Bokt.nl

anjali schreef:

In Nederland kan iemand niet tegen zijn wil worden opgenomen tenzij hij een serieus gevaar voor zichzelf of zijn omgeving is. Als ik jou was ts zou ik het eerst eens met betere (forse) medicatie proberen voor je vader, en voor jezelf ook goede medische zorg. Als je bloedarmoede hebt kun je immers geen enkel probleem aan. Jouw idee dat psychologen etc. er zitten voor hun betaalde baan, dat herken ik wel. Echte geestelijke steun krijg ik liever van vrienden die het uit liefde doen. Maar ja vind die maar eens in onze verzakelijkte maatschappij.

Laureas schreef:

Ik heb al gedacht aan dagopvang voor mijn vader, maar er is nergens plaats. En hij zou dat zelf toch niet willen. Ik heb ook al naar woonzorgcentra gemaild, maar overal zijn het lange wachtlijsten. Hoe krijg je iemand daar eigenlijk binnen als die er zelf niet naartoe wil? Echt geen idee hoe je dat moet aanpakken.

Mijn vader is altijd al moeilijk geweest, maar nu hij ouder wordt, is het nog erger. Twee maanden geleden hebben ze bij een scan microbloedingen gevonden in zijn hersenen. Blijkbaar kan dat z’n karakter veranderen. Hij is veel achterdochtiger geworden, denkt dat iedereen iets van hem wil of hem wil bestelen. Dat maakt het allemaal nog moeilijker om voor hem te zorgen.

Ik heb zelf al ademhalingsoefeningen geleerd om mijn paniekaanvallen wat onder controle te houden, en dat lukt soms. Maar wat ik vooral mis, is iemand bij wie ik terechtkan. Iemand die echt begrijpt hoe zwaar het is. Vroeger was dat mijn moeder. Zij was mijn buffer en tegelijk mijn grootste steun, ook al had ze het zelf ook niet makkelijk. Op het einde van haar leven was ik dag en nacht haar mantelzorger. Ze kon niet meer stappen en had hartproblemen. Ik ben degene die haar gevonden heeft en geprobeerd heeft haar te reanimeren. Dat blijft me achtervolgen.

Ik heb al geprobeerd te praten met een psycholoog, maar dat werkt voor mij niet. In mijn hoofd blijft dat gevoel zitten dat het gewoon hun werk is. Ik voel me daar niet op mijn gemak bij.

Popstra schreef:

Ik lees ook dat jij psychisch word mishandeld door jou vader en dat hij dus medicijnen heeft voor zijn toestand. Ik vind dat best wel kwalijk dat jij daar mee moet samen leven.
Dat is geen doen. Ik zou via je huisarts naar instanties gaan informeren voor hulp hier mee. Dit kan zo niet door gaan. En anders zou ik als ik jou was zelf vertrekken hoe zuur ook.

Popstra schreef:

Dat je een huis bezit maakt nog niet dat je niet weg kan! Tijdelijk elders gaan wonen en evt enkel je dieren komen verzorgen.
Het is even niet anders. Broer en zus kunnen ook wel eens de handen uit de mouwen steken!

Laureas schreef:

Het geeft me echt steun dat er hier mensen zijn die zo’n situatie herkennen. Soms denk ik dat het aan mezelf ligt, dat ik mezelf hier vastgezet heb. Maar ik kan mijn dieren niet achterlaten. Zij zijn de reden dat ik dit huis wilde. Mijn honden hebben hier een paradijs aan ruimte en ik zie ze elke dag genieten. Dat is mijn lichtpuntje en wat me overeind houdt.

Ik dacht ook dat een vruchtgebruiker zulke rechten had, en hij maakt dat meermaals duidelijk: ik kan hem niet zomaar uit het huis zetten. Ik heb al meerdere keren voorgesteld om met mijn broers en zus samen te zitten, maar mijn oudste broer herstelt van een openhartoperatie en hij zegt dat hij het nu niet aankan.

Ik doe ontzettend veel voor mijn vader, maar voor hem is dat vanzelfsprekend en vindt hij dat ik niks doe. Huiselijk geweld? Hij heeft me al zo vaak kwaad achtervolgd dat ik moest vluchten naar mijn kamer, terwijl hij dan achter mijn slaapkamer deur staat te roepen. Voor de buitenwereld is hij meestal die brave man, iemand die normaal lijkt. Daarom geloven mensen soms niet wat ik zeg. Omdat hij zich zo goed kan voordoen, maak ik opnames van zijn driftbuien. Die heb ik ook aan de dokter laten horen, zodat er bewijs is van hoe hij echt is.

Met zelfmoord dreigen doet hij ook wel eens maar zegt er dan bij dat hij het niet zal doen omdat dat mij juist een te groot plezier zou doen. Die woorden snijden diep.

Mentaal sterk? Nee, dat was inderdaad niet juist verwoord van me. Hij is dat waarschijnlijk net niet, en daarom gedraagt hij zich zoals ‘ie doet, een soort van compensatie. Wat ik eigenlijk bedoel, is dat hij verstandelijk nog wel redelijk oké is.

Mijn vader is altijd zo geweest, maar met de jaren is het steeds erger geworden, vooral sinds het overlijden van mijn moeder.

Ik heb geen idee wat jullie bedoelen met een 'case manager', is dat iets Nederlands?