Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-01-15 18:51

Geplaatst: 15-01-15 18:51

Wow ik ben onrustig en opgewonden.
Ik lig wat te relaxen op de bank terwijl het wat onrustig borreld in mijn buik.
Vanavond gaat het dan gebeuren.
Er zijn mensen die op me letten. Check! Er wordt met mij gebeden. Check!
Mijn zus pikt mij op bij de kerk vandaan zodat ik niet alleen ben als ik naar huis fiets. Check!
Ik ben later op de avond niet alleen en morgen ook niet. Check!
Ik neem mijn oordopjes mee en mijn lievelingsmuziek waar ik rustig van wordt (bedankt riverrr voor de tip). Check.
Als het niet goed gaat mag ik morgen de sociotherapeut bellen. Check.

Ik vind het mega spannend maar ik ga het niet uit de weg.
Ik ga er voor.

**Geplaatst**: 15-01-15 19:02

Geplaatst: 15-01-15 19:02

Je bent goed bezig Osmo!
Afbeelding

@Aria dat getwijfel op het moment dat het wat lastiger word ken ik, dan lijk ik ineens een hele andere richting op te willen. Het is geen beslissing die op korte termijn genomen moet worden toch?
Dan zou ik het gewoon even naast je neerleggen. Soms vallen de puzzelstukjes dan ineens op hun plek

**Geplaatst**: 15-01-15 19:02

Geplaatst: 15-01-15 19:02

Osmo, veel succes en rust +:)+

je gaat dat goed doen

Duplo, ja idd daar heb je gelijk in

**Geplaatst**: 15-01-15 19:03

Geplaatst: 15-01-15 19:03

Succes Osmo!! Ik ga voor je duimen dat alles heel rustig verloopt voor je. You can do it!! $*\o/*$

**Geplaatst**: 15-01-15 20:12

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 15-01-15 20:12

Mag ik me ook nog melden? Ik heb niet het hele topic gelezen, dat was me dan weer net iets te veel

.

Sinds ik naar de middelbare school ben gegaan is denk ik alle ellende wel zo ongeveer begonnen. Onder andere ouders die gingen scheiden, maar nog wel een aantal dingen die bij elkaar wel lastig waren voor mij. Steeds ging het wat slechter met me. Ik praatte steeds minder en kreeg ook veel lichamelijke klachten. Had bijvoorbeeld bijna elke dag hoofdpijn, veel buikklachten en werd steeds magerder. Enorme wallen (schrijf je dat zo?) onder mijn ogen en ik was ook erg moe.

Uiteindelijk zag ik het leven niet meer zo zitten, zag de lol er niet meer van in. Had nog maar een paar vriendinnen, waar ik ook al niet veel mee afsprak. Al die tijd heb ik het er met niemand over gehad, dat durfde ik niet, want voelde me een enorme aansteller. Als je dan kijkt naar andere die hun moeder aan kanker kwijtraken, dan leek mijn verhaal echt niets. Dus vond dat ik niet moest zeuren en gewoon door moest gaan.

Zo heb ik een aantal jaar geleefd, of eigenlijk overleeft. Totdat mijn broertje in een zware depressie terecht kwam en dat alles nog veel erger maakte. Thuissituatie was nu ook absoluut geen pretje meer (hij was namelijk ook suïcidaal en heb hem dus ook meerdere malen tegen moeten houden van het balkon af te springen) Ik vond hem zo'n aansteller daarmee, het was alleen maar aandacht trekken vond ik. Hij moest eens weten hoe ik mee voelde. Toch ben ik hem altijd achterna gegaan (ookal dacht ik dat hij het toch niet zou doen en hij het alleen maar deed voor aandacht), want stel je voor dat hij het toch had gedaan en ik er niet achteraan was gegaan.... dat had ik mezelf echt noooit vergeven.

Uiteindelijk toen dit dus zo erg werd heb ik het ook tegen mijn moeder verteld en ben ik naar de psycholoog gegaan. Ik zit er nu nog steeds. Het gaat een stuk beter dan toen, maar ik ben er nog lang niet. Durf nu veel meer over mijn emoties te praten met de psycholoog al durf ik het er met mijn ouders en zeker mijn vrienden nog niet over te hebben. Met een vriendin trouwens wel, die weet van alles, dat voelt ook wel heel goed dat ik het tegen haar heb durven vertellen.

