Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-06-07 18:40

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:40

Het niet kunnen inleven in de 'erge' gebeurtenissen van anderen, zoals een scheiding enzo dat heb ik ook heel erg ja. Zo van 'ja, och och wat heb je het toch zwaar, wat is je leven toch moeilijk' terwijl een scheiding of overlijden echt erg is ben ik een soort van doodgeslagen dat soort dingen nog op waarde en ernst te kunnen schatten. Het stelt allemaal niets meer voor en dan is het moeilijk je in te leven in hoe zwaar dat is voor een ander die niet ongevoelig is geworden voor dat soort dingen. Dat vind ik ook erg jammer. Verslavingsdrang heb ik overigens niet, ik heb veel gebruikt maar toen ik het zat was ben ik gewoon gelijk ermee opgehouden. Maar bij mijn vader, die al 20 jaar zwaar verslaafd was, is het ook zo gegaan van de ene op de andere dag afgezworen en ervanaf. Heel gek is dat. Ik blijf er principieel vanaf, want ik heb gezien wat het met je doet en zie de lol niet in van dronken mensen of mensen die stoned zijn. Is dat nou leuk? Vond ik dat ooit ook leuk? Bijna alsof ik me niet meer kan verplaatsen in anderen.

En ook ik voel jaloezie niet alleen bij kinderen maar ook bij mensen die wél hun ouders hebben en die wel fijne ouders hebben. Als ik dan vrienden of vriendinnen met hun ouders dingen zie ondernemen, dochters die met hun moeder gezellig gaan winkelen... dat heb ik nooit gehad.

Quellian, bij mij was er niet een kind dat veel ouder was dan de rest, maar toch merk ik dat ik veel taken op me heb genomen toen mijn vader ons in de steek liet voor een andere vrouw en mijn moeder uit huis was gezet. En het is vooral heel gek hoe anders mijn kleine zusje mede daardoor alles ervaren heeft... en aan de ene kant vind ik het jammer dat ik daardoor nu weinig aansluiting met haar heb maar dankbaar dat ze minder 'last' heeft van alles wat er gebeurd is omdat ze er minder aan is blootgesteld door dat beschermende gedrag.

**Geplaatst**: 14-06-07 18:45

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:45

JoSav schreef:
En dan is het niet eens zo dat ik een gruwelijke hekel heb aan kinderen maar ik merk dat ik ook een mate van jaloezie voel. Mij was geen jeugd gegund. Ik wil alle aandacht van mijn vriend, ik wil al het speelgoed, enz. Het is dus buiten dat ook een kwestie van niet willen delen. Ik heb 20 jaar lang alles aan de kant moeten zetten, noodgedwongen op de survivalstand/zombiemodus gestaan nu mag ik, alles is nu voor mij, ik heb dit verdiend want ik leef nog, ik heb hiervoor gevochten. Dit wil ik niet afstaan aan een kind. Klinkt asociaal he? Maar het zou pas aso van mij zijn als ik een kind zou nemen, want ik kan een kind niet genoeg geven, denk ik.

Klinkt niet associaal.

Maar zelfbewust, verstandig en wel doordacht Lachen

**Geplaatst**: 14-06-07 18:47

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:47

Ik geloof dat ik me moet gaan schamen, denk wel dat degene
weet wie ik bedoel Lachen

**Geplaatst**: 14-06-07 18:48

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:48

Sterre schreef:
Splash, ook voor jou een knuf !
&
ikenindi, voor jou ook !

knuf terug

**Geplaatst**: 14-06-07 18:54

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:54

Zo er zijn veel verhalen bij sinds gistere.
Ik herken veel gevoelens die worden beschreven en problemen waar je tegen aan loopt.

*gaat even verder met het lezen van de verhalen Lachen

**Geplaatst**: 14-06-07 18:55

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:55

Ik denk dat het een natuurlijke reactie is van de oudste om bepaalde dingen over te nemen en de jongere te beschermen.

