Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-01-21 19:48

Geplaatst: 08-01-21 19:48

Niobe schreef:
Maar ernaar vragen is toch iets heel anders dan constant er op in hakken zodat iemand zichzelf ervoor moet verdedigen? Mensen mogen me best vragen waarom ik geen kinderwens heb, al vind ik het gek dat het andersom nooit gevraagd wordt, maar zo is het leven schijnbaar.

Ik vind het interessant als mensen van gedachten veranderen over zoiets levensingrijpends, ik zou denken dat er iets drastisch veranderd is, daarom vraag ik het.

Ik werd er wel een beetje moe van, jij nooit? Helemaal omdat ze bijna tot mijn 40ste hebben gezegd: "dat veranderd nog wel"

**Geplaatst**: 08-01-21 19:49

Geplaatst: 08-01-21 19:49

Moestuin schreef:
Ik stond aan de andere kant. Partner een kinderwens en ik niet. Uiteindelijk wel voor een kind gegaan met heel duidelijke afspraken (waaronder de opvoeding 50/50 etc) Maar het is wel duidelijk dat dat niet werkt. Er is hier al veel ruzie over geweest. Sinds een half jaar gaat het beter maar ik kan niet ontkennen dat ik in een discussie of ruzie de kind kaart wel eens durf te trekken wat gewoon niet eerlijk is. Ik had dan maar bij nee moeten blijven.

Als iemand mij vraagt of ik er spijt van heb zeg ik nee. Ze is er, ik zie haar heel erg graag en kan niet meer zonder haar. Maar was ik even gelukkig (of misschien zelfs gelukkiger) geweest zonder? Ja, daar ben ik zeker van. Ik heb het gedaan uit liefde voor mijn vriend. Maar eerlijk, met hetgeen dat ik nu weet had ik het zeer zeker niet gedaan. Bijna alle zorg komt op mij. Je mag toch zeggen dat 80% voor mij is. Was de relatie daarop dan stuk gelopen, tja. Dan was dat zo geweest. Maar het leven dat ik nu heb? Nee, dat is niet wat ik voor ogen had. Spijt van mijn kind: Nee. Spijt dat ik het voor iemand heb gedaan: Ja.

Ik zie mijn partner echt oprecht heel erg graag. Ik zie hem als de man van mijn leven. Maar ik heb mijn leven er voor opzij moeten zetten zoals ik het zag en dat is het nooit of te nimmer waard. Echt niet. Ik wil nogmaals benadrukken dat mijn leven opzij zetten voor mijn dochter het wel waard is. Maar het is echt bekeken vanuit het standpunt: Is het het waard dit te doen voor jou partner. Want heel eerlijk, als de 1 zo iets drastisch toegeeft voor de partner. Is het dan een evenwichtige relatie?

+1 maar dan met drie kinderen omdat ik zelf enig kind ben met minder aangename jeugd en ik wou dat als ik er dan toch op de wereld zetten ze ten minste lotgenoten hadden. Dus kind voor partner en meerdere voor kind, ik had idd een heel ander leven voor ogen ...

Mijn gezin is geweldig en mijn dochters fantastisch en ik sta volledig achter alle keuzes die ik heb gemaakt NA de keuze om zijn wens te volgen. Maar met de ervaring die ik nu heb, zou ik voor mezelf hebben gekozen en niet voor hem.
En dat is de raad die ik geef, kies voor jezelf.

**Geplaatst**: 08-01-21 19:53

Geplaatst: 08-01-21 19:53

Jessix schreef:
Niobe schreef:
Maar ernaar vragen is toch iets heel anders dan constant er op in hakken zodat iemand zichzelf ervoor moet verdedigen? Mensen mogen me best vragen waarom ik geen kinderwens heb, al vind ik het gek dat het andersom nooit gevraagd wordt, maar zo is het leven schijnbaar.

Ik vind het interessant als mensen van gedachten veranderen over zoiets levensingrijpends, ik zou denken dat er iets drastisch veranderd is, daarom vraag ik het.

Ik werd er wel een beetje moe van, jij nooit? Helemaal omdat ze bijna tot mijn 40ste hebben gezegd: "dat veranderd nog wel"

Een vriend van me zei exact hetzelfde onlangs "Je moet je altijd verantwoorden als je geen kinderen wil, maar eigenlijk zou het omgekeerd moeten zijn" $_/-\o_$ $_/-\o_$ $_/-\o_$

**Geplaatst**: 08-01-21 20:03

Geplaatst: 08-01-21 20:03

Oh die fijne twijfel 28-30 jaar... Wat ben ik blij dat ik daar doorheen ben gekomen.

