Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-08-19 21:26

Geplaatst: 06-08-19 21:26

Dat exact Lusitana.

Sterker nog, je wordt zelfs soms zo erin gezogen dat je gelooft dat JIJ degene bent die bij de andere over de grens gaat. Zelfs al krijg je een klap. Dat komt omdat jij hem zo ver gedreven hebt met jouw onmogelijk gedrag.

Toen ik het uitmaakte heb ik mij de eerste weken slecht, rotslecht gevoeld. Want ik dacht nog steeds dat ik de boeman was die hem kapot had gemaakt. Nu zijn mijn ogen open.

**Geplaatst**: 06-08-19 21:38

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 06-08-19 21:38

Lusitana, ik vind het vreselijk dat jou dat is overkomen. Net als ik dat voor anderen met hun eigen verhaal vind.

Het gaat er niet om dat het zo min mogelijk gebeurt, dit soort dingen zouden helemaal niet/nooit mogen gebeuren en het mag nooit maar dan ook nooit genormaliseerd worden. Zelfs geen tiende hiervan mag genormaliseerd worden.

En in een ideale wereld loopt het proces van de naaste op hetzelfde moment als het proces van de persoon met bps. Maar die ideale wereld is zelden aan de orde.

**Geplaatst**: 06-08-19 21:42

Geplaatst: 06-08-19 21:42

Lusitana schreef:
Als je eigenwaarde is afgenomen, je volkomen de grond in geboord bent en geknakt maakt dat niet meer uit, kan ik je verzekeren. Je gaat echt niet zitten redeneren waar het vandaan komt.

Geef eens een voorbeeld van verschillend reageren op "Je komt nu thuis of ik slacht je paard met een bijl?" wetende dat de persoon er toe in staat is, bv?

Achteraf een goed gesprek voeren werkt altijd, of ze je nou keihard toeliegen met krokodillentranen en beloftes of werkelijk wat willen veranderen, maar die schrik en de angst dat het zou kunnen gebeuren, vertrekt daardoor echt niet. Er worden telkens kleine hakjes gebeiteld in je ziel. Je wordt langzaam maar zeker vernield, als doet de ander nog zo zijn of haar best om " er aan te werken" of kon hij of zij er zogenaamd niks aan doen.

Gebroken kopjes kun je wel lijmen, maar de barsten zitten er echt nog wel....

Je kunt het waarom dan wel van belang vinden, en ik snap wat je zegt, maar er is een verschil in er van boven op kijken er neutraal theoretisch over bomen (dat ik ook wel kan maar ik denk dat het in dit topic over ervaringen het nuttiger is om over echte gevoelens te praten), en het meemaken.

Je denkt dat ik dat gevoel niet ken? Het beredeneren (beter woord is uitzoeken) is de voornaamste reden dat ik nog leef. Ik had op mijn 4e al volledig afgeleerd dat ik mocht bestaan, een stem had en gezien werd. Ik ben niet afgebroken, maar ben nooit opgebouwd, die barsten zitten er ook nog. En ik beschouw mezelf niet als een slachtoffer.

Een voorbeeld van anders reageren? Paard oppakken en vertrekken. Dat je dat wel of niet doet zegt iets over jou.

Je bericht hierna neem ik er ook maar even bij. Het antwoord op al je vragen is ja

Ik vind het oprecht heel naar en verdrietig dat je zo behandeld bent, maar hoe staat dat in verhouding tot het idee dat ik er geen ervaringen mee heb??? Wie ben jij om te bepalen dat ik dingen over het hoofd zie of het verschil tussen theorie en praktijk niet ken? Ik kies er voor om mijn ervaringen niet in geuren en kleuren op internet te gooien omdat ze triggerend kunnen werken, net zo min als ik ze als excuus wil gebruiken.

**Geplaatst**: 06-08-19 21:42

Geplaatst: 06-08-19 21:42

En dan zijn er van die mensen die zeggen: ja maar als je echt van me houdt, zou je dat wel doen. Liefde is grenzeloos.