Een aantal jaar terug heb ik ruzie gehad met mijn oudste zus over mijn vader. Zij beweerde van hem te houden en ik zei dat ik hem haatte vanuit de puntjes van mijn tenen, het spijt me soms hoe ik ben. Wij alle drie (heb ook nog een zus van 6 jaar ouder) hebben het op een andere manier beleefd en op ons eigen manier 'verwerkt'. Mijn 'jongste' zus heeft veel gehad aan hulpverlening en heeft het verleden achter zich gelaten, dit nadat zij 11 jaar geen contact heeft gehad met mijn vader. Mijn oudste zus zégt dat ze dingen vergeven heeft en dat ze op gelijke voet staan, terwijl ik zie dat ze nog steeds bereid is voor hem te kruipen. En ik? Ach, ik zat met die omgangsregeling en mijn zussen hadden al die tijd geen contact met m'n vader, dus ik was de enige die daar kwam. Wat overigens niet prettig was, maar het had geen nut om er met hun over te praten, want voor hun behoorde die problemen tot het verleden. Ze hebben er dus ook geen flauw benul van hoe zuur ik het die jaren heb gehad (mijn ouders scheidden toen ik 8 was, omgangsregeling heeft stand gehouden t/m halverwege 17). Volgens hem was ik zijn enige dochter en ik was de enige die hij had en als ik niet meer kwam, dan had hij niemand meer. Dus aan de ene kant wil je de boel loslaten en voor jezelf kiezen, maar aan de andere kant heb je te maken met een enorm schuldgevoel en plichts'besef'.

Tegenwoordig hebben mijn zussen dus wel weer contact met hem (de oudste nog het meest van allemaal) en ben ik niet meer zo belangrijk voor mijn vader, want Diane komt toch altijd wel weer terug en hij heeft nu ook zijn andere dochters terug he...

Wel hebben wij alle drie te kampen met enorme faalangst en drang naar perfectie, ook hebben we alle drie te kampen (gehad) met een eetstoornissen, depressies en de rest van de riedel.

**Geplaatst**: 14-06-07 18:59

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 18:59

Q dat is het moeilijke met zussen/broers...

Tis dezelfde situatie, alleen iedereeen beleefd en verwerkt het anders.
En krijgt er ook meer of minder van mee...

De meningen verschillen dan, en dan kan voor de andere zus/broer enorm kwetsend zijn.
Helemaal voor degene die de anderen heeft geprobeerd te beschermen, en de klappen heeft opgevangen...

**Geplaatst**: 14-06-07 19:02

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:02

Om voor mijzelf te spreken...
Ik heb mijn broertje altijd beschermd, en hij heeft daardoor een heleboel dingen niet meegekregen.

Nu vind ik het soms erg moeilijk, als hij niet aan mijn 'verwachtingen' voldoet. Ik verwacht bijv. dat wanneer het weer moeilijk wordt en mijn moeder opgenomen is of er tegenaan hangt hij ook meehelpt.

Hij heeft daar moeite mee, en kan dat vaak niet... Logisch, en aan de ene kant ben ik er blij om, hij leeft dan makkelijker verder. Aan de andere kant wil ik dan juist graag die hulp en steun...

**Geplaatst**: 14-06-07 19:03

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:03

Miss_Petit schreef:
Q dat is het moeilijke met zussen/broers...

Tis dezelfde situatie, alleen iedereeen beleefd en verwerkt het anders.
En krijgt er ook meer of minder van mee...

De meningen verschillen dan, en dan kan voor de andere zus/broer enorm kwetsend zijn.
Helemaal voor degene die de anderen heeft geprobeerd te beschermen, en de klappen heeft opgevangen...

Klopt inderdaad

Je maakt het allemaal op een andere manier mee en omdat er zo'n leeftijdsverschil is bij ons, hebben we ook andere 'fases' meegekregen. Mijn zussen natuurlijk de periode dat mijn ouders nog bij elkaar waren en ik vooral de periode na de scheiding, daar stond ik dan weer alleen in. En dat zijn dingen waar je toch niet uit komt.

Vorig jaar mei zat ik op de bodem van de put en toen heb ik mijn zus gebeld die 6 jaar ouder is. Ik weet nog dat ik in de badkamer tegen de muur zat, aan de telefoon, helemaal gebroken en ik zei dat ik niet meer verder kon, dat mijn rugzak vol was en nu echt geleegd moest worden, dat hij te zwaar was om te dragen. Dat was de eerste keer dat ik er met haar over sprak. Zij zat natuurlijk ook te huilen aan de andere kant van de lijn en zei dat ze nooit had beseft hoe ik dingen had meegekregen, omdat ik voor haar gevoel nog zo jong was en ze heeft nooit stilgestaan bij de periode na de scheiding.

