Bokt.nl

NatasjavE schreef:

Hij heeft ADHD....een tekort aan dopamine of een te snelle heropname van dopamine wat zich uit in de traagwerkende gebieden in de prefrontale cortex.

Ceriadwen schreef:

NatasjavE schreef:

Hij heeft ADHD....een tekort aan dopamine of een te snelle heropname van dopamine wat zich uit in de traagwerkende gebieden in de prefrontale cortex.

heeft hij dan ook een veel grotere kans op verslavingsproblematiek?

NatasjavE schreef:

Inderdaad collie2008

En ritalin heeft bewezen dat patienten die ADHD hebben en medicatie krijgen minder kans op verslaving hebben.

Linda2005 schreef:

Ik ben elf jaar en ik heb add. ik ben best verdrietig als ik lees wat mensen hier schrijven. Ik heb nooit een abonnement op bokt mogen hebben van mijn mama en mocht alleen maar lezen, maar omdat ik zo verdrietig was over wat de mensen allemaal schreven mocht ik het wel
Ik ben een heel rustig meisje waar niemand last van heeft ik let goed op in de klas haal goede punten op school wil alles voor iedereen doen en iedereen helpen en daar maken heel veel kinderen gebruik van
maar in mijn hoofd is het altijd heel druk en ik kan vaak niet slapen omdat het zo druk is.
Papa en mama zijn de beste ouders die er zijn en zijn er altijd voor ons. Ze zorgen altijd dat ze thuis zijn voor ons en helpen ons altijd als we fouten maken. Als wij iets verkeerd doen zegt mama altijd dat dat komt door de add ( of mijn broertje de adhd ) en legt ons dan uit hoe we het goed moeten doen. Ze is nooit boos maar wil wel dat we dan oefenen zodat we die dingen niet meer doen. Ik wordt er verdrietig van als mensen zeggen dat het niet bestaat want als het niet bestaat zou ik niet zo druk zijn in mijn hoofd. ik heb wel pillen gekregen van de dokter maar dat maakte dat ik me als een zombie voel. omdat ik wel goede punten op school kan halen hoef ik ze niet meer te slikken. ook een half pilletje was al zo. daarom heb ik geen pillen maar het was toen wel rustig in mijn hoofd. maar ik was niet meer ik en dat was niet fijn.
ik denk ook wel dat heel veel papa's en mama's nu verdrietig zijn.

Sabbel schreef:

Interessant.. Er zijn hier moeders die een kind hebben met adhd en er voor kiezen om het kind geen methylfenidaat te geven? Ik zou wel willen weten wat de beweegreden daarvoor zijn?

Janneke2 schreef:

Linda2005 schreef:

Ik ben elf jaar en ik heb add. ik ben best verdrietig als ik lees wat mensen hier schrijven. Ik heb nooit een abonnement op bokt mogen hebben van mijn mama en mocht alleen maar lezen, maar omdat ik zo verdrietig was over wat de mensen allemaal schreven mocht ik het wel
Ik ben een heel rustig meisje waar niemand last van heeft ik let goed op in de klas haal goede punten op school wil alles voor iedereen doen en iedereen helpen en daar maken heel veel kinderen gebruik van
maar in mijn hoofd is het altijd heel druk en ik kan vaak niet slapen omdat het zo druk is.
Papa en mama zijn de beste ouders die er zijn en zijn er altijd voor ons. Ze zorgen altijd dat ze thuis zijn voor ons en helpen ons altijd als we fouten maken. Als wij iets verkeerd doen zegt mama altijd dat dat komt door de add ( of mijn broertje de adhd ) en legt ons dan uit hoe we het goed moeten doen. Ze is nooit boos maar wil wel dat we dan oefenen zodat we die dingen niet meer doen. Ik wordt er verdrietig van als mensen zeggen dat het niet bestaat want als het niet bestaat zou ik niet zo druk zijn in mijn hoofd. ik heb wel pillen gekregen van de dokter maar dat maakte dat ik me als een zombie voel. omdat ik wel goede punten op school kan halen hoef ik ze niet meer te slikken. ook een half pilletje was al zo. daarom heb ik geen pillen maar het was toen wel rustig in mijn hoofd. maar ik was niet meer ik en dat was niet fijn.
ik denk ook wel dat heel veel papa's en mama's nu verdrietig zijn.

