Bokt.nl

**Geplaatst**: 04-03-20 09:56

Geplaatst: 04-03-20 09:56

Ik ben gisteren bij de bedrijfsarts geweest, kon alleen maar huilen en begon ook te hyperventileren. Nu mag ik twee weken uitrusten en dan met een mediator aan de slag omdat het puur werk gerelateerd is. Zelf moet ik er echt nog niet aan denken om in gesprek te gaan, misschien helpt het dat ik daarvoor nog een gesprek heb met de poh.

**Geplaatst**: 04-03-20 09:59

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 04-03-20 09:59

Je had ook een gesprek met werk voor bedrijfsarts toch? Hoe is dat gegaan?

**Geplaatst**: 04-03-20 10:04

Geplaatst: 04-03-20 10:04

Heb het kort gehouden omdat de situatie niet was verandert voor mij, toen kreeg ik te horen dat er al een mediator was ingeschakeld zodat het allemaal niet zo lang zou duren.

**Geplaatst**: 04-03-20 10:11

Geplaatst: 04-03-20 10:11

Ik had dat ook terug geappt, toen kreeg ik weer een appje terug.. nou toen zat ik meteen te huilen, voelde me zo aangevallen

Marissa, mijn leidinggevende is daar heel netjes in en zegt ook echt nooit wat.

Vervelend zeg Joanne, ik ben echt blij dat ik mag mailen. Ik vind bellen echt al vreselijk en daar zag ik dan van te voren al zo tegen op.. koffie drinken doe ik ook niet op het werk. Bij het idee dat ik de koffiekamer in moet met zoveel mensen erbij breek het zweet me al niet. Plus het autorijden gaat al slecht dus ik kan er niet eens veilig komen

Fijn dat je even rust mag nemen, en even geen contact met werk nu dus. Klinkt goed dat er al een mediator is ingeschakeld. Hopelijk gaat dat helpen.

Van de week hier ook weer aan het hyperventileren.. ging even iets mis en toen zei m'n vriend een beetje lomp iets en toen ben ik echt overstuur weggerend naar boven...

**Geplaatst**: 04-03-20 10:15

Geplaatst: 04-03-20 10:15

Fijn moonsparkle!

Ik heb mail contact met directeur, wordt ik ook niet vrolijk van. Als koffie drinken nu met mn dure te collega's os vind het het ook niet erg, maar het is alleen met mijn rayonleidster en eerlijk is eerlijk, momenteel vertrouw ik niemand na al het gezeik. Dus zit daar ook niet super op mn gemak en weet ook niet goed wat ik moet vertellen wat anders is als de laatste keer. Ik weet voor mezelf niet eens echt hoe ik me voel. En ik wordt er heel erg moe van om uit te leggen wat de pijn met me doet en wat ik voel, dat is heel lastig aan iemand die niet weet en snapt wat het inhoudt

**Geplaatst**: 04-03-20 11:17

Geplaatst: 04-03-20 11:17

Nickolay schreef:
Pfff hoe gaan jullie om met familieleden die niet begrijpen hoe moeilijk het herstel is?

Ik heb via de WMO huishoudelijke hulp voor 3 uur per 2 weken. Heel fijn, want ik kan zelf nog echt bijna niets.
Nu al diverse keren aan mijn moeder en haar vriend uit moeten leggen, waarom ik het zelf niet kan. Gisteren begon ze er weer over, dat het toch wel de bedoeling is dat ik het zelf moet gaan doen.
Ja natuurlijk zou dat fijn zijn, maar ik krijg de hulp niet voor niets via de WMO. Het gaat gewoon nog niet.
Maar met haar opmerkingen zorgt ze er echt voor dat ik me zwaar verrot voel, dat ik een nietsnut ben. Dat ik (in haar ogen) alleen maar onderuit hang en zelf niets doe.

Paar maanden geleden al een lange email erover gestuurd en paar keer aan de telefoon uitgelegd. Dan zeggen ze dat ze het snappen, maar toch elke keer weer deze opmerkingen.
Ik probeer zelf te kijken naar wat ik nu al wel allemaal kan, in vergelijking met een half jaar geleden.
Maar op deze manier lukt dat echt bijna niet.

En dan is ze ook nog verbaasd dat ik hun bijna nooit iets wil vertellen.