Is ook erg logisch, want je bent allemaal 'druk' met je eigen probleem verwerken.

**Geplaatst**: 14-06-07 19:03

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:03

Dat is natuurlijk ook niet zo verwonderlijk. Ik denk zelfs dat het moeilijkste komt nadat je op jezelf bent gaan wonen, omdat je dan pas weg bent uit de levensbedreigende situatie en er meer afstand van hebt. Dan komen de grootste moeilijkheden. Bij mij is het mijn jongste zusje die zowel bij mijn vader als moeder (die inmiddels niet meer leeft door haar ziekte) het meeste contact zoekt/maakt terwijl mijn broer en ik helemaal niet kunnen begrijpen hoe ze alles zomaar kon vergeven. Nu mijn vader niet meer drinkt is het minder extreem natuurlijk maar ze was ook gewoon van het 'lieve papa' toen hij nog een enorme brute bullebak was waar niet mee te praten viel. Interesse in zijn kinderen heeft hij eigenlijk niet zo. Hij vindt zelf van wel, maar contact zoeken doet hij niet. Er zit gewoon een enorme emotionele afstand tussen hem en zijn kinderen omdat er zoveel gebeurd is en hij zich er niets van kan herinneren (naar eigen zeggen, en gek genoeg geloof ik hem).

Met mijn broer heb ik een hele hechte band, omdat we erg veel op elkaar lijken en er vrijwel hetzelfde over denken. Dat is altijd een enorme steun voor mij geweest. En dat is ook wat de kloof met mijn zusje versterkt: ze voelt zich min of meer buitengesloten omdat we een emotioneel front vormen en zij er anders over denkt en dus niemand heeft om zich mee te identificeren.

**Geplaatst**: 14-06-07 19:05

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:05

Quellian schreef:
Dat was de eerste keer dat ik er met haar over sprak. Zij zat natuurlijk ook te huilen aan de andere kant van de lijn en zei dat ze nooit had beseft hoe ik dingen had meegekregen, omdat ik voor haar gevoel nog zo jong was en ze heeft nooit stilgestaan bij de periode na de scheiding.

Is ook erg logisch, want je bent allemaal 'druk' met je eigen probleem verwerken.

Dat is ergens wel enorm mooi... En dan doel op dat besef bij haar Lachen

**Geplaatst**: 14-06-07 19:08

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:08

JoSav schreef:
Dat is natuurlijk ook niet zo verwonderlijk. Ik denk zelfs dat het moeilijkste komt nadat je op jezelf bent gaan wonen, omdat je dan pas weg bent uit de levensbedreigende situatie en er meer afstand van hebt.

Daar ben ik zelf dus nog niet over uit... Bloos

Aan de ene kant heb ik nu afstand, en kan ik daardoor ook beter afstand nemen omdat ik minder meekrijg.

Aan de andere kant, mis ik voor mijn gevoel een hoop. Kan ik geen 'toezicht' houden, en signaleer ik dingen wanneer al een fase verder zijn als had gehoeven... En heb ik het idee dat ik soms niet voldoende mijn vader en broertje ondersteun (aard van het beestje...).

**Geplaatst**: 14-06-07 19:10

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:10

JoSav schreef:
Er zit gewoon een enorme emotionele afstand tussen hem en zijn kinderen omdat er zoveel gebeurd is en hij zich er niets van kan herinneren (naar eigen zeggen, en gek genoeg geloof ik hem).

Hahaha, hoe herkenbaar! Clown

Mijn vader snapt nog steeds niet waarom mijn moeder wilde scheiden. Dan denk ik: 'ben je nou zo dom of weet je het echt niet meer?'. Punt is wel dat mijn vader inderdaad heel vergeetachtig is door het alcoholmisbruik (en toch ben ik weleens benieuwd wat hij tegen zijn nieuwe vriendin zegt als reden voor de scheiding). Ik heb hem weleens een brief willen schrijven, ik wilde antwoorden op mijn vragen, maar ik denk dat het alleen maar averechts werkt; of hij ontkent, of hij wordt boos, er vanuit gaan dat hij toegeeft zal niet slim zijn.

