CalipsoLover schreef:Leonie: Ik woon momenteel bij mijn vriend, kan op zich ook wel bij vriendinnen terecht maar dat is ook een lastige, al mijn vriendinnen zijn ook vriendinnen van haar, dus iedereen zit op dit moment gewoon heel erg in een rouwmoment. Daarom vind ik het persoonlijk ook lastig om bij hen aan te kloppen, ik heb snel het gevoel dat ik 'te veel' ben, en het feit dat ik daarnaast nog het een en het ander te verwerken heb voelt dan wel een beetje als een last. Er is denk ik geen ruimte bij hen voor het verdriet, het trauma én de persoonlijke zorgen die ik nu heb. We horen elkaar wel dagelijks en hebben ook al veel afgesproken, maar ik heb ook wel al de deksel op de neus gekregen toen ik bv. Mijn vriend wou meenemen als steun.
Jolynne: Goh, dat is een optie, maar dan moet er iets heel gaafs op ons pad komen denk ik. Zijn appartement is klein maar geweldig mooi en hij woont hier heel graag (wat ik begrijp). De huizenmarkt is zoals in de meeste steden ook schaars. Samenwonen stond pas op onze planning binnen 1,5 jaar, omdat we ook 'nog maar' 8 maanden samen zijn, hij hier net woont en ik wou wachten tot mijn vriendin was afgestudeerd zodat ik haar ook niet 'in de steek' liet. Ik wil niet verwachten van mijn vriend dat hij
Geef jezelf ook even wat tijd. Bij mij duurde het 7 weken voordat ik weer naar mijn eigen bed kon.. en nog iets langer voordat thuis weer als thuis voelde. Das echt heel normaal. Probeer wel, op je eigen tempo, wat thuis te ondernemen. Even thuis te zijn. Hoeft niet gelijk hele dagen te zijn. Maar dat maakt de drempel anders veel hoger. Misschien samen met je vriend wat rommelen thuis. Iets doms als je kast opnieuw inruimen. Even poetsen. “Iets”
En vooral samen. De eerste dagen ging ik ook alleen maar “samen” door het huis heen met iemand. En de eerste 2 nachten dat ik thuis sliep was dat met een vriendin.
Geplaatst: 07-05-25 14:14 
