Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-08-07 06:17

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 06:17

bromfiets schreef:
Dat doe ik twee keer per jaar
Dan neem ik foto's van al mijn muren en daarna worden ze geverfd. Maar dat staat zo snel weer vol! Mijn hoofd loopt meestal over van dingen die ik niet naar anderen kan uiten en die ik dus maar op de muur zet. Ik heb wel geprobeerd om het gewoon op tekenpapier te zetten, maar dan kan ik niet "agressief" genoeg zijn...
Het moet groot zijn.

(Als ik dit zo lees besef ik dat dit heel raar over moet komen op anderen Gelukkig staan er geen foto's in mijn profiel....)

Miss is schoolbordverf dan iets voor jou. Dan kun je het er weer afvegen.

**Geplaatst**: 16-08-07 13:18

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 13:18

KiWiKo schreef:
na nu twee maanden in mijn moeders bedrijf te hebben gewerkt, snap ik het verschil tussen automutileren voor aandacht en automutileren omdat er echt iets niet goed zit.

en helaas moet ik contstateren dat er een hoop aandachtvragers tussen zitten

Ik ben nieuwsgierig over wat voor soort bedrijf je het hebt Lachen

Overigens vind ik het risicovol als mensen automutileerders een label gaan opplakken "aansteller" of "oprecht probleemgeval". Zoals hiervoor ook terecht is gesteld hebben ook mensen die automutileren als een screeuw om aandacht een oprecht probleem.

Voor zover ik kennis heb van de materie is het overigens zo dat binnen de groep automutileerders veel Borderliners zoals ik zelf zitten. Borderline is een persoonlijkhieds stoornis die onder meer het gevolg is van "affectieve deficientie" in de jeugd. Da's een dure uitdrukking voor een jeugd waarin een kind in relatie tot zijn of haar BEHOEFTE aan aandacht, aandacht tekort is gekomen. Aangezien de aandachtsbehoefte per persoon verschilt, kun je niet zeggen (naar mijn idee) dat mensen die dingen doen om aandacht te verkrijgen fout bezig zijn of zich aanstellen. Door zo op een automutileerder te reageren vererger je het probleem van 'zich niet serieus genomen voelen in zijn of haar emoties' alleen maar.

On even voor mijzelf te spreken, mijn borderline stoornis is voortgekomen uit mijn jeugd, in de eerste instantie een sexueel trauma, maar gekoppeld daaraan het gevoel dat mijn emoties niet serieus genomen werden door mijn omgeving (met name ouders). Inmiddels ben ik 38 en is de reactie van mijn ouders op mijn emoties nog steeds een bron van voortdurende pijn voor mij. Reacties als 'Nijntjuh loopt weer eens dramatisch te doen', "stel je niet aan" liggen ten grondslag aan mijn stoornis.

Ik kan me best voorstellen dat een buitenstaander de emoties van een automutileerder niet kan begrijpen. Mijn man snapt er niets van en zegt soms dat hij graag zou willen voelen wat ik op zo'n moment voel. Nou, ik hou van hem dus ben ik blij en dankbaar dat hij dat gevoel niet snapt en niet (her)kent.
Probeer je maar eens voor te stellen hoe ver je eigenlijk heen bent als je een stanleymes of een breekmes op je huid zet en die huid open kerft. Dat zijn hele moeilijke momenten. Dat is alsof je in de meest troosteloze plek op aarde bent zonder uitweg. Het is de Hel.

Of iemand dat doet uit zucht naar aandacht of als stress management, of in gedissocieerde toestand en dus niet eens weet dat 'ie het doet, ik denk niet dat je van aanstellen kunt spreken. Vind het ook kwetsend tegenover mensen die door psychische problemen geen andere uitweg zien dan deze.

**Geplaatst**: 16-08-07 15:31

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 15:31

Heftige verhalen hier..
Als ik eens meer tijd heb ga ik het allemaal lezen..
Ik sneed mezelf omdat ik vond dat me moeder me dan niet meer hoefde te slaan, of geestelijk pijn te doen,
Probleeem alleen was, snijden deed me geen pijn..
Een jaar later is ook bij mijn moeder indd Bordeline geconstateerd. Ze is zelfs hier uit Hengelo weggegaan en in Zeeland gaan wonen, ik zie dr nu heel weinig

Elke keer als ik langs wilde komen had ze een andere smoes Verward

Maar morgen is het dan zover, ik ga echt naar dr toe met een vriendin van me, voor het eerst in 2jaar

Het is moeilijk om je moeder te helpen met Bordeline, niet banketstaaf bedoeld, maar voor het geconstateerd werd wist ik echt niet wat me telkens overkwam, daarom ben ik begonnen met snijden zeg maar ..