JoSav schreef:
En dat is ook wat de kloof met mijn zusje versterkt: ze voelt zich min of meer buitengesloten omdat we een emotioneel front vormen en zij er anders over denkt en dus niemand heeft om zich mee te identificeren.

Ik ben ook altijd als het kleine zusje gezien, omdat mijn zussen altijd gedacht hebben dat ik er weinig van mee had gekregen, maar nogmaals: ze hebben zich nooit beseft hoe de omgangsregeling was.

MissPetit: dat besef was inderdaad heel mooi! We zouden er nog op terug komen, maar op de één of andere manier blijft er altijd een soort van afstand tussen ons en komen we er beide niet op terug. Wij zijn nogal oppervlakkig met elkaar, is mijn idee.

**Geplaatst**: 14-06-07 19:17

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:17

Q, ik denk (zo van wat ik van je lees) dat hij het serieus niet weet/herinnert...

Zo te lezen was hij al vroeg zwaar verslaafd, en dan wordt het hoofd steeds meer een zeef...
Dingen serieus niet meekrijgen, dingen 8 keer herhalen in de volle overtuiging dat het echt de eerste keer is dat je het verteld...

*nieuwsgierig* Heeft hij ook lichamelijk zichtbare klachten, als overmatig zweten, rode pafferige huidskleur?

**Geplaatst**: 14-06-07 19:22

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:22

Rood gezicht (van die adertjes in z'n wangen, waar je alcoholisten vaak aan kunt herkennen), redelijk stevig en problemen met z'n aderen, lever, nieren, maar dat zie je niet aan de buitenkant, maar is hij wel aan geopereerd.

Zweten is me eigenlijk nooit zo opgevallen, zie hem ook niet meer zo heel vaak...

**Geplaatst**: 14-06-07 19:22

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:22

Ga nu trouwens even de paarden binnen halen, volgens mij komt er zo onweer Bloos

**Geplaatst**: 14-06-07 19:24

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:24

Toch vind ik dat het moeilijkste komt na het thuiswonen. Dit klinkt gek want feitelijk was de situatie thuis bijna constant levensbedreigend, maar omdat je op overleefstand staat ben je emotioneel volledig afgesloten, voel je je wanhopig en klamp je je vast aan het leven. Maar daarna neemt de machteloosheid alleen maar toe. Ik heb enorm lang zitten worstelen met het feit dat mijn broer en zusje daar nog zaten midden in die ellende en ik op mezelf zat, honderden kilometers ervandaan. Alsof je machteloosheid alleen maar groter wordt en door de gegroeide afstand heb je dan pas tijd de overleefstand uit te zetten en dan pas merk je echt hoe enorm groot de schade is. Ik merkte nu ik alleen was pas in wat voor isolement we geleefd hadden en hoe moeilijk ik het vond voor mezelf te zorgen zonder 'dat kleine zusje' om eten voor te koken en dingen voor te regelen en te helpen en te steunen, want zo voelde het erna. Alsof je dan ineens geen houvast meer hebt, geen zekerheid want thuis had ik 1 zekerheid: namelijk dat het enorm klote zou zijn, dat mijn moeder volslagen psychotisch was en mijn vader ladderzat. Dat klinkt misschien heel raar maar ik was zo vastgeroest aan die ellende omdat ik mijn hele leven nooit ander gekend had dat het thuis komen zonder op mijn tenen te moeten lopen heel vreemd was, niet klopte.

En ik heb nog steeds enorme angst voor dingen. Als een vreemde mij belt of er iemand aan de deur staat spring ik 2 meter de lucht in en doe ik alsof ik niet thuis ben of onder de douche sta in de hoop dat de mensen weggaan, dit simpelweg omdat als iemand vroeger bij mijn slaapkamerdeur aanklopte het eigenlijk altijd mis was en de deur ingeramd zou worden als ik niet opendeed en ik in elkaar geramd zou worden zo gauw de deur wel open ging (of ik dit nu zelf deed of mijn vaderlief). Of dat mama voor de deur stond 'ik wil even met je praten, schat' en dan kwam ze binnengestormd met een mes in haar hand. Pas nadien kreeg ik echt met spoken te maken en merkte ik dat het niet alleen overleven was maar echt deel van mijn leven.

Hier heeft het al flink geonweerd dus wees maar snel Quellian!

