Geplaatst: 21-06-24 01:23 Ik hoor regelmatig "Maar jij bent heel sociaal! En goed in kletspraat!" of "Maar je bent helemaal niet druk". Maar ik leef hier dus al 38 jaar onwetend mee en ik heb al die tijd mijn best gedaan me aan te passen aan alles en iedereen, omdat ik toch in deze wereld wil passen. Het leuke is dat onderzoekjes doen een soort van hobby is van mij, dus ik heb van kinds af aan altijd voor mezelf onderzocht hoe mensen op bepaalde dingen reageren en wat de beste manier is om met bepaalde dingen om te gaan. En druk ben ik vooral in mijn hoofd.
Ongeveer 3 jaar geleden ben ik in een burn out geraakt, waardoor ik een jaar in de ziektewet heb gezeten. In therapie kwam naar voren dat het slim was om eens wat onderzoek te doen naar ass en adhd, vandaar dat ik er nu achter ben. Maar ik ben voor de hobby (en hopelijk ooit voor mijn werk) concertfotograaf en dat was echt het énige waarvoor ik de deur uit wilde en waar ik een soort van zin in het leven van kreeg.
Daarmee stuitte ik op een hele boel onbegrip van collega's, waardoor ik nu inmiddels op een andere afdeling werk, omdat ze het mij heel erg kwalijk nemen.
Ik kon dat in zekere zin wel begrijpen. Dat ik niet werkte, maar wel een paar avonden per maand (als het meezat) ergens in Nederland in een concertzaal stond. Of op een festival. Maar wat niet gezien werd en wat ik ook niet uit kon leggen, want ze wilden het niet begrijpen, is dat om een concert te fotograferen je meestal maar 3 nummers mag doen. Dus het is even er heen rijden (autorijden werd ik ook relaxt van en vind ik erg leuk), een paar nummers mijn ding doen en ook al mag ik vaak wel blijven kijken, was ik toch vaak meteen weer buiten. Omdat ik het niet trok om in een drukte te blijven staan en omdat ik op dat moment toch ook al weer erg moe werd. Als ik naar een festival ging, dan was ik ook niet constant bezig, maar zat ik regelmatig op een rustige plek bij te komen en soms zelfs te slapen.
Dus het was voor mij een relatief vrijblijvende manier om toch het huis uit te komen, wat ik over het algemeen niet trok. Eerlijk gezegd werd ik elke ochtend teleurgesteld wakker omdat ik nog leefde en weer een dag door moest komen.
Een stuk met de auto, ik hoef maar even te blijven, verder was ik zo vrij om te kijken hoe lang ik het leuk vond en anders kon ik gewoon weer weg (met festivals ligt dat ietsje anders, maar omdat het vrijwilligerswerk is, ben ik ook niet heel erg veel verplicht), dus dat hielp mij met mijn leven als het ware weer op te bouwen. En mijn camera werkt als een soort "safety-blanket" waarmee ik het gevoel heb dat ik alles kan. Met camera bij me heb ik ook weinig tot geen paniekaanvallen. Hoe gek dat ook moge klinken.
Maar ik heb ook veel af moeten zeggen, tot mijn eigen verdriet, want ik wil van deze bezigheid eigenlijk echt niets missen.
Ik heb geluk gehad met een leidinggevende die het wel snapte. En dat mijn omgeving ook heel begripvol is, ook al snappen ze het niet allemaal. Mijn vriend heeft 0 benul van mentale ziekten, maar hij zag wel wat het met mij deed en heeft me altijd ondersteund.
p.s. ik las de titel van dit topic eerst als "de voordelen enzo" en vond dat moeilijk om iets voor te verzinnen
maar wat ik niet opschreef is dat ik ook besef dat het gebruiken of beter nog verbruiken van die energie consequenties heeft. Een zieke collega is niet “vrij”. Een zieke die op vakantie gaat doet dat misschien wel ondanks die ziekte of aandoening en ten koste van andere dingen. En die collega die zich met een loopneus ziekmeldt? Die heeft misschien de loopneus als excuus voor iets anders. Het draait om draagkracht en draaglast zowel fysiek als psychisch. Als dat uit balans is dan wordt je denk ik uiteindelijk gedwongen om iets te doen. We verdenken onze paarden er nooit van dat ze iets faken, dat doen we wel bij mensen. Eigenlijk heel gek toch? Bedankt voor dit topic Earth, goed om bij stil te staan! 
De mensen waar ik om geef, weten alles en zijn het inmiddels gewend dat ik sta te wiebelen of ineens ga zitten 
)
Dikke knuffels voor iedereen. Wat fijn dat jij als chronisch zieke nog wél van een hobby kan genieten! Ga ervoor hoor, schijt aan ieder die er wat van vindt! 
). Ik vind het vreselijk te moeten aanschouwen hoe hij periodes heeft waar hij beetje bij beetje steeds verder wegkwijnt. Hoe hij het idee heeft dat hij niks (meer) heeft te bieden en weinig vooruit durft te denken. Hoe weinig sociaal contact hij heeft en als hij dat wel aangaat het eigenlijk alleen over zijn ziekte gaat, terwijl hij echt meer is dan dat! 
