meer terugdenk aan bepaalde dingen die ik heb meegemaakt), ik ben bij momenten nogal wantrouwig tegenover andere mensen ookal doen die niets verkeerds, ik hou rekening met waar ik wanneer naartoe ga want ik ben in bepaalde situaties op bepaalde momenten nogal angstig (ook op voorhand),...
Hoewel ik dat soms wel graag zou willen, weet ik dat ik mijn verleden niet uit kan wissen of zo. Maar het voelt soms alsof dat zich aan mij heeft vastgeklampt en ik dat verder moet meezeulen. Ik zou dat graag wel in mijn rugzakje steken (waar het dan op sommige momenten al dan niet bewust en gepland eens uitkomt om er dan terug voor even in te verdwijnen, maar omdat zich dat zo fel aan mij heeft vastgeklampt krijg ik het niet in dat rugzakje. Maar misschien wil ik gewoon teveel en te snel...
Super dat je gisteren toch naar Nieuw leven bent gegaan en het je zo'n goed gevoel heeft gegeven! Het lijkt me voor jou een behoorlijke, maar zeer waardevolle stap om op zo'n moeilijk moment toch te gaan. Je mag trots zijn op jezelf. Hopelijk hou je dat goede gevoel nog een tijdje vast!
- Riverrr
-
- Berichten: 589
- Geregistreerd: 23-02-14
Geplaatst: 31-01-15 14:01
ikkkke schreef:Dank je, River. Je hebt gelijk, mijn verleden gaat niet verdwijnen, ik moet er anders mee leren omgaan.
Van wie moet jij blij zijn met je zwangerschap? Van wie moet jij nuttig zijn? Van wie moet je...? En waarom moet je dat?
Het is jouw zwangerschap en jij beleeft die op jou manier. Natuurlijk is het fijn als je blij bent met de zwangerschap en hoe die verloopt, maar zwanger zijn heeft ook minder leuke kanten. Als doel stellen dat je blij MOET zijn is erg moeilijk te bereiken. Blijheid is een emotie en die kan je niet zomaar even aan- of uitschakelen, helaas. Vele factoren beïnvloeden je gevoel. Op sommige kan je tot op zekere hoogte wat invloed uitoefenen, anderen heb je totaal niet in de hand. Leg jezelf dus niet de druk op dat je blij moet zijn, maar zwak dat doel wat af, stel niet zo'n hoge eisen aan jezelf. Je zal zien, dat zal je wellicht meer helpen om de positieve dingen te zien dan jezelf zulke hoge eisen op te leggen (of te laten leggen?).
Van mezelf moet ik er blij mee zijn en nuttig. Misschien onmogelijke eisen en ik vergelijk mezelf te veel met andere. (Die wel blij zijn tijdens de zwangerschap en gewoon nog fit en alles doen)
Ik zal die eisen inderdaad omlaag moeten schroeven, maar het is moeilijk om daar ook echt 100% achter te staan.
- Riverrr
-
- Berichten: 589
- Geregistreerd: 23-02-14
Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!
Geplaatst: 02-02-15 15:28
Het gaat over schematherapie, wat heel saai klinkt maar het is een duidelijk geschreven boek met veel voorbeelden erin die mij echt helpen om dingen te herkennen en zo nodig iets aan te doen.
Voor iedereen met persoonlijkheidsproblematiek zou ik het aanraden!
Ik had al eerder geschreven hoe het heet omdat ik het toen gekocht heb, maar bij deze nog een keer: patronen doorbreken van Hannie van genderen.
Je hebt voor mensen met borderline ook een versie speciaal daarop gericht. Als je het bij bijv bol.com intikt kom je die versie ook vanzelf tegen.
Echt waar goed boek voor de lezers onder ons. Past in dit topic wat we hier allemaal bespreken.
- SincereQ
- Berichten: 952
- Geregistreerd: 22-02-11
Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!