Ik heb altijd gezegd dat ik geen kinderen wilde. Echt niet gewoon. En zo rond mijn 28e begon de ellende. Wil ik ze misschien toch? Want ja, dan moeten we er nu wel aan gaan beginnen want ik wel ook geen oude moeder worden. Of is het tick maatschappelijke druk want 'het hoort er nu eenmaal bij' (newsflash: das niet waar).

Uiteindelijk ben ik er door omstandigheden achter gekomen dat ik ze toch echt NIET wilde. En gelukkig maar want niet lang daarna ging mijn relatie uit. En zei mijn ex doodleuk dat ie toch misschien wel kinderen had gewild. Maar dat was zeker niet goed gekomen.

Tegen mijn huidige man heb ik ook direct gezegd, ik wil ze niet. En zou het fijn vinden als jij erover nadenkt wat jij wil want ik wil me laten steriliseren. Hij had er nooit echt over nagedacht dat geen kinderen ook gewoon een hele goede optie was. En nu zijn we heel gelukkig zonder.

Ik ben het met Moestuin eens, kinderen moet je echt zelf willen, en niet voor een ander, of een ander er ongewild mee opzadelen. Dat vind ik echt zó laf...

Ik heb overigens laatst nog met een wild vreemde (moslim) man zeker een uur staan kletsen, bij een tankstation (lang leve een elektrische auto) , over het wel of niet willen van kinderen, en ook waarom wel of niet. Apart maar wel heel leuk.

Ik vind dat je er per definitie goed over na moet denken of je kinderen wil of niet. Gevoel en alles is leuk, maar van alleen liefde kan een kind niet leven. En ik las ook iets over iets medisch, als het iets is wat erfelijk is, dan zou ik er helemaal goed over na denken of je het je kind wel aan wil doen om hetzelfde te krijgen als jij (ik weet natuurlijk niet wat je hebt).

Sterkte in ieder geval, het is en blijft één van de belangrijkste beslissingen in je leven. Marktplaats als het niet bevalt schijnt niet te mogen

**Geplaatst**: 08-01-21 20:09

Geplaatst: 08-01-21 20:09

Jessix schreef:
Niobe schreef:
Maar ernaar vragen is toch iets heel anders dan constant er op in hakken zodat iemand zichzelf ervoor moet verdedigen? Mensen mogen me best vragen waarom ik geen kinderwens heb, al vind ik het gek dat het andersom nooit gevraagd wordt, maar zo is het leven schijnbaar.

Ik vind het interessant als mensen van gedachten veranderen over zoiets levensingrijpends, ik zou denken dat er iets drastisch veranderd is, daarom vraag ik het.

Ik werd er wel een beetje moe van, jij nooit? Helemaal omdat ze bijna tot mijn 40ste hebben gezegd: "dat veranderd nog wel"

Nou van dat laatste deel wel ja!

Maar vragen staat vrij vind ik zelf, dus dat vind ik niet zo erg.
Maar ik snap jullie ook wel, ik vraag ook niet aan mensen van “Oh je hebt kinderen, waarom dan?” :')

**Geplaatst**: 08-01-21 20:15

Geplaatst: 08-01-21 20:15

Jessix schreef:
Niobe schreef:
Maar ernaar vragen is toch iets heel anders dan constant er op in hakken zodat iemand zichzelf ervoor moet verdedigen? Mensen mogen me best vragen waarom ik geen kinderwens heb, al vind ik het gek dat het andersom nooit gevraagd wordt, maar zo is het leven schijnbaar.

Ik vind het interessant als mensen van gedachten veranderen over zoiets levensingrijpends, ik zou denken dat er iets drastisch veranderd is, daarom vraag ik het.

Ik werd er wel een beetje moe van, jij nooit? Helemaal omdat ze bijna tot mijn 40ste hebben gezegd: "dat veranderd nog wel"

Gewoon alle kinderen negeren, als er gevraagd wordt neefjes, nichtjes of baby's van vrienden vast te houden heel moeilijk kijken. Continue je hond met een kind vergelijken (doet het erg slecht vooral bij ouders zonder dieren). Wij zijn ook nooit gevraagd om op te passen, alleen als het echt niet anders kon en dan werd er nog gezegd we zijn op 5 min afstand als er eentje huilt hoef je niks te doen alleen ons bellen

. Wellicht dat mensen zich nu ook ernstig zorgen maken om ons toekomstige kind.