Het zijn trouwens 1 op 1 gesprekken 1 keer in de week. Het doet me wel goed en het is een hele lieve vrouw.

**Geplaatst**: 15-01-15 20:33

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 15-01-15 20:33

Cowgirl, geef het even de tijd. Je hebt nog maar 2 gesprekken gehad! Bij de meeste gaan de eerste gesprekken heus niet direct over de meest diepe dingen. Je moet jezelf even vergelijken met een ui. En de psycholoog zal je langzaam aan gaan schillen tot jullie bij de kern komen. Ook is een probleem niet met 2 gesprekken al opgelost. Ik heb er zelf ook veel moeite mee gehad dat het allemaal 'zo lang duurde', maar het heeft gewoon tijd nodig.

Heel veel succes Osmo! Je kan het!

JoyenBeau, welkom! En natuurlijk mag jij je melden.
Ik moet zeggen dat ik veel van je verhaal herken. Bij mij begon het ook bij de middelbare school en ook ik ging steeds minder praten, kreeg lichamelijke klachten, ouders gingen scheiden ect. Ik heb alleen geen suicidale gedachten en ook geen familielid die dit heeft, mijn beste vriendin helaas wel.
Wat goed dat je het uiteindelijk aan je moeder hebt verteld en dat je toen hulp heb gezocht! Een stap in de goede richting!

**Geplaatst**: 16-01-15 10:06

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 16-01-15 10:06

En hoe is het gegaan osmo?

**Geplaatst**: 16-01-15 11:30

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 16-01-15 11:30

JoyenBeau welkom

Gisteren heb ik een intake gehad met een nieuwe psych, ging opzich wel oké maar ik heb toch altijd na een intake dat ik het gevoel heb alsof ik het allemaal maar heb opgemaakt in mijn hoofd en er andere mensen zijn die hun hulp veel harder nodig hebben.
Maargoed, toch maar weer doen allemaal en volgende week donderdag hebben ze als het goed is overlegt met hun team en ook met mijn andere psychiaters en komen ze met een voorstel. Ik ben benieuwd want ik heb het gevoel alsof ik niet meer te redden ben.

**Geplaatst**: 16-01-15 14:43

Geplaatst: 16-01-15 14:43

I Feel Good {:}

Riverrr ik kan het niet anders omschrijven dat het mij enorm is mee gevallen.
Ik werd wel angstig maar door de vrouwen van mijn groepje heb ik mij daar goed door heen kunnen worstelen.
Voor dat een ieder haar brief zou voor lezen hebben we eerst een viering gehad (soort kerkdienst maar dan alleen met liedjes zingen).
Een voor een werden we dan opgehaald en mochten we onze brief voorlezen.
Ik kon niet mee zingen want ik voelde zoveel spanning dat ik gevoel had van overgeven.
Vervolgens kon ik niet meer staan want het gevoel leek uit mijn benen te gaan.
Maar door steeds uitspreken wat ik ervoer, maakte al dat ik de angst er gewoon kon laten zijn en zo kon ik het ook weer minder aanwezig laten zijn.
Toen ik aan de beurt was heb ik eerst nog even naar mijn lievelingsnummer geluisterd zodat ik wat kracht er uit kon halen om mijn brief voor te lezen.
Ik heb het nummer in een link gezet zodat je een idee kan krijgen van wat voor muziek dat is.
https://www.youtube.com/watch?v=Ny0TSPpMd3k

Ik heb mijn brief vervolgens kunnen voorlezen en ik heb gehuild voor mijn schaamte en mijn schuldgevoelens.
Alle pijnlijke details, alles wat mij zo heeft beziggehouden en wat ik nooit heb uitgesproken maar allemaal op papier heb gezet, heb ik vervolgens met een spijker aan een houten kruis getimmerd.
Dat was best wel een overwinning.
Daarna hebben de twee groepsleiders die bij mij waren, hun handen op mijn schouders gelegd en allebei om de beurten met mij gebeden. Ze hebben mij daarna ook gezegend.
Toen iedereen was geweest hebben we nog na gepraat, wat ik ontzettend fijn vond.
Vervolgens was mijn zus er en zij heeft mij thuis gebracht.
De spanning was weg en ik voelde mij opgelucht.
Ik moest even diep maar ik heb nu wel het gevoel dat ik een last kwijt ben.
Tenminste zo werd ik vanmorgen wakker

Een heel verhaal maar ik kon het ook niet korter maken dan het is.

