Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-12-25 19:30

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 01-12-25 19:30

Sterkte! Ik duim voor je dat je een beetje fijn kunt slapen ondanks alles. Y;(

**Geplaatst**: 01-12-25 21:40

Geplaatst: 01-12-25 21:40

Celebi, herkenbaar dat het spannend is om te delen. Dus dank aan jou en allen die dat wel hebben gedaan!! Nog steeds niet het gevoel een ‘klassieke’ burn out te hebben (whatever that may be) maar daar kom ik zo op terug..

Leo, fijn dat een spijkermatje goed helpt. Die kwam in mijn therapie ook voorbij als tool

En heel herkenbaar om dat nutteloze scrollen nodig te hebben. Niks doen lukt mij echt alleen in de sauna. Gelukkig heb ik de luxe daar met enige regelmaat heen te kunnen

Zonnebloem, Ugh die stomme sociale media, super tof dat je ze i.i.g. van je telefoon gehaald hebt. Dat automatisme slijt er vast nog wel uit. Kleine stapjes zijn ook stapjes!
Slim om een mail opgesteld hebt, lukt het een beetje de juiste woorden te vinden? Daar loopt ik in geschreven communicatie nog wel eens tegen aan

EngeltjeS, hmm overgangsverschijnselen kunnen natuurlijk op gevarieerde leeftijd komen. Ik zou toch eens verder laten onderzoeken, je weet nooit wat het wel/niet is
En die stomme confrontatie, bahh dikke knuffel!

Ezellover, hier gelukkig bijna geen gevoel van onbegrip. Wel dat men niet weet hoe ze kunnen helpen en dan eigenlijk altijd net het verkeerde doen. Maar tja als ik niet kan aangeven wat ik wil, dat kunnen zij het ook niet ruiken, denk ik dan maar

Awhh Zebrastreep, dikke knuffel. Vet klote. Hopelijk een oké nacht (lower the bar) en morgen hulp bij de psych

Ik ben 2 jaar uitgevallen, eigenlijk ging het heel bizar en wist ik direct wat er mis zat. Op dat moment ging alles fantastisch! Geweldige baan, net de auto van m’n dromen kunnen kopen. En zelfs na 10 jaar eindelijk goedkeuring voor een operatie die ik graag wilde. $*\o/*$
Nachtje in het ziekenhuis, vervoer geregeld, opvang thuis geregeld, een baas die me terugduwde en zei “leuk dat jij met 3 weken denkt terug te zijn, ik wil je niet eerder dan 6 weken zien. Desnoods geniet je van een vakantie gevoel”. Maar het moment dat ik het zkh binnen liep voelde ik me alleen. Geen ouders (verbroken contact) en ondanks dat er een vriendinnetje voor me was, was t toch vreemd. OK helemaal goed gegaan, volgende dag naar huis, helemaal happy. Vervolgens kwam de hulpaflossing niet. Die vriendin heeft niks laten horen (nog steeds niet). -O-

Een intens gevoel van eenzaamheid.

Andere contacten waren te druk, konden alleen even 10 min tussendoor.. Daar lag ik dan. Ineens kreeg de stem van vroeger gelijk “je bent stom” “niemand wil bij je zijn” “iedereen laat je vallen”..
Enorm bang om in een zware depressie en/of verslaving te vallen (beide helaas bekend mee) heb ik werk om hulp gevraagd. Zij werden mijn link naar de ‘normale’ wereld. Ik kon niks, wist niet meer wat mijn functie inhield, wat het bedrijf deed en vond dat alles zeer frustrerend. Vooral omdat ik wel wist dat ik voor het uitvallen juist trainingen gaf en collega’s inspireerde en op weg hielp _-:(

Maar ik mocht koffie drinken met collega’s, dat had ik nodig, sociaal contact. Dus er werd geregeld dat er elke dag iemand bij mij incheckte om 9 uur. Dan was ik m’n bed uit, want een afspraak voelde als ‘verplichting’ en de enige manier om iets te doen en voor mezelf te zorgen. Geluk bij een ongeluk heb ik een ‘people functie’ dus veel collega’s met coaching skills en ook ervaringsdeskundigen daarmee uit het eerste dal gekomen, op de GGZ wachtlijst en 19 weken later terecht bij een geschikte psych. Daar redelijk vlot stappen kunnen zetten omdat ik zelf al wel wist waar het vandaan kwam. De jeugd trauma’s en mishandeling. De ggz ervaring in de jeugd, verslaving, mensen verliezen en niet weten hoe te rouwen. En ondertussen (wat ik eerder al las) horen dat je het allemaal verkeerd doet. Dat die 7 ook wel een 9 had kunnen zijn “als je een wel geleerd ipv gespeeld had”

Om het lange verhaal niet nog veel langer te maken heb ik dus geen burn out door werk maar door priveomstandigheden icm een tof neurodivergent brein $*\%/*$
Door werk en collega’s, vooral een hele capabele leidinggevende ben ik er juist nu zo goed aan toe. Zij zijn er voor mij, weten juiste vragen te stellen en ondersteunend te zijn aan mijn proces. Daarnaast weet mijn brein heel snel verbanden te leggen en lacht mijn therapeut zich suf als er door een vraag een lampje gaat branden en ik ineens 7 stappen verder ben. “Sommige cliënten doen daar 10 behandelingen over”, tja, sorry. De categorie normaal spreekt mij niet zo aan _O-

Alleen heel jammer om te zien dat mijn vriendinnen er dus niet altijd op de manier zijn die ik nodig heb. Waar een deel ook bij mij ligt want ik weet soms gewoon niet hoe ik moet handelen. Wel huilend naar de telefoon op tafel liggen staren, in de hoop dat iemand belt of appt. Maar zelf niet in staat zijn om die telefoon te pakken en te zeggen “ik heb je nu nodig”.

