Bokt.nl

Anoeska schreef:

lisanne87 schreef:

De test doet het jammer genoeg niet

Maar herken veel van mezelf in wat jullie schrijven.
Mensen hoeven maar met hun vinger te prikken of ik heb blauwe plekken. De eerste nacht slaap ik ook altijd slecht op een 'nieuwe' plek. Ook al kom ik daar al tijden over de vloer, slapen wil gewoon niet.
Ik voel ook de stemming goed aan. Als mensen chagerijning zijn probeer ik gewoon vrolijk te blijven, maar dat is vaak best lastig.
Ik merk ook aan mezelf dat ik me af en toe moet terug trekken. Ben van het zomer 4 dagen met een vriendin weggeweest, in zo'n klein koepeltentje. Alle dagen hebben we samen doorgebracht, alles deden we samen. Toen ik thuis kwam was ik gewoon helemaal op. Die tijd die ik normaal alleen doorbreng, heb ik blijkbaar gewoon nodig om mezelf op te laden.

Ik bedoel het niet aanvallend, maar is dit nou echt zo bijzonder. Volgens mij moet bijna iedereen even wennen aan slapen op een nieuwe plek, of een weekje weg met mensen die je niet normaal om je heen hebt. Iedereen heeft toch tijd voor zichzelf nodig.

Ik begrijp niet zo goed waarom dit een naam heeft? HSP, tja, het zal allemaal best wel, maar de dingen die ik hier lees, vind ik niet zo bijzonder.

gummie schreef:

Valt me op dat er nogal wat mensen zijn die nav een test tot de conclusie komen dat ze dan maar HSP zijn. Met de argumenten "ïk herken veel van de genoemde kenmerken" en "Goh, ik wist niet dat ik HSP had, maar het blijkt wel duidlijk uit de internettests"!

Als je alle tests invult met onderwerpen varierend van medische aandoeningen tot psychische problemen en persoonlijkheidsstoornissen, zal 90% van de mensen tot de conclusie komen dat ze zwaar ziek zijn!

Lijkt me niet helemaal kloppen Als je last van koude voeten hebben, heb je niet per definitie een hartkwaal. Warmere sokken aantrekken is soms voldoende

Rebel_Jits schreef:

gummie schreef:

Valt me op dat er nogal wat mensen zijn die nav een test tot de conclusie komen dat ze dan maar HSP zijn. Met de argumenten "ïk herken veel van de genoemde kenmerken" en "Goh, ik wist niet dat ik HSP had, maar het blijkt wel duidlijk uit de internettests"!

Als je alle tests invult met onderwerpen varierend van medische aandoeningen tot psychische problemen en persoonlijkheidsstoornissen, zal 90% van de mensen tot de conclusie komen dat ze zwaar ziek zijn!

Lijkt me niet helemaal kloppen Als je last van koude voeten hebben, heb je niet per definitie een hartkwaal. Warmere sokken aantrekken is soms voldoende

Ongeveer 20% van de bevolking is HSP. Ik vind het dus niet raar dat veel mensen er herkenning in vinden.

Veulen84 schreef:

In onze maatschappij is het tonen van heftige emoties niet echt gewenst. Als kind leer je, 'grote jongens huilen niet' of 'die uitbundige vreugde is niet nodig'. Ik heb die emoties niet altijd onder controle. Ik heb als kind heus geleerd ze te beheersen, maar ik beleef ze te intens. Dus dan maar te emotioneel... Die emoties op de wereld maken me moe (of peppen me op). En dat brengt me dan weer in verwarring... Waarom raakt een ander niet in de zelfde trans als ik als ze een kaartje lezen. Of waarom krijg ik de hoofdpijn op een drukke zomerse dag enz.

Op gelukkige momenten vind ik het sneu voor de mensen om me heen die ervaren de kleuren en geuren van de wereld om zich heen niet zo als ik. Op ongelukkige momenten haat ik mezelf of de mensen om me heen. In alle gevallen is het prettig om een label te hebben en de mensen te vinden die het gevoel ook zo ervaren en waarbij ik het gevoel heb dat ze me snappen. Of ik nu wel of niet pas in dat plaatje... Met deze term vind ik de mensen die ik nodig heb. Een medicijn of genezing is er niet voor (zou ik ook niet willen).

Duke schreef:

@Anne: het herkennen van veel overeenkomsten is nog geen diagnose. En als je aan ons moet vragen, a.d.h.v. een paar voorbeelden, kan niemand je een goed antwoord geven. Een paar overeenkomsten hebben, lijkt me niet genoeg. Je moet echt het idee hebben dat er puzzelstukjes in elkaar zijn gelegd, dat het ineens allemaal duidelijk is. Je moet echt bijna weten dat het wel over jou moet gaan. Lees anders nog wat meer artikelen erover. En kijk dan of het nog steeds ook op jou van toepassing is.

