Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-11-22 13:24

Geplaatst: 25-11-22 13:24

Wij zijn trots op jou!

Fijn wat van je te horen. Elk stapje is er een. De feestdagen in het vooruitzicht, dat helpt ook niet in de gedachtenmolen voor jou op dit moment. :knuffel:

Maar je ziet, er zijn hier mensen die je graag een hart onder de riep willen steken

Hoop ook dat je nog ergens - al dan niet anoniem bv fluisterlijn of e.d. - nog met iemand kan praten.
Het is alleen al lastig om jezelf prio te maken, gezond te eten, wat te bewegen en te rusten/stilte . En vervolgens dat in balans te krijgen. Pfff. Knuffel :knuffel:

**Geplaatst**: 25-11-22 14:45

Geplaatst: 25-11-22 14:45

Thijsje38 schreef:
Lieve lieve mensen in dit topic het doet mij zoveel om jullie berichten te lezen en toch het gevoel te hebben dat er ergens waar dan ook iemand aan mij denkt.
Momenteel merk ik dat het niet goed gaat ik ben mij volledig in van alles aan het storten om maar niet te hoeven voelen. Het schrijven in dit topic is dus voelen en erkennen dat het gevoel er nog degelijk zit. Ik merk nu dat de emoties ook vast zitten ik huil niet ik ben niet boos ik voel mij verdoofd. Ik probeer steeds te denken na de feestdagen zal het beter gaan terwijl ik ergens voor mijn gevoel er een soort van deadline aan plak.
Als het dan nog niet verbetert is dan …. Dus vandaar dat ik het gevoel probeer te onderdrukken.
Ik spreek mijn PO helaas niet meer die zou trots zijn op de stappen die ik heb genomen maar ik kan er voor mijn gevoel niks uithalen. Ik denk maar je hebt dit gedaan… ja en? Dat kan een klein kind nog dus zo bijzonder is het niet. En ik ga mij meer frustreren over wat niet lukt. Ik weet niet zo goed hoe ik nu verder moet …

En wat nou als een klein kind het ook kan doen? Dat hoeft toch niks te betekenen?

Ik heb ADHD en een tijdje terug ook depressie. Echt depressie is het niet meer gelukkig. Ik heb wel mijn momenten nog, maar het is niet meer permanent.

ADHD en depressie is een hele rotte combinatie. Je krijgt helemaal niks gedaan. Zelfs uit bed komen was soms te veel gevraagd

Tijdens mijn verwerkingsproces kon ik ook bijna niet eten. Ik kreeg heen hap door mijn keel.

Weet je wat? Opstaan en eten zijn dingen die kinderen inderdaad met gemak kunnen. Eten is een levensbehoefte zelfs. Maar dat betekend niet dat het niet moeilijk mag zijn. Er is niks op deze planeet wat vanzelfsprekend is. Niet iedereen kan opstaan en eten en ademen en lopen. Er zijn mensen die altijd in een rolstoel moeten zitten. Ik ken iemand die snachts aan een belletje moet rinkelen als ze wil omdraaien in bed want dat kan ze zelf niet vanwege een spierziekte. Er zijn mensen die niet kunnen eten om wat voor reden dan ook. En er zijn mensen die met een zuurstof apparaat rond moeten lopen om te kunnen ademen. Dus als een kind iets kan zegt dat helemaal niks. Als jij moeite hebt om op te staan maar het lukt je toch, dan mag je daar trots op zijn. Als je geen hap door je keel krijgt en vandaag toch iets hebt kunnen eten is dat een grote overwinning. Wie wat wel en niet kan boeit niet. Als iets moeilijk is voor jou is dat moeilijk. Niemand kan of mag daar iets op zeggen. Je hebt het recht om dingen moeilijk te vinden. Je bent immers ziek. En ziek zijn overkomt iedereen. Of dat nou fysiek of mentaal is, de meeste mensen weten hier wel hoe het voelt.

En ben ook lief tegen jezelf. Vaak zijn we het strengste op onszelf van iedereen. En we zijn daarbovenop ook nog het meest gevoelig op onze eigen kritiek. Dus wees lief tegen jezelf. Als je op een dag enorm veel moeite hebt om even naar de winkel te gaan, maar je hebt het toch gedaan, beloon jezelf dan. Ben blij voor jezelf. Vier een (innerlijk) feestje! Je hebt iets overwonnen! Dat mag gevierd en genoemd worden. Hoe simpel of oenig het ook lijkt, het mag echt.

Dus, het maakt niet uit wie wat kan. Als iets moeilijk is en je hebt het gedaan is dat een overwinning. Maakt niet uit hoe groot of hoe klein. Elke stap is er eentje. Al zijn de stapjes maar klein. Soms is dat het enige wat je kunt doen. Kleine stapjes zetten.