Jeetje zeg, wat maak je een drama over iets kleins!

(na protest over een woedeaanval waarin je stijf gevloekt wordt)
Ik mag mijn emoties ook nooit uiten! Als ik dat bij jou zou doen, is het huis te klein?

Weet je zeker dat die persoon wel goed voor je is? Ik vind dat die een slechte invloed op je heeft. Ik bescherm je er wel tegen hoor!

Zie je wel, je ouders proberen tussen ons te komen! Je weet dat het niet eerlijk is als ze je dwingen te kiezen he?

(na het stukgooien van borden)
Goh, een bord valt toch wel vaker stuk? Daar maakte je vroeger ook nooit een probleem van.

Iedereen wordt weleens boos hoor, en ruzies zijn heel normaal in relaties.
(wat zich daarvoor afspeelde zal ik maar niet beschrijven)

(na een heel gemene opmerking)
Jij hebt ook geen gevoel voor humor!

Ik heb die kleren weggegooid hoor, en je kast even voor je opgeruimd
(gaat kijken en komt erachter dat mijn favoriete kledij weg is)

Oh, je hoeft niet meer naar *vul naam in* dat heb ik al even gedaan voor je.

Vlak voor een feestje, waar je echt heel graag heen wilt:
Je weet toch dat die mensen mij niet aardig vinden, dan ben ik helemaal alleen daar. En je weet dat is sociaal niet handig ben, ik voel me echt teveel als ik niets te doen heb
Ik: nou, je hoeft niet mee hoor, ik ga wel alleen
Ja maar dan blijf ik alleen thuis, en ik ben al zovaak alleen, en je bent al zovaak weg!!!

(uiteindelijk ben je een uur later op het feest, en je voelt je te schuldig om nog een keer te gaan, en je wilt een drama voorkomen)

Moet ik nog even doorgaan of is het punt al duidelijk?

**Geplaatst**: 06-08-19 21:50

Geplaatst: 06-08-19 21:50

Tieneke schreef:
Lusitana, ik vind het vreselijk dat jou dat is overkomen. Net als ik dat voor anderen met hun eigen verhaal vind.

Het gaat er niet om dat het zo min mogelijk gebeurt, dit soort dingen zouden helemaal niet/nooit mogen gebeuren en het mag nooit maar dan ook nooit genormaliseerd worden. Zelfs geen tiende hiervan mag genormaliseerd worden.

En in een ideale wereld loopt het proces van de naaste op hetzelfde moment als het proces van de persoon met bps. Maar die ideale wereld is zelden aan de orde.

Tieneke maar juist dat is een utopie
En dat is niet normaliseren maar erkennen dat BPS bestaat.
Nee het is geen leuk ziektebeeld maar vanuit mijn eigen perspectief gesproken niet erger voor de omgeving dan voor de persoon met BPS zelf (wel degene die zijn verantwoordelijkheid hierin neemt).
Want zoals jij het schetst zou niemand BPS hebben

Laatst bijgewerkt door Blazy op 06-08-19 21:53, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-08-19 21:51

Geplaatst: 06-08-19 21:51

Op een gegeven moment is je emmer vol.
Past er gewoon niks meer bij. Is het begrip en medeleven op.
Ben je gewoon murw. Enige wat je dan nog kan doen is voor jezelf kiezen.
En dat is moeilijk.

Ik roep weleens dat ik uit een ei kom.
Mijn vader zie ik hooguit 1x per 3 jaar een uurtje.
Die heeft het dan druk met en over zichzelf.

Mijn moeder is zoals ze is met borderline, anorexia, goede en slechte momenten.

Ik voel mij soms wel een wees. Ook al leven mijn verwekkers.
Borderline van mijn moeder heeft gezorgd dat ik mensen niet snel vertrouw.