Mijn zussen zijn me voor geweest met een vergelijkbare situatie. Die hebben volgens mij weleens een kleine botsing met mijn ouders gehad in de zin van een verkeerde vraag of opmerking. Ik heb gelukkig echt alleen maar steun en begrip van mijn familie. Dat maakt het wel een stuk makkelijker omdat ik me (in het begin) toch wel een beetje heb afgezonderd omdat ik geen normaal gesprek aan kon laat staan een met iemand met onbegrip.

Ik zou ze lekker laten banketstaaf als het ware betreft de WMO, als het goed is komt er vanzelf een moment dat je het zelf weer (deels) op kunt pakken.

Warboel schreef:
Ik ben vanmiddag bij de psych geweest, binnenkort ga ik getest worden op persoonlijkheidsstoornissen. Ze denkt toch dat er meer aan de hand is dan alleen een depressie en toen ze m’n dossier checkte gaf de psychiater van de intake dat ook al aan, maar toen hebben we ervoor gekozen om eerst alleen emdr te gaan proberen omdat trauma en persoonlijkheidsstoornissen vaak wel overlap hebben.
Weet niet heel goed wat ik ervan moet vinden, er zouden wel heel veel puzzelstukjes op hun plaats vallen maar het is wel weer zo’n “label”. We kunnen dan wel gerichter gaan behandelen dus dat is wel weer positief. Ben benieuwd. Ik zal in ieder geval getest gaan worden op borderline.

Ik kan begrijpen dat je niet zo goed weet je ervan moet vinden. Ik ben pas gediagnosticeerd met een chronische ziekte, dus snap je gevoel over de puzzelstukjes die op hun plek vallen. Iig mooi denk ik dat je het positief vindt dat ze je gerichter kunnen behandelen

Dat is denk ik wel de instelling die je/we moet(en) hebben in onze situatie.

Joanne1987 schreef:
Dat ze het überhaupt al vragen goldie

Marisje wet van poortwachter zeggen ze bij mij... je moet contact houden en de drempel laag zeggen ze dan pfff
MMijn bedrijfsarts vind je nooit te ziek om met werk af te spreken en gesprekken te voeren
Rot vent

Zo maar eens op naar de huisarts, kijken of die iets voor mn schouders kan doen

Klinkt niet echt fijn je bedrijfsarts

Heb je dat weleens aangegeven bij je werk? Het zal misschien niet slim zijn maar ik ben daar altijd eerlijk over geweest tegenover mijn werk omdat de eerste 2 terugkoppelingen niet (helemaal) klopte. Ik had het idee dat mijn werk daar wel begrip voor had. Gelukkig ging het daarna beter tussen mijn bedrijfsarts en mij.

Joanne1987 schreef:
Ook dat moet ik ene week bellen, andere week koffie

Ik zit al

een jaar en 5 maanden thuis en het is me nog niet gelukt om langs te gaan bij mijn werk. Ze zijn ook verhuisd wat het iets spannender maakt(e). Maar mijn “burn-out” verloopt ook niet helemaal normaal (tussendoor zwaar ongeluk en chronische darmziekte erbij gehad/gekregen). Kan alleen zeggen als je er niet aan toe bent, je het meer kost dan oplevert het misschien niet moet doen. Stapje terug doen voor je herstel. :(:)

moonsparkle schreef:
Ik ben gisteren bij de bedrijfsarts geweest, kon alleen maar huilen en begon ook te hyperventileren. Nu mag ik twee weken uitrusten en dan met een mediator aan de slag omdat het puur werk gerelateerd is. Zelf moet ik er echt nog niet aan denken om in gesprek te gaan, misschien helpt het dat ik daarvoor nog een gesprek heb met de poh.

Ik vind het heel rot voor je :(:)

Was je volgens de bedrijfsarts voor dit laatste gesprek dan al zover dat je kon beginnen met mediation?

Goldie schreef:
Ik had dat ook terug geappt, toen kreeg ik weer een appje terug.. nou toen zat ik meteen te huilen, voelde me zo aangevallen
[ [url=m/vwtoFi.jpg]Afbeelding[/url] ]

Marissa, mijn leidinggevende is daar heel netjes in en zegt ook echt nooit wat.

Vervelend zeg Joanne, ik ben echt blij dat ik mag mailen. Ik vind bellen echt al vreselijk en daar zag ik dan van te voren al zo tegen op.. koffie drinken doe ik ook niet op het werk. Bij het idee dat ik de koffiekamer in moet met zoveel mensen erbij breek het zweet me al niet. Plus het autorijden gaat al slecht dus ik kan er niet eens veilig komen

Fijn dat je even rust mag nemen, en even geen contact met werk nu dus. Klinkt goed dat er al een mediator is ingeschakeld. Hopelijk gaat dat helpen.