Nog een paar dikke knuffels hier :knuffel:

**Geplaatst**: 25-11-22 17:40

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 25-11-22 17:40

Wat een mooie woorden weer van iedereen hier, zoveel liefde en vriendschap in dit topic!!

**Geplaatst**: 25-11-22 18:03

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 25-11-22 18:03

Ik ben trots op je en dan mag je ook op jezelf zijn. Je bent in een soort oorlog met jezelf en dan is iedere stap er toch weer een die je zet.

Ik heb dagen dat ik oké functioneer, dat ik me optijd uit bed sleep en de dag aan ga.
Maar ik heb ook zat dagen dat ik 5 uur s avonds me bed uit kom en niks gedaan krijg.
Ik heb dagen dat ik me aankleed en douche en dan zo weinig energie heb dat ik weer in bed ga liggen.

En weet je wat, dat is oké. Ik ben in feite gewoon ziek, die depressie en alles er omheen zuigt energie, niet anders dan andere aandoeningen. En daarvan moet je herstellen. En het ziet er vaak heel nutteloos uit, uitzichtloos. En ik leef momenteel puur op het feit dat is nieuwschierig ben na wat er nog gaat gebeuren.

De feestdagen zijn eigenlijk van die dagen waar je jezelf naartoe kan slepen. Dus ik snap best dat je die ziet als een soort eindpunt. Maar probeer er wel over te praten met iemand of schrijf het van je af.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-11-22 18:28

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 25-11-22 18:28

Ik ben er even stil van de berichten doen mij echt goed ik lees ze op mindere momenten extra terug.
Echt op bed blijven liggen kan en doenlijk niet ik vind mijn slaapkamer geen fijne plek dus ik ga beneden op de bank zitten. Dat is mijn veilige plek als ik alleen ben. Soms lijkt het echter wel of er een ketting aan zit die mij soms vast houd als ik op wil staan wordt ik mentaal tegen gehouden. Er is eigenlijk geen dag dat ik alleen maar binnen blijf ik moet wel maar de energie dat het gevecht mij kost is onbeschrijfelijk. Ik kan het ook niet beschrijven het gevoel is zo sterk alsof iemand een mes op mijn keel houd tot een gevoel van ademnood. Als ik uiteindelijk dan toch die stap zet ben ik zo ontzettend moe dat ik instort letterlijk en figuurlijk. Zo kom ik dus in een cirkel terecht. De vermoeidheid is bij mij ook echt een trigger.

**Geplaatst**: 25-11-22 22:25

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 25-11-22 22:25

Ik herken het wel, dat het in actie komen ontzettend zwaar is. Alsof je in cement vast zit. Maar ik heb dan ook ass en adhd dus een enorm probleem met executive dysfunctie. Maar die vermoeidheid is echt een hel. :(:)

**Geplaatst**: 26-11-22 01:52

Geplaatst: 26-11-22 01:52

Thijsje38 schreef:
Ik ben er even stil van de berichten doen mij echt goed ik lees ze op mindere momenten extra terug.
Echt op bed blijven liggen kan en doenlijk niet ik vind mijn slaapkamer geen fijne plek dus ik ga beneden op de bank zitten. Dat is mijn veilige plek als ik alleen ben. Soms lijkt het echter wel of er een ketting aan zit die mij soms vast houd als ik op wil staan wordt ik mentaal tegen gehouden. Er is eigenlijk geen dag dat ik alleen maar binnen blijf ik moet wel maar de energie dat het gevecht mij kost is onbeschrijfelijk. Ik kan het ook niet beschrijven het gevoel is zo sterk alsof iemand een mes op mijn keel houd tot een gevoel van ademnood. Als ik uiteindelijk dan toch die stap zet ben ik zo ontzettend moe dat ik instort letterlijk en figuurlijk. Zo kom ik dus in een cirkel terecht. De vermoeidheid is bij mij ook echt een trigger.

Alsof je in een mentale cel zit van "hier en nier verder" he? Ik ken het. Zoals hierboven wordt genoemd mer de ADHD, dat heb ik ook. En ik heb hoogswaarschijnlijk ook ASS maar ik kan daar momenteel geen diagnose voor krijgen

Dus zelfs nu het goed gaat met mij zit die executieve functie me vaak aardig in de weg. Vandaag is ook zo'n dag dat ik weinig gedaan heb gekregen. Maar ik heb toch wel iets kunnen doen dus dat is voor mij weer een overwinning

Dan heb ik het over iets simpels als me aankleden en tanden poetsen en even het huis opruimen. De winkel is een groot struikelblok, maar dat is me vandaag ook gelukt. Het klinkt zo stom als ik zeg dat die dingen lastig zijn en op dagen echt bijna onmogelijk. Maar toch is het zo. En dat is bij mij permanent ook nog. Ik zal die issues altijd houden.