Ik wens jullie allemaal een hele fijne dag toe. Ik ga vanmiddag lekker wandelen met het zonnetje in mijn gezicht {:}

**Geplaatst**: 16-01-15 14:46

Geplaatst: 16-01-15 14:46

ilangok schreef:
JoyenBeau welkom

Gisteren heb ik een intake gehad met een nieuwe psych, ging opzich wel oké maar ik heb toch altijd na een intake dat ik het gevoel heb alsof ik het allemaal maar heb opgemaakt in mijn hoofd en er andere mensen zijn die hun hulp veel harder nodig hebben.
Maargoed, toch maar weer doen allemaal en volgende week donderdag hebben ze als het goed is overlegt met hun team en ook met mijn andere psychiaters en komen ze met een voorstel. Ik ben benieuwd want ik heb het gevoel alsof ik niet meer te redden ben.

Jouw hoofd speelt een spelletje met je. Je bent het wel waard. Zeg dat maar een paar keer hardop tegen jezelf en als je hoofd weer neigt te zeggen dat je het niet waard bent, of niet meer te redden bent, zeg dan maar hardop dat het wel zo is! Geloof niet alles wat je denkt!

**Geplaatst**: 16-01-15 14:50

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 16-01-15 14:50

Osmo, fijn dat het goed ging. Dit lijkt me wel een grote stap geweest.

Ik lees nog wel af en toe mee, maar reageer niet overall meer op. Dat wil niet zeggen dat ik niet met jullie mee leef hoor

Met mij gaat het goed, ik heb het ontzettend druk, maar ik hou het gewoon vol!!! :oo

Dat is voor mij echt een doorbraak, ik ben dat niet gewend. Ik wilde altijd functioneren zoals anderen en soms is ineens dat moment dat je denkt fiets ik ben daar gewoon!
Ik doe veel, naar school, werken, huishouden, studeren, sociale activiteiten, paardrijden, mijn project opzetten(simple horse NL). En ik doe het gewoon allemaal en ik hoef niet meer bang te zijn dat hetn iet lukt.

Wat een stap hey, verdomme wat gaaf!

(nu ik dit typte besef ik het me pas echt

)

**Geplaatst**: 16-01-15 15:05

Geplaatst: 16-01-15 15:05

$*\%/*$ $*\%/*$ $*\%/*$ $*\%/*$ $*\%/*$ $*\%/*$ $*\%/*$ $*\%/*$ $*\%/*$ $*\%/*$ $*\%/*$
Dit gevoel Joolien ha ha ha ha
Fijn voor je.

**Geplaatst**: 16-01-15 15:13

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 16-01-15 15:13

Jeeee osmo wat knap!
Wat kan jij trots zijn op jezelf.

Ilangok: ik dacht altijd precies hetzelfde maar dat is nu wel weg. Jij verdiend ook hulp en misschien zijn dingen chronisch maar ze kunnen altijd ten alle tijden verbeteren.

Joolien wat gaaf dat het zo goed gaat.

Pfff ik ben een beetje jaloers. Heb zo het gevoel dat ik blijf hangen en iedereen vooruit gaat.

**Geplaatst**: 16-01-15 15:33

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 16-01-15 15:33

Riverr
Vergeet niet wat de hormonen van de zwangerschap met je doen! Dat heeft meer impact dan jezelf denkt. Ik veranderde na de geboorte in een soort knuffelgeval onder invloed van de vrijgekomen oxytocine. Ik knuffelde nooit, kon ik niet

Ook ging ik tijdens de zwangerschap in stemmingen wat op en neer.
Het is zoals het is. Vergelijk jezelf niet met anderen, je loopt je eigen route in jouw eigen proces.

Toen ik kon ik niet helemaal teruglezen en geheugen is wat zeverig zeg maar.
Heb gelezen dat osmo een hele dappere stap heeft gezet en dat joolien lekker gaat!

Hier gaat het voorzichtig de goede kant weer op. Druk in de emdr. Bijzonder wat er dan gebeurt. Een aantal dappere stappen gezet wat betreft contacten en werk.
Veel gelezen, waar ik voor mezelf weer veel uit kan halen. Ben nu bezig in "De tijger ontwaakt"
Zo nu en dan last van een op hol geslagen alarmsysteem, maar het lukt me al steeds beter om dit te signaleren.