Van de week hier ook weer aan het hyperventileren.. ging even iets mis en toen zei m'n vriend een beetje lomp iets en toen ben ik echt overstuur weggerend naar boven...

Fijn dat je mag mailen, zo heb ik dat in het begin ook gedaan

Goed van jezelf hoe je hebt geantwoord op het berichtje. Waarom was je er overstuur van? Omdat je zo’n bericht niet verwachtte? Dat was de eerste gedachte die bij mij opkwam, heb dat namelijk zelf ook gehad. Bedenk je goed dat je ziek bent en dat je dus niet gelijk hoeft te antwoorden. Voor mij hielp het om dan gelijk (in paniek) mijn vriend/ouders of zus te bellen wat ik moest doen. Dan alsnog de rest van de dag stress maar iig een antwoord kunnen geven die door een “normaal” persoon was goedgekeurd

Joanne1987 schreef:
Fijn moonsparkle!

Ik heb mail contact met directeur, wordt ik ook niet vrolijk van. Als koffie drinken nu met mn dure te collega's os vind het het ook niet erg, maar het is alleen met mijn rayonleidster en eerlijk is eerlijk, momenteel vertrouw ik niemand na al het gezeik. Dus zit daar ook niet super op mn gemak en weet ook niet goed wat ik moet vertellen wat anders is als de laatste keer. Ik weet voor mezelf niet eens echt hoe ik me voel. En ik wordt er heel erg moe van om uit te leggen wat de pijn met me doet en wat ik voel, dat is heel lastig aan iemand die niet weet en snapt wat het inhoudt

Misschien kan je aangeven dat je even een stapje terug moet doen voor je herstel? Soms moet je misschien ergens doorheen gaan maar dit klinkt alsof afstand misschien juist beter is?

Ik weet van mezelf ook even niet zo goed hoe het gaat. In het begin met alleen een burn-out kon ik heel veel met verhalen van anderen. Tegenwoordig vind ik dat lastiger, ik zie mezelf anders door het afgelopen jaar. Begin van vorig jaar 2 weken in het ziekenhuis gelegen door een zwaar ongeluk. Duurde daarna lang voordat ik fysiek weer in orde was. De burn-out is toen echt naar achter geschoven, helaas kwam die heel hard weer terug. Eind vorig jaar werden mijn buikklachten erger en uiteindelijk gediagnosticeerd met een chronische darmziekte. Veel puzzelstukjes vallen op zijn plek maar mentaal heel lastig icm veel fysieke klachten en heel veel pijn. Nu even zonder medicijnen omdat ik richting een leverontsteking ging door de medicijnen. Ik ben gelukkig van mening dat ik de juiste medicijnen wel ga vinden, maar de weg er naartoe valt me mentaal soms zwaar gezien de medicijnen pas na 2-3 maanden gaan werken. Geduld is niet mijn sterkste punt

Ik krijg dit jaar een nieuwe bedrijfsarts omdat mijn werk niet tevreden was over de 1e. Ik baal er enorm van om weer opnieuw te moeten beginnen. Ze hebben een kantoor vlakbij mijn oude bedrijfsarts maar ik word naar een heel ander kantoor gestuurd, op ruim 30 minuten afstand in een drukke stad. De vorige zat dichtbij, 10-15 minuutjes bij me vandaan. Ik ga privé niet eens zover weg met de auto (lukt niet vanwege burn-out en darmziekte). Ik heb gelijk bij mijn werk aan de bel getrokken en gelukkig kan ik er een belafspraak van maken. Ik vind het heel moeilijk, heb ook gelijk een paniekaanval gehad toen ik de locatie zag, maar ik moet echt voor mezelf kiezen.

**Geplaatst**: 04-03-20 11:28

Geplaatst: 04-03-20 11:28

@ Goldie : zo'n berichtjes komen niet leuk binnen neen. Ik zou overigens ook geen update geven voor in de nieuwsbrief, wat een raar idee ... Maar verder denk ik dat de berichtjes niet slecht bedoelt zijn, al zijn ze wel een beetje raar geformuleerd, maar niet iedereen is goed met tekst. Denk dat het meer bedoelt is van 'wat klote dat je je nog steeds zo slecht voelt, helemaal niet fijn als je er zo lang mee blijft zitten'. Of iets in die richting.