Ik vind vragen naar een kinderwens trouwens wel vrij ongepast, zoveel mensen die ongewenst kinderloos zijn. En eerlijk gezegd snap ik ook niet waarom mensen het zo interessant en belangrijk vinden om te weten, zeker met vage kennissen, verre familie, collega's, ik snap oprecht niet waarom die zulke vragen stellen.

**Geplaatst**: 08-01-21 20:16

Geplaatst: 08-01-21 20:16

Ik vraag dat wel eens hoor

Nee grapje, ik vind kinderen best leuk, vooral als ik ze na een weekendje logeren weer terug mag brengen

**Geplaatst**: 08-01-21 20:20

Geplaatst: 08-01-21 20:20

Hier was dat hetzelfde met m’n ex en uiteindelijk ook zo gelopen als het onderstaande

San_ner schreef:
Ik heb geen kinderwens en om deze situatie voor te zijn heb ik dit aan het begin van onze relatie, of zelfs nog daarvoor, aangegeven bij mijn vriend.
Gelukkig staat hij er hetzelfde in.

Mocht dit voor hem alsnog veranderen en hij krijgt een kinderwens dan gaan we wel uit elkaar ja. Dan gun ik hem dat, maar met iemand anders.

**Geplaatst**: 08-01-21 20:23

Geplaatst: 08-01-21 20:23

Interessante vraag! Ik weet al jaren dat ik geen kinderwens heb en heb dit vriendlief 15 jaar geleden ook vrij snel in onze relatie medegedeeld :')

Inmiddels zijn we 36 en 37 en vinden we het allebei prima zo. Ik zou er serieus kapot van zijn als we uit elkaar gaan, maar als dat gebeurt omdat hij toch wel een kind wil en ik niet dan is dat maar zo. Ik ga zijn ‘geluk’ dan niet in de weg zitten.

Nou vind ik het krijgen van kinderen niet echt vallen onder mijn definitie van ‘geluk’ eigenlijk :')

Maar een groot deel van de mensen op deze aardbol denken daar heel anders over

En gelukkig maar, anders had ik geen werk. O:)

**Geplaatst**: 08-01-21 20:25

Geplaatst: 08-01-21 20:25

Woestein schreef:
Amalarab schreef:

Ken ook zo'n soort verhaal...pijnlijk..

Meld me...
Relatie van 7,5 jaar gehad, partner was bijna 5 jaar jonger.
Beide in het begin niet echt aan kinderen denkend.
Toen ik 35 was begon het te kriebelen maar niet bij partner, hij wilde ook niet trouwen.

Met 39 heb ik de relatie door iets van zijn kant verbroken (hij is vreemd gegaan) en na een jaar heeft hij zijn huidige vrouw uit Kenia ontmoet, getrouwd ondertussen en verwachten over een x aantal maanden hun kleintje.
Bleek hij wilde wel trouwen en kinderen maar niet met mij..

Nu ben ik bijna 43, nog steeds van binnen de wens voor een kindje maar met nu een prille relatie is dat ook best lastig....

Mocht je echt heel graag kinderen willen en je partner niet zou ik echt aan jezelf denken.
Op elk potje passen meerdere deksels.
Alles komt wel goed.

Wat een nare poedersuiker streek van die vent. Die mogen ze castreren. Dat is gewoon echt letterlijk de definitie van jouw tijd naar de sodemieter helpen.

**Geplaatst**: 08-01-21 20:34

Geplaatst: 08-01-21 20:34

Absolem schreef:
Wat een nare poedersuiker streek van die vent. Die mogen ze castreren. Dat is gewoon echt letterlijk de definitie van jouw tijd naar de sodemieter helpen.

Kan zijn dat hij daar na een tijd, dus ook na hun relatie, pas achter kwam. Sommigen merken bij een nieuwe partner pas dat ze toch ineens willen settelen oid..

**Geplaatst**: 08-01-21 20:40

Re: Kinderwens maar partner niet?

Geplaatst: 08-01-21 20:40

Ik heb nooit kinderen gewild en ben daar altijd heel duidelijk over geweest, is ook nooit een discussie geweest. Ik heb me ook op mijn 33ste laten steriliseren. Ik ben inmiddels bijna 50 en heb er nooit spijt van gehad.
Voor mij zou iemand die toch perse kinderen wil einde relatie zijn.

