Ik voel met je mee. Mijn vader is er ook zo tussenuit gepiept. Ik weet hoe shocking dat is...je verwacht het niet.
Het leven is soms heel hard als het om dit soort dingen gaat.
Ik heb toen mijn troost uit de gedachte gehaald dat ik een geweldige vader heb gehad....en dat niet iedereen dat kan zeggen.
Ik denk daarbij aan de tekst van de Eurythmics: Better to have lost your love...then never tot have loved
Dus...koester hetgeen je had met je vader in je hart. Hou je daar aan vast...dat je herinneringen hebt aan een hele lieve vader (want dat lees ik tussen de regels van je berichte door) en dat je met die herinneringen bevoorrecht bent, ten opzichte van de mensen die zelfs zulke herinneringen niet hebben... Snap je wat ik bedoel?
Ik weet ook dat het nu waarschijnlijk nog niet zal helpen.
Maar dat besef heeft mij in de weken/maanden na mijn vaders dood mij erg goed geholpen.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik hoop dat je op een goede manier afscheid van hem kunt nemen. Doe dat heel bewust is mijn advies...op jouw manier! Sterkte!