En het lijkt me ontzettend lastig om zo moe te zijn en niet kunnen rusten. Dat je niet eens even een klein beetje rust krijgt door het kijken van een film of serie, of wat knuffels van je huisdier. Maakt niet uit of dat een paard is of een vogel

Dat is namelijk wat je nu het hardste nodig hebt. Rust.

Misschien wel even een ideetje. Heb je geprobeerd om iets van kalmerende muziek of white noise of iets in die trans aan te zetten? Kan ook regen geluiden of haardvuur geluiden zijn. Ikzelf heb een overactief brein en ik krijg ook weinig rust daardoor. Vooral als ik ga slapen gaan ze op volle toeren draaien. Zo'n kalmerende muziek op de achtergrond dempt alles voor mij. Alles wordt dan rustiger in mijn hoofd waardoor ik rust krijg.
Misschien is dat ook wel een optie voor jou. Het is maar een suggestie. Maar wie weer werkt het wel

Alice, jij ook een dikke knuffel :knuffel:

Een half werkend brein en dan nog depressie erbovenop is knap lastig. Heb er ervaring mee gehad.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-22 00:05

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-22 00:05

Soms weet ik niet eens hoe ik moet beginnen maar vandaag is weer z’n dag dat alles overloopt. Ik ben mijzelf 5x voorbijgelopen en de enorme vermoeidheid roept zoveel op. Ik wil 19 dingen tegelijk opschrijven maar waar begin in. Vandaag heb ik gehuild, gehuild vanwege het enorme gevoel van het niet geaccepteerd worden. Altijd het buitenbeentje zijn, altijd het kindje in de klas die toekijkt hoe de andere spelen zo voelt het keer op keer. Een plek waar ik af en toe mezelf kan zijn waar ik trots kan zijn op mezelf wordt ik afgewezen. Letterlijk te horen krijgen voor jou is er geen plek begint “the story of my life” te worden. Ondanks dat het soms lastig voor mij is ga ik er graag heen en nu wordt ook dit mij ontnomen.
Ik heb mij de afgelopen dagen weer groot gehouden om andere te helpen en het heeft mij zoveel energie gekost dat nu alles weer lijkt te bloeden. Ik ben enorm boos, boos op de hele wereld en boos op mijzelf. Ik kan ook geen rust pakken momenteel zelfs even op de bank een serie kijken lukt niet. Zelfs nu in bed voel ik mij opgejaagd ik moet opstaan, ik moet. Vandaar dat ik maar ben gaan typen in de hoop het gevoel af te laten vloeien. Ik weet het anders niet.

**Geplaatst**: 30-11-22 00:30

Geplaatst: 30-11-22 00:30

Thijsje38 schreef:
Soms weet ik niet eens hoe ik moet beginnen maar vandaag is weer z’n dag dat alles overloopt. Ik ben mijzelf 5x voorbijgelopen en de enorme vermoeidheid roept zoveel op. Ik wil 19 dingen tegelijk opschrijven maar waar begin in. Vandaag heb ik gehuild, gehuild vanwege het enorme gevoel van het niet geaccepteerd worden. Altijd het buitenbeentje zijn, altijd het kindje in de klas die toekijkt hoe de andere spelen zo voelt het keer op keer. Een plek waar ik af en toe mezelf kan zijn waar ik trots kan zijn op mezelf wordt ik afgewezen. Letterlijk te horen krijgen voor jou is er geen plek begint “the story of my life” te worden. Ondanks dat het soms lastig voor mij is ga ik er graag heen en nu wordt ook dit mij ontnomen.
Ik heb mij de afgelopen dagen weer groot gehouden om andere te helpen en het heeft mij zoveel energie gekost dat nu alles weer lijkt te bloeden. Ik ben enorm boos, boos op de hele wereld en boos op mijzelf. Ik kan ook geen rust pakken momenteel zelfs even op de bank een serie kijken lukt niet. Zelfs nu in bed voel ik mij opgejaagd ik moet opstaan, ik moet. Vandaar dat ik maar ben gaan typen in de hoop het gevoel af te laten vloeien. Ik weet het anders niet.