**Geplaatst**: 08-01-21 21:01

Re: Kinderwens maar partner niet?

Geplaatst: 08-01-21 21:01

Ik denk dat het heel erg van persoon tot persoon scheelt of je ermee kan leven. Toen ik mijn partner ontmoette had hij een sterke kinderwens, ik niet, maar vooral geen uitgesproken mening over wel/niet. Na ong 2 jaar relatie begon ik wel heel erg te twijfelen en neigde ik naar ‘nee’. Dit heb ik toen met hem besproken en aangeven dat we beter de relatie nu konden stoppen als hij toch perse wilde. Dat wilde hij niet, inmiddels zijn we 10 jaar verder en ben ik zwanger van de 2e. Op een gegeven moment kwam toch het gevoel van: met deze man wil ik een kind.

Had ik een man ontmoet zonder kinderwens, dan verwacht ik niet dat ik die we gehad zou hebben. Toch zijn onze kinderen echt een bewuste keuze, ik heb het niet gedaan voor hem.

**Geplaatst**: 08-01-21 21:04

Geplaatst: 08-01-21 21:04

@CalipsoLover: was ook even een flinke steek in mijn rug toen ik het hoorde.
Nu heb ik er wel vrede mee, lekker mijn blik op de toekomst en er ondertussen achter gekomen dat ik veel sterker ben dan wat ik dacht.

Dreamy schreef:
Absolem schreef:
Wat een nare poedersuiker streek van die vent. Die mogen ze castreren. Dat is gewoon echt letterlijk de definitie van jouw tijd naar de sodemieter helpen.

Kan zijn dat hij daar na een tijd, dus ook na hun relatie, pas achter kwam. Sommigen merken bij een nieuwe partner pas dat ze toch ineens willen settelen oid..

Hij zag de relatie al een hele poos niet meer zitten, maar had de ballen niet om er een punt achter te zetten.
Hoorde van een zeer betrouwbare bron dat hij al langere tijd wel huisje boompje beestje en kinderen wilde, alleen nooit met mij.
Ach hoop dat ze gelukkig zijn samen en een gezonde en blije baby, welke hem flink uit zijn nachtrust houdt, op de wereld mogen zetten.

**Geplaatst**: 08-01-21 21:13

Geplaatst: 08-01-21 21:13

Woestein schreef:
@CalipsoLover: was ook even een flinke steek in mijn rug toen ik het hoorde.
Nu heb ik er wel vrede mee, lekker mijn blik op de toekomst en er ondertussen achter gekomen dat ik veel sterker ben dan wat ik dacht.

*knip*

Hij zag de relatie al een hele poos niet meer zitten, maar had de ballen niet om er een punt achter te zetten.
Hoorde van een zeer betrouwbare bron dat hij al langere tijd wel huisje boompje beestje en kinderen wilde, alleen nooit met mij.
Ach hoop dat ze gelukkig zijn samen en een gezonde en blije baby, welke hem flink uit zijn nachtrust houdt, op de wereld mogen zetten.

Dat is inderdaad echt een naaistreek dan.. :(:)

**Geplaatst**: 08-01-21 21:20

Geplaatst: 08-01-21 21:20

Dreamy schreef:
Absolem schreef:
Wat een nare poedersuiker streek van die vent. Die mogen ze castreren. Dat is gewoon echt letterlijk de definitie van jouw tijd naar de sodemieter helpen.

Kan zijn dat hij daar na een tijd, dus ook na hun relatie, pas achter kwam. Sommigen merken bij een nieuwe partner pas dat ze toch ineens willen settelen oid..

Ja. Hoe wrang het ook is, met mij wilde mijn partner het wél. Fijn voor mij, zuur voor z'n ex. Andersom had ik het ook niet met mijn ex gewild maar die verkering was een stuk minder serieus.

Hoe dan ook, een kinderwens is een heftig iets. Denk dat bijna niemand ontkomt aan die twijfelfase tussen de 28e en 35e ergens. En je weet pas echt hoe het is, als je moeder bent. Daarvoor kun je er alleen maar naar gissen. En dan moet je nog de mazzel hebben dat je een gezond blij kind krijgt want ook dat is een gok.

Korte versie: wil je tot in het diepst van je eierstok een kind, ga er voor.

Ben je zonder kind eigenijk ook wel prima content, neem nog een huisdier.

