Bokt.nl

Picopico schreef:

Het lijkt dat hij vooral het afscheid moeilijk vindt. Ik denk dat hij niet zozeer bang is voor het kamp, maar het eng vindt dat jullie (of een oppas) bij hem weggaan. Hoe reageert hij als je even uit het zicht bent? Als je gauw even boodschappen doet terwijl hij bij de auto blijft bijvoorbeeld?

DuFraize schreef:

Ik had dit vroeger ook. Spanning voor nieuwe dingen en soms nog hoor.
Mijn moeder kocht bij kruidvat altijd toverballen. Van die kleine zilveren balletjes die eigenlijk niet naar iets bekends smaakten, maar mijn moeder had me wijsgemaakt dat als ik die kriebels in mijn buik voelde, dan mocht ik een toverbal nemen en zouden de kriebels weggaan. Het was een soort toverkracht. Als ik iets moest doen wat eng was(spreekbeurt) of als ik thuis miste (op kamp bv) en had ik een geheime stash met die toverballen. Mn moeder had ze tot mn puberteit, toen werkte het niet meer. Moet nogsteeds grijzen als ik ze zie. Ze hebben me wel echt geholpen.
Nu leer ik mezelf intern vragen om het gevoel heftiger te maken (ik zeg dan intern: kom maar op, ik kan het aan) je voelt dat k*tgevoel direct zakken. Zo fijn.

Ik begrijp dat je je zoon al veel duidelijkheid geeft, dat is super. Deed mijn moeder ook maar die toverballen gaven net even een tikkie extra.

zonnebloem18 schreef:

Onze dochter (8 jaar) is wel een beetje hetzelfde. Heel sociaal, heeft veel vriendinnetjes, maar heeft haar hoofdje wel snel vol.
2 dagen per week gaat ze na school naar de buitenschoolse opvang. Daar heeft ze het enorm naar haar zijn, maar elke vakantie is het drama. Die dagen duren lang en zijn onoverzichtelijk. Op school is de planning duidelijk, als ze na school naar de BSO gaat is dat ook overzichtelijk. Vaak genoeg is het voorgekomen dat ik vroeg vrij was en haar eerder op wilde halen en dat ze me naar huis stuurt omdat het er nog te leuk is.

Vergeleken bij Nederlandse begrippen vind ik wel dat er veel van hem gevraagd wordt. Dat hij het leuk vindt en graag gaat wil niet zeggen dat het ook goed voor hem is. Juist die momenten thuis alleen aanrommelen of op de bank met een film zijn nodig om de batterij weer een beetje op te laden.
Toen onze dochter 6 was ging ze 2 middagen naar de BSO en had ze zwemles. Meestal speelde ze dan nog 1 middag met een vriendinnetje en dat was echt meer dan genoeg.

Tekenen dat het hoofd vol is zijn bij onze dochter, duimen, snel huilen om dingen waar ze normaal nooit om zou huilen, slechter in slaap vallen, dwarser gedrag.

Kimbers schreef:

Rustmomenten thuis zijn heel belangrijk inderdaad. Lekker aanrommelen met eigen speelgoed, bankhangen en zelfs verveling doet een kind goed. Van volle programma's wordt niemand gelukkig.

Amado7 schreef:

Meer dan rust, structuur, liefde en veiligheid hoef je niet te doen. Er voor hem zijn, de spanning en angst mag er ook zijn. Als hij huilt, troost hem, zeg tegen hem dat het niet erg is dat hij bang is, dat mag. Kan hij je wel vertellen op dat moment waar hij bang voor is?

Daarnaast thuis ook structuur te hebben, structuur geeft veiligheid. Heb je structuur in je week? En hij kan nog heel veel leuk vinden maar wees bewust dat je ook genoeg momenten thuis bent en niets hoeft. Gewoon alleen op de veilige plek zijn. Misschien doe je dat ook voldoende,heb niet elk bericht even uitgebreid gelezen.

onpaard schreef:

Kimbers schreef:

Rustmomenten thuis zijn heel belangrijk inderdaad. Lekker aanrommelen met eigen speelgoed, bankhangen en zelfs verveling doet een kind goed. Van volle programma's wordt niemand gelukkig.