Hoi Linda,
heel veel sterkte...!!!
En fijn, zoals je ouders met jou en je broertje omgaan!! Bijv.: dat je nu mag terugpraten (schrijven) - dat lucht vaak op!!

En jammer, dat je je als een zombie ging voelen door de pillen - wellicht dat er nog andere dingen zijn, die jou en je broer zouden kunnen helpen...?

Brainless schreef:

@Freggle_Edge
Ik vind (persoonlijk) als je kind door zijn gedrag de klas (te vaak) negatief beïnvloed je daar wel wat mee mag/moet gaan doen.

Citaat:

. Dat is namelijk zijn karakter en ik ga hem niet drogeren omdat dit makkelijker is voor de omgeving. Nadeel van geen medicatie is, dat rond 12 uur zijn prikkels teveel zijn om nog te kunnen leren

Bij ons op school hebben ze iemand "verwijderd" omdat deze zonder medicijnen zo onrustig was in de klas, dat andere kinderen daar ontzettend last van hadden.
Deze ouders wilde ook geen medicijnen (is hun goed recht natuurlijk!), maar daardoor was hij een veel te onrustige factor in de klas.

NatasjavE schreef:

Ik ben van mening dat als je kind daadwerkelijk ADHD heeft je dit kind de medicatie niet mag onthouden.
Lekker om dan te zeggen dan gaat ie maar naar de MAVO en niet naar de HAVO...lekker hoor om onder je nivo te moeten leren.
Bovendien kost hef het kind ook vriendjes.

Kinderen moeten niet onnodig op medicatie staan maar ze moeten ook niet onnodig geen medicatie krijgen.

Mindim schreef:

maura schreef:

Maar waarom moet je eigenlijk je keuze altijd verdedigen? Waarom is het oordeel van mensen die je niet kent en die jou niet kennen zo interessant? Het gaat er toch om of je jezelf in de spiegel aan kunt kijken en van jezelf vindt dat je het er - gezien de omstandigheden - nog niet zo beroerd vanaf brengt? En dat je je kin kunt meegeven dat het goed is zoals het is, dat de mensen die het goed kent vinden dat het goed is zoals het is en dat er altijd onbekenden zullen zijn die wellicht een andere mening hebben, maar dat die mening helemaal niet interessant is? Waarom zou je je voortdurend willen verdedigen?

Dat vind ik ook heel vervelend, maar mensen gaan vaak gelijk in de aanval als je zegt dat je kind ADHD heeft. Men wijt het altijd aan je opvoedingskwaliteiten, want zij zien immers niets? Mensen die hem dagen achter elkaar meemaken piepen echter anders. Je krijgt als ouder zo veel te maken met mensen zoals hier ook in het topic, die vinden dat het maar een modeziekte is en eigenlijk moet je het niet serieus nemen.
De stoornis van je kind wordt niet serieus genomen door velen en je wordt beschimpt en niet begrepen, maar het vervelendste, ze nemen de worsteling van je kind niet serieus en ja dan heb je het gevoel dat je hem moet verdedigen.

Sabbel schreef:

Interessant.. Er zijn hier moeders die een kind hebben met adhd en er voor kiezen om het kind geen methylfenidaat te geven? Ik zou wel willen weten wat de beweegreden daarvoor zijn?

Lante schreef:

@Maura: Zeg je dat laatste ook tegen die mevrouw met dat kind in de rolstoel die per ongeluk tegen je aan rijdt?

Als ik zo'n moeder met een krijsend kind zwetend en worstelend in een winkel zie met zo'n kind dan denk ik 'Oei, die moest per se om boodschappen, maar kon geen oppas krijgen, pffff... het zal je overkomen' en ik geef haar een knippoog en een glimlach als ik langs ze loop.

Ik verwacht namelijk niet heel onrealistisch dat zo iemand op zo'n frustrerend moment begrip heeft voor andermans ergernis.

NatasjavE schreef:

Lante schreef:

@Maura: Zeg je dat laatste ook tegen die mevrouw met dat kind in de rolstoel die per ongeluk tegen je aan rijdt?

Als ik zo'n moeder met een krijsend kind zwetend en worstelend in een winkel zie met zo'n kind dan denk ik 'Oei, die moest per se om boodschappen, maar kon geen oppas krijgen, pffff... het zal je overkomen' en ik geef haar een knippoog en een glimlach als ik langs ze loop.