**Geplaatst**: 01-12-25 22:39

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 01-12-25 22:39

Tezzy.

Vreselijk tijd heb jij gehad.

Ik wou dat mijn jeugd vele malen makkelijker was en helaas is het leven nog altijd erg moeilijk.

**Geplaatst**: 01-12-25 22:50

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 01-12-25 22:50

Jeetje wat een pittig verhaal zeg. :knuffel:

Denk dat je ook een van de grote problemen benoemd in je verhaal.. Dat een 'normale' burnout werkgerelateerd is. Dat kan, maar volgens mij is het vaak altijd een combinatie tussen alle factoren in je leven en dus naast werk ook gewoon je hele prive, ervaringen, gebeurtenissen, etc. Ik lees niks geks in ieder geval. Alleen een heleboel nare dingen die zich intens hebben opgestapeld.

**Geplaatst**: 02-12-25 06:48

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 02-12-25 06:48

Hier zelf geen burnout, wel vriendin van een partner met een langslepende burnout.
We zijn nu 5 jaar samen en ik geloof dat hij twee jaar voor onze kennismaking uitviel met zo'n extreme burnout dat hij op het randje van psychose zat.

Ik herken een hoop dingen die hier voorbij komen.
Persoonlijk denk ik dat je na een burnout nooit meer de oude wordt, maar aan de andere kant, moet je dat ook wel willen? Want die oude ik heeft je ook tot dat punt laten gaan.

Daarnaast lees ik dingen over werkgerelateerd, persoonlijk denk ik net als Celebi dat het een combinatie van factoren is en dat in vele gevallen het werk ze over de rand duwt.

Ik zie bij mijn partner dat het voor hem niet meer mogelijk is om zich te mengen in situaties of aangelegenheden waar veel prikkels zijn. Deze komen zo hard binnen dat zijn batterij vrijwel direct leeg is. Ik kan wel zeggen na 5 jaar samen met hem te zijn, dat dit hooguit iets verbeterd is, maar dat hij dit nooit meer zal kunnen.

En dat, dat is een acceptatieproces wat zo moeilijk is.

**Geplaatst**: 02-12-25 07:30

Geplaatst: 02-12-25 07:30

Fem schreef:
Ik zie bij mijn partner dat het voor hem niet meer mogelijk is om zich te mengen in situaties of aangelegenheden waar veel prikkels zijn. Deze komen zo hard binnen dat zijn batterij vrijwel direct leeg is. Ik kan wel zeggen na 5 jaar samen met hem te zijn, dat dit hooguit iets verbeterd is, maar dat hij dit nooit meer zal kunnen.

En dat, dat is een acceptatieproces wat zo moeilijk is.

Dat blijft voor mij ook het moeilijkst, het accepteren dat je niet meer kunt functioneren op een niveau dat in onze maatschappij als 'normaal' wordt beschouwd. Geen drukke telefoongesprekken 's avonds, niet drie vergaderingen achter elkaar op mijn werk, geen uitjes met grote groepen die een hele dag duren, niet 'nog even snel' wat dan ook doen.

**Geplaatst**: 02-12-25 07:49

Geplaatst: 02-12-25 07:49

Tezzy schreef:
Om het lange verhaal niet nog veel langer te maken heb ik dus geen burn out door werk maar door priveomstandigheden icm een tof neurodivergent brein $*\%/*$

Ik beb van mening dat een burnout noiit van werk komt (het kan wel een/de druopel zijn), maar altijd door hoe jij zelf met dingen omgaat, je copingsmechanisme.
Mijn coach benoemde 3 aspecten die hier belangrijk zijn, namelijk:
Kunnen omgaan met rouw en verlies.
Je plek in het gezin (lees 'de fontein' eens).
En 'passie in de schaduw'. Maw, doe je wat je leuk vindt, of heb je een onderdrukte passie en ben je op dat vlak al jarenlang ongelukkig.

Het tijdelijk niet meer kunnen copen met het leven zit altijd in onszelf.

