Njen schreef:Ik herken me wel een beetje in LadyElmira, ik kan nml ook geen dingen afmaken. Heb gewoon geen doorzettingsvermogen lijkt het wel. En dan zie ik ook de teleurstelling als er iets niet lukt of ik ben niet geweest in mijn vriend zijn ogen(en ook bij mijn ma).
Ja ik weet het. Ik vind het gewoon zo raar, want aan de ene kant heb ik echt het idee dat het komt omdat ik van mijn moeder vroeger thuis mocht blijven. Eerst waren dit vaste dagen (ik moest dan zogenaamd naar de dokter, of tandarts) maar na een tijdje werden het veeel meer dagen. Daarom denk ik dat het daardoor komt. Aan de andere kant gaat het veel verder dan het gewoon geen zin hebben om iets af te maken, het kost mij enorm veel moeite. Hierdoor krijg ik een ontzettende stress, ik moet vaak huilen zonder reden en ben erg kwaad. Vooral op mijn vader. Soms vind ik mijzelf net een klein kind lijken. Ik denk ook dat het komt omdat iedereen verwacht dat ik me goed volwassen gedraag, omdat ik toch al bijna 17 ben. Ik ben nu immers niet zo volwassen, niet als het gaat om school, stage of werk. Ook kan ik gewoon niet alles aan, en er zijn de laatste jaren heel veel vervelende en moeilijke dingen gebeurd. Mijn moeder bijvoorbeeld. Zij heeft nogal wat problemen, ze wilt niet alleen zijn en daarom had ze telkens een andere vriend. Het ging dan uit en dan vond ze weer iemand via internet. Ze ging er ook altijd gelijk wonen, heel slecht vind ik. Ik moest telkens wennen aan allerlei verschillende mannen, maar probeerde wel aardig te blijven. Ik raak erg snel gehecht aan mensen, maar omdat mijn moeder het dan weer uitmaakte, moest ik ook afscheid nemen. Dan voel ik me zo ontzettend schuldig, wetend dat mijn moeder naar de volgende vriend zou gaan. Nu zou ze gaan trouwen maar omdat haar vader stierf stelden ze het uit. Nu is er iets voorgekomen waardoor ze van haar huidige vriend (verloofde?) weg wilt, maar niet terug wilt naar haar moeder, want ze heeft hier geen werk. Ze wilt dan weer bij haar ex intrekken, degene die ik het meest mocht. Ik zie hem ook nog wel eens, hij heeft ook een paard en we vinden het allebij leuk om met haar bezig te zijn. Maar nu wilt mijn moeder daar waarschijnlijk gaan wonen, zodat ze toch haar werk kan blijven doen. Ze zegt dat ze dan niets hebben met elkaar, maar dat geloof ik dus niet. Nouja, ik dwaal dus helemaal af nu.. het gaat er gewoon om dat zij altijd aan mij advies komt vragen. Bij mij komt uithuilen als er weer een relatie op de klippen loopt. Dan heb ik nog mijn vader, die is eigenlijk veel beter nu dat mijn moeder weg is. Hij was depressief en altijd heel kwaad, we gingen nooit op vakantie (en als we gingen was het met ruzie en heel veel stress). We gingen nooit normaal, gezellig naar het strand, dit omdat het zoveel stress opbrengt. Wij kunnen niet normaal weg, want alles gebeurd op het laatste nippertje (inpakken e.d), hier kan mijn vader niet tegen..terwijl hij er zelf ook voor kiest. Als ik nu dus een dagje weg wil gaan met mijn vriend, zit ik nagel bijtend en zwetend in de auto. Ik heb gewoon nog steeds het gevoel dat die ruzies in de auto altijd bij me blijven, daarom wil ik ook nooit weg. Het is moeilijk om zoiets los te laten, ook dit heeft zoveel invloed op mijn uithoudings vermogen. Als de vakanties zo slecht waren gaf ik ze liever op, nu dat school zo slecht gaat geef ik het op, mijn stage verliep wat raar en ik gaf het op. Ik moet soms heel erg uitkijken. Want als ik in een hele slechte en verdrietige bui ben voel ik het liefdesverdriet van mijn vorige vriendjes, ik mis ze niet maar mijn hart steekt gewoon van pijn en verdriet. Dan ben ik zo instaat om mijn vriend te zeggen dat ik het uit wil maken. Terwijl we dan maar een heel klein ruzietje hebben (bijvoorbeeld dat ik mijn konijn nog steeds los heb lopen, waardoor de keutels in mijn kamer liggen (heel begrijpelijk trouwens)). Ik moet uitkijken met wat ik zeg, want ik ga dan veel te ver. Ik wil hem niet kwijt, maar dan denk ik alleen nog maar aan mezelf. Nouja, eigenlijk laat ik mezelf stikken want ik denk niet na over wat ik echt wil, het lijkt wel alsof ik mijzelf pijn wil doen. Mezelf wil kwetsen omdat ik het niet waard bent. Oeps, nou dwaal ik weer af.
Dit topic heeft me bij mijn vorige post aan het denken gezet. Ik wil al heel lang mijn ouders laten weten wat er in mijn hoofd spookt. Dit durfde ik nooit want als ik begin met praten dwaal ik heel snel af, omdat er dan zoveel is wat ik wil vertellen. Vaak komt er dan niet veel uit en begrijpen ze het nog niet. Ik denk dat ik een hele grote brief ga schrijven, met alles waar ik mee zit en wat ik zo erg vind. Misschien dat ik ook weer een contactspersoon op school ga aanvragen, het punt is alleen dat ik na de vakantie nog maar 1 week naar school moet..en dan kan ik dus niet meer met iemand praten. Kun je ook een persoon aanvragen via de dokter? Met mijn dokter praat ik namelijk niet zo gemakkelijk. We liggen elkaar niet zo. Iemand tips?
Geplaatst: 22-04-07 20:03 
sterkte meis! 