**Geplaatst**: 06-08-19 21:52

Geplaatst: 06-08-19 21:52

Avalanche: mijn moeder doet dat ook maar heeft geen bps. Ik heb na 30 jaar van dit soort dingen een grens getrokken --> verandering of contact verbreken. Het is veranderd, maar vooral omdat ik míjn reactie heb bekeken en veranderd.

Ik heb me ook als slachtoffer van deze omstandigheden opgesteld en ik dacht dat ik er niks aan kon veranderen. Pas toen ik besefte dat ik er wat van moest/mocht leren is er langzaam verandering in gekomen. Ik ben niet wat me allemaal overkomen is.

**Geplaatst**: 06-08-19 21:57

Geplaatst: 06-08-19 21:57

De reden dat iemand niet zomaar tot actie komt om uit de situatie weg te gaan, is simpelweg te vinden in de neurologie. We bouwen gedragspatronen op en het gedrag om in de situatie te blijven levert ook iets op, nl. het onbekende niet moeten aangaan, of ... Hoeveel nadelen er ook aan zitten, in zekere zin is het gedrag dat aan onszelf vertelt: zo is het bekend, zo is het veilig.
Die patronen bouw je op gedurende heel je leven, gedurende elke keer dat gelijkaardige situaties zich voordien. Er is altijd een positieve intentie voor jezelf, al lijk je in het pure ongeluk te lopen. Je hersenen weten: dit heeft de vorige keer gewerkt om je leven te redden, dus dit gaan we opnieuw doen.

Om dat te veranderen is er wel veel meer nodig dan wat wilskracht of doorzettingsvermogen. Je moet namelijk jezelf herprogrammeren, aan jezelf gaan wijsmaken dat ander gedrag ook zijn voordelen heeft. En dit moet je zo vaak en grondig doen dat het een nieuw neurologisch patroon vormt.

Maar als je emotioneel aan de grond zit, ga je dit niet out of the blue durven of kunnen. Of zelfs inzien at het anders kan en anders moet. Je hebt daar hulp bij nodig. En dan is het maar hopen dat je nog dat beetje energie hebt om hulp te zoeken, of dat iemand anders voor jou aan de bel trekt. Maar het is een illusie dat je dat patroon maar even moet doorbreken, dat je maar slimmer of sneller moet zijn, dat je maar moest weten wat bps is en dat je je er maar op moest voorbereiden.

Elvira, leg me geen woorden in de mond, want dat schets ik helemaal niet.

**Geplaatst**: 06-08-19 22:00

Geplaatst: 06-08-19 22:00

bromfiets schreef:
Niemand heeft het recht om over je grenzen te gaan, als je dat toch toelaat is het de moeite waard om na te gaan waarom je het laat gebeuren. En wat zegt dat vervolgens over je?

Dit is wat jij eerder schreef. Dit is ook waar ik op reageer.

Mijn punt is dat het niet de partner (of welke andere dichtbij staande persoon ook) is die over de grenzen laat gaan. Mijn punt is dat er willens en wetens over je grenzen wordt heengedenderd, waarna het word gebagatelliseerd, belachelijk gemaakt, of de rollen worden omgedraaid.

Dat zegt NIETS over de persoon van wie de grenzen overschreden zijn.

Lusitana schreef:
Geef eens een voorbeeld van verschillend reageren op "Je komt nu thuis of ik slacht je paard met een bijl?" wetende dat de persoon er toe in staat is, bv?

Achteraf een goed gesprek voeren werkt altijd, of ze je nou keihard toeliegen met krokodillentranen en beloftes of werkelijk wat willen veranderen, maar die schrik en de angst dat het zou kunnen gebeuren, vertrekt daardoor echt niet. Er worden telkens kleine hakjes gebeiteld in je ziel. Je wordt langzaam maar zeker vernield, als doet de ander nog zo zijn of haar best om " er aan te werken" of kon hij of zij er zogenaamd niks aan doen.

Gebroken kopjes kun je wel lijmen, maar de barsten zitten er echt nog wel....

Dit dus.