Ik verwacht namelijk niet heel onrealistisch dat zo iemand op zo'n frustrerend moment begrip heeft voor andermans ergernis.

Er is inderdaad een tijd geweest dat ik het wel uit mijn hoofd haalde om met kind naar de supermarkt te gaan. Poehee..



Ik heb overigens in een dergelijk moment wel begrip voor iemand anders z'n ergenis...kan er alleen nit zoveel aan veranderen.( behalve dan mijn plan te trekken hoe ik het van plan was.

Citaat:

Ik heb geen kind met ADHD. Heb zelf ook geen ADHD. Ben ook niet gespecialiseerd in ADHD en werk ook niet met ADHD’ers of iets dergelijks. Al met al denk ik dat ik in staat ben dit topic redelijk objectief te lezen. En weet je wat? Ik lees helemaal geen aanvallen op (moeders van) ADHD'ers in dit topic. Ook Ceriadwen, die zelf behoorlijk grof is aangevallen door moeders die zich door haar aangesproken voelden(niet werden) en behoorlijk fel in de verdediging gingen, heeft helemaal niemand in dit topic aangesproken op haar opvoeding. Uit interesse heb ik al haar postst nagelezen en helemaal in het begin heeft ze een post algemeen geformuleerd op een manier die eventueel, als iemand daarvoor kiest, gelezen zou kunnen worden alsof er iemand specifiek wordt aangesproken.
Ik denk dat je me wat verkeerd begrijpt Maura. Ik snap Ceriadwen ook, heb haar dan ook niet aangevallen.
Op grond van wat ik in dit topic lees krijg ik de indruk dat de moeders met kinderen met ADHD hier zich sneller aangevallen voelen dan nodig. Er zullen best mensen zijn die ADHD als een modeziekte beschouwen, maar wat dan nog als zij dat vinden? Hier in dit topic lijkt me toch duidelijk dat verreweg de meeste mensen het niet als een modeziekte beschouwen en er is helemaal niemand die het helemaal eens is met de bewering dat het niet bestaat.
Ook hier in het topic wordt met regelmaat gesuggereerd dat je als ouder van een adhd kind misschien je opvoeding eens moet checken. Dat krijg je als ouder van een adhd kind vaak te horen hoor, je wordt er dood moe van. 'Ach geef mij hem maar een weekje' , 'je moet hem veel strenger aanpakken' en meer van dat soort kreten wordt je om de oren geslingerd met regelmaat. Verder denken zo veel mensen dat alle kids tegenwoordig adhd hebben, dat je gewoon niet meer serieus genomen word. Jij vraagt waarom men zijn keuze moet verdedigen, dat heb ik uitgelegd. Ik zeur daarmee verder niemand in dit topic af en zeg ook nergens dat iemand zegt dat het niet bestaat.
Er zijn wel meerdere mensen die van mening zijn dat er kinderen rondlopen met het stempel ADHD die dat niet hebben, maar dat lijkt me ook geen onredelijke aanname omdat ook artsen nu eenmaal niet onfeilbaar zijn. Over de vraag of er met de diagnose ADHD meer of minder fouten worden gemaakt dan met andere diagnoses kun je van mening verschillen, maar die discussie lijkt me toch vooral theoretisch en heeft al helemaal niets meer te maken met de eigen ADHD-kinderen van wie dan ook in dit topic, dan wel in dit topic actieve bokkers die zelf ADHD hebben.
ADHD theoretisch bekijken kun je als ouder van een ADHD- er niet en als ADHD-er zelf ook niet lijkt me, omdat het gewoon de praktijk is gans de dag, in tegenstelling tot misschien anderen die het gemakkelijk theoretisch kunnen bekijken, omdat ze er verder in het dagelijks leven niets mee te maken hebben. In hoeverre men dan objectief kan zijn over iets waar men verder niets mee te maken heeft, vraag ik me dan ook af.
Het zal ongetwijfeld heel erg moeilijk zijn om niet in de verdediging te schieten als het om je kind gaat, maar ik heb ook niet beweerd dat het makkelijk is. Ik vraag me alleen oprecht af of het niet zinniger is om die energie te steken in de mensen met wie de discussie niet zinloos is. Als er 10 moeders op een schoolplein staan te wachten op hun kind en één van die kinderen heeft ADHD, kun je je als moeder van dat kind met ADHD volgens mij beter richten op je collegamoeders die wél open staan voor ADHD-gerelateerde problemen dan op de moeders die vinden dat het aanstellerij is.
Wie met problemen te maken krijgt, zoals moeders en kinderen met ADHD, heeft veel baat bij wat begrip uit de omgeving.
Begrip vanuit de omgeving is er vaak niet, dus ik verwacht dat op bokt ook niet.
Maar begrip bij de omgeving begint bij begrip vóór de omgeving. Als ik in een supermarkt struikel over een krijsende 3-jarige vind ik dat gewoon vervelend. Ik ga niet naar een supermarkt om te struikelen over andermans kinderen. Mijn verdere reactie op zoiets is volkomen afhankelijk van hoe ik zelf benaderd wordt. Als naast die 3-jarige een moeder staat die haar excuses aanbiedt en uitlegt dat het kind een stoornis heeft, is er niets aan de hand en zal ik die moeder (uiteraard mits zij denkt dat dat zin heeft en daar prijs op stelt) met plezier helpen om haar kind te kalmeren.
Je wilt niet weten hoeveel begrip ik opbreng voor de omgeving, hoe vaak ik omwegen maak om maar niet anderen te hoeven confronteren met mijn drukke kind. Hoe vaak ik mijn kind bij een oppas breng, zodat hij niet ergens mee naar toe hoeft, waar ik bij voorbaat al weet dat het niet goed gaat komen. Hoe streng en consequent ik hem opvoed, zodat hij maar zo 'normaal' mogelijk door het leven kan en anderen niet tot last is, weet je wel hoeveel energie dat kost? En als dat dan niet een keertje lukt en hij krijdt eens en een ander stoort zich daaraan, dat ik dan denk, laat ik maar vertellen dat hij ADHD heeft, want misschien hebben ze dan begrip? Nee, ten eerste heb ik geen zin om wildvreemden de conditie van mijn zoon te vertellen, ten tweede is het begrip er dan nog niet, maar krijg je eerder 'ja,ja, wat een slecht opgevoed kind' en ten derde wil in niet dat mijn kind ongewenst gedrag maar excuseert door ADHD daarvoor te gebruiken.
Maar als naast die 3-jarige een moeder staat die begint te zaniken dat ik begrip moet hebben voor haar kind met ADHD en haar zware leven met haar kind met ADHD, dan zal ik die moeder er beleefd op wijzen dat supermarkten geen opvang voor gestoorde kinderen zijn en dat ze zichzelf, haar kind en de mensen om haar heen een groot plezier zou doen door de opvoeding van haar kennelijk gestoorde kind uit te besteden aan mensen die wél in staat zijn om die klus te klaren. Mijn reactie staat dus helemaal los van dat kind of mijn eventuele mening over ADHD, maar heeft alles te maken met de vraag of die moeder zich in mij kan inleven. Als zij laat blijken dat ze zich realiseert dat het vervelend is om in de supermarkt over een krijsend kind te struikelen, dan creëert zij daarmee bij mij vanzelf de bereidheid om me in te leven in haar situatie.