Ik ben toen gestopt uit de liefde die ik kreeg van me , nu ex..
Ik kende liefde eigenlijk niet zo goed, en hij gaf het me wel, tijdens de relatie met hem heb ik me nog 2x puur uit fustratie gesneden, daarna heb ik het een heeeele tijd gelaten,

Het deed hem ook veel pijn, me vrienden konden zeggen wat ze wilden , maar als me ex huilde dan kon ik het niet hebben,
Zonder dat hij het door had was hij eigenlijk mijn mediant, zelfs me mediant drong net tot me door, en hij wel..

Ooit als ik het kan zal ik kijken of ik het hele verhaal kan uitleggen Lachen

Ik wens iedereen hier natuurlijk veel sterkte en hoop dat ook jullie het onder controle krijgen

**Geplaatst**: 16-08-07 16:27

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 16:27

Ik meld me! 2jaar geleden mee begonnen, soms nog, proberen te stoppen maar is verdorie moelijk dus is nog niet echt gelukt!

**Geplaatst**: 16-08-07 17:35

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 17:35

Mijn beste vriendin automutileerd.. Voor mij is dit heel erg moeilijk en onbegrijpbaar "want waarom zou iemand zichzelf willen beschadigen" Na veel gepraat ben ik er dus dan ook achter gekomen dat het een soort van uitlaatklep is. Voor mij als buitenstaander voel ik me zo machteloos als ze weer krassen erbij heeft! Het doet me pijn om haar zo te zien.. Weeer een litteken erbij,onvoorstelbaar... Gelukkig gaat het beter met haar nu en is ze al een tijdje "krasvrij" maar de kans bestaat dat ze altijd weer een terugval krijgt. Vind jullie verhalen dan ook erg interessant, gewoon om het een beetje begrijpbaar voor me te maken!

**Geplaatst**: 16-08-07 17:38

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 17:38

Leentj schreef:
Ik meld me! 2jaar geleden mee begonnen, soms nog, proberen te stoppen maar is verdorie moelijk dus is nog niet echt gelukt!

Is hulp zoeken geen optie voor jou? Ik weet je achtergrond namelijk niet en de aanleiding. Vandaar dat ik vraag of het een optie is.
Zelf heb ik namelijk 24/7 therapie gevolgd en heeft me erg goed geholpen. Alleen kort na die behandeling zijn er een aantal dingen gebeurd waardoor ik terugviel, maar heb nu wel weer hulp. Het kan echt helpen en maakt het minder moeilijk, niet altijd, maar het is zoveel moeilijker als je het alleen doet. En het gaat (meestal) echt niet vanzelf.

**Geplaatst**: 16-08-07 18:06

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 18:06

Hoe zou het inmiddels met TS gaan?

**Geplaatst**: 16-08-07 18:16

Re: Automutilatie

Geplaatst: 16-08-07 18:16

Preddy schreef:
Mijn beste vriendin automutileerd.. Voor mij is dit heel erg moeilijk en onbegrijpbaar "want waarom zou iemand zichzelf willen beschadigen" Na veel gepraat ben ik er dus dan ook achter gekomen dat het een soort van uitlaatklep is. Voor mij als buitenstaander voel ik me zo machteloos als ze weer krassen erbij heeft! Het doet me pijn om haar zo te zien.. Weeer een litteken erbij,onvoorstelbaar... Gelukkig gaat het beter met haar nu en is ze al een tijdje "krasvrij" maar de kans bestaat dat ze altijd weer een terugval krijgt. Vind jullie verhalen dan ook erg interessant, gewoon om het een beetje begrijpbaar voor me te maken!

die onmacht ken ik van me vrienden ook, sommigen zeiden hej ik sla je er 1 op hoor als je het doet, gewoon omdat ze niet meer wist wat ze anders moest zeggen,

Ik snap dat jij het niet snapt zeg maar, maar vind het geweldig dat je het probeert te snappen,

Bij mij was het ook een uitlaadklep maar tegelijketijd, misschien me moeder een beetje helpen?
Zodat zij mij geen pijn meer hoefde te doen geestelijk en vooral lichamelijk..