RedPassion schreef:

Veulen84 schreef:

In onze maatschappij is het tonen van heftige emoties niet echt gewenst. Als kind leer je, 'grote jongens huilen niet' of 'die uitbundige vreugde is niet nodig'. Ik heb die emoties niet altijd onder controle. Ik heb als kind heus geleerd ze te beheersen, maar ik beleef ze te intens. Dus dan maar te emotioneel... Die emoties op de wereld maken me moe (of peppen me op). En dat brengt me dan weer in verwarring... Waarom raakt een ander niet in de zelfde trans als ik als ze een kaartje lezen. Of waarom krijg ik de hoofdpijn op een drukke zomerse dag enz.

Op gelukkige momenten vind ik het sneu voor de mensen om me heen die ervaren de kleuren en geuren van de wereld om zich heen niet zo als ik. Op ongelukkige momenten haat ik mezelf of de mensen om me heen. In alle gevallen is het prettig om een label te hebben en de mensen te vinden die het gevoel ook zo ervaren en waarbij ik het gevoel heb dat ze me snappen. Of ik nu wel of niet pas in dat plaatje... Met deze term vind ik de mensen die ik nodig heb. Een medicijn of genezing is er niet voor (zou ik ook niet willen).

Wat mooi geschreven, zo herkenbaar. Vooral die intense emoties, ook ik blijf ze zo beleven maar uit ze niet, of heel gedoseerd bij mensen en in het beste geval uit ik ze wel, maar dan bij mijn dieren.

Zijn hier nog meer mensen die (extra) gevoelig zijn voor een winterdepressie?

Fiffill schreef:

Ik ook alleen ben ik nooit verlegen of angstig geweest. Maar de andere dingen herken ik wel.

Ik heb er wel last van, merk dat ik sneller moe ben in drukke omgevingen, kan niet goed tegen films kijken (teveel beelden/indrukken), kan niet tegen medicijnen (krijg zo'n beetje alle bijwerkingen), cafeïne kan ik echt niet hebben (koffie, energydrink, krijg zelfs al last bij een paar slokken sterke zwarte thee - ik krijg gewoon hoofdpijn, misselijk etc). Zo kan ik nog een hoop dingen opnoemen.

Zijn jullie ook zo ontzettend gevoelig op je huid? Dat is voor mij erg lastig, vooral voor m'n vriend (die er gelukkig wel begrip voor heeft en op probeert te letten). Ik kan er niet tegen als mensen me heel zachtjes over mijn huid aaien. Als ze wat harder drukken gaat 't wel, maar zo zachtjes aaien geeft een soort pijnlijk kietelend gevoel. Niet echt als gekietel, maar meer pijnlijk. Alsof je koorts hebt en iemand tegen je kippenvel in over je been aait.

Ik merk dat ik vooral veel tijd voor mezelf nodig heb, dan gaat 't wel goed.

gummie schreef:

Wat ik nogal frustrerend vind, dat is dat de psycholoog het onderwerp "verantwoordelijkheidsgevoel" steeds aanhaalt. Ik heb last van stemmingen van andere mensen, ik lijd onder depressies en andere aandoeningen van andere mensen. Ik heb zeer veel moeite met het lang samenleven met mensen met een probleem, op welk vlak dan ook. Depressie, trauma's, angsten, frustraties, etc van andere mensen. Ik ga ongeveer door het lint als ik een begrafenis bijwoon (dat doe ik dan ook niet meer), word al naar als ik uberhaupt een kerk in loop.

Ik ben even depressief geweest toen de vader van een goede vriend overleed. Ik ben even depressief geweest toen het kind van een vriendin overleed. etc, etc, etc. Als iemand mij een verhaal vertelt over een paard dat is doorverkocht met kapotte pezen, ben ik dagen van slag. Als ik een WSPA reclame zie word ik misselijk. Als een vriendin vertelt dat ze haar paard heeft moeten laten inslapen, huil ik urenlang en voel ik me ziek. Dit alles omdat ik me kennelijk zodanig inleef in de ander dat ik als het ware dat gevoel van de ander over me heen krijg (weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven).

Maar als ik met dit soort dingen bij de psycholoog kom, stelt ze mij altijd de vraag "maar is dat jou verantwoordelijkheid?" "Ben jij verantwoordelijk voor hoe een ander zich voelt?"

Nee, ik begrijp dat ik dat niet ben. en "meeleven" met iemand is prima, maar dat wat ik niet alleen meeleven of verantwoordelijk voelen. Maar ik probeer aan te geven dat ik het gevoel op de een of andere manier overneem. Ik krijg dat niet uitgelegd, en het lukt me ook niet om me ervoor af te sluiten. En ik blijf de neiging hebben om mensen bij wie ik voel dat het niet goed gaat, te helpen ongeacht of zij toegeven of het slecht gaat of niet. Mij is afgeraden te gaan werken in de sector waarvoor ik was opgeleid: hulpverlening. Ik ben afgestudeerd als maatschappelijk werker, maar kan er in de praktijk niets mee. De druppel was dat ik werd gebeld door een moeder die een video in haar brienvenbus had ontvangen, met daarop beelden van haar10-jarige dochter met een 40+buurtbewoner. De stagebegeleider gaf toen al aan dat dit werkl voor mij misschien niet zo geschikt was. Werk kun je echter uitkiezen. De omgang met familie en vrienden zet je echter niet stop als je merkt dat je de gevoelens van anderen sterk overneemt.

Iemand anders hier ervaringen mee?