**Geplaatst**: 02-12-25 07:59

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 02-12-25 07:59

En daar zit dus ook meteen het probleem, want de term burnout wordt medisch gezien niet onderschreven en verzekerd. Het schijnt al jaren een getouwtrek tussen verzekeraars te zijn, want de zorgverzekering zegt het is een probleem die ontstaat door werk dus je moet bij een werkgever zijn om het financieel op te lossen en de werkgevers (of de verzekeringen vooral) die zeggen nee het is een medisch probleem het moet van de zorgverzekering af. Zo had een psycholoog het mij ooit eens verteld. En er is helemaal geen behandelplan of methode in de DSM om het te diagnosticeren. Je komt er dus geen steek mee verder. En dat het zo geestelijk wordt aangepakt ben ik achteraf echt geen dan van. Je hele zenuwstelsel en hormoonhuishouding is vaak van de leg en dat zijn gewoon lichamelijke problemen die een hele andere aanpak verdienen dan erover praten met een psycholoog. Helaas zijn we daar nog lang niet. Ik zou willen dat ik me volledig om kon scholen in dat vakgebied zodat ik er wat mee kon bereiken, maar om ook op mijn eigen energie te blijven letten hou ik het maar even op coach en zet ik in op kennisdeling en hulp.

Wat jullie zeggen klopt inderdaad bij mij ook. Er blijft na al die jaren nog steeds flinke restschade hangen.. Maar in mijn geval dus ook echt fysieke klachten waar ik veel last van heb en dat is wel echt onhandig. Er is meer stuk gegaan dan me lief is in die jarenlange strijd om volledig mee te komen in deze maatschappij zoals dat verwacht wordt. Ga inderdaad nooit meer de oude worden en op sommige vlakken is dat prima, maar in andere vlakken tast het ook zo je leven aan. Ik weet bijvoorbeeld niet of ik daardoor ooit nog fatsoenlijk in loondienst kan werken omdat ik regelmatig lichamelijke klachten ervaar en me ziek voel. Dat is thuis nog wel op te vangen en als eigen baas kan ik daar redelijk omheen werken, maar mijn vorige super leuke baan in loondienst is toch een stuk moeilijker als je altijd verwacht wordt.

**Geplaatst**: 02-12-25 08:01

Geplaatst: 02-12-25 08:01

Ik denk dat het komt door externe factoren,overmacht en vooral situaties waar je geen grip op hebt en die je enorm raken.
Je kan soms wel afstand willen nemen om tot rust te komen,maar dat ksn nou eenmaal ook niet altijd.
Ook als je voelt dat het teveel is of wordt,soms moet je door.
Wanneer je dan lungdurig in zo'n situatie zit,of meerdere van die situaties, en je kan het voor jezelf niet loslaten of een plekje geven, dan gaat het teveel negatieve energie van je vragen,waardoor je niet meer kan opladen.
Ligt dat aan jezelf?deels denk ik,maar je hebt niet alles in de hand.

**Geplaatst**: 02-12-25 08:09

Geplaatst: 02-12-25 08:09

Dank voor de lieve woorden :knuffel:

Het klopt wat jullie zeggen, werk is vaak niet de oorzaak maar het komt daar wel vaak tot uiting en dat heb ik dus bijna niet. Waardoor ik de titel burn-out dus ‘moeilijk’ vind. Wie weet nog een stukje acceptatie

Fem, lijkt me ook lastig om ‘de partner van’ te zijn. Mooi dat het je niet tegen gehouden heeft om samen te komen

Lieser, wat natuurlijk het stomme is, is dat het beeld van ‘normaal’ eigenlijk niet normaal is. Maar heel veel mensen proberen wel die standaard te benaderen en lopen zichzelf voorbij. Ook mensen zonder neurodivergent brein. Alleen hoe vaak wordt er echt over gesproken. Zelden. Omdat iedereen ‘normaal’ gevonden wil worden… Maar ik herken sommige punten wel, ‘nog even snel’ terwijl je net op een high zit en je eigenlijk niet doorhebt dat het tijd is voor ‘even niet’.

Goof schreef:
Tezzy schreef:
Om het lange verhaal niet nog veel langer te maken heb ik dus geen burn out door werk maar door priveomstandigheden icm een tof neurodivergent brein $*\%/*$

Ik beb van mening dat een burnout noiit van werk komt (het kan wel een/de druopel zijn), maar altijd door hoe jij zelf met dingen omgaat, je copingsmechanisme.
Mijn coach benoemde 3 aspecten die hier belangrijk zijn, namelijk:
Kunnen omgaan met rouw en verlies.
Je plek in het gezin (lees 'de fontein' eens).
En 'passie in de schaduw'. Maw, doe je wat je leuk vindt, of heb je een onderdrukte passie en ben je op dat vlak al jarenlang ongelukkig.

Het tijdelijk niet meer kunnen copen met het leven zit altijd in onszelf.

Mooi benoemd door je coach, daar kan ik me helemaal in vinden.

Het idiote is dus (vind ik, oordeel over mezelf), dat ik dit soort zaken in mijn werk inzet. Ik mag mensen en teams begeleiden in samenwerking en procesoptimalisatie. Veel persoonlijke gesprekken die regelmatig ook uitlopen op hele diepe en open gesprekken, daarom enorm veel verdiept in van alles en nog wat mbt psychologie. En toch kun je jezelf niet helpen. Zo fijn dat jullie nog even een knuffel en een spiegel geven.