@ Joanne1987 : sterkte met de koffie .. kan me voorstellen dat je daar helemaal geen zin in hebt, zeker omdat het moet .. Nu, uiteindelijk moet je niks natuurlijk, en je kan ook afbellen en zeggen dat je ziek bent. Heb de voorbije dagen ook wat keelpijn gehad en licht koorts, no way dat ze dan op mijn werk moeten verwachten dat ik gezellig op de koffie zou komen .. Doen ze overigens ook niet, mij laten ze gewoon met rust. Wel nog eens een telefoon gehad van de baas mbt de komende werklijsten, of ik dacht dat ik er zou zijn of niet, maar dat was het ook wel.

Mbt reacties van familie ed heb ik het idee dat het hier wel ok zit, mijn moeder is af en toe dubbel in haar reacties (ene keer heel begripvol en 'neem de tijd die je nodig hebt' en de andere keer 'het moet toch niet te lang duren hé, knopje om een gaan'). Dus dat is wel moeilijk. De rest van de familie zie ik niet zo veel, en de laatste keren is het er helemaal niet over gegaan, weet eigenlijk niet of ze weten dat ik nog steeds thuis ben. Mbt werk en collega's lijkt iedereen heel begripvol, maar ik weet natuurlijk niet of dat echt zo is, vind het sowieso wel moeilijk om een inschatting te maken hoe mensen er echt over denken. Maar probeer me daar niet mee bezig te houden. Zolang huisarts, bedrijfarts, loopbaanbegeleiding, kinesist en reumatoloog allemaal hetzelfde zeggen ben ik tevreden

@ Charlotte446 : balen van je ziekte, al is dat tegelijk een zegen en een vloek. Je weet nu tenminste wat er is, en kan het op die manier een plaats geven, maar het zoeken naar een oplossing (die er hopelijk wel is) is altijd zo'n gedoe en zo'n vermoeiende reis ... Ik zit ongeveer in hetzelfde schuitje, heb mijn diagnose wel al langer maar liet altijd uitschijnen dat het wel ging en dat ik er wel mee kon functioneren en gewoon doen wat anderen deden. Naja, dat is me dus een beetje in mijn gezicht ontploft, complete shutdown van mijn lichaam .. Gelukkig mentaal wel weer ok momenteel (behalve dat stukje over de aandoening) maar het fysieke is een ander verhaal .. Ga nu met medicatie starten en heb daar echt mijn hoop op, maar ook daarbij heeft het even tijd nodig om te weten of het werkt, en kunnen er bijwerkingen zijn of andere dingen waardoor je de medicatie niet kan (blijven) nemen en dan is het weer iets anders proberen en blablabla. En in het slechtste geval werkt het gewoon niet, maar waar de pijn dan vandaan komt ... Dus ja, ook nog veel onzekerheid hier. Sterkte ermee :(:)

Hier komen straks weer wat collega's op bezoek, weer een heel dubbel gevoel .. wil ze het liefst afzeggen (mocht ik ook van mijn baas, die vroeg bij het laatste telefoongesprek hoe ik dat bezoek ervaren had en gaf aan dat ik het altijd mocht afzeggen als het mij eens niet ging) maar tegelijk bedoelen ze het goed en misschien is het toch wel weer even fijn om te horen hoe het daar allemaal gaat en een update door te geven over mijn stand van zaken. Dus ik weet nog niet wat ik ermee ga doen

Ik begin het wel steeds moeilijker te krijgen met het idee terug aan het werk te moeten, op die plek, in die omstandigheden. In het begin was ik nog heel strijdvaardig 'ja, ik wil terug gaan werken, ik doe het werk graag, het is gewoon het werkschema en als daar rekening mee gehouden wordt is alles weer ok'. Maar intussen twijfel ik daar eigenlijk aan, en zit ik mij af te vragen of ik toch niet moet kijken naar iets waar ik gelukkig(er) van wordt. Maar wat dan? -O-

**Geplaatst**: 04-03-20 12:25

Geplaatst: 04-03-20 12:25

@Charlotte: Ja heel fijn, en niet elke week maar om de week. Ben echt heel blij met mijn leidinggevende, hij doet het nog niet zo lang maar wel heel goed