Weet je wat? Ik ben ook boos! Ik ben boos op de mensen om je heen. Dat ze je zo durven te behandelen -:(-

Ik zou zo graag iets voor je willen betekenen, maar ik weet niet wat

Jij verdient iemand die jou die ondersteuning geeft die je nodig hebt. Echt waar. Ik kan hier zo slecht tegen om het keer op keer te lezen dat niemand je fatsoenlijk helpt

**Geplaatst**: 30-11-22 07:20

Geplaatst: 30-11-22 07:20

Thijsje38 schreef:
Soms weet ik niet eens hoe ik moet beginnen maar vandaag is weer z’n dag dat alles overloopt. Ik ben mijzelf 5x voorbijgelopen en de enorme vermoeidheid roept zoveel op. Ik wil 19 dingen tegelijk opschrijven maar waar begin in. Vandaag heb ik gehuild, gehuild vanwege het enorme gevoel van het niet geaccepteerd worden. Altijd het buitenbeentje zijn, altijd het kindje in de klas die toekijkt hoe de andere spelen zo voelt het keer op keer. Een plek waar ik af en toe mezelf kan zijn waar ik trots kan zijn op mezelf wordt ik afgewezen. Letterlijk te horen krijgen voor jou is er geen plek begint “the story of my life” te worden. Ondanks dat het soms lastig voor mij is ga ik er graag heen en nu wordt ook dit mij ontnomen.
Ik heb mij de afgelopen dagen weer groot gehouden om andere te helpen en het heeft mij zoveel energie gekost dat nu alles weer lijkt te bloeden. Ik ben enorm boos, boos op de hele wereld en boos op mijzelf. Ik kan ook geen rust pakken momenteel zelfs even op de bank een serie kijken lukt niet. Zelfs nu in bed voel ik mij opgejaagd ik moet opstaan, ik moet. Vandaar dat ik maar ben gaan typen in de hoop het gevoel af te laten vloeien. Ik weet het anders niet.

**Geplaatst**: 30-11-22 08:29

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 30-11-22 08:29

Ik vind het zo verdrietig dat je je zo voelt. En nog verdrietiger dat je om je heen niet de steun kunt krijgen die je nodig hebt.

Ik hoop dat je toch wat hebt kunnen slapen Thijsje.

Zijn er eigenijk nog dingen waar je van kunt genieten? Kleine lichtpuntjes op een dag.
(Toen ik op het diepste van mijn burn out zat, kreeg ik voor mijn verjaardag een vogelvoerhuisje en 2 nestelkastjes (ben in februari jarig). 2 x op een dag kwamen de vogeltjes naar dat huisje om te eten.2x op een dag zat ik op een stoel bij de keukendeur. En 2x op een dag kon ik heel even genieten, even weg uit mijn hoofd, even de hele situatie vergeten. Ik hoop dat jij ook wat lichtpuntjes op een dag hebt, lichtpuntjes waar je even kunt genieten, even kunt vergeten).

**Geplaatst**: 30-11-22 09:34

Geplaatst: 30-11-22 09:34

Maar is er een reden waarom je je zo graag wil groothouden? Schaam je je voor hoe je je voelt, voel je je te kwetsbaar anders of een heel andere reden?

En is er ergens waar dan ook een plek waar je nu heen zou kunnen? Even weg uit je normale routine? Waar je niks hoeft te doen. Ik weet dat er huizen zijn waar je soort van op adem kunt komen voor de thuissituatie om welke reden dan ook. Vanwege schieding, relatieproblemen, burn out, depressie. Waar je gewoon welkom bent als ze een plekje hebben. Desnoods lig je dan bijna continue op bed, of zit je op de bank voor je uit te staren. Het is ok dan

https://www.gld.nl/nieuws/7805292/wordt ... adem-komen

Zo zijn of komen er meer van door Nederland.

**Geplaatst**: 30-11-22 10:03

Geplaatst: 30-11-22 10:03

karuna schreef:

Maar is er een reden waarom je je zo graag wil groothouden? Schaam je je voor hoe je je voelt, voel je je te kwetsbaar anders of een heel andere reden?

En is er ergens waar dan ook een plek waar je nu heen zou kunnen? Even weg uit je normale routine? Waar je niks hoeft te doen. Ik weet dat er huizen zijn waar je soort van op adem kunt komen voor de thuissituatie om welke reden dan ook. Vanwege schieding, relatieproblemen, burn out, depressie. Waar je gewoon welkom bent als ze een plekje hebben. Desnoods lig je dan bijna continue op bed, of zit je op de bank voor je uit te staren. Het is ok dan

https://www.gld.nl/nieuws/7805292/wordt ... adem-komen

Zo zijn of komen er meer van door Nederland.

Vanuit mijn eigen ervaringen en lezend uit haar berichten lijkt het me angst.

Tot nu toe, telkens als ze zich gevoelig opzet en laat zien hoe ze er echt aan toe is, wordt ze afgewezen. Dus dan voelt het alsof het geen zin meer heeft. Je wordt bang om te laten zien hoe je je echt voelt. Want je wordt toch weer afgewezen. Je wordt niet serieus genomen. Je bent "te moeilijk" of er wordt gezegd dat je je er maar overheen moer zetten en niet zo moet overdrijven.