Celebi schreef:
En daar zit dus ook meteen het probleem, want de term burnout wordt medisch gezien niet onderschreven en verzekerd. Het schijnt al jaren een getouwtrek tussen verzekeraars te zijn, want de zorgverzekering zegt het is een probleem die ontstaat door werk dus je moet bij een werkgever zijn om het financieel op te lossen en de werkgevers (of de verzekeringen vooral) die zeggen nee het is een medisch probleem het moet van de zorgverzekering af. Zo had een psycholoog het mij ooit eens verteld. En er is helemaal geen behandelplan of methode in de DSM om het te diagnosticeren. Je komt er dus geen steek mee verder. En dat het zo geestelijk wordt aangepakt ben ik achteraf echt geen dan van. Je hele zenuwstelsel en hormoonhuishouding is vaak van de leg en dat zijn gewoon lichamelijke problemen die een hele andere aanpak verdienen dan erover praten met een psycholoog. Helaas zijn we daar nog lang niet. Ik zou willen dat ik me volledig om kon scholen in dat vakgebied zodat ik er wat mee kon bereiken, maar om ook op mijn eigen energie te blijven letten hou ik het maar even op coach en zet ik in op kennisdeling en hulp.

Ja ik heb dus enorm geluk gehad dat het bij mij dus direct verband had met psychologische problemen, daar de juiste ingang gevonden voor hulp en verzekering. Maar ik hoor zooooo veeeel dat het daar inderdaad mis gaat. En het vaak wel een combi is van fysiek en mentaal, het uitzoeken wat oorzaak gevolg is blijft ook mega ingewikkeld.

Naar om te lezen dat vele van jullie dus echt moeite hebben met werken in loondienst, -O-

Ik gun iedereen zo’n fijne werkplek als de mijne waar er van alles uit de kast wordt getrokken om te kijken koe dan wel’.

**Geplaatst**: 02-12-25 08:13

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 02-12-25 08:13

Zo'n werkplek had ik ook hoor! Helaas was het kwaad dus toen al geschied.. Ze hebben gezegd dat ik altijd weer welkom ben als ik me weer goed genoeg voel, maar de vraag is of en wanneer dat gaat komen.

Heel typisch, hier scrolde ik zojuist een paar tellen geleden voorbij en het gaat precies over dat stukje geestelijk vs lichamelijk:

https://www.instagram.com/reel/DPvszgEj ... ljN25xN25j

**Geplaatst**: 02-12-25 11:04

Geplaatst: 02-12-25 11:04

Celebi schreef:
En daar zit dus ook meteen het probleem, want de term burnout wordt medisch gezien niet onderschreven

Klopt.
Mijn bedrijfsarts zei erover:"Het maakt niet uit of je het burn out of overspannen of wat dan ook noemt. Waar het om gaat is 1 ding, er is sprake van controleverlies".

Vond ik een mooie, het voelde ook als compleet controleverlies over mezelf en alles in mijn leven toentertijd.

**Geplaatst**: 02-12-25 12:25

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 02-12-25 12:25

Dikke knuffel zebrastreep :knuffel:

En jij ook Tezzy, heftig verhaal :knuffel:

Drukke situaties vermijd ik ook. Ik ben vorig jaar getrouwd. Het ging op dat moment best oke met me, mits juiste energiemanagement. We deden het niet extreem groot en ook heel "los" maar toch was het natuurlijk enorm heftig en heb ik ook hele gaten in mn herinneringen. Ik heb me ook bewust af en toe terug getrokken, al was het maar kort.

Drukke winkels vind ik de hel. Verjaardagen ook. Als ik ergens wel heen wil of moet, moet ik echt een bijkomdag plannen. Gelukkig wel redelijk wat begrip, al zakt het ook snel weg bij mensen. Want ik ben weer gewoon aan het werk (voor mezelf) en het is al zo lang geleden. Maar elke dag is weer jongleren met energie.

**Geplaatst**: 02-12-25 12:52

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 02-12-25 12:52

Ik meld mij ook.
Ik heb nu voor de derde keer een burn out.
Ik loop nu een jaar thuis, ook vanwege een blessure die maar niet over wil gaan, maar ook door een burn out en depressie.
Ik heb een paar weken terug de diagnose autisme gekregen, dat verklaard wel het een en ander.

Vanaf januari ga ik weer therapie krijgen, ik hoop dat dat nu wel wat gaat doen.
Het UWV zet er lekker druk op om mij weer aan het werk te krijgen, ze hebben mij al aangemeld bij een reïntegratie bedrijf.
Ik krijg hier enorm veel stress van, ik heb mij eindelijk na een jaar erbij neer gelegd dat ik op dit moment niet kan werken en dat ik mij hier niet schuldig over hoef te voelen.

**Geplaatst**: 02-12-25 13:06

Geplaatst: 02-12-25 13:06

Een burn-out wordt altijd veroorzaakt door hoe je zelf ergens mee omgaat, maar werk is vaak wel de grootste trigger volgens mij. Het is te makkelijk om te zeggen dat je zelf alles op kan/moet lossen om weer 'beter' te worden. De druk van moederschap, ziekte, financiële problemen of een reorganisatie, er zijn zoveel grote gebeurtenissen die ons kunnen overkomen en soms kan je niet echt verder voor er eerst een oplossing is voor die grote gebeurtenissen.