**Geplaatst**: 16-01-15 15:42

Geplaatst: 16-01-15 15:42

Joolien wat goed!
Osmo wat super om te horen dat je je zo goed voelt!

Hier gaat het op zich aardig, rook nog steeds niet.
Angst ligt op de achtergrond.

Alleen heb ik het gevoel dat nu ik sterker lijk te worden, ik ook weer dingen ga in zien die ik eerst niet zag.
Ik heb een relatie met een man met 2 kinderen, hij is een behoorlijk stuk ouder dan ik.
En ondanks dat ik ook echt wel van hem hou, weet ik gewoon niet meer of dit nog de juiste situatie is voor mij. Qua toekomst zie ik er gewoon erg tegenop, hij is al zoveel verder en ik wil gewoon nog jong zijn en ondanks zijn goede bedoelingen gaat dat niet met hem. (hij zit nou eenmaal vast aan de kids)
Heb het gevoel dat ik nu de keuze moet maken tussen alleen verder gaan (en een hoop veranderingen) of een deel van mijn leven overslaan en me er bij neerleggen dat ik me op veel fronten moet aanpassen aan zijn leven (en dat van zijn kinderen)
Soms kan ik namelijk niet goed zien of de hele situatie waar ik nu in zit (angst en afhankelijkheid) er misschien helemaal niet zou zijn geweest als ik niet bij hem was geweest. (toch te vaderlijk figuur waardoor ik onbewust een te onderdanige rol op me neem)

Pfff het klinkt zo erg om te zeggen maar het zou al zo anders zijn als de kinderen (hoe veel ik ook van hun hou) er niet zouden zijn.

Angst om zonder hem verder te gaan is op zich niet groot, ik heb een goed opvangnet en ik besef wel dat ik ook met een andere man heus wel weer gelukkig zal zijn.
Toch blijft het moeilijk om mezelf echt zonder hem te zien, hij heeft zoveel voor me gedaan en opgeofferd het laatste jaar

**Geplaatst**: 16-01-15 16:53

Geplaatst: 16-01-15 16:53

Akem fijn dat het goed gaat. Je bent goed bezig +:)+

ankem schreef:
Riverr
Vergeet niet wat de hormonen van de zwangerschap met je doen! Dat heeft meer impact dan jezelf denkt. Ik veranderde na de geboorte in een soort knuffelgeval onder invloed van de vrijgekomen oxytocine. Ik knuffelde nooit, kon ik niet Ook ging ik tijdens de zwangerschap in stemmingen wat op en neer.
Het is zoals het is. Vergelijk jezelf niet met anderen, je loopt je eigen route in jouw eigen proces.

Ik ben het helemaal met je eens Ankem.

Riverrr jij bent je unieke eigen persoon, kijk niet naar anderen want iedereen denkt anders, voelt anders en handelt anders.
Al begrijp ik heel goed dat je dat verlangen hebt om vooruit te komen, vrij te willen zijn van alles wat jou belemmerd.
Ik geloof dat jij dat punt ook wel bereikt maar wel op een tempo dat bij jou past.
En daarnaast is het handig om rekening te houden met invloed die een zwangerschap uit oefenen kan.

Riverrr schreef:
Pfff ik ben een beetje jaloers. Heb zo het gevoel dat ik blijf hangen en iedereen vooruit gaat.

Je denkt dat jij de enige bent die niet vooruit gaat! je realiseert je dat die gedachte een belemmerende gedachte is?
Ik kan mij heel goed voorstellen, dat als jij dit vaak denkt dat jij je ook heel erg rot gaat voelen.
Die gedachte gaat jou geen beter gevoel geven denk ik.
Welke gedachte zou jou kunnen helpen om jou wel een beter gevoel te geven?
(Stukje cognitieve gedragstherapie

)

Duplo lastig pakket zit je in. Heb je al eens met je vriend hier over gesproken?
Wat houd jong zijn voor jou in? en op welke manier belemmerd jou relatie jou verlangen?

ilangok schreef:
Gisteren heb ik een intake gehad met een nieuwe psych, ging opzich wel oké maar ik heb toch altijd na een intake dat ik het gevoel heb alsof ik het allemaal maar heb opgemaakt in mijn hoofd en er andere mensen zijn die hun hulp veel harder nodig hebben.
Maargoed, toch maar weer doen allemaal en volgende week donderdag hebben ze als het goed is overlegt met hun team en ook met mijn andere psychiaters en komen ze met een voorstel. Ik ben benieuwd want ik heb het gevoel alsof ik niet meer te redden ben.