Geplaatst: 03-02-15 22:16
Ik merk dat de medicatie mij erg afvlakt. Weet niet of ik dit wel zo fijn vind. Iemand die hier ervaring mee heeft? Ga het sowieso donderdag ook even aangeven.
- Phen
- Berichten: 1213
- Geregistreerd: 03-01-08
Geplaatst: 03-02-15 22:21
De afgelopen 3 weken voel ik mij echt niet goed. De angst is letterlijk in mijn nek aan het hijgen. Krijg geen hap door mijn keel, slaap slecht ect. Ik dacht eerst dat het door de tentamenweek kwam maar die is al 2 weken voorbij, resultaten zijn binnen. Dus de spanning zou weg moeten zijn. Ik denk dat het komt doordat ik zoveel wil. Maar wat moet ik anders? Thuis zitten en niks doen? Misschien komt het doordat ik vorige week afscheid genomen heb van mijn kat? Geen idee.
Morgen eindelijk weer een keer gesprek met m'n psycholoog. Maar dat betekend ook dat ik mij morgen zwaar beroerd ga voelen.
Hebben jullie misschien nog tips? Zal de therapie niet werken? Wil ik gewoon te veel/ te snel? Moet ik aan de medicatie?
Nu ook... ik wil naar bed en ben nu al aan het trillen als een rietje. Half 5 ben ik wakker. Dat is zeker.
- ikkkke
- Berichten: 603
- Geregistreerd: 30-07-06
Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!
Geplaatst: 03-02-15 23:25
Wees niet te streng voor jezelf. Je doet zo je best om de zwangerschap goed te laten verlopen en dat terwijl je het al niet gemakkelijk hebt. Daar mag je best trots voor zijn op jezelf, want je doet het wel (en goed).
@Eline: nee, geen ervaring mee. Ik ken wel iemand die dat ook had. Zij is van medicatie veranderd en was daar wel tevreden over. Ik zou het dus inderdaad aanhalen bij je behandelaar.
@Phen: wat rot dat de angst jou zo in zijn greep lijkt te hebben. Ik weet niet meer hoe lang je al in therapie bent, maar mijn ervaring is dat het best wel een hele tijd kan duren eer je van je angsten verlost bent. Ik heb bv meer dan een jaar veel angst gehad om alleen over straat te lopen. Nu, vele jaren later heb ik het in bepaalde situaties op straat nog steeds moeilijk. Het kan inderdaad soms ook gebeuren dat je angsten langer dan verwacht aanwezig blijven. Op dat moment kan je best gaan kijken wat alternatieven zijn om aan je angsten te werken (een andere therapie, medicamenteuze ondersteuning, andere therapeut,...)
De enige tip die ik je kan geven is om dit samen met je behandelaar te bekijken. Hij/zij heeft nl ook meer zicht op mogelijke oorzaken van de instand houding van jouw angsten.
- SincereQ
- Berichten: 952
- Geregistreerd: 22-02-11
Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!
Geplaatst: 04-02-15 10:44
ik heb zelf wel medicatie voor wanneer ik angstig/onrustig wordt, maar dat is maar af en toe.Goed dat je vandaag een gesprek hebt, misschien kan je inderdaad andere mogelijkheden overleggen. Je geeft aan dat het al 3 weken zo gaat, kan je dan niet eerder een afspraak krijgen of bellen? Of vind je dat dan ook moeilijk?