**Geplaatst**: 14-06-07 19:24

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:24

Ik ga ook eens richting Vosmans! Lachen

**Geplaatst**: 14-06-07 19:27

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 19:27

@Miss_Petit: ik herken het ja. Rood hoofd, rode huid, flink pafferig, veel zweten, veel stinken, veel vergeten (eerder alles) enz enz. Nu is hij al veel minder een dikke garnaal dan vroeger. Ik hoop echt dat hij het volhoudt. De band met zijn kinderen zal denk ik nooit meer echt wat worden vrees ik, maar dan heeft hij tenminste nog wat aan zijn laatste oude dag. Hij zegt vaak dat hij nu een tweede leven is begonnen. Ik hoop dat hij het volhoudt, al heb ik inmiddels zoveel afstand van hem dat het me niet zo heel veel kan schelen, meer zo dat je elke vreemde wel een fijn leven wenst maar er echt niet zo snel van wakker zult liggen.

**Geplaatst**: 14-06-07 21:07

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 21:07

Wat een nare verhalen hier, een dikke knuffel voor iedereen.

Helaas herken ik best een aantal van de dingen die gezecht zijn.

Mijn moeder heeft al psygische problemen zolang ik me kan herinneren. Ze is er vroeger wel voor in behandeling geweest, maar helaas niet bij de juiste persoon. Ik heb lang gedacht dat ze 'gewoon' derpessief was, maar waarschijnlijk heeft ze Borderline. Waarschijnlijk..ze vind zichzelf namelijk kern gezond en wil dus nergens van weten.

Mijn ouders wonen sinds een aantal jaar apart, ( Ze zijn apart gaan wonen nadat mijn zusje en ik gezecht hebben dat het zo echt niet meer ging en we niet langer met haar in huis wilde wonen), de eerste 1,5 jaar heb ik haar niet gezien en niet gesproken, ik was enkel kwaad. Nu spreek ik haar zo nu en dan. Ik heb er erg veel moeite mee om contact met haar te zoeken. Je weet van te voren nooit hoe ze zal zijn, heeft ze een goede dag; prima dan kan je met haar kletsen en is ze gezellig, heeft ze een slecht moment; gegarandeerd dat ik dan daarna weer helemaal leeg en kapot ben. Ben er soms weken in mijn hoofd meebezig voor ik besluit haar te bellen..

Er zijn zoveel nare dingen gebeurd, ze heeft zo veel kapot gemaakt, maar het lijkt soms echt wel alsof ze het zelf niet weet. (misschien is dat ook wel zo) Soms ben ik echt heel erg boos op haar, niet om wat ze allemaal heeft gedaan, want ik denk echt dat ze ziek is, maar dat ze ontkent dat er iets mis is! Dat vind ik wel heel heel erg.

Helaas zit het bij ons blijkbaar in de famillie want ook mijn zusje heeft problemen aan alle kanten, eetstoornis, alcholgebruik, automutilatie, zelfmoordpoging.. Ze is nu 18 en daarmee nog wat aan de jonge kant om diagnoses te kunnen stellen, maar zeer waarschijnlijk is zij chronische depressief en wellicht ook bordeline. Ze zit van de zomer al weer 2 jaar in een inrichting.

Ik herken best wel wat van de dingen die hier gezecht zijn, ik heb er ook moeite mee om begrip te hebben voor 'kleine' problemen van andere mensen. "Ah joh, stel je niet aan, een mislukte relatie" terwijl iemand daar misschien wel heel erg mee zit.

Ook mijn contact naar mensen toe is veranderd, daar waar ik vroeger snel een praatje maakte met iedereen en makkelijk contact legde en vrienden maakte boeit het me nu niet meer. Het kan me vaak simpel weg niet schelen wie er voor en achter me in de collegezaal zit. Ik ken wat mensen om een babbeltje mee te maken en dat is wel genoeg.

Sinds 2 jaar woon ik op mezelf (waarvan het 1e jaar samen met mn inmiddels ex) en ik merk ook dat het er helemaal niet zo veel gemakkelijker op word nu als wat ik had gedacht. Wat er gebeurd is houd me juist er veel bezig, meer dan toen ik er nog middenin zat. Vooral op momenten dat het totaaal niet uitkomt, zoals nu met de examens Tong uitsteken

, ben ik er veel mee bezig in mijn hoofd. Helaas lukt het studeren dan ook niet zo best als ik had gehoopt.