Helemaal mee eens. Of samen met je kind dingen doen. Lekker naar t bos, knutselen, samen kleurplaten kleuren, koekjes bakken, blokken bouwen. Vriendjes mee naar huis en als hij wil bij een vriendjes spelen. Mijn zoon wilde alleen met vriendjes bij ons thuis spelen in het begin. Helaas hebben veel ouders daar geen tijd voor. Vooral nu alles zo duur wordt en vaak beide ouders moeten werken.

senna21 schreef:

Kinderen zijn op veel vlakken in ontwikkeling, en dat doen ze op verschillende tempi.

Wat betreft introvert/extravert. Dat gaat meer over hoe iemand de prikkels verwerkt dan of iemand vlot contact maakt.
Dat hij weinig vertelt kan heel goed samenvallen met een wat introvertere aard. Je zou ook op een wat later moment kunnen vragen naar zijn verhaal en genoegen nemen met wat hij vertelt. Niet iedereen verwerkt door veel te praten.
De emoties zijn er. Dat kun je lang niet altijd wegredeneren. Juist toestaan dat ze er mogen zijn, is vaak ondersteunend. Die paar minuutjes verdriet heeft hij toch wel. Misschien kunnen jullie een symbool, zin of teken afspreken die hij als steun kan gebruiken. Dan hoeft hij zijn gevoelens niet te verstoppen, maar wel een plekje geven.
Met wat geduld en liefde komt het goed.

pmarena schreef:

<knip>
Zoveel extra dingen naast school daar zou hij echt overvol van komen te zitten. Twee keer per week een zwemles of sport kan nog nèt. En spontaan na school in de natuurspeeltuin blijven hangen en spelen dat is ook prima, hoewel hij thuisgekomen dan wel baalt dat hij niet echt meer tijd heeft voor "zijn eigen dingen"

Ik vind het dus ook wel erg veel lijken wat ik lees dat die 6-jarige van jullie zoal doet, zeker als zijn dag buitenshuis al om kwart voor 8 begint en er dus zowel voor als na school een programma is. Die van ons zou daar echt overvol van komen te zitten en het gevoel kwijtraken van een beetje grip op zijn eigen leven hebben, als er zo veel alles voor hem uitgestippeld zou worden wat hij "moet" doen zeg maar. <knip>

Hannanas schreef:

Juist wat je nu omschrijft wilde ik je voor waarschuwen. Tuurlijk “moet” een kind veel leren zodat hij als volwassenen bestand is tegen de uitdagingen van het leven. Maar hem “door” deze gevoelens te laten gaan is in mijn ogen niet de beste keuze. Hij moet zich nu vermannen waarbij je ziet dat het “probleem” (tussen haakjes want ik denk dat hij eigenlijk niet echt een probleem heeft/laat zien en dat dit heel natuurlijk is) blijft bestaan. Hij is er nog niet makkelijker in geworden.

Je zou een stapje terug kunnen doen. Het hem niet maar laten leren/uitzoeken door er doorheen te laten gaan. Het met te zijner tijd te leren. Je gevoel geeft aan dat je dat ook liever niet wilt, daarom heb je advies gevraagd in dit topic.

Het moment van afscheid en daarna een leuke dag staan natuurlijk los van elkaar. Hier leert hij niets van. Ik denk namelijk niet dat zijn zenuwen iets te maken hebben met de bezigheden. Zie dat dan ook los van elkaar. Ik zou echt adviseren deze kampen niet te doen totdat hij beter bestand is tegen het emotionele aspect van afscheid/verlating.