**Geplaatst**: 08-01-21 21:27

Geplaatst: 08-01-21 21:27

Ik wil geen kinderen (ben 25) mijn vriend is ruim 5 jaar ouder en heeft een nog grotere hekel aan kinderen dan ik. Mocht hij opeens wel kinderen willen en daarvoor consessies willen doen, dan zou ik het denk ik nog wel overwegen. Maar heb zelf geen enkele kriebel. We hebben wel besproken van wat nou als ik opeens zwanger ben en abortus kan niet meer? Zijn antwoord was: snel trouwen.

Maar ik denk dat een kind niet voor ons weggelegd is, fysiek ben ik aardig rammelig. Tevens houden we beiden niet van: harde geluiden, gebroken nachten, drukte en gegil. _O-

Edit: compromis is wel dat ik een hond (of 2 wil). Wil hij dat niet dan worden het baby’s. :))

Laatst bijgewerkt door MarlindeRooz op 08-01-21 21:28, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 08-01-21 21:27

Geplaatst: 08-01-21 21:27

MarcoBorsato schreef:
Dreamy schreef:

Kan zijn dat hij daar na een tijd, dus ook na hun relatie, pas achter kwam. Sommigen merken bij een nieuwe partner pas dat ze toch ineens willen settelen oid..

Ja. Hoe wrang het ook is, met mij wilde mijn partner het wél. Fijn voor mij, zuur voor z'n ex. Andersom had ik het ook niet met mijn ex gewild maar die verkering was een stuk minder serieus.

Hoe dan ook, een kinderwens is een heftig iets. Denk dat bijna niemand ontkomt aan die twijfelfase tussen de 28e en 35e ergens. En je weet pas echt hoe het is, als je moeder bent. Daarvoor kun je er alleen maar naar gissen. En dan moet je nog de mazzel hebben dat je een gezond blij kind krijgt want ook dat is een gok.

Korte versie: wil je tot in het diepst van je eierstok een kind, ga er voor.

Ben je zonder kind eigenijk ook wel prima content, neem nog een huisdier.

Wij hebben idd net twee kipjes erbij

.

**Geplaatst**: 08-01-21 21:50

Re: Kinderwens maar partner niet?

Geplaatst: 08-01-21 21:50

Ik wou ze niet, partner wel, nu is de oudste 15, de jongste 5 en een zit ertussenin.
Oja partner is er niet meer en heb het gezag alleen, heeft hij ook nooit gewild. 24/7 zijn ze bij mij.

Ik zou ze niet willen missen, hou veel van ze maar weet ook wel waarom ik het nooit wou.
Gelukkig wou het ziekenhuis me (na een brandbrief van de verloskundige) eindelijk steriliseren, dat wou ik al na de 1ste maar ziekenhuis wou niet erin meegaan.

Ik denk dat als je in een relatie zit en er komt een kinderwens, je heel goed met elkaar moet praten. In elk geval elkaar erin respecteren en niet de 1 zich op moet offeren voor wat een ander wil, in de situatie van een kinderwens.

**Geplaatst**: 09-01-21 08:00

Re: Kinderwens maar partner niet?

Geplaatst: 09-01-21 08:00

Ik heb ook nooit kinderen gewild, en ik wil ze nog steeds niet. Ik ben nu 31 en ik zie ook niet gebeuren dat dit ooit nog gaat veranderen. Ook een partner heb ik niet. Maar ik denk er best wel eens over na.. Wat als ik een leuke man tegenkom waar ik eigenlijk mijn leven mee wil delen en hij wil wel kinderen? Ik denk dat het echt een ramp zou gaan worden als ik het voor hem wel deed.. Maar als je dan eindelijk die leuke man gevonden hebt, moet je dan niet toch geven en nemen? Ik weet het soms niet.. Maar geven en nemen is in sommige situaties wel makkelijker dan andere, en een kind vind ik zeker iets wat je echt moet willen. Waar je echt helemaal voor moet willen gaan en waar je alles voor opzij moet willen zetten mocht dat nodig zijn. En dat heb ik niet, ik heb ook echt helemaal niets met kinderen. Op stal zijn wel kinderen en ik heb daar ook geen problemen mee, maar als er één begint te huilen, moet je niet bij mij zijn.. Babies vasthouden oid hoef ik ook niet. Mensen zeggen wel altijd: als het je eigen kind is, is het anders. Maar dat vraag ik me dus echt af, ik kan me zo ergeren aan gekrijs en geschreeuw.. Ik zie echt ook wel dat er leuke dingen zijn, leuke dingen kopen voor je kind, samen leuke dingen doen zoals naar de dierentuin, speeltuin, pretpark, zwembad enz., ponylessen (hopelijk

) of anders een andere sport / hobby.. Natuurlijk is dat leuk.. Maar ik moet er echt niet aan denken om kinderen te hebben.. Maar als ik dan eindelijk een leuke man vind, wat niet mee lijkt te vallen, kan ik me zo voorstellen dat ik hem niet graag weer kwijt wil.. Ik snap dus best dat dit voor hele lastige situaties binnen een relatie kan zorgen..