Ik vond het al heel moeilijk om nee te zeggen, want ik voel me dan toch verplicht (ik wil altijd doen wat er van me verwacht word), dus toen zei ik nee en toen kwam er dat andere bericht om me nog even een schuldgevoel aan te praten. Iig zo voelt het voor mij. Ik heb het aan mijn vriend laten zien en die heeft me geholpen een antwoord te geven wat duidelijk was, maar waarin in niet alles uit ging leggen (want daar voel ik me dan ook toe verplicht).
Wat lastig zeg dat je alles bij elkaar zo krijg, van een burn-out, naar zwaar ongeluk en een chronische ziekte. Kan me voorstellen dat je er dan lang uit ligt. Iets aan je darmen hebben lijkt me heel vervelend, dat heeft echt een enorme impact op je leven. Mijn chronische ziekte had ik 'gelukkig' al..
Lastig dat je naar andere locatie moet voor die andere bedrijfsarts, gelukkig mag je bellen. Maar dat vind ik zelf ook niet altijd ideaal. Ben echt blij dat de bedrijfsarts 2 dagen in de week naar het ziekenhuis komt, heel fijn. Al moet m'n vriend me nu dus brengen evengoed

Heel herkenbaar, ik weet soms eigenlijk ook niet hoe het nou eigenlijk met me gaat, of hoe ik me voel..

@[***]: Ik geef het feit dat het een man is de schuld :')

Hij zal het inderdaad niet zo bedoelen, maar dat moest ik mezelf wel even duidelijk proberen te maken.
Meerdere collega's tegelijk is ook wel heftig, ik vind met 1 iemand een gesprek voeren al ingewikkeld genoeg. Soms best leuk om alle roddels weer even te horen etc. :')

En ook inderdaad goed om niet te ver verwijderd te raken van je werk. Mag ik vragen wat je doet (normaal gesproken)? Iets anders gaan doen kan heel goed zijn, maar lijkt me ook wel weer een grote stap.
Ik weet iig zeker dat ik terug wil, ik vind mijn werk echt heel leuk en mijn collega's ook. Alleen moet ik echt leren om wat rustiger te werken en niet alles naar me toe te trekken omdat ik vind dat ik het beter doe

Ik hoorde wel van collega's dat het sinds ik ziek ben nog niet rustiger is geworden, dat vind ik dan wel heftig -O-

Ik heb net zo lekker gereden, twijfelde of ik wel ging rijden want moest ook uitmesten. Toch gedaan, en ze liep als een tierelier

Makkelijk zal ze nooit worden, maar dit gevoel was wel even heel erg fijn

**Geplaatst**: 04-03-20 12:34

Geplaatst: 04-03-20 12:34

Oh, als het een man is dan verklaart dat inderdaad een hele hoop, hahaha.
Fijn dat het rijden toch zo goed ging! Meestal zijn de onverwachte momenten de beste, geniet ervan

Ja, het zijn wel lieve mensen die nu komen (of ja, ik weet er 2 die komen, maar ze spraken van misschien 3 maar weet niet wie de 3e is, maar heb eigenlijk niemand waar ik niet mee kan opschieten dus zal wel goed komen) en ben wel benieuwd hoe het tegenwoordig gaat en wat ze te vertellen hebben. Ze zullen ook wel niet zolang blijven want de hele dag gewerkt, dus het zal wel leuk zijn. Hoop ik, haha.

Qua werk zit ik in de zorg, maar een hele specifieke sector. Dus in een ziekenhuis. En op zich ligt mij dat wel qua idee, maar de zorg gaat de laatste tijd niet de goede kant uit zeg maar, en dat merk je overal wel. Nadeel is wel dat ik een hoger diploma heb, maar dus heel specifiek gericht. Zou dus niet weten welke kant ik er anders mee uit zou kunnen, en dan is de andere optie om 'ongeschoold' werk te gaan doen en dat gaat het ook niet worden denk ik. Waarmee ik niks wil zeggen over dat soort werk overigens, denk dat ik het fysiek gewoon niet zou kunnen

Wat je zegt over dat rustiger werken en niet alles naar mij toe trekken herken ik ook wel. Niet omdat ik persé denk dat ik het beter doe, maar omdat ik het wel doe, en iedereen wel denkt dat ik het allemaal wel even doe en erbij neem. Als je dan aangeeft dat het emmertje wel vol zit wordt daar eigenlijk niks mee gedaan. En tja, toen liep het emmertje over. Ik kan dan ook niet terug zonder veranderingen, maar baas heeft al aangegeven niks te kunnen dus zal er waarschijnlijk niks veranderen en daar kijk ik echt niet naar uit ... Het allerliefste zou ik gewoon iets voor mezelf doen, iets met dieren. Maarja, beiden is nu niet echt een recept voor een succesvolle, goedbetaalde werkcarrière .. en ik heb wel mijn (best veel) vaste lasten die ik toch echt moet kunnen betalen. Naast mijn medisch niet zo goede lichaam waarbij ik door het werk in de zorg wel voordelen krijg, en ondanks dat dat waarschijnlijk niet mag meespelen speelt het toch mee...