- afbmchek
- Berichten: 37
- Geregistreerd: 27-11-11
Geplaatst: 04-02-15 23:44
Vorige week woensdag heb ik dus mijn adviesgesprek gehad, waarbij ik gediagnosticeerd ben met een depressieve stoornis en PTSS (en een paniekstoornis maar die had ik al. Lijkt wel een flippoverzameling). Ondanks dat het niets verandert (het beestje heeft een naam, verder niet) ben ik er wel flink van geschrokken en zijn de klachten dus momenteel meer aanwezig dan normaal. Morgen heb ik een gesprek met de psychiater betreffende eventuele medicatie, volgende week heb ik een systeem taxatie (ook voor mij een compleet nieuwe term) wat inhoudt dat ze met een zo groot mogelijk deel van het gezin willen praten over patronen/systemen in het gezin (of ja, wat voorheen een gezin was). Ik zie het niet zitten om mijn broers erbij te betrekken en mijn moeder wil ik niet zien. Vader+moeder in een ruimte geeft ook echt kortsluiting in mijn hoofd. Daarom besloten enkel met mijn vader te gaan. De week daarna hoor ik wat ze besloten hebben en wat er verder gaat gebeuren.
Weet uiteraard dat het een stap vooruit is en dat het alleen beter kan worden, maar het valt me wel zwaar. Ik heb nu erg veel moeite met de concentratie op mijn studie, ik heb na de diagnose bewust een paar dagen "vrij" genomen (ik doe een thuisstudie) om het even op een rijtje te zetten. Maar het wil alsnog niet helemaal. Maar goed... Dat komt hopelijk wel weer.
Ik vind het ook lastig wie ik het wel of niet moet vertellen. Het verklaart natuurlijk veel van mijn gedrag dus mijn beste vriend(in)en weten het wel. Een aantal vrienden hebben ook al wat meer levenservaring en ik merk dat ik er dan minder moeite mee heb om zoiets te vertellen.
- Condor
-
- Berichten: 489
- Geregistreerd: 09-06-11
- Woonplaats: naast de buren
Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!
Geplaatst: 05-02-15 12:33
na behandeling van psycholoog (8 gesprekken) die niet geholpen heeft (paniekstoornis) ben ik van plan om vandaag met Lexapro te beginnen. 5 mg druppels, maar overweeg om het per mg te gaan doen, dus beginnen met 1, over 2 dagen 2 druppels, bla bla bla. Ik ben enorm bang voor bijwerkingen...
Heeft iemand hier ervaring mee of is er nog iemand die nu zo'n beetje begint met medicatie? Ik kan wel wat goede ervaringen of een duwtje in m'n rug gebruiken..
Avast bedankt
- Anoniem
Geplaatst: 05-02-15 12:53
Izmir_Condor schreef:Hi guys,
na behandeling van psycholoog (8 gesprekken) die niet geholpen heeft (paniekstoornis) ben ik van plan om vandaag met Lexapro te beginnen. 5 mg druppels, maar overweeg om het per mg te gaan doen, dus beginnen met 1, over 2 dagen 2 druppels, bla bla bla. Ik ben enorm bang voor bijwerkingen...
Heeft iemand hier ervaring mee of is er nog iemand die nu zo'n beetje begint met medicatie? Ik kan wel wat goede ervaringen of een duwtje in m'n rug gebruiken..
Avast bedankt
Misschien niet wat je wilt horen, maar wat is de reden dat het met de psych niet goed ging? 8 gesprekken is kort, is het een idee om het nog wat langer te proberen desnoods bij iemand anders?
- Condor
-
- Berichten: 489
- Geregistreerd: 09-06-11
- Woonplaats: naast de buren
Geplaatst: 05-02-15 13:05
Joolien schreef:Izmir_Condor schreef:Hi guys,
na behandeling van psycholoog (8 gesprekken) die niet geholpen heeft (paniekstoornis) ben ik van plan om vandaag met Lexapro te beginnen. 5 mg druppels, maar overweeg om het per mg te gaan doen, dus beginnen met 1, over 2 dagen 2 druppels, bla bla bla. Ik ben enorm bang voor bijwerkingen...
Heeft iemand hier ervaring mee of is er nog iemand die nu zo'n beetje begint met medicatie? Ik kan wel wat goede ervaringen of een duwtje in m'n rug gebruiken..
Avast bedankt
Misschien niet wat je wilt horen, maar wat is de reden dat het met de psych niet goed ging? 8 gesprekken is kort, is het een idee om het nog wat langer te proberen desnoods bij iemand anders?