Dan blijft 1 aspect van het moeten nog over (leuk vinden en opvang) en dat is de opvang. Jullie hebben die opvang nodig met werk zeg je. Kun je iets meer vertellen over zijn situatie van opvang en sinds wanneer? Gaat hij bijvoorbeeld al vanaf x leeftijd zoveel dagen naar de opvang en daarna de gehele week basisschool? Heeft het “probleem” zich daar helemaal niet voorgedaan/doet dat het daar niet voor? En de Chiro wordt ook zijn hobby iedere week? Had hij al hobby-lessen? Van bijv een uurtje, halve dag of meer? En had hij tot nu toe daar geen probleem mee?

pmarena schreef:

Xanthippe schreef:

Daar ben ik dan een beetje huiverig voor, om voor te stellen dat hij weer mee naar huis mag, want dan denk ik dat hij meegaat. En eens we dan thuis zijn, wil hij terug. Dan wordt het een spelletje, en dat wil ik ook graag voorkomen

Oh maar daar moet je dan niet intrappen: gewoon mee naar huis nemen. En dan niet meer teruggaan natuurlijk. Dat zie ik dan gewoon als een investering Net zoals je bij een keer vervelend gedrag kan zeggen "als je nu niet ophoudt dan gaan we naar huis" en je het dan ook doet zodat je een volgende keer weer die waarschuwing kan geven en het dan serieus aankomt

Alleen in het geval van zenuwen is het dan natuurlijk meer om je kind mee te geven: als je het niet wil -> je HOEFT niet, dan doen we het gewoon niet en ga je mee terug naar huis. JIJ hebt de keuze, je hoeft je nergens druk over te maken en je nergens vervelend over te voelen, JIJ kiest.

En dan heb je best kans dat hij de volgende keer die zenuwen niet meer zo heeft omdat hij weet dat hij niet HOEFT, hij zó weer mee naar huis kan..... maar dat hij dan beter beseft dat hij toch wel erg graag wil en zich er makkelijker overheen kan zetten en meer bewust zèlf de keuze maakt om er naar binnen te gaan zeg maar

Zal niet bij ieder kind op ieder moment zo werken, maar wellicht haalt dit net de spanning er af...?

senna21 schreef:

Xanthippe schreef:

Ja klopt, is bij ons toch ook zo? enkel hebben wij de ervaring al om dat te plaatsen en zij nog niet, en daar wil ik hem juist zo graag mee helpen.

Daar ben ik dan een beetje huiverig voor, om voor te stellen dat hij weer mee naar huis mag, want dan denk ik dat hij meegaat. En eens we dan thuis zijn, wil hij terug. Dan wordt het een spelletje, en dat wil ik ook graag voorkomen

Waarom zou hij niet eens terug mogen komen op een eerder gemaakte keuze? Het kan voor hem juist een waardevolle ervaring zijn. En een beetje verkennen van en stoeien met zijn grenzen is vooral leerzaam. Mocht het een spelletje worden, kun je altijd nog weer de grens duidelijk stellen. Waarom zouden kinderen altijd alleen maar happy en meegaand moeten zijn?

zonnebloem18 schreef:

[
School duurt hier van half 9 tot 2, ze wordt elke dag door mij of papa gebracht dus geen voorschoolse opvang. 2 dagen gaat ze dan na school van 2 tot 5 naar de buitenschoolse opvang en 1 dag wordt ze door opa en oma opgehaald. De andere 2 dagen haalt papa haar van school. Die dagen van half 9 tot 2 zijn al lang voor haar, zelfs zonder extra activiteiten. Er gebeurt veel in zo'n koppie en dat kost best wel veel energie.

pmarena schreef:

Tja, bij sommige kinderen helpt het gewoon goed als je ze bij koudwatervrees even de keuze geeft om de stekker er uit te trekken en terug naar huis te gaan. Om dan echt zèlf de regie te hebben en volop te kunnen beslissen het liever toch niet te willen. Of in het geval van jouw ventje (zoals het klinkt) volop te voelen het wèl graag te willen

Als het op dat moment niet is van "hup ga nou maar het wordt straks wel beter" maar "hee als je je niet fijn voelt dan gaan we gewoon weg" dan kan er vanuit hemzelf dat gevoel komen van "ho even ik wil dit gewoon echt graag" in plaats van de koudwatervrees van "wil ik dit eigenlijk wel...?".