Hou verdorie nu eens op met het slachtoffer de schuld te geven.

**Geplaatst**: 06-08-19 22:10

Geplaatst: 06-08-19 22:10

Dat zegt dus juist wel iets (want waarom blijf je in die situatie en dus in je bekende comfortzone) en daarmee zeg ik niet dat het makkelijk is om dat te doorbreken.

De bps'er heeft patronen en de partner heeft patronen, die in de grond bij allebei op dezelfde manier opgebouwd worden. De verantwoording om die (giftige) patronen te doorbreken ligt bij beide. Heeft niks met schuld te maken.

Laatst bijgewerkt door bromfiets op 06-08-19 22:16, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-08-19 22:14

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 06-08-19 22:14

Als iemand met bps geen schadelijk gedrag zou stellen, zou er ook geen nood zijn voor de ander om patronen die daarop anticiperen te gaan veranderen.

**Geplaatst**: 06-08-19 22:20

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 06-08-19 22:20

Als andermans gedrag zo schadelijk is kun je ook vertrekken. En nee, dat is niet makkelijk maar wel goed voor jezelf zorgen.

**Geplaatst**: 06-08-19 22:26

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 06-08-19 22:26

Natuurlijk, want daarom wordt er al pagina's lang zo veel energie gestoken in het uitleggen van waarom dat dus helemaal geen evidentie is.

**Geplaatst**: 06-08-19 22:34

Geplaatst: 06-08-19 22:34

bromfiets schreef:
Als andermans gedrag zo schadelijk is kun je ook vertrekken. En nee, dat is niet makkelijk maar wel goed voor jezelf zorgen.

En dat is waarom veel mensen bij het woord borderline bijna meteen de benen nemen. Die bijna onvermijdelijk schadelijke situatie voor zijn, voor je erin gezogen wordt en vast zit in t drijfzand.

En voor mensen met borderline is dat heel erg naar, dat mensen zo over hun aandoening denken en ze liever ontlopen. Maar zo'n beeld bestaat niet omdat er misschien ook maar een deel van waar is.

**Geplaatst**: 06-08-19 22:39

Geplaatst: 06-08-19 22:39

Voor degene met bps is het net zo moeilijk om de patronen te doorbreken als voor de niet-bps partner, er zijn dan 2 slachtoffers en niet een slachtoffer + een dader als je het mij vraagt. Wat er bij de partner gebeurt, nl het murw geslagen zijn en vast komen te zitte in bepaalde reactiepatronen is niet wezenlijk anders dan bij degene met borderline. Met het verschil dat de "gezonde" partner ergens vaak nog wel de ervaring heeft dat het ook anders en effectiever kan/heeft gekund, terwijl de patronen bij degene met borderline al in de jeugd zijn ontwikkeld.

Ik heb trouwens ervaring met ten onrechte gelabeld worden als borderliner, nooit door professionals, wel door leken. Bij mij bleek het uiteindelijk om een cocktail van autisme, ptss en depressie te gaan, waardoor ik wel eens gedrag liet zien dat voor de buitenwereld moeilijk te plaatsen valt. Persoonlijkheidsstoornissen zijn ook onderzocht en zijn uitgesloten.

**Geplaatst**: 06-08-19 22:43

Geplaatst: 06-08-19 22:43

Het gaat helemaal niet over hoe IK behandeld ben. Het gaat niet om mij, maar om een theorie dat je verschillend zou reageren al naar gelang waar het vandaan komt.

Paard oppakken en wegwezen? En als hij roept dat het een grapje was? Dat hij gewoon even wilde zien hoeveel je om je paard geeft, of weet ik het wat voor een smoes (en het is maar een voorbeeld).

En waar het meer om gaat : Maakt het in dat geval uit waar het vandaan komt, want daar hadden we het over. Er werd gezegd:

Citaat:
Ik begrijp wat je wil zeggen maar ik zou op verschillende wegen naar hetzelfde resultaat toch anders reageren. Maar dat is een verschil in visie.