Vanmorgen gesproken met de bedrijfsarts, dat was een heel fijn gesprek. Veel begrip en ze vind dat ik al veel had geprobeerd en goede stappen had gezet. Het advies is duidelijk, is het alleen nog de vraag of mijn werkgever kan bieden wat ik nodig heb op dit moment.

Dit weekend afgesproken met mijn man dat ik bij voorkeur niet op bed ga, alleen als ik echt wil/moet slapen. Ik probeer ook wat meer te bewegen, dat kan ook geen kwaad.

Prikkels ben ik altijd al gevoelig oor geweest. Ik leef buiten de deur nog net niet met een koptelefoon op. Activiteiten moeten gedoseerd worden, dat was hiervoor ook al zo. Feestweek in de stad, leuk, maar in die week 2 keer een uurtje met onze dochter naar de kermis is echt de max. Een avond naar een concert is 2 dagen bijkomen.

Het is gewoon lastig als je niet echt past in wat er tegenwoordig van je verwacht wordt in de maatschappij.

Wel stom dat wel al met zovelen in dit topic zitten. Soms zou ik willen dat we weer terug kunnen naar die Corona periode. Het was toen zoveel makkelijker, behapbaarder.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-12-25 09:31

Geplaatst door de TopicStarter : 03-12-25 09:31

Ik plaats straks even een lange update.

Ik moet nu bezig met naar de supermarkt gaan. Maar gisteren vond ik het wel lastig. Ik probeer elke dag kort te gaan.

Ik voelde gisteren van tevoren al spanning, en met erheen lopen ( zit naast mijn huis) werd ik al wat duizelig en onzeker op mijn benen. Ik ga dan wat zwalken. Logisch ik ga hyperventileren en alles krijgt dan te veel zuurstof. Ik ben nogal angstig geworden door dit hele gebeuren en heb het te lang vermeden. Ook in de winkel werd ik duizelig en wou ik zo snel mogelijk weg.

Nu moet ik vandaag weer maar ik begin nu al zenuwachtig te worden. Ik zou even voor 1 ding heen kunnen, maar heb ook nog een pakketje ( kan vanmiddag wel iemand mee)

Ik had dit eerst ook op alle plekken, zo ook op stal bij de paarden. Maar doordat ik daar elke dag heen moet is die angst gezakt of weg.

Ik denk dat ik er even doorheen moet. Van de psycholoog moest ik dit ook trainen. Ik denk dat ik direct zo maar ga voordat ik naar de paarden ga want anders bouwt de spanning alleen maar op.

Vind het wel vervelend... de rest van de boodschappen heb ik besteld.

**Geplaatst**: 03-12-25 10:15

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 03-12-25 10:15

Wat vervelend zeg dat je daar zo'n last van hebt. Ik snap wel waarom je dat gedragsexperiment moet doen om je lijf en hoofd te leren dat het niet zo erg is om die angst langzaam te verminderen. Maar het kan natuurlijk ook deels zijn dat je lijf aangeeft dat het nog te veel is om daar elke keer heen te gaan. Zijn toch veel prikkels. Niet te streng zijn voor jezelf dus hoor!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-12-25 20:12

Geplaatst door de TopicStarter : 03-12-25 20:12

Achter de laptop typt het wat makkelijker, eens kijken hoelang ik het volhoudt de avonden zijn vaak wel zwaar voor mij. Dan wordt ik moe , meer angstklachten , meer ziektevrees en letten op de symptomen. Ik link heel veel aan een aankomende hartinfarct. Ik heb talloze onderzoeken gehad , nu bekeken door 5 artsen en allemaal dezelfde conclusie: lichamelijk ben je gezond. Maar door de ziektevrees vind ik het vaak maar lastig te geloven. Maar ik kan nog 20 onderzoeken laten doen bij wijze van, maar daarin ligt helaas niet de oplossing. Natuurlijk ben ik gerustgesteld dat ik geen ritmestoornis heb, maar ook dat werkt maar tijdelijk.

Ik heb al een heel scala aan klachten gehad. Nu sinds een paar dagen in het pijn in mijn linkerarm en mijn gezicht begint gespannen te raken. Mijn arm / schouder knakte net een paar keer en dan wordt het al beter. Het zal ook wel overbelast zijn door veel telefoon gebruik en gespannen houding.

Goed, ik woon nu sinds een paar dagen weer alleen na een vervelende situatie tussen mij en mijn vader. Gisteren heb ik met de psycholoog gepraat en daarna was ik echt zwaar vermoeid. Even letterlijk afstand nemen was het beste , ook nu ik niet goed kan functioneren. Tot nu toe gaat het wel aardig , alleen de avonden voel ik mij wat verdrietig en eenzaam. Ik heb een sociale media stop week maar met een aantal mensen heb ik wel wat contact anders wordt het helemaal zo stil. En dan nog moeten verwerken wat er is gebeurd kost veel energie.