Waarop geestelijk? Simpelweg omdat als je naar je littekens kijkt, er altijd wel wat achter die bepaalde litteken verscholen zit..

En lichamelijk, tja het doet geen zeer als je um zet, maar erna kan het wel pijn doen indd..
Moeilijk uit te leggen

**Geplaatst**: 17-08-07 12:41

Re: Automutilatie

Geplaatst: 17-08-07 12:41

MelOdYs_Star schreef:
Leentj schreef:
Ik meld me! 2jaar geleden mee begonnen, soms nog, proberen te stoppen maar is verdorie moelijk dus is nog niet echt gelukt!

Is hulp zoeken geen optie voor jou? Ik weet je achtergrond namelijk niet en de aanleiding. Vandaar dat ik vraag of het een optie is.
Zelf heb ik namelijk 24/7 therapie gevolgd en heeft me erg goed geholpen. Alleen kort na die behandeling zijn er een aantal dingen gebeurd waardoor ik terugviel, maar heb nu wel weer hulp. Het kan echt helpen en maakt het minder moeilijk, niet altijd, maar het is zoveel moeilijker als je het alleen doet. En het gaat (meestal) echt niet vanzelf.

Ik heb een halfjaar bij de psycholoog gezeten, maar het hielp niet echt Lachen

Maar eigenlijk doe ik het nietmeer.

**Geplaatst**: 17-08-07 13:48

Re: Automutilatie

Geplaatst: 17-08-07 13:48

@Leentj ; Okee. Ik begreep vanuit jouw eerste post dat je het nog wel deed door de zin '' maar is verdorie moeilijk dus is nog niet echt gelukt!' Knap dat je het toch min of meer zelf gedaan hebt, omdat de psycholoog niet hielp en je het toch eigenlijk niet meer doet. Lachen

**Geplaatst**: 17-08-07 14:05

Re: Automutilatie

Geplaatst: 17-08-07 14:05

MelOdYs_Star schreef:
@Leentj ; Okee. Ik begreep vanuit jouw eerste post dat je het nog wel deed door de zin '' maar is verdorie moeilijk dus is nog niet echt gelukt!' Knap dat je het toch min of meer zelf gedaan hebt, omdat de psycholoog niet hielp en je het toch eigenlijk niet meer doet.

Dankjewel

Maar ik begrijp je reactie ook wel!

**Geplaatst**: 17-08-07 14:18

Re: Automutilatie

Geplaatst: 17-08-07 14:18

Leentj schreef:
Dankjewel Maar ik begrijp je reactie ook wel!

Maar het is natuurlijk ook moeilijk. Met of zonder hulp. Zoiets blijft moeilijk, ben ik van mening. Uiteraard gaat het bij sommige beter af dan bij andere (en dan bedoel ik niet per se 'makkelijker', maar dat hou je altijd.

**Geplaatst**: 17-08-07 14:20

Re: Automutilatie

Geplaatst: 17-08-07 14:20

Nujah, 2jaren met ups en downs..

2 zelfmoordpogingen, snijden, anorexia, njah...

nu wel, alles gaat super:)behalve de ano dan.. Mag ook wel een keertje!

**Geplaatst**: 19-08-07 00:21

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 00:21

Meld me ook Bloos

Ik snij niet echt heel vaak ong 1x per week. Verdrietig

Omdat ik totaal niet lekker in me vel zit, en heb ook best veel problemen, het lijkt gewoon als ik mezelf znij dat dan de problemen in de wondjes gaat zitten..

Edit: Wat bijgevoegd

**Geplaatst**: 19-08-07 07:31

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 07:31

Ik weet eigenlijk niet of je dit soort links mag plaatsen, maar als je structureel wat meer wilt praten en contact met lotgenoten wilt:

www.forum-automutilatie.nl

Integer, inhoudelijk, met verschillende mogelijkheden om je te uiten, elkaar steun en advies te geven, info te vinden.