Ja, dan ga je je maar groot houden. Ik ken dat gevoel heel goed. Ze wil laten zien hoe ze zich voelt. Dat zal het nier zijn. Maar ze is bang en het voelt alsog het toch geen zin heeft.

Ten minste, dat is wat ik eruit haal. Thijsje zou even moeten bevestigen of ik wel of geen gelijk heb. Ik kan natuurlijk niet voor haar voelen.

Vorige week had ik zelf een soortgelijk moment op werk zelfs. Op alle plekken zoals werk, stages, school, etc, heb ik altijd mijn 1000% gegeven tot op het punt dat ik een burnout had. Maar het was nooit goed genoeg.
Vorige week donderdag viel ik terug in die gewoonte. Ik heb eindelijk weer werk. En ik ging wat te ver, was te perfectionistisch over her schoonmaken van een paddock en deed er de hele ochtend over en putte mezelf volledig uit. Toen ik bijna klaar was had een collega me even nog geholpen en zei ik daarna sorry voor het lang erover doen en perfectionistisch zijn, omdat ok er vanuit ging dat ik er op mijn donder voor zou krijgen zoals altijd.
Maar, dat gebeurde niet. Voor de eerste keer in mijn leven kreeg ik een compliment voor mijn harde werk. En eenmaal onderweg naar huis kwam die heel hard aan. Zo gewend dat ik het ben om afgewezen te worden op werk. Dus, dan ga je automatisch je ernaar gedragen. En dat zal thijsje nu ook aan het doen zijn. Ik heb daar alle begrip voor
:knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-22 12:27

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-22 12:27

Loveglove wat fijn dat je werk erkent wordt dat is heel fijn en geeft je soms net dat zetje wat je nodig heb.

Je hebt deels gelijk steeds als ik mezelf open stel wordt ik afgewezen… ik krijg letterlijke opmerkingen ach stel je niet zo aan. Ook als ik zeg dat ik meerdere paniek aanvallen heb gehad en ik ook andere dingen aan mijn hoofd heb (alsof ik niet genoeg aan mezelf heb) krijg ik vaak “ja maar jij kunt dit of dat toch doen” of “ik doe het wel weer want blijkbaar is het een te grote moeite” dat voelt voor mij als een mes tussen mijn ribben. Ik wens eigenlijk niemand mijn pijn en verdriet toe maar soms heel soms wou ik dat ze een dag in mijn schoenen liepen want alles wat ik vraag is begrip en soms die schouder of helpende hand.

Ik zou idd graag even een weekje weg willen maar dan ook echt alleen. Helaas heb ik zoveel verplichtingen dat ik weinig tijd voor mijzelf heb. Soms ben ik ook bang om tijd voor mezelf te maken omdat ik niet weet hoe ik ga reageren wat doet mijn hoofd als ik de rust toe laat.

Heel af en toe kan ik genieten maar ik heb altijd het gevoel dat er een donker randje omheen zit een soort “maar” ik vind altijd wel iets wat er mis aan is of mis kan gaan.

Vandaag ook tegen veel mensen ja gezegd terwijl ik eigenlijk denk laat mij even met rust laat mij nu even… maar ja dan stel ik mensen weer teleur

**Geplaatst**: 30-11-22 13:13

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 30-11-22 13:13

Maar Thijsje, nu stel je het allerbelangrijkste mens teleur: jezelf

**Geplaatst**: 30-11-22 13:45

Geplaatst: 30-11-22 13:45

Thijsje38 schreef:
begrip en soms die schouder of helpende hand.

Ik zou idd graag even een weekje weg willen maar dan ook echt alleen. Helaas heb ik zoveel verplichtingen dat ik weinig tijd voor mijzelf heb. Soms ben ik ook bang om tijd voor mezelf te maken omdat ik niet weet hoe ik ga reageren wat doet mijn hoofd als ik de rust toe laat.

Heel af en toe kan ik genieten maar ik heb altijd het gevoel dat er een donker randje omheen zit een soort “maar” ik vind altijd wel iets wat er mis aan is of mis kan gaan.

Vandaag ook tegen veel mensen ja gezegd terwijl ik eigenlijk denk laat mij even met rust laat mij nu even… maar ja dan stel ik mensen weer teleur

Belangrijkste PRIOriteit ben JIJZELF.. al het andere is op te lossen, te ondervangen, niet 'belangrijker' dan jouw mentale en fysieke gestel op dit moment. JIJ en niemand en iets anders. M.u.v. dieren, maar ook dat is op te lossen. Altijd! En lastig te zien.

Dikke knuffels :knuffel:

Een stapje en een lichtpuntje per dag voor jezelf, al is het maar even een filmpje kijken van Mr Bean als je 2 min plast op de wc (noem maar iets, maar goed).