Wel voel ik mij hier rustiger , minder prikkels , meer ruimte en rust. Ik hoef met niemand rekening te houden wat wel fijn is. Ik hoef mij niet in te houden voor anderen. En ik moet nu wel dingen doen waardoor ik ook wat meer beweeg en mijzelf uitdaag. Wel moet ik nu echt strak weer elk uur 5 minuten pauze en dit heb ik vandaag weer opgepakt. Dan voel ik ook wel hoe moe ik ben. De maandelijkse periode is er sinds vandaag ook weer en vaak voel ik mij dan snel weer wat beter. Dus vandaag was wel een dag met veel lichamelijke pijn.

Vandaag het supermarkt experiment. Vandaag ging het een stuk beter! Lijstje mee en gericht gaan werkt beter als zonder lijstje en niet gericht gaan. Zelfs even kort 2 keer geweest om ook een pakketje weg te brengen. Erg blij met de goede momenten.
Ook bij de paarden gaat het nu vaak goed om uit te mesten en bezig te zijn. Dit houdt mij ook heel erg op de been.

Tegelijk ben ik verdrietig omdat ik voor mijn gevoel heel veel aan het verliezen ben , met name dat ik mijn oude leven niet meer terug krijg ( ook al was dat natuurlijk niet perfect anders zat ik hier nu niet) , veel nu niet kan en dat nog niet kan accepteren. Ik vind het verdrietig dat ik niet kan werken, leuke dingen kan doen en elke dag nu echt hetzelfde gaat. Ook al gaan er al een hoop dingen een stuk beter dan de eerste maanden. Ik bedoel maar toen had ik nog meer klachten , bleef ik hele dagen op de bank en wou ik niks. Dat is nu al wel anders , maar ik ben er nog lang niet.

Vrijdag heb ik weer een gesprek met de bedrijfsarts, ik vind werk / bedrijfsarts ook lastig omdat ik nu simpelweg niet in staat ben om helder na te denken en beslissingen te maken. Tevens levert het alleen maar stress op.

Ik heb jullie verhalen nog niet allemaal doorgelezen, maar dat er herkenbare dingen zijn doet mij goed! Het geeft hoop en moed om door te gaan.

Het slapen is bij mij ook wel een probleem , puur door de angst dat ik lichamelijk wat mankeer en dat mij letterlijk en figuurlijk de kop gaat kosten. Overdag heb ik daar minder last van , maar vanaf een uurtje of 4 begint het feestje al. Vandaar dat ik al langdurig oxazepam gebruik. Ik ben nu bijv. ook erg moe maar als ik eenmaal lig dan gaat het vecht - vlucht systeem weer aan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-12-25 20:14

Geplaatst door de TopicStarter : 03-12-25 20:14

Nog even om positief toe te voegen , ik heb echt geweldige lieve vrienden die mij heel trouw blijven. Daar ben ik echt heel dankbaar voor! Iedere vriendin vult op haar manier iets in om mij te helpen. Het versterkt de band ook wel.

Mijn beste vriendin kwam vandaag een zwaarte knuffeltje brengen. Ik zit er al de hele avond mee op de bank

**Geplaatst**: 03-12-25 20:51

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 03-12-25 20:51

Mooi dat je dit zo weer deelt en van je afschrijft. Weer een hoop succes momentjes die je mag vieren zo te zien.

Heb je wel eens geprobeerd om met een bodyscan in slaap te vallen?

Dat oxazepam is heerlijk spul ja om je even weer normaal en zen te voelen. Helaas is het niet zo geschikt voor dagelijks gebruik. Dan kom je al snel uit bij de antidepressiva's.. Wat volgens mij soms ook geweldige resultaten geeft. Maar het is wel intense medicatie.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-12-25 21:05

Geplaatst door de TopicStarter : 03-12-25 21:05

Nee ik zit er nu wel een beetje aan vast. Antidepressiva heb ik geprobeerd, maar na 2 dagen al opgegeven ik voelde mij zo naar en slap. Overigens was dat wel een wake-up call om aan de slag te gaan met herstel punten en oefeningen. Ik ben behoorlijk geschrokken van de bijwerkingen.

Oxazepam dagelijks gebruiken is niet goed nee... Ik heb gelukkig een hele goede en betrokken huisarts en ik mag als ik wil elke dag bellen voor advies. Dus het is in goed overleg. Ik gebruik nu 5 mg en wil langzaam afbouwen naar 0. Ik heb wel vertrouwen dat dat gaat lukken!

De bètablokkers zit ik nu ook al aan vast. Maar daardoor durf ik wel meer te bewegen en te doen.

Ik heb voor nu de 'verslavingen' maar even losgelaten, vind ik ook moeilijk hoor! Ik wil het liever niet maar probeer er ook niet teveel stress om te hebben. Het voelt wel wat tegenstrijdig van 0 pillen per dag naar nu een heel wat pilletjes ( ook nog supplementen ect.)

**Geplaatst**: 03-12-25 21:15

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 03-12-25 21:15

Die ervaring deel ik. Bij mij wilden ze op een goed punt ook antidepressiva proberen tegen de stress omdat die burnout oneindig leek en het ook aangeraden werd voor de PDS. Nou binnen het eerste uur had ik de eerste bijwerkingen al en ik kon uiteindelijk bijna de hele bijsluiter afvinken. Het was doodeng. Inderdaad ook na 2 dagen mee gestopt tegen advies in. Was echt niet te doen. Hadden natuurlijk nog veel meer middelen kunnen uitproberen, maar ik kon die bijwerkingen echt niet aan toen. Achteraf wel blij want nu weet ik dat AuDHD de oorzaak is en kon ik dat met een schone lei (qua medicatie) gaan onderzoeken en mijn weg daarin vinden.