Besef jij hoezeer jij jezelf tegen spreekt? Wat ik uit je berichtje haal....... = "Je stelt je aan" en daar tegen over "ik ben niet meer te redden".
Dit zijn gedachtes die jou naar beneden halen, die maken dat je niet vooruit komt.
Heel erg lastig om uit dat negatieve gedachten patroon uit te komen.

**Geplaatst**: 16-01-15 17:59

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 16-01-15 17:59

Jong zijn is een groot woord, ik wil iemand die wat meer energie heeft. Niet opgebrand is.
Hij denkt dat als ie stopt met roken dat dat allemaal weer komt. Maar hij vergeet even dat hij ondernemer is met zwaar werk en vader met demanding ex.

Het voelt ook heel oneerlijk van mezelf want ik ben natuurlijk het zorgenkindje geweest afgelopen jaar die niets wilde en nog haar beperkingen heeft

Maar voorheen wilde hij niets, beetje het been there, done that idee
Als er bezoek komt zal hij zich echt niet aanpassen of doorbijten om maar niet te denken aan bedrijfsfeestjes want daar hoef ik hem echt niet mee te nemen. Ruzie gegarandeerd omdat hij er geen reet aan vind.
Hij maakte laatst een opmerking die hij ook weer terug nam maar die mij erg heeft geraakt.
Ging over kritische vragen waar bij ik aangaf dat ik me daar nu niet lekker bij voelde (voelde me aangevallen alsof ik het niet goed gedaan had) Hij ging uit zijn dak en zei 'als ik geen kritische vragen meer mag stellen dan hebben we een probleem want zo ben ik nou eenmaal'

Maar ik loop een beetje van je vraag vandaan merk ik

Wat ik wil is meer onbevangenheid, meer vrijheid in onze planning
Ik wilde voorheen nooit kids, en ik heb onderschat hoe zwaar kids van een ander zijn.
De kids gaan 100% voor alles (dat wil ik ook niet anders) Maar dat houd in dat als ik dat niet meer kan handelen (voelt heel ego) dan moet ik weg gaan.

**Geplaatst**: 16-01-15 18:07

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 16-01-15 18:07

Lief allemaal weer en jullie hebben gelijk. Ik moet positief denken. Valt niet mee soms.
Net een kwartier gewandeld en ben al helemaal kapot. Dat maakt me ook weer boos op mezelf. Eigenlijk ben ik met heel veel dingen boos op mezelf. Daar word je ook niet vrolijker van.

Duplo wat een moeilijke situatie. Is er geen optie om te kijken hoe jij wat vrijer kan zijn en toch bij hem kan blijven?

**Geplaatst**: 16-01-15 18:26

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 16-01-15 18:26

Duplo,. ik kan me goed indenken dat nu je zelf stabieler wordt en gaat groeien, weer zin hebt in het leven en dingen wilt ondernemen. En ja, dat samen met een partner. Misschien is hij een periode lang heel goed voor je geweest, was het precies wat jij nodig had maar nu je leven verandert kan ook die verwachting naar hem veranderen.
Ik ben daar zelf ook bang voor geweest, stel dat ik weer goed in mijn vel ga zitten, is mijn vriend dan nog wel de juiste persoon...
Het is wel een grote stap begrijp ik, maar je bent nog jong en het zou zuur zijn als je op je 50ste 'wat als' gaat denken.

**Geplaatst**: 16-01-15 18:29

Geplaatst: 16-01-15 18:29

Riverr je hebt toch mooi maar weer een kwartier gewandeld! Dat is goed!

Ik mag van mijn vriend alles doen wat ik wil doen, ikzelf ben echt de beperkende factor want ik moet dan gewoon geen rekening met hem houden
Het grootste gevoel bij mij is dat ik zijn leven ben ingestapt en vergeten ben mijn eigen leven te volgen

Het steeds omschakelen naar de kids in het weekend is best zwaar
Vanavond komen de kids weer en ik zit nu alweer tegen tranen aan, voel me net een klein kind die geen snoepje mag ( en het zijn zulke lieve jongens

)
Ik wil denk ik gewoon geen verantwoording meer hoeven afleggen (wil eigenlijk gewoon weer een 12jarige zijn in mama's armen)