**Geplaatst**: 30-11-22 14:01

Geplaatst: 30-11-22 14:01

Hoi Thijsje,

Ik lees in je bericht dat de communicatie met de mensen om je heen niet soepel loopt. Ik heb daar ook veel mee geworsteld (nog steeds wel). Wat mij heeft geholpen om duidelijk te communiceren met mijn omgeving zijn de volgende 4 punten:

Kort benoemen wat er aan de hand is (feit).
Uitleggen wat dat met je doet (gevoel).
Vertellen wat je zou willen (wens).
Aangeven wat je wil dat je gesprekspartner doet (verwachting).

Op deze manier kan het makkelijker worden om nee te zeggen tegen bepaalde mensen of opdrachten. Ik geef een klein random voorbeeld;
Persoon A vraagt of aan mij of ik kan stofzuigen. 'Je vraagt mij om te stofzuigen (feit) maar het veroorzaakt stress bij mij (of geen tijd, vul maar in...) (gevoel). Ik kan de stress niet gebruiken of ik wens mijn tijd anders te besteden (wens). Daarom wil ik dat je het zelf doet of iemand anders vraagt (verwachting).'

De punten hoeven niet altijd in die volgorde te worden gebruikt, je kunt de feit, het gevoel, de wens en de verwachting door elkaar gebruiken.
Je kunt de punten ook gebruiken om te vragen of iemand je kan troosten oid, net waar je behoefte aan hebt.
De punten werken fijn omdat je wordt gedwongen om na te denken over hoe de ander je kan helpen (verwachting), vaak is het zo dat de ander niet goed weet hoe diegene moet reageren op dingen die worden verteld. Op deze manier neem je de regie. En op deze manier ga je bij jezelf na wat alle vragen met je doen en hoe je je voelt.
De vraag die je eraan kunt toevoegen is of diegene kan voldoen aan je verwachting. Dat is afhankelijk van de situatie.

Hopelijk helpt het je!

**Geplaatst**: 30-11-22 18:18

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 30-11-22 18:18

Dat je overal zo'n zwart randje omheen ziet ook al is het wel leuk is opzich niet gek. Ik heb er ook erg last van. In feite is het gewoon een coping mechanisme omdat je zo vaak teleurgesteld wordt, dus je dekt jezelf alvast in.

Dat onbegrip is ook zo ontzettend moeilijk, in mijn omgeving ben ik ook de aansteller, de prinses. En ik ben ook een ontzettende people pleaser. Maar voor jezelf kiezen is echt stap 1. Hoe moeilijk die ook is. In mijn ervaring hebben mensen die dit niet kennen echt totaal geen idee wat voor impact het heeft op je leven. Die constante onzekerheid, stress en teleurstellingen zijn echt als kogels.

Het is een kwestie van jezelf leren kennen als een objectief persoon. Wie ben ik voor mijzelf, niet wat ben ik waard voor andere.
Mensen snappen vaak ook niet hoe ingrijpend kleine dingen zijn. Als ik maar twee lepels op een dag heb ik geef er een aan jou zodat ik je kan helpen met iets. Is dat vanuit
mij een enorm gebaar. Maar voor die ander ziet het gewoon als een klusje.
Die staan dan niet stil bij wat ik daarvoor moet doen om het mogelijk te maken. En dat kan dan al iets banketstaaf zijn als de hond uit laten.

Wat mij echt een ander perspectief gaf op het leven was gek genoeg een aflevering van doctor who met Vincent van gogh. Met de quote :

The way I see it, every life is a pile of good things and bad things. The good things don’t always soften the bad things, but vice versa, the bad things don’t always spoil the good things and make them unimportant.

En dit probeer ik echt voor ogen te houden.

**Geplaatst**: 01-12-22 20:34

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 01-12-22 20:34

Fijn dat je je bij ons blijft uiten~! Kanjer ben je en sterk.

**Geplaatst**: 04-12-22 15:17

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 04-12-22 15:17

Welke omgeving zit je als ik vragen mag? Heb hier 2 leuke ponys staan die wel wat extra aandacht kunnen gebruiken als je dat leuk zou vinden, geheel vrijblijvend.
Wij zijn ook allemaal "buitenbeentjes", dus daar zou je je dan vast wel thuis voelen