**Geplaatst**: 09-01-21 08:29

Geplaatst: 09-01-21 08:29

Hier weet ik al vanaf de pubertijd dat ik geen k8nderen wil. Omgeving en exen ook ingelicht, die dachten wrsl dat ik wel zou bijdraaien. Inmiddels 45 en niemand begint er nog over $*\o/*$ twee exen zijn inmiddels vader. Mijn huidige vriend wil ook echt geen k8nderen

**Geplaatst**: 09-01-21 12:48

Geplaatst: 09-01-21 12:48

Een groot frustratiepunt is ook als collega's en vrienden rondom allemaal zwanger worden. Ik ben oprecht blij voor hen, maar denk dan ook: wanneer ben ik aan de beurt?
Helemaal feest als anderen dan vragen: "en wanneer ga jij er aan beginnen?"
Euh ja, nu nog niet. Alles in mij schreeuwt ja, maar je moet zoiets met twee doen. Ik vind dat je een kinderwens niet kan opdringen.

We kunnen er gewoon over babbelen met ons twee en we snappen elkaars standpunt. Al heb ik wel gezegd dat als ik geen kind "krijg", ik los ga met huisdieren

**Geplaatst**: 09-01-21 16:16

Geplaatst: 09-01-21 16:16

Absolem schreef:
Woestein schreef:

Meld me...
Relatie van 7,5 jaar gehad, partner was bijna 5 jaar jonger.
Beide in het begin niet echt aan kinderen denkend.
Toen ik 35 was begon het te kriebelen maar niet bij partner, hij wilde ook niet trouwen.

Met 39 heb ik de relatie door iets van zijn kant verbroken (hij is vreemd gegaan) en na een jaar heeft hij zijn huidige vrouw uit Kenia ontmoet, getrouwd ondertussen en verwachten over een x aantal maanden hun kleintje.
Bleek hij wilde wel trouwen en kinderen maar niet met mij..

Nu ben ik bijna 43, nog steeds van binnen de wens voor een kindje maar met nu een prille relatie is dat ook best lastig....

Mocht je echt heel graag kinderen willen en je partner niet zou ik echt aan jezelf denken.
Op elk potje passen meerdere deksels.
Alles komt wel goed.

Wat een nare poedersuiker streek van die vent. Die mogen ze castreren. Dat is gewoon echt letterlijk de definitie van jouw tijd naar de sodemieter helpen.

Een vriendin van me wilde absoluut geen kinderen.
Dr vriend wel en uiteindelijk hebben ze daarom de relatie verbroken.
Later kreeg ze een nieuwe vriend en wél een kind...
Mooi banketstaaf voor dr ex..

Ik snap niet waarom het zo zwart-wit moet?
Als de één een kind wil maar de ander niet, hoef je de relatie toch niet te verbreken?

**Geplaatst**: 09-01-21 16:20

Geplaatst: 09-01-21 16:20

Wat bedoel je met je hoeft de relatie niet te verbreken als je er niet uit komt?
Een kind speelt nogal een grote rol in een relatie, dat kun je toch niet gewoon negeren als je samen in 1 huis woont?
Voor een man met kinderwens is het sowieso al onmogenlijk om dat zonder partner te doen.
Is het alleen de vrouw, hoe stel ik me dat dan voor?
„Ik kom zo naar huis, zorg je dat jouw hobby (kind) dan opgeruimd uit de weg is“.

Of snap ik iets verkeerd in die zin?

Laatst bijgewerkt door Mungbean op 09-01-21 16:21, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-01-21 16:20

Geplaatst: 09-01-21 16:20

Omdat ik denk dat beide opvattingen bij veel mensen zo sterk zijn dat ze leiden tot een fors ongelukkiger leven als je daarover water bij de wijn moet doen.
Zowel geen kinderen krijgen terwijl je dat wel heel graag wilt als wel kinderen krijgen terwijl je daar niet op zit te wachten.