Waar zit voor jou het verschil "in de weg ernaar toe" of "is het de persoon of de stoornis" bij een uitspraak als "ik slacht je paard als je niet doe wat ik zeg" en je reactie er op?
Daar heb je feitelijk nog geen antwoord op gegeven.
In welke omstandigheden zou je bv niet opstappen met je paard of anders reageren?

Ik wilde aantonen dat een en ander heftig kan zijn, ongeacht welke weg er naar toe is geweest.

En het is natuurlijk altijd de persoon, je kunt je niet schuilen achter je stoornis, waren we het eens in het topic. Het hoeft niet binnen bps te gebeuren dit, maar het kán wel. Maakt het dan wat uit dat iemand een stoornis heeft voor jou of pak je in alle gevallen je paard op?

**Geplaatst**: 06-08-19 22:45

Geplaatst: 06-08-19 22:45

Mjelleke, je hebt gelijk als je stelt dat gedragspatronen veranderen voor iedere 'partij' lastig is.
Maar het is wel zo dat degene met borderline bepaalde gedragingen die eerder bij de ander niet aanwezig waren, dus wel kan gaan uitlokken en afdwingen, en zelfs verankeren.
En dat is het verschil met degene met borderline: de ander zonder bps heeft geen aandeel in hoe diens patronen tot stand zijn gekomen.
De beginsituatie van beide personen en de oorzaak van het gedrag is dus wel helemaal anders. De verhouding zit dan ook scheef.

Heel naar voor jou dat je verkeerde labels opgeplakt kreeg.

**Geplaatst**: 06-08-19 22:50

Geplaatst: 06-08-19 22:50

Elvira je hebt het steeds over "de mens achter de bps"
Ik vraag mij oprecht af of dat wel bestaat. We hebben het namelijk over een stoornis in de persoonlijkheid. Je persoonlijkheid is wie je bent, niet iets wat apart van je staat.
Zoals jij het stelt maak je de bps tot iets abstracts, iets waar je van een afstand naar zou kunnen kijken, maar wat jij zelf niet bent. Maar imo is het een onlosmakelijk onderdeel. En is nou juist één van de lastige kanten dat iemand met bps niet goed in staat is om naar zichzelf te kijken.

**Geplaatst**: 06-08-19 22:53

Geplaatst: 06-08-19 22:53

Nikass schreef:
Elvira je hebt het steeds over "de mens achter de bps"
Ik vraag mij oprecht af of dat wel bestaat. We hebben het namelijk over een stoornis in de persoonlijkheid. Je persoonlijkheid is wie je bent, niet iets wat apart van je staat.

+ Als het schadelijk gedrag niet bij bps zou horen, is er ook geen reden om dat te stellen en om dat niet te veranderen. Dus dan loopt het topic binnenkort over van de goede ervaringen + bye bye aan het stigma!

**Geplaatst**: 06-08-19 22:57

Geplaatst: 06-08-19 22:57

bromfiets schreef:
Als andermans gedrag zo schadelijk is kun je ook vertrekken. En nee, dat is niet makkelijk maar wel goed voor jezelf zorgen.

Dat doen de meesten uiteindelijk ook, omdat er toch vaak een punt komt waarop je het niet meer pikt. Maar de vertrekker is dan soms wel zogenaamd de slechterik..

**Geplaatst**: 06-08-19 22:58

Geplaatst: 06-08-19 22:58

@Lusitana: Het verschil zit er voor mij in of het de intentie is om je pijn te doen of dat het een beschermingsmechanisme is. Bij het eerste pak ik m'n paard op en vertrek (Wat ik daadwerkelijk heb gedaan in een misbruiksituatie). Bij een mechanisme bekijk ik waar het vandaan komt, ik er iets mee kan, of ik niet over mijn eigen grenzen ga als ik er iets aan wil doen en aan de hand daarvan beslis ik.