**Geplaatst**: 19-08-07 09:32

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 09:32

Ik heb er lang over nagedacht of ik het hier zou plaatsen, omdat ik toch best wel veel bokkers ken... Maar ze komen er toch ooit achter..

Ik doe het ook, nu ruim een jaar, het is vorig jaar begonnen toen ik gewoon echt in een dip zat, waar ik nu nog steeds niet helemaal uit ben... het begon met wat krassen, maar de stap naar automutileren was snel gezet voor mij.. Het voelde voor mij alsof dat mijn uitlaatklep was, dat ik de pijn die ik binnenin voelde, dat dat wegging zeg maar..
Ik heb in maart dacht ik, geprobeert te stoppen, dat is me ook 1 weekje gelukt, maar daarna kwamen er weer veel tegenslagen en begon het weer..
Nu op dit moment, ben ik weer een weekje gestopt, en ik hoop echt dat ik het langer volhou.. Lachen

Maar voor mijn gevoel, gaat het de goede kant op, ik voel me zowieso veel beter.. Lachen

**Geplaatst**: 19-08-07 13:20

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 13:20

Ik heb het ook gedaan. Ik was al een tijd 'down'
bezocht ook regelmatig iemand om erover te praten.
Nu doe ik het niet meer, het is gewoon poedersuiker maar
ik snap het wel, de mensen die het doen/deden.

Ik heb nogal moeite met andere mensen, ik vertrouw
vrijwel niemand en zoek achter alles iets gemeens. Als
iemand zegt; Je ziet er leuk uit. Dan denk ik het tegen
-overgestelde en word ik ook echt bang. Ik kan mijn
gevoelens niet goed kwijt, ik huil vaak ineens als het
over mij gaat, mijn gevoelens ofzo. Zelfs als het nog
niet zo 'Diepzinnig' is. Vroeger had ik altijd een leeg
gevoel, alsof ik iets mistte en dat was toch wel erg
lastig aangezien ik er ook niet over wou praten met
mijn ouders ofzo, vriendinnen begrepen het niet goed.
Ik ben met iemand gaan praten maar ik kreek nogal
angst van die vrouw dus stopte ik ermee, ze maakte
zich zorgen over mij vertelde ze nog, maar ik wou niet
meer. Nu ben ik er redelijk bovenop het lege gevoel is
verdwenen maar het wantrouwige word alleen maar
erger, maarja er zijn ook genoeg leuke dingen in het
leven Lachen

Edit; ik heb me wel geschaamt, voor de littekens.
Mijn ouders weten het niet, krijgen het ook niet te
weten dan gaan ze zich alleen maar zorgen maken.
Vriendinnen weten het wel, wat erg rot werd aange
-zien een van die vriendinnen ging vragen hoe ik dat
deed en het vervolgens zelf deed, dat geeft je toch
een rot gevoel omdat ik het verteld heb en zij het
toen ging doen, ik heb haar ook goed duidelijk gemaakt
dat ze het niet moet doen, ze liep er gewoon mee te
koop; HEE KIJK IK SNIJ, KIJK MIJ NOU.. Ik weet niet
of ze het nog doet, ik hoop het niet.

Overigens deed ik het altijd met een zakmes deze heb
ik ergens op straat gegooit om hem nooit meer te zijn.
Dat was enigszins ook wel een opluchting ..