Op het waarom het niet werkte kom ik later even op terug, maar wil wel even antwoord geven op je andere vraag. Ben nu aan het wachten op een ander soort begeleiding. Ik PB je straks even, okay?
- Janneke2
-
- Berichten: 23646
- Geregistreerd: 28-02-13
- Woonplaats: Ergens in Drenthe
Geplaatst: 05-02-15 14:06
Izmir_Condor schreef:Hi guys,
na behandeling van psycholoog (8 gesprekken) die niet geholpen heeft (paniekstoornis) ben ik van plan om vandaag met Lexapro te beginnen. 5 mg druppels, maar overweeg om het per mg te gaan doen, dus beginnen met 1, over 2 dagen 2 druppels, bla bla bla. Ik ben enorm bang voor bijwerkingen...
Heeft iemand hier ervaring mee of is er nog iemand die nu zo'n beetje begint met medicatie? Ik kan wel wat goede ervaringen of een duwtje in m'n rug gebruiken..
Avast bedankt
Gesprekken zijn sowieso niet erg effectief als het om angst gaat. Angst is meer een instinctieve reactie, opgeroepen door *een* prikkel, aanleiding, etc dan iets anders.
Gedachten komen pas veel later.
Gesteld dat je bijv wakker schrikt uit een nachtmerrie, heeft het zin als je beschikt over goede informatie mbt. angst. Oa: dat je zintuigen scherper werken. Dus als je wakker schrikt, "hoor je die eikenboom die honderd meter verderop staat" (en is er waarschijnlijk geen inbreker, maar je waarneming 'dat je andere dingen hoort dan anders' klopt van a tot z).
Met een techniek als emdr kun je de angst in een aantal weken gewoon de nek omdraaien. (Niet eens: 'beter mee leren omgaan' - angst is nu eenmaal geen leuk gezelschap, gewoon je leven uit, graag. )
Lexapro en andere ssri's kunnen na allerlei gedoe met inwerken je angst idd wel iets verzachten. (Wat op zich een zegen is, maar eigenlijk maar heel mager.)
- SincereQ
- Berichten: 952
- Geregistreerd: 22-02-11
Geplaatst: 05-02-15 14:23
Izmir_Condor schreef:Hi guys,
na behandeling van psycholoog (8 gesprekken) die niet geholpen heeft (paniekstoornis) ben ik van plan om vandaag met Lexapro te beginnen. 5 mg druppels, maar overweeg om het per mg te gaan doen, dus beginnen met 1, over 2 dagen 2 druppels, bla bla bla. Ik ben enorm bang voor bijwerkingen...
Heeft iemand hier ervaring mee of is er nog iemand die nu zo'n beetje begint met medicatie? Ik kan wel wat goede ervaringen of een duwtje in m'n rug gebruiken..
Avast bedankt
Ik gebruik ook Lexapro, maar dan tabletten. Ik begon een week op 5 mg, in het begin wel last van bijwerkingen gehad. Ik was vooral moe en misselijk erdoor. Na een paar dagen nam dit af. Bij verhogen naar 10 geen problemen gehad en vervolgens na 15 ook niet. Ik heb er nu 1,5 week medicatie bij, omdat de lexapro niet voldoende was voor mij (heb chronische depressie) en ik merk nu dat ik relaxter wordt en meer zin heb om weer dingen te gaan ondernemen.
Ik was ook heel bang voor bijwerkingen, maar deze duurden bij mij zo kort en wegen niet op tegen het effect wat ik er nu van heb! Daarnaast is mij verteld dat dit de soort is waarbij je het minst kans hebt op bijwerkingen
- Doutz16
-
- Berichten: 1015
- Geregistreerd: 30-08-11
Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!
Geplaatst: 05-02-15 19:23
Maar binnen no time gleed alle spanning van me af en is het me heel erg mee gevallen.
Nu hopen dat na alle behandelingen het gewerkt heeft