Mindim schreef:

Ook hier in het topic wordt met regelmaat gesuggereerd dat je als ouder van een adhd kind misschien je opvoeding eens moet checken.

Mindim schreef:

Je wilt niet weten hoeveel begrip ik opbreng voor de omgeving, hoe vaak ik omwegen maak om maar niet anderen te hoeven confronteren met mijn drukke kind. Hoe vaak ik mijn kind bij een oppas breng, zodat hij niet ergens mee naar toe hoeft, waar ik bij voorbaat al weet dat het niet goed gaat komen. Hoe streng en consequent ik hem opvoed, zodat hij maar zo 'normaal' mogelijk door het leven kan en anderen niet tot last is, weet je wel hoeveel energie dat kost? En als dat dan niet een keertje lukt en hij krijdt eens en een ander stoort zich daaraan, dat ik dan denk, laat ik maar vertellen dat hij ADHD heeft, want misschien hebben ze dan begrip? Nee, ten eerste heb ik geen zin om wildvreemden de conditie van mijn zoon te vertellen, ten tweede is het begrip er dan nog niet, maar krijg je eerder 'ja,ja, wat een slecht opgevoed kind' en ten derde wil in niet dat mijn kind ongewenst gedrag maar excuseert door ADHD daarvoor te gebruiken.