Wat ik bedoel te zeggen is wat Mjelleke mooier verwoordt dan ik. Degene met bps heeft over het algemeen ook weinig invloed op hoe de patronen tot stand komen, die ontstaan in de vroege jeugd.

**Geplaatst**: 06-08-19 23:04

Geplaatst: 06-08-19 23:04

Maar bij heel wat gedragingen wordt hier gezegd: dat is niet bps, maar de persoon achter de bps.
Nikass trekt dat in twijfel en ik ook. Want dan was het toch allemaal vrij eenvoudig: is het niet bps is, kan je mits goede wil ook veranderen, net als jij stelt dat de ander ook kan vertrekken. (Voor de duidelijkheid: ik geloof dit zelf niet)

Dus ofwel zeg je: het hoort bij bps, en dat is lastig te veranderen, maar men neemt verantwoordelijkheid door therapie te volgen etc etc.
Ofwel zeg je: het hoort niet bij bps dus ik neem verantwoordelijkheid door doorgedreven te gaan voor ander gedrag, en dan is het minder lastig aanpassen dan gedrag dat eigen is aan bps aanpassen...

Laatst bijgewerkt door Tieneke op 06-08-19 23:05, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-08-19 23:04

Geplaatst: 06-08-19 23:04

bromfiets schreef:
@Lusitana: Het verschil zit er voor mij in of het de intentie is om je pijn te doen of dat het een beschermingsmechanisme is. Bij het eerste pak ik m'n paard op en vertrek (Wat ik daadwerkelijk heb gedaan in een misbruiksituatie). Bij een mechanisme bekijk ik waar het vandaan komt, ik er iets mee kan, of ik niet over mijn eigen grenzen ga als ik er iets aan wil doen en aan de hand daarvan beslis ik.

Wat ik bedoel te zeggen is wat Mjelleke mooier verwoordt dan ik. Degene met bps heeft over het algemeen ook weinig invloed op hoe de patronen tot stand komen, die ontstaan in de vroege jeugd.

Doe je beter dan ik (of juist niet). Ik pak bij dergelijk gedrag meteen m'n biezen. Of het nu menens is, of een beschermingsmechanisme. Zo ga je niet met mensen om. Borderline of niet.

Die patronen die in de vroege jeugd ontstaan zijn, zijn geen excuus. Een verklaring. Maar geen excuus.

**Geplaatst**: 06-08-19 23:05

Geplaatst: 06-08-19 23:05

Nikass schreef:
Elvira je hebt het steeds over "de mens achter de bps"
Ik vraag mij oprecht af of dat wel bestaat. We hebben het namelijk over een stoornis in de persoonlijkheid. Je persoonlijkheid is wie je bent, niet iets wat apart van je staat.
Zoals jij het stelt maak je de bps tot iets abstracts, iets waar je van een afstand naar zou kunnen kijken, maar wat jij zelf niet bent. Maar imo is het een onlosmakelijk onderdeel. En is nou juist één van de lastige kanten dat iemand met bps niet goed in staat is om naar zichzelf te kijken.

Terechte opmerking. Ik ben ook wel benieuwd.

**Geplaatst**: 06-08-19 23:11

Geplaatst: 06-08-19 23:11

bromfiets schreef:
Dat zegt dus juist wel iets (want waarom blijf je in die situatie en dus in je bekende comfortzone) en daarmee zeg ik niet dat het makkelijk is om dat te doorbreken.

Comfortzone, ik neem aanstoot aan dat woord. Er is niks comfortabels aan.

Je blijft in het bekende was genoeg geweest.
Maar waarom je dat kunt doen wordt uitgelegd.

Betreffende paard: Maar WAT beslis je dan als het een mechanisme is? En ga je zitten redeneren op het moment dat iemand met een bijl zwaait? Of daarna, hoe werkt dat in de praktijk, als je het even houd bij paard en bijl geval? IS zo´n persoon dan niet gewoon allang over je grens waar dan dus ook niks aan te bewaken valt?