**Geplaatst**: 19-08-07 19:53

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 19:53

Ik meld me ook..
Ookal schaam ik me er niet voor, het is toch best moeilijk om hier een bericht te plaatsen!
Bij mij is het begonnen toen ik naar de middelbare school ging.. Dat is nu bijna 8 jaar geleden..
Mn moeder werkte eerst partime en ik deelde van alles met haar, en toen ik dus naar de middelbare school ging ze fulltime werken, en was ze bijna nooit meer thuis.
Ik had toen eigenlijk niemand meer om mee te praten, waar ik echt mee zat. Op school ging het ook niet lekker, ik werd veel gepest..
Ik raakte bevriend met de verkeerde mensen, omdat ik boos was op mn moeder dat ze me "in de steek" had gelaten.
In mn 2e jaar ging het niet veel beter.. Ik zat thuis en ik werd in paniek gebeld door mn oma dat me opa een hartstilstand had, en of ik de hond op wou komen halen want die werd helemaal gek. Wat ik toen had gezien staat in mn netvlies gebrand..
ambulance voor de deur, allemaal dokters etc. alles aan de kant, me opa levenloos op grond.. Hij heeft toen 3 weken in coma gelegen.. Gelukkig is alles goed gekomen maar het was een erg moeilijke tijd.. Ik ben erg close met me opa en oma, ik kom er elke dag al vanaf mn geboorte..
Dat jaar werd ik ook verkracht door 3 marokanen..
Verder details zal ik jullie besparen. Kortom het ging niet lekker.
Ik begon met blowen, roken en veel drinken. Daardoor werd het snijden ook een stuk erger, en ik raakte steeds meer in die diepe put..
In het 3e jaar ging het wat beter, er gebeurde geen extreem vervelende dingen (gelukkig) dus het snijden enzo werd allemaal iets minder.
Tot aan het einde van het 4e jaar.. Het examen jaar dus..
Mijn beste vriend was toen met zn scooter onder een trein gekomen..
Ik kreeg een terug val, en was weer helemaal terug bij af.
De diploma uitrijking werd uitgesteld omdat op die dag de begravenis was..
Met het verlies van hem heb ik het nogsteeds erg moeilijk..
Dat jaar is ook mn verzorgpaardje overleden en mn konijn..
Het snijden was 1 grote ramp.. Ik deed het meerdere keren per dag, en ik had mezelf geisoleerd van de rest van de wereld. Ik zat dag in dag uit op me kamer, alleen een beetje in bed liggen. Ik at amper meer, en kwam er alleen uit om naar de wc te gaan.
Beetje bij beetje ging het weer wat beter met me.
Ik begon aan me nieuwe school en dat ging allemaal erg lekker!
Tot dat ik een paar verkeerde vriendjes had gehad (gingen vreemd, mishandelde me etc) was ik weer terug bij af..
Nu nogsteeds snij ik.. Het gaat beter als eerst, maar helemaal er vanaf ben ik nogsteeds niet, maar het gaat de goeie kant op Lachen

Sorry voor het lange verhaal, (heb het nogwel een beetje ingekort Tong uitsteken

)
maar het lucht wel even lekker op Knipoog

Ik vind dit trouwens echt een erg goed topic!
Voor veel mensen in jezelf pijnigen een tabou omdat ze niet precies weten wat het inhoud en hoe het komt.
En voor de mensen die het doen, is het vaak een hele opluchting om het even allemaal van je af te schrijven! (voor mij wel iig)
Als iemand iets kwijt wil, of vragen heeft, je kan altijd een PB sturen Lachen

**Geplaatst**: 19-08-07 19:58

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 19:58

Zo LuckySil, wat een verhaal zeg, ik herken mezelf ook in jou verhaal, en dan het stuk van mezelf isoleren, maar dat is de laatste maanden eigenlijk weg.. Lachen

en ben het ermee eens dat dit een goed topic is, voor mij is het ook niet makkelijk om ervoor uit te komen,
Ik vind het zowieso moeilijk om erover te praten, alleen met mensen die ik echt vertrouw daar kan ik mee praten..

Hoe is dat trouwens bij jullie?
Ik heb bijv. dat ik me overdag eigenlijk best goed voel, dan ben ik gewoon met dingen bezig en is er vrij weinig aan de hand,
maar dan savonds, dan doe ik niks en dan voel ik me heel rot, dat ik dan juist héél snel ga automutileren..
Hoe is dat bij jullie?

**Geplaatst**: 19-08-07 20:23

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 20:23

ik heb precies hetzelfde!
Daarom probeer ik zoveel mogelijk bezig te blijven.
Maar ja, je kan niet altijd bezig zijn natuurlijk Tong uitsteken

*Edit - ik vind het ook erg moeilijk om erover te praten! Het is ook niet niks natuurlijk! En veel mensen willen ineens niet meer met je omgaan of doen heel anders tegen je.
Daarom weet ook bijna niemand het. Van buiten ben ik vrolijk en gezellig, en van binnen in het 1 grote oorlog met mezelf..
Zelfs me ouders weten het nog niet! Tegen hun wil ik het wel snel gaan vertellen, moet alleen nog even de stap durven zetten..