.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-12-22 13:14

Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-22 13:14

Ik schrijf nu even van mij af omdat het nog vers is. De PO belde net hoe het ging met mij toen even volledig ingestort. Alles wat ik opgekropt had kwam er uit want ja verder heb ik weinig mensen behalve hier waar ik het kan uiten dus ik loop er alleen mee rond. De dagen worden steeds moeilijker. Ik voel me gewoon een mislukkeling. Dat maakt het gevoel van vechten ook steeds onzinniger want waarom zou ik vechten om toch maar te mislukken in deze wereld? Als ik naar mijzelf in de spiegel kijk wordt ik alleen verdrietiger. Vorig jaar zag ik er beter uit toen dacht ik ook nog met rijden we maken stappen vooruit ik durf mezelf te laten zien! Nu denk ik als ik ooit weer opstap gaan mensen mij uitlachen dus dan denk ik bij voorbaat al ik rij maar niet meer.
Dan krijg ik opmerkingen tja dan kan je hem beter verkopen als je het niet meer leuk vind… maar ik vind het wel leuk alleen ben bang voor wat een ander vind. Maar dan denk ik misschien hebben ze gelijk en moet ik mijn paard maar te koop zetten (met als gedachte kan maar vast geregeld zijn als ik er niet meer ben) dit heb ik ook zo tegen de PO gezegd en ik schrok er zelf niet eens meer van. Ik denk steeds ik wil mijn oude ik weer terug maar tegelijk denk ik is dit misschien wel de echte ik en was de vrolijke een bedrieger?

**Geplaatst**: 05-12-22 14:03

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 05-12-22 14:03

Nee die oude ik was geen bedrieger, die is een deel van jou, net als helaas de ik die er nu is en die zichzelf zo zwart praat. Met beide ben je samen 1, en misschien zitten er nog wel meer. Het zou zo fijn zijn als je oude ik weer een grotere plek krijgt in je zijn en daarmee wat van je donkere ik kan verlichten.

Wat goed dat de PO belde en wat goed dat je niet de schijn op hebt gehouden. Alleen de grote vraag is dan ook: wat gaat de PO hier mee doen? Dus wat is er uit het gesprek gekomen?

Knuff!

**Geplaatst**: 05-12-22 16:40

Geplaatst: 05-12-22 16:40

Thijsje38 schreef:
Ik schrijf nu even van mij af omdat het nog vers is. De PO belde net hoe het ging met mij toen even volledig ingestort. Alles wat ik opgekropt had kwam er uit want ja verder heb ik weinig mensen behalve hier waar ik het kan uiten dus ik loop er alleen mee rond. De dagen worden steeds moeilijker. Ik voel me gewoon een mislukkeling. Dat maakt het gevoel van vechten ook steeds onzinniger want waarom zou ik vechten om toch maar te mislukken in deze wereld? Als ik naar mijzelf in de spiegel kijk wordt ik alleen verdrietiger. Vorig jaar zag ik er beter uit toen dacht ik ook nog met rijden we maken stappen vooruit ik durf mezelf te laten zien! Nu denk ik als ik ooit weer opstap gaan mensen mij uitlachen dus dan denk ik bij voorbaat al ik rij maar niet meer.
Dan krijg ik opmerkingen tja dan kan je hem beter verkopen als je het niet meer leuk vind… maar ik vind het wel leuk alleen ben bang voor wat een ander vind. Maar dan denk ik misschien hebben ze gelijk en moet ik mijn paard maar te koop zetten (met als gedachte kan maar vast geregeld zijn als ik er niet meer ben) dit heb ik ook zo tegen de PO gezegd en ik schrok er zelf niet eens meer van. Ik denk steeds ik wil mijn oude ik weer terug maar tegelijk denk ik is dit misschien wel de echte ik en was de vrolijke een bedrieger?

Meid toch

Je bent in ieder geval in mijn ogen geen mislukkeling. Je bent gewoon iemand die momenteel hard aan het knokken is tegen haar inner demonen die dit soort dingen tegen haar zeggen. Maar her is oke om je zo te voelen. Dat mag. Als je maar weet dat je gevoel geen gelijk heeft.

Ik wil je adviseren om nier zomaar je diertjes te verkopen. Als je hier eenmaal uit gaat komen ga daar enorme spijt van hebben. Ik kan je nergens van weerhouden, maar her is moeilijk om rationeel over dat soort beslissingen te denken in zo'n staat. Dus houdt daar rekening mee. Dat is niet jou fout. Daar heeft iedereen wel eens last van.

En de oude ik is net zo goed deel van jou als de ik die er nu is inderdaad. En beiden zijn enorm waardig en enorm mooi op hun eigen manier. Want de ik die er nu is kan helpen om de oude ik weer sterker te maken

**Geplaatst**: 05-12-22 16:49

Geplaatst: 05-12-22 16:49

Meid toch...

Ik ben op dit moment een programma van Tony Robbins aan het volgen, online, en in dit programma richt hij zich op een gegeven moment ook altijd op iemand die zelfmoord gedachten heeft.