**Geplaatst**: 03-12-25 23:00

Geplaatst: 03-12-25 23:00

Hier ben ik zo lang doorgegaan dat ik op een nacht op de grond lag, benen deden t niet meer.
Ik heb zoveel druk opgelegd gekregen en ik bleef trouw doorgaan.
Dat ik ineens halfzijdig verlamd op de seh lag en op een dag door de molen gehaald ben incl ct en mri scan van mijn hoofd.

Npg steeds herstellend, nu gaat het fysiek beter maar mentaal kon ik niks meer dan slapen.
Begreep ook niet hoe ik mijn leven ooit zo geleefd had met inzet vol motivatie.
Nu ben ik alles aan het omgooien.
Ik wil meer leven minder dingen doen die al jaren geen gewenst effect geven.

Ik bleek pijn dus niet correct meer te herkennen door het pushen mijn leven lang.
Ik wilde nooit iemand teleurstellen.
Migraine in ernstige graad 24/7, wat echt fataal af had kunnen lopen.
Kans was 1 op 3 en ze hádden me al opgegeven, maar ik gaf niet op.
Het leven gaat niet vanzelf en is pittig want bij een virusje speelt het eerder op.

Maar de neuroloog zegt dat er gewoon zoveel druk opgelegd is dat er een gigantische bom ontploft is en ik 9 jaar eerder al doorverwezen had moeten worden nav de klachten.
Uitval van een arm of been bijv.
Hij dacht zei hij later, dat ik een hersentumor had, en MS en mogelijk ALS waren kanshebbers.
Dag na de SEH opname, werd ik gebeld.
‘Ik kan je godzijdank zeggen dat je geen hersentumor hebt.’

Voor mij was dat echt heel vreemd, en ook alle ernstige dingen waren er niet maar chronisch migraine, clusterhoofdpijn, is ook hels.
Dat duurde jaren tot het onder controle was zover dat nu is stap voor stap vooruit.

Ook bewust gekozen voor een rolstoel erbij om mijn lijf her en der meer rust te gunnen.
Hypermobiel, en dat geeft rust, ik heb net een offroad model en kan het hele erf op stal over.
En zodra ik zit, merk ik echt dat mijn lichaam me dankbaar is en mentaal minder moeite heb met functioneren.
Omdat ik minder pijn heb.

Ik heb deze keus in overleg met mijn fysio genomen omdat wat we ook deden niks hielp.
Niet genoeg elk geval, en veel impact op mijn leuke dingen.
Vandaag scheurde ik voor het eerst het erf over met mijn paardenrolstoel, zonder enige spijt.
Ja dat ik niet eerder geluisterd heb naar mijn lijf.

De huisarts speelde ook een rol, ex topsporter met olympische medaille en zij legde de druk op mijn sportprestaties zó hoog.
Ik kon nooit halen wat zij wilde, echt met de beste wil van de wereld niet en mijn fysio zei nog ik weet niet of ík het vol zou houden.
Zo strikt als jij al je afspraken nakomt.
Hij moest echt zeggen af en toe op maandag: de rest van de week wil ik je niet meer zien.
Ga relaxen, leuke dingen doen, meeste mensen doen dat zelf jij pertinent niet.
Jij streept dat leuke weg uit plichtsbesef.

Dus ik ga nu zorgen dat je gaat leren zeggen ik heb vandaag echt geen zin en wil wat leuks doen, of iets.
Je gaat leren dat je ook leuke dingen doen mag, of je dag niet mag hebben.
Dat was al in later stadium van herstel.

Nu durf ik te mailen na een lange dag op stal en gewoon ff niets wil, en zeg ik heb gister dit en dat gedaan: ik heb geen zin.
Hij zegt dus dat ‘geen zin’ eigenlijk ‘ik ben moe’ is en ik dus gewoon even een stap terug moet doen.
Maat ik zeg nog steeds ik heb echt geen zin, en nee moe besef ik niet dan.
Mijn pink gaat met sporten vaak trillen en mijn voet rolt niet goed meer af bij te moe.
En of dat zo voelt of niet verplicht stoppen.
Dat blijft gek maar ik wist niet beter dan doorgaan hoe dat kon.

Recent had ik na goed nieuws, ook een gezinslid met kanker die na 5+ jaar ontslagen is als het ware van alle invasieve ingrepen.
En dat woog zwaar op iedereen en na de uitspraak hooguit een scan jaarlijks maar zelfs dat is niet zeker.
Heb ik dagen geslapen, denk dat ik 2 weken eruit gelegen heb en alles ineens een plek kon krijgen.
Maar zo intens moe, en struggles met focussen.
Vond niets meer leuk, ik was echt down en depri maar wist ook waarom.
Ik ben op hold gezet tot ik weer zin had wat te doen met opdracht jank als je janken moet.
Laat het eruit komen.
Ik heb daar een complete blur die weken maar voel me wel beter en of er een last weg is.
Ik heb liters tranen gelaten, dagen geslapen, veel dromen, maar op een gegeven moment bespeurde ik dat ik weer zin kreeg in subtiele dingen.
Die zijn steeds groter geworden, na een activiteit was ik zo moe dat ik enorme huilbuien had al was het boodschappen doen.