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 04-03-20 12:48, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 04-03-20 12:44

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 04-03-20 12:44

Ik ben ook werkzaam in de zorg. En twijfel nu enorm of dit echt wel iets is voor mij. Tenminste wat ik nu doe.

Wil graag in toekomst zorgboerderij opstarten. Dan kan ik het werken met mensen en dieren combineren.

Heb vanmiddag gesprek maar praktijk begeleider en mijn werkbegeleider op het werk. Zie er enorm tegenop. Voel continu spanning en paniek in mijn lichaam. Gelukkig gaat mijn vriend mee.

**Geplaatst**: 04-03-20 12:51

Geplaatst: 04-03-20 12:51

Ook in de zorg dus, dat wilde ik eerst gaan doen [***]. Ik ben ook heel specifiek opgeleid, ik ben MBB'er, of zoals het vroeger heette radiotherapeutisch laborant met als specialisatie Image Guided Radiation Therapy.
Of je het fysiek aan kan is ook wel heel belangrijk inderdaad. Een goed betaalde baan opzeggen is ook niet iets wat je zomaar doet nee. En inderdaad als chronisch zieke is werken in een ziekenhuis best heel handig. Nooit apart heen, maar altijd ff tussendoor enzo

Inderdaad, soms is het nog niet eens het beter doen maar dat het iig gebeurt.

love_western ook al in de zorg. Dat klinkt wel gaaf als dat zou lukken zeg!!
Gelukkig dus toch een reactie gehad uiteindelijk

Succes met het gesprek en fijn dat je vriend mee gaat.

**Geplaatst**: 04-03-20 12:59

Geplaatst: 04-03-20 12:59

Zijn er ergens cijfers van mensen in de zorg mbt burn-outs? In vergelijking met andere sectoren?

Ik heb wel vernomen dat de psycholoog die mijn intake-gesprekken heeft gedaan nu geen nieuwe mensen meer aanneemt omdat ze het allemaal niet meer verwerkt krijgt. Evenals dat het antwoord van de organisatie wel een aantal weken op zich kan laten wachten omdat ze ineens veel meer drukte ervaren. Sinds begin dit jaar is mijn ziekenhuis in het project ingestapt .. Hmm ...

Oh love_western, een zorgboerderij! Leuk, ik doe mee!

Maar dat is ook meteen het probleem .. hoe zet je zoiets op, ik heb die financiële middelen niet. En haal je er voldoende uit om van te leven? En al je ziektekosten te betalen? Etc. etc. Zo'n grote stap ...

**Geplaatst**: 04-03-20 13:04

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 04-03-20 13:04

Dat is wel verdacht

Mijn psycholoog zei ook wel dat het een typisch trekje is van mensen in de zorg dat ze een ander veel belangrijker vinden ipv voor zichzelf te zorgen, dat viel haar iig op. En dat je niet lekker kan wandelen met mensen die in de zorg werken, want ze had een vriendin.. niet bij te houden _O-

**Geplaatst**: 04-03-20 13:08

Geplaatst: 04-03-20 13:08

Ja, ze kon mij natuurlijk geen details geven, ging er ook niet verder op in, maar tussen de regels door ... Laten we zeggen dat ik denk dat ik niet alleen ben

Dat zou inderdaad ook wel kunnen wat je zegt, dat we een bepaald type mens zijn is inderdaad wel zo. En altijd maar doorgaan voor de patiënten ... En ja, je bent wel gewend om aan een bepaald tempo rond te gaan, ik kan ook niet langzaam wandelen, dan voel ik mij nutteloos want dan kom je toch nergens _O-

(maar fysiek zou een minder tempo dan weer wat beter zijn, dus ik probeer dat nu wel als ik met de hond ga wandelen .. laten snuffelen en gewoon even blijven staan en kijken wat de natuur om je heen doet ed).

**Geplaatst**: 04-03-20 13:13

Geplaatst: 04-03-20 13:13

Mijn burnout komt meer door mijn privé leven, dan door het werk/opleiding.