Heb ook bijmezelf gemerkt dat ik soms raar kan reageren op dingen, in huilen uit barsten bij een lachende moeder van een vriendin ofzo Clown

en mn vriend klaagt dat ik soms zo afwezig kan zijn.

Ik voel me ook heel erg vaak onbegrepen door mensen, wellicht kan je dat ook wel niet verwachten, maar het is toch erg vervelend. Gelukkig heb ik nu een lieve vriend die ook niet uit het 'standaard-gezinnetje' komt, en die in ieder geval begrijpt dat een leuke pappie en mammie niet altijd maar logische is.

En die kinderen-vraag..ik wil geen kinderen om deze redenen, althans niet met mijn genen, ben veel te bang om het door te geven.

**Geplaatst**: 14-06-07 21:59

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 21:59

JoSav schreef:
@Miss_Petit: ik herken het ja. Rood hoofd, rode huid, flink pafferig, veel zweten, veel stinken, veel vergeten (eerder alles) enz enz. Nu is hij al veel minder een dikke garnaal dan vroeger. Ik hoop echt dat hij het volhoudt. De band met zijn kinderen zal denk ik nooit meer echt wat worden vrees ik, maar dan heeft hij tenminste nog wat aan zijn laatste oude dag. Hij zegt vaak dat hij nu een tweede leven is begonnen. Ik hoop dat hij het volhoudt, al heb ik inmiddels zoveel afstand van hem dat het me niet zo heel veel kan schelen, meer zo dat je elke vreemde wel een fijn leven wenst maar er echt niet zo snel van wakker zult liggen.

Mijn vader is wel heel schoon op zichzelf en op het huis, kookt netjes elke dag voor zichzelf en heeft een prima baan, hoe hij het flikt? No idea!

Ik vraag me weleens af hoe mijn vader zich voelt, wat er in hem omgaat, maar hij is een binnenvetter. Een tijdje geleden belde hij me en ik had er een eng gevoel bij, ik vond hem nerveus en 'ongelukkig' over komen. Hij zei: 'ik wilde gewoon even je stem horen...'. Dan krijg ik het alweer zuur, heb ik medelijden en dan zit ik weer in die hoek waar ik al zolang heb gezeten.

elexis schreef:
Ik heb er erg veel moeite mee om contact met haar te zoeken. Je weet van te voren nooit hoe ze zal zijn, heeft ze een goede dag; prima dan kan je met haar kletsen en is ze gezellig, heeft ze een slecht moment; gegarandeerd dat ik dan daarna weer helemaal leeg en kapot ben. Ben er soms weken in mijn hoofd meebezig voor ik besluit haar te bellen..

Ik herken best wel wat van de dingen die hier gezecht zijn, ik heb er ook moeite mee om begrip te hebben voor 'kleine' problemen van andere mensen. "Ah joh, stel je niet aan, een mislukte relatie" terwijl iemand daar misschien wel heel erg mee zit.

Ook mijn contact naar mensen toe is veranderd, daar waar ik vroeger snel een praatje maakte met iedereen en makkelijk contact legde en vrienden maakte boeit het me nu niet meer. Het kan me vaak simpel weg niet schelen wie er voor en achter me in de collegezaal zit. Ik ken wat mensen om een babbeltje mee te maken en dat is wel genoeg.

Heb ook bijmezelf gemerkt dat ik soms raar kan reageren op dingen, in huilen uit barsten bij een lachende moeder van een vriendin ofzo en mn vriend klaagt dat ik soms zo afwezig kan zijn.

Ik voel me ook heel erg vaak onbegrepen door mensen, wellicht kan je dat ook wel niet verwachten, maar het is toch erg vervelend. Gelukkig heb ik nu een lieve vriend die ook niet uit het 'standaard-gezinnetje' komt, en die in ieder geval begrijpt dat een leuke pappie en mammie niet altijd maar logische is.

