Bokt.nl

Eline1510 schreef:

Hoi allemaal,

Ik lees al een tijdje mee in dit topic en zou graag met jullie meepraten, ondanks dat ik het toch wel eng vind mezelf zo in het openbaar bloot te geven... Vind het heel interessant om jullie verhalen en ideeën te lezen.
Zelf ben ik kort geleden gediagnosticeerd met dysthyme stoornis en daar bovenop een ernstige depressie. Ik slik hier nu escitalopram voor, nadat de begindosering verhoogd is, heb ik het idee dat het nu begint aan te slaan. Daarnaast volg ik groepstherapie, afgeleid van het boek 'Denk je sterk', het is een vorm van cgt.
2 jaar terug liep ik ook bij een psycholoog, voor traumaverwerking, ondanks dat ik toen al dystymie had, kwam deze niet ten sprake. Ik was er echt alleen voor de traumaverwerking. Ik heb EMDR gehad en daarna me ook even beter gevoeld. De thema's die toen gedaan zijn, zijn nu ook veel minder van invloed. Helaas had deze psycholoog niet echt de aandacht buiten het trauma, waardoor ik al vrij snel weer afgleed.

Heeft iemand hier ervaring met dysthymie? Zelf of iemand die je kent? Ik zou graag ervaringen horen

Eline1510 schreef:

@ ilangok: ik heb even je berichten terug gelezen, nare situatie zeg! Hoe gaat het nu met je? Wat voor therapie krijg je? Ik herken het erg wat je schrijft. Af en toe heb ik ook een goede dag, maar het gevoel er niet uit te raken komt altijd terug. Ik denk dat dat ook een beetje het punt is bij dysthymie, omdat je er al zo lang mee rondloopt. Hopelijk krijg je goede therapie, waardoor je je toch wat beter kunt gaan voelen! Helaas heb ik nog geen optimistisch verhaal voor je, maar als er iets of wilt weten is kan je me altijd pb'en.

ikkkke schreef:

Fijn dat je positief probeert te denken en handelen, River. Maar zorg dat dat ook niet de bron van stress wordt. Soms, als je het té goed wil doen, krijg je stress omdat je het goed moet doen van jezelf en dan lijkt het maar niet te lukken...

UhNee schreef:

Klopt helemaal, dit ervaar ik op dit moment! Vanmorgen weer naar therapie geweest en daardoor ga ik me echt fixeren op het positief willen denken... Super vermoeiend want daardoor gaat het allemaal zo 'geforceerd'

Ik heb gelukkig geen paniekaanval meer gehad. Maar ik moet in een van deze weken een gesprek aangaan met mijn vrienden waar ik al zo lang tegenaan loop te hikken... Bah.

ikkkke schreef:

UhNee schreef:

Klopt helemaal, dit ervaar ik op dit moment! Vanmorgen weer naar therapie geweest en daardoor ga ik me echt fixeren op het positief willen denken... Super vermoeiend want daardoor gaat het allemaal zo 'geforceerd'

Ik heb gelukkig geen paniekaanval meer gehad. Maar ik moet in een van deze weken een gesprek aangaan met mijn vrienden waar ik al zo lang tegenaan loop te hikken... Bah.

Van wie moet jij een gesprek aangaan met je vrienden? Wat maakt dat je daar zo tegenop ziet? Wat zou jou kunnen helpen om er minder tegenop te zien?

Riverrr schreef:

wat gaan jullie hard meiden! Ik lees wel mee, maar het gaat zo snel dat ik even geen tijd heb om op iedereen te reageren hier.

Ik ben deze week even therapie vrij, ga nu eens in de twee weken (tenzij het niet gaat natuurlijk).
Ben veel in conflict met mezelf. Wil positief zijn en me zo voelen maar ben alleen maar erg gestrest om hele kleine dingen en dat werkt niet mee.

Riverrr schreef:

Ik ga het eens proberen! Nu stress ik ook enorm onder invloed van hormonen en kan daar ook wel om lachen. Huilen als iemand boe zegt enzo haha. En ik had vorig jaar nog problemen dat ik niet kon huilen. Wat dat betreft best grappig :p.

Joolien schreef:

Zelfcompassie Dat is echt de sleutel

Aria_zz schreef:

Phoe wat hebben jullie veel geschreven! En interessante dingen ook!
Oke zal ze komende dagen proberen door even, vandaag laatste examen en dan even vakantie.

Die zelf compassie herken ik wel. En dat het belangrijk is om te leren zeker ook.
Maar, je kunt ook in het tegenovergestelde schieten heb ik gemerkt, dat je te laks wordt of te weinig wil van jezelf. Een moeilijk evenwicht.

Ik merk, nu het even beter met me ging, dat ik plots weer veel meer van mezelf verwacht (je hebt je vorige studie niet goed afgerond, dat is iets om je voor te schamen en een grote fout. Je moet beter en je kunt beter en je mag je niet zo laten doen door jezelf en anderen. Laat mannen nooit tussen jou en je ambities komen, en gevoelens ook niet...) dat soort dingen. Maar gelukkig minder dwangmatig dan vroeger maar merk dat ik er behoorlijk triest van word.

xEmily schreef:

Het systeem in de zorg is zó scheef eh. Ben nu in opname, krijg niet de hulp die ik krijg (verkeerde kliniek). Krijg nu voorrang om naar de andere kliniek te gaan terwijl daar een zeer lange wachtrij is. Voel me bijna schuldig voor iedereen die zo lang zit te wachten ...

Trouwens, om je vrolijk te maken, een pen horizontaal tussen je tanden stoppen. Dan wordt er door die spieren een seintje naar je hersens gemaakt. Vond het wel grappig haha, geen oplossing ofc maar toch.