
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
MiVita schreef:Nog vergeten te melden, dagboek bijhouden gaan we ook doen. Kan inderdaad geen kwaad en gezien hij als baby gekend was met koemelkallergie dacht ik daar ook al aan. Al was dat volgens de arts geen heel logische piste
MiVita schreef:Hij is ook niet misselijk of voelt zich niet ziek voor het braken, hij staat heel normaal op, niks aan de hand tot hij plots moet braken.
Hij heeft het inderdaad niet elke dag, soms een hele week nergens last van. Heb ik ook heel duidelijk aangegeven naar de artsen, maar blijkbaar is dat geen reden om het uit te sluiten.
MiVita schreef:Ik wil inderdaad niet speculeren, daar schieten we niks mee op. Vooral even van me afschrijven denk ik en hoop onbewust mss op reacties als dat de kans klein is dat het in zijn hoofd zit omdat hij echt weken heeft dat er niks aan de hand is…
Oogdruk hebben ze nog niet over gesproken, we waren toevallig wel vorige week voor een standaardcontrole bij de oogarts. Het viel me toen op dat hij bij het in de ogen kijken wel veel langer en grondiger dan anders keek, maar heeft niks speciaals gezegd daarover. Heb me er toen ook geen vragen bij gesteld.
Polly, de kinderarts wou eigenlijk een ander soort scan, die gedetailleerder was, maar daarvoor was de wachttijd te lang, het moest snellerdus dat stelt me niet echt gerust helaas
Moon10 schreef:MiVita schreef:Hij is ook niet misselijk of voelt zich niet ziek voor het braken, hij staat heel normaal op, niks aan de hand tot hij plots moet braken.
Hij heeft het inderdaad niet elke dag, soms een hele week nergens last van. Heb ik ook heel duidelijk aangegeven naar de artsen, maar blijkbaar is dat geen reden om het uit te sluiten.
Ik pik specifiek dit stukje er even uit. Mijn dochter heeft van haar 4de tot haar 12de zeer regelmatig in het ziekenhuis gelegen ivm het cyclisch braken syndroom, ook wel buigmigraine genoemd.
Haar episodes begonnen zomaar vanuit het niets en hielden 2-3 dagen aan. Ze werd bij de eerste verschijnselen dan opgenomen in het ziekenhuis en kreeg een infuus. Zodra ze haar eten weer kon binnenhouden werd ze weer ontslagen en ging ze 's middags ook weer naar school, of er niets aan de hand was geweest.
Soms zaten er 2 weken tussen maar meestal 4 tot 6 weken. Destijds was er veel onbegrip omdat het niet zo vaak voorkomt, maar gelukkig troffen wij een kinderarts die hier eerder mee te maken had en wist hoe te handelen. In de pubertijd ging het over naar een 'gewone' hoofdpijnmigraine waar ze nu ze volwassen is ook nog steeds last van heeft.