Even wat stukjes gequote waar ik op wilde reageren Lachen

Mijn vader bel ik sowieso niet na 20.00u., want dan weet je nooit hoeveel hij in z'n mik heeft zitten, hij heeft trouwens een kwade dronk over zich. Het kost me altijd wel een aantal dagen aan voorbereiding om hem te gaan bellen, je weet nooit hoe hij zal reageren. Een tijdje geleden heb ik hem gebeld, gesprek duurde net iets meer dan 2 minuten, dan hebben we elkaar gewoon niets meer te vertellen... Soms voelt het als een opluchting als ik hem heb gesproken, soms ben ik nog dagen daarna van streek, chagrijnig en verdrietig. Dit had ik ook toen ik nog bij mijn vader kwam in de weekenden, dan was ik bij m'n moeder onhandelbaar.

Huilbuien heb ik niet zo snel, ik word eerder boos als iets niet gaat zoals ik zou willen en ben dan erg voorstander van wraak, kan vreselijk slecht tegen onrecht en oneerlijkheid. Troosten kan ik niet en heb ik niets mee, getroost worden hoeft ook niet, huilen kan ik wel alleen. Ik hou er niet van om me kwetsbaar op te stellen.

Op mijn 17e kreeg ik een vriendje die net zoals mijn vader is (alleen zat hij aan de cocaïne). Had erg losse handjes en stom genoeg heb ik het daar 4 jaar mee uitgehouden, want het was bekend & vertrouwd. Op mijn 21e heb ik er een punt achter gezet en kwam ik tot de ontdekking dat ik geen stap verder was dan toen ik 4 was.

Maar goed, misschien dat ik er morgen nog verder op inga, begin me een beetje leeg te voelen en daar heb ik niet zoveel zin in Clown

**Geplaatst**: 14-06-07 22:16

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 22:16

Mijn moeder heeft ook psychische problemen gehad. Eigenlijk vanaf heel jong al. Een moeilijke jeugd gehad, verslaafd geraakt en jong getrouwd met een andere verslaafde. Ze is toen per ongeluk zwanger geraakt en heeft toen iets heel dappers gedaan..
Ze is gescheiden en alleen afgekickt en haar zoon opgevoed. Daarna heeft ze mijn vader ontmoet en samen mij opgevoed, maar er zijn altijd psychische problemen geweest. Eerst was ze af en toe depressief maar toen ik 12 was heeft ze haar eerste psychose gehad. Mijn broer heeft me geweldig opgevangen en gezorgd dat ik in een tehuis terecht kwam terwijl hij voor haar heeft gezorgd. Ik ben toen ik 16 was weer thuis gaan wonen, maar even later ging het weer mis. Bij de 2e psychose heb ik bij mijn broer gewoond en hebben we samen voor haar gezorgd. Het heeft een ontzettende impact gemaakt om mijn moeder zo te zien. Ze was echt alle realiteitszin kwijt en is ook agressief naar ons geweest.
Gelukkig is ze door medicijnen vrij goed opgeknapt, maar helaas wel in een depressie geraakt. 3 jaar geleden begon ze psychisch echt op te knappen.. ze had haar leven weer wat op orde, deed een cursus en leerde daar een hoop leuke vrouwen kennen en was voor het eerst in jaren weer een beetje gelukkig.
Helaas kreeg ze kort daarna te horen dat ze kanker had en is ze na een heel zwaar jaar in februari overleden. Het doet ontzettend pijn dat zo'n geweldig mens (en dat was ze, ondanks haar eigen problemen) nu het net wat beter ging, zo kort maar heeft mogen genieten. Ik herken de verhalen met de haat/liefde verhouding, maar nu ze er niet meer is, mis ik haar vreselijk.

**Geplaatst**: 14-06-07 22:34

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 22:34

batje schreef:
Helaas kreeg ze kort daarna te horen dat ze kanker had en is ze na een heel zwaar jaar in februari overleden. Het doet ontzettend pijn dat zo'n geweldig mens (en dat was ze, ondanks haar eigen problemen) nu het net wat beter ging, zo kort maar heeft mogen genieten. Ik herken de verhalen met de haat/liefde verhouding, maar nu ze er niet meer is, mis ik haar vreselijk.

Pffff, zit hier met tranen in m'n ogen, terwijl ik heel niet zo'n gevoelig type ben Huilen van het lachen

Ik vraag me ook weleens af hoe ik zal reageren of hoe ik me zou voelen als mijn vader komt te overlijden, maar daar kun je nu geen antwoord op geven.