Er is wetenschappelijk onderzoek gedaan naar zijn programma's en het effect daarvan op depressieve mensen en mensen met zelfmoord gedachten. Depressie verbeterd significant (en blijvend) en hij heeft nog steeds geen enkel persoon die na het meedoen (en dan écht meedoen) alsnog uit het leven gestapt is, sterker nog, de meesten gaan anderen helpen. Ook mij helpt het echt enorm, tegen mijn depressie. En vorig jaar mijn gedachten of ik nog wel moest doorgaan. Of niet.

Op Netflix heeft hij een documentaire die I am not your Guru heet.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. En de kracht vindt om de documentaire te kijken. Of nog beter, in januari met zijn gratis online challenge mee te doen van ik meen een week lang elke avond ongeveer 2 uur lang. Die gaat niet zo diep, maar dan kun je op een laagdrempelige manier kennis maken.

Fijn dat je je PO gesproken hebt! En goed dat je ingestort bent en toen de waarheid verteld hebt.

**Geplaatst**: 06-12-22 13:36

Geplaatst: 06-12-22 13:36

Thijsje38 schreef:
Ik schrijf nu even van mij af omdat het nog vers is. De PO belde net hoe het ging met mij toen even volledig ingestort.

Eigenlijk wel een fijn Sinterklaas cadeau!
Aandacht...!
Iemand die naar jou omkijkt, om jou geeft.
Aandacht is belangrijk voor een mens, we zijn sociale wezens.

Citaat:
Alles wat ik opgekropt had kwam er uit want ja verder heb ik weinig mensen behalve hier waar ik het kan uiten dus ik loop er alleen mee rond.

GOED ZO... !!!!
+:)+

Zeg maar waar het op staat.
Als gezegd, we zijn sociale wezens en depressief zijn is al verschrikkelijk -
in je eentje rondlopen met deze zware last/ ziekte is gigantisch zwaar.

Prima dat je je hier kunt uiten. 'Beter iets dan niets', maar ik gun je zoveel meer steun en hulp.

Citaat:
De dagen worden steeds moeilijker. Ik voel me gewoon een mislukkeling. Dat maakt het gevoel van vechten ook steeds onzinniger want waarom zou ik vechten om toch maar te mislukken in deze wereld?

Bedenk ook, dat trauma en depressie samenhangen met uitputting.
Graag veel steun...!!!

Citaat:
Als ik naar mijzelf in de spiegel kijk wordt ik alleen verdrietiger. Vorig jaar zag ik er beter uit toen dacht ik ook nog met rijden we maken stappen vooruit ik durf mezelf te laten zien! Nu denk ik als ik ooit weer opstap gaan mensen mij uitlachen dus dan denk ik bij voorbaat al ik rij maar niet meer.

... wat voor mij als ruiter belangrijk is, is de reactie van Knollie en de mening van mijn instructrice.
Al zal ik meteen zeggen dat ik noch dol ben op uitgelachen worden noch zit te wachten op scheve blikken.

Ik stel me voor dat jij op dit moment zo'n honger naar erkenning hebt, dat je vermogen om dit soort zaken naast je neer te leggen nul is geworden.
Dat kan wel weer over gaan, daar niet van.

Citaat:
Dan krijg ik opmerkingen tja dan kan je hem beter verkopen als je het niet meer leuk vind… maar ik vind het wel leuk alleen ben bang voor wat een ander vind. Maar dan denk ik misschien hebben ze gelijk en moet ik mijn paard maar te koop zetten

Nee, nee, nee en nog eens nee.

Oude, gouden regel: in toestanden zoals waar jij nu verkeert: neem niet meer onomkeerbare beslissingen dan strikt noodzakelijk.
Je lieve paard verkopen waar jij wel degelijk plezier in kunt hebben -
"wel sakkerloot hoe heb ik het nu...?!"
gaat niet weg omdat jij zo vreselijk honger naar erkenning hebt!!!!

Citaat:
(met als gedachte kan maar vast geregeld zijn als ik er niet meer ben) dit heb ik ook zo tegen de PO gezegd en ik schrok er zelf niet eens meer van.

Goed om het uit te spreken! +:)+

En je huidige leven is ook zo ongeveer niet leefbaar, dus de gedachte 'Zo wil ik niet verder' vind ik volstrekt terecht.

Citaat:
Ik denk steeds ik wil mijn oude ik weer terug maar tegelijk denk ik is dit misschien wel de echte ik en was de vrolijke een bedrieger?

Depressie is een rotziekte die berucht is om dit soort gevoelens en gedachten.

Houd maar vast aan de gedachte 'Ik wil mijn oude ik terug!'
Prima...!
... en dan niet al te verbaasd zijn als die rotziekte die gedachte ogenblikkelijk - letterlijk! - komt verzieken.