**Geplaatst**: 19-08-07 22:05

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 22:05

Robin__ schreef:
Zo LuckySil, wat een verhaal zeg, ik herken mezelf ook in jou verhaal, en dan het stuk van mezelf isoleren, maar dat is de laatste maanden eigenlijk weg..
en ben het ermee eens dat dit een goed topic is, voor mij is het ook niet makkelijk om ervoor uit te komen,
Ik vind het zowieso moeilijk om erover te praten, alleen met mensen die ik echt vertrouw daar kan ik mee praten..

Hoe is dat trouwens bij jullie?
Ik heb bijv. dat ik me overdag eigenlijk best goed voel, dan ben ik gewoon met dingen bezig en is er vrij weinig aan de hand,
maar dan savonds, dan doe ik niks en dan voel ik me heel rot, dat ik dan juist héél snel ga automutileren..
Hoe is dat bij jullie?

Dat van overdag goed en savonds slechter, is ook bij mij zo.

**Geplaatst**: 19-08-07 22:09

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 22:09

Sem_ schreef:
Ik heb het ook gedaan. Ik was al een tijd 'down'
bezocht ook regelmatig iemand om erover te praten.
Nu doe ik het niet meer, het is gewoon poedersuiker maar
ik snap het wel, de mensen die het doen/deden.

Ik heb nogal moeite met andere mensen, ik vertrouw
vrijwel niemand en zoek achter alles iets gemeens. Als
iemand zegt; Je ziet er leuk uit. Dan denk ik het tegen
-overgestelde en word ik ook echt bang. Ik kan mijn
gevoelens niet goed kwijt, ik huil vaak ineens als het
over mij gaat, mijn gevoelens ofzo. Zelfs als het nog
niet zo 'Diepzinnig' is. Vroeger had ik altijd een leeg
gevoel, alsof ik iets mistte en dat was toch wel erg
lastig aangezien ik er ook niet over wou praten met
mijn ouders ofzo, vriendinnen begrepen het niet goed.
Ik ben met iemand gaan praten maar ik kreek nogal
angst van die vrouw dus stopte ik ermee, ze maakte
zich zorgen over mij vertelde ze nog, maar ik wou niet
meer. Nu ben ik er redelijk bovenop het lege gevoel is
verdwenen maar het wantrouwige word alleen maar
erger, maarja er zijn ook genoeg leuke dingen in het
leven

Beste Sem,

Dat wantrouwige is zo ontzettend herkenbaar.... Ik heb ook dat ik hulpverleners niet vertrouw en er bang voor ben. Ik heb eens tijdens een consult gehad dat mijn psycholoog vroeg of ik daar alleen kwam om haar te pesten, ze zei doodleuk dat ik aan het acteren was. Op zo'n moment trek ik me helemaal in mezelf terug (dan kruip ik in de klok) en reageer ik niet meer op de buitenwereld. Ik kwam pas uit die dissociatie toen zij al lang en breed naar huis was. Het heeft toen ook lang geduurd voordat ik weer naar haar toe durfde, de eerste paar keren moest mijn vriend mee. Dit soort dingen helpen er alleen maar aan mee dat je mensen nog meer gaat wantrouwen, maar toch doen ze het keer op keer.

Voor alle anderen: Heel veel sterkte op dit moment en ik hoop dat we elkaar door middel van dit topic ook een beetje kunnen helpen. (Waarschijnlijk beter dan de echte hulpverleners, want die doen toch maar een dotje....)

**Geplaatst**: 19-08-07 22:14

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 22:14

Ja, heb er ook bij eengelopen, voor mij had het 1 maandje geholpen, daarna was ik weer terug bij af. dus ik ga ook niet meer.

**Geplaatst**: 19-08-07 22:22

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 22:22

Het is wel fijn dat je hier je verhaal zo kwijt kan Lachen

Ik denk dat jullie mij beter begrijpen als die hulpverlener.

**Geplaatst**: 19-08-07 22:24

Re: Automutilatie

Geplaatst: 19-08-07 22:24

Ja vind ik ook hoor.
Als je het niet doet zeg maar, kan je er ook niet echt over praten, want je weet niet hoe het is