Batje; hoe oud was jouw moeder?

**Geplaatst**: 14-06-07 22:37

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 22:37

JoSav schreef:
Toch vind ik dat het moeilijkste komt na het thuiswonen. Dit klinkt gek want feitelijk was de situatie thuis bijna constant levensbedreigend, maar omdat je op overleefstand staat ben je emotioneel volledig afgesloten, voel je je wanhopig en klamp je je vast aan het leven. Maar daarna neemt de machteloosheid alleen maar toe.

helemaal mee eens. al heeft dat bij mij nog een paar jaar geduurt. ik loop daar nu pas echt tegen aan.

JoSav schreef:
Ik heb enorm lang zitten worstelen met het feit dat mijn broer en zusje daar nog zaten midden in die ellende en ik op mezelf zat, honderden kilometers ervandaan. Alsof je machteloosheid alleen maar groter wordt en door de gegroeide afstand heb je dan pas tijd de overleefstand uit te zetten en dan pas merk je echt hoe enorm groot de schade is.

ik heb ook nog 3 broertjes en een zusje die nog bij mijn moeder wonen. die zitten met dezelfde problemen, maar ik heb het idee dat zij er minder last van hebben. mijn moeder is wel veranderd sinds ik bij jeugdzorg liep en uit huis ben geplaatst. daarbij loopt ze nu ook bij een psych.

over kinderen: ik wilde ook geen kinderen omdat ik bang was er niet mee om te kunnen gaan vanwege het missen van een goed voorbeeld. aan de andere kant denk ik: ik weet nu iig hoe het niet moet... en hoe het er bij vriendjes en vriendinnetjes vroeger aan toe ging heb ik natuurlijk wel kunnen zien.
mijn reden om niet voor kinderen te kiezen zou eerder lichamelijk zijn...

**Geplaatst**: 14-06-07 22:45

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 14-06-07 22:45

Mijn vader heeft al die tijd ook nog gewoon een baan gehad. Ik ben er 1 keer geweest tijdens zijn werk, toen ging hij lekker pitten in de klas terwijl hij tegen zijn leerlingen zei: 'ga maar internetten, maar geen porno'. Ok dan...

Ik dacht altijd dat als mijn moeder zou overlijden het me niks/weinig zou doen en ik alleen maar opgelucht zou zijn. Toen ze op het punt stond te overlijden en wij als kinderen de definitieve beslissing moesten nemen was het toch wat zwaarder dan ik gedacht had. Je hebt toch ontzettend veel met zo iemand meegemaakt en ze is een belangrijk deel van je leven geweest, zelfs al was dat vooral heel negatief. Dus het was erg heftig om haar te zien sterven en haar daarna te moeten laten cremeren. Het was allemaal zo definitief en zo van 'verdomme, waarom hebben we haar nu niet kunnen redden? Waarom moest haar leven zo verrot zijn en het dan ook nog zo eindigen, zo zonder een acceptabel einde?' Mijn moeder was overigens ook nog jong, pas 54, maar ze heeft de laatste tien jaar van haar leven eigenlijk puur en alleen op haar taaiheid voortgeleefd.

@Batje: wat ontzettend bitter dat het je moeder niet gegund was alsnog iets van haar leven te maken en de band met haar kinderen weer aan te halen. Op zo'n moment denk je ook 'als er al een God is, dan is hij wel ontzettend cru'.

Ik mis mijn moeder niet. Ik heb haar nooit als moeder gekend, alleen als gestoorde gek. Maar ik heb ook een tijd flink moeten slikken met de gedachte 'dat was het dan'.

@ikenindi: misschien komt voor je broertjes en zusje de klap ook pas als ze uit huis zijn. Ik merkte pas toen ik uit het isolement van thuis kwam hoe ontzettend doorgerot ik was. Ik denk ook dat veel mensen wel denken 'ik wil heel graag kinderen om hen de liefde te kunnen geven die ik nooit gehad heb' maar ze weten vervolgens maar 1 vorm van aandacht/liefde, namelijk die vuist in je smoel/ik walg van je kletspraat. En dat merken ze zelf niet eens en dan gebeurt het gewoon weer helemaal opnieuw, terwijl ze toch echt zielsveel van hun kinderen houden en het nooit zouden hebben gewild.