Geplaatst: 03-06-07 05:08 Sylke schreef:Ik denk ook dat het juist goed is dat ik niet bang ben om te voelen, of het nou een goed gevoel is of niet. Ik heb heel lang mijn gevoel uitgeschakeld en heb nooit geleerd mijn gevoel te uiten. Dat kan ik nu sinds een jaar of 2 wat beter en dat heb ik nodig om verder te kunnen gaan denk ik...
Klopt, hier ben ik het helemaal mee eens!
Ik heb van mijn 16e t/m mijn 23e AD geslikt en het vlakt inderdaad af, je gevoel wordt uitgeschakeld. Ik had geen fut meer om na te denken over de dingen die me zo depressief maakten, ik leefde als zombie, op de automatische piloot. Toen ik stopte met de AD was ik vréselijk teleurgesteld in mezelf, omdat ik kon voelen en ik wilde helemaal niet voelen. En puntje bij paaltje komt dan alsnog de oorzaak van je depressies boven water en krijg je het alsnog voor je kiezen.
Toendertijd was ik ervan overtuigd dat ik gewoon door en door slecht was, tegenwoordig ben ik daar niet meer zo zeker van, ik heb niet meer het empatische vermogen van een dode boom, kan ermee zitten als iemand problemen heeft, kan verdrietig zijn en de hele reutemeteut.
Maar goed, ik wil geen AD meer en wil geen therapie meer, kom er zelf wel uit en anders draai ik gewoon een keer door. Je moet voor jezelf kijken of je je problemen nu aan kunt of dat je er over een aantal jaar nog een keer naar wilt kijken, je moet ze ooit kunnen handlen.
Veel succes met je keuze en denk er goed overna!
