Marshaha schreef:ja dat weet ik nadya, ik weet er alles van
bij mijn zus is het zo begonnen als bij TS
ik hoop niet dat ik in mijn reactie een verkeerde reactie bij je los heb gemaakt, en niet bij anderen!
het doet mij gewoon heel erg veel pijn (en dan ken ik alleen hetverhaal van mijn zus natuurlijk) wat ze zichzelf aandoet. en niet alleen zichzelf, maar ook haar omgeving
ik wou dat ik haar kon 'wakkerschudden' snap je? ik hoop dat je me begrijpt.. ik bedoel dat ook echt niet verkeerd
ik heb een hele goede band met haar
sinds begin pubertijd is ze er al mee bezig, en daar kom je dus niet echt meer vanaf
bij haar is het ook door depressies etc
maar ik denk iig dat veel mensen die lichamelijk ontwikkelen in de pubertijd wel eens gevoelens hebben van negatief schoonheidsideaal, heb ik zelf gehad, en velen met mij
echter ben ik bang dat juist in deze tijd van je leven je een eetstoornis kan ontwikkelen (zeker wanneer je zelf ook eea hebt meegemaakt)
ieder verhaal is anders, en ik wou je er niet mee kwetsen, ik denk bij mijn zus dat een een circel is geworden van depressief (ze is manisch) zijn en boulimia, het een komt met het ander, en andersom
ben jij er 'vanaf'?
Je hebt met niet gekwetst, hoor, maak je maar geen zorgen... Je verhaal is duidelijk voor me. En ik vind het heel erg om te lezen dat je zus zo 'vast' zit in haar vicieuze cirkeltje. Manisch zijn lijkt me afschuwelijk, laat staan als je er ook nog eens boulimia bij hebt. Dat ze toch nog 2 kinderen heeft, maakt het helemaal erg... Beseft ze dat zelf ook?
Ik heb meer dan 15 jaar boulimia/anorexia gehad, maar achteraf liep ik rond mijn 14e al wat te klooien met eten (ben nu 36). Ik ben er sinds 2 jaar helemaal vanaf. Eigenlijk vanaf het moment dat ik wist dat mijn vriend en ik voor een kindje zouden gaan. Heel gek, want ik was een hopeloos geval, hoor. Maar omdat ik in vele klinieken moeders heb meegemaakt, heb ik mezelf altijd gezworen dat als ik zwanger zou zijn, ik ermee moest stoppen. Omdat ik vind dat je een kind dit allemaal niet aan mag doen. En anders maar geen kind, dat is dan de keuze voor mij geweest. De liefde voor mijn toen nog ongeboren dochter, was veel groter dan mijn neiging om mezelf kapot te blijven maken. Natuurlijk was ik bang dat ik na haar geboorte toch weer eetstoornissen zou krijgen, maar dat is niet gebeurd gelukkig. Ik eet nog wel gezond, maar kan ook erg genieten van snoepen, hoor. En ik ben mentaal sterker dan ooit (ondanks mijn borderline), zodat ik echt een fijne, leuke mama voor mijn meisje kan zijn.
Achteraf vind ik het echt zo zonde van mijn leven, maar ja. Het heeft me ook gemaakt wie ik nu ben. Ik ken mezelf door en door, heb geweldige mensen leren kennen, die er altijd voor me geweest zijn en ik weet nu hoe mooi het leven kan zijn als je zoiets overwint. Het maakt je krachtiger en wijzer, zeg maar. Ik besef ook hoe kwetsbaar meisjes en vrouwen soms kunnen zijn en daarom wil ik mijn dochter de allerbeste basis meegeven, zoals dat ze zichzelf mag zijn en van zichzelf mag houden. Dat ze goed is, zoals ze is. Ik denk dat veel meisjes dat helaas niet leren of niet meekrijgen. En van jezelf houden is juist de basis om je leven mooi te beginnen.
Echt heel erg jammer, dat je zus en de mensen om haar heen, zoals jij, het nu zo zwaar hebben. Vooral ook voor haar kinderen lijkt me dit erg heftig. Erg hoor.... Heel veel sterkte met alles en je mag me altijd PBen, hoor.