Maar daarvoor is het imo JUIST belangrijk om gewoon een keer niet te gaan als hij die keuze maakt.
En hem te laten ervaren dat zijn nee ook gewoon als een nee wordt behandelt. Waardoor de volgende keer zijn JA ook echt vanuit zichzelf komt en niet "omdat het nu eenmaal afgesproken is".

Natuurlijk wel aangeven dat als hij ter plaatse toch niet wil, het dan ook nee blijft die keer.
Want inderdaad je gaat natuurlijk niet heen en weren en wilt dat hij volgende keer een goed afgewogen keuze maakt. Daarmee leer je hem juist om de situatie in te schatten van waar krijg ik meer spijt van....wel of niet gaan?

En dat is nu net wat je wilt: dat hij gaat inzien dat er een "straks" is en hij zich die "straks" voor moet stellen..... en daar de juiste keuze voor moet maken

Bij onze knul werkt dit soort aanpak super. Maar dat zal niet bij ieder kind zo zijn.

amber15 schreef:

Alleen het idee dat hij naar huis kan als hij dat wil, zou al drempelverlagend kunnen werken. Ik zou die mogelijkheid, zeker op die leeftijd, wel bieden. En dan leert hij door ervaring zelf wel of hij spijt krijgt van zijn keus en toch graag was gebleven. Ik denk dat dat een goede mogelijkheid kan zijn om hem te leren zijn grenzen te voelen en wat hij wel en niet wil. Tuurlijk zijn er dingen in het leven die niet leuk zijn en moeten gebeuren. Maar dat komt vanzelf op zijn pad als hij bijvoorbeeld huiswerk moet maken en liever buiten speelt. Dingen als hobbies moeten leuk en ontspannend zijn en geen 'moeten'. Ik had als jong kind geen 'verplichtingen' buiten school. Behalve op den duur zwemles een keer per week. En ik heb ook gewoon geleerd dat het leven niet alleen uit leuke dingen bestaat. Kinderen groeien zo snel op, die paar jaar dat ze lekker onbezonnen kunnen buiten spelen en ontwikkelen zonder allerlei dingen te moeten en bovendien leren ze dat ook door hun kamer op te ruimen, na het eten hun bord in de vaatwasser te zetten etc.

Over emoties heenzetten, geloof ik niet zo in. Emoties zijn echt en mogen er zijn. Je wilt een kind niet leren dat hij zijn emoties maar in moet slikken. Als volwassene kan je nog een keer je emoties even aan de kant zetten om dingen gedaan te krijgen en er later bij jezelf op terug te komen. Van een kind kan en mag je dat niet vragen.

Wat ik nog zit te denken. Hij heeft best een vol programma, vind ik. Kan het zijn dat hij het allemaal wel leuk vindt, maar dat het gewoon teveel is?
Je zou misschien kunnen overwegen om tijdelijk een activiteit te schrappen en te kijken hoe dat gaat.

Zo maar wat gedachten. Ik vind het goed van je dat je er zo bewust over nadenkt, complimenten!

Tieneke schreef:

Ik denk dat het over basisveiligheid gaat en dat dit ook het verschil is met wij als volwassenen die ook wel eens moeten doorzetten. Als hij inderdaad merkt dat hij terugkan als het echt niet fijn voelt voor hem, gaat hem dat die veiligheid bieden.

Ik zou niet over en weer gaan rijden, persoonlijk als hij zich nadien bedenkt, na thuiskomst.

poes schreef:

Ik vind het riskant om ze dan te laten kiezen. Dan komt hij thuis, beseft hij dat hij toch wel graag wou gaan en voelt hij zich mogelijk schuldig over zijn emoties?
Ik denk nog steeds dat het middagje weg of kamp niet het ding is, maar gewoon de spanning net ervoor en wat kleine onzekerheden hem even naar de keel grijpen. Als volwassene meer je zoiets herkennen als gezonde spanning en adem je het weg of laat je het over je heen komen. Een kind gaat daar even volledig in op nee?