@ Joolien dat is ook een van mijn angsten, als ik de beslissing nu niet maak dan zit ik zo meteen op mijn 50ste met mijn beslissing (hij is nu 50) en is mijn leven 'voorbij'
Nee natuurlijk niet echt voorbij maar ik zie aan mij moeder die dus op latere leeftijd gescheiden is dat je dan wel echt een stuk mist in je leven (en zij had dan iig nog kinderen van zichzelf)

Maar het is ook zo zuur dat hij wel in mij geïnvesteerd heeft emotioneel/ financieel en ik dan weg ga
En wat ik zeg ik hou wel van hem als persoon maar wenste dat hij iig 10 jaar jonger was en geen kids had -O-

Hij begrijpt het probleem tot op zekere hoogte ook wel en zegt ook dat hij zelf ook dat risico genomen heeft door een jongere vriendin te nemen maar aan de andere kant heb ik hem daar ook heel erg pijn mee gedaan en zegt hij verstandelijk zou ik je nu de deur uit moeten zetten

Laatst bijgewerkt door Duplo op 16-01-15 18:32, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-01-15 18:30

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 16-01-15 18:30

Heb je het er wel eens met hem over gehad? Dat je je -ik begrijp- wat opgesloten voelt in de relatie? Dus niet wat je wilt, maar hoe je dat voelt?

**Geplaatst**: 16-01-15 18:35

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 16-01-15 18:35

oeps had het nog even aangevuld.
Hij snapt dus we mijn dilemma maar hoe zouden wij ons voelen als iemand zegt tegen je dat ze niet zeker zijn of ze nog wel verder willen met je

Ik voelde me dan ook weer erg schuldig daarna dat ik het eigenlijk gewoon bij hem gedumpt had. Als f ik wilde dat hij de keuze voor mij zou maken

**Geplaatst**: 16-01-15 18:49

Geplaatst: 16-01-15 18:49

Duplo schreef:
oeps had het nog even aangevuld.
Hij snapt dus we mijn dilemma maar hoe zouden wij ons voelen als iemand zegt tegen je dat ze niet zeker zijn of ze nog wel verder willen met je

Ik voelde me dan ook weer erg schuldig daarna dat ik het eigenlijk gewoon bij hem gedumpt had. Als f ik wilde dat hij de keuze voor mij zou maken

Als je het helemaal niet bespreekbaar maakt, dan is het ook klaar. Dus dan zou ik kiezen voor bespreekbaar maken, hoe pijnlijk het ook is. Nu krijgt hij de kans om evt te veranderen, of niet.

**Geplaatst**: 16-01-15 19:16

Geplaatst: 16-01-15 19:16

Duplo door het te bespreken hoef jij er niet mee rond te blijven lopen in je EENTJE.
Jullie zijn samen een relatie aangegaan dus dit soort gedachtengang gaat jullie samen aan.
Hij kan nu mee denken en heeft een keuze in wat hij daarin kan en wil ondernemen.
Natuurlijk is het niet leuk om te horen dat je partner twijvels heeft over de relatie maar door eerlijk te zijn geef je wel een kans en een keuze.
Denk vooral in het nu! Het is heus niet verkeerd om stil te staan bij wat je vriend voor jou heeft betekend.
Dat mag je ook best benoemen richting hem mocht hij er zelf over beginnen maar wijs hem op dat wat nu speeld.
Vraag hem om mee te denken of er nog een samen kan zijn.

**Geplaatst**: 16-01-15 19:32

Geplaatst: 16-01-15 19:32

Ik herken wel dat stuk over dat je een 12 jarige wil zijn. Ik heb zelf ook het gevoel dat ik kind wil zijn en verantwoordelijkheid verstikt me. Ik heb dan ook niet echt een geweldige jeugd gehad en heb dus het gevoel hier niet klaar mee te zijn.

Verder vind ik het moeilijk om op je verhaal te reageren. Mijn relatie heeft ook op de klippen gelopen maar dat was echt omdat ik in de war was. Ik was overtuigd mijn vriend niet leuk meer te vinden. Ik ben zo blij dat ik ben gebleven want hij is mijn maatje steun en toeverlaat. Ik ben echt tot over mijn oren helemaal weg van hem.
Maar jullie situatie is anders. Echter kan niemand voor je helpen beslissen. Ik hoop alleen dat je de juiste weg kiest voor jezelf. Sterkte, want dit soort gedachten slopen .