Maar daarom dus de twijfel. Wil ik in een sector werken waar de werkdruk al enorm hoog ligt? En ben ik wel geschikt voor onregelmatig werken. En wat vind ik dan wel leuk

@[***]: Ik heb het geluk dat ik een relatie heb met een boerenzoon. Die graag de boerderij wil overnemen. Zijn alleen aan het uitzoeken of we verder willen met melkvee. Of overgaan op iets anders. En dan daarnaast kleinschalig een zorgboerderij opstarten.

En daarnaast misschien een b&b op te starten, met tot mogelijkheid om paard mee te nemen. Aangezien we vlakbij een enorm natuurgebied wonen.

Maar het is voor ons ook nog afwachten wat de regering doet. De gemeente staat iig achter onze plannen.

**Geplaatst**: 04-03-20 13:15

Geplaatst: 04-03-20 13:15

Goldie schreef:
Dat is wel verdacht
Mijn psycholoog zei ook wel dat het een typisch trekje is van mensen in de zorg dat ze een ander veel belangrijker vinden ipv voor zichzelf te zorgen, dat viel haar iig op. En dat je niet lekker kan wandelen met mensen die in de zorg werken, want ze had een vriendin.. niet bij te houden

Zo snel wandel ik niet hoor :')

Maar dat zal weer komen omdat ik vaak met 2 honden wandel, die overal aan willen snuffelen.

En dat herken ik wel. Ik sta altijd klaar voor anderen, maar ben mijzelf de laatste jaren vergeten. Zorg voor ouders, oma, zusje etc. Maar niet voor mijzelf zorgen.

**Geplaatst**: 04-03-20 13:21

Geplaatst: 04-03-20 13:21

Haha [***], ik moet er als ik gewoon ga wandelen om te ontspannen echt bij nadenken. Vriend en ik lopen de eerste 10 minuten elkaar irritant te vinden want ik loop te snel en hij loopt zo langzaam :')

Onregelmatig werken heb ik gelukkig niet, dat zou ik slecht trekken denk ik

Dat is dan inderdaad wel heel handig ja. Heel benieuwd wat jullie uiteindelijk gaan doen

Het is bij mij echt een combi, wel meer privé dan werk.

**Geplaatst**: 04-03-20 13:27

Geplaatst: 04-03-20 13:27

@ love_western : dat is inderdaad wel heel fijn dat je eigenlijk de boerderij al hebt. En ook je plannen voor een B&B met paard(en)... waar kan ik tekenen om als werknemer te komen werken? :Y)

Die B&B met mogelijkheid tot paarden meenemen is mijn grote droom. Heb ook al het geschikte pand gezien, maar de vraagprijs was niet zo gunstig _O-

Weet niet of het intussen nog te koop staat eigenlijk, ben er al even niet meer gepasseerd.

Maarja, laat nog dat ik zou zeggen: ik ga ervoor .. Is zoiets wel realistisch? Ok, als ik daar naartoe kan heb ik de paarden aan huis, dus dat lost het probleem van een (dure) pensionstalling ook alweer op. Maar dan nog ... Het is veel geld en veel werk, en of het genoeg gaat opbrengen om de kosten te dekken en van te leven is een heel grote vraag.

Hier ook onregelmatig werken

Nog een puntje waarover ik intussen twijfel. Werd ook al aangehaald dat ik niet moet onderschatten wat voor invloed dat heeft op een mens, en als je dan al niet gezond bent.. Maarja, als ik alleen dagdiensten zou draaien verdien ik een stuk minder, en laat ik dat geld nu echt wel nodig hebben om van te leven. Vreselijk dat soort dingen

**Geplaatst**: 04-03-20 13:37

Geplaatst: 04-03-20 13:37

Als ik 24 uur tot 28 uur zou werken met mijn uurloon, alleen overdag. Dan kom ik prima rond. Scheelt misschien ook dat ik alleen maar boodschappen hoef te betalen. En dat vriend de rest van de vaste lasten betaald

En [***], zulke dingen zijn altijd lastig. Ik heb het gewoon enorm getroffen met mijn vriend. Maar ook met schoonouders, we kopen ons zelf langzaam in. En vriend heeft 'gelukkig' maar 1 zus :')

**Geplaatst**: 04-03-20 13:43

Geplaatst: 04-03-20 13:43

Heb net nog even gekeken, het staat nog steeds te koop .. prijs is weer gezakt

Volgens mij staat dat pand op mij te wachten, hahaha.

**Geplaatst**: 05-03-20 10:32

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 05-03-20 10:32

In goed overleg gestopt met mijn bbl opleiding. Kan momenteel helaas niet voldoen aan de verwachtingen wat er van mij verwacht word op dit moment.

