_Romana_ schreef:Ja het is behoorlijk lastig!.......
Ik vind dit wel interessant topic, ben altijd wel benieuwd naar hoe borderliners zelf er tegenover staan zeg maar. Heb wel boeken gelezen hoor maar is toch anders..
sja, ieder borderline geval is weer anders
er zijn vaak overeenkomsten tussen verschillende gevallen, maar ieder mens is anders en ook ieder geval van bordeline is net weer even anders
ook de oorzaak/trigger is weer anders bij ieder geval ...
over het algemeen is de trigger een trauma op jonge leeftijd (tussen de twee en 18 maanden, dit is de borderline fase)
maar het kan ook later gebeuren ,
en versterkt worden door andere omstandigheden, en ervaringen waardoor het disfunctionele denken word bevestigd
waardoor het disfunctionele en vaak zelfdestructieve gedrag word versterkt of meer word bevestigd ( in het zelf destructieve gedrag worden meestal ook wel omstanders "beschadigt, emotioneel dna wel lichamelijk)
mijn trigger...
sja ik ben vanaf mijn 6de tot mijn 15de gepest en niet te zuinig ook...
ik ben verschillende vrienden verloren om me heen , door overlijden door ongelukken, drugs ziektes...
ik ben op mijn tweede verhuisd en op mijn zesde weer en ik heb wat verdrongen herinneringen uit mijn vroege kindertijd, herinneringen die ik dus niet weet , maar het gevoel wat er bij hoort heb ik ervaren ...
blinde paniek , niet tof...
ik bijvoorbeeld heb vreselijk grote moeite mijn emoties te uiten ...
(lees, emoties uiten, omgaan met , bindings angst, verlatingsangst, enz....)
ik heb een paar weken terug voor het eerst in mijn leven vertelt dat ik van hem houd...
ik ben 25 (26 over een twee weken)
en het is serieus de eerste keer dat ik iemand heb gezegd wat ik voor hem voel ...
je wil niet weten hoe hard ik gejankt heb (is iets wat ik ook pas sinds een paar maanden weer kan
ik heb serieus tien jaar lang niet gehuild...ik mocht het niet, ik kon het niet ...
ik heb mijn ouders en oudste broer zo onwijs veel pijn en verdriet gedaan ...vooral tussen mijn 11de en mijn 18de...
en ik heb er zo ontzettend veel spijt van ... maar hoe veel pijn ik hen ook heb gedaan met mijn woorden...ik deed mezelf op die momenten, met ieder vals woord wat ik heb laten vallen ook ontzettend veel pijn..
woorden als messen , en ze snijden twee kanten op
maar zeggen dat ik van ze houd, heb ik nog nooit gedaan...ik kan het (nog) niet, ik durf het (nog) niet
ik heb zoveel vriendschappen begonnen, en heb zoveel mensen opeens verlaten..soveel opleidingen gestart , en zomaar weer gestopt
zo ontzettend veel baantjes en banen gehad, en were van weggerend
zodra het te dichtbij komt, raak ik in paniek en sla ik dicht
1 ding in mijn hoofd en lijf...rennen voordat ze je poijn doen , voordat je een mes in je rug krijgt
voorr ze je hart weer breken..
voor ze weer over je heen walsen
maar ik zal niet zeggen als iemand me pijn doet, als iemand me omverloopt, als iemand over mijn grenzen gaat(de weinige die ik heb)
als ik me onheud behandelt voel ...
ik houd mijn mond, huil aan de binnenkant en verstop mijn echte ik...
en als alles te heftig werd, dan moest ik er zelf maar aan geloven, ik edoel..
ik ben degene die wel gestraft moet worden, want ik ben dom, lelijk, niets waard, ik ben slecht...
en dan sneed ik mezelf..
zo dacht ik, zo werd ik gevoeld door mezelf...
en dat alles in een grote wervelwind, een orkaan in mezelf...en ik keek toe hoe ik de afgrond weer in kachelde ... versterkt en versneld door adhd...
de enige mensen die het wel ontgeldden om me heen , mijn ouders en mijn oudste broer,
en mijn leraren ....mijn familie, die bleef toch wel, daar kon het bij, daar durfde ik het ...die hebben het zo moeten ontgelden...
schreeuwen, schelden en nergens naar luisteren...
en leraren , ach ja, tzijn leraren
en nu ...nu gaat het beter,
ik heb een half jaar intensieve therapie achter de rug en ben nu een cursus aan het afronden... ik snijd me niet meer ...
ik mag en kan weer huilen, ik leer mijn grenzen aan te voelen en te vinden en die aa te geven
ik leer me te uiten
het gaat de goede kant op
enb ik hoop ooit weer goed te kunnen functioneren ...
ik wil studeren, ik wil er tegenaan ...
ik wil leven en niet geleefd worden door mijn emoties en onmacht ...