Geplaatst Iemand vroeg wanneer ik mijn eerste echo heb, dat is 15 januari, over 1,5 week. Ben benieuwd en vind het heel erg spannend, hoop dat ik me er dan idd echt anders over ga voelen want sta nog steeds niet te juichen als ik smorgens wakker word en tot de conclusie kom dat het echt zo is.
En er vroeg iemand of ik de mirena-spiraal kende, ja die ken ik, ze hebben ook mij voorgesteld die te gebruiken maar dat heb ik zelf geweigerd. Ik hou er niet zo van om vreemde voorwerpen in te brengen en het hele proces te stoppen. Ik ben ook tijdelijk aan de prik-pil geweest en dat vond ik al niks. Ik weet dat je met een gewone pil ook een deel van het proces onderbreekt maar dat vind ik gevoelsmatig toch anders. Ik kan het niet precies uitleggen maar het staat me heel erg tegen.
Leuk om te lezen dat het bij iedereen die een dergelijke ervaring heeft het toch allemaal op zn pootjes terecht gekomen is. Het zal bij vast ook goedkomen alhoewel ik daar nu nog totaal niet zeker van ben natuurlijk.
Een aantal noemden dat ik op tijd ben gaan samenwonen, tsja het is maar net hoe je het bekijkt natuurlijk. De frequentie en ontspanning liggen dan natuurlijk anders dan in ouderlijk huis dus denk dat dat zeker meegeholpen heeft. Als ik pas volgend jaar was gaan samenwonen was dit denk ik niet voorgekomen. Helemaal niet als je er vanuit gaat hoe weinig dagen per maand je maar echt vruchtbaar bent, wij hebben dus gewoon gelijk een voltreffer gehad
Babykleertjes en dat soort dingen uitzoeken ben ik nog helemaal niet mee bezig, daar heb ik nog niet zo veel mee. Heb hier wel zo'n catalogus liggen maar sla 'm niet graag open. Van de week moest ik wel, toen vond mn kleine neefje van 6 dat ik per pagina moest gaan uitzoeken welke ik mooi vond en voor Lollie (hij noemt de baby Lolly, leg zo uit waarom
) ging kopen. Toen moest ik dus wel er naar kijken en erover nadenken, goede therapie, zo'n klein neefje 
Mn neefje stelt al vragen en dat werkt ook wel goed. Met kerst had ik een jankbui, toen dat over was en mn schoonzusje vroeg : "Gaat het weer? " , barstte ik weer in tranen uit. Mn neefje reageerde heel droge met zn hoge piepstemmetje :"Ga je nu weer huilen?!"
Nou ja, toen moest ik dus gelijk lachen i.p.v huilen.
Van de week vroeg hij aan zn moeder hoe het kon dat ik een baby in mn buik had. Mn schoonzusje antwoordde dat hij dat maar aan Ollie ( bijnaam voor mn vriend die Olaf heet ) moest vragen. En toen was zijn reactie dus gelijk ; Dan heet de baby zeker Lollie ?
Ik ga de mensen die mij een PB'tje hebben gestuurd ook nog even antwoorden, bedankt voor het meedenken en meeleven allemaal!
.
)
)