Nu bezig om gesprek aan te gaan met school om toch nog mijn diploma te halen, maar dan op niveau lager.

En wat voelt het toch als enorm falen. Heb ooit havo gedaan (waar ik mee moest stoppen door ziekte en dat school niks aan het pesten deed) en nu kan ik niet eens een niveau 3 opleiding afronden

Andere kant merk ik van doe mij die niveau 2 diploma maar en dan ga ik straks gewoon lekker werken. Klaar met studeren en mijzelf continu moeten bewijzen.

Maar het voelt zo poedersuiker!

**Geplaatst**: 05-03-20 13:53

Geplaatst: 05-03-20 13:53

Love_western, dikke knuffel. Goed van je om te stoppen, hoe moeilijk het ook is. Eerst aan jezelf denken. Maar ik weet hoe moeilijk het is. Wat voor opleiding doe je?

Ik heb net de psycholoog gebeld. Ik sta nu op de wachtlijst, die is ongeveer 6 weken.

**Geplaatst**: 05-03-20 19:28

Geplaatst: 05-03-20 19:28

Alles gelezen, maar deze dagen van niks blijven hangen, sorry...
Ben wel gewoon naar de koffie geweest toen straks en was niet verkeerd. Rayonleidster stelt zich dan niet op als rayonleidster maar meer menselijk, geen idee of het 100% oprecht is. Ze probeert me, zeggend dat dat voor mij het beste is, richting contract beëindiging te sturen. Liefst zou ik dat ook wel doen hoor, ben ik overal vanaf, maar 70% in de ww is ook niet echt haalbaar

**Geplaatst**: 06-03-20 00:06

Geplaatst: 06-03-20 00:06

moonsparkle schreef:

Pfoe 2 weken is best snel! Heftig dat je er zo op reageerde, heel veel sterkte! :(:)

Love_western, klinkt als een goede keuze voor nu om te stoppen. Hoe rot ook. Je hebt nog een heel leven voor je... eerst maar even goed bijkomen. Jij ook heel veel sterkte :(:)

Joanne1987: bizar dat ze daar zo op aanstuurt zeg! Of wil je dat zelf ook? Klinkt dan wel weer fijn dat ze zich heel menselijk opstelt... dubbel zeg! Goed dat je iig geweest bent.

Ik heb gisteren onze vakantie geboekt, gaan 3,5 week naar Canada in september. Zin in maar vind het ook doodeng

Echt wel lang op het reisbureau gezeten, was echt doodop daarna. Was dinsdag ook bij de psych dus was daar ook nog hartstikke moe van. Was echt niks waard vandaag, hele dag beetje op de bank gehangen.
Heb bij m’n ouders gegeten, nog wel even fijn met m’n moeder kunnen praten.

Gelukkig begrijpt ze het allemaal heel goed en steunt ze me echt 100%

vorige week had ik echt een nare week met echt rottige gedachtes (wat is nou het nut van het leven, waarom doe ik het nog, dat soort gedoe) en wilde dat eigenlijk niet met dr delen omdat m’n vader op het moment flink ziek is en m’n oma hard aan het aftakelen is en ze daar al genoeg zorgen om heeft... maar toch blij dat ik het wel gedaan heb. Het gaat gelukkig nu ook beter.
Had bijna de crisisdienst van de ggz gebeld vorige week

echt naar is dat als je zulke gedachtes hebt en niet weet wat je ermee moet $:\$

Ik werk overigens niet in de zorg haha. Werk in de retail en als freelance/zzp illustrator. Al staat dat laatste echt op een extreem laag pitje, neem geen opdrachten aan en teken alleen maar als ik er echt zin in heb en zonder dat er druk op zit.

Laatst bijgewerkt door Essie73 op 12-01-25 04:35, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Op verzoek Quote verwijderd.

**Geplaatst**: 06-03-20 10:14

Geplaatst: 06-03-20 10:14

Joanne1987 schreef:
Ze probeert me, zeggend dat dat voor mij het beste is, richting contract beëindiging te sturen. Liefst zou ik dat ook wel doen hoor, ben ik overal vanaf, maar 70% in de ww is ook niet echt haalbaar

Klein juridisch punt : ivm de ww is het belangrijk dat eventueel ontslag / contract niet verlengen HUN initiatief en besluit is, en geen resultaat van onderhandelingen ( = een bepaalde instemming van jouw kant).

Wie zelf ontslag neemt, geldt niet als 'onvrijwillig werkloos' en krijgt geen ww.