Nu kan ik weer een supermarkt in zonder te denken holy oliebol ik wil zsm weg hier.
Als je over maanden kijkt zit er nu echt verschil in, zoals dat ik echt een leven aan het opbouwen ben op andere manier.

Ik wil gaan handbiken omdat mijn bekken lastig doet als ik dat rondkrijg.
Dan kan ik toch sporten en lekker buiten, meedoen aan hardloop evenementen in de toekomst hoop ik.
Geen 15 km maar 3, 5, als het echt top gaat hooguit 10 km en verder vooral voor het gezellige en een sport zonder tijden waar ik aan gebonden zit en evenementen als gezellig iets.

Dat ik kan lopen sluit dit helaas niet uit er zit teveel rek in.
En ik wil graag weer leren paardrijden en daar zijn de eerste stappen voor gezet.
Doel is stappen vooral en daarin creatief bezig zijn, lukt meer is dat heel fijn.

Maar paard moet nog ff leren reageren op een zweephulp links ipv beenhulp.
Dus uitdaging, maar we pakken het stap voor stap en liefst wil ik ooit kunnen draven met neckrope mét stuur.
En een fijn lopend paard, dat lijkt me heel leuk.
Bitloos hoeft niet persé misschien komt dat idee er ooit, maar wat niet werkt werkt niet.
Mijn pony werd echt narrig bitloos dus ik zie wel waar het schip strandt.
Maar zo’n paard braaf genoeg om zulke dingen mee te overwegen als droom is al leuk.

Lang gedacht dat ik mijn wilde haren kwijt was maar die zaten verstopt.
Thuis zagen ze ook dat ik weer interesse kreeg in dingen van vroeger, en hebben dat vooral aangemoedigd er wat mee te doen.

Mijn rolstoel is al gevraagd of ze die voor oma mogen lenen om naar het bos te gaan.
Ze zien mogelijkheden hij is voor bosgrond geschikt, dus oma gaat naar het bos waarschijnlijk als het voorjaar komt.
Een gebroken heup overleeft ze niet meer dus laten lopen zullen we niet doen, ze heeft een slecht hart.
Dus gaat ze toch in mijn confectie off road, hij is nog best hip ook met best fel oranje.

Ik hoop mee te kunnen als verrassing met mijn gewone, de paden daar zijn goed verhard en er zijn lopende mensen die best ff een duwtje willen geven.
En ik kan zelf ook pauze nemen, en gaan lopen.
Maar ik vind het bos in op wielen wel iets om naar uit te kijken.
Zeker met haar mee, het is toch een switch en hard werken conditie en kracht te krijgen.
En het zou mooi zijn als ze dat nog mee mag maken, haar kleinkind zonder teveel pijn in het bos met zijn allen.
En zij ook lekker mee, in mijn boscross model, wat ze ook wel apart zal vinden om mee te maken haar kennende.

Ik bouw conditie op meer kan ik niet doen, en ach een pauze tussendoor om wat te drinken zonder wat te hoeven is prima.
En ik heb nog genoeg off days echt.
Maar ik zie de goede meer en meer komen, off days kan ik zoveel beter loslaten nu er ook betere zijn.

Maar ik moet waken voor overspannen raken of burn out tekenen voor ze hard doorzetten.
En dat op pauze gezet worden is ook gewoon verplicht vanuit de fysio, hij let daar goed op.

Ik waarschuw soms ook wel mensen, van echt het is niét stoer of sterk te lang te ver over de grenzen te gaan.
Juist erkennen dat je die break nodig hebt voorkomt zoveel ellende.
Ik dacht dat ik er goed aan deed door te zetten en zat er goed naast.
En de noodrem werd ingezet, terwijl alles op medisch advies was en met begeleiding…
Dus dat zegt niet altijd alles.

Vandaag was een dag echt dat liep compleet fout ik hoop dat ik niet teveel overbelast heb.
De weg kwijt in de auto qua route en veel teveel kilometers gemaakt over smalle kronkelweggetjes.

**Geplaatst**: 04-12-25 06:56

Geplaatst: 04-12-25 06:56

Goof schreef:
Mijn bedrijfsarts zei erover:"Het maakt niet uit of je het burn out of overspannen of wat dan ook noemt. Waar het om gaat is 1 ding, er is sprake van controleverlies".

Vond ik een mooie, het voelde ook als compleet controleverlies over mezelf en alles in mijn leven toentertijd.

Toen ik een burnout had, werd er juist wel onderscheid gemaakt. Burnout kwam door het werk, overspannenheid door privé-omstandigheden.

**Geplaatst**: 04-12-25 08:26

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 04-12-25 08:26

Blijft toch wel apart hoeveel verschillende info er dan rondgaat dit medische professionals en ook dingen die dus echt nergens op slaan..