[***] schreef:

6 jaar
Jemig
Wat verwacht je dan van zo’n ukkie? Het ene kind zal dat allemaal aankunnen, het andere nog niet en dat zou dan prima moeten zijn

verootjoo schreef:

Ik vind het ook veel voor een 6-jarige
De mijne trekt dat ook niet.
Die vindt ook alles spannend en eng maar wat helpt bij dingen waarvan ik weet dat hij ze wel heel leuk gaat vinden of die toch moeten (zoals bv bloedprikken) is van tevoren filmpjes laten zien van wat ze gaan doen en hoe het eruit ziet. Dit helpt hem enorm, en als hij nu ergens gespannen voor is vraagt hij ook of ik vast even een filmpje ervan wil laten zien.

Overigens dat ze de emoties nog niet weten te benoemen en herkennen en kunnen reguleren is heel normaal.

Boras schreef:

Helemaal mee eens!

Kinderen worden niet af geboren. Met 6 jaar moet er nog heel veel ontwikkeld worden.

Jel_R07 schreef:

Ik herken dit ook heel erg van mijn zoontje hoor. Hij is bijna 5 en ook een jongetje wat snel dingen spannend vindt en veel over dingen nadenkt. Dingen zoals schoolfeesten, vakantie naar het buitenland, kinderfeestjes etc. Typisch van die dingen waar hij zich erg op verheugd maar toch uiteindelijk eigenlijk niet naartoe wil omdat hij het spannend vindt. Niet precies weten wat er gaat gebeuren, of hij het wel leuk gaat vinden, of hij de spelletjes wel snapt, bang dat hij mij zal gaan missen (wat nooit gebeurd)..
Ik vind het wel eens jammer voor hem dat hij niet onbevangen zulke dingen in kan gaan maar eerlijk gezegd snap ik het ook volkomen. Ze zijn nog zo klein en moeten al zoveel dingen overwinnen elke dag.

pmarena schreef:

<knip>
Maar ik vind het net nog een beetje "teveel" naast school en zwemmen. En vind het ook best bizar dat ze daarbij al van 6-jarigen verwachten dat die eind van het seizoen een paar nachtjes op kamp gaan....
Of bij andere dingen die er georganiseerd worden voor deze leeftijdsgroep, waarbij soms verwacht wordt dat ouders ze afgeven bij de deur. Aan mensen die ze niet eens kennen.... of dat je allerlei leuke sporten en hobbies ziet waarbij de groep van deze leeftijdscategorie nog na 7 uur aan de bak is.
Heel apart want naar mijn mening moeten ze om die tijd hun dag klaar hebben en richting de badkamer, om een beetje op tijd in bed te liggen.

Lusitana schreef:

Ik heb niet alles gelezen, maar ingaande op de OP: Mijn moeder was daar makkelijk in. Ze zei: Ga maar heen, zie maar, als je het na een uur niet leuk vind, kom ik je wel ophalen (niet dat ze dat ooit van plan is geweest). binnen dat uur waren er meestal wel vrendjes gemaakt en activiteiten waarin ik me verloor, dus ik heb nooit gehad dat ik na een uur weer wegwilde. Maar de opening hebben om weg te kunnen is goud waard en geruststellend.
Dat deed ze ook met eten trouwens. We hoefden nooit ons bord leeg te eten ofzo, ze zei gewoon, probeer het maar en kijk maar of je het lust en vestigde er verder geen aandacht aan en we hadden keuze uit twee groentes, dus meestal was er wel minstens 1 die je lustte. De druk was er dan af dat je het moest eten en dat haalde de spanning er af. Ik ben nooit een moeilijke eter geweest en ik denk dat het daardoor komt.
Wat ik zeggen wil: Bied een "nooduitgang". En wees zelf nonchelanter er over.